Co musisz wiedzieć o antybiotykach?

Przez wiele stuleci ludzkość atakowała liczne infekcje, zdobywając miliony istnień ludzkich. Zbawienie nastąpiło dopiero w XX wieku wraz z pojawieniem się antybiotyków. Jednak jakiś czas później mówiono o antybiotykach jako wrogach, zabijając wszystkie żywe istoty. A do tej pory umysły naukowe nie mogą dojść do jednoznacznej opinii, czym są antybiotyki - dobre czy złe. Choroby wywołane przez mikroorganizmy od dawna są plagą całej ludzkości. Po udowodnieniu, że choroby zakaźne są wywoływane przez bakterie chorobotwórcze, przez prawie sto lat nie istniały dobre środki przeciwbakteryjne. Leki stosowane w tym okresie różniły się toksycznością i niską wydajnością. Dopiero w latach trzydziestych naszego wieku zsyntetyzowano preparaty sulfanilamidowe, a dziesięć lat później antybiotyki. Pojawienie się tych leków stało się prawdziwą rewolucją w medycynie, ponieważ lekarze po raz pierwszy byli w stanie skutecznie leczyć choroby zakaźne.

Jednak każdy medal, jak wiadomo, ma swoją wadę. Z najlepszych intencji, aby leczyć więcej, szybciej, skuteczniej, lekarze przepisywali środki przeciwbakteryjne zawsze i wszędzie, gdzie pojawił się ślad infekcji. Ale niemal natychmiast pojawiły się nieoczekiwane problemy: powstawanie oporności bakterii, pojawienie się niepożądanych skutków ubocznych - alergie, dysbakterioza. Wszystko to przyczyniło się do pojawienia się różnych nieporozumień dotyczących leków przeciwbakteryjnych. A dzisiaj postaramy się rozwiać niektóre z nich, zrozumieć, kiedy antybiotyki są naprawdę potrzebne i kiedy lepiej się bez nich obejść.

Co to jest antybiotyk

Zacznijmy od podstaw. Wielu jest przekonanych, że wszystkie leki przeciwbakteryjne są antybiotykami. To nie jest prawda. W pewnej literaturze medycznej termin „antybiotyk” jest często stosowany w odniesieniu do wszystkich środków przeciwdrobnoustrojowych, ale prawdziwe antybiotyki to leki wytwarzane przez mikroorganizmy lub otrzymywane metodami półsyntetycznymi. Oprócz antybiotyków istnieją w pełni syntetyczne środki przeciwbakteryjne (sulfonamidy, preparaty nitrofuranu itp.). Na przykład takie leki jak biseptol, furatsilin, furazolidon, metronidazol, palin, nitroksolina, nevigramon, nie są antybiotykami. Różnią się one od prawdziwych antybiotyków mechanizmami działania na drobnoustroje, a także ich skutecznością i ogólnym wpływem na organizm ludzki.

Kiedy antybiotyki są bezużyteczne

Wśród osób bez specjalnego wykształcenia powszechnie uważa się, że antybiotyki mogą wyleczyć każdą chorobę zakaźną. To niebezpieczne złudzenie.

„Antybiotyki nie mogą leczyć chorób wirusowych i innych chorób zakaźnych”.

Infekcje wirusowe stanowią znaczną część chorób układu oddechowego. Większość tak zwanych „przeziębień” (ARD) nie wymaga przepisywania antybiotyków (ampicylina, erytromycyna, oksacylina itp.) Ani innych leków przeciwbakteryjnych (Biseptol, Bactrim, Septrin, Sulfonamidy), ponieważ są one spowodowane przez wirusy, dla których te leki nie są działać. Wirusy powodują również choroby takie jak grypa, odra, różyczka, ospa wietrzna, świnka, mononukleoza zakaźna, wirusowe zapalenie wątroby typu A, B, C i inne. W tych chorobach, jak również w ostrych infekcjach dróg oddechowych, antybiotyki można przepisywać tylko z pojawieniem się powikłań bakteryjnych, to znaczy przystąpieniem do wtórnej infekcji, a głównym leczeniem są leki innych grup (preparaty immunoglobulin, leki przeciwwirusowe).

„Antybiotyki nie działają również na czynniki sprawcze chorób zakaźnych, takich jak grzyby (grzyby drożdżopodobne z rodzaju Candida, powodujące pleśniawki itp.), Pierwotniaki (ameby, lamblia), robaki”.

Choroby zakaźne, takie jak błonica, zatrucie jadem kiełbasianym i tężec, są wywoływane przez toksyny bakteryjne, więc główne leczenie polega na wprowadzeniu surowic antytoksycznych, bez których mogą wystąpić bardzo poważne powikłania (aż do śmierci) nawet na tle terapii przeciwbakteryjnej.

W przypadku niektórych przewlekłych zakażeń (np. Odmiedniczkowe zapalenie nerek) antybiotyki przepisuje się tylko w okresie zaostrzenia, po którym stosuje się syntetyczne środki przeciwbakteryjne (furaginę, nitroksolinę, palin itp.) I lek ziołowy.

Bardzo niepożądane jest przepisywanie antybiotyków i leczenie dysbakteriozy jelitowej ze względu na negatywny wpływ tych leków na prawidłową mikroflorę jelitową i ich tłumienie funkcji odporności jelitowej.

Dobre czy złe?

W ostatnich dziesięcioleciach bardzo popularne stało się wierzenie, że antybiotyki są złe, są niezwykle szkodliwe dla organizmu, nie można ich w żaden sposób używać. Wiele osób odmawia przyjmowania antybiotyków przepisanych przez lekarza, nawet w ciężkim stanie. Takie podejście jest wyraźnie błędne, a nawet niebezpieczne.

Po pierwsze, pomimo faktu, że niektóre antybiotyki mają skutki uboczne, istnieją leki, których stosowanie równolegle z antybiotykami jako osłoną może znacznie zmniejszyć ryzyko powikłań, takich jak alergia (suprastin, tavegil) lub dysbakterioza (bifikol, acylactic). Nawiasem mówiąc, uzależnienie od antybiotyków, w przeciwieństwie do bardzo powszechnego przekonania, nigdy nie powstaje. Oczywiście nie można obejść się bez antybiotyków, jeśli chodzi o życie i śmierć pacjenta (sepsa, zatrucie).

W przypadku ostrych chorób zakaźnych przepisywanie antybiotyków jest najczęściej wymagane w przypadku odmiedniczkowego zapalenia nerek, bólów gardła i zapalenia płuc, a także w przypadku zakaźnego zapalenia zlokalizowanego w zamkniętych jamach (zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, zapalenie szpiku, ropień, ropowica). Często konieczne jest przepisywanie antybiotyków osobom po operacji.

Bez stosowania antybiotyków, poważne powikłania często rozwijają się, na przykład, po bólach gardła, które nie są leczone antybiotykami, może wystąpić uszkodzenie serca (reumatyzm, zapalenie mięśnia sercowego) i nerek (kłębuszkowe zapalenie nerek), a po ostrych chorobach (zapalenie płuc, zapalenie zatok itp.) Często występują często przewlekłe powolne choroby (przewlekłe zapalenie płuc, przewlekłe zapalenie zatok, przewlekłe zakażenie dróg moczowych).

Istnieje również wiele chorób przewlekłych, które znacząco pogarszają jakość życia danej osoby, ale mogą być leczone tylko antybiotykami. Na przykład zakażenie płuc mykoplazmą, jersinioza, chlamydia i niektóre inne zakażenia układu moczowo-płciowego.

Ale oczywiście, przepisując antybiotyk, lekarz musi ocenić wskazania i przeciwwskazania, ważąc zamierzoną skuteczność i ryzyko działań niepożądanych.

Nie należy samoleczyć

Inna skrajność jest bardzo niebezpieczna w odniesieniu do antybiotyków. Niektórzy ludzie są pewni, że adnotacja dołączona do przygotowania lub po prostu ich nieprofesjonalna wiedza wystarczy, aby wybrać odpowiedni produkt.

Lecz samoleczenie antybiotykami obarczone jest nie tylko nieskutecznością terapii niewłaściwie dobranym lekiem, ale także działaniem niepożądanym i toksycznym z powodu niewłaściwego dawkowania i braku odpowiedniej osłony, rozwojem oporności drobnoustrojów na antybiotyk z powodu przedwczesnego odstawienia leku.

Identyfikacja drobnoustroju i badanie jego wrażliwości na antybiotyki pomaga wybrać odpowiedni lek, ale nie zawsze jest to możliwe. I nawet jeśli czynnik sprawczy i jego wrażliwość na antybiotyki są znane, konieczne jest wybranie leku, który osiągnie lokalizację drobnoustroju w organizmie. Dawka leku zależy od wieku i powiązanych chorób i nie zawsze odpowiada zalecanemu w skrócie, ponieważ zalecenia te są obliczane na podstawie średniej, a nie poszczególnych parametrów. Dlatego o wiele bardziej rozsądne jest zapewnienie wyboru leku wykwalifikowanemu specjalistowi.

Jak długo muszę przyjmować antybiotyki?

Duże znaczenie ma właściwie dobrany czas trwania leczenia antybiotykiem. Bardzo często pacjent według własnego uznania, wbrew zaleceniom lekarza, przestaje przyjmować antybiotyk po jednym lub dwóch dniach leczenia, gdy tylko stanie się to nieco łatwiejsze. Ale samo ciało nie może sobie poradzić, infekcja stanie się powolna, skomplikowana przez uszkodzenia serca, nerek itp. W wyniku przedwczesnego anulowania antybiotyku mogą tworzyć się oporne na antybiotyki szczepy patogennych bakterii.

Z drugiej strony, jeśli antybiotyk jest przyjmowany niepotrzebnie przez długi czas, pomimo jego braku, wzrasta ryzyko rozwoju dysbakteriozy lub alergii.

Co doradzić? Oczywiście pacjent musi przestrzegać zaleceń lekarza, opierając się na swoich kwalifikacjach i profesjonalizmie, ponieważ tylko lekarz prowadzący może wybrać optymalny czas trwania leczenia w każdym konkretnym przypadku.

„Często ludzie są przekonani, że jeśli kiedyś antybiotyk pomógł, może być stosowany z powodzeniem w innych chorobach.

Patogeny nawet bardzo podobne w obrazie klinicznym chorób mogą być bardzo różne. Różne bakterie mają różną oporność na różne antybiotyki. Na przykład osoba zachorowała na gronkowcowe zapalenie płuc, a penicylina pomogła mu, po czym ponownie rozwinął się kaszel, który mógł być spowodowany przez mykoplazmę, która jest niewrażliwa na preparaty penicylinowe. W takim przypadku penicylina nie pomoże. Co więcej, ten sam antybiotyk może nie pomóc nawet w przypadku tych samych chorób u tej samej osoby, ponieważ bakterie szybko przystosowują się do antybiotyku i jeśli zostaną ponownie mianowane, mogą się ich nie bać.

Antybiotyki są tym, czym jest

Antybiotyki - co to jest?

Antybiotyki (od anty. I gre. Bĺ®s - życie), substancje pochodzenia biologicznego, syntetyzowane przez mikroorganizmy, które mają tendencję zarówno do tłumienia wzrostu drobnoustrojów chorobotwórczych, jak i do całkowitego ich zniszczenia.

Nawet około 100 lat temu ludzie umierali z powodu takich chorób, jak zapalenie opon mózgowych, zapalenie płuc i wiele innych chorób zakaźnych. Ich śmierć była spowodowana brakiem jakichkolwiek leków przeciwbakteryjnych. Okazuje się, że antybiotyki uratowały ludzi przed wyginięciem. Z ich pomocą możliwe było zmniejszenie śmiertelności pacjentów z różnymi chorobami zakaźnymi setki, a czasem tysiące razy.

Czym są antybiotyki

Do chwili obecnej opracowano ponad 200 środków przeciwbakteryjnych, z których ponad 150 stosuje się w leczeniu dzieci. Ich sprytne nazwy są często zaskakiwane przez ludzi niezwiązanych z medycyną. Jak zrozumieć bogactwo zawiłych terminów? Wszystkie antybiotyki są podzielone na grupy - w zależności od metody ekspozycji na mikroorganizmy. Pierwsza grupa - antybiotyki bakteriobójcze, działają na mikroby, niszcząc je. Druga grupa jest bakteriostatyczna, hamuje wzrost bakterii.

Kiedy trzeba podawać antybiotyki dla dzieci?

Jeśli podejrzewasz chorobę zakaźną, pierwszą osobą, o której powinieneś poinformować, jest lekarz. Że pomoże ci określić, co się stało i postawić diagnozę. Chorobę można leczyć prawidłowo tylko wtedy, gdy diagnoza jest prawidłowo wykonana! To lekarz powinien podać niezbędny antybiotyk, określić dawkę i drogę podawania, doradzić w sprawie schematu i zgłosić możliwe działania niepożądane. Ważne jest, aby lekarz przepisał to leczenie, ponieważ tylko on może odpowiednio ocenić stan dziecka, ciężkość choroby, wziąć pod uwagę choroby współistniejące, a tym samym zminimalizować możliwość powikłań.

Jak długo trwa antybiotyk?

W większości ostrych chorób podaje się go w ciągu 2-3 dni po spadku temperatury, jednak są wyjątki. Zapalenie ucha jest zwykle leczone amoksycyliną przez nie więcej niż 7-10 dni, a ból gardła przez co najmniej 10 dni, w przeciwnym razie może wystąpić nawrót.

W jakiej formie lepiej jest podać antybiotyk dziecku?

Dla dzieci narkotyki są produkowane w specjalnych formach dla dzieci. Mogą to być tabletki rozpuszczalne, są łatwe do podania z mlekiem lub herbatą, syropami lub granulkami do przygotowania zawiesin. Często mają przyjemny aromat i smak, który nie powoduje negatywnych emocji u chorego dziecka.

Czy antybiotyki i dysbakterioza są zawsze razem?

Ponieważ antybiotyki hamują normalną florę organizmu, mogą powodować dysbiozę, tj. reprodukcja patogennych bakterii lub grzybów, które nie są charakterystyczne dla jelit. Jednak tylko w rzadkich przypadkach taka dysbakterioza jest niebezpieczna: przy krótkich cyklach leczenia antybiotykami objawy dysbakteriozy są niezwykle rzadkie. Tak więc leki przeciwgrzybicze (nystatyna) i bakteryjne (Linex, Bifidumbacterin itp.) Są stosowane w celu zapobiegania dysbakteriozie tylko w przypadku długotrwałego leczenia kilkoma lekami o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego.

Jakie działania niepożądane są możliwe podczas przyjmowania antybiotyków?

Niebezpieczeństwa związane z przyjmowaniem antybiotyków są często przesadzone, ale zawsze należy o nich pamiętać. O dysbakteriozie już mówiliśmy. Innym niebezpieczeństwem czającym się podczas przyjmowania antybiotyków jest alergia. Niektóre osoby (w tym niemowlęta) są uczulone na penicyliny i inne leki antybiotykowe: wysypki, reakcje wstrząsowe (te ostatnie, na szczęście, są bardzo rzadkie). Jeśli twoje dziecko już zareagowało na ten lub inny antybiotyk, zdecydowanie powinieneś poinformować o tym swojego lekarza, a on z łatwością wybierze zastępcę. Reakcje alergiczne są szczególnie częste w przypadkach, gdy antybiotyk jest podawany pacjentowi cierpiącemu na chorobę nie bakteryjną (wirusową): faktem jest, że wiele zakażeń bakteryjnych wydaje się zmniejszać „gotowość alergiczną” pacjenta, co zmniejsza ryzyko reakcji na antybiotyk.

Najpoważniejsze zdarzenia niepożądane obejmują specyficzne uszkodzenia narządów i układów, które rozwijają się pod wpływem poszczególnych leków. Dlatego tylko dobrze zbadane leki przez wiele lat są dopuszczone do stosowania u dzieci w młodszych grupach wiekowych (i kobiet w ciąży) Z antybiotyków niebezpiecznych dla dzieci można nazywać aminoglikozydy (streptomycyna, gentamycyna itp.), Które mogą powodować uszkodzenie nerek i głuchotę; tetracykliny (doksycyklina) barwią szkliwo rosnących zębów, są one podawane dzieciom dopiero po 8 latach, fluorochinolony (norfloksacyna, cyprofloksacyna) nie są przepisywane dzieciom ze względu na niebezpieczeństwo dysplazji, są podawane tylko ze względów zdrowotnych.

Czy potrzebuję antybiotyków w leczeniu ARVI?

Antybiotyki mogą leczyć chorobę wywoływaną przez bakterie, grzyby i pierwotniaki, ale nie wirusy. Czy powinienem podawać antybiotyk na każdy epizod choroby? Rodzice powinni zrozumieć, że naturalna częstotliwość zakażeń dróg oddechowych u dzieci w wieku przedszkolnym wynosi od 6 do 10 epizodów rocznie, a przepisywanie antybiotyków na każdy epizod zakażenia jest nieuzasadnionym obciążeniem dla ciała dziecka. Wiadomo, że ostry nieżyt nosa i ostre zapalenie oskrzeli są prawie zawsze wywoływane przez wirusy, a dławica piersiowa, ostre zapalenie ucha i zapalenie zatok w dużej części przypadków są wywoływane przez bakterie. Dlatego w ostrym nieżycie nosa (zimnym) i zapaleniu oskrzeli nie pokazano antybiotyków. Należy zauważyć, że dla bardzo popularnego kryterium przepisywania antybiotyków na infekcje wirusowe - utrzymywanie podwyższonej temperatury przez 3 dni - nie ma absolutnie żadnego uzasadnienia. Naturalny czas trwania gorączki z infekcjami wirusowymi dróg oddechowych u dzieci może wynosić od 3 do 7 dni, czasem więcej. Dłuższe zachowanie tak zwanej temperatury podgorączkowej (37,0-37,5 ° C) może wynikać z wielu powodów. W takich sytuacjach próby osiągnięcia normalizacji temperatury ciała przez przepisywanie kolejnych cykli różnych antybiotyków są skazane na niepowodzenie i odkładanie prawdy w celu określenia przyczyny stanu patologicznego. Typowym wariantem przebiegu infekcji wirusowej jest również zachowanie kaszlu na tle poprawy ogólnego stanu i normalizacji temperatury ciała. Należy pamiętać, że antybiotyki nie są lekami przeciwkaszlowymi. Rodzice w tej sytuacji mają szerokie możliwości stosowania popularnych leków przeciwkaszlowych. Kaszel jest naturalnym mechanizmem obronnym, znika ostatni ze wszystkich objawów choroby.

Antybiotyki są osiągnięciem cywilizacji, z której nie powinniśmy odmawiać, ale powinny być również stosowane kompetentnie, tylko pod nadzorem lekarza i ściśle według wskazań!

Co to są antybiotyki?

Antybiotyki są lekami, które wywierają szkodliwy i niszczący wpływ na drobnoustroje. Jednocześnie, w przeciwieństwie do środków dezynfekujących i antyseptycznych, antybiotyki mają niską toksyczność dla organizmu i nadają się do podawania doustnego.

Antybiotyki to tylko ułamek wszystkich środków przeciwbakteryjnych. Oprócz nich środki antybakteryjne obejmują:

  • sulfonamidy (ftalazol, sulfacyl sodu, sulfazyna, etazol, sulfalen itp.);
  • pochodne chinolonu (fluorochinolony - ofloksacyna, cyprofloksacyna, lewofloksacyna itp.);
  • środki antyfilityczne (benzylopenicyliny, preparaty bizmutu, związki jodu itp.);
  • leki przeciwgruźlicze (rimfapicyna, kanamycyna, izoniazyd itp.);
  • inne leki syntetyczne (furatsilin, furazolidon, metronidazol, nitroksolina, nososalid itp.).

Antybiotyki są preparatami pochodzenia biologicznego, uzyskiwane są przy użyciu grzybów (promieniujących, pleśni), a także przy pomocy pewnych bakterii. Również ich analogi i pochodne są otrzymywane przez sztuczne - syntetyczne - przez.

Kto wynalazł pierwszy antybiotyk?

Pierwszy antybiotyk, penicylina, został odkryty przez brytyjskiego naukowca Alexandra Fleminga w 1929 roku. Naukowiec zauważył, że pleśń, która przypadkowo weszła i wyrosła na szalce Petriego, miała bardzo interesujący wpływ na rosnące kolonie bakterii: wszystkie bakterie wokół pleśni zginęły. Zainteresowany tym zjawiskiem i po zbadaniu substancji uwalnianej przez pleśń - naukowiec wyizolował substancję przeciwbakteryjną i nazwał ją „penicyliną”.

Jednak produkcja narkotyków z tej substancji Fleming wydawała się bardzo trudna i nie angażował się w nie. Prace te kontynuował dla niego Howard Florey i Ernst Boris Chain. Opracowali metody czyszczenia penicyliny i wprowadzili ją do powszechnej produkcji. Później wszyscy trzej naukowcy otrzymali Nagrodę Nobla za odkrycie. Interesującym faktem było to, że nie opatentowali swojego odkrycia. Wyjaśnili to, mówiąc, że lek, który może pomóc całej ludzkości, nie powinien być sposobem na zysk. Dzięki ich odkryciu, z pomocą penicyliny, wiele chorób zakaźnych zostało pokonanych, a życie ludzkie przedłużono o trzydzieści lat.

W Związku Radzieckim mniej więcej w tym samym czasie „drugie” odkrycie penicyliny zostało dokonane przez kobietę-naukowca Zinaida Ermolyeva. Odkrycie dokonano w 1942 r. Podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. W tym czasie obrażeniom niezakończonym zgonem często towarzyszyły powikłania infekcyjne i spowodowały śmierć żołnierzy. Odkrycie leku przeciwbakteryjnego dokonało przełomu w medycynie wojskowej i umożliwiło uratowanie milionów istnień ludzkich, co mogło determinować przebieg wojny.

Klasyfikacja antybiotyków

Wiele zaleceń medycznych dotyczących leczenia niektórych zakażeń bakteryjnych zawiera preparaty takie jak „antybiotyk takiej i takiej serii”, na przykład: antybiotyk z serii penicylin, seria tetracyklin i tak dalej. W tym przypadku chodzi o podział chemiczny antybiotyku. Aby się w nich poruszać, wystarczy przejść do głównej klasyfikacji antybiotyków.

Jak działają antybiotyki?

Każdy antybiotyk ma spektrum działania. Jest to szerokość obwodu różnych rodzajów bakterii, na które działa antybiotyk. Ogólnie rzecz biorąc, bakterie można podzielić w strukturze na trzy duże grupy:

  • z grubą ścianą komórkową - bakterie gram-dodatnie (patogeny bólu gardła, szkarlatyna, choroby ropno-zapalne, infekcje dróg oddechowych itp.);
  • z cienką ścianą komórkową - bakterie Gram-ujemne (czynniki wywołujące syfilis, rzeżączkę, chlamydię, infekcje jelitowe itp.);
  • bez ściany komórkowej - (patogeny mykoplazmozy, ureaplazmozy);

Antybiotyki z kolei dzielą się na:

  • działa głównie na bakterie Gram-dodatnie (benzylopenicyliny, makrolidy);
  • działa głównie na bakterie Gram-ujemne (polimyksyny, aztreonam itp.);
  • działanie na obie grupy bakterii - antybiotyki o szerokim spektrum (karbapenemy, aminoglikozydy, tetracykliny, lewomycetyna, cefalosporyny itp.);

Antybiotyki mogą powodować śmierć bakterii (manifestacja bakteriobójcza) lub hamować ich rozmnażanie (manifestacja bakteriostatyczna).

Zgodnie z mechanizmem działania leki te są podzielone na 4 grupy:

  • leki z pierwszej grupy: penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy i glikopeptydy - nie pozwalają bakteriom na syntezę ściany komórkowej - bakteria jest pozbawiona ochrony zewnętrznej;
  • leki z drugiej grupy: polipeptydy - zwiększają przepuszczalność błony bakteryjnej. Membrana jest miękką powłoką, która otacza bakterię. U bakterii Gram-ujemnych membrana jest główną „pokrywą” mikroorganizmu, ponieważ nie ma ściany komórkowej. Antybiotyk, uszkadzając jego przepuszczalność, zakłóca równowagę chemikaliów wewnątrz komórki, co prowadzi do jego śmierci;
  • leki z trzeciej grupy: makrolidy, azalidy, vewomycetyna, aminoglikozydy, linkozamidy - naruszają syntezę białka drobnoustrojów, powodując śmierć bakterii lub zahamowanie jej rozmnażania;
  • leki z czwartej grupy: rimfapicyna - naruszają syntezę kodu genetycznego (RNA).

Stosowanie antybiotyków w chorobach ginekologicznych i wenerycznych

Przy wyborze antybiotyku ważne jest, aby dokładnie rozważyć, który patogen spowodował chorobę.


Jeśli jest to warunkowo patogenny drobnoustrój (tj. Normalnie występuje na skórze lub błonie śluzowej i nie powoduje choroby), wówczas stan zapalny jest uważany za niespecyficzny. Najczęściej takie niespecyficzne stany zapalne są wywoływane przez Escherichia coli, a następnie przez Proteus, Enterobacter, Klebsiella, Pseudomonads. Rzadziej - bakterie gram-dodatnie (enterokoki, gronkowce, paciorkowce itp.). Szczególnie często występuje kombinacja 2 lub więcej bakterii. Co do zasady, przy niespecyficznych bólach dróg moczowych, cefalosporyny trzeciej generacji (Ceftriakson, Cefotaksym, Cefiksym), fluorochinolon (Ofloksacyna, Cyprofloksacyna), nitrofuran (Furadolumina) podaje się szerokiemu spektrum leczenia trimoksazol).

Jeśli mikroorganizm jest czynnikiem sprawczym zakażenia narządów płciowych, stan zapalny jest specyficzny i wybiera się odpowiedni antybiotyk:

  • W leczeniu kiły stosuje się głównie penicyliny (bicylina, penicylina benzylowa, sól sodowa), rzadziej - tetracykliny, makrolidy, azalidy, cefalosporyny;
  • do leczenia rzeżączki - cefalosporyn trzeciej generacji (ceftriakson, cefiksym), rzadziej - fluorochinolonów (cyprofloksacyny, ofloksacyny);
  • do leczenia zakażeń chlamydią, mykoplazmą i ureaplazmą - stosuje się azalidy (azytromycyna) i tetracykliny (doksycyklina);
  • Do leczenia rzęsistkowicy stosuje się pochodne nitroimidazolu (metronidazol).

ANTYBIOTYKI

Encyklopedia Collier. - Otwarte społeczeństwo. 2000

Zobacz, jakie antybiotyki znajdują się w innych słownikach:

ANTYBIOTYKI - (z anty i greckiego biosu życia), substancje organiczne utworzone przez mikroorganizmy i działają toksycznie na inne mikroorganizmy. Antybiotyki są również nazywane substancjami antybakteryjnymi wydzielanymi z...... Nowoczesnej Encyklopedii

ANTYBIOTYKI - (z anty. I greckiego życia Bios) substancje organiczne utworzone przez mikroorganizmy i mają zdolność zabijania drobnoustrojów (lub zapobiegania ich wzrostowi). Antybiotyki są również nazywane substancjami antybakteryjnymi ekstrahowanymi z roślin i...... dużego encyklopedycznego słownika

Antybiotyki - (z anty i greckich biosów), substancje organiczne utworzone przez mikroorganizmy i działają toksycznie na inne mikroorganizmy. Antybiotyki są również określane jako substancje antybakteryjne wydzielane z...... Ilustrowanego słownika encyklopedycznego

ANTYBIOTYKI - ANTYBIOTYKI, substancje zdolne do zawieszania wzrostu lub niszczenia BAKTERII i innych mikroorganizmów. Wiele antybiotyków jest wytwarzanych przez mikroorganizmy (bakterie i pleśnie). Są środkiem bakteriobójczym, który można bezpiecznie podawać w formie...... Encyklopedycznego Słowniku Naukowego i Technicznego

Antybiotyki są biologicznie czynnymi substancjami syntetyzowanymi przez mikroorganizmy, wyższe rośliny lub tkanki zwierzęce i zdolnymi do wywierania hamującego lub śmiertelnego wpływu na bakterie, wirusy itp. Antybiotyki są stosunkowo niskocząsteczkowe...... Słownik ekologiczny

ANTYBIOTYKI - środki chemiczne stosowane do zwalczania większości patogenów ropotwórczych i innych. Antybiotyki są produktem niektórych grzybów pleśniowych i mikrobów. Ich działanie polega na tłumieniu wzrostu i zawieszaniu...... Krótkiej encyklopedii gospodarstwa domowego

ANTYBIOTYKI - (od anty. I greckiego. Bios), specyfika. chem. substancje utworzone przez mikroorganizmy i zdolne do zapewnienia niewielkich głosów. toksyczny działanie na inne mikroorganizmy i komórki złośliwe. guzy. A. odnosi się również do A. w szerokim znaczeniu...... Biologiczny słownik encyklopedyczny

antybiotyki - specyficzne chem. substancje utworzone przez mikroorganizmy, które w małych ilościach mogą wywierać selektywny toksyczny wpływ na inne mikroorganizmy i komórki nowotworów złośliwych. Środki przeciwdrobnoustrojowe są również określane jako A. w szerokim znaczeniu...... Słownik mikrobiologiczny

Antybiotyki - (łac. Anty versus + grecki. Bios) substancje pochodzenia naturalnego lub półsyntetycznego, które hamują wzrost żywych komórek, najczęściej prokariotów lub pierwotniaków (w tym bakterii, wirusów itp.). Źródło: VP P8 2322. Kompleksowy program...... Oficjalna terminologia

ANTIBIOTICS - ANTIBIOTICS, s, pkt antybiotyk, ach, mężu. Substancje biologicznie czynne pochodzenia mikrobiologicznego, zwierzęcego i roślinnego (jak również syntetyzowane), które mogą tłumić żywotność mikroorganizmów. | przym antybiotyk, och, och. Wyjaśnienie...... Słownik wyjaśniający Ogegov

antybiotyki - grupa substancji antybakteryjnych stosowanych jako leki... Krótki słownik terminów biochemicznych

Antybiotyki

Antybiotyki (ze starożytnego greckiego ἀντί - przeciwko + βίος - życie) są substancjami pochodzenia naturalnego lub półsyntetycznego, które hamują wzrost żywych komórek, najczęściej prokariotycznych lub pierwotniaków.

Naturalne antybiotyki są najczęściej wytwarzane przez promieniowce, rzadziej przez bakterie bez grzybni.

Niektóre antybiotyki wywierają silny wpływ hamujący na wzrost i rozmnażanie się bakterii, a jednocześnie stosunkowo niewielkie lub żadne uszkodzenia komórek mikroorganizmu, a zatem są stosowane jako leki.

Niektóre antybiotyki są stosowane jako leki cytostatyczne (przeciwnowotworowe) w leczeniu raka.

Antybiotyki nie wpływają na wirusy, a zatem są bezużyteczne w leczeniu chorób wywoływanych przez wirusy (na przykład grypa, wirusowe zapalenie wątroby typu A, B, C, ospa wietrzna, opryszczka, różyczka, odra).

Terminologia

W pełni syntetyczne leki, które nie mają naturalnych analogów i wywierają hamujący wpływ na wzrost bakterii podobnych do antybiotyków, tradycyjnie nazywano antybiotykami, ale chemioterapią przeciwbakteryjną. W szczególności, gdy znane były tylko sulfonamidy z leków przeciwbakteryjnych do chemioterapii, zwykle mówiono o całej klasie leków przeciwbakteryjnych jako „antybiotykach i sulfonamidach”. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach, w związku z wynalezieniem wielu bardzo silnych leków chemioterapeutycznych przeciwbakteryjnych, w szczególności fluorochinolonów, zbliżających się lub przekraczających „tradycyjne” antybiotyki w działaniu, pojęcie „antybiotyku” zaczęło się rozmazywać i rozszerzać i jest często stosowane nie tylko w odniesieniu do związków naturalnych i półsyntetycznych, ale także do wielu silnych leków przeciwbakteryjnych.

Historia

Wynalezienie antybiotyków można nazwać rewolucją w medycynie. Penicylina i streptomycyna były pierwszymi antybiotykami.

Klasyfikacja

Ogromna różnorodność antybiotyków i ich rodzaje działania na organizm ludzki spowodowały klasyfikację i podział antybiotyków na grupy. Z natury oddziaływania na komórkę bakteryjną antybiotyki można podzielić na dwie grupy:

  • bakteriostatyczny (bakterie żyją, ale nie są w stanie się rozmnażać),
  • bakteriobójcze (bakterie umierają, a następnie wydalane z organizmu).

Klasyfikacja według struktury chemicznej, która jest szeroko stosowana w środowisku medycznym, składa się z następujących grup:

  • Antybiotyki beta-laktamowe, podzielone na dwie podgrupy:
    • Penicyliny - wytwarzane przez kolonie grzybów pleśniowych Penicillinum;
    • Cefalosporyny - mają podobną strukturę do penicylin. Stosowany przeciwko bakteriom opornym na penicylinę.
  • Makrolidy - antybiotyki o złożonej strukturze cyklicznej. Działanie jest bakteriostatyczne.
  • Tetracykliny stosuje się w leczeniu zakażeń układu oddechowego i dróg moczowych, w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak wąglik, tularemia, bruceloza. Działanie jest bakteriostatyczne.
  • Aminoglikozydy - mają wysoką toksyczność. Stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak zatrucie krwi lub zapalenie otrzewnej. Działanie jest bakteriobójcze.
  • Chloramfenikol - stosowanie jest ograniczone ze względu na zwiększone ryzyko poważnych powikłań - uszkodzenie szpiku kostnego wytwarzającego krwinki. Działanie jest bakteriostatyczne.
  • Antybiotyki glikopeptydowe naruszają syntezę ściany komórkowej bakterii. Mają działanie bakteriobójcze, jednak działają bakteriostatycznie w odniesieniu do enterokoków, niektórych paciorkowców i gronkowców.
  • Linozamidy mają działanie bakteriostatyczne, które jest spowodowane przez hamowanie syntezy białek przez rybosomy. W wysokich stężeniach wobec wysoce wrażliwych mikroorganizmów może wykazywać działanie bakteriobójcze.
  • Leki przeciw TB - Izoniazyd, Ftiwazyd, Saluzid, Metazyd, Etionamid, Protionamid.
  • Antybiotyki różnych grup - rifamycyna, siarczan rystomycyny, sól sodowa fuzydyny, siarczan polimyksyny M, siarczan polimyksyny B, gramicydyna, heliomycyna.
  • Leki przeciwgrzybicze - niszczą błonę komórkową grzybów i powodują ich śmierć. Działanie - polityczne. Stopniowo zastępowane przez wysoce skuteczne syntetyczne leki przeciwgrzybicze.
  • Leki przeciwtrądowe - diaphenylosulfon, solusulfon, Diucifon.

Antybiotyki beta-laktamowe

Antybiotyki beta-laktamowe (antybiotyki β-laktamowe, β-laktamy) to grupa antybiotyków połączonych obecnością pierścienia β-laktamowego w strukturze. Beta-laktamy obejmują podgrupy penicylin, cefalosporyn, karbapenemów i monobaktamów. Podobieństwo struktury chemicznej określa ten sam mechanizm działania wszystkich β-laktamów (zaburzona synteza ściany komórkowej bakterii), jak również alergię krzyżową na nich u niektórych pacjentów.

Penicyliny

Penicyliny - leki przeciwbakteryjne należące do klasy antybiotyków β-laktamowych. Przodkiem penicylin jest benzylopenicylina (penicylina G lub po prostu penicylina), która jest stosowana w praktyce klinicznej od wczesnych lat 40-tych.

Cefalosporyny

„Cefalosporyny (ang. Cephalosporins) to klasa antybiotyków β-laktamowych, oparta na strukturze chemicznej której jest kwas 7-aminocefalosporanowy (7-ACC). Głównymi cechami cefalosporyn w porównaniu z penicylinami jest ich większa odporność na β-laktamazy - enzymy wytwarzane przez mikroorganizmy. Jak się okazało, pierwsze antybiotyki, cefalosporyny, o wysokiej aktywności przeciwbakteryjnej, nie posiadają całkowitej odporności na β-laktamazy. Będąc odpornymi na laktamazy plazmidowe, są niszczone przez laktamy chromosomalne, które są wytwarzane przez bakterie Gram-ujemne. Aby zwiększyć stabilność cefalosporyn, poszerzyć spektrum działania przeciwbakteryjnego, poprawić parametry farmakokinetyczne, zsyntetyzowano ich liczne półsyntetyczne pochodne.

Karbapenemy

Karbapenemy (angielski karbapenemy) są klasą antybiotyków β-laktamowych, o szerokim zakresie działania, o strukturze, która czyni je wysoce odpornymi na beta-laktamazy. Nieodporny na nowy typ beta-laktamazy NDM1.

Makrolidy

Makrolidy są grupą leków, głównie antybiotyków, których struktura chemiczna opiera się na makrocyklicznym 14- lub 16-członowym pierścieniu laktonowym, do którego przyłączona jest jedna lub kilka reszt węglowodanowych. Makrolidy należą do klasy poliketydów, związków pochodzenia naturalnego. Makrolidy należą do najmniej toksycznych antybiotyków.

Odnosi się również do makrolidów:

  • azalidy, które są 15-członową strukturą makrocykliczną otrzymaną przez wprowadzenie atomu azotu do 14-członowego pierścienia laktonowego o 9 do 10 atomach węgla;
  • Ketolidy są 14-członowymi makrolidami, w których grupa ketonowa jest przyłączona do pierścienia laktonowego przy 3 atomach węgla.

Ponadto grupa makrolidów nominalnie obejmuje takrolimus, lek immunosupresyjny, którego struktura chemiczna to 23-członowy pierścień laktonowy.

Tetracykliny

Tetracykliny (ang. Tetracyclines) - grupa antybiotyków należących do klasy poliketydów, podobnych pod względem budowy chemicznej i właściwości biologicznych. Przedstawiciele tej rodziny charakteryzują się wspólnym spektrum i mechanizmem działania przeciwdrobnoustrojowego, całkowitą opornością krzyżową i podobnymi właściwościami farmakologicznymi. Różnice dotyczą pewnych właściwości fizykochemicznych, stopnia działania przeciwbakteryjnego, charakterystyki absorpcji, dystrybucji, metabolizmu w makroorganizmach i tolerancji.

Aminoglikozydy

Aminoglikozydy - grupa antybiotyków, której wspólną strukturą chemiczną jest obecność cząsteczki aminocukru, która jest połączona wiązaniem glikozydowym z pierścieniem aminocyklicznym. Struktura chemiczna aminoglikozydów jest również zbliżona do spektynomycyny, antybiotyku aminocyklitolowego. Główne znaczenie kliniczne aminoglikozydów polega na ich aktywności przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym.

Linkosamidy

Linozamidy (syn.: linkosamidy) to grupa antybiotyków, która obejmuje naturalny antybiotyk, linkomycynę i jej półsyntetyczny analog klindamycynę. Mają właściwości bakteriostatyczne lub bakteriobójcze, w zależności od stężenia w organizmie i wrażliwości drobnoustrojów. Działanie jest spowodowane tłumieniem syntezy białek w komórkach bakteryjnych przez wiązanie się z podjednostką 30S błony rybosomalnej. Linozamidy są odporne na kwas chlorowodorowy soku żołądkowego. Po spożyciu jest szybko wchłaniany. Jest stosowany w zakażeniach wywołanych przez ziarniaki Gram-dodatnie (głównie jako leki drugiej linii) i beztlenową florę beztlenową. Zazwyczaj łączy się je z antybiotykami, które wpływają na florę Gram-ujemną (na przykład aminoglikozydy).

Chloramfenikol

Chloramfenikol (chloramfenikol) jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Bezbarwne kryształy o bardzo gorzkim smaku. Chloramfenikol jest pierwszym syntetycznym antybiotykiem. Stosowany w leczeniu duru brzusznego, czerwonki i innych chorób. Toksyczny. Numer rejestracyjny CAS: 56-75-7. Postacią racemiczną jest syntomycyna.

Antybiotyki glikopeptydowe

Antybiotyki glikopeptydowe - klasa antybiotyków, składa się z glikozylowanych cyklicznych lub policyklicznych peptydów nie-rybosomalnych. Ta klasa antybiotyków hamuje syntezę ścian komórkowych wrażliwych mikroorganizmów, hamując syntezę peptydoglikanów.

Polimyksyna

Polimyksyny są grupą antybiotyków bakteriobójczych o wąskim spektrum aktywności przeciw flory gram-ujemnej. Główne znaczenie kliniczne to aktywność polimyksyn przeciwko P. aeruginosa. Z natury chemicznej są to związki polienowe, w tym reszty polipeptydowe. W normalnych dawkach leki z tej grupy działają bakteriostatycznie, w wysokich stężeniach - mają działanie bakteriobójcze. Spośród leków najczęściej stosowano polimyksynę B i polimyksynę M. Posiadają wyraźny nefro i neurotoksyczność.

Sulfanilamidowe leki przeciwbakteryjne

Sulfonyloamid (łac. Sulfanilamid) to grupa chemikaliów pochodzących od para-aminobenzenosulfamidu - amidu kwasu sulfanilowego (kwasu para-aminobenzenosulfonowego). Wiele z tych substancji jest stosowanych jako leki przeciwbakteryjne od połowy XX wieku. Para-aminobenzenosulfamid, najprostszy związek z klasy, nazywany jest również białym streptocydem i nadal jest stosowany w medycynie. Prontosil (czerwony streptocyd), nieco bardziej złożony pod względem struktury sulfanilamid, był pierwszym lekiem z tej grupy i, ogólnie, pierwszym na świecie syntetycznym lekiem przeciwbakteryjnym.

Chinolony

Chinolony są grupą leków przeciwbakteryjnych, które obejmują również fluorochinolony. Pierwsze leki z tej grupy, głównie kwas nalidyksowy, przez wiele lat były stosowane tylko w zakażeniach dróg moczowych. Ale po otrzymaniu fluorochinolonów stało się oczywiste, że mogą mieć duże znaczenie w leczeniu ogólnoustrojowych zakażeń bakteryjnych. W ostatnich latach jest to najszybciej rosnąca grupa antybiotyków.

Fluorochinolony (angielskie fluorochinolony) - grupa substancji leczniczych o wyraźnej aktywności przeciwbakteryjnej, szeroko stosowana w medycynie jako antybiotyki o szerokim spektrum działania. Szerokość spektrum działania przeciwbakteryjnego, aktywności i wskazań do stosowania są bardzo zbliżone do antybiotyków, ale różnią się od siebie pod względem struktury chemicznej i pochodzenia. (Antybiotyki są produktami pochodzenia naturalnego lub podobnymi ich syntetycznymi analogami, podczas gdy fluorochinolony nie mają naturalnego analogu). Fluorochinolony dzielą się na leki pierwszego (pefloksacyna, ofloksacyna, cyprofloksacyna, lomefloksacyna, norfloksacyna) i drugiej generacji (lewofloksacyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna). Spośród leków fluorochinolonowych lomefloksacyna, ofloksacyna, cyprofloksacyna, lewofloksacyna, sparfloksacyna i moksyfloksacyna są wymienione na liście leków podstawowych i zasadniczych.

Pochodne nitrofuranu

Nitrofurany są grupą środków przeciwbakteryjnych. Bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, a także chlamydie i niektóre pierwotniaki (trichomonady, Giardia) są wrażliwe na nitrofurany. Nitrofurany zwykle działają bakteriostatycznie na mikroorganizmy, ale w wysokich dawkach mogą mieć działanie bakteriobójcze. Nitrofuranam rzadko rozwija odporność na mikroflorę.

Leki przeciwgruźlicze

Leki przeciw gruźlicy są aktywne przeciwko kijowi Kokha (łac. Mycobactérium tuberculósis). Zgodnie z międzynarodową klasyfikacją chemiczną anatomiczną i terapeutyczną („ATC”, angielski ATC), należy podać kod J04A.

Aktywność leków przeciw TB jest podzielona na trzy grupy:

Antybiotyki przeciwgrzybicze

  • Nystatyna jest lekiem przeciwgrzybiczym z serii polienowej, stosowanym w leczeniu kandydozy. Najpierw wyizolowany ze Streptomyces noursei w 1950 roku.
  • Amfoterycyna B - lek, lek przeciwgrzybiczy. Polienowy antybiotyk makrocykliczny o działaniu przeciwgrzybiczym. Produkowany przez Streptomyces nodosus. Ma działanie grzybobójcze lub fungistatyczne w zależności od stężenia w płynach biologicznych i wrażliwości patogenu. Wiąże się ze sterolami (ergosterolami) znajdującymi się w błonie komórkowej grzyba i jest osadzony w błonie, tworząc nisko selektywny kanał jonowy o bardzo wysokiej przewodności. Wynikiem jest uwolnienie składników wewnątrzkomórkowych w przestrzeni pozakomórkowej i liza grzyba. Aktywny przeciwko Candida spp., Cryptococcus neoformans, Aspergillus spp. i inne grzyby. Nie wpływa na bakterie, riketsje, wirusy.
  • Ketokonazol, nazwa handlowa Nizoral (składnik aktywny, według IUPAC: cis-1-acetylo-4- [4 [[2- (2,4) -dichlorofenylo) -2- (1H-imidazol-1-ilo-metyl) -1, 3-dioksolan-4-ylo] metoksy] fenylo] piperazyna) jest lekiem przeciwgrzybiczym, pochodną imidazolu. Ważnymi cechami ketokonazolu są jego skuteczność po podaniu doustnym, a także jego wpływ na grzybice powierzchniowe i układowe. Działanie leku wiąże się z naruszeniem biosyntezy ergosterolu, triglicerydów i fosfolipidów, niezbędnych do tworzenia błony komórkowej grzybów.
  • Mikonazol jest lekiem do miejscowego leczenia większości chorób grzybiczych, w tym dermatofitów, drożdży i drożdży, zewnętrznych postaci kandydozy. Działanie grzybobójcze mikonazolu jest związane z upośledzoną syntezą ergosterolu - składnika błony komórkowej grzyba.
  • Flukonazol (Flukonazol, 2- (2,4-difluorofenylo) -1,3-bis (1H-1,2,4-triazol-1-ilo) -2-propanol) jest powszechnym lekiem syntetycznym grupy triazolowej do leczenia i zapobiegania kandydoza i niektóre inne grzybice. Środek przeciwgrzybiczy ma wysoce specyficzny efekt poprzez hamowanie aktywności enzymów grzybowych zależnych od cytochromu P450. Blokuje konwersję lanosterolu grzybowego do ergosterolu; zwiększa przepuszczalność błony komórkowej, narusza jej wzrost i replikację. Flukonazol, będąc wysoce selektywny dla grzybów cytochromu P450, prawie nie hamuje tych enzymów w organizmie człowieka (w porównaniu z itrakonazolem, klotrimazolem, ekonazolem i ketokonazolem, w mniejszym stopniu, hamuje procesy oksydacyjne zależne od cytochromu P450 w ludzkiej błonie mikrosomalnej).

Nomenklatura

Przez długi czas nie istniały jednolite zasady nadawania nazw antybiotykom. Najczęściej nazywano je nazwą rodzajową lub gatunkową producenta, rzadziej - zgodnie ze strukturą chemiczną. Niektóre antybiotyki są nazwane zgodnie z lokalizacją, z której producent został wyizolowany, i na przykład etamycynę nazwano po numerze szczepu (8).

  1. Jeśli znana jest struktura chemiczna antybiotyku, nazwa powinna być wybrana z uwzględnieniem klasy związków, do których należy.
  2. Jeśli struktura nie jest znana, nazwa jest podawana przez nazwę rodzaju, rodziny lub kolejności (a jeśli są używane, to typ), do którego należy producent. Przyrostek „Mitsin” jest przypisany tylko do antybiotyków syntetyzowanych przez bakterie z rzędu Actinomycetales.
  3. W tytule można podać wskazanie widma lub sposobu działania.

Działanie antybiotykowe

Antybiotyki, w przeciwieństwie do środków antyseptycznych, wykazują działanie przeciwbakteryjne nie tylko, gdy są stosowane zewnętrznie, ale także w mediach biologicznych organizmu, gdy są stosowane ogólnoustrojowo (doustnie, domięśniowo, dożylnie, doodbytniczo, dopochwowo itp.).

Mechanizmy działania biologicznego

  • Zakłócenie syntezy ściany komórkowej poprzez hamowanie syntezy peptydoglikanów (penicylina, cefalosporyna, monobaktam), tworzenie dimerów i ich przenoszenie do rosnących łańcuchów peptydoglikanów (wankomycyna, flawomityna) lub synteza chityny (nikomycyna, tunikamycyna). Antybiotyki działające podobnym mechanizmem mają działanie bakteriobójcze, nie zabijają komórek spoczynkowych i komórek pozbawionych ściany komórkowej (formy L bakterii).
  • Zakłócenie funkcjonowania błon: naruszenie integralności błony, tworzenie kanałów jonowych, wiązanie jonów w kompleksy rozpuszczalne w lipidach i ich transport. Nystatyna, gramicydyny, polimyksyny działają w podobny sposób.
  • Tłumienie syntezy kwasów nukleinowych: wiązanie z DNA i utrudnianie rozwoju polimerazy RNA (aktydyny), łączenie nici DNA, co uniemożliwia jego rozwikłanie (rubomycyna), hamowanie enzymów.
  • Naruszenie syntezy puryn i pirymidyn (azaseryna, sarkomycyna).
  • Naruszenie syntezy białek: hamowanie aktywacji i transferu aminokwasów, funkcje rybosomów (streptomycyna, tetracyklina, puromycyna).
  • Hamowanie enzymów oddechowych (antymycyna, oligomycyna, aurowertyna).

Interakcja z alkoholem

Alkohol może wpływać na aktywność i metabolizm antybiotyków, wpływając na aktywność enzymów wątrobowych rozkładających antybiotyki. W szczególności, niektóre antybiotyki, włącznie z metronidazolem, tynidazolu, chloramfenikol, kotrimoksazol, cefamandol, ketokonazol, latamoxef, cefoperazon, cefmenoxime furazolidonu chemicznie oddziaływać z alkoholem, co prowadzi do poważnych skutków ubocznych, takie jak nudności, wymioty, duszność, drgawki, a nawet śmierć Stosowanie alkoholu z tymi antybiotykami jest absolutnie przeciwwskazane. Ponadto stężenie doksycykliny i erytromycyny może, w pewnych okolicznościach, być znacznie zmniejszone przez picie alkoholu.

Odporność na antybiotyki

Pod wpływem oporności na antybiotyki rozumiemy zdolność mikroorganizmu do przeciwdziałania działaniu antybiotyku.

Oporność na antybiotyki występuje spontanicznie z powodu mutacji i jest ustalona w populacji pod wpływem antybiotyku. Sam antybiotyk nie jest przyczyną oporu.

Mechanizmy oporu

  • Mikroorganizm może nie mieć struktury, na którą działa antybiotyk (na przykład bakterie z rodzaju Mycoplasma (Latin Mycoplasma) są niewrażliwe na penicylinę, ponieważ nie mają ściany komórkowej);
  • Mikroorganizm jest nieprzepuszczalny dla antybiotyku (większość bakterii Gram-ujemnych jest odpornych na penicylinę G, ponieważ ściana komórkowa jest chroniona przez dodatkową membranę);
  • Mikroorganizm jest w stanie przekształcić antybiotyk w postać nieaktywną (wiele gronkowców (łac. Staphylococcus) zawiera enzym β-laktamazę, która niszczy pierścień β-laktamowy większości penicylin)
  • Ze względu na mutacje genów metabolizm mikroorganizmu można zmienić w taki sposób, aby reakcje zablokowane przez antybiotyk nie były już krytyczne dla żywotnej aktywności organizmu;
  • Mikroorganizm jest w stanie pompować antybiotyk z komórki.

Aplikacja

Antybiotyki są stosowane w celu zapobiegania i leczenia procesów zapalnych wywołanych przez mikroflorę bakteryjną. W zależności od ich wpływu na organizmy bakteryjne, rozróżnia się bakteriobójcze (zabijające bakterie, na przykład w wyniku zniszczenia ich zewnętrznej błony) i bakteriostatyczne (hamujące rozmnażanie mikroorganizmu) antybiotyki.

Inne zastosowania

Niektóre antybiotyki mają również dodatkowe cenne właściwości niezwiązane z ich aktywnością przeciwbakteryjną, ale związane z ich wpływem na mikroorganizm.

  • Doksycyklina i minocyklina, oprócz ich głównych właściwości przeciwbakteryjnych, mają działanie przeciwzapalne w reumatoidalnym zapaleniu stawów i są inhibitorami metaloproteinaz macierzy.
  • Opisano działanie immunomodulujące (immunosupresyjne lub immunostymulujące) niektórych innych antybiotyków.
  • Znane antybiotyki przeciwnowotworowe.

Antybiotyki: oryginalne i ogólne

W 2000 r. Opublikowano przegląd, który dostarcza danych na temat analizy porównawczej jakości oryginalnego leku przeciwbakteryjnego i 40 jego generyków z 13 różnych krajów świata. U 28 leków generycznych ilość substancji czynnej uwalnianej po rozpuszczeniu była znacznie niższa niż w przypadku oryginału, chociaż wszystkie miały odpowiednią specyfikację. W 24 z 40 leków zalecany limit 3% ciał obcych i próg zawartości (> 0,8%) 6,11-di-O-metyloerytromycyny A, związku odpowiedzialnego za występowanie niepożądanych reakcji, został przekroczony.

Badanie właściwości farmaceutycznych leków generycznych azytromycyny, najpopularniejszych w Rosji, wykazało również, że całkowita ilość zanieczyszczeń w kopiach jest 3,1–5,2 razy większa niż w oryginalnym Sumamed (produkowanym przez Teva Pharmaceutical Industries), w tym nieznane zanieczyszczenia - 2-3,4 razy.

Ważne jest, że zmiana właściwości farmaceutycznych leku generycznego zmniejsza jego biodostępność, a zatem ostatecznie prowadzi do zmiany specyficznej aktywności przeciwbakteryjnej, zmniejszenia stężenia tkanek i osłabienia efektu terapeutycznego. Tak więc, w przypadku azytromycyny, jedna z kopii o kwaśnej wartości pH (1,2) w teście rozpuszczalności, symulująca szczyt rozdziału soku żołądkowego, rozpuszczona tylko 1/3, a druga zbyt wcześnie, w 10 minucie, co nie pozwoli lek jest całkowicie wchłaniany w jelitach. A jeden z leków generycznych azytromycyny stracił zdolność rozpuszczania się przy wartości pH 4,5.

Rola antybiotyków w naturalnej mikrobiocenozie

Nie jest jasne, jak duża jest rola antybiotyków w stosunkach konkurencyjnych między mikroorganizmami w warunkach naturalnych. Zelman Waksman uważał, że ta rola jest minimalna, antybiotyki nie powstają, z wyjątkiem czystych kultur w bogatych środowiskach. Następnie jednak stwierdzono, że u wielu producentów aktywność syntezy antybiotyków wzrasta w obecności innych gatunków lub specyficznych produktów ich metabolizmu. W 1978 r. L. M. Polyanskaya, na przykładzie heliomycyny S. olivocinereus, która wykazuje luminescencję pod wpływem promieniowania UV, wykazała możliwość syntezy antybiotyków w glebie. Antybiotyki są przypuszczalnie szczególnie ważne w rywalizacji o zasoby środowiskowe dla wolno rosnących promieniowców. Eksperymentalnie wykazano, że przy wprowadzaniu hodowli promieniowców do gleby gęstość populacji gatunków promieniowców wystawionych na działanie antagonisty zmniejsza się szybciej i stabilizuje na niższym poziomie niż w innych populacjach.

Ciekawe fakty

Według sondażu przeprowadzonego w 2011 r. Przez Ogólnorosyjskie Centrum Badań Opinii Publicznej (VTsIOM), 46% Rosjan uważa, że ​​antybiotyki zabijają zarówno wirusy, jak i bakterie.

Według WHO największą liczbę podróbek - 42% - stanowią antybiotyki.