POChP - przewlekła obturacyjna choroba płuc

Kaszel

Długotrwałe choroby zapalne oskrzeli, które występują z częstymi nawrotami, kaszlem, plwociną i dusznością, nazywane są częstym terminem - przewlekła obturacyjna choroba płuc, wkrótce POChP. Rozwój patologii przyczynia się do złych warunków środowiskowych, pracy w pomieszczeniach z zanieczyszczonym powietrzem i innych czynników, które wywołują choroby układu płucnego.

Termin POChP pojawił się stosunkowo niedawno, około 30 lat temu. Zasadniczo choroba martwi palaczy. Choroba jest stale aktualna, z okresami krótkiej lub długotrwałej remisji, chorobą, chory potrzebuje pomocy medycznej przez całe życie. Przewlekła obturacyjna choroba płuc jest patologią, której towarzyszy ograniczenie przepływu powietrza w drogach oddechowych.

Z czasem choroba postępuje, stan pogarsza się.

Co to jest?

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest niezależną chorobą charakteryzującą się częściowo nieodwracalnym ograniczeniem przepływu powietrza w drogach oddechowych, która z reguły jest stale postępująca i jest spowodowana nieprawidłową reakcją zapalną tkanki płucnej na różne bodźce przez patogenne cząstki i gazy.

Przyczyny

Główną przyczyną POChP jest palenie, aktywność i pasywność. Dym tytoniowy uszkadza oskrzela i samą tkankę płuc, powodując stan zapalny. Tylko 10% przypadków choroby związanych z wpływem zagrożeń zawodowych, trwałego zanieczyszczenia powietrza. Czynniki genetyczne mogą być zaangażowane w rozwój choroby, powodując nieadekwatność niektórych substancji chroniących przed światłem.

Głównymi czynnikami ryzyka POChP są:

Zagrożenia zawodowe (kadm, krzem)

Objawy POChP

Przebieg POChP jest zwykle postępujący, ale u większości pacjentów pojawiają się objawy kliniczne przez kilka lat, a nawet dekad.

Pierwszym specyficznym objawem rozwoju POChP u pacjenta jest pojawienie się kaszlu. W debiucie choroby kaszel niepokoi pacjenta tylko rano i trwa krótko, jednak z czasem dochodzi do pogorszenia stanu pacjenta i pojawienia się bolesnego kaszlu z wydzieleniem dużej ilości śluzu śluzowego. Wyładowanie lepkiej żółtej plwociny wskazuje na ropną naturę zapalnego wydzielania natury.

Długiemu okresowi POChP nieuchronnie towarzyszy rozwój rozedmy płuc w obustronnej lokalizacji, o czym świadczy pojawienie się duszności wydechowej, czyli trudności w oddychaniu w fazie „wydechowej”. Charakterystyczną cechą duszności w POChP jest jej trwały charakter z tendencją do progresji, pod warunkiem, że nie ma żadnych środków terapeutycznych. Występowanie trwałych bólów głowy u pacjenta bez wyraźnej lokalizacji, zawrotów głowy, zmniejszenia zdolności do pracy i senności świadczy o rozwoju niedotlenienia i hiperkapnii uszkodzeń struktur mózgu.

Intensywność tych objawów waha się od stabilności do zaostrzenia, przy czym nasilenie duszności wzrasta, objętość plwociny i intensywność kaszlu zwiększają, lepkość i charakter wypływu plwociny zmieniają się. Postęp patologii jest nierównomierny, ale stopniowo stan pacjenta pogarsza się, dołączają objawy pozapłucne i powikłania.

Etapy choroby

Klasyfikacja POChP obejmuje 4 etapy:

  1. Pierwszy etap - pacjent nie zauważa żadnych patologicznych nieprawidłowości. Może uczestniczyć w przewlekłym kaszlu. Zmiany organiczne są niejasne, dlatego nie jest możliwe rozpoznanie POChP na tym etapie.
  2. Drugi etap - choroba nie jest trudna. Pacjenci udają się do lekarza w celu uzyskania porady na temat duszności podczas wysiłku. Innej przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc towarzyszy intensywny kaszel.
  3. Trzeci etap POChP towarzyszy ciężkiemu przebiegowi. Charakteryzuje się obecnością ograniczonego przepływu powietrza do dróg oddechowych, dlatego duszność powstaje nie tylko podczas wysiłku fizycznego, ale także w spoczynku.
  4. Czwarty etap to niezwykle trudny kurs. Pojawiające się objawy POChP są niebezpieczne dla życia. Powstają zatkane oskrzela i serce płucne. Pacjenci, u których zdiagnozowano POChP w stadium 4, są niepełnosprawni.

Co jeszcze powinieneś wiedzieć?

Wraz ze wzrostem ciężkości POChP, ataki astmy stają się częstsze i bardziej nasilone, podczas gdy objawy szybko się zwiększają i pozostają dłużej. Ważne jest, aby wiedzieć, co robić, gdy występują duszące ataki. Twój lekarz pomoże ci wybrać leki, które pomogą w takich atakach. Ale w przypadku bardzo poważnych ataków może być konieczne wezwanie brygady pogotowia ratunkowego. Hospitalizacja w specjalistycznym oddziale pulmonologii jest optymalna, ale jeśli jest ona nieobecna lub pełna, pacjent może być hospitalizowany w szpitalu terapeutycznym, aby zatrzymać zaostrzenie i zapobiec powikłaniom choroby.

U takich pacjentów depresja i lęk często manifestują się z upływem czasu ze względu na świadomość choroby, która się pogarsza. Duszność i trudności w oddychaniu również przyczyniają się do niepokoju. W takich przypadkach zdecydowanie powinieneś porozmawiać z lekarzem o tym, jakie rodzaje leczenia możesz wybrać, aby złagodzić problemy z oddychaniem podczas ataków duszności.

Jakość życia

Do oceny tego parametru stosuje się kwestionariusze SGRQ i HRQol, testy Pearson χ2 i Fisher. Uwzględnia się wiek rozpoczęcia palenia, liczbę wędzonych opakowań, czas trwania objawów, stopień zaawansowania choroby, stopień duszności, poziom gazów we krwi, liczbę zaostrzeń i hospitalizacji rocznie, obecność towarzyszących patologii przewlekłych, skuteczność leczenia podstawowego, udział w programach rehabilitacyjnych.

  1. Jednym z czynników, które należy wziąć pod uwagę przy ocenie jakości życia pacjentów z POChP, jest palenie tytoniu i liczba wypalanych papierosów. Badania potwierdzają. Wraz ze wzrostem doświadczenia palenia tytoniu u pacjentów z POChP, aktywność społeczna jest znacznie zmniejszona, a objawy depresyjne rosną, które są odpowiedzialne za zmniejszenie nie tylko zdolności do pracy, ale także społecznej adaptacji i statusu pacjentów.
  2. Obecność towarzyszących przewlekłych patologii innych systemów obniża jakość życia dzięki zespołowi wzajemnego obciążenia i zwiększa ryzyko śmierci.
  3. Starsi pacjenci mają gorszą sprawność funkcjonalną i możliwości kompensacji.

Komplikacje

Jak każdy inny proces zapalny, obturacyjna choroba płuc czasami prowadzi do wielu komplikacji, takich jak:

  • zapalenie płuc (zapalenie płuc);
  • niewydolność oddechowa;
  • nadciśnienie płucne (zwiększone ciśnienie w tętnicy płucnej);
  • nieodwracalna niewydolność serca;
  • choroba zakrzepowo-zatorowa (blokada naczyń krwionośnych za pomocą skrzepów krwi);
  • rozstrzenie oskrzeli (rozwój funkcjonalnej niższości oskrzeli);
  • zespół płucny (wzrost ciśnienia w tętnicy płucnej, prowadzący do pogrubienia obszarów prawego serca);
  • migotanie przedsionków (zaburzenie rytmu serca).

Diagnoza POChP

Terminowa diagnoza przewlekłej obturacyjnej choroby płuc może zwiększyć oczekiwaną długość życia pacjentów i znacząco poprawić jakość ich istnienia. Podczas zbierania danych anamnestycznych współcześni specjaliści zawsze zwracają uwagę na czynniki produkcji i obecność złych nawyków. Główną metodą diagnostyki funkcjonalnej jest spirometria. Ukazuje początkowe objawy choroby.

Kompleksowa diagnoza POChP obejmuje następujące kroki:

  1. RTG mostka. Powinno się to odbywać co roku (to jest przynajmniej).
  2. Analiza plwociny. Określenie jego właściwości makro i mikroskopowych. Jeśli to konieczne, przeprowadź badanie bakteriologiczne.
  3. Kliniczne i biochemiczne badania krwi. Zaleca się robić 2 razy w roku, a także w okresach zaostrzeń.
  4. Elektrokardiogram. Ponieważ przewlekła obturacyjna choroba płuc często powoduje komplikacje serca, zaleca się powtórzenie tej procedury 2 razy w roku.
  5. Analiza składu gazu i pH krwi. Zrób 3 i 4 stopnie.
  6. Oksymetria Ocena stopnia wysycenia tlenem krwi metodą nieinwazyjną. Jest stosowany w ostrej fazie.
  7. Monitorowanie stosunku płynu i soli w organizmie. Określono obecność niedoboru patologicznego poszczególnych pierwiastków śladowych. Jest to ważne podczas zaostrzenia.
  8. Spirometria Pozwala określić, jak ciężki jest stan patologii układu oddechowego. Konieczne jest poddawanie się raz w roku i częściej w celu dostosowania przebiegu leczenia na czas.
  9. Diagnostyka różnicowa. Przeważnie różnią się. Diagnoza jest dokonywana na raka płuc. W niektórych przypadkach konieczne jest również wykluczenie niewydolności serca, gruźlicy, zapalenia płuc.

Na szczególną uwagę zasługuje diagnostyka różnicowa astmy oskrzelowej i POChP. Chociaż są to dwie odrębne choroby, często pojawiają się u jednej osoby (tzw. Zespół krzyżowy).

Jak leczyć POChP?

Przy pomocy leków współczesnej medycyny nie jest jeszcze możliwe wyleczenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc. Jego główną funkcją jest poprawa jakości życia pacjentów i zapobieganie poważnym powikłaniom choroby.

Leczenie POChP można przeprowadzić w domu. Wyjątkami są następujące przypadki:

  • terapia w domu nie daje żadnych widocznych rezultatów lub stan pacjenta pogarsza się;
  • wzrasta niewydolność oddechowa, przekształcając się w atak krztuszenia, zaburzenia rytmu serca;
  • 3 i 4 stopnie u osób starszych;
  • poważne powikłania.

Rzucenie palenia jest bardzo trudne, a jednocześnie bardzo ważne; zwalnia, ale nie zatrzymuje całkowicie spadku FEV1. Jednoczesne stosowanie kilku strategii jest najskuteczniejsze: określenie daty zaprzestania palenia, technik zmiany zachowania, odmowy w grupie, nikotynowej terapii zastępczej, warenikliny lub bupropionu oraz wsparcia lekarza.

Wskaźnik zaprzestania palenia przekraczający 50% rocznie nie został jednak wykazany nawet przy najbardziej skutecznych interwencjach, takich jak przyjmowanie bupropionu w połączeniu z nikotynową terapią zastępczą lub stosowanie samej warenikliny.

Leczenie narkotyków

Celem leczenia farmakologicznego jest zmniejszenie częstości zaostrzeń i nasilenia objawów, aby zapobiec rozwojowi powikłań. W miarę postępu choroby objętość leczenia wzrasta. Główne leki w leczeniu POChP:

  1. Leki rozszerzające oskrzela są głównymi lekami stymulującymi ekspansję oskrzeli (atrovent, salmeterol, salbutamol, formoterol). Korzystnie podaje się przez inhalację. Leki krótko działające są stosowane w razie potrzeby, długoterminowo - stale.
  2. Glukokortykoidy w postaci inhalacji - stosowane w ciężkich stopniach choroby, z zaostrzeniami (prednizon). W ciężkiej niewydolności oddechowej, glukokortykoidy zatrzymują ataki w postaci tabletek i zastrzyków.
  3. Antybiotyki są stosowane tylko do zaostrzenia choroby (możliwe są penicyliny, cefalosporyny, fluorochinolony). Stosowane są pigułki, zastrzyki, inhalacje.
  4. Środki mukolityczne - rozcieńczają śluz i ułatwiają jego wydalanie (karbocysteina, bromheksyna, ambroksol, trypsyna, chymotrypsyna). Stosowany tylko u pacjentów z lepką plwociną.
  5. Przeciwutleniacze - zdolne do zmniejszenia częstotliwości i czasu trwania zaostrzeń, są stosowane w kursach przez okres do sześciu miesięcy (N-acetylocysteina).
  6. Szczepionki - szczepienie przeciw grypie zmniejsza śmiertelność w połowie przypadków. Przeprowadź go raz w październiku - na początku listopada.

Gimnastyka oddechowa w POChP

Eksperci określają 4 najbardziej skuteczne ćwiczenia, na które należy zwrócić uwagę w przypadku POChP.

  1. Siedząc na krześle i opierając się bez pleców o jego plecy, pacjent powinien wziąć krótki i silny oddech przez nos i, licząc do dziesięciu, wydychać z siłą przez ściśnięte wargi. Ważne jest, aby czas wygaśnięcia był dłuższy niż wdech. Powtórz to ćwiczenie 10 razy.
  2. Drugie ćwiczenie jest wykonywane z tej samej pozycji, co pierwsza. W takim przypadku powinieneś powoli podnosić ręce na przemian w górę, podczas wdechu i wydechu podczas opuszczania. Ćwiczenie powtarza się 6 razy.
  3. Następujące ćwiczenie odbywa się na krawędzi krzesła. Ręce powinny być na kolanach. 12 razy z rzędu konieczne jest jednoczesne zgięcie ramion w rękach i stopach w stawie skokowym. Podczas zginania wykonuje się głęboki oddech, a gdy nie jest wygięty, wykonuje się wydech. To ćwiczenie pozwala nasycić krew tlenem i skutecznie poradzić sobie z jej niepowodzeniem.
  4. Czwarte ćwiczenie odbywa się również bez wstawania z krzesła. Pacjent powinien wziąć jak najgłębszy oddech i, licząc do 5, powoli wydychać. To ćwiczenie jest wykonywane przez 3 minuty. Jeśli podczas tego ćwiczenia wystąpi dyskomfort, nie należy tego robić.

Gimnastyka jest doskonałym narzędziem do zatrzymania postępu choroby i zapobiegania jej nawrotom. Jednak przed rozpoczęciem ćwiczeń oddechowych bardzo ważne jest skonsultowanie się z lekarzem. Faktem jest, że nie można przeprowadzić tego leczenia wielu chorób przewlekłych.

Odżywianie i styl życia

Najważniejszym elementem leczenia jest wykluczenie czynników prowokujących, na przykład palenie lub opuszczanie szkodliwego przedsiębiorstwa. Jeśli tego nie zrobisz, całe leczenie będzie praktycznie bezużyteczne.

Aby rzucić palenie, możesz użyć akupunktury, leków zastępujących nikotynę (plastry, guma do żucia) itp. Ze względu na tendencję pacjentów do utraty wagi konieczne jest odpowiednie odżywianie białek. Oznacza to, że produkty mięsne i / lub dania rybne, produkty mleczne i twaróg muszą być obecne w codziennej porcji. Z powodu rozwijającej się duszności wielu pacjentów próbuje uniknąć wysiłku fizycznego. To jest zasadniczo błędne. Wymaga codziennej aktywności fizycznej. Na przykład codzienne spacery w tempie, które pozwala na twoją kondycję. Bardzo dobrym efektem jest gimnastyka oddechowa, na przykład według metody Strelnikova.

Każdego dnia, 5-6 razy dziennie, musisz wykonywać ćwiczenia stymulujące oddychanie przeponowe. Aby to zrobić, usiądź, połóż dłoń na brzuchu, aby kontrolować proces i wdychać żołądek. Spędź na tej procedurze 5-6 minut na raz. Ta metoda oddychania pomaga wykorzystać całą objętość płuc i wzmocnić mięśnie oddechowe. Oddychanie przeponowe może również pomóc zmniejszyć duszność podczas wysiłku.

Terapia tlenowa

Większość pacjentów wymaga dodatku tlenu, nawet dla tych, którzy nie używali go przez dłuższy czas, hiperkapnia może się nasilić podczas terapii tlenowej. Upośledzenie występuje, jak się powszechnie uważa, ze względu na osłabienie hipoksyjnej stymulacji oddychania. Jednak wzrost stosunku V / Q jest prawdopodobnie ważniejszym czynnikiem. Przed wyznaczeniem terapii tlenowej stosunek V / Q jest zminimalizowany wraz ze zmniejszeniem perfuzji słabo wentylowanych obszarów płuc z powodu zwężenia naczyń płucnych. Wynika to ze wzrostu stosunku V / Q z powodu tlenoterapii.

Zmniejszenie niedotlenienia naczyń krwionośnych płuc. Hiperkapnia może być wzmocniona przez efekt Haldane'a, ale ta wersja jest wątpliwa. Efektem działania Haldane jest zmniejszenie powinowactwa hemoglobiny do CO2, co prowadzi do nadmiernego gromadzenia się CO2 rozpuszczonego w osoczu krwi. U wielu pacjentów z POChP można zaobserwować zarówno przewlekłą, jak i ostrą hiperkapnię, a zatem poważne uszkodzenie OUN jest mało prawdopodobne, jeśli PaCO2 nie przekracza 85 mm Hg. Docelowy poziom PaO2 wynosi około 60 mm Hg; wyższe poziomy nie przynoszą większego efektu, ale zwiększają ryzyko hiperkapnii. Tlen jest dostarczany przez maskę Venturiego, więc musi być dokładnie monitorowany, a pacjent musi być pod ścisłą kontrolą. Pacjenci, których stan pogarsza się z powodu tlenoterapii (na przykład w połączeniu z ciężką kwasicą lub uszkodzeniem CCS) wymagają wsparcia wentylacyjnego.

Wielu pacjentów, którzy po wypisaniu ze szpitala, gdzie byli z powodu zaostrzenia POChP, najpierw potrzebowali tlenoterapii w domu po 50 dniach, stawali się lepsi i nie potrzebowali już więcej tlenu. W związku z tym potrzebę tlenoterapii w domu należy sprawdzić 60-90 dni po wypisie ze szpitala.

Leczenie zaostrzenia POChP

Celem leczenia zaostrzeń jest maksymalne możliwe złagodzenie obecnego zaostrzenia i zapobieganie ich wystąpieniu w przyszłości. W zależności od ciężkości zaostrzenia można leczyć ambulatoryjnie lub w szpitalu.

Podstawowe zasady leczenia zaostrzeń:

  • Z zaostrzeniem choroby, stosowanie krótko działających leków rozszerzających oskrzela jest lepsze niż długotrwałe. Dawki i częstotliwość odbioru z reguły rosną w porównaniu ze zwykłymi. Zaleca się stosowanie przekładek lub nebulizatorów, szczególnie u ciężkich pacjentów.
  • Konieczne jest właściwe oszacowanie ciężkości stanu pacjenta, wyeliminowanie powikłań, które mogą maskować zaostrzenia POChP, i wysłanie ich do hospitalizacji w sytuacjach zagrażających życiu w czasie.
  • Przy niewystarczającym działaniu leków rozszerzających oskrzela dodaje się dożylnie aminofilinę.
  • Jeśli wcześniej stosowano monoterapię, stosuje się kombinację beta-stymulantów z lekami antycholinergicznymi (również krótko działającymi).
  • Dozowana tlenoterapia w leczeniu pacjentów w szpitalu za pomocą cewnika nosowego lub maski Venturiego. Zawartość tlenu w wdychanej mieszaninie wynosi 24-28%.
  • Połączenie dożylnego lub doustnego podawania glikokortykosteroidów. Alternatywą dla systemowego stosowania GCS jest inhalacja pulmicortu przez nebulizator, 2 mg dwa razy dziennie po inhalacji berodualu.
  • W obecności objawów zapalenia bakteryjnego (pierwszym objawem jest pojawienie się ropnej plwociny) przepisywane są antybiotyki o szerokim spektrum działania.
  • Inne czynności - utrzymanie równowagi wodnej, antykoagulanty, leczenie chorób towarzyszących.

Leczenie chirurgiczne

Istnieją zabiegi chirurgiczne na POChP. Wykonywana jest bullektomia, która łagodzi objawy u pacjentów z dużymi zastawkami. Ale jego skuteczność została ustalona tylko dla tych, którzy rzucili palenie w najbliższej przyszłości. Opracowany torokoskopichesky laser bullektomiya i zmniejszenie pneumoplastyki (usunięcie przepełnionej części płuc).

Ale te operacje są obecnie stosowane tylko w badaniach klinicznych. Istnieje opinia, że ​​przy braku wpływu wszystkich podjętych środków należy skontaktować się z wyspecjalizowanym ośrodkiem w celu rozwiązania problemu przeszczepu płuc.

Opieka nad nieuleczalnymi pacjentami

W ciężkich stadiach choroby, gdy śmierć jest już nieunikniona, wysiłek fizyczny jest niepożądany, a codzienna aktywność ma na celu minimalizację kosztów energii. Na przykład pacjenci mogą ograniczyć swoją przestrzeń życiową do jednego piętra w domu, jeść częściej i małymi porcjami, a nie rzadko i w dużych ilościach, unikać ciasnych butów.

Konieczne jest omówienie opieki nad pacjentami nieuleczalnymi, w tym nieuchronność wentylacji mechanicznej, stosowanie środków uspokajających, które tymczasowo łagodzą ból, wyznaczenie osoby odpowiedzialnej za podejmowanie decyzji medycznych w przypadku niepełnosprawności pacjenta.

Zapobieganie

Zapobieganie jest bardzo ważne, aby zapobiec występowaniu różnych problemów z układem oddechowym, a zwłaszcza przewlekłą obturacyjną chorobą płuc. Przede wszystkim oczywiście należy porzucić tytoń. Ponadto, jako środek zapobiegawczy, lekarze zalecają:

  • przeprowadzić pełne leczenie infekcji wirusowych;
  • przestrzegać zasad bezpieczeństwa podczas pracy w obszarach niebezpiecznych;
  • codzienne spacery na świeżym powietrzu trwające co najmniej godzinę;
  • terminowo leczyć wady górnych dróg oddechowych.

Tylko przy ostrożnym podejściu do zdrowia i przestrzeganiu zasad bezpieczeństwa w pracy można ochronić się przed niezwykle niebezpieczną chorobą zwaną POChP.

Prognozy na życie

POChP ma warunkowo złe rokowanie. Choroba postępuje powoli, ale stale, prowadząc do niepełnosprawności. Leczenie, nawet najbardziej aktywne, może tylko spowolnić ten proces, ale nie wyeliminować patologii. W większości przypadków leczenie przez całe życie, z coraz większą dawką leków.

Przy ciągłym paleniu obstrukcja postępuje znacznie szybciej, znacznie zmniejszając średnią długość życia.

Nieuleczalna i śmiertelna POChP po prostu wzywa ludzi do rzucenia palenia na zawsze. A dla ludzi zagrożonych istnieje tylko jedna rada - jeśli znajdziesz objawy choroby, natychmiast skontaktuj się z pulmonologiem. Wszakże im wcześniej choroba zostanie wykryta, tym mniejsze prawdopodobieństwo przedwczesnej śmierci.

POChP: przyczyny, klasyfikacja, diagnoza, sposób leczenia i zapobiegania

POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc) jest chorobą, która rozwija się w wyniku reakcji zapalnej na pewne bodźce środowiskowe, ze zmianami dystalnych oskrzeli i rozwiniętą rozedmą płuc, i która objawia się postępującym spadkiem prędkości przepływu powietrza w płucach, wzrostem niewydolności oddechowej i innymi zmianami organy.

POChP jest drugim wśród przewlekłych chorób niezakaźnych i czwartym wśród przyczyn śmierci, a liczba ta stale rośnie. Ze względu na to, że choroba ta jest nieuchronnie postępująca, zajmuje jedno z pierwszych miejsc wśród przyczyn niepełnosprawności, ponieważ prowadzi do naruszenia głównej funkcji naszego ciała - funkcji oddychania.

Problem POChP jest prawdziwie globalny. W 1998 r. Grupa naukowców stworzyła Globalną Inicjatywę na rzecz Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc (Globalna Inicjatywa na rzecz Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc - ZŁOTO). Głównymi celami GOLD są szerokie rozpowszechnianie informacji o tej chorobie, usystematyzowanie doświadczenia, wyjaśnienie przyczyn i odpowiednich środków zapobiegawczych. Główna idea, którą lekarze chcą przekazać ludzkości: POChP można zapobiegać i leczyć, postulat ten jest nawet wprowadzany do nowoczesnej roboczej definicji POChP.

Przyczyny POChP

POChP rozwija się, gdy kombinacja czynników predysponujących i prowokujących czynniki środowiska.

Czynniki predysponujące

  1. Dziedziczne predyspozycje Udowodniono już, że wrodzony niedobór niektórych enzymów predysponuje do rozwoju POChP. Wyjaśnia to historię tej choroby w rodzinie, a także fakt, że nie wszyscy palacze, nawet z dużym doświadczeniem, zachorują.
  2. Płeć i wiek. Mężczyźni w wieku powyżej 40 lat cierpią na POChP więcej, ale można to wytłumaczyć starzeniem się ciała i długością okresu palenia. Istnieją dane, że obecnie zapadalność wśród mężczyzn i kobiet jest prawie równa. Przyczyną tego może być rozprzestrzenianie się palenia wśród kobiet, a także zwiększona wrażliwość kobiecego ciała na bierne palenie.
  3. Wszelkie negatywne skutki, które wpływają na rozwój układu oddechowego dziecka w okresie prenatalnym i wczesnym dzieciństwie, zwiększają ryzyko POChP w przyszłości. Samemu niedorozwoju fizycznemu towarzyszy również zmniejszenie objętości płuc.
  4. Infekcje. Częste infekcje dróg oddechowych w dzieciństwie, a także zwiększona podatność na nie w starszym wieku.
  5. Nadreaktywność oskrzeli. Chociaż nadreaktywność oskrzeli jest głównym mechanizmem rozwoju astmy, czynnik ten jest również uważany za czynnik ryzyka POChP.

Czynniki prowokujące

  • Palenie 90% wszystkich chorych na POChP to palacze. Dlatego możemy śmiało stwierdzić, że palenie jest główną przyczyną rozwoju tej choroby. Fakt ten należy przekazać maksymalnej liczbie osób, ponieważ palenie jest jedynym możliwym do kontrolowania czynnikiem w zapobieganiu chorobowości i śmiertelności. Osoba nie może wpływać na swoje geny, jest mało prawdopodobne, aby był w stanie oczyścić powietrze wokół siebie, ale zawsze może rzucić palenie.
  • Zagrożenia zawodowe: pył organiczny i nieorganiczny, dym, zanieczyszczenia chemiczne. Najbardziej zagrożeni są pracownicy kopalni, pracownicy budowlani (pył cementowy), pracownicy hutnictwa, producenci bawełny, pracownicy suszarni ziarna i produkcja papieru. W przypadku narażenia na te niekorzystne czynniki zarówno palacze, jak i osoby niepalące są równie dotknięte.
  • Nasycenie powietrza atmosferycznego produktami spalania biopaliw (drewno, węgiel, obornik, słoma). Na obszarach o niskiej cywilizacji czynnik ten prowadzi do występowania POChP.

Patogeneza POChP

Narażenie na dym tytoniowy i inne drażniące substancje prowadzi do predysponowanych osób do wystąpienia przewlekłego zapalenia w ścianach oskrzeli. Kluczem jest pokonanie ich dystalnych części (tj. Położonych bliżej miąższu płucnego i pęcherzyków płucnych).

W wyniku zapalenia dochodzi do naruszenia normalnego wydzielania i wydzielania śluzu, zablokowania małych oskrzeli, zakażenia łatwo się łączą, zapalenie rozprzestrzenia się na warstwy podśluzówkowe i mięśniowe, komórki mięśniowe umierają i są zastępowane przez tkankę łączną (przebudowę oskrzeli). W tym samym czasie niszczony jest miąższ tkanki płucnej i mostki między pęcherzykami płucnymi - rozwija się rozedma płuc, to jest pęcherzyk powietrza w tkance płucnej. Płuca, jakby napompowane powietrzem, zmniejszają ich elastyczność.

Małe oskrzela na wydechu nie radzą sobie dobrze - powietrze prawie nie ucieka z tkanki rozedmowej. Normalna wymiana gazu jest zakłócana, ponieważ zmniejsza się również objętość inhalacji. W rezultacie, głównym objawem u wszystkich pacjentów z POChP jest - duszność, szczególnie nasilona przez ruchy, chodzenie.

Przewlekła niedotlenienie staje się konsekwencją niewydolności oddechowej. Całe ciało cierpi z tego powodu. Długotrwałe niedotlenienie prowadzi do zwężenia światła naczyń płucnych - występuje nadciśnienie płucne, które prowadzi do ekspansji prawego serca (serce płucne) i przylegania niewydolności serca.

Dlaczego POChP jest izolowana w osobną nozologię?

Świadomość tego terminu jest tak niska, że ​​większość pacjentów już cierpiących na tę chorobę nie wie, że cierpi na POChP. Nawet jeśli taka diagnoza jest dokonywana w dokumentacji medycznej, nawykowe „przewlekłe zapalenie oskrzeli” i „rozedma płuc” nadal dominują w codziennym życiu zarówno pacjentów, jak i lekarzy.

Głównymi składnikami rozwoju POChP są rzeczywiście przewlekłe zapalenie i rozedma płuc. Dlaczego więc POChP jest wyróżniona w osobnej diagnozie?

W imię tej nozologii widzimy główny proces patologiczny - przewlekłą niedrożność, czyli zwężenie światła dróg oddechowych. Ale proces niedrożności występuje także w innych chorobach.

Różnica między POChP a astmą polega na tym, że niedrożność jest prawie lub całkowicie nieodwracalna w POChP. Potwierdzają to pomiary spirometryczne z zastosowaniem leków rozszerzających oskrzela. W przypadku astmy oskrzelowej po zastosowaniu leków rozszerzających oskrzela następuje poprawa wskaźników FEV1 i PSV o ponad 15%. Taka przeszkoda jest traktowana jako odwracalna. W przypadku POChP liczby te niewiele się zmieniają.

Przewlekłe zapalenie oskrzeli może poprzedzać lub towarzyszyć POChP, ale jest niezależną chorobą o dobrze określonych kryteriach (przedłużający się kaszel i nadmierne wydzielanie plwociny), a samo określenie obejmuje tylko oskrzela. Gdy POChP wpływa na wszystkie elementy strukturalne płuc - oskrzela, pęcherzyki płucne, naczynia krwionośne, opłucną. Przewlekłemu zapaleniu oskrzeli nie zawsze towarzyszą zaburzenia obturacyjne. Z drugiej strony, nie zawsze występuje zwiększona plwocina w POChP. Innymi słowy, może występować przewlekłe zapalenie oskrzeli bez POChP, a POChP nie podlega definicji zapalenia oskrzeli.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc

Zatem POChP jest teraz osobną diagnozą, ma swoje własne kryteria iw żadnym wypadku nie zastępuje innych diagnoz.

Kryteria diagnostyczne POChP

Można podejrzewać POChP, jeśli występuje kombinacja wszystkich lub kilku objawów, jeśli występują one u osób w wieku powyżej 40 lat:

  1. Zadyszka. Duszność w POChP - stopniowo wzrastająca, nasilana przez aktywność fizyczną. Jest to duszność, która jest zwykle pierwszym powodem, aby udać się do lekarza, chociaż w rzeczywistości oznacza to daleko idący i nieodwracalny proces patologiczny.
  2. Kaszel Kaszel z POChP jest przewlekły, zwykle z plwociną, ale może być bezproduktywny. Kaszel zwykle pojawia się kilka lat przed zadyszką, często jest niedoceniany przez pacjentów, jest uważany za powszechny u palaczy. Należy jednak zauważyć, że POChP może wystąpić bez kaszlu.
  3. Połączenie postępującej duszności i kaszlu z wpływem czynników agresywnych: palenie, zagrożenia zawodowe, dym z pieców domowych. Jest coś takiego jak wskaźnik palenia: liczba papierosów wypalanych dziennie jest mnożona przez 12. Gdy wskaźnik ten przekracza 160, pacjent jest pewnie włączany do grupy ryzyka POChP.
  4. Połączenie objawów z historią dziedziczną.
  5. Świszczący oddech i usłyszał świszczący oddech. Ten objaw jest przerywany i nie ma takiej wartości diagnostycznej jak w astmie oskrzelowej.
  6. Jeśli podejrzewasz, że masz POChP, wykonuje się badanie spirometryczne.

Wiarygodnym potwierdzeniem POChP jest spirometryczny wskaźnik stosunku wymuszonej objętości wydechowej na 1 s do wymuszonej pojemności życiowej płuc (FEV1 / FVC) przeprowadzony 10-15 minut po zastosowaniu leków rozszerzających oskrzela (beta-sympatykomimetyki salbutamolu, berotecu lub 35-40 minut po krótkodziałającym leku przeciwcholinergicznym) – Bromek prropropium). Wartość tego wskaźnika

Pozostałe wskaźniki spirometrii - szczytowe natężenie przepływu wydechowego, a także pomiar FEV1 bez testu z lekami rozszerzającymi oskrzela można przeprowadzić jako badanie przesiewowe, ale nie potwierdzają rozpoznania POChP.

Wśród innych metod zalecanych w POChP, oprócz zwykłego minimum klinicznego, możemy zauważyć prześwietlenie klatki piersiowej, pulsoksymetrię (oznaczenie wysycenia krwi tlenem), badanie gazów krwi (hipoksemia, hiperkapnia), bronchoskopia, CT klatki piersiowej, badanie plwociny.

Klasyfikacja POChP

Istnieje kilka klasyfikacji POChP według stopni, stopni nasilenia, opcji klinicznych.

Klasyfikacja według etapów uwzględnia nasilenie objawów i dane spirometryczne:

  • Etap 0. Grupa ryzyka. Wpływ niekorzystnych czynników (palenie). Żadnych skarg, funkcja płuc nie jest osłabiona.
  • Etap 1. Łatwy w leczeniu POChP.
  • Etap 2. Umiarkowany w przypadku POChP.
  • Etap 3. Ciężki prąd.
  • Etap 4. Bardzo ciężki.

W ostatnim raporcie GOLD (2011) zaproponowano wyłączenie klasyfikacji według etapów, klasyfikacja według stopni ciężkości pozostaje, w oparciu o wskaźniki FEV1:

U pacjentów z FEV1 / FZHEL

Leki stosowane w POChP mają na celu wyeliminowanie objawów, zapobieganie zaostrzeniom i spowolnienie postępu przewlekłego zapalenia. Obecnie niemożliwe jest całkowite zatrzymanie lub wyleczenie niszczących procesów w płucach za pomocą istniejących leków.

Główne leki stosowane w leczeniu POChP to:

  • Leki rozszerzające oskrzela.
  • Hormony kortykosteroidowe.
  • Środki wykrztuśne.
  • Inhibitory fosfodiesterazy-4.
  • Immunomodulatory.

Leki rozszerzające oskrzela

Leki rozszerzające oskrzela stosowane w leczeniu POChP rozluźniają mięśnie gładkie oskrzeli, zwiększając tym samym ich prześwit i ułatwiając przepływ powietrza podczas wydechu. Udowodniono, że wszystkie leki rozszerzające oskrzela zwiększają tolerancję wysiłku.

Leki rozszerzające oskrzela obejmują:

  1. Krótko działające beta-stymulanty (salbutamol, fenoterol).
  2. Długo działające beta-stymulanty (salmoterol, formoterol).
  3. Krótkodziałające leki przeciwcholinergiczne (bromek ipratropium - atrovent).
  4. Cholinolityki o długotrwałym działaniu (bromek tiotropium - spirytus).
  5. Ksantyny (aminofilina, teofilina).

Prawie wszystkie istniejące leki rozszerzające oskrzela są stosowane w postaci inhalacyjnej, która jest bardziej korzystna niż spożycie. Istnieją różne rodzaje inhalatorów (dozowane aerozole, inhalatory proszkowe, inhalatory aktywowane przez inhalację, ciekłe formy do inhalacji nebulizujących). U ciężkich pacjentów, a także u pacjentów z intelektualnymi zaburzeniami inhalacji, lepiej jest przejść przez nebulizator.

Ta grupa leków jest główną w leczeniu POChP, stosowaną we wszystkich stadiach choroby w monoterapii lub (częściej) w połączeniu z innymi lekami. W przypadku terapii ciągłej preferowane jest stosowanie długo działających leków rozszerzających oskrzela. Jeśli konieczne jest wyznaczenie krótko działających leków rozszerzających oskrzela, pierwszeństwo ma połączenie fenoterolu i bromku ipratropium (berodual).

Ksantyny (aminofilina, teofilina) są stosowane w postaci tabletek i zastrzyków, mają wiele skutków ubocznych, nie są zalecane do długotrwałego leczenia.

Hormony glikokortykosteroidowe (GCS)

GCS jest silnym środkiem przeciwzapalnym. Stosowany u pacjentów z ciężką i skrajnie ciężką postacią, a także wyznaczany przez krótkie kursy z zaostrzeniami w umiarkowanym stadium.

Najlepszą formą zastosowania jest wziewny GCS (beklometazon, flutikazon, budezonid). Stosowanie takich postaci kortykosteroidów minimalizuje ryzyko ogólnoustrojowych skutków ubocznych tej grupy leków, które nieuchronnie pojawiają się, gdy są przyjmowane doustnie.

Nie zaleca się monoterapii GCS u pacjentów z POChP, częściej są one przepisywane w połączeniu z długo działającymi agonistami receptorów beta. Główne połączone leki: formoterol + budezonid (simbicort), salmoterol + flutikazon (seretid).

W ciężkich przypadkach, jak również w okresie zaostrzeń, można przepisać ogólnoustrojowe GCS - prednizolon, deksametazon, kenalog. Długotrwała terapia tymi środkami jest obarczona rozwojem ciężkich działań niepożądanych (erozyjne i wrzodziejące zmiany w przewodzie pokarmowym, zespół Itsenko-Cushinga, cukrzyca steroidowa, osteoporoza i inne).

Leki rozszerzające oskrzela i GCS (lub częściej ich kombinacja) są głównymi najbardziej dostępnymi lekami przepisywanymi w POChP. Lekarz wybiera schemat leczenia, dawki i kombinacje indywidualnie dla każdego pacjenta. Przy wyborze leczenia ważne są nie tylko zalecane schematy ZŁOTO dla różnych grup klinicznych, ale także status społeczny pacjenta, koszt leków i ich dostępność dla konkretnego pacjenta, zdolność uczenia się, motywacja.

Inne leki stosowane w POChP

Środki mukolityczne (środki rozrzedzające plwocinę) są przepisywane w obecności lepkiej, trudnej do kaszlu plwociny.

Inhibitor fosfodiesterazy-4 roflumilast (Daxas) jest stosunkowo nowym lekiem. Ma przedłużone działanie przeciwzapalne, jest rodzajem alternatywy dla SCS. Stosowany w tabletkach 500 mg 1 raz na dobę u pacjentów z ciężką i bardzo ciężką POChP. Jego wysoka skuteczność została udowodniona, ale jego stosowanie jest ograniczone ze względu na wysoki koszt leku, jak również dość wysoki odsetek działań niepożądanych (nudności, wymioty, biegunka, ból głowy).

Istnieją badania, że ​​lek fenspiryd (Erespal) ma działanie przeciwzapalne podobne do GCS i może być również zalecany dla takich pacjentów.

Z fizjoterapeutycznych metod leczenia rozprzestrzenia się wewnątrzpłucna wentylacja uderzeniowa płuc: specjalna aparatura wytwarza niewielkie objętości powietrza, które są podawane do płuc z gwałtownymi wstrząsami. Z takiego pneumomassage jest prostowanie zapadniętych oskrzeli i poprawa wentylacji.

Leczenie zaostrzenia POChP

Celem leczenia zaostrzeń jest maksymalne możliwe złagodzenie obecnego zaostrzenia i zapobieganie ich wystąpieniu w przyszłości. W zależności od ciężkości zaostrzenia można leczyć ambulatoryjnie lub w szpitalu.

Podstawowe zasady leczenia zaostrzeń:

  • Konieczne jest właściwe oszacowanie ciężkości stanu pacjenta, wyeliminowanie powikłań, które mogą maskować zaostrzenia POChP, i wysłanie ich do hospitalizacji w sytuacjach zagrażających życiu w czasie.
  • Z zaostrzeniem choroby, stosowanie krótko działających leków rozszerzających oskrzela jest lepsze niż długotrwałe. Dawki i częstotliwość odbioru z reguły rosną w porównaniu ze zwykłymi. Zaleca się stosowanie przekładek lub nebulizatorów, szczególnie u ciężkich pacjentów.
  • Przy niewystarczającym działaniu leków rozszerzających oskrzela dodaje się dożylnie aminofilinę.
  • Jeśli wcześniej stosowano monoterapię, stosuje się kombinację beta-stymulantów z lekami antycholinergicznymi (również krótko działającymi).
  • W obecności objawów zapalenia bakteryjnego (pierwszym objawem jest pojawienie się ropnej plwociny) przepisywane są antybiotyki o szerokim spektrum działania.
  • Połączenie dożylnego lub doustnego podawania glikokortykosteroidów. Alternatywą dla systemowego stosowania GCS jest inhalacja pulmicortu przez nebulizator, 2 mg dwa razy dziennie po inhalacji berodualu.
  • Dozowana tlenoterapia w leczeniu pacjentów w szpitalu za pomocą cewnika nosowego lub maski Venturiego. Zawartość tlenu w wdychanej mieszaninie wynosi 24-28%.
  • Inne czynności - utrzymanie równowagi wodnej, antykoagulanty, leczenie chorób towarzyszących.

Opieka nad pacjentami z ciężką postacią POChP

Jak już wspomniano, POChP jest chorobą, która postępuje stopniowo i nieuchronnie prowadzi do rozwoju niewydolności oddechowej. Szybkość tego procesu zależy od wielu rzeczy: odmowy palenia przez pacjenta, przestrzegania leczenia, zasobów materialnych pacjenta, jego zdolności umysłowych i dostępności opieki medycznej. Począwszy od umiarkowanego stopnia POChP, pacjenci są kierowani do MSEC, aby otrzymać grupę osób niepełnosprawnych.

Z niezwykle poważnym stopniem niewydolności oddechowej pacjent nie może wykonać nawet zwykłego obciążenia domowego, czasami nie może wykonać nawet kilku kroków. Tacy pacjenci potrzebują stałej opieki. Wdychanie chorych odbywa się tylko za pomocą nebulizatora. Znacznie ułatwia stan wielu godzin tlenowej terapii niskoprzepływowej (ponad 15 godzin dziennie).

W tym celu opracowano specjalne przenośne koncentratory tlenu. Nie wymagają uzupełniania czystym tlenem, ale koncentrują tlen bezpośrednio z powietrza. Terapia tlenowa zwiększa długość życia takich pacjentów.

Zapobieganie POChP

POChP jest chorobą, której można zapobiegać. Ważne jest, aby poziom profilaktyki POChP w bardzo niewielkim stopniu zależał od zawodu lekarza. Główne środki powinny być podejmowane przez samą osobę (rzucenie palenia) lub przez państwo (przepisy antytytoniowe, poprawa stanu środowiska, propaganda i promocja zdrowego stylu życia). Udowodniono, że zapobieganie POChP jest korzystne ekonomicznie dzięki zmniejszeniu częstości występowania i zmniejszeniu niepełnosprawności populacji w wieku produkcyjnym.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest obecnie rozumiana jako postępująca choroba charakteryzująca się składnikiem zapalnym, naruszeniem drożności oskrzeli na poziomie dystalnych oskrzeli oraz zmianami strukturalnymi w tkance płucnej i naczyniach. Przewlekła choroba obturacyjna jest obecnie izolowana jako niezależna choroba płuc i oddzielona od szeregu przewlekłych procesów układu oddechowego, które występują z zespołem obturacyjnym (obturacyjne zapalenie oskrzeli, wtórna rozedma płuc, astma oskrzelowa itp.).

Przewlekła obturacyjna choroba płuc

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest obecnie rozumiana jako postępująca choroba charakteryzująca się składnikiem zapalnym, naruszeniem drożności oskrzeli na poziomie dystalnych oskrzeli oraz zmianami strukturalnymi w tkance płucnej i naczyniach. Przewlekła choroba obturacyjna jest obecnie izolowana jako niezależna choroba płuc i oddzielona od szeregu przewlekłych procesów układu oddechowego, które występują z zespołem obturacyjnym (obturacyjne zapalenie oskrzeli, wtórna rozedma płuc, astma oskrzelowa itp.).

Według danych epidemiologicznych POChP często dotyka mężczyzn powyżej 40 roku życia, zajmuje wiodącą pozycję wśród przyczyn niepełnosprawności i 4 miejsce wśród przyczyn śmiertelności aktywnej i pełnosprawnej części populacji.

Przyczyny i mechanizmy rozwoju POChP

Wśród przyczyn rozwoju przewlekłej obturacyjnej choroby płuc 90-95% przypada na palenie. Wśród innych czynników (około 5%) występują zagrożenia zawodowe (wdychanie szkodliwych gazów i cząstek), infekcje dróg oddechowych w dzieciństwie, współistniejąca patologia oskrzelowo-płucna, stan ekologii. U mniej niż 1% pacjentów POChP opiera się na predyspozycjach genetycznych, przejawiających się niedoborem alfa1 - antytrypsyny, która powstaje w tkankach wątroby i chroni płuca przed uszkodzeniem przez enzym elastazę. Wśród zagrożeń zawodowych wśród przyczyn rozwoju POChP znajdują się kontakty z kadmem i krzemem, obróbka metali, szkodliwa rola produktów powstających podczas spalania paliwa. POChP jest chorobą zawodową górników, pracowników kolei, budowniczych mających kontakt z pracownikami cementu, celulozowni, papierników i hutników oraz pracowników rolnych zajmujących się przetwarzaniem bawełny i zboża.

Czynniki środowiskowe i predyspozycje genetyczne powodują przewlekłe uszkodzenie zapalne wewnętrznej wyściółki oskrzeli, co prowadzi do zakłócenia miejscowej odporności oskrzeli. Zwiększa to produkcję śluzu oskrzelowego, zwiększa jego lepkość, tworząc w ten sposób korzystne warunki dla rozmnażania się bakterii, upośledzenia drożności oskrzeli, zmian w tkance płuc i pęcherzyków płucnych. Postęp POChP prowadzi do utraty odwracalnego składnika (obrzęku błony śluzowej oskrzeli, skurczu mięśni gładkich, wydzielania śluzu) i zwiększenia nieodwracalnych zmian prowadzących do rozwoju zwłóknienia okołoskrzelowego i rozedmy płuc. Powikłania bakteryjne mogą prowadzić do postępującej niewydolności oddechowej w POChP, prowadzącej do nawracających zakażeń płuc.

Przebieg POChP jest pogarszany przez zaburzenie wymiany gazowej, objawiające się zmniejszeniem stężenia O2 i opóźnieniem CO2 w krwi tętniczej, wzrostem ciśnienia w złożu tętnicy płucnej i prowadzącym do powstania serca płucnego. Przewlekłe serce płuc powoduje niewydolność krążenia i śmierć u 30% pacjentów z POChP.

Klasyfikacja POChP

Międzynarodowym ekspertom w rozwoju przewlekłej obturacyjnej choroby płuc przydzielono 4 etapy. Kryterium leżącym u podstaw klasyfikacji POChP jest zmniejszenie stosunku FEV (wymuszonej objętości wydechowej) do FVC (wymuszona pojemność płuc)

  • Etap 0 (przed chorobą). Charakteryzuje się zwiększonym ryzykiem rozwoju POChP, ale nie zawsze jest w nią przekształcany. Objawia się uporczywym kaszlem i wydzielaniem plwociny z niezmienioną czynnością płuc.
  • Etap I (łagodna POChP). Wykrywane są niewielkie zaburzenia obturacyjne (wymuszona objętość wydechowa przez 1 sekundę - FEV1> 80% normy), przewlekły kaszel i wytwarzanie plwociny.
  • Etap II (umiarkowanie ciężka POChP). Postępują zaburzenia obturacyjne (50%
  • Etap III (ciężka POChP). Zwiększa ograniczenie przepływu powietrza podczas wydechu (30%
  • Etap IV (bardzo ciężka POChP). Objawia się ciężką postacią obturacji oskrzeli, zagrażającą życiu (FEV, niewydolność oddechowa, rozwój serca płucnego).

Objawy i postacie kliniczne POChP

We wczesnych stadiach przewlekłej obturacyjnej choroby płuc występuje potajemnie i nie zawsze jest wykrywana na czas. Rozwija się charakterystyczna klinika, począwszy od umiarkowanego stadium POChP.

Przebieg POChP charakteryzuje się kaszlem z plwociną i dusznością. We wczesnych stadiach sporadyczny kaszel z wydzieliną śluzową plwociny (do 60 ml dziennie) i duszność z intensywnym wysiłkiem; w miarę postępu choroby kaszel staje się trwały, duszność jest odczuwana w spoczynku.

Wraz z pojawieniem się zakażenia, przebieg POChP staje się ostry, natura plwociny staje się ropna, jej ilość wzrasta.

Przebieg POChP może rozwijać się w dwóch typach postaci klinicznych:

  • typ zapalenia oskrzeli
  • rozedmowy typ

U pacjentów z zapaleniem oskrzeli typu POChP dominującymi objawami są ropne procesy zapalne w oskrzelach, którym towarzyszy zatrucie, kaszel i obfita plwocina. Obturacja oskrzeli ulega znacznej ekspresji, rozedma płuc jest słaba. Ta grupa pacjentów jest zwykle określana jako „niebieskie obrzęki” z powodu rozlanej niebieskiej sinicy skóry. Rozwój powikłań i stadium terminalnego występuje w młodym wieku.

Wraz z rozwojem POChP typu rozedmowego, duszność wydechowa (z trudnością wydechową) wysuwa się na pierwszy plan w symptomatologii. Rozedma przeważa nad niedrożnością oskrzeli. Zgodnie z charakterystycznym wyglądem pacjentów (różowo-szary kolor skóry, klatka piersiowa, kacheksja) nazywa się je „różowymi pufferami”. Ma bardziej łagodny przebieg, pacjenci zwykle żyją do starości.

Powikłania POChP

Postępujący przebieg przewlekłej obturacyjnej choroby płuc może być powikłany zapaleniem płuc, ostrą lub przewlekłą niewydolnością oddechową, spontaniczną odmy opłucnowej, stwardnieniem płuc, wtórną policytemią (erytrocytozą), zastoinową niewydolnością serca itp. W ciężkim i bardzo ciężkim stopniu POChP pacjent może rozwinąć płaszcz serca.. Postępujący przebieg POChP prowadzi do zmian w aktywności domowej pacjentów i obniżenia ich jakości życia.

Diagnoza POChP

Powolny i postępujący przebieg przewlekłej obturacyjnej choroby płuc rodzi pytanie o terminową diagnozę choroby, przyczyniając się do poprawy jakości i wydłużenia średniej długości życia. Podczas zbierania danych anamnestycznych należy zwrócić uwagę na obecność złych nawyków (palenie) i czynników produkcji.

Najważniejszą metodą diagnostyki funkcjonalnej jest spirometria, która ujawnia pierwsze objawy POChP. Obowiązkowe jest zmierzenie parametrów prędkości i objętości: pojemność życiowa płuc (VC), wymuszona pojemność życiowa płuc (FVC), wymuszona objętość wydechowa w ciągu 1 sekundy. (FEV1) i inne w teście po rozszerzeniu oskrzeli. Podsumowanie i stosunek tych wskaźników pozwala zdiagnozować POChP.

Badanie cytologiczne plwociny u pacjentów z POChP pozwala nam ocenić charakter i nasilenie zapalenia oskrzeli, aby wykluczyć zwężenie. Poza pogorszeniem natury śluzu śluzowego z przewagą makrofagów. W ostrej fazie POChP plwocina staje się lepka, ropna.

Kliniczne badanie krwi w POChP ujawnia poliketemię (wzrost liczby czerwonych krwinek, hematokrytu, hemoglobiny, lepkości krwi) w wyniku rozwoju hipoksemii w zapaleniu oskrzeli typu choroby. U pacjentów z ciężką niewydolnością oddechową badany jest gaz krwi. Gdy radiografia płuc wyklucza inne choroby o podobnych objawach klinicznych. U pacjentów z POChP na radiogramie określa się uszczelnienie i deformację ścian oskrzeli, zmiany rozedmowe w tkance płucnej.

Zmiany określone przez EKG charakteryzują się przerostem prawego serca, wskazującym na rozwój nadciśnienia płucnego. Diagnostyczna bronchoskopia w POChP jest wskazana w diagnostyce różnicowej, badaniu błony śluzowej oskrzeli i ocenie jej stanu, zbieraniu do analizy wydzielin oskrzelowych.

Leczenie POChP

Celem terapii przewlekłej obturacyjnej choroby płuc jest spowolnienie postępu obturacji oskrzeli i niewydolności oddechowej, zmniejszenie częstości i nasilenia zaostrzeń, poprawa jakości i zwiększenie długości życia pacjentów. Istotnym elementem kompleksowej terapii jest eliminacja przyczyny choroby (szczególnie palenia).

Leczenie POChP jest wykonywane przez pulmonologa i składa się z następujących elementów:

  • nauczanie pacjenta używania inhalatorów, przekładek, nebulizatorów, kryteriów oceny stanu zdrowia i umiejętności samopomocy;
  • mianowanie leków rozszerzających oskrzela (leków, które rozszerzają światło oskrzeli);
  • powołanie mukolitów (leków, które rozrzedzają plwocinę i ułatwiają jej wyładowanie);
  • podawanie wziewnych glikokortykosteroidów;
  • antybiotykoterapia podczas zaostrzeń;
  • dotlenienie organizmu i rehabilitacja płucna.

W przypadku kompleksowego, metodycznego i odpowiednio dobranego leczenia POChP możliwe jest zmniejszenie tempa rozwoju niewydolności oddechowej, zmniejszenie liczby zaostrzeń i przedłużenie życia.

Rokowanie i profilaktyka POChP

W odniesieniu do całkowitego wyzdrowienia rokowanie jest niekorzystne. Stały postęp POChP prowadzi do niepełnosprawności. Do kryteriów prognostycznych POChP należą: możliwość wykluczenia czynnika prowokującego, przestrzeganie zaleceń przez pacjenta i środki terapeutyczne, status społeczny i ekonomiczny pacjenta. Niekorzystny przebieg POChP obserwuje się w przypadku ciężkich chorób współistniejących, niewydolności serca i układu oddechowego, pacjentów w podeszłym wieku i zapalenia oskrzeli typu choroby. Jedna czwarta pacjentów z ciężkimi zaostrzeniami umiera w ciągu roku. Środki zapobiegania POChP to wykluczenie czynników szkodliwych (rzucenie palenia tytoniu, przestrzeganie wymogów ochrony pracy w obecności zagrożeń zawodowych), zapobieganie zaostrzeniom i innym zakażeniom oskrzelowo-płucnym.