Preparaty podgrup są wykluczone. Włącz
Opis
Cefalosporyny - antybiotyki, których struktura chemiczna to kwas 7-aminokefalosporowy. Główne cechy cefalosporyn to szerokie spektrum działania, wysoka aktywność bakteriobójcza, stosunkowo duża odporność na beta-laktamazy w porównaniu z penicylinami.
Cefalosporyny I, II, III i IV generacji wyróżniają się spektrum aktywności przeciwbakteryjnej i wrażliwości na beta-laktamazę. Cefalosporyny pierwszej generacji (wąskie spektrum) obejmują cefazolinę, cefalotynę, cefaleksynę itp.; Cefalosporyny II generacji (działają na bakterie Gram-dodatnie i niektóre bakterie Gram-ujemne) - cefuroksym, cefotiam, cefaklor itp.; Cefalosporyny III generacji (szeroki zakres) - cefiksym, cefotaksym, ceftriakson, ceftazydym, cefoperazon, ceftibuten itp.; Generacja IV - cefepim, cefpirim.
Wszystkie cefalosporyny wykazują wysoką aktywność chemioterapeutyczną. Główną cechą cefalosporyn pierwszej generacji jest ich wysoka aktywność przeciwbakteryjna, w tym przeciwko opornym na penicylinę (tworzącym beta-laktamazy) opornym na benzylopenicylinę szczepom wszystkich rodzajów paciorkowców (z wyjątkiem enterokoków), gonokokom. Cefalosporyny II generacji mają także wysoką aktywność antyaphaphococcus, w tym w odniesieniu do szczepów opornych na penicylinę. Są bardzo aktywne przeciwko Escherichia, Klebsiella, Proteus. Cefalosporyny III generacji mają szersze spektrum działania niż cefalosporyny I i II generacji oraz większą aktywność przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Cefalosporyny IV generacji mają szczególne różnice. Podobnie jak cefalosporyny II i III generacji, są one odporne na beta-laktamazy plazmidowe bakterii Gram-ujemnych, ale ponadto są odporne na beta-laktamazy chromosomalne i, w przeciwieństwie do innych cefalosporyn, są wysoce aktywne w stosunku do wszystkich bakterii beztlenowych, jak również bakteroidów. W odniesieniu do drobnoustrojów gram-dodatnich są one nieco mniej aktywne niż cefalosporyny pierwszej generacji i nie przekraczają działania cefalosporyn trzeciej generacji na drobnoustroje gram-ujemne, ale są odporne na beta-laktamazy i wysoce skuteczne przeciwko beztlenowcom.
Cefalosporyny mają właściwości bakteriobójcze i powodują lizę komórek. Mechanizm tego działania jest związany z uszkodzeniem błony komórkowej dzielących się bakterii, ze względu na specyficzne hamowanie jego enzymów.
Powstało wiele połączonych leków zawierających penicyliny i cefalosporyny w połączeniu z inhibitorami beta-laktamazy (kwas klawulanowy, sulbaktam, tazobaktam).
Antybiotyki cefalosporynowe
Cefalosporyny mają działanie bakteriobójcze, które jest związane z upośledzonym tworzeniem ściany komórkowej bakterii (patrz „Grupa penicyliny”).
Widmo aktywności
W serii od I do III generacji cefalosporyny charakteryzują się tendencją do poszerzania spektrum działania i zwiększania poziomu aktywności przeciwdrobnoustrojowej przeciwko bakteriom Gram-ujemnym z pewnym spadkiem aktywności przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim.
Wspólne dla wszystkich cefalosporyn jest brak znaczącej aktywności przeciwko enterokokom, MRSA i L.monocytogenes. OUN, mniej wrażliwy na cefalosporyny niż S. aureus.
Cefalosporyny I generacji
Charakteryzujące się podobnym spektrum działania przeciwbakteryjnego, leki przeznaczone do podawania doustnego (cefaleksyna, cefadroksyl) są nieco gorsze od leków podawanych pozajelitowo (cefazolina).
Antybiotyki są aktywne przeciwko Streptococcus spp. (S. pyogenes, S. pneumoniae) i Staphylococcus spp. Wrażliwe na metycylinę. Poprzez poziom aktywności przeciw pneumokokowej cefalosporyny pierwszej generacji są gorsze od aminopenicylin i większości późniejszych cefalosporyn. Istotną klinicznie cechą jest brak aktywności przeciwko enterokokom i listerii.
Pomimo faktu, że cefalosporyny pierwszej generacji są odporne na działanie β-laktamazy gronkowcowej, niektóre szczepy, które są hiperproducentami tych enzymów, mogą wykazywać umiarkowaną odporność na nie. Pneumokoki wykazują pełną PR do cefalosporyn pierwszej generacji i penicylin.
Cefalosporyny I generacji mają wąskie spektrum aktywności i niski poziom aktywności przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Są one skuteczne przeciwko Neisseria spp., Jednak znaczenie kliniczne tego faktu jest ograniczone. Aktywność przeciwko H.influenzae i M.сatarrhalis jest klinicznie nieistotna. Naturalna aktywność przeciwko M. сatarrhalis jest dość wysoka, ale są one wrażliwe na hydrolizę przez β-laktamazy, które wytwarzają prawie 100% szczepów. Spośród członków rodziny Enterobacteriaceae wrażliwych E.coli, Shigella spp., Salmonella spp. i P.mirabilis, podczas gdy aktywność przeciwko Salmonella i Shigella nie ma znaczenia klinicznego. Wśród szczepów E.coli i P.mirabilis, powodujących zakażenia nabyte przez społeczność, a zwłaszcza zakażenia szpitalne, powszechna jest nabyta oporność, ze względu na wytwarzanie szerokiego i rozszerzonego spektrum działania β-laktamazy.
Inne enterobakterie, Pseudomonas spp. i bakterie niefermentujące odporne.
Wiele beztlenowców jest wrażliwych, B.fragilis i pokrewne mikroorganizmy są odporne.
Cefalosporyny drugiej generacji
Istnieją pewne różnice między dwoma głównymi przedstawicielami tej generacji - cefuroksymem i cefaklorem. Przy podobnym spektrum przeciwbakteryjnym cefuroksym jest bardziej aktywny przeciwko Streptococcus spp. i Staphylococcus spp. Oba leki są nieaktywne wobec enterokoków, MRSA i Listeria.
Pneumokoki wykazują PR do cefalosporyn drugiej generacji i penicyliny.
Zakres działania cefalosporyn II generacji przeciwko drobnoustrojom gram-ujemnym jest szerszy niż wśród przedstawicieli pierwszej generacji. Oba leki są aktywne przeciwko Neisseria spp., Ale tylko aktywność cefuroksymu przeciwko gonokokom ma znaczenie kliniczne. Cefuroksym jest bardziej aktywny przeciwko M. catarrhalis i Haemophilus spp. Ponieważ jest odporny na hydrolizę przez ich β-laktamazy, podczas gdy cefaklor jest częściowo niszczony przez te enzymy.
Z rodziny Enterobacteriaceae wrażliwe są nie tylko E.coli, Shigella spp., Salmonella spp., P.mirabilis, ale także Klebsiella spp., P.vulgaris, C.diversus. Gdy produkty tych mikroorganizmów wytwarzają szerokie spektrum β-laktamazy, pozostają wrażliwe na cefuroksym. Cefuroksym i cefaklor są niszczone przez BLRS.
Niektóre szczepy Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri mogą wykazywać umiarkowaną wrażliwość na cefuroksym in vitro, jednak kliniczne zastosowanie tego AMP w zakażeniach wywołanych przez wymienione mikroorganizmy nie jest wskazane.
Pseudomonady, inne niefermentujące mikroorganizmy, beztlenowce z grupy B.fragilis są odporne na cefalosporyny drugiej generacji.
Cefalosporyny III generacji
Cefalosporyny III generacji oraz wspólne cechy charakteryzują się pewnymi cechami.
Podstawowe AMP z tej grupy to cefotaksym i ceftriakson, prawie identyczne pod względem właściwości przeciwbakteryjnych. Oba charakteryzują się wysokim poziomem aktywności przeciwko Streptococcus spp., Ze znaczną częścią opornych na penicylinę pneumokoków zachowujących wrażliwość na cefotaksym i ceftriakson. Ten sam wzór jest charakterystyczny dla zielonych paciorkowców. Cefotaksym i ceftriakson są aktywne przeciwko S. aureus, z wyjątkiem MRSA, w nieco mniejszym stopniu - przeciwko CNS. Corynebacteria (z wyjątkiem C.jeikeium) są na ogół wrażliwe.
Enterokoki, MRSA, L. monocytogenes, B.antracis i B. cereus są odporne.
Cefotaksym i ceftriakson są bardzo aktywne przeciwko meningokokom, gonokokom, H.influenzae i M.catarrhalis, w tym przeciwko szczepom o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę, niezależnie od mechanizmu oporności.
Cefotaksym i ceftriakson wykazują wysoką naturalną aktywność wobec prawie wszystkich członków rodziny Enterobacteriaceae, w tym mikroorganizmów wytwarzających β-laktamazę o szerokim spektrum działania. Oporność na E.coli i Klebsiella spp. najczęściej ze względu na produkcję BLS. Oporność Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri jest zwykle związana z hiperprodukcją β-laktamazy chromosomalnej klasy C.
Cefotaksym i ceftriakson są czasami aktywne in vitro przeciwko niektórym szczepom P.aeruginosa, innym niefermentującym mikroorganizmom i B. fragilis, ale nigdy nie powinny być stosowane z odpowiednimi infekcjami.
Ceftazydym i cefoperazon pod względem ich głównych właściwości przeciwbakteryjnych są podobne do cefotaksymu i ceftriaksonu. Ich charakterystyczne cechy obejmują:
wyraźna (zwłaszcza w ceftazydymie) aktywność przeciwko P. aeruginosa i innym niefermentującym mikroorganizmom;
znacznie mniejsza aktywność przeciw paciorkowcom, zwłaszcza S. pneumoniae;
wysoka wrażliwość na hydrolizę BLRS.
Cefiksym i ceftibuten różnią się od cefotaksymu i ceftriaksonu następującymi sposobami:
brak znaczącej aktywności przeciwko Staphylococcus spp.;
ceftibuten jest nieaktywny wobec pneumokoków i zielonych paciorkowców;
oba leki są nieaktywne lub nieaktywne w stosunku do Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri.
Cefalosporyny IV generacji
Pod wieloma względami cefepim jest bliski cefalosporynom III generacji. Jednak ze względu na pewne cechy struktury chemicznej, ma zwiększoną zdolność penetracji zewnętrznej błony bakterii Gram-ujemnych i względną oporność na hydrolizę β-laktamazy chromosomalnej klasy C. Dlatego też, wraz z właściwościami charakterystycznymi dla cefalosporyn podstawowych III generacji (cefotaksym, ceftriakson), cefepim wykazuje następujące cechy:
wysoka aktywność przeciwko P.eruginosa i mikroorganizmom niefermentującym;
aktywność przeciw mikroorganizmom - hiperprodukty chromosomowej β-laktamazy klasy C, takie jak: Enterobacter spp., C. freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri;
większa odporność na hydrolizę BLRS (jednakże znaczenie kliniczne tego faktu nie jest całkowicie jasne).
Cefalosporyny inhibitorowe
Jedynym przedstawicielem tej grupy β-laktamów jest cefoperazon / sulbaktam. W porównaniu z cefoperazonem spektrum działania połączonego leku jest rozszerzane przez mikroorganizmy beztlenowe, lek jest także aktywny wobec większości szczepów enterobakterii wytwarzających szerokie i rozszerzone spektrum β-laktamazy. Ten AMP jest wysoce aktywny przeciwko Acinetobacter spp. ze względu na przeciwbakteryjne działanie sulbaktamu.
Farmakokinetyka
Doustne cefalosporyny są dobrze wchłaniane w przewodzie pokarmowym. Biodostępność zależy od konkretnego leku i waha się od 40-50% (cefiksym) do 95% (cefaleksyna, cefadroksyl, cefaklor). Cefaklor, cefiksym i ceftibuten mogą być nieco wolniejsze, jeśli masz pokarm. Aksytil cefuroksymu podczas hydratacji jest hydrolizowany w celu uwolnienia aktywnego cefuroksymu, a pokarm przyczynia się do tego procesu. Cefalosporyny pozajelitowe są dobrze wchłaniane po podaniu i / m.
Cefalosporyny są rozprowadzane w wielu tkankach, narządach (z wyjątkiem gruczołu krokowego) i tajemnicach. Wysokie stężenia występują w płucach, nerkach, wątrobie, mięśniach, skórze, tkankach miękkich, kościach, mazi stawowej, osierdziowej, opłucnej i otrzewnej. W żółci ceftriakson i cefoperazon tworzą najwyższe poziomy. Cefalosporyny, zwłaszcza cefuroksym i ceftazydym, wnikają dobrze do płynu wewnątrzgałkowego, ale nie tworzą poziomów terapeutycznych w tylnej komorze oka.
Zdolność do przezwyciężenia BBB i wytworzenia stężenia terapeutycznego w CSF jest najbardziej widoczna w cefalosporynach trzeciej generacji - cefotaksymie, ceftriaksonie i ceftazydymie, a także cefepimie, należących do czwartej generacji. Cefuroksym umiarkowanie przechodzi przez BBB tylko z zapaleniem wyściółki mózgu.
Większość cefalosporyn praktycznie nie jest metabolizowana. Wyjątkiem jest cefotaksym, który ulega biotransformacji i tworzy aktywny metabolit. Leki są głównie wydalane przez nerki, a bardzo wysokie stężenia powstają w moczu. Ceftriakson i cefoperazon mają podwójną drogę wydalania - przez nerki i wątrobę. Okres półtrwania większości cefalosporyn waha się między 1-2 godzinami. Cefiksym, ceftibuten (3-4 godziny) i ceftriakson (do 8,5 godziny) mają dłuższy okres półtrwania, co umożliwia podawanie ich raz dziennie. W niewydolności nerek schematy dawkowania cefalosporyn (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) wymagają korekty.
Niechciane reakcje
Reakcje alergiczne: pokrzywka, wysypka, rumień wielopostaciowy, gorączka, eozynofilia, choroba posurowicza, skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny. Środki pomocy w rozwoju wstrząsu anafilaktycznego: zapewnienie dróg oddechowych (w razie potrzeby, intubacja), tlenoterapia, adrenalina, glukokortykoidy.
Reakcje hematologiczne: dodatni wynik testu Coombsa, w rzadkich przypadkach eozynofilia, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość hemolityczna. Cefoperazon może powodować hipoprotrombinemię z tendencją do krwawienia.
OUN: drgawki (przy stosowaniu dużych dawek u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek).
Wątroba: zwiększona aktywność transaminazy (częściej z cefoperazonem). Wysokie dawki ceftriaksonu mogą powodować cholestazę i rzekomą kamicę żółciową.
Przewód pokarmowy: ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Jeśli podejrzewasz rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (pojawienie się płynnego stolca zmieszanego z krwią), konieczne jest anulowanie leku i przeprowadzenie badań rektomomanoskopowych. Środki pomocy: przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej, jeśli to konieczne, przepisanie antybiotyków, działających przeciwko C.difficile (metronidazol lub wankomycyna). Nie stosować loperamidu.
Miejscowe reakcje: ból i naciek z zastrzykiem / m, zapalenie żyły - z a / we wstępie.
Inne: kandydoza jamy ustnej i pochwa.
Wskazania
Cefalosporyny I generacji
Głównym wskazaniem do stosowania cefazoliny jest obecnie profilaktyka okołooperacyjna w chirurgii. Jest również stosowany w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich.
Zalecenia dotyczące stosowania cefazoliny w leczeniu zakażeń dróg oddechowych i zakażeń dróg oddechowych należy dziś uznać za niewystarczająco uzasadnione ze względu na wąskie spektrum aktywności i powszechną odporność na potencjalne patogeny.
zakażenia nabyte przez społeczność skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.
Cefalosporyny drugiej generacji
zakażenie MWP (umiarkowane odmiedniczkowe zapalenie nerek i ciężkie);
Aksetyl cefuroksymu, cefaklor:
infekcje VDP i NDP (CCA, ostre zapalenie zatok, zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, pozaszpitalne zapalenie płuc);
zakażenia IMP (łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci);
zakażenia nabyte przez społeczność skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.
Cefuroksym i aksetyl cefuroksymu można stosować jako terapię krokową.
Cefalosporyny III generacji
Ciężkie zakażenia pozaszpitalne i szpitalne:
Ciężkie zakażenia pozaszpitalne i szpitalne o różnej lokalizacji z potwierdzoną lub prawdopodobną rolą etiologiczną P.aeruginosa i innych niefermentujących mikroorganizmów.
Zakażenia na tle neutropenii i niedoboru odporności (w tym gorączki neutropenicznej).
Zastosowanie pozajelitowych cefalosporyn trzeciej generacji jest możliwe zarówno w postaci monoterapii, jak iw połączeniu z innymi grupami AMP.
Zakażenia infekcyjne: łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci.
Etap doustny stopniowego leczenia różnych ciężkich zakażeń Gram-ujemnych nabytych w społeczności i szpitalnych po osiągnięciu trwałego efektu stosowania leków pozajelitowych.
Infekcje VDP i NDP (ceftibuten nie jest zalecany ze względu na możliwą etiologię pneumokokową).
Ciężkie, głównie szpitalne zakażenia wywołane przez mikroflorę wielooporną i mieszaną (tlenowo-beztlenową):
Zakażenia NDP (zapalenie płuc, ropień płuc, ropniak opłucnej);
Zakażenia na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.
Cefalosporyny IV generacji
Ciężkie, głównie szpitalne, zakażenia wywołane przez mikroflorę wielooporną:
Zakażenia NDP (zapalenie płuc, ropień płuc, ropniak opłucnej);
Zakażenia na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.
Przeciwwskazania
Reakcja alergiczna na cefalosporyny.
Ostrzeżenia
Alergia. Przejdź do wszystkich cefalosporyn. Alergie na cefalosporyny pierwszej generacji mogą wystąpić u 10% pacjentów z alergią na penicylinę. Występowanie alergii krzyżowej na penicyliny i cefalosporyny II-III występuje znacznie rzadziej (1-3%). Jeśli w przeszłości wystąpiły reakcje alergiczne typu natychmiastowego (na przykład pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny) na penicyliny, cefalosporyny pierwszej generacji należy stosować ostrożnie. Cefalosporyny innych pokoleń są bezpieczniejsze.
Ciąża Cefalosporyny są stosowane w czasie ciąży bez żadnych ograniczeń, chociaż nie przeprowadzono odpowiednich kontrolowanych badań ich bezpieczeństwa dla kobiet w ciąży i płodu.
Karmienie piersią. Cefalosporyny w niskich stężeniach przenikają do mleka matki. W przypadku stosowania przez matki karmiące, mikroflora jelitowa może się zmienić, uczulenie dziecka, wysypka skórna, kandydoza. Uważaj na karmienie piersią. Nie należy stosować cefiksymu i ceftibutenu ze względu na brak odpowiednich badań klinicznych.
Pediatria U noworodków możliwy jest okres półtrwania cefalosporyn ze względu na opóźnione wydalanie nerkowe. Ceftriakson, który ma wysoki stopień wiązania z białkami osocza, może wypierać bilirubinę z jej związku z białkami, dlatego powinien być stosowany ostrożnie u noworodków z hiperbilirubinemią, zwłaszcza u wcześniaków.
Geriatria Ze względu na zmiany czynności nerek u osób starszych, wydalanie cefalosporyn może spowolnić, co może wymagać korekty schematu dawkowania.
Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na fakt, że większość cefalosporyn jest wydalana z organizmu przez nerki głównie w stanie aktywnym, reżimy dawkowania tych AMP (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) w przypadku niewydolności nerek podlegają korekcie. Podczas stosowania cefalosporyn w dużych dawkach, zwłaszcza w połączeniu z aminoglikozydami lub diuretykami pętlowymi, możliwe jest działanie nefrotoksyczne.
Zaburzenia czynności wątroby. Znaczna część cefoperazonu jest wydalana z żółcią, dlatego w ciężkich chorobach wątroby należy zmniejszyć jego dawkę. U pacjentów z chorobą wątroby istnieje zwiększone ryzyko hipoprotrombinemii i krwawienia podczas stosowania cefoperazonu; w profilaktyce zaleca się przyjmowanie witaminy K.
Stomatologia Przy długotrwałym stosowaniu cefalosporyn może rozwinąć się kandydoza jamy ustnej.
Interakcje narkotykowe
Leki zobojętniające zmniejszają wchłanianie doustnych cefalosporyn w przewodzie pokarmowym. Między przyjmowaniem tych leków powinny być co najmniej 2-godzinne przerwy.
W połączeniu z antykoagulantami cefoperazonowymi i lekami przeciwpłytkowymi zwiększa się ryzyko krwawienia, zwłaszcza w przewodzie pokarmowym. Nie zaleca się łączenia cefoperazonu z lekami trombolitycznymi.
W przypadku spożywania alkoholu podczas leczenia cefoperazonem może wystąpić reakcja podobna do disulfiramu.
Połączenie cefalosporyn z aminoglikozydami i (lub) diuretykami pętlowymi, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może zwiększać ryzyko nefrotoksyczności.
Informacje o pacjencie
Wewnątrz cefalosporyn pożądane jest spożywanie dużej ilości wody. Aksytil cefuroksymu należy przyjmować z jedzeniem, wszystkie inne leki - niezależnie od posiłku (z pojawieniem się zjawisk dyspeptycznych, możemy je przyjmować w trakcie lub po posiłku).
Płynne postacie dawkowania do spożycia należy przygotować i przyjmować zgodnie z załączonymi instrukcjami.
Ściśle przestrzegać przepisanego trybu podawania podczas całego okresu leczenia, nie pomijać dawek i przyjmować je w regularnych odstępach czasu. W przypadku pominięcia dawki należy ją przyjąć jak najszybciej; Nie należy przyjmować leku, jeśli zbliża się pora przyjęcia kolejnej dawki; nie podwajaj dawki. Aby wytrzymać czas trwania terapii, szczególnie w przypadku zakażeń paciorkowcowych.
Skonsultuj się z lekarzem, jeśli poprawa nie nastąpi w ciągu kilku dni lub pojawią się nowe objawy. Jeśli wystąpi wysypka, pokrzywka lub inne objawy reakcji alergicznej, należy przerwać przyjmowanie leku i skonsultować się z lekarzem.
Nie należy przyjmować leków zobojętniających w ciągu 2 godzin przed i po zażyciu cefalosporyny w środku.
Podczas leczenia cefoperazonem i przez dwa dni po jego zakończeniu należy unikać alkoholu.
Antybiotyki cefalosporynowe: wskazania i przeciwwskazania
Antybiotyki cefalosporynowe są lekami, których struktura chemiczna to 7-ACC. Zakres antybiotyków cefalosporyn obejmuje leki pięciu pokoleń, leki te są podawane dojelitowo lub pozajelitowo do organizmu. Możesz przeczytać opis i główne cechy takich leków, a także wskazania i przeciwwskazania do ich stosowania, czytając ten materiał.
Antybiotyki z wielu cefalosporyn pierwszej generacji
Lista antybiotyków cefalosporynowych pierwszej generacji obejmuje między innymi cefazolinę i cefaleksynę.
Cefazolina.
Działanie farmakologiczne: antybiotyk o szerokim spektrum działania, ma działanie bakteriobójcze, działa przeciw gronkowcom, paciorkowcom, Salmonelli, Shigelli, Klebsiel, E. coli, nie jest skuteczny przeciwko Mycobacterium tuberculosis, Protea.
Wskazania: zakażenia dróg oddechowych, narządów miednicy, dróg moczowych i dróg żółciowych, skóry i miękkich kości, stawów, zapalenia osierdzia, posocznicy, zapalenia otrzewnej, zapalenia szpiku, zapalenia sutka, ran i zakażeń pooperacyjnych, kiły, rzeżączki.
Przeciwwskazania: indywidualna nietolerancja na cefalosporyny i inne antybiotyki β-laktamowe, ciąża, laktacja, dzieci do 1 miesiąca. Ten antybiotyk cefalosporynowy jest przepisywany ostrożnie w niewydolności nerek i wątroby.
Działania niepożądane: reakcje alergiczne, drgawki, objawy dyspeptyczne, długotrwałe stosowanie - dysbioza, nadkażenie, kandydoza.
Sposób stosowania: dorośli domięśniowo - 1 g 2 razy dziennie. Maksymalna dawka dobowa wynosi 6 g 3-4 dawki. Dla dzieci 20–50 mg / kg masy ciała na dobę w 3-4 dawkach, w przypadku ciężkich zakażeń, do 100 mg / kg masy ciała na dobę.
Lek rozcieńcza się wodą do wstrzykiwań: 2 ml na 500 mg cefazoliny, 4 ml na 1 g. Przebieg leczenia wynosi 7-10 dni.
Postać produktu: proszek do przygotowania roztworu do wstrzykiwań 500 mg i 1 g.
Warunki sprzedaży aptek: na receptę.
Cefaleksyna.
Działanie farmakologiczne: antybiotyk o szerokim spektrum działania, ma działanie bakteriobójcze, działa przeciw gronkowcom, paciorkowcom, Escherichia coli, Shigella, Salmonella, Klebsiel, Proteus, nie ma działania terapeutycznego w chorobach wywoływanych przez Proteus, Mycobacterium tuberculosis, Enterococci.
Wskazania: zakażenia dróg oddechowych, dróg moczowych, skóry i tkanek miękkich, kości i stawów.
Przeciwwskazania: indywidualna nietolerancja cefalosporyn i innych antybiotyków β-laktamowych, z zachowaniem ostrożności w przypadku niewydolności nerek, ciąży, laktacji, a także dzieci do 6 miesięcy.
Działania niepożądane: reakcje alergiczne, nudności, suchość w ustach, biegunka, kandydoza. Również przy stosowaniu tego antybiotyku z wielu cefalosporyn możliwe są bóle głowy, drgawki, bóle stawów.
Sposób stosowania: w środku na pół godziny przed posiłkami dla dorosłych i dzieci powyżej 10 lat - 250-500 mg 4 razy dziennie. Najwyższa dawka dobowa wynosi 4 g. Dla dzieci poniżej 10 lat, 25–100 mg / kg masy ciała na dobę, podzielone na 4 dawki.
Postać produktu: preparat 250 i 500 mg, proszek do przygotowania zawiesiny zawierającej 250 mg cefaleksyny w 5 ml.
Warunki sprzedaży aptek: na receptę.
W poniższej części artykułu wymieniono nazwy leków z grupy antybiotyków cefalosporynowych drugiej generacji i ich opis.
Antybiotyki z grupy cefalosporyn drugiej generacji: nazwy i opis
Do antybiotyków cefalosporynowych drugiej generacji należą cefuroksym i cefaklor.
Cefuroksym.
Działanie farmakologiczne: antybiotyk o szerokim spektrum działania, ma działanie bakteriobójcze, działa przeciwko gronkowcom, paciorkowcom, enterokokom, Escherichia coli, Proteus, Klebsiella, Salmonella, Shigella.
Wskazania: zakażenia dróg oddechowych, narządów laryngologicznych, narządów moczowych, skóry i tkanek miękkich, dróg żółciowych, stawów, przewodu pokarmowego, zakażeń ran i oparzeń, zapalenia otrzewnej, zapalenia szpiku, zapalenia opon mózgowych, rzeżączki.
Przeciwwskazania: indywidualna nietolerancja cefalosporyny i innych antybiotyków β-laktamowych, wrzodziejące zapalenie okrężnicy, historia krwotoków żołądkowych, ciąża i laktacja.
Działania niepożądane: objawy dyspeptyczne, ból głowy, senność, dysbakterioza, kandydoza, choroby alergiczne, ból i naciek w miejscu wstrzyknięcia.
Sposób podawania: domięśniowo lub dożylnie dla dorosłych - 750–1500 mg 3-4 razy dziennie, dzieci - 30 100 mg / kg masy ciała na dobę w 3-4 dawkach, dla noworodków i dzieci do 3 miesięcy - 30 mg / kg masy ciała na dobę w 2-3 dawkach.
Wewnątrz dorosłych po jedzeniu - 150 - 500 mg 2 razy dziennie, dla dzieci - 125-250 mg 2 razy dziennie. Przebieg leczenia tym antybiotykiem cefalosporynowym wynosi 5–10 dni lub dłużej.
Postać produktu: proszek do przygotowania roztworu do wstrzykiwań 250, 750, 1500 mg, tabletki 125 i 250 mg, proszek do przygotowania zawiesiny o zawartości substancji czynnej 125 mg w 5 ml.
Warunki sprzedaży aptek: na receptę.
Cefaclor
Działanie farmakologiczne: antybiotyk o szerokim spektrum działania, ma działanie bakteriobójcze, działa przeciwko gronkowcom, paciorkowcom, Escherichia coli, Salmonella, Shigella, Klebsiella, Protea, gonococci.
Wskazania: zakażenia dróg oddechowych, skóry i tkanek miękkich, narządów moczowych, kości i stawów, rzeżączka, posocznica. Ponadto lek ten, zawarty w wykazie antybiotyków cefalosporynowych, jest przepisywany w przypadku powikłań pooperacyjnych.
Przeciwwskazania: zespół krwotoczny, indywidualna nietolerancja na cefalosporyny i inne penicyliny.
Działania niepożądane: objawy dyspeptyczne, reakcje alergiczne, niedokrwistość hemolityczna, ból głowy, toksyczne zapalenie wątroby, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.
Sposób stosowania: w środku dla dorosłych - 750 mg na dobę w 3 dawkach podzielonych, dla dzieci - 20 mg / kg masy ciała na dobę w 3 dawkach. Przebieg leczenia wynosi 7-10 dni.
Uwalnianie postaci: kapsułki 0,25 i 0,5 g, proszek do sporządzania zawiesin o zawartości substancji czynnej 250 i 125 mg w 5 ml.
Warunki sprzedaży aptek: na receptę.
Cefalosporyny są dobrze wchłaniane w przewodzie pokarmowym, dlatego często są podawane doustnie. Antybiotyki cefalosporynowe są produkowane dla dzieci w postaci proszków do przygotowywania zawiesin o przyjemnym smaku i aromacie.
Następnie dowiesz się, które antybiotyki są cefalosporynami trzeciej generacji.
Antybiotyki cefalosporynowe trzeciej generacji
Lista antybiotyków z grupy cefalosporyn z innymi zawiera Cefotaxime i Ceftriakson.
Cefotaksym.
Działanie farmakologiczne: antybiotyk o szerokim spektrum działania, ma działanie bakteriobójcze, działa przeciwko gronkowcom, niektórym szczepom paciorkowców, enterokokom, Proteus, Salmonella, Shigella, clostridium, Escherichia coli.
Wskazania: ciężkie zakażenia dróg oddechowych, narządów laryngologicznych, skóry i tkanek miękkich, kości i stawów, zapalenie otrzewnej, zakażenia układu moczowo-płciowego, niepowikłana rzeżączka, zapobieganie powikłaniom pooperacyjnym.
Przeciwwskazania: indywidualna nietolerancja na cefalosporyny i inne penicyliny, ciąża, zapalenie jelit, historia krwawienia.
Działania niepożądane: objawy dyspeptyczne, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, krwawienie, ból głowy, reakcje alergiczne, dysbakterioza, nadkażenie, kandydoza. Ponadto, stosując ten antybiotyk, zawarty w wykazie leków z serii cefalosporyn, możliwy jest ból i stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia.
Sposób stosowania: domięśniowo i dożylnie dla dorosłych - 1-2 g co 8-12 godzin, dla dzieci do 1 tygodnia dożylnie - 50-100 mg / kg masy ciała na dobę w 2 dawkach, dla dzieci od 1 do 4 tygodni - 75-150 mg / kg masy ciała dożylnie w 3 dawkach, dla dzieci o wadze do 50 kg, 50-100 mg / kg w 3-4 dawkach. Dzieciom do 2,5 roku życia podaje się tylko zastrzyki dożylne.
Lek rozcieńcza się przed podaniem, dodając do zawartości fiolki 1% wodny roztwór lidokainy 0,5 g - 2 ml, 1 g - 4 ml w przypadku podawania domięśniowego. Do podawania dożylnego lek rozcieńcza się w 4 ml wody do wstrzykiwań.
Wprowadź powoli przez 3-5 minut. W przypadku kroplówki lek rozcieńcza się w 100 ml 0,9% roztworu chlorku sodu lub 5% roztworu glukozy, wstrzykiwanego przez 50-60 minut.
Uwalnianie formy: proszek do przygotowania roztworu do wstrzykiwań 0,5 i 1 g.
Warunki sprzedaży aptek: na receptę.
Ceftriakson.
Działanie farmakologiczne: antybiotyk o szerokim spektrum działania, działa bakteriobójczo, działa przeciw gronkowcom, paciorkowcom, enterobakteriom, Escherichia coli, Klebsiella, Protea, Salmonella, Shigella, wibracji cholery, Clostridium, treponema.
Wskazania: zapalenie otrzewnej, posocznica, infekcje narządów jamy brzusznej, dróg oddechowych, dróg żółciowych, układu moczowego, kości i stawów, skóry i tkanek miękkich, zakażenia ran, przewodu pokarmowego.
Przeciwwskazania: indywidualna nietolerancja na cefalosporyny i inne penicyliny, I trymestr ciąży, laktacja.
Działania niepożądane: reakcje alergiczne, ból głowy, zawroty głowy, objawy dyspeptyczne, kandydoza, nadkażenie, ból i stwardnienie w miejscu wstrzyknięcia.
Sposób stosowania: głęboko dożylnie lub powoli dożylnie dorosłym i dzieciom powyżej 12 lat - 1-2 g raz dziennie, można zmaksymalizować dawkę do 4 g dziennie w 2 dawkach. Dzieci do 2 tygodni - 25-50 mg / kg masy ciała na dobę, od 2 tygodni do 12 lat - 20-80 mg / kg masy ciała na dobę.
Do podawania domięśniowego zawartość fiolki rozcieńcza się 1% roztworem lidokainy - 3,5 ml na 1 g preparatu. Do podawania dożylnego zawartość fiolki rozcieńcza się w 10 ml wody do wstrzykiwań, wlewami dożylnymi, 2 g preparatu rozcieńcza się w 40 ml 5% lub 10% roztworu glukozy lub 0,9% roztworu chlorku sodu.
Wstrzyknięcia dożylne wykonuje się powoli w ciągu 3-4 minut, kroplówka - ponad 30 minut.
Uwalnianie postaci: proszek do przygotowania zastrzyków 0,5; 1 i 2
Warunki sprzedaży aptek: na receptę.
Ostatnio opracowano cefalosporyny piątej generacji. Są antybiotykami rezerwowymi w przypadku pojawienia się nowych rodzajów zakażeń opornych na inne obecnie stosowane leki przeciwbakteryjne. Cefalosporyny piątej generacji nie są produkowane masowo i nie są sprzedawane w sieci aptek.
W ostatniej części artykułu przedstawiono nazwy antybiotyków z grupy cefalosporyn i podano ich krótki opis.
Antybiotyki z grupy cefalosporyn czwartej generacji: nazwy i cechy charakterystyczne
Seria antybiotyków cefalosporynowych czwartej generacji jest reprezentowana przez leki o takich nazwach jak Cefepina i Cefpyr.
Cefepim
Działanie farmakologiczne: antybiotyk o szerokim spektrum działania, działanie bakteriobójcze, działa przeciw gronkowcom, paciorkowcom, enterokokom, Klebsiella, Legionella, Salmonella, Proteus, morganella, innym bakteriom opornym na aminoglukozydy i antybiotyki cefalosporynowe III.
Wskazania: zakażenia dolnych dróg oddechowych, dróg moczowych, dróg żółciowych, skóry i tkanek miękkich, zakażenia ginekologiczne, zapalenie otrzewnej, bakteryjne zapalenie opon mózgowych u dzieci.
Przeciwwskazania: indywidualna nietolerancja na antybiotyki β-laktamowe, ostrożnie - podczas ciąży i laktacji.
Działania niepożądane: reakcje alergiczne, objawy dyspeptyczne (nudności, zaparcia, biegunka, ból brzucha), ból w klatce piersiowej, zawroty głowy, pocenie się, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.
Jak stosować: powoli dożylnie lub głęboko domięśniowo. Dorośli przyjmują 0,5–1 g 2 razy dziennie w przypadku łagodnych i umiarkowanych zakażeń dożylnie lub domięśniowo, aw przypadku ciężkich zakażeń 2 g 3 razy dziennie dożylnie. Dzieci o masie ciała do 40 kg - 50 mg / kg masy ciała 2 razy dziennie. Przebieg leczenia wynosi 7-10 dni lub dłużej.
Ten antybiotyk, zawarty w wykazie preparatów cefalosporyn, rozpuszcza się do podawania dożylnego w 5 lub 10 ml wody do wstrzykiwań lub 5% roztworu glukozy lub 0,9% roztworu chlorku sodu. Wprowadź powoli przez 3-5 minut.
W przypadku iniekcji domięśniowych 500 mg leku rozpuszcza się w 1,3 ml i 1 g w 2,4 ml wody do wstrzykiwań lub 0,9% roztworu chlorku sodu lub 1% roztworu lidokainy.
Uwalnianie formy: proszek do przygotowania roztworu do wstrzykiwań 0,5 i 1 g.
Warunki sprzedaży aptek: na receptę.
Stosowanie antybiotyków cefalosporynowych
Antybiotyki cefalosporynowe są stosowane w praktyce klinicznej od wczesnych lat 60. i przez lata zsyntetyzowano ponad 50 preparatów z tej grupy. (Periti P.J Chemother 1996) Obecnie cefalosporyny zajmują czołowe miejsce w leczeniu różnych zakażeń w praktyce weterynaryjnej; w większości przypadków mają pierwszeństwo w początkowych empirycznych schematach leczenia zakażeń o różnej lokalizacji. Jednocześnie czynnikiem ograniczającym stosowanie cefalosporyn jest rozwój odporności mikroorganizmów w wyniku ich wytwarzania beta-laktamazy.
Szczególnie ten problem stał się istotny w ostatnich latach ze względu na powszechne stosowanie cefalosporyn, czasami nieuzasadnionych i często niekontrolowanych. Stosowanie tych samych antybiotyków w leczeniu zwierząt i ludzi powinno być ograniczone.
Zmniejszenie skuteczności antybiotyków wiąże się z naruszeniem zasad stosowania antybiotyków, zmniejszeniem dawki (jednorazowe stosowanie zamiast dwóch lub trzech razy dziennie). Stosując ceftriakson 1 raz dziennie, podczas gdy stężenie tego leku utrzymuje się przez 16 godzin. Pojedyncze wstrzyknięcie w blokadzie nie anuluje dwukrotnego lub trzykrotnego użycia leku na dzień. Jeśli antybiotyk był podawany miejscowo na blokadę raz, to w odstępie 8-12 godzin powinien być podawany domięśniowo lub dożylnie.
Ponadto, większe preferencje w wyborze leku powinny mieć leki o niskiej toksyczności dla makroorganizmów.
Spektrum działania leku nie jest związane z jego toksycznością. Nowoczesne antybiotyki: cefalosporyny trzeciej i czwartej generacji, karbapenemy, chronione penicyliny, mają wysoką aktywność terapeutyczną, szerokie spektrum działania i minimalną toksyczność dla organizmu zwierzęcia, w przeciwieństwie do lewomecytyny, która przy wąskim spektrum działania i działaniu bakteriostatycznym jest bardzo niebezpieczna dla makroorganizmów dlatego ten lek nie jest stosowany i jest zakazany w najbardziej rozwiniętych krajach świata. Zastosowanie streptomycyny, kanamycyny, bitsiliny w praktyce weterynaryjnej również odeszło w przeszłość i zastąpiono je o wiele bezpieczniejszymi, skuteczniejszymi lekami o szerokim spektrum działania.
Odsetek szczepów opornych w gronkowcach wynosi: do benzylopenicyliny - 80-95%, do tetracykliny - 70-85%, do lewomycetyny - 30-55%.
Należy rozważyć metodę podawania antybiotyków.
Podawanie dożylne lub dotętnicze może w niektórych przypadkach być bardziej skuteczne niż domięśniowe podawanie tego samego antybiotyku. I z infekcją w OUN, dokanałowe podawanie antybiotyku jest bardziej skuteczne, tak że inne ich stosowanie jest nieuzasadnione, a tworzenie grupy kontrolnej w medycynie wydaje się nieetyczne dzisiaj.
Zasady racjonalnej antybiotykoterapii powinny być wskazówką dla lekarzy weterynarii wszystkich specjalności. Zasady te mają zastosowanie do antybiotyków dowolnej grupy, w tym cefalosporyn.
Antybiotyk powinien selektywnie tłumić aktywność życiową patogenu, bez wywierania znaczącego wpływu na homeostazę pacjenta.
Aby wpływać na proces zakaźno-zapalny, antybiotyk musi wpływać do tkanki nidus w wystarczającym (minimalnym hamującym) stężeniu.
Terapię na receptę należy przeprowadzać z uwzględnieniem wrażliwości patogenu.
Początkowa (empiryczna) terapia przeciwdrobnoustrojowa jest przeprowadzana z uwzględnieniem właściwości organoleptycznych patogenu, opiera się na wiedzy o najbardziej prawdopodobnym mikrobiologicznym „krajobrazie” ropnej rany.
W oparciu o teorię poliologiczną wskazane jest prowadzenie terapii wielobakteryjnej za pomocą leków o nakładających się polach spektrum przeciwbakteryjnego.
Dawki, droga podawania, częstość podawania leku przeciwdrobnoustrojowego powinny opierać się na potrzebie stworzenia minimalnego stężenia hamującego w ognisku zapalnym.
Przepisowi leku przeciwbakteryjnego powinna towarzyszyć kompleksowa „terapia akompaniamentowa” mająca na celu regulację tych powiązań homeostazy, które są najbardziej narażone na agresję tego leku (grupy).
Podczas prowadzenia terapii przeciwdrobnoustrojowej konieczne jest uwzględnienie chemooporności mikroorganizmów i włączenie do kompleksu środków mających na celu przezwyciężenie tej choroby.
Terapia przeciwdrobnoustrojowa powinna składać się nie tylko z własnego środka przeciwbakteryjnego, ale także ze środków mających na celu stworzenie warunków niekorzystnych dla życia drobnoustrojów i zmniejszenie liczby patogenów w ranie.
Istnieją wytyczne organoleptyczne dotyczące wyboru antybiotyku przed uzyskaniem wyników laboratoryjnych. Gdy gęsty, kremowy rop otrzymuje się z ogniska ropnego zapalenia, podejrzewanym patogenem jest flora gronkowcowa. Obecność płynnej, cuchnącej ropy, martwiczej tkanki w ranie sugeruje, że Gram-ujemna flora pałeczek jest jednym z uczestników skojarzenia drobnoustrojów. Jeśli ropa nie jest uzyskiwana z rany, gdy brzegi rany są zgniecione, niska czerwonawa ciecz jest uwalniana w niewielkiej ilości, jest to prawdopodobnie mikroflora beztlenowa.
Ponieważ cefalosporyny są najczęściej stosowane w medycynie weterynaryjnej, konieczne jest rozważenie tej grupy leków bardziej szczegółowo. W zależności od spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej cefalosporyny są zwykle dzielone na cztery pokolenia. Charakterystyki porównawcze różnych generacji cefalosporyn przedstawiono w tabeli 1.
Tabela 1.
Cefalosporyny I
pokolenia charakteryzują się wysoką aktywnością, głównie przeciwko bakteriom Gram-dodatnim (gronkowce, paciorkowce, pneumokoki). Ich aktywność wobec bakterii Gram-ujemnych jest ograniczona (głównie E. coli, Salmonella spp., Shigella spp., P. mirabilis) ze względu na fakt, że preparaty były łatwo hydrolizowane przez beta-laktamazy.
Cefalosporyny II
pokolenia charakteryzują się zwiększoną (w porównaniu z cefalosporynami pierwszej generacji) aktywnością wobec bakterii Gram-ujemnych, głównie Haemophilus infuenzae, i większą stabilnością wobec beta-laktamaz; jednocześnie leki te zachowują wysoką aktywność przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim. Ograniczeniem stosowania leków drugiej generacji jest niska aktywność wobec niektórych Gram-ujemnych mikroorganizmów (Enterobacter spp., Citrobacter spp., Serratia spp., P. rettgeri, Klebsiella spp., P.vulgaris) i naturalnej odporności Pseudomonas spp. i Acinetobacter spp.
Cefalosporyny III
pokolenia (cefotaksym, ceftriakson, ceftazydym, cefoperazon) są bardzo aktywne przeciwko większości bakterii Gram-ujemnych. Jednak w ostatniej dekadzie nastąpił znaczny wzrost oporności drobnoustrojów gram-ujemnych na cefalosporyny trzeciej generacji, głównie dzięki wytwarzaniu przez nie beta-laktamazy różnych typów i klas. Ważnym mechanizmem oporności jest hiperprodukcja beta-laktamazy chromosomalnej z powodu mutacji w regionach regulatorowych genomu, prowadząca do derepresji syntezy enzymu. Innym ważnym mechanizmem oporności mikroorganizmów na cefalosporyny jest wytwarzanie plazmidowej beta-laktamazy o przedłużonym spektrum (najczęściej obserwowanej w szczepach Klebsiella spp. - około 30%), która hydrolizuje wszystkie cefalosporyny trzeciej generacji, co determinuje ich nieefektywność kliniczną w tych przypadkach. Rutynowe laboratoryjne metody oceny wrażliwości na antybiotyki często nie ujawniają tego mechanizmu oporności, a laboratorium może dać lekarzowi błędny wynik, co stwarza dodatkowe trudności w leczeniu tych zakażeń.
Trudności w wyborze skutecznego antybiotyku stymulują poszukiwanie nowych leków przeciwbakteryjnych, które z jednej strony przezwyciężyłyby problem wielolekooporności patogenów gram-ujemnych, zwłaszcza produkujących beta-laktmery o szerokim spektrum działania, az drugiej strony, miałyby większą aktywność przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim. Poszukiwania te doprowadziły do powstania w połowie lat 90. nowych antybiotyków cefalosporynowych, które przypisano do leków IV generacji - cefepimu i cefpiru, cefkiny (Cobactan do stosowania dożylnego).
Specyfiką struktury chemicznej cząsteczki cefalosporyn IV generacji jest obecność zarówno ładunków ujemnych, jak i dodatnich. Jądro antybiotyków cefemowych ma ładunek ujemny. Czwartorzędowy azot grupy cyklopentapirydyny niesie ładunek dodatni i nadaje cząsteczce strukturę dwubiegunową, co zapewnia szybką penetrację antybiotyków przez zewnętrzną błonę bakterii gram-ujemnych i związek z białkami wiążącymi penicylinę, co zmniejsza prawdopodobieństwo ich hydrolizy przez beta-laktamazy, zlokalizowane w przestrzeni peryplazmatycznej. Ponadto ładunek dodatni służy jako przewodnik dla cząsteczki do znalezienia korzystnego położenia w porowatym kanale komórki bakteryjnej.
Grupa aminotiazolin-metoksy-imino, przyłączona w 7. pozycji jądra cefemu, ma bardziej wyraźny wpływ na drobnoustroje gram-ujemne i nadaje oporność na beta-laktamazy.
Te właściwości cefalosporyn IV generacji (szybka penetracja bakterii przez błonę zewnętrzną, niskie powinowactwo do beta-laktamaz i skuteczne wiązanie z białkami wiążącymi penicylinę) zapewniają ich aktywność wobec bakterii Gram-ujemnych, w tym szczepów cefalosporyn trzeciej generacji.
Cefalosporyny IV generacji mają szerokie, dobrze zrównoważone spektrum przeciwbakteryjne. Łączą one aktywność cefalosporyn I-II generacji z drobnoustrojami Gram-dodatnimi (gronkowcami wrażliwymi na metycylinę, paciorkowcami, pneumokokami) i niektórymi beztlenowcami z wysoką aktywnością cefalosporyn trzeciej generacji przeciwko bakteriom Gram-ujemnym (rodzina Enterobacteriaceae, rodziny naukowców z Japonii i absolwentów instytutów 38 generacji cefalosporyn w odniesieniu do bakterii Gram-ujemnych (rodzina Enterobacteriaceae, Neisseriaces). Acinetobacter spp.).
Aktywność cefalosporyn IV generacji w stosunku do bakterii Gram-ujemnych nie jest gorsza lub przewyższa aktywność najbardziej aktywnych cefalosporyn III generacji - cefotaksymu i ceftriaksonu i jest porównywalna z aktywnością fluorochinolonów i karbapenemów. Wytwarzanie cefalosporyn IV, a także ceftazydym i cefoperazon, jest aktywne przeciwko P. aeruginosa. (S.V. Yakovlev, 1999).
Cefalosporyny IV generacji w większym stopniu niż cefalosporyny III generacji są odporne na hydrolizę przez beta-laktamazy wytwarzane przez bakterie Gram-ujemne, w tym rozszerzone spektrum, a zatem często pozostają aktywne nawet w odniesieniu do szczepów opornych na cefalosporyny III generacji.
Cefalosporyny IV generacji pokonują mechanizm oporności na cefalosporyny trzeciej generacji związany z hiperprodukcją beta-laktamazy chromosomalnej.
Aktywność cefalosporyn czwartej generacji w stosunku do gronkowców jest porównywalna z aktywnością cefalosporyn pierwszej i drugiej generacji i przewyższa aktywność cefalosporyn trzeciej generacji.
Cefepim i cefpirom są bardzo aktywne przeciwko pneumokokom, w tym szczepom o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę benzylową.
Jednakże cefalosporyny IV generacji, podobnie jak inne cefalosporyny generacji, nie są aktywne przeciwko gronkowcom opornym na metycylinę. W takim przypadku należy rozszerzyć spektrum działania antybiotyków z wankomycyną.
Cefepim i cefpir, cefkina (Cobactan do stosowania dożylnego) mają pewną aktywność przeciwko niektórym beztlenowcom, ale nie działają na najczęstsze czynniki powodujące beztlenowe zakażenia jamy brzusznej i rany, dlatego w tych przypadkach z reguły wymagane jest łączne spotkanie z metronidazolem lub klindamycyną wankomycyna.
Liczne badania kliniczne wykazały wysoką skuteczność cefalosporyn IV generacji w leczeniu różnych zakażeń, w tym najcięższych - zapalenia płuc, zapalenia otrzewnej, posocznicy, zapalenia opon mózgowych, zakażeń u pacjentów z neutropenią. Po użyciu leków chemioterapeutycznych. (Beaucaire G. 1999).
Jakie są obecne perspektywy stosowania cefalosporyn IV generacji w klinice?
Przede wszystkim wskazane są cefalosporyny IV generacji do empirycznego leczenia poważnych zakażeń, ze względu na ich szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego i niski poziom oporności drobnoustrojów na te leki. Do takich zakażeń należą ciężkie zapalenie płuc, posocznica, wewnątrzbrzuszne (w połączeniu z metronidazolem), zakażenia u pacjentów po urazie wielonarządowym, którzy wymagają intensywnej terapii, zakażenia u pacjentów onkologicznych, zakażenia tkanek miękkich po urazie i ropne zapalenie ucha u psów (w połączeniu z amikacyną) ).
Innym ważnym obszarem zastosowania cefalosporyn IV generacji jest ustalony wysoki poziom oporności na cefalosporyny III generacji bakterii Gram-ujemnych wyizolowanych w konkretnym przypadku, głównie z Enterobacter spp., Serratia marcescens, jak również z innych Enterobacteriaceae (EB Gelfand, B.Z. Belotserkovsky, EA Alekseeva, E.TS. Tsedenzhapov, V.I. Karabak, B.R. Gelfand, 1999-N11).
Koszt dziennej dawki cefalosporyn IV generacji w naszym kraju jest porównywalny z kosztem większości leków III generacji. Z tego punktu widzenia kobaktan do stosowania dożylnego jest bardzo istotny. Cotygodniowa dawka tego leku jest tańsza niż stosowanie ceftazydymu lub cefoperazonu i jest znacznie bardziej ekonomiczna niż stosowanie cefepimu (maxipime). Ponadto cefepim i cefkina (kobaktan) mogą być stosowane w leczeniu mieszanych zakażeń tlenowo-beztlenowych (w połączeniu z metronidazolem). Na podstawie wyników badań kontrolowanych, nawet w ciężkich zakażeniach, cefalosporyny IV generacji można podawać w monoterapii.
W chirurgii należy przestrzegać następujących zasad:
- podawanie antybiotyków powinno rozpocząć się nie później niż 3 godziny przed nacięciem;
- stosowanie leków w czasie krótszym niż godzina nie zmniejsza ryzyka powikłań;
- należy zapewnić wystarczające stężenie (powyżej minimalnego stężenia hamującego) leku w tkankach rany;
- okres półtrwania antybiotyku powinien pokrywać się lub przekraczać czas trwania operacji;
- Lek powinien mieć minimalne skutki uboczne.
Cefkina doskonale nadaje się do tego celu (Cobactan do stosowania dożylnego).
W neurologii z przenikaniem drobnoustrojów do tkanki mózgowej; z zapaleniem mózgu i otwartym / zamkniętym urazem głowy, antybiotykoterapia jest przeprowadzana z lekami, które przekraczają barierę krew-mózg. Wybór antybiotyków zależy od czynnika chorobotwórczego i zdolności leku do przejścia przez barierę krew-mózg (tabela 2).
Preferowane są antybiotyki o szerokim spektrum działania o właściwościach bakteriobójczych i możliwie niskiej toksyczności:
- cefalosporyny III i IV generacji (ceftazydym, cefepimu);
- carbopinem (meronem, tienam);
- fluorochinolony (pefloksacyna).
Dawki cefalosporyn powinny wynosić 40-50 mg / kg (2 razy dziennie, dożylnie).
Aminoglikozydy (amikacyna) są stosowane w leczeniu bakteryjnego zapalenia mózgu wywołanego przez L. monocytogenes.
Jak widzimy, cefalosporyny przenikają przez barierę krew-mózg, z wyjątkiem cefoperazonu.
Antybiotyki są stosowane dooponowo: amikacyna, karbapenemy, tazocyna (piperacylina / tazobaktam), tarawid (ofloksacyna), maxipime, fortum, wankomycyna, dioksydyna.
Tabela 2. Zdolność antybiotyków do przejścia przez barierę krew-mózg