Główne grupy antybiotyków

Na świecie istnieje ogromna różnorodność antybiotyków, różniących się formą działania na organizm ludzki. Tymczasem nie każdy tablet jest w stanie skutecznie radzić sobie ze wszystkimi rodzajami drobnoustrojów, ponieważ każdy lek ma swoje własne spektrum działania. Ogólnie rzecz biorąc, cały szereg leków z klasy antybiotyków można podzielić na dwie podgrupy: bakteriostatyczną (bakterie po użyciu leku są żywe, ale nie są zdolne do namnażania) i bakteriobójczą (bakterie umierają, a następnie są usuwane z organizmu).

Poszczególne cechy i działanie antybiotyku zależą głównie od jego struktury chemicznej. Dlatego klasyfikacja opiera się na wspólnym składzie preparatów (pochodzących z tej samej cząsteczki surowca).

Antybiotyki beta-laktamowe:

• Penicyliny są wytwarzane przez kolonie pleśni Penicillinum. Ta grupa obejmuje leki takie jak amoksycylina, ampicylina, oksacylina, penicylina, Augmentin, karbenicylina i na przykład azlocylina. Penicyliny należą do antybiotyków o szerokim spektrum działania, ponieważ są skuteczne wobec dużej liczby bakterii: paciorkowców, gronkowców, patogenów kiły, rzeżączki, zapalenia opon mózgowych. Z pomocą takich leków leczyć zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie zatok, ból gardła.
• Cefalosporyny (cefazolina, cefaleksyna, cefachlor, cefuroksym, cefeksym, cefotaksym i inne) mają podobną strukturę do penicylin. Stosowany przeciwko bakteriom opornym na penicylinę. Preparaty niszczą błonę bakteryjną, mają działanie bakteriobójcze. Skuteczne w przypadku zapalenia oskrzeli, zapalenia płuc, bólu gardła, zapalenia gardła, zapalenia zatok, zapalenia ucha, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia pęcherza moczowego, zapalenia błony śluzowej macicy.

Makrolidy

Antybiotyki o złożonej strukturze cyklicznej. Ich działanie jest bakteriostatyczne. Najbardziej znanymi przedstawicielami grupy makrolidów są erytromycyna, azytromycyna i roksytromycyna. Ważną cechą leków jest ich względne bezpieczeństwo i możliwość długotrwałego leczenia, chociaż lekarze obecnie korzystają głównie z trzydniowych kursów terapeutycznych.

Tetracykliny

Stosowany w leczeniu zakażeń dróg oddechowych i dróg moczowych, leczeniu ciężkich zakażeń, takich jak wąglik, tularemia, bruceloza. Ich działanie jest bakteriostatyczne. Najbardziej znanymi antybiotykami z grupy tetracyklin są tetracyklina, doksycyklina, oksytetracyklina i metacyklina. Tetracykliny stosuje się w leczeniu chlamydii, mykoplazmozy, kiły, rzeżączki, a także cholery, tyfusu i innych chorób zakaźnych.

Aminoglikozydy

Mają wysoką toksyczność: nefrotoksyczność (uszkodzenie nerek), hepatotoksyczność (uszkodzenie wątroby) i ototoksyczność (może powodować głuchotę). Stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń związanych z zatruciem krwi lub zapaleniem otrzewnej. Działanie bakteriobójcze. Przedstawiciele: gentamycyna, neomycyna, kanamycyna, amikacyna. Zdarza się, że aminoglikozydy są stosowane w leczeniu chorób dróg moczowych (zapalenie cewki moczowej, zapalenie pęcherza moczowego, odmiedniczkowe zapalenie nerek) i furunculosis (pojawienie się wielu czyraków).

Chloramfenikol

Ich stosowanie jest ograniczone ze względu na zwiększone ryzyko poważnych powikłań (uszkodzenie szpiku kostnego wytwarzającego komórki krwi). Działanie bakteriostatyczne. Grupa obejmuje naturalny linkomycynę antybiotykową i jej półsyntetyczny analog klindamycynę.

Antybiotyki glikopeptydowe

Naruszenie syntezy ściany komórkowej bakterii. Mają działanie bakteriobójcze, jednak działają bakteriostatycznie w odniesieniu do enterokoków, niektórych paciorkowców i gronkowców.

Leki przeciwgruźlicze

Leki, które działają przeciwko kijom Kocha. Są one podzielone na trzy grupy:

• najskuteczniejszy (izoniazyd, ryfampicyna);
• umiarkowanie skuteczny (streptomycyna, kanamycyna, amikacyna, etambutol, pirazynamid, ofloksacyna, cyprofloksacyna, etionamid, protionamid, kapreomycyna, cykloseryna);
• mało skuteczny (PAS, tioacetazon).

Możesz także porozmawiać o szerokiej gamie leków przeciwgrzybiczych. Jest to grupa substancji chemicznych, które mogą zniszczyć błonę komórkową mikroskopijnych grzybów, powodując ich śmierć. Jednak antybiotyki przeciwgrzybicze są stopniowo wypierane przez wysoce skuteczne środki syntetyczne.

Antybiotyki, które wpływają na różne rodzaje bakterii i są skuteczne w leczeniu wielu chorób, nazywane są lekami o szerokim spektrum działania.

Nowoczesna klasyfikacja antybiotyków

Antybiotyk - substancja „przeciw życiu” - lek stosowany w leczeniu chorób wywołanych przez żywe czynniki, z reguły różne patogeny.

Antybiotyki są podzielone na wiele typów i grup z różnych powodów. Klasyfikacja antybiotyków pozwala najskuteczniej określić zakres każdego rodzaju leku.

Nowoczesna klasyfikacja antybiotyków

1. W zależności od pochodzenia.

• Naturalny (naturalny).
• Półsyntetyczny - w początkowej fazie produkcji substancja jest uzyskiwana z naturalnych surowców, a następnie sztucznie syntetyzuje lek.
• Syntetyczny.

Ściśle mówiąc, tylko preparaty pochodzące z naturalnych surowców są antybiotykami. Wszystkie inne leki nazywane są „lekami przeciwbakteryjnymi”. We współczesnym świecie pojęcie „antybiotyku” oznacza wszelkiego rodzaju leki, które mogą walczyć z żywymi patogenami.

Z czego wytwarzają naturalne antybiotyki?

• z grzybów pleśniowych;
• z promieniowców;
• od bakterii;
• z roślin (fitoncydy);
• z tkanek ryb i zwierząt.

2. W zależności od wpływu.

• Antybakteryjny.
• Przeciwnowotworowy.
• Przeciwgrzybicze.

3. Zgodnie z widmem wpływu na określoną liczbę różnych mikroorganizmów.

• Antybiotyki o wąskim spektrum działania.
  Leki te są korzystne do leczenia, ponieważ są ukierunkowane na określony typ (lub grupę) mikroorganizmów i nie tłumią zdrowej mikroflory pacjenta.
• Antybiotyki o szerokim spektrum działania.

4. Z natury wpływu na bakterie komórkowe.

• Leki bakteriobójcze - niszczą patogeny.
• Bakteriostatyki - zawieszają wzrost i reprodukcję komórek. Następnie układ odpornościowy organizmu musi samodzielnie poradzić sobie z pozostałymi bakteriami wewnątrz.

5. Według struktury chemicznej.
Dla tych, którzy badają antybiotyki, decydująca jest klasyfikacja według struktury chemicznej, ponieważ struktura leku determinuje jego rolę w leczeniu różnych chorób.

1 Leki beta-laktamowe

1. Penicylina - substancja wytwarzana przez kolonie grzybów pleśniowych Penicillinum. Naturalne i sztuczne pochodne penicyliny mają działanie bakteriobójcze. Substancja niszczy ściany komórek bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci.

Bakterie chorobotwórcze przystosowują się do leków i stają się na nie oporne. Nowa generacja penicylin jest uzupełniona tazobaktamem, sulbaktamem i kwasem klawulanowym, które chronią lek przed zniszczeniem wewnątrz komórek bakteryjnych.

Niestety, penicyliny są często postrzegane przez organizm jako alergen.

Grupy antybiotyków penicylinowych:

• Naturalne penicyliny nie są chronione przed penicylinazami, enzymem wytwarzającym zmodyfikowane bakterie i niszczącym antybiotyk.
• Semisynthetics - odporny na działanie enzymów bakteryjnych:
  biosynteza penicyliny G - benzylopenicylina;
  aminopenicylina (amoksycylina, ampicylina, bekampitsellin);
  półsyntetyczna penicylina (leki metycylina, oksacylina, kloksacylina, dikloksacylina, flukloksacylina).

Stosowany w leczeniu chorób wywołanych przez bakterie oporne na penicyliny.

Obecnie znane są 4 pokolenia cefalosporyn.

1. Cefaleksyna, cefadroksyl, łańcuch.
2. Cefamezyna, cefuroksym (acetyl), cefazolina, cefaklor.
3. Cefotaksym, ceftriaxon, ceftizadim, ceftibuten, cefoperazon.
4. Cefpyr, cefepim.

Cefalosporyny powodują również reakcje alergiczne.

Cefalosporyny są stosowane w interwencjach chirurgicznych w celu zapobiegania powikłaniom w leczeniu chorób laryngologicznych, rzeżączki i odmiedniczkowego zapalenia nerek.

2 Makrolidy
Mają działanie bakteriostatyczne - zapobiegają wzrostowi i podziałowi bakterii. Makrolidy działają bezpośrednio w miejscu zapalenia.
Wśród nowoczesnych antybiotyków makrolidy są uważane za najmniej toksyczne i dają minimum reakcji alergicznych.

Makrolidy gromadzą się w organizmie i stosują krótkie kursy trwające 1-3 dni. Stosowany w leczeniu stanów zapalnych wewnętrznych narządów laryngologicznych, płuc i oskrzeli, zakażeń narządów miednicy.

Erytromycyna, roksytromycyna, klarytromycyna, azytromycyna, azalidy i ketolidy.

Grupa leków pochodzenia naturalnego i sztucznego. Posiadaj działanie bakteriostatyczne.

Tetracykliny stosuje się w leczeniu ciężkich zakażeń: brucelozy, wąglika, tularemii, narządów oddechowych i dróg moczowych. Główną wadą leku jest to, że bakterie bardzo szybko się do niego dostosowują. Tetracyklina jest najskuteczniejsza, gdy jest stosowana miejscowo jako maść.

• Naturalne tetracykliny: tetracyklina, oksytetracyklina.
• Półsyntetyczne tetracykliny: chlorotetryna, doksycyklina, metacyklina.

Aminoglikozydy są bakteriobójczymi, wysoce toksycznymi lekami, które są aktywne przeciwko bakteriom Gram-ujemnym.
Aminoglikozydy szybko i skutecznie niszczą bakterie chorobotwórcze, nawet przy osłabionej odporności. Aby uruchomić mechanizm niszczenia bakterii, wymagane są warunki tlenowe, to znaczy antybiotyki z tej grupy nie „działają” w martwych tkankach i narządach ze słabym krążeniem krwi (ubytki, ropnie).

Aminoglikozydy stosuje się w leczeniu następujących stanów: posocznica, zapalenie otrzewnej, furunculosis, zapalenie wsierdzia, zapalenie płuc, bakteryjne uszkodzenie nerek, zakażenia dróg moczowych, zapalenie ucha wewnętrznego.

Preparaty aminoglikozydowe: streptomycyna, kanamycyna, amikacyna, gentamycyna, neomycyna.

Lek z bakteriostatycznym mechanizmem działania na patogeny bakteryjne. Jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń jelitowych.

Nieprzyjemnym skutkiem ubocznym leczenia chloramfenikolem jest uszkodzenie szpiku kostnego, w którym dochodzi do naruszenia procesu produkcji komórek krwi.

Preparaty o szerokim zakresie działania i silnym działaniu bakteriobójczym. Mechanizm działania na bakterie stanowi naruszenie syntezy DNA, która prowadzi do ich śmierci.

Fluorochinolony są stosowane do miejscowego leczenia oczu i uszu, ze względu na silny efekt uboczny. Leki działają na stawy i kości, są przeciwwskazane w leczeniu dzieci i kobiet w ciąży.

Fluorochinolony stosuje się w odniesieniu do następujących patogenów: gonococcus, shigella, salmonella, cholera, mykoplazma, chlamydia, pseudomonas Bacillus, legionella, meningokoki, prątki gruźlicze.

Preparaty: lewofloksacyna, hemifloksacyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna.

Antybiotyk o mieszanym działaniu na bakterie. Działa bakteriobójczo na większość gatunków i działa bakteriostatycznie na paciorkowce, enterokoki i gronkowce.

Preparaty glikopeptydów: teikoplanina (targotsid), daptomycyna, wankomycyna (wankatsyna, diatracyna).

8 Antybiotyki przeciwko gruźlicy
Preparaty: ftivazid, metazid, salyuzid, etionamid, protionamid, izoniazyd.

9 Antybiotyki o działaniu przeciwgrzybiczym
Zniszcz strukturę błonową komórek grzybów, powodując ich śmierć.

10 Leki przeciw trądowi
Stosowany do leczenia trądu: solusulfon, diutsifon, diaphenylosulfon.

11 Leki przeciwnowotworowe - antracyklina
Doksorubicyna, rubomycyna, karminomycyna, aclarubicyna.

12 Linkosamidy
Pod względem właściwości terapeutycznych są bardzo zbliżone do makrolidów, chociaż ich skład chemiczny jest zupełnie inną grupą antybiotyków.
Lek: kazeina S.

13 Antybiotyki, które są stosowane w praktyce medycznej, ale nie należą do żadnej ze znanych klasyfikacji.
Fosfomycyna, fusydyna, ryfampicyna.

Tabela leków - antybiotyki

Klasyfikacja antybiotyków do grup, tabela rozdziela niektóre rodzaje leków przeciwbakteryjnych, w zależności od struktury chemicznej.

Dowiedz się o nowoczesnej klasyfikacji antybiotyków według grupy parametrów

Zgodnie z koncepcją chorób zakaźnych implikuje reakcję organizmu na obecność patogennych mikroorganizmów lub inwazję narządów i tkanek, objawiającą się reakcją zapalną. Do leczenia stosuje się środki przeciwdrobnoustrojowe selektywnie działające na te drobnoustroje w celu ich zwalczania.

Mikroorganizmy, które prowadzą do chorób zakaźnych i zapalnych w organizmie człowieka, dzielą się na:

• bakterie (prawdziwe bakterie, riketsja i chlamydia, mykoplazma);
• grzyby;
• wirusy;
• najprostszy.

Dlatego środki przeciwbakteryjne dzieli się na:

• antybakteryjny;
• przeciwwirusowy;
• przeciwgrzybicze;
• przeciwpierwotniak.

Ważne jest, aby pamiętać, że pojedynczy lek może mieć kilka rodzajów aktywności.

Na przykład Nitroksolina, prep. z wyraźnym działaniem przeciwbakteryjnym i umiarkowanym przeciwgrzybiczym - zwanym antybiotykiem. Różnica między takim środkiem a „czystym” środkiem przeciwgrzybiczym polega na tym, że nitroksolina ma ograniczoną aktywność w stosunku do niektórych gatunków Candida, ale ma wyraźny wpływ na bakterie, że środek przeciwgrzybiczy w ogóle nie wpływa.

Czym są antybiotyki, w jakim celu są stosowane?

W latach 50. XX wieku Fleming, Chain i Flory otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii za odkrycie penicyliny. To wydarzenie stało się prawdziwą rewolucją w farmakologii, całkowicie przestawiając podstawowe podejścia do leczenia infekcji i znacząco zwiększając szanse pacjenta na pełne i szybkie wyzdrowienie.

Wraz z pojawieniem się leków przeciwbakteryjnych wiele chorób powodujących epidemie, które wcześniej spustoszyły całe kraje (plaga, tyfus, cholera), zmieniło się z „wyroku śmierci” w „chorobę, którą można skutecznie leczyć” i obecnie prawie nigdy nie występuje.

Antybiotyki to substancje pochodzenia biologicznego lub sztucznego, zdolne do selektywnego hamowania aktywności życiowej mikroorganizmów.

Oznacza to, że cechą charakterystyczną ich działania jest to, że oddziałują one tylko na komórkę prokariotyczną, nie uszkadzając komórek ciała. Wynika to z faktu, że w ludzkich tkankach nie ma docelowego receptora dla ich działania.

Leki przeciwbakteryjne są przepisywane na choroby zakaźne i zapalne wywołane przez bakteryjną etiologię patogenu lub na ciężkie infekcje wirusowe w celu stłumienia wtórnej flory.
Wybierając odpowiednią terapię przeciwdrobnoustrojową, należy wziąć pod uwagę nie tylko chorobę podstawową i wrażliwość drobnoustrojów chorobotwórczych, ale także wiek pacjenta, ciążę, indywidualną nietolerancję na składniki leku, choroby współistniejące i stosowanie preparatów, które nie są łączone z zalecanymi lekami.
Ważne jest również, aby pamiętać, że w przypadku braku efektu klinicznego terapii w ciągu 72 godzin dokonuje się zmiany medium medycznego, biorąc pod uwagę możliwą oporność krzyżową.

W przypadku ciężkich zakażeń lub w celu leczenia empirycznego nieokreślonym patogenem zaleca się połączenie różnych rodzajów antybiotyków, biorąc pod uwagę ich zgodność.

Zgodnie z wpływem na drobnoustroje chorobotwórcze istnieją:

• bakteriostatyczny - hamująca aktywność życiowa, wzrost i reprodukcja bakterii;
• antybiotyki bakteriobójcze są substancjami, które całkowicie niszczą patogen, w wyniku nieodwracalnego wiązania się z celem komórkowym.

Jednak taki podział jest raczej arbitralny, ponieważ wiele z nich jest antybiotykami. może wykazywać inną aktywność, w zależności od przepisanej dawki i czasu stosowania.

Jeśli pacjent niedawno użył środka przeciwdrobnoustrojowego, należy unikać jego wielokrotnego stosowania przez co najmniej sześć miesięcy, aby zapobiec występowaniu flory odpornej na antybiotyki.

Jak rozwija się oporność na leki?

Najczęściej obserwowaną opornością jest mutacja mikroorganizmu, której towarzyszy modyfikacja celu wewnątrz komórek, na którą wpływają odmiany antybiotyków.

Aktywny składnik przepisanej substancji przenika do komórki bakteryjnej, jednak nie może komunikować się z wymaganym celem, ponieważ naruszona jest zasada wiązania typu „klucz-zamek”. W związku z tym mechanizm hamowania aktywności lub zniszczenia czynnika patologicznego nie jest aktywowany.

Inną skuteczną metodą ochrony przed lekami jest synteza enzymów przez bakterie, które niszczą główne struktury antibes. Ten typ oporności często występuje w przypadku beta-laktamów, ze względu na produkcję flory beta-laktamazy.

Znacznie mniej powszechny jest wzrost oporności, ze względu na zmniejszenie przepuszczalności błony komórkowej, to znaczy lek przenika w zbyt małych dawkach, aby mieć klinicznie znaczący wpływ.

Jako środek zapobiegawczy dla rozwoju flory lekoopornej konieczne jest również uwzględnienie minimalnego stężenia supresji, wyrażającego ilościową ocenę stopnia i spektrum działania, a także zależność od czasu i koncentracji. we krwi.

Dla czynników zależnych od dawki (aminoglikozydy, metronidazol) charakterystyczne jest uzależnienie skuteczności działania od stężenia. we krwi i ogniskach procesu zakaźno-zapalnego.

Leki, w zależności od czasu, wymagają powtarzanych wstrzyknięć w ciągu dnia, aby utrzymać skuteczny koncentrat terapeutyczny. w ciele (wszystkie beta-laktamy, makrolidy).

Klasyfikacja antybiotyków za pomocą mechanizmu działania

• leki hamujące syntezę ściany komórkowej bakterii (antybiotyki penicylinowe, wszystkie pokolenia cefalosporyn, wankomycyna);
• komórki niszczące normalną organizację na poziomie molekularnym i uniemożliwiające normalne funkcjonowanie zbiornika membranowego. komórki (polimyksyna);
• Wed-va, przyczyniając się do tłumienia syntezy białek, hamując powstawanie kwasów nukleinowych i hamując syntezę białek na poziomie rybosomalnym (leki Chloramfenikol, wiele tetracyklin, makrolidy, linkomycyna, aminoglikozydy);
• inhibitor kwasy rybonukleinowe - polimerazy itp. (ryfampicyna, chinole, nitroimidazole);
• hamowanie procesów syntezy folanów (sulfonamidy, diaminopirydy).

Klasyfikacja antybiotyków według struktury chemicznej i pochodzenia

1. Naturalne - produkty odpadowe bakterii, grzybów, promieniowców:

• Gramicydyny;
• Polimyksyna;
• Erytromycyna;
• Tetracyklina;
• Penicyliny benzylowe;
• Cefalosporyny itp.

2. Semisynthetic - pochodne naturalnych anty.:

• Oksacylina;
• Ampicylina;
• Gentamycyna;
• Ryfampicyna itp.

3. Syntetyczny, czyli uzyskany w wyniku syntezy chemicznej:

Podsumowanie grup antybiotyków

Antybiotyki to grupa leków, które mogą hamować wzrost i rozwój żywych komórek. Najczęściej są stosowane do leczenia procesów zakaźnych wywołanych przez różne szczepy bakterii. Pierwszy lek został odkryty w 1928 roku przez brytyjskiego bakteriologa Alexandra Fleminga. Jednak niektóre antybiotyki są również przepisywane w przypadku patologii nowotworowych, jako składnik chemioterapii skojarzonej. Ta grupa leków nie ma praktycznie żadnego wpływu na wirusy, z wyjątkiem niektórych tetracyklin. We współczesnej farmakologii termin „antybiotyki” jest coraz częściej zastępowany przez „leki przeciwbakteryjne”.

Pierwsze zsyntetyzowane leki z grupy penicylin. Pomogły one znacznie zmniejszyć śmiertelność takich chorób, jak zapalenie płuc, posocznica, zapalenie opon mózgowych, zgorzel i kiła. Z biegiem czasu, ze względu na aktywne stosowanie antybiotyków, wiele mikroorganizmów zaczęło rozwijać na nie oporność. Dlatego ważnym zadaniem było poszukiwanie nowych grup leków przeciwbakteryjnych.

Stopniowo firmy farmaceutyczne syntetyzowały i zaczęły produkować cefalosporyny, makrolidy, fluorochinolony, tetracykliny, lewomycetynę, nitrofurany, aminoglikozydy, karbapenemy i inne antybiotyki.

Antybiotyki i ich klasyfikacja

Główną klasyfikacją farmakologiczną leków przeciwbakteryjnych jest rozdział przez działanie na mikroorganizmy. Za tą cechą wyróżnia się dwie grupy antybiotyków:

• bakteriobójcze - leki powodują śmierć i lizę mikroorganizmów. Działanie to wynika ze zdolności antybiotyków do hamowania syntezy błony lub hamowania wytwarzania składników DNA. Penicyliny, cefalosporyny, fluorochinolony, karbapenemy, monobaktamy, glikopeptydy i fosfomycyna mają tę właściwość.
• bakteriostatyczne - antybiotyki są w stanie hamować syntezę białek przez komórki drobnoustrojów, co uniemożliwia ich rozmnażanie. W rezultacie dalszy rozwój procesu patologicznego jest ograniczony. Działanie to jest charakterystyczne dla tetracyklin, makrolidów, aminoglikozydów, linkosamin i aminoglikozydów.

Za spektrum działania znajdują się również dwie grupy antybiotyków:

• szeroki - lek może być stosowany do leczenia patologii wywołanych przez dużą liczbę mikroorganizmów;
• z wąskim - lek wpływa na poszczególne szczepy i typy bakterii.

Nadal istnieje klasyfikacja leków przeciwbakteryjnych ze względu na ich pochodzenie:

• naturalny - otrzymywany z żywych organizmów;
• półsyntetyczne antybiotyki są zmodyfikowanymi naturalnymi cząsteczkami analogu;
• syntetyczne - są produkowane całkowicie sztucznie w specjalistycznych laboratoriach.

Opis różnych grup antybiotyków

Beta laktamy

Penicyliny

Historycznie pierwsza grupa leków przeciwbakteryjnych. Ma działanie bakteriobójcze na wiele różnych mikroorganizmów. Penicyliny wyróżniają następujące grupy:

• naturalne penicyliny (syntetyzowane w normalnych warunkach przez grzyby) - penicylina benzylowa, fenoksymetylopenicylina;
• półsyntetyczne penicyliny, które mają większą odporność na penicylinazy, co znacznie rozszerza ich spektrum działania - oksacylinę i metycylinę;
• z rozszerzonym działaniem - leki amoksycylina, ampicylina;
• penicyliny o szerokim działaniu na mikroorganizmy - leki mezlocylina, azlocylina.

Aby zmniejszyć oporność bakterii i zwiększyć wskaźnik skuteczności antybiotykoterapii, do penicylin aktywnie dodaje się inhibitory penicylinazy - kwas klawulanowy, tazobaktam i sulbaktam. Były więc narkotyki „Augmentin”, „Tazotsim”, „Tazrobida” i inne.

Leki te są stosowane w zakażeniach układu oddechowego (zapalenie oskrzeli, zapalenie zatok, zapalenie płuc, zapalenie gardła, zapalenie krtani), moczu (zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie cewki moczowej, zapalenie gruczołu krokowego, rzeżączka), układu trawiennego (zapalenie pęcherzyka żółciowego, czerwonka), kiły i zmian skórnych. Spośród działań niepożądanych najczęściej występują reakcje alergiczne (pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy).

Penicyliny są również najbezpieczniejszymi produktami dla kobiet w ciąży i niemowląt.

Cefalosporyny

Ta grupa antybiotyków ma działanie bakteriobójcze na dużą liczbę mikroorganizmów. Obecnie wyróżnia się następujące pokolenia cefalosporyn:

• I - leki cefazolina, cefaleksyna, cefradyna;
• II - leki zawierające cefuroksym, cefaklor, cefotiam, cefoksytynę;
• III - preparaty cefotaksymu, ceftazydymu, ceftriaksonu, cefoperazonu, cefodizymu;
• IV - leki zawierające cefepim, cefpirom;
• V - leki ceftorolina, ceftobiprol, ceftolosan.

Zdecydowana większość tych leków istnieje tylko w formie zastrzyków, dlatego są one stosowane głównie w klinikach. Cefalosporyny są najpopularniejszymi środkami przeciwbakteryjnymi do stosowania w szpitalach.

Leki te są stosowane w leczeniu ogromnej liczby chorób: zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowych, uogólnień zakażeń, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia pęcherza, zapalenia kości, tkanek miękkich, zapalenia naczyń chłonnych i innych patologii. Przy stosowaniu cefalosporyn często stwierdza się nadwrażliwość. Czasami występuje przejściowe zmniejszenie klirensu kreatyniny, ból mięśni, kaszel, zwiększone krwawienie (z powodu spadku witaminy K).

Karbapenemy

Są dość nową grupą antybiotyków. Podobnie jak inne beta laktamy, karbapenemy mają działanie bakteriobójcze. Ogromna liczba różnych szczepów bakterii pozostaje wrażliwa na tę grupę leków. Karbapenemy są również odporne na enzymy, które syntetyzują mikroorganizmy. Właściwości te doprowadziły do ​​tego, że uważa się je za leki ratunkowe, gdy inne środki przeciwbakteryjne pozostają nieskuteczne. Jednak ich stosowanie jest ściśle ograniczone ze względu na obawy dotyczące rozwoju oporności bakterii. Ta grupa leków obejmuje meropenem, doripenem, ertapenem, imipenem.

Karbapenemy stosuje się w leczeniu posocznicy, zapalenia płuc, zapalenia otrzewnej, ostrych patologii chirurgicznych jamy brzusznej, zapalenia opon mózgowych, zapalenia błony śluzowej macicy. Leki te są również przepisywane pacjentom z niedoborem odporności lub na tle neutropenii.

Wśród działań niepożądanych należy zauważyć zaburzenia dyspeptyczne, ból głowy, zakrzepowe zapalenie żył, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, drgawki i hipokaliemię.

Monobaktam

Monobaktamy wpływają głównie na florę Gram-ujemną. Klinika wykorzystuje tylko jedną substancję czynną z tej grupy - aztreonam. Dzięki swoim zaletom podkreśla się odporność na większość enzymów bakteryjnych, co czyni go lekiem z wyboru w przypadku niepowodzenia leczenia penicylinami, cefalosporynami i aminoglikozydami. W wytycznych klinicznych zaleca się stosowanie aztreonamu w zakażeniu enterobakteriami. Stosuje się go tylko dożylnie lub domięśniowo.

Wśród wskazań do przyjęcia należy wskazać posocznicę, pozaszpitalne zapalenie płuc, zapalenie otrzewnej, zakażenia narządów miednicy, skóry i układu mięśniowo-szkieletowego. Stosowanie aztreonamu czasami prowadzi do rozwoju objawów dyspeptycznych, żółtaczki, toksycznego zapalenia wątroby, bólu głowy, zawrotów głowy i wysypki alergicznej.

Makrolidy

Makrolidy są grupą leków przeciwbakteryjnych opartych na makrocyklicznym pierścieniu laktonowym. Leki te mają działanie bakteriostatyczne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, pasożytom wewnątrzkomórkowym i błonowym. Cechą makrolidów jest fakt, że ich ilość w tkankach jest znacznie wyższa niż w osoczu krwi pacjenta.

Leki odznaczają się również niską toksycznością, co pozwala na ich stosowanie w okresie ciąży i we wczesnym wieku dziecka. Są one podzielone na następujące grupy:

• naturalne, które zsyntetyzowano w latach 50. i 60. ubiegłego wieku - preparaty erytromycyny, spiramycyny, jozamycyny, midekamycyny;
• proleki (przekształcone w formę aktywną po metabolizmie) - troleandomycyna;
• półsyntetyczny - leki azytromycyna, klarytromycyna, dirytromycyna, telitromycyna.

Makrolidy stosuje się w wielu patologiach bakteryjnych: wrzodzie trawiennym, zapaleniu oskrzeli, zapaleniu płuc, zakażeniach górnych dróg oddechowych, zapaleniu skóry, boreliozie, zapaleniu cewki moczowej, zapaleniu szyjki macicy, różycy, zapaleniu pęcherza. Nie można używać tej grupy leków do zaburzeń rytmu serca, niewydolności nerek.

Tetracykliny

Tetracykliny zostały zsyntetyzowane po raz pierwszy ponad pół wieku temu. Ta grupa ma działanie bakteriostatyczne przeciwko wielu szczepom flory bakteryjnej. W wysokich stężeniach wykazują działanie bakteriobójcze. Cechą tetracyklin jest ich zdolność do gromadzenia się w tkance kostnej i szkliwie zębów.

Z jednej strony pozwala to lekarzom na aktywne wykorzystanie ich w przewlekłym zapaleniu kości i szpiku, a z drugiej strony narusza rozwój szkieletu u dzieci. Dlatego absolutnie nie można ich stosować w okresie ciąży, laktacji i w wieku poniżej 12 lat. Do tetracyklin, oprócz leku o tej samej nazwie, należą doksycyklina, oksytetracyklina, minocyklina i tygecyklina.

Stosuje się je do różnych patologii jelit, brucelozy, leptospirozy, tularemii, promienicy, jaglicy, boreliozy, zakażenia gonokokami i riketsji. Porfirię, przewlekłe choroby wątroby i indywidualną nietolerancję odróżnia się również od przeciwwskazań.

Fluorochinolony

Fluorochinolony to duża grupa środków przeciwbakteryjnych o szerokim działaniu bakteriobójczym na patogenną mikroflorę. Wszystkie leki są sprzedawane z kwasem nalidyksowym. Aktywne stosowanie fluorochinolonów rozpoczęło się w latach 70. ubiegłego wieku. Dziś są klasyfikowane według pokoleń:

• I - preparaty kwasu nalidyksowego i oksolinowego;
• II - leki zawierające ofloksacynę, cyprofloksacynę, norfloksacynę, pefloksacynę;
• III - preparaty lewofloksacyny;
• IV - leki zawierające gatifloksacynę, moksyfloksacynę, hemifloksacynę.

Najnowsze generacje fluorochinolonów są nazywane „oddechowymi”, ze względu na ich aktywność wobec mikroflory, która najczęściej powoduje zapalenie płuc. Stosuje się je również w leczeniu zapalenia zatok, zapalenia oskrzeli, zakażeń jelit, zapalenia gruczołu krokowego, rzeżączki, posocznicy, gruźlicy i zapalenia opon mózgowych.

Wśród niedociągnięć należy podkreślić fakt, że fluorochinolony mogą wpływać na powstawanie układu mięśniowo-szkieletowego, dlatego w dzieciństwie, podczas ciąży i w okresie laktacji mogą być przepisywane tylko ze względów zdrowotnych. Pierwsza generacja leków ma również wysoką wątrobę i nefrotoksyczność.

Aminoglikozydy

Aminoglikozydy znalazły aktywne zastosowanie w leczeniu zakażeń bakteryjnych wywołanych przez florę Gram-ujemną. Mają działanie bakteriobójcze. Ich wysoka skuteczność, która nie zależy od aktywności funkcjonalnej odporności pacjenta, uczyniła je niezbędnymi dla jego zakłócenia i neutropenii. Rozróżnia się następujące generacje aminoglikozydów:

• I - preparaty neomycyny, kanamycyny, streptomycyny;
• II - leki z tobramycyną, gentamycyną;
• III - preparaty amikacyny;
• IV - lek isepamycyna.

Aminoglikozydy są przepisywane w celu zakażenia układu oddechowego, posocznicy, infekcyjnego zapalenia wsierdzia, zapalenia otrzewnej, zapalenia opon mózgowych, zapalenia pęcherza moczowego, odmiedniczkowego zapalenia nerek, zapalenia szpiku i innych patologii. Wśród skutków ubocznych o dużym znaczeniu są skutki toksyczne dla nerek i ubytek słuchu.

Dlatego w trakcie terapii konieczne jest regularne przeprowadzanie analizy biochemicznej krwi (kreatyniny, SCF, mocznika) i audiometrii. U kobiet w ciąży, w okresie laktacji, pacjentom z przewlekłą chorobą nerek lub poddawanym hemodializie podaje się aminoglikozydy tylko ze względów życiowych.

Glikopeptydy

Antybiotyki glikopeptydowe mają szerokie spektrum działania bakteriobójczego. Najbardziej znanymi z nich są bleomycyna i wankomycyna. W praktyce klinicznej glikopeptydy są lekami rezerwowymi, które są przepisywane ze względu na nieskuteczność innych środków przeciwbakteryjnych lub specyficzną podatność czynnika zakaźnego na nie.

Często łączy się je z aminoglikozydami, co umożliwia zwiększenie kumulacji efektu na Staphylococcus aureus, enterokokach i Streptococcus. Antybiotyki glikopeptydowe nie działają na prątki i grzyby.

Ta grupa środków przeciwbakteryjnych jest przepisywana na zapalenie wsierdzia, posocznicę, zapalenie szpiku, ropowicę, zapalenie płuc (w tym powikłania), ropień i rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Nie można stosować antybiotyków glikopeptydowych w przypadku niewydolności nerek, nadwrażliwości na leki, laktację, zapalenie nerwu nerwowego, ciążę i laktację.

Linkosamidy

Linkosyamidy obejmują linkomycynę i klindamycynę. Leki te wykazują działanie bakteriostatyczne na bakterie Gram-dodatnie. Używam ich głównie w połączeniu z aminoglikozydami, jako leki drugiej linii, dla ciężkich pacjentów.

Linozamidy są przepisywane do aspiracyjnego zapalenia płuc, zapalenia kości i szpiku, stopy cukrzycowej, martwiczego zapalenia powięzi i innych patologii.

Dość często podczas ich przyjęcia rozwija się zakażenie Candida, ból głowy, reakcje alergiczne i ucisk krwi.

Antybiotyki: klasyfikacja, zasady i funkcje aplikacji

Antybiotyki - ogromna grupa leków bakteriobójczych, z których każdy charakteryzuje się spektrum działania, wskazaniami do stosowania i obecnością pewnych efektów

Antybiotyki to substancje, które mogą hamować wzrost mikroorganizmów lub je niszczyć. Zgodnie z definicją GOST antybiotyki obejmują substancje pochodzenia roślinnego, zwierzęcego lub mikrobiologicznego. Obecnie definicja ta jest nieco przestarzała, ponieważ stworzono ogromną liczbę narkotyków syntetycznych, ale naturalne antybiotyki służyły jako prototyp ich tworzenia.

Historia leków przeciwdrobnoustrojowych zaczyna się w 1928 roku, kiedy A. Fleming po raz pierwszy odkrył penicylinę. Substancja ta została dokładnie odkryta, a nie stworzona, jak zawsze istniała w naturze. W naturze wytwarzają go mikroskopijne grzyby z rodzaju Penicillium, chroniąc się przed innymi mikroorganizmami.

W ciągu niecałych 100 lat stworzono ponad sto różnych leków przeciwbakteryjnych. Niektóre z nich są już przestarzałe i nie są stosowane w leczeniu, a niektóre są wprowadzane do praktyki klinicznej.

Zalecamy wyświetlenie filmu, który szczegółowo opisuje historię walki ludzkości z drobnoustrojami i historię powstania pierwszych antybiotyków:

Jak działają antybiotyki

Wszystkie leki przeciwbakteryjne działające na mikroorganizmy można podzielić na dwie duże grupy:

• bakteriobójczy - bezpośrednio powodować śmierć drobnoustrojów;
• bakteriostatyczny - zakłóca reprodukcję mikroorganizmów. Nie można się rozwijać i rozmnażać, bakterie są niszczone przez układ odpornościowy chorej osoby.

Antybiotyki realizują swoje efekty na wiele sposobów: niektóre z nich zakłócają syntezę mikrobiologicznych kwasów nukleinowych; inne zakłócają syntezę ściany komórkowej bakterii, inne zakłócają syntezę białek, a czwarte blokują funkcje enzymów oddechowych.

Mechanizm działania antybiotyków

Grupy antybiotykowe

Pomimo różnorodności tej grupy leków, wszystkie z nich można przypisać kilku głównym typom. Podstawą tej klasyfikacji jest struktura chemiczna - leki z tej samej grupy mają podobny wzór chemiczny, różniący się od siebie obecnością lub brakiem pewnych fragmentów cząsteczek.

Klasyfikacja antybiotyków oznacza obecność grup:

1. Pochodne penicyliny. Obejmuje to wszystkie leki oparte na pierwszym antybiotyku. W tej grupie wyróżnia się następujące podgrupy lub generacje preparatów penicylinowych:

• Naturalna benzylopenicylina, która jest syntetyzowana przez grzyby i leki półsyntetyczne: metycylina, nafcylina.
• Leki syntetyczne: karbpenicylina i tikarcylina, o szerszym zakresie efektów.
• Metcillam i azlocylina, o jeszcze szerszym spektrum działania.

1. Cefalosporyny - najbliżsi krewni penicyliny. Pierwszy antybiotyk z tej grupy, Cefazolina C, jest produkowany przez grzyby z rodzaju Cephalosporium. Preparaty z tej grupy w większości mają działanie bakteriobójcze, to znaczy zabijają mikroorganizmy. Rozróżnia się kilka generacji cefalosporyn:

• I pokolenie: cefazolina, cefaleksyna, cefradyna i inne.
• Generacja II: cefsulodyna, cefamandol, cefuroksym.
• Generacja III: cefotaksym, ceftazydym, cefodizym.
• Generacja IV: cefpyr.
• 5. generacja: ceftosan, ceftopibrol.

Różnice między różnymi grupami dotyczą głównie ich skuteczności - późniejsze pokolenia mają większe spektrum działania i są bardziej skuteczne. Cefalosporyny 1 i 2 pokolenia w praktyce klinicznej są obecnie stosowane bardzo rzadko, większość z nich nie jest nawet produkowana.

1. Makrolidy - preparaty o złożonej strukturze chemicznej, które mają działanie bakteriostatyczne na wiele różnych drobnoustrojów. Przedstawiciele: azytromycyna, rovamycin, josamycyna, leukomycyna i wiele innych. Makrolidy są uważane za jeden z najbezpieczniejszych leków przeciwbakteryjnych - mogą być stosowane nawet u kobiet w ciąży. Azalidy i ketolidy są odmianami makorlidów z różnicami w strukturze aktywnych cząsteczek.

Kolejna zaleta tej grupy leków - są one w stanie wniknąć do komórek ludzkiego ciała, co czyni je skutecznymi w leczeniu zakażeń wewnątrzkomórkowych: chlamydii, mykoplazmozy.

1. Aminoglikozydy. Przedstawiciele: gentamycyna, amikacyna, kanamycyna. Skuteczny przeciwko dużej liczbie tlenowych gram-ujemnych mikroorganizmów. Leki te są uważane za najbardziej toksyczne, mogą prowadzić do poważnych powikłań. Stosowany w leczeniu zakażeń układu moczowego, furunculosis.
2. Tetracykliny. Zasadniczo to półsyntetyczne i syntetyczne leki, do których należą: tetracyklina, doksycyklina, minocyklina. Skuteczny przeciwko wielu bakteriom. Wadą tych leków jest oporność krzyżowa, to znaczy mikroorganizmy, które rozwinęły oporność na jeden lek, będą niewrażliwe na inne leki z tej grupy.
3. Fluorochinolony. Są to w pełni syntetyczne leki, które nie mają swojego naturalnego odpowiednika. Wszystkie leki w tej grupie są podzielone na pierwszą generację (pefloksacyna, cyprofloksacyna, norfloksacyna), a druga (lewofloksacyna, moksyfloksacyna). Stosowany najczęściej w leczeniu zakażeń górnych dróg oddechowych (zapalenie ucha, zapalenie zatok) i dróg oddechowych (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc).
4. Linozamidy. Ta grupa obejmuje naturalną antybiotyk linkomycynę i jej pochodną klindamycynę. Mają zarówno działanie bakteriostatyczne, jak i bakteriobójcze, efekt zależy od stężenia.
5. Karbapenemy. Jest to jeden z najnowocześniejszych antybiotyków działających na dużą liczbę mikroorganizmów. Leki z tej grupy należą do antybiotyków rezerwowych, to znaczy są stosowane w najtrudniejszych przypadkach, gdy inne leki są nieskuteczne. Przedstawiciele: imipenem, meropenem, ertapenem.
6. Polimyksyna. Są to wysoce wyspecjalizowane leki stosowane w leczeniu zakażeń wywołanych pałeczką pyocyjanową. Polimyksyna M i B są polimyksynami, a wadą tych leków jest działanie toksyczne na układ nerwowy i nerki.
7. Leki przeciwgruźlicze. Jest to osobna grupa leków, które mają wyraźny wpływ na prątek gruźlicy. Należą do nich ryfampicyna, izoniazyd i PAS. Inne antybiotyki są również stosowane w leczeniu gruźlicy, ale tylko wtedy, gdy opracowano oporność na te leki.
8. Środki przeciwgrzybicze. W tej grupie znajdują się leki stosowane w leczeniu grzybic - zmiany grzybicze: amfotyrecyna B, nystatyna, flukonazol.

Zastosowania antybiotyków

Leki antybakteryjne występują w różnych postaciach: tabletki, proszek, z których przygotowują zastrzyk, maści, krople, spray, syrop, świece. Główne metody stosowania antybiotyków:

1. Ustne - spożycie doustne. Lek można przyjmować w postaci tabletki, kapsułki, syropu lub proszku. Częstotliwość podawania zależy od rodzaju antybiotyków, na przykład azytromycyna jest przyjmowana raz dziennie, a tetracyklina jest przyjmowana 4 razy dziennie. Dla każdego rodzaju antybiotyku istnieją zalecenia wskazujące, kiedy należy go przyjmować - przed posiłkami, w trakcie lub po. Od tego zależy skuteczność leczenia i nasilenie działań niepożądanych. Antybiotyki są czasami przepisywane małym dzieciom w postaci syropu - dzieciom łatwiej jest pić płyn niż połykać pigułkę lub kapsułkę. Ponadto syrop można słodzić, aby pozbyć się nieprzyjemnego lub gorzkiego smaku samego leku.
2. Wtrysk - w postaci zastrzyków domięśniowych lub dożylnych. Dzięki tej metodzie lek szybko staje się przedmiotem infekcji i jest bardziej aktywny. Wadą tego sposobu podawania jest ból podczas nakłuwania. Zastosuj zastrzyki na umiarkowaną i ciężką chorobę.

Ważne: Zastrzyki powinny być wykonywane wyłącznie przez pielęgniarkę w klinice lub szpitalu! W domu antybiotyki nie są zalecane.

1. Lokalny - stosowanie maści lub kremów bezpośrednio w miejscu zakażenia. Ta metoda podawania leku stosowana jest głównie w przypadku zakażeń skóry - zapalenia nabłonkowego, jak również w okulistyce - w przypadku zakaźnych uszkodzeń oczu, na przykład maści tetracykliny na zapalenie spojówek.

Droga podania jest ustalana wyłącznie przez lekarza. Uwzględnia to wiele czynników: wchłanianie leku w przewodzie pokarmowym, stan układu pokarmowego jako całości (w niektórych chorobach szybkość wchłaniania maleje, a skuteczność leczenia maleje). Niektóre leki można podawać tylko w jeden sposób.

Podczas wstrzykiwania należy wiedzieć, co może rozpuścić proszek. Na przykład Abaktal można rozcieńczyć tylko glukozą, ponieważ gdy stosowany jest chlorek sodu, ulega on zniszczeniu, co oznacza, że ​​leczenie będzie nieskuteczne.

Wrażliwość na antybiotyki

Każdy organizm prędzej czy później przyzwyczaja się do najcięższych warunków. To stwierdzenie odnosi się również do mikroorganizmów - w odpowiedzi na długotrwałe narażenie na antybiotyki drobnoustroje rozwijają na nie odporność. Koncepcja wrażliwości na antybiotyki została wprowadzona do praktyki medycznej - jak skutecznie dany lek wpływa na patogen.

Wszelkie recepty na antybiotyki powinny opierać się na wiedzy na temat wrażliwości patogenu. Idealnie, przed przepisaniem leku, lekarz powinien przeprowadzić analizę wrażliwości i przepisać najbardziej skuteczny lek. Ale czas na taką analizę wynosi co najwyżej kilka dni, aw tym czasie infekcja może doprowadzić do najbardziej smutnego wyniku.

Płytka Petriego do określania wrażliwości na antybiotyki

Dlatego w przypadku zakażenia niewyjaśnionym patogenem lekarze przepisują empirycznie leki - biorąc pod uwagę najbardziej prawdopodobny czynnik sprawczy, ze znajomością sytuacji epidemiologicznej w danym regionie i szpitalu. W tym celu stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania.

Po przeprowadzeniu analizy wrażliwości lekarz ma możliwość zmiany leku na skuteczniejszy. Zastąpienie leku może nastąpić bez efektu leczenia przez 3-5 dni.

Bardziej skuteczny etiotropowy (celowany) cel antybiotyków. Jednocześnie okazuje się, że choroba jest spowodowana - badanie bakteriologiczne określa rodzaj patogenu. Następnie lekarz wybiera konkretny lek, dla którego mikrob nie ma oporu (oporu).

Czy antybiotyki są zawsze skuteczne?

Antybiotyki działają tylko na bakterie i grzyby! Bakterie są mikroorganizmami jednokomórkowymi. Istnieje kilka tysięcy gatunków bakterii, z których niektóre współistnieją całkiem normalnie z ludźmi - w jelicie grubym żyje ponad 20 gatunków bakterii. Niektóre bakterie są warunkowo patogenne - stają się przyczyną choroby tylko pod pewnymi warunkami, na przykład, gdy wchodzą do siedliska, które jest dla nich nietypowe. Na przykład bardzo często zapalenie gruczołu krokowego jest wywoływane przez E. coli, która unosi się do prostaty z odbytnicy.

Uwaga: antybiotyki są absolutnie nieskuteczne w chorobach wirusowych. Wirusy są wielokrotnie mniejsze niż bakterie, a antybiotyki po prostu nie mają zastosowania. Dlatego antybiotyki na przeziębienie nie mają efektu, tak zimnego w 99% przypadków spowodowanych przez wirusy.

Antybiotyki na kaszel i zapalenie oskrzeli mogą być skuteczne, jeśli te zjawiska są powodowane przez bakterie. Zrozum, co spowodowało chorobę, może być tylko lekarzem - w tym przypadku przepisuje badania krwi, jeśli to konieczne - badanie plwociny, jeśli ona odejdzie.

Ważne: niedopuszczalne jest przepisywanie sobie antybiotyków! Doprowadzi to tylko do tego, że niektóre patogeny rozwiną odporność, a następnym razem choroba będzie trudniejsza do wyleczenia.

Oczywiście antybiotyki na ból gardła są skuteczne - choroba ta ma wyłącznie bakteryjny charakter, spowodowany przez paciorkowce lub gronkowce. W leczeniu dławicy piersiowej stosuje się najprostsze antybiotyki - penicylinę, erytromycynę. Najważniejszą rzeczą w leczeniu bólów gardła jest przestrzeganie wielości leków i czasu trwania leczenia - co najmniej 7 dni. Nie należy przerywać przyjmowania leku natychmiast po wystąpieniu stanu, który zwykle obserwuje się przez 3-4 dni. Nie należy mylić prawdziwego bólu gardła z zapaleniem migdałków, które może być pochodzenia wirusowego.

Uwaga: nie w pełni leczone ból gardła może powodować ostrą gorączkę reumatyczną lub zapalenie kłębuszków nerkowych!

Zapalenie płuc (zapalenie płuc) może być pochodzenia bakteryjnego i wirusowego. Bakterie powodują zapalenie płuc w 80% przypadków, więc nawet przy empirycznym oznaczeniu antybiotyków z zapaleniem płuc mają dobry wpływ. W wirusowym zapaleniu płuc antybiotyki nie mają działania leczniczego, chociaż zapobiegają przyleganiu flory bakteryjnej do procesu zapalnego.

Antybiotyki i alkohol

Jednoczesne spożywanie alkoholu i antybiotyków w krótkim czasie nie prowadzi do niczego dobrego. Niektóre leki są niszczone w wątrobie, jak alkohol. Obecność antybiotyku i alkoholu we krwi powoduje silne obciążenie wątroby - po prostu nie ma czasu na neutralizację alkoholu etylowego. W rezultacie prawdopodobieństwo wystąpienia nieprzyjemnych objawów: nudności, wymioty, zaburzenia jelitowe.

Ważne: wiele leków oddziałuje z alkoholem na poziomie chemicznym, w wyniku czego efekt terapeutyczny jest bezpośrednio zmniejszony. Takie leki obejmują metronidazol, chloramfenikol, cefoperazon i kilka innych. Jednoczesne spożywanie alkoholu i tych leków może nie tylko zmniejszyć efekt terapeutyczny, ale także prowadzić do duszności, drgawek i śmierci.

Oczywiście niektóre antybiotyki można przyjmować na tle spożywania alkoholu, ale po co ryzykować zdrowie? Lepiej jest powstrzymać się od alkoholu na krótki czas - kurs terapii antybiotykowej rzadko przekracza 1,5-2 tygodnie.

Antybiotyki podczas ciąży

Kobiety w ciąży cierpią na choroby zakaźne nie mniej niż wszystkie inne. Lecz leczenie kobiet w ciąży antybiotykami jest bardzo trudne. W ciele kobiety w ciąży płód rośnie i rozwija się - nienarodzone dziecko, bardzo wrażliwe na wiele substancji chemicznych. Spożycie antybiotyków do rozwijającego się organizmu może spowodować rozwój wad rozwojowych płodu, toksyczne uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego płodu.

W pierwszym trymestrze pożądane jest unikanie stosowania antybiotyków w ogóle. W drugim i trzecim trymestrze ciąży ich powołanie jest bardziej bezpieczne, ale także, jeśli to możliwe, powinno być ograniczone.

Aby odmówić powołania antybiotyków na kobietę w ciąży nie może być w następujących chorobach:

• Zapalenie płuc;
• ból gardła;
• odmiedniczkowe zapalenie nerek;
• zakażone rany;
• sepsa;
• specyficzne zakażenia: bruceloza, boreloza;
• infekcje narządów płciowych: kiła, rzeżączka.

Jakie antybiotyki można przepisać w ciąży?

Penicylina, preparaty cefalosporynowe, erytromycyna, josamycyna prawie nie wywierają wpływu na płód. Penicylina, chociaż przechodzi przez łożysko, nie wpływa niekorzystnie na płód. Cefalosporyna i inne wymienione leki przenikają przez łożysko w ekstremalnie niskich stężeniach i nie są w stanie zaszkodzić nienarodzonemu dziecku.

Warunkowo bezpieczne leki obejmują metronidazol, gentamycynę i azytromycynę. Są powoływani wyłącznie ze względów zdrowotnych, gdy korzyści dla kobiet przewyższają ryzyko dla dziecka. Takie sytuacje obejmują ciężkie zapalenie płuc, posocznicę i inne poważne infekcje, w których kobieta może po prostu umrzeć bez antybiotyków.

Które z leków nie mogą być przepisane w czasie ciąży

Następujące leki nie powinny być stosowane u kobiet w ciąży:

• aminoglikozydy - może prowadzić do wrodzonej głuchoty (wyjątek - gentamycyna);
• klarytromycyna, roksytromycyna - w eksperymentach wywarł toksyczny wpływ na zarodki zwierząt;
• fluorochinolony;
• tetracyklina - narusza tworzenie się układu kostnego i zębów;
• chloramfenikol - jest niebezpieczny w późnych stadiach ciąży z powodu zahamowania czynności szpiku kostnego u dziecka.

W przypadku niektórych leków przeciwbakteryjnych nie ma dowodów na szkodliwe działanie na płód. Powód jest prosty - nie prowadzą eksperymentów na kobietach w ciąży, aby określić toksyczność leków. Eksperymenty na zwierzętach nie pozwalają na wykluczenie wszystkich negatywnych skutków ze 100% pewnością, ponieważ metabolizm leków u ludzi i zwierząt może się znacznie różnić.

Należy zauważyć, że przed planowaną ciążą należy również odmówić przyjmowania antybiotyków lub zmienić plany poczęcia. Niektóre leki mają efekt kumulacyjny - mogą gromadzić się w ciele kobiety, a nawet po pewnym czasie od zakończenia leczenia są stopniowo metabolizowane i wydalane. Ciążę zaleca się nie wcześniej niż 2-3 tygodnie po zakończeniu antybiotyków.

Skutki antybiotyków

Kontakt z antybiotykami w organizmie człowieka prowadzi nie tylko do zniszczenia bakterii chorobotwórczych. Podobnie jak wszystkie obce leki chemiczne, antybiotyki mają działanie ogólnoustrojowe - w taki czy inny sposób wpływają na wszystkie układy ciała.

Istnieje kilka grup działań niepożądanych antybiotyków:

Reakcje alergiczne

Prawie każdy antybiotyk może powodować alergie. Ciężkość reakcji jest różna: wysypka na ciele, obrzęk naczynioruchowy (obrzęk naczynioruchowy), wstrząs anafilaktyczny. Jeśli wysypka alergiczna nie jest praktycznie niebezpieczna, wstrząs anafilaktyczny może być śmiertelny. Ryzyko wstrząsu jest znacznie większe w przypadku wstrzyknięć antybiotyków, dlatego zastrzyki należy podawać tylko w placówkach medycznych - można tam zapewnić opiekę w nagłych wypadkach.

Antybiotyki i inne leki przeciwbakteryjne powodujące reakcje alergiczne:

Reakcje toksyczne

Antybiotyki mogą uszkodzić wiele narządów, ale wątroba jest najbardziej podatna na ich działanie - toksyczne zapalenie wątroby może wystąpić podczas leczenia przeciwbakteryjnego. Oddzielne leki działają selektywnie toksycznie na inne narządy: aminoglikozydy - w aparacie słuchowym (powodują głuchotę); tetracykliny hamują wzrost tkanki kostnej u dzieci.

Zwróć uwagę: Toksyczność leku zwykle zależy od jego dawki, ale jeśli jesteś nadwrażliwy, czasami nawet mniejsze dawki wystarczą, aby wywołać efekt.

Wpływ na przewód pokarmowy

Podczas przyjmowania niektórych antybiotyków pacjenci często skarżą się na ból brzucha, nudności, wymioty i zaburzenia stolca (biegunka). Reakcje te spowodowane są najczęściej miejscowym działaniem drażniącym leków. Specyficzny wpływ antybiotyków na florę jelitową prowadzi do zaburzeń czynnościowych jej aktywności, czemu często towarzyszy biegunka. Stan ten nazywany jest biegunką związaną z antybiotykami, która jest powszechnie znana pod pojęciem dysbakteriozy po antybiotykach.

Inne skutki uboczne

Inne niekorzystne skutki obejmują:

• ucisk immunitetu;
• pojawienie się opornych na antybiotyki szczepów mikroorganizmów;
• superinfekcja - stan, w którym mikroorganizmy odporne na ten antybiotyk są aktywowane, co prowadzi do pojawienia się nowej choroby;
• naruszenie metabolizmu witamin - ze względu na hamowanie naturalnej flory okrężnicy, która syntetyzuje pewne witaminy z grupy B;
• bakterioliza Yarish-Herxheimer jest reakcją wynikającą ze stosowania preparatów bakteriobójczych, gdy duża liczba toksyn jest uwalniana do krwi w wyniku jednoczesnej śmierci dużej liczby bakterii. Reakcja jest podobna w klinice z szokiem.

Czy antybiotyki można stosować profilaktycznie?

Samokształcenie w dziedzinie leczenia doprowadziło do tego, że wielu pacjentów, zwłaszcza młode matki, próbuje przepisać sobie antybiotyk (lub swojemu dziecku) na najmniejsze oznaki przeziębienia. Antybiotyki nie mają działania zapobiegawczego - leczą przyczynę choroby, to znaczy eliminują mikroorganizmy, a przy jej braku pojawiają się tylko skutki uboczne leków.

Istnieje ograniczona liczba sytuacji, w których antybiotyki podaje się przed objawami klinicznymi zakażenia, aby temu zapobiec:

• operacja - w tym przypadku antybiotyk, który jest we krwi i tkankach, zapobiega rozwojowi infekcji. Z reguły wystarcza pojedyncza dawka leku, podawana 30-40 minut przed interwencją. Czasami, nawet po operacji wyrostka robaczkowego, antybiotyki nie są nakłuwane. Po „czystych” operacjach w ogóle nie przepisuje się antybiotyków.
• poważne obrażenia lub rany (otwarte pęknięcia, zanieczyszczenie rany ziemią). W tym przypadku jest absolutnie oczywiste, że infekcja dostała się do rany i powinna zostać „zmiażdżona” zanim się przejawi;
• zapobieganie awaryjne kiły Przeprowadza się go podczas niezabezpieczonego kontaktu seksualnego z potencjalnie chorym człowiekiem, a także wśród pracowników służby zdrowia, którzy otrzymali krew osoby zakażonej lub innego płynu biologicznego na błonie śluzowej;
• penicylina może być podawana dzieciom do zapobiegania gorączce reumatycznej, która jest powikłaniem dusznicy bolesnej.

Antybiotyki dla dzieci

Stosowanie antybiotyków u dzieci na ogół nie różni się od ich stosowania w innych grupach ludzi. Dzieci w małym wieku pediatrzy najczęściej przepisują antybiotyki w syropie. Ta postać dawkowania jest wygodniejsza do przyjmowania, w przeciwieństwie do zastrzyków, jest całkowicie bezbolesna. Starszym dzieciom można podawać antybiotyki w tabletkach i kapsułkach. W przypadku ciężkiego zakażenia podaje się pozajelitową drogę podawania - zastrzyki.

Ważne: główną cechą stosowania antybiotyków w pediatrii jest dawkowanie - dzieciom przepisuje się mniejsze dawki, ponieważ lek obliczany jest w kilogramach masy ciała.

Antybiotyki są bardzo skutecznymi lekami, które jednocześnie mają dużą liczbę skutków ubocznych. Aby zostać wyleczonym z ich pomocą i nie zaszkodzić ciału, należy je przyjmować wyłącznie zgodnie z zaleceniami lekarza.

Czym są antybiotyki? W jakich przypadkach konieczne jest stosowanie antybiotyków, a w których niebezpieczne? Głównymi zasadami leczenia antybiotykami są pediatrzy, dr Komarovsky:

Gudkov Roman, resuscytator

50 757 odsłon ogółem, 3 widoki dziś