Przerywają syntezę kwasów nukleinowych i białek. Należą do nich linkozamidy, amfenole, tetracykliny, ansamycyny i grupa kwasu fusydowego. Jednak klasyfikacja jest daleka od doskonałości. Nie reprezentuje aminoglikozydów i makrolidów, ponieważ stanowią one wyjątek. Leki te naruszają syntezę białek i dlatego powinny należeć do grupy leków bakteriostatycznych. Jednak hamowanie aminoglifozy syntezy białek narusza integralność błony cytoplazmatycznej komórki drobnoustrojowej, w wyniku czego preparaty z tej grupy nie mają działania bakteriostatycznego, ale bakteriobójczego. Z tego samego powodu część makrolidów (azytromycyna, midekamycyna, josamycyna) w wysokich dawkach ma również działanie bakteriobójcze.
Grupa penicylin Penicyliny były pierwszymi naturalnymi lekami przeciwbakteryjnymi, które były produktami mikroorganizmów. Struktura tej grupy obejmuje czteroczłonowy pierścień (pierścień 3-laktamowy. Do tej pory penicyliny należą do najczęściej stosowanych leków. Klasyfikacja. Penicyliny są podzielone na naturalne i półsyntetyczne. Naturalne penicyliny obejmują sól sodową i potasową penicyliny benzylowej, fenoksymetylopenicylinę, benzylopirolidynę, benzylopireninę i benzylopenicylinę, benzylopirolidynę, benzylopenicylinę, benzylopirolidynę i benzylopenicylinę. bicyklina-1), bicylina-5 (składa się z jednej części soli nowokainy benzylopenicyliny i czterech części benzylowej penicyliny benzylowej).
Półsyntetyczne penicyliny są reprezentowane przez pięć grup: Widmo działania. Spektrum działania naturalnych penicylin jest dość wąskie i skierowane przede wszystkim na gram-dodatnią florę:. Do naturalnych penicylin
Bakteriostatyczne i bakteriobójcze działanie antybiotyków
15) Bakteriobójcze i bakteriostatyczne działanie antybiotyków.
Z natury działania antybiotyków na bakterie można je podzielić na dwie grupy:
1) Działanie bakteriostatyczne AB
2) Działanie bakteriobójcze AB
Bakteriostatyczne AB w stężeniach, które mogą powstać w organizmie, hamują wzrost drobnoustrojów, ale ich nie zabijają, podczas gdy działanie antybiotyków bakteriobójczych w podobnych stężeniach prowadzi do śmierci komórek. Jednak w wyższych stężeniach antybiotyki bakteriostatyczne mogą również mieć działanie bakteriobójcze. Antybiotyki bakteriostatyczne obejmują makrolidy, tetracykliny, chloramfenikol i inne, a antybiotyki bakteriobójcze obejmują penicyliny, cefalosporyny, ristocetynę, aminoglikozydy i inne.
W ostatnich latach poczyniono wielkie postępy w badaniu mechanizmu działania antybiotyków na poziomie molekularnym. Penicylina, ristomycyna (ristotsetin), wankomycyna, nowobiocyna, D-cykloseryna naruszają syntezę ściany komórkowej bakterii, to znaczy te antybiotyki działają tylko na rozwijające się bakterie i są praktycznie nieaktywne wobec bakterii spoczynkowych. Końcowym rezultatem działania tych antybiotyków jest hamowanie syntezy mureiny, która wraz z kwasami teichoicznymi jest jednym z głównych składników polimerowych ściany komórkowej komórki bakteryjnej. Pod wpływem tych antybiotyków nowo utworzone komórki pozbawione ściany komórkowej zostają zniszczone. Jeśli ciśnienie osmotyczne otaczającego płynu jest zwiększone, na przykład przez wprowadzenie sacharozy do pożywki, bakterie pozbawione ściany komórkowej nie ulegają lizie, lecz zamieniają się w sferoplasty lub protoplasty (patrz protoplasty bakteryjne), które w odpowiednich warunkach mogą się rozmnażać jak formy L bakterii. Po usunięciu antybiotyku komórka drobnoustroju, jeśli nie umrze, ponownie staje się zdolna do tworzenia ściany komórkowej i przekształcania się w normalną komórkę bakteryjną. Nie ma oporności krzyżowej między tymi antybiotykami, ponieważ ich punkty zastosowania w procesie biosyntezy mureny są różne. Ponieważ wszystkie powyższe antybiotyki wpływają tylko na dzielące się komórki, antybiotyki bakteriostatyczne (tetracykliny, chloramfenikol), zatrzymujące podział komórek, zmniejszają aktywność antybiotyków bakteriobójczych, a zatem ich łączne stosowanie nie jest uzasadnione.
Mechanizm działania innych antybiotyków antybakteryjnych - chloramfenikolu, makrolidów, tetracyklin - stanowi naruszenie syntezy białek komórek bakteryjnych na poziomie rybosomu. Podobnie jak antybiotyki, które hamują powstawanie mureiny, antybiotyki, które hamują syntezę białek, działają na różnych etapach tego procesu i dlatego nie mają wzajemnej oporności.
Mechanizm działania antybiotyków aminoglikozydowych, takich jak streptomycyna, polega przede wszystkim na tłumieniu syntezy białek w komórce drobnoustroju z powodu wpływu na podjednostkę 30S-rybosomalną, a także na odczyt kodu genetycznego w procesie translacji.
Antybiotyki przeciwgrzybicze polienów naruszają integralność błony cytoplazmatycznej w komórce grzybowej, w wyniku czego błona traci właściwości barierowe między zawartością komórek i środowiskiem zewnętrznym, zapewniając selektywną przepuszczalność. W przeciwieństwie do penicyliny, polieny są także aktywne przeciwko spoczynkowym komórkom grzybów. Działanie przeciwgrzybicze antybiotyków polienowych wynika z ich wiązania ze sterolami zawartymi w błonie cytoplazmatycznej komórek grzybowych. Oporność bakterii na antybiotyki polienowe wynika z braku steroli w błonie cytoplazmatycznej, które wiążą się z polienami.
Antybiotyki przeciwnowotworowe, w przeciwieństwie do antybakteryjnych, zakłócają syntezę kwasów nukleinowych w komórkach bakteryjnych i zwierzęcych. Antybiotyki aktynomycynowe i pochodne kwasu aureolowego hamują syntezę RNA zależnego od DNA przez wiązanie z DNA, który służy jako matryca do syntezy RNA. Antybiotyk mitamycyna C ma działanie alkilujące na DNA, tworząc silne kowalencyjne wiązania krzyżowe między dwiema komplementarnymi niciami DNA, zakłócając jego replikację. Antybiotyk bruneomycyna prowadzi do ostrego zahamowania syntezy DNA i jego niszczenia. Przytłaczający wpływ na syntezę DNA wywiera również rubomycyna. Wszystkie te reakcje są prawdopodobnie podstawowe i podstawowe w działaniu antybiotyku na komórkę, ponieważ obserwuje się je już przy bardzo niskich stężeniach leków. Antybiotyki w wysokich stężeniach naruszają wiele innych procesów biochemicznych zachodzących w komórce, ale najwyraźniej ten efekt antybiotyków ma drugorzędne znaczenie w mechanizmie ich działania.
Antybiotyki
2. antybiotyki w chirurgii. Klasyfikacja, wskazania do stosowania. Możliwe komplikacje. Zapobieganie i leczenie powikłań
Antybiotyki to substancje chemiczne, które działają głównie na mikroorganizmy pasożytnicze i nie działają na organizm ludzki. Substancje te można podzielić na antybiotyki o działaniu bakteriostatycznym i bakteriobójczym. Antybiotyki bakteriostatyczne zapobiegają proliferacji bakterii, ale ich nie niszczą; antybiotyki bakteriobójcze aktywnie niszczą mikroorganizmy.
W różnych grupach ajatybiotyków mechanizm chemiczny ich wpływu na bakterie jest różny; Wiele antybiotyków hamuje syntezę substancji, które tworzą ściany bakterii, podczas gdy inne naruszają syntezę białek przez rybosomy bakteryjne. Niektóre rodzaje antybiotyków wpływają na replikację DNA u bakterii, niektóre naruszają funkcję barierową błon komórkowych. W zakładce. 5.1 przedstawia listę najczęściej stosowanych antybiotyków i ich klasyfikację w postaci działania hamującego na cechy funkcjonalne bakterii.
Tabela 5.1. Klasyfikacja antybiotyków w zależności od ich wpływu hamującego na funkcje bakterii
Synteza ściany komórkowej
Penicyliny Cefalosporyny Wankomycyna
Funkcja barierowa błony komórkowej
Amfoterycyna B Polimyksyna
Synteza białek w rybosomach
Tetracyklina Chloramfenikol Erytromycyna Klindamycyna
Podstawowe zasady antybiotykoterapii są następujące: 1) stosowanie leku skutecznie przeciw zidentyfikowanemu patogenowi, 2) stworzenie odpowiedniego dostępu do mikrobiologicznego ogniska antybiotyku, 3) brak szkodliwego toksycznego działania leku i 4) wzmocnienie mechanizmów obronnych organizmu w celu osiągnięcia maksymalnego działania antybakteryjnego. Materiał do badania bakteriologicznego, jeśli to możliwe, powinien być zawsze pobierany przed użyciem antybiotyków. Po otrzymaniu bakteriologicznej konkluzji na temat natury mikroflory i jej wrażliwości na antybiotyki, w razie potrzeby można dokonać zmiany antybiotyku. Przed uzyskaniem wyników badań bakteriologicznych lekarz wybiera antybiotyk w oparciu o objawy kliniczne zakażenia i własne doświadczenia. Wiele zakaźnych zmian chorobowych może być wielobakteryjnych i dlatego może być konieczne połączenie antybiotyków w celu ich leczenia.
Terapii antybiotykowej nieuchronnie towarzyszą zmiany w składzie normalnej mikroflory jelitowej. Kolonizacja jest ilościowym przejawem zmian mikroflory spowodowanym stosowaniem antybiotyków. Nadkażenie to nowa choroba zakaźna wywołana lub nasilona przez antybiotykoterapię. Superinfekcja jest często wynikiem kolonizacji.
ZAPOBIEGANIE ZAKAŻENIOM Z WYKORZYSTANIEM ANTYBIOTYKÓW
W leczeniu potencjalnie zakażonych ran przepisuje się antybiotyki zapobiegające powikłaniom infekcyjnym, a stosowanie antybiotyków uzupełnia chirurgiczne leczenie rany, ale jej nie zastępuje. Potrzeba profilaktycznego stosowania antybiotyków oprócz właściwego leczenia chirurgicznego jest podyktowana ryzykiem związanym z zanieczyszczeniem mikrobiologicznym. Po operacjach wykonywanych w warunkach aseptycznych ryzyko jest minimalne i antybiotyki nie są potrzebne. Czynności związane z ryzykiem skażenia mikrobiologicznego to takie, które są przeprowadzane z otwarciem prześwitu lub kontaktem z wydrążonymi organami dróg oddechowych i dróg moczowych lub przewodu pokarmowego. Operacje „brudne” to operacje związane z odpływem treści jelitowej lub leczeniem ran niezwiązanych z operacją. „Brudne” rany to takie, które wchodzą w kontakt z wcześniej występującym zakaźnym ogniskiem, takim jak ropnie śródotrzewnowe lub pararektalne.
Oprócz stopnia zanieczyszczenia, którego ryzyko występuje w niektórych operacjach, czynniki związane ze stanem ciała pacjenta wpływają na możliwość rozwoju powikłań zakaźnych. Szczególną grupę ryzyka w związku z rozwojem powikłań infekcyjnych stanowią pacjenci z obniżonym odżywianiem lub, przeciwnie, otyłością, osobami starszymi i niedoborem odporności.
Wstrząs i / lub słaby dopływ krwi do tkanek w obszarze chirurgicznym również zwiększa ryzyko powikłań zakaźnych. W takich przypadkach należy zalecić profilaktykę antybiotykową. Zasadniczo stosowanie antybiotyków w profilaktyce powinno rozpocząć się wystarczająco wcześnie, aby zapewnić terapeutyczne stężenie leku w tkankach i organizmie podczas operacji. Często powtarzane śródoperacyjne wprowadzenie antybiotyku jest konieczne, aby utrzymać jego odpowiednie stężenie w tkankach. Czas trwania zabiegu i okres półtrwania antybiotyków w organizmie są istotnymi czynnikami, które należy wziąć pod uwagę w zapobieganiu.
W zakładce. 5.2 zawiera krótką listę operacji, w których zwykle profilaktyka antybiotykami daje pożądany efekt.
Tabela 5.2. Operacje i warunki, w których profilaktyka antybiotykowa jest odpowiednia
Operacje na sercu i naczyniach krwionośnych
Przeszczepy pomostów tętnic wieńcowych
Protetyka bioder
Chirurgia położnicza i ginekologiczna
Cesarskie cięcie, histerektomia
Operacje na drogach żółciowych
Wiek powyżej 70 lat, choledocholitotomia, żółtaczka obturacyjna, ostre zapalenie pęcherzyka żółciowego
Operacja przewodu pokarmowego
Operacje okrężnicy, resekcja żołądka, operacje ustno-gardłowe
Każda interwencja, jeśli nie jest poprzedzona bakteriurią
Zapobieganie zakażeniu rany śródotrzewnowej podczas operacji na jelitach polega na wstępnym zmniejszeniu objętości normalnej mikroflory. Jedną ze standardowych metod jest poszczenie dwóch dni na wodzie, a następnie intensywne oczyszczanie jelit lewatywami na dzień przed zabiegiem. Neomycynę i erytromycynę do podawania dojelitowego, które nie są wchłaniane w przewodzie pokarmowym, przepisuje się po 1 g na 13, 14 i 23 godziny dziennie przed zabiegiem. Wykazano, że ta metoda antyseptyków jelitowych zmniejsza częstość występowania powikłań bakteryjnych pooperacyjnych, ale nie zapobiega powikłaniom związanym z błędami w technice operacyjnej i nieprawidłowymi decyzjami taktycznymi.
Ważne jest, aby leczenie antybiotykami było skierowane przeciwko patogenowi, który jest na niego podatny, a nie tylko leczeniu określonej postaci nozologicznej. W celu skutecznej terapii przeciwdrobnoustrojowej konieczna jest dokładna diagnoza bakteriologiczna przy określaniu wrażliwości wybranej mikroflory na jeden lub inny antybiotyk. Przy ocenie skuteczności terapii antybiotykowej ważne jest zwrócenie uwagi na dynamikę leukocytozy we krwi obwodowej. Poniżej opisano różne antybiotyki powszechnie stosowane w praktyce chirurgicznej.
Penicyliny są antybiotykami, które blokują syntezę białek, które tworzą ścianę bakterii. Pierścień B-laktamowy stanowi podstawę ich aktywności przeciwbakteryjnej. Bakterie produkujące r-laktamazę są odporne na penicyliny. Istnieje kilka grup penicylin. 1) Penicylina G skutecznie niszczy Gram-dodatnią florę, ale nie opiera się mikrobom r-laktamazy. 2) Metycylina i nafcylina są wyjątkowo odporne na β-laktamazę, ale ich działanie bakteriobójcze na drobnoustroje Gram-dodatnie jest niższe. 3) Ampicylina, karbenicylina i tikarcylina mają najszersze spektrum działania w porównaniu z innymi penicylinami i wpływają zarówno na Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne mikroorganizmy. Są jednak niestabilne wobec r-laktamazy. 4) Penicylina V i kloksacylina są formami penicyliny odpowiednimi do stosowania doustnego. 5) Mezlocylina i piperacylina to nowe penicyliny o rozszerzonym spektrum działania o wyraźniejszej aktywności przeciwko drobnoustrojom gram-ujemnym. Leki te są skuteczne przeciwko Pseudomonas, Serratia i Klebsiella.
Cefalosporyny są penicylinami, które również mają działanie bakteriobójcze. Zamiast rdzenia kwasu 6-aminopenikilanowego mają rdzeń z kwasu 7-aminocefalosporanowego i tworzą wiele pokoleń, w zależności od ich zwiększonej aktywności przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Cefalosporyny pierwszej generacji są dość skuteczne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, ale mają niewielki wpływ na bakterie beztlenowe i są umiarkowanie skuteczne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Leki te są jednak znacznie tańsze niż cefalosporyny nowej generacji i są szeroko stosowane w praktyce klinicznej. Cefalosporyny drugiej generacji są bardziej skuteczne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym i beztlenowym. Są one szczególnie skuteczne przeciwko Bacteroides fragilis. Szereg antybiotyków, reprezentujących drugą generację cefalosporyn, jest dość skuteczny w leczeniu ropnej infekcji wewnątrzbrzusznej, zwłaszcza w połączeniu z aminoglikozydami. Trzecia generacja cefalosporyn ma jeszcze szersze spektrum działania przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Są one szczególnie przydatne w leczeniu zakażeń szpitalnych. Leki te mają większą odporność na r-laktamazę. Ich wadą jest mniejsza skuteczność przeciwko beztlenowcom i gronkowcom. Ponadto są one stosunkowo drogie.
Erytromycyna jest makrocyklicznym laktonem. Jest skuteczny przeciwko bakteriom Gram-dodatnim. Mechanizm jego działania jest bardziej bakteriostatyczny niż bakteriobójczy. Wpływa na bakterie, hamując syntezę białek w nich. Erytromycyna przeznaczona do stosowania wewnątrz jelitowego jest ogólnie dobrze tolerowana, ale może powodować pewne zaburzenia przewodu pokarmowego. Ta forma leku jest stosowana do antyseptyków jelitowych. Erytromycyna jest lekiem z wyboru w leczeniu zakażeń mykoplazmą i chorobą legionistów.
Tetracykliny należą również do leków bakteriostatycznych. Są one reprezentowane przez doustne antybiotyki o szerokim spektrum działania, skuteczne przeciwko treponema, mykobakteriom, chlamydiom i riketsjom. Należy unikać stosowania tetracyklin u dzieci i pacjentów z niewydolnością nerek.
Lewomycetyna (chloramfenikol) jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania o działaniu bakteriostatycznym. Jest stosowany w leczeniu duru brzusznego, salmonellozy, zakażeń (w tym zapalenia opon mózgowych) patogenem odpornym na penicylinę. Działania niepożądane mogą objawiać się niedokrwistością hipoplastyczną, która na szczęście jest rzadka. U wcześniaków zapaść krążeniowa jest również opisywana jako efekt uboczny.
Aminoglikozydy - antybiotyki bakteriobójcze, równie dobrze działające na mikroflorę zarówno gram-dodatnią, jak i gram-ujemną; hamują syntezę białek, przyłączając się do informacyjnego RNA. Jednak mają one skutki uboczne w postaci nefro- i ototoksyczności. Podczas stosowania tych antybiotyków należy monitorować poziom kreatyniny w surowicy i jej klirens. Ustalono, że aminoglikozydy charakteryzują się synergizmem w stosunku do antybiotyków p-laktamowych, takich jak cefalosporyna lub karbenicylina, odpowiednio wobec Klebsiella i Pseudomonas. Aminoglikozydy są uważane za najcenniejsze leki do leczenia zagrażających życiu powikłań zakaźnych wywołanych przez jelitowe bakterie Gram-ujemne. Oporne szczepy różnych bakterii Gram-ujemnych rozwijają się przeciwko tym antybiotykom. Amikacyna i netilmycyna są uważane za antybiotyki rezerwowe w leczeniu ciężkich zakażeń szpitalnych wywołanych przez bakterie Gram-ujemne. :
Polimyksyny są lekami polipeptydowymi, które są skuteczne przeciwko Pseudomonas aeruginosa. Muszą być podawane pozajelitowo. Ze względu na toksyczność, objawiającą się parestezjami, zawrotami głowy, uszkodzeniem nerek lub możliwym nagłym zatrzymaniem oddechu, leki te są obecnie stosowane w ograniczonym zakresie.
Linozamidy, zwłaszcza klindamycyna, działają głównie na beztlenowce. Dobry efekt stosowania tych leków odnotowuje się również w leczeniu infekcji gram-dodatniej w płucach. Głównym skutkiem ubocznym jest rozwój rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego 1, które objawia się biegunką; związane z martwiczym działaniem toksyny wytwarzanej przez Clostridium difficile. Cl. difficile jest oporny na cleindamycynę i staje się dominującą mikroflorą jelitową po podaniu doustnym lub pozajelitowym tego antybiotyku.
Wankomycyna jest bakteriobójcza wobec mikroflory Gram-dodatniej, w tym Staphylococcus, Streptococcus i Clostridium. Szczególnie dobrze radzi sobie z wielolekoopornymi drobnoustrojami gram-dodatnimi. W formie ustnej jest skutecznie stosowany przeciwko C1. difficile. Jego znaczącym skutkiem ubocznym jest oto-toksyczność. Ponadto, w niewydolności nerek, czas jej trwania jest znacznie wydłużony.
Metronidazol jest antybiotykiem, który jest skuteczny przeciwko amebom, tricho-nad i Giardia. Jego działanie rozciąga się także na beztlenowce. Lek łatwo pokonuje barierę hemato-mózgową i jest skuteczny w leczeniu niektórych ropni mózgu. Metronidazol jest alternatywą dla wankomycyny przy stosowaniu Cl. difficile.
Imipenem (syn. Thienam) to karbapenem, który ma najszersze spektrum działania przeciwbakteryjnego wśród innych antybiotyków p-laktamowych. Lek jest przepisywany w połączeniu z cylastatyną, która hamuje metabolizm imipenemu w kanalikach nerkowych i zapobiega występowaniu substancji nefrotoksycznych. Imipenem można również stosować w leczeniu mieszanych zakażeń bakteryjnych, które w innych okolicznościach wymagają połączenia wielu antybiotyków.
Chinolony - rodzina antybiotyków o działaniu bakteriobójczym, realizowana poprzez tłumienie syntezy DNA tylko w komórkach bakteryjnych. Są skuteczne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym i bakteriom Gram-dodatnim, ale słabo hamują wzrost beztlenowców. Cyprofloksyna jest jednym z najczęściej stosowanych leków w tej grupie. Jest szczególnie skuteczny w leczeniu zapalenia płuc, infekcji dróg moczowych, skóry i tkanki podskórnej.
Amfoterycyna B jest jedynym lekiem przeciwgrzybiczym, który jest skuteczny w leczeniu grzybic układowych. Amfoterycyna B zmienia przepuszczalność cytolemmy grzybowej, co powoduje cytolizę. Lek można podawać dożylnie lub miejscowo. Jest słabo wchłaniany w przewodzie pokarmowym. Toksyczne działania niepożądane obejmują gorączkę, dreszcze, nudności, wymioty i ból głowy. Działanie nefrotoksyczne z upośledzoną czynnością nerek objawia się tylko długotrwałym ciągłym stosowaniem.
Gryzeofulwina - lek grzybobójczy do podawania miejscowego i doustnego. Jest stosowany w leczeniu powierzchownych grzybic skóry i paznokci. Długotrwałe leczenie tym lekiem jest dobrze tolerowane przez pacjentów.
Nystatyna zmienia również przepuszczalność cytolemmy grzybowej i działa fungistatycznie. Nie jest wchłaniany w przewodzie pokarmowym. Nystatyna jest powszechnie stosowana w zapobieganiu i leczeniu kandydozy przewodu pokarmowego, która rozwija się po raz drugi jako powikłanie leczenia za pomocą antybiotyków o szerokim spektrum działania.
Flucytozyna hamuje procesy syntezy w jądrach komórek grzybów. Jest dobrze wchłaniany w przewodzie pokarmowym i ma niską toksyczność. Flucytozynę stosuje się w kryptokokozie i kandydozie, często w połączeniu z amfoterycyną B.
Flukonazol poprawia syntezę ergosterolu w komórkach grzybów. Lek jest wydalany z moczem i łatwo przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego.
Były to pierwsze leki przeciwbakteryjne. Mają działanie bakteriostatyczne i są szczególnie szeroko stosowane w zakażeniach dróg moczowych wywołanych przez E. coli. Ponadto pochodne sulfonamidów stosuje się do miejscowego leczenia ciężkich ran oparzeniowych. Aktywność tych leków jest tłumiona przez ropę, która jest bogata w aminokwasy i puryny, co jest związane z rozkładem białek i kwasów nukleinowych. Produkty tego rozpadu przyczyniają się do inaktywacji sulfonamidów.
Sulfisoksazol i sulfametoksazol są stosowane w leczeniu zakażeń dróg moczowych. Mafenid to krem do leczenia ran oparzeniowych. Ból martwicy tkanek jest istotnym skutkiem ubocznym leczenia tymi lekami. Sulfametoksazol w połączeniu z trimetoprimem zapewnia dobre działanie przeciwko zakażeniu dróg moczowych, zapaleniu oskrzeli i zapaleniu płuc wywołanemu przez Pneumocystis carinii. Lek jest również z powodzeniem stosowany przeciwko opornym szczepom Salmonella.
Skutki uboczne antybiotykoterapii można przypisać trzem głównym grupom - efektom antybiotyków związanych z alergią, toksycznością i chemioterapią. Reakcje alergiczne są wspólne dla wielu antybiotyków. Ich występowanie nie zależy od dawki, ale wzrasta wraz z powtarzanym kursem i zwiększaniem dawek. Zagrażające życiu zjawiska alergiczne obejmują wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy krtani i świąd nie zagrażający życiu, pokrzywkę, zapalenie spojówek, nieżyt nosa itp. Reakcje alergiczne najczęściej rozwijają się w przypadku penicyliny, zwłaszcza pozajelitowej i miejscowej. Szczególna uwaga wymaga wyznaczenia długo działających antybiotyków. Zjawiska alergiczne są szczególnie częste u pacjentów z nadwrażliwością na inne leki.
Efekty toksyczne w antybiotykoterapii są obserwowane znacznie częściej niż alergiczne, ich nasilenie jest spowodowane dawką podawanego leku, drogami podawania, interakcją z innymi lekami i stanem pacjenta. Racjonalne stosowanie antybiotyków obejmuje wybór nie tylko najbardziej aktywnego, ale także najmniej toksycznego leku w nieszkodliwych dawkach. Szczególną uwagę należy zwrócić na noworodki i małe dzieci, osoby starsze (ze względu na związane z wiekiem zaburzenia metaboliczne, metabolizm wody i elektrolitów). Efekty neurotoksyczne są związane z możliwością uszkodzenia niektórych antybiotyków nerwowych słuchowych (monomitsin, kanamycyna, streptomycyna, florimitsin, ristomycyna), wpływ na aparat przedsionkowy (streptomycyna, florimityna, kanamycyna, neomycyna, gentamycyna). Niektóre antybiotyki mogą również wywoływać inne efekty neurotoksyczne (uszkodzenie nerwu wzrokowego, zapalenie wielonerwowe, ból głowy, blokada nerwowo-rdzeniowa). Antybiotyk powinien być ostrożnie podawany dootrzewnowo ze względu na możliwość bezpośredniego działania neurotoksycznego.
Działanie nefrotoksyczne obserwuje się, gdy stosuje się różne grupy antybiotyków: polimyksyny, amfoterycynę-A, aminoglikozydy, gryzeofulwinę, ristomycynę, niektóre penicyliny (metycylina) i cefalosporyny (ce-faloridyna). Szczególnie podatne na powikłania nefrotoksyczne, pacjenci z zaburzeniami czynności nerek wydalniczych. Aby zapobiec powikłaniom, konieczne jest wybranie antybiotyku, dawek i schematów jego stosowania zgodnie z funkcją nerek pod stałą kontrolą stężenia leku w moczu i krwi.
Toksyczne działanie antybiotyków na przewód pokarmowy jest związane z miejscowym działaniem drażniącym na błony śluzowe i objawia się w postaci nudności, biegunki, wymiotów, anoreksji, bólu brzucha itp. Ucisk tworzenia krwi jest czasami obserwowany aż do niedokrwistości hipo i aplastycznej zastosowanie chloramfenikolu i amfoterycyny B; niedokrwistość hemolityczna rozwija się przy użyciu chloramfenikolu. Działanie embriotoksyczne można zaobserwować w leczeniu kobiet w ciąży streptomycyną, kanamycyną, neomycyną, tetracykliną; dlatego stosowanie potencjalnie toksycznych antybiotyków dla kobiet w ciąży jest przeciwwskazane.
Skutki uboczne związane z przeciwdrobnoustrojowym działaniem antybiotyków wyrażają się w rozwoju nadkażenia i zakażeń wewnątrzszpitalnych, dysbakteriozy i wpływu na stan immunologiczny pacjentów. Hamowanie odporności jest charakterystyczne dla antybiotyków przeciwnowotworowych. Niektóre antybiotyki antybakteryjne, takie jak erytromycyna, linko-mycyna, mają działanie immunostymulujące.
Ogólnie rzecz biorąc, częstość i nasilenie działań niepożądanych podczas antybiotykoterapii nie jest wyższa, a czasami znacznie niższa niż w przypadku innych grup leków.
Dzięki przestrzeganiu podstawowych zasad racjonalnego stosowania antybiotyku możliwe jest zminimalizowanie skutków ubocznych. Antybiotyki powinny być przepisywane z reguły podczas izolowania czynnika chorobotwórczego u pacjenta i określania jego wrażliwości na szereg antybiotyków i leków stosowanych w chemioterapii. Jeśli to konieczne, określ stężenie antybiotyku we krwi, moczu i innych płynach ustrojowych, aby ustalić optymalne dawki, drogi i schematy podawania.
Charakterystyka głównych leków przeciwbakteryjnych w leczeniu pacjentów z chorobami ropnymi i powikłaniami
11 marca o 17:54 13231
Problem leczenia chorób ropno-zapalnych, który jest jednym z najstarszych w chirurgii, nadal jest istotny, o czym świadczy powszechność tego typu patologii, długie okresy leczenia pacjentów i wysoka śmiertelność. Podstawowymi zasadami każdej metody leczenia ropno-nekrotycznych procesów jest wczesne usunięcie zdegradowanych tkanek, zahamowanie aktywności mikroflory w ognisku zmian chorobowych, przyspieszenie regeneracyjnej regeneracji. N.N. Burdenko (1946) napisał: „Pragnienie usunięcia infekcji było zawsze zadaniem lekarzy - najpierw na podstawie myślenia empirycznego, a następnie naukowego. Środki bakteriologiczne w tym i innym okresie odegrały dużą rolę ”. Antybiotyki bakteriostatyczne zatrzymują proliferację bakterii, bakteriobójczych - zabijają komórkę bakteryjną. Antybiotyki bakteriostatyczne obejmują tetracykliny, chloramfenikol, niektóre makrolidy i linozoaminy, bakteriobójcze - penicyliny, cefalosporyny, aminoglikozydy, fluorochinolony, nowoczesne makrolidy, ryfampicyna, wankomycyna. Przepisując skojarzoną terapię antybiotykową, połączenie środków o działaniu bakteriobójczym i bakteriostatycznym jest uważane za niepraktyczne. Nie jest pożądane stosowanie środków bakteriostatycznych, które zatrzymują namnażanie się bakterii u pacjentów ze zmniejszoną odpornością (z ciężkimi zakażeniami, terapią immunosupresyjną, sepsą), od których zależy ostateczne zniszczenie komórki mikrobiologicznej.
Antybiotyki beta-laktamowe (zawierające pierścień beta-laktamowy) mają działanie bakteriobójcze, zakłócając syntezę ściany komórkowej bakterii.
Naturalne penicyliny są lekami z wyboru w zakażeniach wywołujących paciorkowce ropne i Clostridium (jak również w leczeniu promienicy i kiły) i pozostają aktywne wobec beztlenowych i gram-ujemnych tlenowych ziarniaków, fuzobakterii i bakteroidów (z wyjątkiem B. fragilis). W średnich i wysokich dawkach w połączeniu z aminoglikozydami są one skuteczne w zakażeniach enterokokowych. Naturalne penicyliny utraciły aktywność przeciw gronkowcom, w większości przypadków (60-90%) produkując enzymy (beta-laktamazy), które niszczą antybiotyki typu penicylinowego.
Penicyliny są wydalane głównie z moczem przez kanaliki nerkowe (80-90%) i przez filtrację kłębuszkową (10-20%), zarówno w postaci aktywnej biologicznie (50-70%), jak iw postaci metabolitów. W zależności od ciężkości zakażenia, średnie dzienne dawki benzylopenicyliny mogą wahać się od 8–12 milionów do 18–24 milionów jm, osiągając 30–60 milionów jm podczas leczenia zgorzeli gazowej. Fenoksymetylopenicylina, przeznaczona do podawania doustnego, jest stosowana w łagodnych infekcjach (zwykle w praktyce ambulatoryjnej) i terapii podtrzymującej po kuracji benzylopenicyliną. Penicyliny oporne na penicylinazy (półsyntetyczne penicyliny) są słusznie uważane za najskuteczniejsze antybiotyki w leczeniu zakażeń gronkowcowych u pacjentów, którzy nie są uczuleni na penicyliny. Są dość skuteczne przeciwko paciorkowcom i są nieco gorsze od penicyliny benzylowej w aktywności przeciw beztlenowcom; wydalany z moczem i żółcią. Metycylina ma ograniczone zastosowanie, ponieważ może powodować śródmiąższowe zapalenie nerek. W przypadku umiarkowanych zakażeń oksacylinę zaleca się w dawce 1 g dożylnie co 4 godziny, w przypadku ciężkich zakażeń przepisuje się 9–12 g / dobę.
Aminopenicyliny (ampicylina, amoksycylina) są półsyntetycznymi penicylinami drugiej generacji. Spektrum ich działania obejmuje wiele (ale nie wszystkie) szczepy E. Coli, Proteus mirabilis, Salmonella, Shigella, H. Influenzae, Moraxella spp. Leki są aktywne przeciwko gronkowcom wytwarzającym penicylinę, ale w połączeniu z inhibitorami beta-laktamazy (kwas klawulanowy, sulbaktam), tym złożonym lekom brakuje; gromadzą się w moczu i żółci i nie dają efektu nefrotoksycznego.
Karboksipenitsilliny (karbenicylina, tikarcylina) i ureidopenitsilliny (azlocylina, mezlocylina, piperaiillin) są trzeci i czwarty generacji półsyntetyczne penicyliny, są aktywne w stosunku do bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, a także przeciwko Pseudomonas aeruginosa i Bacteroides. W przypadku zakażenia zatok wskazane jest połączenie tych antybiotyków z gentamycyną (synergizm działania), ale roztworów obu leków nie należy mieszać, ponieważ możliwa jest ich inaktywacja.
Połączone półsyntetyczne penicyliny: ampicylina / sulbaktam, amoksycylina / kwas klawulanowy, tikarcylina / kwas klawulanowy (timentin) są oporne na beta-laktamazy i są aktywne wobec szczepów stafilococcus wytwarzających beta-laktamazę, a kiedy są brane i zostały znalezione i pracują i pracują dla kobiet i kobiet oraz kobiet, które były narażone na jednoczesne i niedokładne i niedokładne formy wrodzonego zapalenia jelita grubego. W leczeniu ciężkich zakażeń nie zaleca się stosowania półsyntetycznych penicylin w monoterapii. Wydalany przez nerki (80-85%) i wątrobę (15-20%).
Monobaktamy zajmują szczególne miejsce wśród antybiotyków beta-laktamowych, ponieważ ich aktywność obejmuje tylko bakterie gram-ujemne inne niż Acinetobacter, Pseudomonas cepacia, Pseudomonas maltopillia, w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazę. Aztreonam jest nieskuteczny w przypadku zakażenia beztlenowego i prawie nie wywiera wpływu na bakterie Gram-dodatnie. Może być stosowany do infekcji tkanek miękkich, kości i stawów, zapalenia otrzewnej, sepsy. Ze względu na niską toksyczność ten antybiotyk jest często stosowany zamiast aminoglikozydów u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i u pacjentów w podeszłym wieku.
Karbapenemy - ipenenem (tien), melopinem (meronem) należą również do grupy nowych antybiotyków beta-laktamowych opornych na beta-laktamazę i mają najszerszy zakres aktywności przeciwbakteryjnej, tłumiąc do 90% wszystkich mikroorganizmów tlenowych i beztlenowych. Są nieskuteczne wobec gronkowców opornych na metycylinę, ale są lekami z wyboru w leczeniu zapalenia otrzewnej, martwicy trzustki i innych poważnych zakażeń szpitalnych wywołanych przez Acinetobacter spp. i P. aeruginosa. Cefalosporyny mają szerokie spektrum działania i wyraźną aktywność przeciwko gronkowcom wytwarzającym penicylinę. Cefalosporyny pierwszej generacji (cefazolina, cefalogina, cefaleksyna itp.) Są bardziej aktywne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim. Cefalosporyny drugiej generacji (cefuroksym, tsefoksigin, cefamandol, tsefakmor, cefmetazol et al.), Dalsze akty na Gram-ujemnym (z wyjątkiem Prseudomonas spp., Acinetobacter spp.) I tsefotetam, cefmetazol skuteczny wobec bakterii beztlenowych (zwłaszcza Bacteroides fragilis), która rozciąga się ich użycie z mieszanymi tlenowymi infekcjami beztlenowymi. Cefalosporyny trzeciej generacji (cefotaksym, ceftazym, cefoperazon, ceftriakson itp.) Wykazują jeszcze bardziej wyraźną aktywność wobec flory Gram-ujemnej, w tym P. aeruginosa (ceftazydym, cefoperazon), i są 2–4 razy mniej skuteczne w monoinfekcji gronkowców. Cefalosporyny czwartej generacji (cefepim, cefpirim) nie znalazły jeszcze godnego zastosowania w praktyce domowej, chociaż spektrum ich aktywności wobec flory gram-ujemnej jest porównywalne z karbapenemami.
Aminoglikozyny należą również do antybiotyków o szerokim spektrum działania bakteriobójczego przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim (chociaż niewłaściwe jest rozpoczęcie leczenia zakażenia gronkowcami) i wielu bakterii Gram-ujemnych (Enterobacteriaceae, Pseudomonas spp., Acinetobacter spp.), Co pozwala na ich stosowanie w szczególności z antybiotykami beta-laktamowymi w leczeniu ciężkich zakażeń szpitalnych. Aminoglikozydy pierwszej generacji (streptomycyna, kanamycyna, monomitsin, neomycyna), drugie (gentamycyna, tobramycyna, netilmycyna) i trzeci (amikacyna, sizomycyna) są rozdzielone.
pierwsza generacja praktycznie straciła na znaczeniu w praktyce medycznej (z wyjątkiem streptomycyny w fisiofikologii i leczeniu enterokokowego zapalenia wsierdzia w połączeniu z benzylopenicyliną, a także neomycyną doustnie z przedoperacyjnym przygotowaniem jelita). Aminoglikozydy słabo penetrują barierę krew-mózg w żółci, tkance kostnej; niedostateczne stężenia powstają w opłucnej, osierdziowej, płynach puchlinowych, wydzielinach oskrzelowych, plwocinie, aminoglikozydy są wydalane z moczem.
Obserwacje z ostatnich lat wskazują, że jednorazowe podawanie aminoglikozydów jest korzystniejsze niż wielokrotne wstrzyknięcia z powodu wyraźniejszego działania bakteriobójczego na patogen i mniejszej częstości występowania działań niepożądanych.
Makrolidy [erytromycyna, azytromycyna (sumamed), roksytromycyna (rulid), midamycyna (makropen, itp.) Są klasyfikowane jako leki bakteriostatyczne, ale w wysokich dawkach i niskiej inseminacji przez mikroorganizmy działają bakteriobójczo. Paciorkowce, gronkowce i beztlenowce Gram-ujemne są na nie wrażliwe (z wyjątkiem B. fragilis), a dla łagodnych i umiarkowanych zakażeń gronkowcowych są lekami z wyboru u pacjentów z alergią na penicylinę i cefalosporynę. Pod wpływem erytromycyny oporność na mikroflorę szybko się rozwija.
Tetracykliny działają bakteriostatycznie na wiele drobnoustrojów Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, ale w wyniku szybko rozwijającej się oporności i słabej tolerancji w leczeniu pacjentów hospitalizowanych praktycznie nie są stosowane. Ta grupa obejmuje tetracyklinę, oksytetracyklinę i półsyntetyczną tetracyklinę - doksycyklinę (wibramycynę), minocyklinę. [. Cyprofloksacyna lomofloksatsin, oloksatsin (tarivid), pefloksacyna, slarfloksatsin itp] fluorochinolony zniszczyć komórki wiele szczepów bakterii Gram-ujemnych bakterii (w tym P. aeruginosa), Staphylococcus i selektywnie - paciorkowców nie działają na bakterie beztlenowe, Enterococcus faecalis i niektóre gatunki Pseudomonas. Są dobrze wchłaniane przez spożycie, co zapewnia osiągnięcie terapeutycznych stężeń w płynach biologicznych i tkankach, ale w przypadku ciężkich zakażeń preferowany jest wlew leku. Wydalany z moczem, gdzie osiąga się wysoki poziom antybiotyków. Gronkowce i bakterie wewnątrzkomórkowe są bardzo wrażliwe na fluorochinolony, Mycobacterium tuberculosis Linkosaminy - linkomycyna, klindamycyna - alternatywne antybiotyki dla penicylin i cefalosporyn; aktywne przeciwko paciorkowcom, większości szczepów S. aureus, beztlenowcom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym; metabolizowany do wątroby. Przeciwwskazania względne - biegunka i związana z nią choroba zapalna jelit. Klindamycyna ma mniej skutków ubocznych i w porównaniu z linkomycyną jest bardziej aktywna klinicznie z zakażeniem gronkowcem. Glikopeptydy (wankomycyna, teikoplakina) są najskuteczniejszymi antybiotykami infuzyjnymi przeciwko gronkowcom opornym na metycylinę, wysoce skutecznym w leczeniu zakażeń enterokokowych; nie działają na bakterie Gram-ujemne i beztlenowce. Polimyksyny [polimyksyna (polifaks), kolistyna (polimyksyna E)] są stosowane w leczeniu zakażenia zatok ze względu na wysoką wrażliwość pseudomonad na te leki. Ryfampicyna jest tradycyjnym lekiem przeciwgruźliczym, który w połączeniu z innymi antybiotykami jest z powodzeniem stosowany w leczeniu zakażeń paciorkowcowych i gronkowcowych, ale jest gorszy od wankomycyny ze względu na aktywność przeciw gronkowcom. Znaczącą wadą leku jest szybko rosnąca odporność flory bakteryjnej na nią. Lewomitsetynę (chloramfenikol) stosuje się w leczeniu duru brzusznego, czerwonki, tularemii, zakażeń meningokokowych. W chorobach zapalnych jest nieskuteczny ze względu na wysoką odporność flory bakteryjnej, ale wszystkie gram-ujemne pręciki nie-Clostridium są wrażliwe na chloramfenikol (Vasina TA, 1996). Wskazania do przepisywania chloramfenikolu w chirurgii ropnej są ograniczone do przypadków beztlenowej infekcji nie tworzącej przetrwalników, gdy można ją stosować w połączeniu z aminoglikozydami. Leki przeciwgrzybicze. Ta grupa obejmuje nystatynę, leworynę, amfoterycynę B, ketokonazol, flukonazol. W leczeniu chorób ropno-zapalnych skuteczne są leki sulfonamidy o działaniu bakteriobójczym na florę Gram-dodatnią i Gram-ujemną. Najważniejsze są sulfonamidy o długotrwałym działaniu (sulfapirydazyna, sulfadimetoksyna) lub o bardzo długotrwałym działaniu (sulfalen). Maksymalne stężenie długo działających leków we krwi po pojedynczej dawce zmniejsza się o 50% w ciągu 24-48 godzin, a 50% leku jest wydalane z moczem w ciągu 24-56 godzin Stężenie terapeutyczne sulfalenu zmniejsza się o 50% po 65 godzinach, a stężenie bakteriostatyczne pozostaje w przez 7 dni. Leki są również stosowane w połączeniu z antybiotykami w leczeniu ropnych chorób tkanek miękkich, narządów gruczołowych, zapalenia szpiku i ropnych ran. Sulfapirydazynę i sulfapirydazynę sodową podaje się doustnie zgodnie ze schematem, przebieg leczenia wynosi 5-7 dni. Sulfapirydazynę sodową w postaci 3-10% roztworu stosuje się do mycia ran; 10% roztwór leku na alkohol poliwinylowy jest stosowany miejscowo do rehabilitacji ognisk ropnych. Sulfalen jest podawany doustnie, podawany dożylnie w tych samych dawkach (specjalne ampułki 0,5 g). Preparaty sulfanilamidu w połączeniu z pochodnymi diaminopirymidyny (Bactrim, Biseptol) mają aktywne działanie przeciwbakteryjne. Z pochodnych nitrofuranu 300-500 ml (0,3-0,5 g) 0,1% dożylnego furaginy potasowej dożylnie stosuje się w leczeniu chorób zapalnych, stosując 3-7 infuzji na kurs. Lokalnie używany do rehabilitacji ropnych jam.
Chemiczne środki antyseptyczne są stosowane miejscowo, pozwalają na wytworzenie wysokiego stężenia bezpośrednio w ognisku ropnego zapalenia. Leki są bardziej odporne na skutki zapalenia lub martwicy niż antybiotyki. Antybakteryjne działanie środków antyseptycznych zwiększa czynniki fizyczne - drenaż, ultradźwięki, energię lasera, osocze; martwicze - enzymy proteolityczne, podchloryn sodu; czynniki biologiczne (bakteriofagi) itp.
Środki antyseptyczne mają szerokie spektrum działania antybakteryjnego, działają bakteriobójczo lub bakteriostatycznie. Odporność mikroorganizmów na nie jest stosunkowo niska, rozprzestrzenianie się tych form jest niewielkie. Leki są słabo wchłaniane, ale stabilne podczas długotrwałego przechowywania i rzadko wykazują działania niepożądane (drażniące lub alergiczne). Najskuteczniejszymi środkami antyseptycznymi stosowanymi w praktyce chirurgicznej są substancje powierzchniowo czynne (surfaktanty): • diglukonian chlorheksydyny. Stężenia robocze wynoszą 0,02–0,5%; • katapole, stężenie robocze 0,1-0,4%; • Miramistin - w stężeniu 0,01%; Spektrum działania surfaktantów - aerobów, beztlenowców, grzybów.
• Powidon-jod (jodopron, betadyna). Stężenie robocze wynosi 0,1–1,0%; • roztwór gotowy do jodinolu. Spektrum działania leków jodowych - aerobów, beztlenowców, grzybów.
Pochodne chinoliny i chinoksaliny:
• Rivanol (ethacridalactate) - 0,05–0,2%; • dioksydyna - 0,5-1,0%. Preparaty wpływają na florę tlenową i beztlenową.
• furatsilin 1: 5000; • furagina K (furazydym) - 1:13 000. Widmo działania - tlenowce i beztlenowce.
• Sodium Ripochlorite 0,03–0,12%. Widmo działania - tlenowce, beztlenowce, grzyby. Leki te dają wyraźne działanie przeciwbakteryjne, głównie bakteriobójcze, gdy są stosowane miejscowo w leczeniu ran (pranie, zwilżanie tamponów), sanacja błon śluzowych. Takie leki są używane do obsługi rąk chirurga. Preparaty stosuje się do podawania do jamy ustnej, z ropniakami, ale do rehabilitacji dużych ropnych jam, których błona surowicza ma wyraźną zdolność sorpcyjną (otrzewna), można stosować tylko preparaty odpowiednie do podawania dożylnego (furagina potasu, dioksydyna, podchloryn sodu). Przepływ, drenaż przepływowy, dializa otrzewnowa pozwalają uniknąć ogólnego toksycznego działania leków z powodu ich wchłaniania do krwi. Flora pyogeniczna nie ma absolutnej wrażliwości na środki antyseptyczne, chociaż jest dość wysoka dla niektórych z nich. Według G.E. Afinogenov i M.V. Krasnov (2003), na chlorheksydynę, dioksydynę, katapol, jodopirynę, S. aureus jest wrażliwy w 69-97% szczepów. Najwyższa czułość dotyczy katapoli (97%). E. coli jest najbardziej wrażliwa na dioksydynę i katapol (78%) oraz na chlorheksydynę i jodopron w 55–58%. Proteus spp. najbardziej wrażliwy na chlorheksydynę i dioksydynę (90 i 84%) oraz na jodopron - tylko w 35%, na katapole - w 40%. Ps. aeruginosa jest najbardziej wrażliwa na dioksydynę (92%), chlorheksydynę i jodopron (52-62%). Skuteczność środków antyseptycznych wzrasta, gdy są używane razem lub w połączeniu z fizycznymi środkami antyseptycznymi. Aktywność antybiotyków zależy od ich akumulacji w ognisku zmiany chorobowej. Stężenie leku powinno być dość wysokie, a ekspozycja długa. Działanie antybiotyku charakteryzuje się także „mianem przeciwbakteryjnym”, tj. stosunek stężenia antybiotyku we krwi (tkanki) do jego minimalnego stężenia, które ma działanie antybakteryjne. W praktyce wystarcza określenie stężenia antybiotyku we krwi. W idealnym przypadku stężenie peparaty w uszkodzeniu powinno zapewniać działanie bakteriobójcze. Między stężeniami antybiotyków we krwi i tkankach, z reguły istnieje pewna zależność, która zależy od całkowitej zdolności dyfuzyjnej leku. Takie leki jak chloramfenikol, erytromycyna, oleandomycyna mają wysoką zdolność dyfuzyjną. Dla tetracykliny wynosi 50%, dla aminoglikozydów - około 30%, dla penicylin - 10-30%. Zatem, gdy stężenie erytromycyny we krwi wynosi 1-3 μg / ml, jej zawartość w płucach wynosi 30%, w kościach - do 15%. Gdy stężenie penicyliny we krwi 0,5-3 U w jamie brzusznej, osiąga 30-50%, w opłucnej - 20-30%, w kościach - 30-50%. Nagromadzenie leku w wybuchu zapalenia zależy również od skłonności antybiotyków do narządów i tkanek. Penicyliny, makrolidy, tetracykliny, aminoglikozydy, monobaktamy, fluorochinolony mają wysokie powinowactwo do tkanki płucnej. Średni stopień tropizmu występuje w linozoaminach, fuzidinie. Ryfampicyna, monobaktamy wykazują wysoki tropizm dla opłucnej, zdolność do gromadzenia się w wysięku opłucnowym, fluorochinolony, tetracykliny, fuzydynę, makrolidy i niski tropizm polimyksyn i linkozamin mają umiarkowany tropizm. Fluorochinolony mają średni tropizm dla celulozy śródpiersia. Linkosaminy, cefalosporyny, fusydyna, fluorochinolony wykazują wysoki tropizm dla tkanki kostnej; średnie - tetracykliny (monobaktam ma tropizm do tkanki kostnej mostka, fuzydyna - do tkanki chrzęstnej), niskie - penicyliny, makrolidy. Wysoki tropizm do tkanki mięśniowej w cefalosporynach, makrolidach, monobaktamach, fluorochinolonach; średnie - w linozoaminach, ryfampicynie, nisko w makrolidach. W tkance limfatycznej węzły chłonne, makrolidy i fluorochinolony wykazują wysoki tropizm. Średni tropizm dla tkanki piersi wykazuje fusydyna, która jest wydzielana z mlekiem. Penicyliny mają wysokie powinowactwo do tkanki wątroby i żółci. fluorochinolony, makrolidy, pożywka - aminoglikozydy, cefalosporyny, makrolidy. Karbopenemy wykazują w tkance trzustkowej wysoki stopień tropizmu, średnie - aminoglikozydy, fluorochinolony, ryfampicynę. V.K. Gostiszczew
KATALOG EKOLOGICZNY
Z natury działania antybiotyków dzieli się na bakteriobójcze i bakteriostatyczne. Działanie bakteriobójcze charakteryzuje się tym, że pod wpływem antybiotyku następuje śmierć drobnoustrojów. Osiągnięcie działania bakteriobójczego jest szczególnie ważne w leczeniu osłabionych pacjentów, jak również w przypadkach takich poważnych chorób zakaźnych, jak ogólne zakażenie krwi (posocznica), zapalenie wsierdzia itp., Gdy organizm nie jest w stanie samodzielnie zwalczać zakażenia. Antybiotyki, takie jak różne penicyliny, streptomycyna, neomycyna, kanamycyna, wankomycyna, polimyksyna mają działanie bakteriobójcze. ]
Kiedy bakteriostatyczne działanie śmierci mikroorganizmów nie zachodzi, następuje tylko ich wzrost i rozmnażanie. Po wyeliminowaniu antybiotyku ze środowiska mikroorganizmy mogą się ponownie rozwijać. W większości przypadków, w leczeniu chorób zakaźnych, bakteriostatyczne działanie antybiotyków w połączeniu z mechanizmami ochronnymi organizmu zapewnia regenerację pacjenta. ]
Warto zauważyć, że penicylinaza znalazła praktyczne zastosowanie jako antidotum - lek, który usuwa szkodliwe działanie penicyliny, gdy powoduje poważne reakcje alergiczne, które zagrażają życiu pacjenta [. ]
Mikroorganizmy odporne na jeden antybiotyk są również odporne na inne substancje antybiotykowe, które są podobne do pierwszego w mechanizmie działania. Zjawisko to nazywane jest opornością krzyżową. Na przykład mikroorganizmy, które stały się oporne na tetracyklinę, jednocześnie uzyskują odporność na chlorotetracyklinę i oksytetracyklinę. ]
Wszystkie te fakty sugerują, że w celu skutecznego leczenia antybiotykami konieczne jest określenie oporności na antybiotyki drobnoustrojów chorobotwórczych przed ich receptą - a także próba przezwyciężenia lekooporności drobnoustrojów. ]
Istnieje wiele kontrowersyjnych teorii, które próbują wyjaśnić pochodzenie lekooporności. Dotyczą one głównie pytań o rolę mutacji i adaptacji w nabywaniu oporności. Najwyraźniej w procesie rozwijania lekooporności, w tym antybiotyków, pewne zmiany adaptacyjne i mutacyjne odgrywają pewną rolę. ]
Obecnie, gdy antybiotyki są szeroko stosowane, formy mikroorganizmów opornych na antybiotyki są bardzo powszechne [. ]
Antybiotyki
Antybiotyki są związkami pochodzenia mikrobiologicznego, roślinnego, zwierzęcego i syntetycznego, które mogą selektywnie hamować wzrost, rozwój i reprodukcję mikroorganizmów.
Termin „antybiotyki” pojawił się w 1942 r. I pochodzi od słowa „antybiotyk” - antagonizm między mikroorganizmami. Niektóre drobnoustroje tłumią aktywność życiową innych za pomocą specyficznych wydzielanych substancji - antybiotyków (z greckiego. Przeciwdziałanie, bios - życie).
W 1929 roku mikrobiolog A. Fleming opublikował raport, że zielona pleśń hamuje wzrost gronkowców. Płyn do hodowli tej pleśni, zawierający substancję przeciwbakteryjną, nazwano A. Fleming penicyliną. W 1940 r. H. Flory i E. Chein otrzymali czystą penicylinę. W 1942 r. Z.V. Yermolova otrzymał pierwszą domową penicylinę (krustozin). Obecnie istnieje kilka tysięcy antybiotyków.
Antybiotyki klasyfikuje się według trzech głównych cech: struktury chemicznej, mechanizmu i spektrum działania.
Struktura chemiczna antybiotyków jest podzielona na antybiotyki b-laktamowe, makrolidy, aminoglikozydy, tetracykliny itp.
Antybiotyki o działaniu bakteriobójczym (b-laktam, polimyksyny, glikopeptydy) i bakteriostatyczne (makrolidy, linozamidy, tetracykliny, chloramfenikol) wyróżniają się rodzajem działania przeciwbakteryjnego.
Antybiotyki, które są najbardziej skuteczne w danej infekcji, na którą patogen jest najbardziej wrażliwy, nazywane są podstawowym lub antybiotykami z wyboru (b-laktamy, aminoglikozydy, tetracykliny, lewomycetyna). Antybiotyki rezerwowe (makrolidy, linkozamidy) są stosowane w przypadkach, gdy główne antybiotyki są nieskuteczne, gdy występuje oporność drobnoustrojów lub gdy główne antybiotyki są nietolerancyjne (ryc. 32).
Oporność drobnoustrojów na antybiotyki wynika z:
1) powstawanie specyficznych enzymów, które inaktywują lub niszczą antybiotyk (na przykład niektóre szczepy gronkowców wytwarzają enzym penicylinazę (b-laktamazę), który niszczy penicylinę i inne antybiotyki; 2) zmniejsza przepuszczalność ściany mikrobiologicznej dla antybiotyków; 3) zmiany w procesach metabolicznych w komórce.
Rys. 32 Klasyfikacja antybiotyków według mechanizmu działania
Związki te mają strukturę b-laktamową o działaniu bakteriobójczym. Antybiotyki b-laktamowe naruszają syntezę ściany komórkowej mikroorganizmów. Mogą zostać zniszczone przez b-laktamazę. Należą do nich penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy itp.
Obecnie grupę penicylin reprezentuje duża liczba leków. Istnieją naturalne i półsyntetyczne penicyliny.
Biosyntetyczne (naturalne) penicyliny są wytwarzane przez niektóre szczepy zielonej pleśni z rodzaju Penicillum. Wszystkie mają podobną budowę chemiczną. Podstawą ich cząsteczek jest kwas 6-aminopenicylanowy, który można wyizolować z płynu hodowlanego w postaci krystalicznej.
Mechanizm działania przeciwbakteryjnego penicylin wiąże się z ich specyficzną zdolnością do hamowania biosyntezy ściany komórkowej mikroorganizmów (działanie bakteriobójcze), które są w fazie wzrostu lub podziału i powodują lizę bakterii. Penicyliny nie wpływają na spoczynkowy mikrob. Zakres działania naturalnych penicylin jest taki sam: ziarniaki, patogeny zgorzeli gazowej, tężec, zatrucie jadem kiełbasianym, wąglik, błonica, krętki, leptospira. Naturalne patogeny nie wpływają na inne patogeny.
Penicyliny penetrują wszystkie narządy i tkanki (z wyjątkiem kości i mózgu). Wydalany z moczem w niezmienionej postaci.
Stosowany w leczeniu chorób wywołanych przez podatne patogeny bólów gardła, szkarlatyny, zapalenia płuc, posocznicy, zakażeń ran, zapalenia szpiku, kiły, zapalenia opon mózgowych, rzeżączki, różycy, zakażeń dróg moczowych itp.
Obecnie leki penicylinowe są uważane za najmniej toksyczne leki, ale w niektórych przypadkach mogą powodować działania niepożądane: ból głowy, gorączkę, pokrzywkę, skurcz oskrzeli i inne reakcje alergiczne, aż do wstrząsu anafilaktycznego.
Leki penicylinowe są przeciwwskazane w przypadku nadwrażliwości i chorób alergicznych.
Jako lek naturalnych penicylin stosuje się różne sole benzylopenicyliny. Są przepisywane tylko pozajelitowo, ponieważ w kwaśnym środowisku żołądka ulega zniszczeniu.
Sól sodowa penicyliny benzylowej jest dobrze rozpuszczalna w wodzie, jest wstrzykiwana głównie do mięśni, rozpuszczana w izotonicznym roztworze chlorku sodu. Lek jest szybko wchłaniany z mięśni, tworząc maksymalne stężenie we krwi 15-30 minut po zakażeniu, a po 4 godzinach jest prawie całkowicie wydalany z organizmu, dlatego domięśniowe zastrzyki leku muszą być wykonywane co 4 godziny. W ciężkich stanach septycznych roztwory są wstrzykiwane do żyły, aw zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych - pod błonę rdzenia kręgowego, z zapaleniem opłucnej, zapaleniem otrzewnej - w jamie ciała. Może również stosować roztwory w postaci oczu, kropli do uszu, kropli do nosa, aerozoli.
Sól potasowa benzylopenicyliny ma identyczne właściwości jak sól sodowa, ale nie można jej podawać dożylnie ani dożylnie, ponieważ Jony potasu mogą powodować drgawki i depresję aktywności serca.
Sól prokainowa penicyliny benzylowej ma niższą rozpuszczalność w wodzie i dłuższe (do 12-18 godzin) działanie. Lek tworzy zawiesinę z wodą i jest wstrzykiwany tylko do mięśnia.
Leki benzylopenicyliny o przedłużonym działaniu obejmują pochodne benzatinpenicyliny. Zawierają rozpuszczalne (sodu i potasu) i nierozpuszczalne (nowokainy) sole benzylopenicyliny.
Bicyklina-1 (retarpen) działa przeciwbakteryjnie przez 7-14 dni, jej działanie rozpoczyna się 1-2 dni po podaniu.
Bicillin –3 ma działanie 4–7 dni, a Bicillin-5 - do 4 tygodni.
Bicyliny z zawiesinami w wodzie i podawane tylko do mięśni. Stosuje się je, gdy konieczne jest długotrwałe leczenie kiły, w celu zapobiegania zaostrzeniom reumatyzmu itp.
Fenoksypenicylina (V-penicylina, ospa) różni się nieco od benzylopenicyliny ze względu na swoją strukturę chemiczną i odporność na kwas, co czyni ją odpowiednią do podawania doustnego. Pod działaniem penicylinazy ulega zniszczeniu. Jest przepisywany w przypadku zakażeń płuc i umiarkowanego nasilenia, głównie w praktyce pediatrycznej.
Półsyntetyczne penicyliny otrzymuje się na bazie kwasu 6-aminopenicylanowego, zastępując wodór grupy aminowej różnymi rodnikami. Mają główne właściwości benzylopenicylin, ale są odporne na penicylinę, kwasoodporne i mają szerokie spektrum działania (z wyjątkiem patogenów, dla których aktywne są naturalne penicyliny). Szereg leków ma szkodliwy wpływ na wiele drobnoustrojów gram-ujemnych (Shigella, Salmonella, E. coli, Proteus itp.).
Sól sodowa oksacyliny (oksacylina) jest aktywna przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim, zwłaszcza gronkowcom, nie jest aktywna wobec większości mikroorganizmów gram-ujemnych, riketsji, wirusów, grzybów. Odporny na β-laktamazę. Jest przepisywany w przypadku zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie wytwarzające penicylinazę (ropnie, zapalenie migdałków, zapalenie płuc itp.). Stosuj 4-6 razy dziennie do mięśnia, do żyły.
Ampicylina (roscillin, pentartzin) jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Aktywny wobec gram-dodatnich (z wyjątkiem szczepów produkujących penicylinazę) i gram-ujemnych mikroorganizmów. Ampicylina jest niszczona przez penicylinazę. Dostępne w postaci trihydratu (tabletki, kapsułki, zawiesiny do podawania doustnego), sól sodowa (sucha substancja do wstrzykiwań). Częstotliwość podawania wynosi 4-6 razy dziennie.
Stosowane w przypadku zapalenia oskrzeli, zapalenia płuc, czerwonki, salmonellozy, kokluszu, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia wsierdzia, zapalenia opon mózgowych, posocznicy i innych chorób wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na lek. Niska toksyczność.
Amoksycylina (Flemoxin, Ospamox, Amoxicar, Julfamox) ma, podobnie jak ampicylina, szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego. Mikroorganizmy wytwarzające penicylinazę są na nią odporne. Odporny na kwas, skuteczny po podaniu doustnym. Przypisz 2-3 razy dziennie. Wskazania do stosowania: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie ucha środkowego, ból gardła, odmiedniczkowe zapalenie nerek, rzeżączka itp. Jest dobrze tolerowany.
Sól disodowa karbenicyliny (karbenicylina) jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania. Jest wysoce aktywny przeciwko drobnoustrojom Gram-ujemnym, w tym Pseudomonas aeruginosa, proteus i niektórym mikroorganizmom beztlenowym. Aktywny przeciwko gronkowcom Gram-dodatnim i paciorkowcom. Zastosuj przy infekcjach wywoływanych przez drobnoustroje gram-ujemne, pałeczki cyjanowe, infekcje mieszane. Częstotliwość podawania - 4 razy dziennie. Antybiotyki Piperacylina, Azlocillin, Dicarcillin i inne mają ten sam efekt.
Ampioks (oxamp) to połączony lek składający się z mieszaniny soli sodowych ampicyliny i oksacyliny w stosunku 2: 1. Zastosuj domięśniowo i wewnątrz. Częstotliwość odbioru - 4-6 razy dziennie. Stosowany w przypadku zakażeń dróg oddechowych, dróg żółciowych, dróg moczowych, zakażeń skóry, rzeżączki itp.
Kwas klawulanowy i sulbaktam są związkami b-laktamowymi o niskiej aktywności przeciwbakteryjnej, ale o wysokim powinowactwie do większości b-laktamazy, z którą nieodwracalnie się wiążą. Przy podawaniu w połączeniu z amoksycyliną i ampicyliną, kwas klawulanowy i sulbaktam, przechwytujące b-laktamazę, chroniąc w ten sposób antybiotyki.
Leki skojarzone - Amoxiclav, Augmentin, Flemoklav, Taromentin, Unazin, Ampisulbin, Sultasin, Sultamicillin - są wskazane w przypadku zakażeń wywołanych przez mikroorganizmy, których oporność na amoksycylinę i ampicylinę jest spowodowana przez nie aktywność b-laktamazy.