Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, objawy i leczenie

Grypa

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest chorobą zapalną dotykającą głównie układu nerkowego. Może rozwijać się w każdym wieku, u mężczyzn i kobiet, może to być choroba niezależna i powikłanie innych chorób lub anomalii rozwojowych.

Jakie objawy kliniczne są typowe dla przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek?

Laboratoryjne objawy przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

  • Zmniejszona hemoglobina w całkowitej morfologii krwi.
  • Potrójne badanie testów moczu wykazało zwiększoną liczbę leukocytów (zwykle nie więcej niż 4-6 w polu widzenia); bakteriuria ponad 50-100 tysięcy komórek drobnoustrojów w 1 ml; erytrocyty (zwłaszcza z kamicą moczową, nefroptozą); czasami jest to białko, ale nie więcej niż 1 g / l i nie ma w ogóle cylindrów.
  • W próbce Zimnitsky'ego ciężar właściwy jest często zmniejszony (nie przekracza 1018 w jednej porcji).
  • W analizie biochemicznej krwi całkowite białko mieści się w normalnym zakresie, albumina może nieznacznie się zmniejszyć, a gdy pojawią się objawy niewydolności nerek, kreatynina i mocznik zostaną zwiększone.

Leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek

Eliminacja czynnika sprawczego. W tym celu stosuje się antybiotyki i uroseptyki. Główne wymagania dotyczące leków: minimalna nefrotoksyczność i maksymalna skuteczność przeciwko najczęstszym czynnikom zakaźnym: E. coli, Proteus, Klebsiella, Staphylococcus, Pseudomonas aeruginosa itp.

Optymalnie, przed rozpoczęciem leczenia, kultura moczu z określeniem wrażliwości na antybiotyki zostanie przeprowadzona - wtedy wybór stanie się bardziej dokładny. Najczęściej mianowany

  • penicyliny (amoksycylina, karbenicylina, azlocylina) - przy minimalnej nefrotoksyczności mają szerokie spektrum działania;
  • cefalosporyny drugiej i trzeciej generacji nie są gorsze od pierwszej pod względem skuteczności, jednak główna część leków jest przeznaczona do wstrzykiwań, dlatego są one częściej stosowane w szpitalu, aw praktyce ambulatoryjnej najczęściej stosowane są suprax i cedex;
  • fluorochinolony (lewofloksacyna, cyprofloksacyna, ofloksacyna, norfloksacyna) są skuteczne w zwalczaniu większości patogenów zakażeń dróg moczowych, nie są toksyczne, ale nie wolno ich stosować w praktyce pediatrycznej, ciąży i laktacji. Jednym ze skutków ubocznych jest nadwrażliwość na światło, dlatego podczas odbioru nie zaleca się chodzenia do solarium lub na plażę;
  • preparaty sulfonamidowe (w szczególności Biseptol) były tak często stosowane w naszym kraju pod koniec XX wieku do leczenia dosłownie wszelkich infekcji, że obecnie większość bakterii nie jest na nie bardzo wrażliwa, dlatego powinna być stosowana, jeśli kultura potwierdziła wrażliwość drobnoustroju;
  • nitrofurany (furadonina, furamag) są nadal bardzo skuteczne w odmiedniczkowym zapaleniu nerek. Czasami jednak skutki uboczne - nudności, gorycz w ustach, a nawet wymioty - zmuszają pacjentów do odmowy leczenia;
  • oksychinoliny (5-Nok, nitroksolina) są zwykle dobrze tolerowane, ale niestety wrażliwość na te leki również ostatnio spadła.

Czas trwania leczenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek wynosi co najmniej 14 dni, a jeśli dolegliwości i zmiany w badaniach moczu utrzymują się, mogą trwać do miesiąca. Wskazane jest, aby zmieniać leki 1 raz na 10 dni, powtarzając posiewy moczu i biorąc pod uwagę ich wyniki przy wyborze następnego leku.

Detoksykacja

Jeśli nie ma wysokiego ciśnienia i wyraźnego obrzęku, zaleca się zwiększenie ilości wypijanego płynu do 3 litrów dziennie. Możesz pić wodę, soki, napoje owocowe oraz w wysokich temperaturach i objawy zatrucia - rehydron lub cytroglukozolan.

Fitoterapia

Te środki ludowe do leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek są skuteczne jako uzupełnienie antybiotykoterapii, ale nie zastąpią ich i nie powinny być stosowane w okresie zaostrzenia. Preparaty ziołowe powinny być przyjmowane przez długi czas, co miesiąc po zakończeniu leczenia antybiotykowego lub podczas remisji, w celu zapobiegania. Najlepiej robić to 2-3 razy w roku, w okresie jesienno-wiosennym. Niewątpliwie fitoterapia powinna zostać porzucona, jeśli istnieje tendencja do reakcji alergicznych, zwłaszcza pyłkowicy.
Przykłady opłat:

  • Mącznica lekarska (liść) - 3 części, chaber (kwiaty), lukrecja (korzeń) - 1 część. Zaparzyć w stosunku 1 łyżka stołowa na szklankę wrzącej wody, nalegać 30 minut, pić łyżkę 3 razy dziennie.
  • Liść brzozy, znamiona kukurydzy, skrzyp w 1 części, owoce dzikiej róży 2 części. Łyżka kolekcji zalać 2 szklankami wrzącej wody, nalegać pół godziny, wypić pół szklanki 3-4 razy dziennie.

Środki poprawiające przepływ krwi przez nerki:

  • środki przeciwpłytkowe (trental, kuranty);
  • leki, które poprawiają odpływ żylny (escuzan, troksevazin) są przepisane kursy od 10 do 20 dni.

Leczenie uzdrowiskowe

Ma to sens, ponieważ efekt leczniczy wody mineralnej szybko traci się po butelkowaniu. Truskawiec, Zheleznovodsk, Obukhovo, Cook, Karlovy Vary - które z tych (lub innych) uzdrowisk wybrać, to kwestia bliskości geograficznej i możliwości finansowych.

Surowe zimno, palenie i alkohol niekorzystnie wpływają na przebieg odmiedniczkowego zapalenia nerek. Regularne badania z monitorowaniem badań moczu i zapobiegawcze kursy leczenia przyczyniają się do długotrwałej remisji i zapobiegają rozwojowi niewydolności nerek.

Z którym lekarzem się skontaktować

Zapalenie nerek jest często leczone przez lekarza rodzinnego. W ciężkich przypadkach, jak również w przewlekłym przebiegu procesu, wyznaczana jest konsultacja z nefrologiem, urologiem.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest przewlekłym, niespecyficznym procesem bakteryjnym, przebiegającym głównie z udziałem tkanki śródmiąższowej nerek i kompleksów miednicy i miednicy. Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek objawia się złym samopoczuciem, tępym bólem krzyża, niską gorączką, objawami dyzurycznymi. W procesie diagnozowania przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, badań laboratoryjnych moczu i krwi, USG nerek, wstecznej pirelografii, scyntygrafii. Leczenie polega na przestrzeganiu diety i łagodnym schemacie, przepisywaniu terapii przeciwbakteryjnej, nitrofuranom, witaminom, fizjoterapii.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek

W nefrologii i urologii przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek stanowi 60-65% przypadków całej patologii zapalnej narządów moczowych. W 20–30% przypadków przewlekłe zapalenie jest wynikiem ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek rozwija się głównie u dziewcząt i kobiet, co jest związane z cechami morfo-funkcjonalnymi cewki moczowej kobiety, ułatwiając wnikanie mikroorganizmów do pęcherza i nerek. Najczęściej przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest obustronne, jednak stopień uszkodzenia nerek może być różny.

Przebieg przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek charakteryzuje się naprzemiennymi okresami zaostrzenia i osiadania (remisji) procesu patologicznego. Dlatego też w nerkach ujawniają się zmiany polimorficzne - ogniska stanu zapalnego w różnych stadiach, obszary bliznowate, strefy niezmienionej miąższu. Zaangażowanie w stan zapalny wszystkich nowych obszarów funkcjonującej tkanki nerek powoduje jego śmierć i rozwój przewlekłej niewydolności nerek (CRF).

Przyczyny przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

Czynnikiem etiologicznym powodującym przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest flora bakteryjna. Są to głównie bakterie colibacillary (para-jelitowe i E. coli), enterokoki, Proteus, Staphylococcus, Pseudomonas aeruginosa, Streptococcus i ich związki mikrobiologiczne. Szczególną rolę w rozwoju przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek odgrywają formy L bakterii, które powstają w wyniku nieskutecznej terapii przeciwdrobnoustrojowej i zmian pH podłoża. Takie mikroorganizmy są odporne na terapię, trudność identyfikacji, zdolność do utrzymywania się przez długi czas w tkance śródmiąższowej i do aktywacji pod wpływem pewnych warunków.

W większości przypadków ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek poprzedza ostry atak. Przewlekłe zapalenie przyczynia się nierozwiązany Naruszenia odpływ moczu spowodowany kamieni nerkowych, moczowodów zwężenia, odpływem pęcherzowo zwrotną, nerka ruchoma gruczolaka gruczołu krokowego i t. D. W celu utrzymania zapalenie nerek może inne procesy bakteryjne w korpusie (zapalenie cewki moczowej, zapalenie gruczołu krokowego, zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie jelit, zapalenie migdałków, zapalenie ucha, zapalenie zatok itp.), ogólne choroby somatyczne (cukrzyca, otyłość), przewlekłe stany niedoboru odporności i zatrucia. Istnieją przypadki połączenia odmiedniczkowego zapalenia nerek z przewlekłym kłębuszkowym zapaleniem nerek.

U młodych kobiet początek przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek może być początkiem aktywności seksualnej, ciąży lub porodu. U małych dzieci przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek często wiąże się z wadami wrodzonymi (ureterocele, uchyłkami pęcherza moczowego), które naruszają urodynamikę.

Klasyfikacja przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek charakteryzuje się występowaniem trzech etapów zapalenia w tkance nerkowej. W stadium I wykrywa się naciekanie leukocytów tkanki śródmiąższowej rdzenia i zanik przewodów zbiorczych; kłębuszki nienaruszone. W II etapie procesu zapalnego dochodzi do bliznowacenia zmiany śródmiąższowej i kanalików, którym towarzyszy śmierć końcowych części nefronów i kompresja kanalików. Jednocześnie rozwija się hialinizacja i spustoszenie kłębuszków, zwężenie lub obliteracja naczyń krwionośnych. W końcowym stadium III, przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, tkanka nerkowa jest zastąpiona blizną, nerka ma zmniejszone rozmiary, wygląda pomarszczona na grudkowatej powierzchni.

W zależności od aktywności procesów zapalnych w tkance nerkowej w rozwoju przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, fazy aktywnego zapalenia, utajonego zapalenia, remisji (poprawa kliniczna) są rozróżniane. Pod wpływem leczenia lub jego braku, aktywna faza przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek zostaje zastąpiona przez fazę utajoną, która z kolei może przejść w remisję lub ponownie w aktywne zapalenie. Faza remisji charakteryzuje się brakiem klinicznych objawów przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek i zmian w analizie moczu. Zgodnie z rozwojem klinicznym przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, wymazane (utajone), nawracające, nadciśnieniowe, anemiczne, azotemiczne formy są izolowane.

Objawy przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

Ukryta forma przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek charakteryzuje się rzadkimi objawami klinicznymi. Pacjenci zwykle martwią się ogólnym złym samopoczuciem, zmęczeniem, gorączką, bólem głowy. Zespół moczowy (dyzuria, ból pleców, obrzęk) jest zwykle nieobecny. Objaw Pasternacka może być słabo pozytywny. Występuje niewielki białkomocz, przerywana leukocyturia, bakteriuria. Zaburzenie czynności nerek w utajonej postaci przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek objawia się hipostenurią i wielomoczem. Niektórzy pacjenci mogą wykazywać łagodną niedokrwistość i umiarkowane nadciśnienie.

Nawracający wariant przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek występuje w falach z okresową aktywacją i tłumieniem stanu zapalnego. Objawami tej postaci klinicznej są nasilenie i ból pleców, zaburzenia dysuryczne, nawracające stany gorączkowe. W ostrej fazie klinika rozwija typowe ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek. Wraz z postępem nawracającego przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, może rozwinąć się zespół nadciśnieniowy lub anemiczny. W laboratorium, szczególnie gdy zaostrza się przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, określa się ciężki białkomocz, uporczywą leukocyturię, cylindrurię i bakteriurię, a czasami krwiomocz.

W nadciśnieniowej postaci przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek dominuje zespół nadciśnieniowy. Nadciśnieniu towarzyszą zawroty głowy, bóle głowy, kryzysy nadciśnieniowe, zaburzenia snu, duszność, ból serca. W przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek nadciśnienie jest często złośliwe. Zespół moczowy z reguły nie jest wyraźny lub ma charakter przerywany.

Anemiczny wariant przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek charakteryzuje się rozwojem niedokrwistości hipochromicznej. Zespół nadciśnieniowy nie jest wyraźny, moczowy - niestabilny i rzadki. W azotemicznej postaci przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, przypadki są łączone, gdy choroba jest wykrywana tylko na etapie przewlekłej choroby nerek. Dane kliniczne i laboratoryjne postaci azotemicznej są podobne do tych z mocznicą.

Diagnoza przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

Trudność w rozpoznaniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek wynika z różnorodności klinicznych wariantów choroby i jej możliwego utajonego przebiegu. W ogólnej analizie moczu wykrywa się przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, leukocyturię, białkomocz i cylindrurię. Badanie moczu metodą Addis-Kakowskiego charakteryzuje się przewagą leukocytów nad innymi elementami osadu moczowego. Kultura bakteriologiczna moczu pomaga zidentyfikować bakteriurię, zidentyfikować patogeny przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek i ich wrażliwość na leki przeciwbakteryjne. Do oceny stanu funkcjonalnego nerek wykorzystano próbki Zimnitsky'ego, Reberga, badanie biochemiczne krwi i moczu. We krwi stwierdza się przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, niedokrwistość hipochromową, przyspieszoną ESR i leukocytozę neutrofilową.

Stopień zaburzeń czynności nerek jest udoskonalany za pomocą chromocystoskopii, urografii wydalniczej i wstecznej oraz nefrosyntigrafii. Zmniejszenie rozmiarów nerek i zmian strukturalnych w tkance nerkowej wykrytych przez USG nerek, CT, MRI. Instrumentalne metody przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek obiektywnie wskazują na zmniejszenie rozmiarów nerek, deformację struktur miedniczkowo-kubkowych, zmniejszenie funkcji wydzielniczej nerek.

W klinicznie niejasnych przypadkach przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek wskazana jest biopsja nerki. Tymczasem biopsja podczas biopsji tkanki nerkowej, która nie była dotknięta chorobą, może dać fałszywie ujemny wynik w badaniu morfologicznym biopsji. W procesie diagnostyki różnicowej, amyloidozy nerek, przewlekłego kłębuszkowego zapalenia nerek, nadciśnienia, wyklucza się cukrzycową stwardnienie kłębuszków nerkowych.

Leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

Wykazano, że pacjenci z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek obserwują łagodny schemat z wyjątkiem czynników wywołujących pogorszenie (hipotermia, zimno). Wymagana jest odpowiednia terapia wszystkich chorób współistniejących, okresowe monitorowanie badań moczu, dynamiczna obserwacja urologa (nefrologa).

Porady dietetyczne obejmują unikanie pikantnych potraw, przypraw, kawy, napojów alkoholowych, ryb i produktów mięsnych. Dieta powinna być wzmocniona, zawierająca produkty mleczne, dania warzywne, owoce, gotowane ryby i mięso. Konieczne jest spożywanie co najmniej 1,5–2 l płynu dziennie, aby zapobiec nadmiernemu stężeniu moczu i zapewnić mycie dróg moczowych. Z zaostrzeniami przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek i jego postaci nadciśnieniowej nakłada się ograniczenia na spożycie soli. W przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek przydatny sok żurawinowy, arbuz, dynia, melon.

Zaostrzenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek wymaga przepisania terapii przeciwbakteryjnej z uwzględnieniem flory bakteryjnej (penicyliny, cefalosporyny, aminoglikozydy, fluorochinolony) w połączeniu z nitrofuranami (furazolidonem, nitrofurantoiną) lub preparatami kwasu nalidiksonu. Chemioterapia ogólnoustrojowa trwa do momentu zaprzestania bakteriurii z powodu wyników badań laboratoryjnych. W złożonej terapii lekowej przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek stosuje się witaminy B, A, C; leki przeciwhistaminowe (mebhydrolina, prometazyna, chloropiramina). W postaci nadciśnieniowej przepisywane są leki przeciwnadciśnieniowe i przeciwskurczowe; z niedokrwistością - suplementy żelaza, witamina B12, kwas foliowy.

W przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek wskazana jest fizjoterapia. Szczególnie dobrze okazała się terapia SMT, galwanizacja, elektroforeza, ultradźwięki, kąpiele chlorku sodu itp. W przypadku mocznicy wymagana jest hemodializa. Daleko zaawansowane przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek, które nie podlega leczeniu zachowawczemu i któremu towarzyszy jednostronne marszczenie nerek, nadciśnienie tętnicze, jest podstawą nefrektomii.

Rokowanie i profilaktyka przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

W przypadku utajonego przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek pacjenci zachowują zdolność do pracy przez długi czas. W innych postaciach przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek zdolność do pracy jest znacznie zmniejszona lub utracona. Okresy rozwoju przewlekłej niewydolności nerek są zmienne i zależą od wariantu klinicznego przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, częstości zaostrzeń, stopnia zaburzeń czynności nerek. Śmierć pacjenta może wystąpić z mocznicą, ostrymi zaburzeniami krążenia mózgowego (udar krwotoczny i niedokrwienny), niewydolnością serca.

Zapobieganie przewlekłemu odmiedniczkowemu zapaleniu nerek polega na terminowym i aktywnym leczeniu ostrych zakażeń dróg moczowych (zapalenie cewki moczowej, zapalenie pęcherza moczowego, ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek), sanitacji ognisk zakażenia (przewlekłe zapalenie migdałków, zapalenie zatok, zapalenie pęcherzyka żółciowego itp.); wyeliminowanie lokalnych naruszeń urodynamiki (usunięcie kamieni, rozwarstwienie ograniczeń itp.); korekcja odporności.

Leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek w postaci ostrej lub przewlekłej za pomocą leków i środków ludowych

Około 2/3 wszystkich chorób urologicznych występuje w ostrym lub przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek. Ta patologia ma charakter zakaźny i towarzyszy jej porażka jednej lub dwóch nerek. Ich stan zapalny jest wywołany przez różne bakterie, chociaż czasami choroba rozwija się na tle innych chorób narządów wewnętrznych. Kobiety są bardziej podatne na odmiedniczkowe zapalenie nerek ze względu na indywidualne cechy anatomicznej budowy pochwy i cewki moczowej. Leczenie choroby odbywa się w sposób kompleksowy poprzez przyjmowanie leków i przestrzeganie wielu zasad.

Czym jest odmiedniczkowe zapalenie nerek

Choroba jest procesem infekcyjno-zapalnym w nerkach, spowodowanym działaniem bakterii chorobotwórczych. Wpływają na kilka części tych sparowanych organów jednocześnie:

  • tkanka śródmiąższowa - włóknista podstawa nerki;
  • miąższowe - funkcjonalnie aktywne komórki nabłonkowe tych sparowanych organów;
  • miednica - jamy w nerkach, podobne do lejka;
  • kanaliki nerkowe.

Oprócz układu miednicy i miednicy porażka może wpływać na aparat kłębuszkowy za pomocą naczyń. Na wczesnym etapie choroba narusza główną funkcję błony nerek - filtrując mocz. Charakterystycznym znakiem początku zapalenia są bóle nudnego charakteru w okolicy lędźwiowej. Choroba jest ostra i przewlekła. Jeśli podejrzewasz odmiedniczkowe zapalenie nerek, powinieneś skontaktować się z nefrologiem. Jeśli nie zdiagnozujesz szybko i nie rozpoczniesz leczenia, mogą wystąpić następujące powikłania:

  • ropień nerki;
  • niedociśnienie;
  • sepsa;
  • szok bakteryjny;
  • karbunc nerkowy;
  • niewydolność nerek.

Ostry

Ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek rozwija się w wyniku wpływu egzogennych lub endogennych mikroorganizmów przenikających przez tkankę nerkową. Często zaznaczona prawostronna lokalizacja zapalenia, co tłumaczy się cechami strukturalnymi prawej nerki, co powoduje jej tendencję do stagnacji. Na ogół następujące objawy wskazują na ostry etap tej patologii:

  • dreszcze, gorączka;
  • rosnąca słabość;
  • tachykardia;
  • tępy ból pleców;
  • duszność;
  • temperatura 38,5-39 stopni;
  • zmęczenie;
  • naruszenie odpływu moczu;
  • bóle głowy i mięśni.

Przy obustronnym zapaleniu nerek pacjent cierpi na bóle pleców i brzucha. Ropna postać choroby powoduje ból podobny do kolki nerkowej. Naruszenie odpływu moczu objawia się zwiększoną chęcią oddania moczu. Ponadto diureza nocna dominuje w ciągu dnia. Na tle tych objawów może pojawić się obrzęk i ciśnienie tętnicze.

Chroniczny

W większości przypadków przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest kontynuacją jego ostrej postaci. Najczęstszą przyczyną jest niewłaściwe lub brakujące leczenie. Zagrożeni są również pacjenci z upośledzonym przepływem moczu przez górne drogi moczowe. Trzecia część pacjentów cierpi na tę chorobę od dzieciństwa z powodu powolnego zapalenia miąższu aparatu miednicy nerkowej.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek ma charakter falowy: remisje są zastępowane okresami zaostrzeń. Wynika to ze zmiany obrazu klinicznego. Podczas zaostrzenia objawy są podobne do ostrej postaci patologii. Podczas remisji objawy są łagodne. Pacjenci skarżą się na sporadyczne pulsowanie lub bóle, które częściej występują w spoczynku. Na ich tle pojawiają się:

  • astenia - epizodyczna słabość;
  • szybkie zmęczenie;
  • niewielki wzrost ciśnienia lub temperatury.

Przyczyny

Powszechną przyczyną rozwoju choroby są bakterie: gronkowce, enterokoki, chlamydie, Klebsiella, salmonella, Pseudomonas aeruginosa. Wchodzą do nerek na różne sposoby. W przypadku zapalenia pęcherza moczowego dzieje się to drogą moczową (wstępującą): mikroorganizmy przenikają do układu miednica-miednica z cewki moczowej w następujących patologiach:

  • zapalenie pęcherza;
  • zapalenie jelita grubego;
  • gruczolak prostaty;
  • kamica moczowa;
  • nieprawidłowości struktury układu moczowego.

Bakterie są wprowadzane podczas manipulacji cewnikami. Inna droga zakażenia jest hematogenna, gdy drobnoustroje w krwiobiegu wchodzą do nerek z innego miejsca zapalenia w przypadku takich chorób:

Grupy ryzyka

Lekarze identyfikują kilka grup ryzyka, w tym pacjentów podatnych na rozwój odmiedniczkowego zapalenia nerek. Pierwszy składa się z osób z odchyleniami w strukturze dróg moczowych, takich jak:

  1. Wady wrodzone. Powstają pod wpływem czynników dziedzicznych lub negatywnych (palenie, narkotyki, alkohol) w czasie ciąży. Rezultat - wady rozwojowe: zwężenie moczowodu, słabo rozwinięta lub pominięta nerka.
  2. Struktura anatomiczna układu moczowo-płciowego u kobiet. Mają krótszą cewkę moczową w porównaniu z mężczyzną.

Kobiety są bardziej narażone na tę chorobę, nie tylko ze względu na specjalną strukturę narządów moczowych. Przyczyną rozwoju tej choroby w nich mogą być zmiany hormonalne i inne podczas ciąży:

  1. Hormon progesteron zmniejsza napięcie mięśni układu moczowo-płciowego, aby zapobiec poronieniu, ale jednocześnie zakłóca przepływ moczu.
  2. Rosnący płód zwiększa jamę macicy, która ściska moczowód, co również zakłóca proces odpływu moczu.

Ostatnia grupa ryzyka składa się z pacjentów o obniżonej odporności. W tym stanie organizm nie może w pełni bronić się przed wszystkimi obcymi mikroorganizmami. Osłabiony układ odpornościowy jest charakterystyczny dla takich kategorii pacjentów:

  • dzieci poniżej 5 lat;
  • kobiety w ciąży;
  • osoby z chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak zakażenie HIV i AIDS.

Czynniki prowokujące

Zapalenie nerek jest wtórne, gdy rozwija się na tle innych chorób. Należą do nich cukrzyca, częsta hipotermia, słaba higiena, przewlekłe infekcje zapalne. Ogólna lista czynników wywołujących odmiedniczkowe zapalenie nerek obejmuje:

  1. Guzy lub kamienie w drogach moczowych, przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego. Powoduje stagnację i naruszenie odpływu moczu.
  2. Przewlekłe zapalenie pęcherza moczowego. Jest to zapalenie pęcherza moczowego, w którym zakażenie może rozprzestrzeniać się w drogach moczowych i powodować uszkodzenie nerek.
  3. Przewlekłe ogniska zapalenia w organizmie. Należą do nich zapalenie oskrzeli, furunculosis, infekcje jelitowe, zapalenie migdałków.
  4. Choroby przenoszone drogą płciową. Rzęsistki i chlamydie mogą przenikać przez cewkę moczową do nerek, co prowadzi do ich stanu zapalnego.

Leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek w domu

Choroba jest leczona metodami zachowawczymi, ale podejście musi być kompleksowe. Terapia, oprócz przyjmowania leków, obejmuje przestrzeganie specjalnego trybu leczenia. Zasady dotyczą korekty stylu życia i odżywiania pacjenta. Celem terapii jest wyeliminowanie czynnika powodującego odmiedniczkowe zapalenie nerek. Ponadto podejmowane są działania w celu normalizacji przepływu moczu i wzmocnienia układu odpornościowego. Leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek u kobiet i mężczyzn przeprowadza się według jednego schematu, w tym:

  1. Zgodność ze specjalnym systemem. Implikuje odrzucenie intensywnego wysiłku fizycznego, wykluczenie hipotermii.
  2. Pij dużo wody. Wyznaczony przy braku obrzęku pacjenta.
  3. Żywienie medyczne. Zrównoważona dieta pomaga zmniejszyć obciążenie nerek, obniża poziom kreatyniny i mocznika we krwi.
  4. Przyjmowanie leków niehormonalnych. Są częścią terapii etiotropowej i objawowej. Pierwsza - eliminuje przyczynę choroby, druga - radzi sobie z jej objawami.
  5. Fizjoterapia. Służy do przyspieszenia regeneracji i łagodzenia nieprzyjemnych objawów patologii.

Zgodność z reżimem

Biorąc pod uwagę nasilenie choroby, lekarz określa, gdzie będzie prowadzone leczenie odmiedniczkowego zapalenia nerek. Nieskomplikowane formularze są traktowane w domu przez pierwsze kilka dni, pamiętaj, aby odpocząć w łóżku. Pacjent nie może supermolować i uprawiać sportu. Podczas zaostrzenia dozwolone jest tylko odwiedzanie toalety i kuchni w celu jedzenia. W przypadku zatrucia i powikłań pacjent musi być leczony w szpitalu pod nadzorem lekarza. Wskazania do hospitalizacji to:

  • postęp przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek;
  • ciężkie zaostrzenie choroby;
  • naruszenie urodynamiki, która wymaga przywrócenia przepływu moczu;
  • rozwój niekontrolowanego nadciśnienia tętniczego.

Obfity napój

W odmiedniczkowym zapaleniu nerek konieczne jest zwiększenie spożycia płynów do 3 litrów dziennie, ale tylko wtedy, gdy nie ma obrzęku. Woda spłukuje kanały moczowe, usuwa toksyny i przywraca normalną równowagę wodno-solną. Pij 6-8 szklanek w regularnych odstępach czasu. Oprócz wody, aby zapewnić działanie przeciwzapalne i normalizację procesów metabolicznych, użyteczne jest:

  • wywar z dogrose;
  • kompot z suszonych owoców;
  • alkaliczna woda mineralna;
  • słaba zielona herbata z mlekiem lub cytryną;
  • napoje owocowe z borówki i żurawiny.

Zdrowa żywność

Ścisła dieta nie jest wymagana. Pacjentowi zaleca się odmawianie słonych, pikantnych i tłustych potraw, wędzonych mięs i napojów alkoholowych. Preferowane są produkty z witaminami B, C, R. Konieczne jest spożywanie większej ilości warzyw i owoców, zwłaszcza tych, które mają działanie moczopędne: arbuz, melon. Lista zalecanych produktów obejmuje dodatkowo następujące produkty:

  • pieczone jabłka;
  • jasna pomarańczowa dynia;
  • fermentowane mleko;
  • kalafior;
  • młode buraki;
  • marchewka.

Farmakoterapia

Jest podzielony na dwa typy: etiotropowy i objawowy. Pierwsze jest konieczne, aby wyeliminować przyczynę upośledzonego krążenia krwi w nerkach, szczególnie żylnego, lub przejścia moczu. Operacja pomaga przywrócić odpływ moczu. Biorąc pod uwagę przyczynę choroby, przeprowadza się:

  • usunięcie gruczolaka prostaty;
  • nefropeksja na nefroptozę;
  • plastyka cewki moczowej;
  • usuwanie kamieni z dróg moczowych lub nerek;
  • plastik segmentu miedniczkowo-moczowodowego.

Leczenie etiotropowe obejmuje dodatkowo terapię przeciwzakaźną - przyjmowanie antybiotyków w zależności od czynnika wywołującego chorobę. Ta metoda jest stosowana w pierwotnym i wtórnym odmiedniczkowym zapaleniu nerek. Leczenie objawowe pomaga wyeliminować objawy choroby, przywrócić organizm po zabiegu. Aby wykonać te zadania, zaleca się następujące grupy leków:

  • leki moczopędne - eliminują obrzęk;
  • niesteroidowy środek przeciwzapalny - łagodzi stany zapalne;
  • poprawa przepływu krwi przez nerki - skuteczna w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek;
  • immunomodulatory, adaptogeny - wzmacniają układ odpornościowy.

Fizjoterapia

W medycynie fizjoterapia odnosi się do badania wpływu czynników naturalnych na organizm. Zastosowanie tego ostatniego pomaga zmniejszyć liczbę leków przyjmowanych przez człowieka. Wskazaniem do fizjoterapii jest przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek. Procedury zwiększają dopływ krwi do nerek, poprawiają dostarczanie antybiotyków do nerek i eliminują skurcze tych sparowanych organów. Ułatwia to wydzielanie kryształów śluzu, bakterii i moczu. Te efekty mają:

  1. Elektroforeza furadonina na obszarze nerek. Roztwór do tej procedury obejmuje: 100 ml wody destylowanej, 2,5 g wodorotlenku sodu, 1 g furadoniny. Aby osiągnąć wynik, wykonywanych jest 8-10 procedur.
  2. Impuls ultradźwiękowy w dawce 0,2-0,4 W / cm2 w trybie pulsacyjnym. Sesję terapii ultradźwiękowej przeprowadza się przez 10-15 minut. Przeciwwskazania - kamica moczowa.
  3. Elektroforeza erytromycyny na obszarze nerek. Dzięki prądowi elektrycznemu do narządów dostarczamy roztwór 100 g etanolu i 100 tys. IU erytromycyny.
  4. Obróbka cieplna. Należą do nich kąpiele ozokerytowe i parafinowe, błoto diatermiczne, błoto lecznicze, diatermia.

Preparaty do leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek

Wybór leków do leczenia etiotropowego odbywa się na podstawie ogólnych i biochemicznych badań krwi i moczu, podczas których wykrywany jest czynnik sprawczy. Dopiero pod tym warunkiem terapia przyniesie pozytywny wynik. Różne antybiotyki są skuteczne przeciwko niektórym bakteriom:

Nazwy antybiotyków i uroantiseptyków

Terapia antybakteryjna według wyników badania bakteriologicznego moczu

Warunkiem powodzenia antybiotykoterapii jest przydatność leku i wrażliwość patogenu na niego, która jest wykrywana przez badanie bakteryjne. Jeśli antybiotyk nie zadziałał w ciągu 2-3 dni, o czym świadczy wysoki poziom leukocytów we krwi, zastępuje się go innym lekiem. Wskazania do wyznaczenia są uzależnione od rodzaju patogenu. Ogólnie rzecz biorąc, używane są następujące grupy leków:

Nazwa grupy antybiotyków

1 g co 6 godzin

0,5 g co 8 godzin

1,2 g co 4 godziny

Przy 3,5 mg / kg w 2-3 rozcieńczeniach.

Przy 15 mg / kg w 2 dawkach.

3-5 mg / kg w 2-3 wprowadzeniach.

0,1 g do 2 razy.

0,3 g do 2 razy

0,2 g 1 raz w początkowej fazie leczenia, następnie w dawce podtrzymującej 0,1 g

0,5-1 g do 3 razy.

0,5 g do 3-4 razy.

Od 1 g do 2 razy.

480 mg 2 razy.

Dla 960 mg 2 razy.

0,1-0,15 g trzy razy.

Dla 50-100 mg trzy razy.

2 tabletki 4 razy.

Na 100-300 mg 2 razy.

Dożylnie lub domięśniowo

1-2 g co 4-6 godzin

0,5-1 g do 1-2 razy.

0,5 g do 4 razy.

Diuretyki

W obecności obrzęku i zwiększonego ciśnienia konieczne jest nie tylko ograniczenie ilości spożywanego płynu. Dodatkowo pacjent ma przepisane leki moczopędne. Stosuje się je tylko w przypadku przedłużonego odmiedniczkowego zapalenia nerek w celu zmniejszenia obrzęku. Najczęstszym lekiem moczopędnym jest lek Furosemid:

  • skład: substancja tytułowa - furosemid;
  • formy uwalniania: kapsułki i zastrzyk;
  • efekt terapeutyczny: krótkotrwały, ale wyraźny efekt moczopędny;
  • dawka dla dorosłych: 0,5-1 tabletka lub 20-40 mg przez powolne podawanie dożylne;
  • skuteczność: 20-30 minut po zażyciu tabletek, 10-15 minut po wlewie do żyły.

Furosemid ma bardzo dużą listę działań niepożądanych, dlatego preparaty ziołowe są często stosowane jako alternatywa. Przykładami takich leków są:

  1. Kanefron. Ma działanie rozkurczowe i przeciwzapalne. W kompozycji znajdują się centaury, rozmaryn, lubczyk. Dawka zależy od choroby, średnio 2 tabletki trzy razy dziennie. Korzyść jest dobrze tolerowana. Przeciwwskazania obejmują tylko indywidualną nietolerancję na lek.
  2. Fitolysin. Jest to pasta, z której przygotowuje się zawiesinę. Zawiera korzeń pietruszki i lubczyk, liście brzozy, nawłoci, olejek szałwiowy i miętowy. Dawkowanie - 1 łyżeczka. wklej pół szklanki wody 3 razy dziennie. Przeciwwskazania: ciąża, niewydolność nerek.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne

Zapotrzebowanie na niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) wynika z faktu, że pomagają one zmniejszyć stan zapalny nerek. Hamują cyklooksygenazę, która jest kluczowym enzymem w wywoływaniu odpowiedzi. W wyniku przyjmowania NLPZ spowalniane jest wytwarzanie białek zapalnych i zapobiega się proliferacji komórek (wzrostowi). Pomaga zwiększyć skuteczność leczenia etiotropowego, tj. antybiotyki. Podczas przyjmowania NLPZ łatwiej je przeniknąć do ogniska zapalenia.

Z tego powodu leki te są stosowane w połączeniu z antybiotykami. Bez terapii etiotropowej nie stosuje się NLPZ. Nie używany i lek Indometacyna, ponieważ prowadzi do martwicy brodawek nerkowych. Wśród skutecznych NLPZ są:

  1. Voltaren. Podstawą jest diklofenak, który ma działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe, przeciwreumatyczne i przeciwagregacyjne. Przeciwwskazania i skutki uboczne powinny być badane w instrukcjach, są one liczne. Średnia dawka tabletek wynosi 100-150 mg w kilku dawkach, roztwór do wstrzykiwań - 75 mg (3 ml ampułka). Zaletą jest brak kumulacji diklofenaku w patologiach nerek.
  2. Movalis Oparty na meloksykamie - substancji o działaniu przeciwgorączkowym i przeciwzapalnym. Przeciwwskazania: ciężka niewydolność nerek, przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek u pacjentów poddawanych hemodializie. Dawkowanie różnych form uwalniania: 1 tabletka dziennie, 15 μg domięśniowo raz. Zaletą jest wysoka biodostępność. Skutki uboczne są przedstawione na dużej liście, więc najlepiej je zbadać w szczegółowej instrukcji dla Movalis.
  3. Nurofen. Zawiera ibuprofen - substancję znieczulającą i przeciwzapalną. Jest stosowany w gorączce u pacjentów z chorobami zakaźnymi i zapalnymi. Dawka tabletek wynosi 200 mg do 3-4 razy dziennie. Zaletą jest możliwość stosowania w 1-2 trymestrze ciąży. Nurofena zawiera dużą listę przeciwwskazań i działań niepożądanych.

Preparaty poprawiające przepływ krwi przez nerki

Przy długim przebiegu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, dopływ krwi do tkanki nerkowej pogarsza się. Leki przeciwagregacyjne i angioprotekcyjne pomagają poprawić mikrokrążenie, rozszerzają naczynia krwionośne i zwiększają ilość tlenu dostarczanego do nerek. Głównym wskazaniem do ich stosowania jest leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Wśród powszechnie używanych antygagregantov alokować:

  1. Trental. Oparty na pentoksyfilinie, ma działanie rozszerzające naczynia, zwiększa elastyczność czerwonych krwinek. Dawka dla różnych form uwalniania: tabletki - 100 mg 3 razy dziennie, ampułki - 200-300 mg każdego ranka i wieczorem.
  2. Venoruton. Obejmuje rutozyd, ma działanie flebotoniczne i angioprotekcyjne. Zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych i obrzęk. Średnia dawka wynosi 300 mg trzy razy dziennie. Podobny efekt ma Troxevasin.
  3. Curantil. Zawiera dipirydamol - substancję o działaniu immunomodulującym i przeciwagregacyjnym. Przyjmuj dawki dobowe 75-225 mg (1-3 tabletki).
  4. Heparyna. Antykoagulant na bazie soli sodowej heparyny. Ma działanie przeciwzakrzepowe, zmniejsza agregację płytek krwi. Dawka do podawania dożylnego - 15 jm / kg / h.

Immunomodulatory i adaptogeny

Przyczyną odmiedniczkowego zapalenia nerek jest często niedobór funkcji supresorowych limfocytów. Pod tym względem pacjenci z taką diagnozą powinni otrzymywać immunomodulatory i adaptogeny. Leki te przyspieszają tworzenie przeciwciał ochronnych. Wskazania do stosowania - leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek w ostrej fazie. Przykładami immunomodulatorów i adaptogenów są:

  1. Timalin. Normalizuje funkcje limfocytów B i T. Wprowadzono domięśniowo w dawce 10-20 mg dziennie. Czas trwania leczenia wynosi 5-6 dni.
  2. Levamisole (Decaris). Stabilizuje funkcję limfocytów T i B, stymuluje fagocytozę, zwiększając tym samym zdolność organizmu do wytwarzania interferonu. Przypisany do kursu 2-3 tygodni. Dawka - 150 mg co 3 dni.
  3. T-aktywina. Dawkowanie - 100 mcg dziennie do podawania domięśniowego.
  4. Methyluracil Weź 1 g do 4 razy dziennie w ciągu 15 dni.
  5. Infusion z chińskiej trawy cytrynowej lub żeń-szenia (adaptogeny). Zalecana dawka dziennie - 30-40 kropli do 3 razy. Adaptogeny są pobierane przed zakończeniem leczenia choroby.
  6. Kompleksy multiwitaminowe Duovit, Vitrum lub Supradin. Uzupełnij brak witamin i minerałów w organizmie. Dawka wynosi: 1 tabletka dziennie.

Leczenie środków ludowego zapalenia nerek

Ziołolecznictwo nie jest stosowane jako główna metoda leczenia, jest pokazane jako uzupełnienie leków i fizjoterapii. Terapia ziołowa jest uważana za bezpieczniejszą, ale środki oparte na nich są nadal warte wykorzystania pod nadzorem lekarza. Użyte rośliny powinny mieć lekkie działanie moczopędne i antyseptyczne. Obejmują one:

  • lubczyk;
  • fioletowy;
  • Ziele dziurawca;
  • sukcesja;
  • pokrzywa;
  • krwawnik;
  • nagietek;
  • truskawki;
  • pietruszka;
  • mącznica lekarska;
  • szałwia

Mącznica lekarska (uszy niedźwiedzia)

Roślina ta zawiera unikalną substancję - arbutynę, która utlenia się w organizmie do glukozy i hydrochinonu. Ten ostatni jest naturalnym środkiem antyseptycznym, wykazującym działanie antybakteryjne. Mącznica lekarska musi być używana zgodnie z następującymi instrukcjami:

  1. Około 30 g suchej trawy zalać 500 ml wrzącej wody.
  2. Gotuj na małym ogniu przez kilka minut, a następnie pozwól mu parzyć przez około pół godziny.
  3. Pij codziennie 2 łyżki. l do 5-6 razy. Mącznica lekarska jest skuteczna w środowisku alkalicznym, dlatego należy dodatkowo używać wody mineralnej Borjomi, roztworów sody, a jest więcej malin, jabłek, gruszek.

Liście brusznicowe

Liście borówki mają działanie żółciopędne i przeciwbakteryjne. Takie właściwości wynikają z obecności w kompozycji tej samej substancji, która znajduje się w mącznicy lekarskiej - hydrochinonie. Instrukcje przygotowania i odbioru wywaru z tych dwóch ziół są również takie same. Tylko naleganie oznacza, że ​​brusznica jest lepsza o 2 godziny. Ponadto po 3-tygodniowym cyklu leczenia konieczne jest przerwanie 7 dni i powtórzenie cyklu leczenia.

Sok żurawinowy lub borówkowy

Napoje te mają właściwości przeciwgorączkowe, przeciwzapalne, gojące i antybakteryjne. Wysoka kwasowość żurawin i borówek sprawia, że ​​są one skuteczne przeciwko infekcjom dróg moczowych i infekcjom nerek, ale nie można ich stosować z wrzodami żołądka lub dwunastnicy. Instrukcje przygotowania i stosowania morse:

  1. Weź 500 g żurawiny lub borówki brusznicy, spłucz.
  2. Zemleć je do jednorodnej masy.
  3. Po kilku warstwach soku z gazy wyciśnij sok z jagód, dodaj 2,5 litra czystej wody.
  4. Weź 4 szklanki napoju owocowego dziennie.

Opłaty medyczne za połknięcie lub zabiegi na świeżym powietrzu

W ziołolecznictwie przeciwko chorobie i skutecznym ziołom. Połączenie kilku składników pomaga zmniejszyć liczbę działań niepożądanych i dawkowania. Obowiązują następujące przepisy:

Lekarz rodzinny

Leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek (bardzo szczegółowy i zrozumiały artykuł, wiele dobrych zaleceń)

Okorokov A.N.
Leczenie chorób narządów wewnętrznych:
Praktyczny przewodnik. Tom 2.
Mińsk - 1997.

Leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest przewlekłym niespecyficznym procesem infekcyjno-zapalnym z dominującym i początkowym uszkodzeniem tkanki śródmiąższowej, układu miedniczek nerkowych i kanalików nerkowych, z następczym zajęciem kłębuszków nerkowych i naczyń nerkowych.

1. Tryb

Schemat pacjenta zależy od ciężkości stanu, fazy choroby (zaostrzenie lub remisja), cech klinicznych, obecności lub braku zatrucia, powikłań przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, stopnia CRF.

Wskazania do hospitalizacji pacjenta to:

  • ciężkie zaostrzenie choroby;
  • rozwój trudnego do skorygowania nadciśnienia tętniczego;
  • postęp CRF;
  • naruszenie urodynamiki, wymagające przywrócenia przepływu moczu;
  • wyjaśnienie stanu funkcjonalnego nerek;
  • o opracowanie rozwiązania eksperckiego.

W każdej fazie choroby pacjenci nie powinni być poddawani chłodzeniu, wykluczone są również znaczne obciążenia fizyczne.
Z utajonym przebiegiem przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek z normalnym poziomem ciśnienia krwi lub łagodnym nadciśnieniem, a także zachowaną czynnością nerek, ograniczenia trybu nie są wymagane.
W przypadku zaostrzeń choroby schemat jest ograniczony, a pacjenci z wysokim stopniem aktywności i gorączką otrzymują odpoczynek w łóżku. Pozwolono mi odwiedzić jadalnię i toaletę. U pacjentów z wysokim nadciśnieniem tętniczym, niewydolnością nerek wskazane jest ograniczenie aktywności ruchowej.
Wraz z eliminacją zaostrzeń, zanikiem objawów zatrucia, normalizacją ciśnienia krwi, zmniejszeniem lub zanikiem objawów przewlekłej choroby nerek, reżim pacjenta ulega rozszerzeniu.
Cały okres leczenia zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek do pełnego rozwinięcia reżimu trwa około 4-6 tygodni (S. I. Ryabov, 1982).


2. Żywienie medyczne

Dieta pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek bez nadciśnienia tętniczego, obrzęku i PChN niewiele różni się od normalnej diety, tj. zalecana żywność o wysokiej zawartości białek, tłuszczów, węglowodanów, witamin. Dieta mleczno-warzywna spełnia te wymagania, dozwolone jest również mięso i gotowane ryby. W dziennej racji żywnościowej należy podać potrawy z warzyw (ziemniaki, marchew, kapusta, buraki) oraz owoce bogate w potas i witaminy C, P, grupy B (jabłka, śliwki, morele, rodzynki, figi itp.), Mleko, produkty mleczne ( twarożek, ser, kefir, śmietana, kwaśne mleko, śmietana), jajka (gotowane, gotowane na miękko, jajecznica). Dzienna wartość energetyczna diety wynosi 2000-2500 kcal. Podczas całego okresu choroby spożycie pikantnych potraw i przypraw jest ograniczone.

W przypadku braku przeciwwskazań pacjentowi zaleca się spożywanie do 2-3 litrów płynu dziennie w postaci wód mineralnych, napojów wzbogaconych, soków, napojów owocowych, kompotów, galaretki. Sok żurawinowy lub napój owocowy jest szczególnie przydatny, ponieważ ma działanie antyseptyczne na nerki i drogi moczowe.

Wymuszona diureza przyczynia się do złagodzenia procesu zapalnego. Ograniczenie płynów jest konieczne tylko wtedy, gdy zaostrzeniu choroby towarzyszy naruszenie odpływu moczu lub nadciśnienia tętniczego.

W okresie zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek stosowanie soli kuchennej jest ograniczone do 5-8 g dziennie, aw przypadku naruszenia odpływu moczu i nadciśnienia tętniczego - do 4 g dziennie. Poza zaostrzeniem, przy normalnym ciśnieniu krwi, dozwolona jest praktycznie optymalna ilość soli kuchennej - 12-15 g dziennie.

We wszystkich postaciach i na każdym etapie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek zaleca się włączenie do diety arbuzów, melonów i dyni, które są moczopędne i pomagają oczyścić drogi moczowe z zarazków, śluzu i małych kamieni.

Wraz z rozwojem CRF, ilość białka w diecie jest zmniejszona, z hiperazotemią, przepisywana jest dieta niskobiałkowa, z pokarmami zawierającymi potas z hiperkaliemią (szczegóły, patrz „Leczenie przewlekłej niewydolności nerek”).

W przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek wskazane jest przepisywanie przez 2-3 dni głównie żywności zakwaszającej (chleb, produkty mączne, mięso, jaja), a następnie na 2-3 dni dietę alkalizującą (warzywa, owoce, mleko). Zmienia to pH moczu, śródmiąższowej nerki i stwarza niekorzystne warunki dla mikroorganizmów.


3. Leczenie etiologiczne

Leczenie etiologiczne obejmuje eliminację przyczyn upośledzenia przepływu moczu lub krążenia nerkowego, zwłaszcza żylnego, a także terapii przeciwinfekcyjnej.

Odzyskiwanie odpływu moczu uzyskuje się za pomocą interwencji chirurgicznych (usunięcie gruczolaka prostaty, kamieni nerkowych i zakażeń dróg moczowych, nefropeksja w przypadku nefroptozy, plastyka cewki moczowej lub odcinka miedniczkowo-moczowodowego itp.), Tj. Odzyskanie moczu jest niezbędne dla tak zwanego wtórnego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Bez przywrócenia moczu przywróconego w wystarczającym stopniu, zastosowanie terapii przeciwzakaźnej nie daje trwałej i przedłużonej remisji choroby.

Leczenie przeciwzakaźne przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek jest ważnym wydarzeniem zarówno dla wtórnego, jak i pierwotnego wariantu choroby (niezwiązanego z upośledzonym wypływem moczu przez drogi moczowe). Wybór leków jest dokonywany z uwzględnieniem rodzaju patogenu i jego wrażliwości na antybiotyki, skuteczności poprzednich kursów leczenia, nefrotoksyczności leków, stanu czynności nerek, ciężkości przewlekłej niewydolności nerek, wpływu reakcji moczu na aktywność leków.

Przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest spowodowane przez najbardziej zróżnicowaną florę. Najczęstszym patogenem jest Escherichia coli, ponadto choroba może być wywołana przez enterokoki, wulgarne Proteus, Staphylococcus, Streptococcus, Pseudomonas bacillus, Mycoplasma, rzadziej przez grzyby, wirusy.

Często przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek jest spowodowane przez związki drobnoustrojów. W niektórych przypadkach choroba jest wywoływana przez formy L bakterii, tj. transformowane mikroorganizmy z utratą ściany komórkowej. Forma L jest adaptacyjną postacią mikroorganizmów w odpowiedzi na środki chemioterapeutyczne. Bezskorupowe formy L są niedostępne dla najczęściej stosowanych środków przeciwbakteryjnych, ale zachowują wszystkie właściwości toksyczno-alergiczne i są w stanie wspierać proces zapalny (żadne konwencjonalne metody nie wykrywają bakterii).

W leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek stosowano różne leki przeciwinfekcyjne - uroantiseptyki.

Główne czynniki powodujące odmiedniczkowe zapalenie nerek są wrażliwe na następujące środki antyseptyczne.
E. coli: lewomycetyna, ampicylina, cefalosporyny, karbenicylina, gentamycyna, tetracykliny, kwas nalidyksowy, związki nitrofuranu, sulfonamidy, fosfacyna, nolityna, palin są bardzo skuteczne.
Enterobacter: lewomycetyna, gentamycyna, palin są bardzo skuteczne; tetracykliny, cefalosporyny, nitrofurany, kwas nalidyksowy są umiarkowanie skuteczne.
Proteus: ampicylina, gentamycyna, karbenicylina, nolitsin, palin są bardzo skuteczne; Lewomycetyna, cefalosporyny, kwas nalidyksowy, nitrofurany, sulfonamidy są umiarkowanie skuteczne.
Pseudomonas aeruginosa: gentamycyna, karbenicylina jest wysoce skuteczna.
Enterococcus: Ampicylina jest wysoce skuteczna; Karbenicylina, gentamycyna, tetracykliny, nitrofurany są umiarkowanie skuteczne.
Staphylococcus aureus (nie tworzą penicylinazy): wysoce skuteczna penicylina, ampicylina, cefalosporyny, gentamycyna; Karbenicylina, nitrofurany, sulfonamidy są umiarkowanie skuteczne.
Staphylococcus aureus (tworzący penicylinazę): oksacylina, metycylina, cefalosporyny, gentamycyna są wysoce skuteczne; tetracykliny i nitrofurany są umiarkowanie skuteczne.
Streptococcus: wysoce skuteczna penicylina, karbenicylina, cefalosporyny; ampicylina, tetracykliny, gentamycyna, sulfonamidy, nitrofurany są umiarkowanie skuteczne.
Zakażenie mykoplazmą: tetracykliny, erytromycyna są bardzo skuteczne.

Aktywne leczenie uro-antyseptykami musi rozpoczynać się od pierwszych dni zaostrzenia i trwać do momentu wyeliminowania wszystkich objawów procesu zapalnego. Następnie konieczne jest przepisanie leczenia przeciw nawrotom.

Podstawowe zasady przepisywania antybiotykoterapii to:
1. Zgodność środka przeciwbakteryjnego i wrażliwości mikroflory moczu na niego.
2. Dawkowanie leku powinno być dokonywane z uwzględnieniem stanu czynności nerek, stopnia ESRI.
3. Należy rozważyć działanie nefrotoksyczne antybiotyków i innych środków antyseptycznych i należy przepisywać najmniej nefrotoksyczne.
4. W przypadku braku efektu terapeutycznego w ciągu 2-3 dni od rozpoczęcia leczenia, lek należy zmienić.
5. Przy wysokim stopniu aktywności procesu zapalnego, ciężkim zatruciu, ciężkim przebiegu choroby, nieskuteczności monoterapii, konieczne jest połączenie środków antyseptycznych urano.
6. Konieczne jest dążenie do reakcji moczu, najbardziej korzystnej dla działania środków przeciwbakteryjnych.

Następujące środki przeciwbakteryjne są stosowane w leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek: antybiotyki (tabela 1), leki sulfonamidy, związki nitrofuranu, fluorochinolony, nitroksolina, nevigramon, gramuryna, palin.

3.1. Antybiotyki


3.1.1. Preparaty penicylinowe
Jeśli etiologia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek nie jest znana (patogen nie jest zidentyfikowany), lepiej jest wybrać penicyliny o rozszerzonym spektrum aktywności (ampicylina, amoksycylina) z leków z grupy penicylin. Leki te aktywnie wpływają na florę Gram-ujemną, większość drobnoustrojów gram-dodatnich, ale gronkowce wytwarzające penicylinazę, nie są na nie wrażliwe. W tym przypadku muszą być połączone z oksacyliną (ampiox) lub stosować wysoce skuteczne kombinacje ampicyliny z inhibitorami beta-laktamazy (penicylinazy): unazyną (ampicylina + sulbaktam) lub augmentiną (amoksycylina + klawulanian). Karbenicylina i azklocylina wykazują wyraźną aktywność przeciw szkodnikom.

3.1.2. Narkotyki grupują cefalosporyny
Cefalosporyny są bardzo aktywne, mają silne działanie bakteriobójcze, mają szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego (aktywnie wpływają na florę Gram-dodatnią i Gram-ujemną), ale mają niewielki lub żaden wpływ na enterokoki. Tylko ceftazydym (fortum) i cefoperazon (cefobid) mają aktywny wpływ na szwy cefalosporyn w pseudomonas.

3.1.3. Karbapenemy
Karbapenemy mają szerokie spektrum działania (flora Gram-dodatnia i Gram-ujemna, w tym Pseudomonas aeruginosa i gronkowce, wytwarzające penicylinazę - beta-laktamazę).
Podczas leczenia odmiedniczkowego zapalenia nerek z leków z tej grupy stosuje się imipineum, ale zawsze w połączeniu z cilastatyną, ponieważ cylastatyna jest inhibitorem dehydropeptydazy i hamuje inaktywację nerek imipinem.
Imipineum jest rezerwą antybiotykową i jest wskazana w przypadku ciężkich zakażeń wywołanych przez wiele opornych szczepów mikroorganizmów, a także w przypadku zakażeń mieszanych.

3.1.5. Preparaty aminoglikozydowe
Aminoglikozydy mają silne i szybsze działanie bakteriobójcze niż antybiotyki beta-laktamowe, mają szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego (Gram-dodatnia, Gram-ujemna flora, Bacillus ropa niebieska). Należy pamiętać o możliwym nefrotoksycznym działaniu aminoglikozydów.

3.1.6. Preparaty linozaminy
Linozoaminy (linkomycyna, klindamycyna) mają działanie bakteriostatyczne, mają raczej wąskie spektrum aktywności (ziarniaki Gram-dodatnie - paciorkowce, gronkowce, w tym wytwarzające penicylinazę; beztlenowce nie tworzące przetrwalników). Linozoaminy nie są aktywne wobec enterokoków i flory Gram-ujemnej. Oporność mikroflory, zwłaszcza gronkowców, szybko rozwija się w kierunku linozoamin. W ciężkim przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek linozoaminy należy łączyć z aminoglikozydami (gentamycyna) lub z innymi antybiotykami działającymi na bakterie Gram-ujemne.

3.1.7. Lewomycetyna
Lewomycetyna - antybiotyk bakteriostatyczny, aktywny wobec bakterii Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, tlenowych, beztlenowych, mykoplazmy, chlamydii. Pseudomonas aeruginosa jest odporny na chloramfenikol.

3.1.8. Fosfomycyna
Fosfomycyna - antybiotyk bakteriobójczy o szerokim spektrum działania (działa na drobnoustroje Gram-dodatnie i Gram-ujemne, jest również skuteczna przeciwko patogenom opornym na inne antybiotyki). Lek jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem, dlatego jest bardzo skuteczny w odmiedniczkowym zapaleniu nerek i jest nawet uważany za lek rezerwowy dla tej choroby.

3.1.9. Uwzględnienie reakcji moczu
W powołaniu antybiotyków na odmiedniczkowe zapalenie nerek należy rozważyć reakcję moczu.
Z kwaśną reakcją moczu, działanie następujących antybiotyków jest wzmocnione:
- penicylina i jej leki półsyntetyczne;
- tetracykliny;
- novobiocina.
Gdy alkaliczny mocz zwiększa działanie następujących antybiotyków:
- erytromycyna;
- oleandomycyna;
- linkomycyna, dalacyna;
- aminoglikozydy.
Leki, których działanie nie zależy od środowiska reakcji:
- chloramfenikol;
- ristomycyna;
- wankomycyna.

3.2. Sulfanilamidy

Sulfonamidy w leczeniu pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek są stosowane rzadziej niż antybiotyki. Mają właściwości bakteriostatyczne, działają na ziarniaki Gram-dodatnie i Gram-ujemne, Gram-ujemne „pałeczki” (Escherichia coli), chlamydie. Jednak enterokoki, Pseudomonas aeruginosa, beztlenowce nie są wrażliwe na sulfonamidy. Wpływ sulfonamidów wzrasta wraz z moczem zasadowym.

Urosulfan - podaje się 1 g 4-6 razy dziennie, podczas gdy w moczu powstaje wysokie stężenie leku.

Połączone preparaty sulfonamidów z trimetoprimem - charakteryzują się synergizmem, wyraźnym działaniem bakteriobójczym i szerokim spektrum aktywności (Gram-dodatnia flora - paciorkowce, gronkowce, w tym wytwarzająca penicylinę; flora gram-ujemna - bakterie, chlamydia, mykoplazma). Leki nie działają na pałeczki pseudomonas i beztlenowce.
Bactrim (Biseptol) - połączenie 5 części sulfametoksazolu i 1 części trimetoprimu. Jest podawany doustnie w tabletkach 0,48 g przy 5-6 mg / kg dziennie (w 2 dawkach); dożylnie w ampułkach 5 ml (0,4 g sulfametoksazolu i 0,08 g trimetoprimu) w izotonicznym roztworze chlorku sodu 2 razy dziennie.
Groseptol (0,4 g sulfamerazolu i 0,08 g trimetoprimu w 1 tabletce) podaje się doustnie 2 razy dziennie w średniej dawce 5-6 mg / kg dziennie.
Lidaprim to preparat złożony zawierający sulfametrol i trimetoprim.

Te sulfonamidy dobrze rozpuszczają się w moczu, prawie nie wypadają w postaci kryształów w drogach moczowych, ale nadal zaleca się picie każdej dawki leku wodą sodową. W trakcie leczenia konieczne jest również kontrolowanie liczby leukocytów we krwi, ponieważ możliwy jest rozwój leukopenii.

3.3. Chinolony

Chinolony są oparte na 4-chinolonie i są podzielone na dwa pokolenia:
I pokolenie:
- kwas nalidyksowy (nevigramone);
- kwas oksolinowy (gramuryna);
- pipemidovy acid (palin).
II generacji (fluorochinolony):
- cyprofloksacyna (cyprobay);
- Ofloksacyna (Tarvid);
- pefloksacyna (abaktalna);
- norfloksacyna (nolitsin);
- lomefloxacin (maksakvin);
- enoksacyna (penetreks).

3.3.1. Chinolony I generacji
Kwas nalidyksowy (Nevigramone, Negram) - lek jest skuteczny w zakażeniach dróg moczowych wywołanych przez bakterie Gram-ujemne, z wyjątkiem Pseudomonas aeruginosa. Jest nieskuteczny wobec bakterii Gram-dodatnich (gronkowców, paciorkowców) i beztlenowców. Działa bakteriostatycznie i bakteriobójczo. Podczas przyjmowania leku wewnątrz tworzy wysokie stężenie w moczu.
W przypadku zasadowego moczu zwiększa się przeciwbakteryjne działanie kwasu nalidyksowego.
Dostępny w kapsułkach i tabletkach 0,5 g. Jest podawany doustnie w 1-2 tabletkach 4 razy dziennie przez co najmniej 7 dni. Przy długotrwałym leczeniu, stosuj 0,5 g 4 razy dziennie.
Możliwe działania niepożądane leku: nudności, wymioty, ból głowy, zawroty głowy, reakcje alergiczne (zapalenie skóry, gorączka, eozynofilia), zwiększona wrażliwość skóry na światło słoneczne (fotodermatoza).
Przeciwwskazania do stosowania Nevigrammon: nieprawidłowa czynność wątroby, niewydolność nerek.
Kwas nalidyksowy nie powinien być podawany jednocześnie z nitrofuranami, ponieważ zmniejsza to działanie przeciwbakteryjne.

Kwas oksolinowy (gramurina) - w spektrum przeciwbakteryjnym gramuryny jest zbliżony do kwasu nalidyksowego, jest skuteczny przeciwko bakteriom Gram-ujemnym (Escherichia coli, Proteus), Staphylococcus aureus.
Dostępne w tabletkach 0,25 g. Przypisane do 2 tabletek 3 razy dziennie po posiłkach przez co najmniej 7-10 dni (do 2-4 tygodni).
Skutki uboczne są takie same jak w leczeniu Nevigrammon.

Kwas pipemidowy (palin) - jest skuteczny wobec flory gram-ujemnej, a także pseudomonas, gronkowców.
Dostępne w kapsułkach 0,2 gi tabletkach 0,4 g. Wyznaczane 0,4 g 2 razy dziennie przez 10 dni lub dłużej.
Tolerancja leku jest dobra, czasem nudności, reakcje alergiczne skóry.

3.3.2. Chinolony II generacji (fluorochinolony)
Fluorochinolony są nową klasą syntetycznych środków przeciwbakteryjnych o szerokim spektrum działania. Fluorochinolony mają szerokie spektrum działania, są aktywne wobec flory gram-ujemnej (Escherichia coli, enterobacter, Pseudomonas aeruginosa), bakterii gram-dodatnich (gronkowce, paciorkowce), legionelli, mykoplazmy. Jednak enterokoki, chlamydie i większość beztlenowców są na nie niewrażliwe. Fluorochinolony dobrze wnikają do różnych narządów i tkanek: płuca, nerki, kości, prostaty mają długi okres półtrwania, więc można je stosować 1-2 razy dziennie.
Działania niepożądane (reakcje alergiczne, zaburzenia dyspeptyczne, dysbioza, pobudzenie) są dość rzadkie.

Cyprofloksacyna (Cyprobay) jest „złotym standardem” wśród fluorochinolonów, ponieważ jest silniejsza niż przeciwbakteryjne działanie wielu antybiotyków.
Dostępny w tabletkach 0,25 i 0,5 gi fiolkach z roztworem do infuzji zawierającym 0,2 g cyprobialu. Przydzielony do środka, niezależnie od przyjmowania pokarmu 0,25-0,5 g, 2 razy dziennie, z bardzo poważnym zaostrzeniem odmiedniczkowego zapalenia nerek, lek podaje się najpierw dożylnie, 0,2 g 2 razy dziennie, a następnie kontynuuje się podawanie doustne.

Ofloksacyna (Tarvid) - dostępna w postaci tabletek 0,1 gi 0,2 g oraz fiolek do podawania dożylnego 0,2 g.
Najczęściej ofloksacyna jest podawana doustnie 0,2 g 2 razy dziennie, w przypadku bardzo poważnych zakażeń lek podaje się najpierw dożylnie w dawce 0,2 g 2 razy dziennie, a następnie przenosi się do podawania doustnego.

Pefloxacin (abactal) - dostępny w tabletkach 0,4 gi 5 ml ampułek zawierających 400 mg leku. Przypisany w ciągu 0,2 g 2 razy dziennie podczas posiłków, w przypadku poważnego stanu chorobowego, 400 mg wprowadza się dożylnie w 250 ml 5% roztworu glukozy (abakalu nie można rozpuścić w roztworach soli) rano i wieczorem, a następnie przenieść do spożycia.

Norfloksacyna (Nolitsin) jest wytwarzana w tabletkach 0,4 g, podawanych doustnie w dawce 0,2-0,4 g 2 razy dziennie, w ostrych zakażeniach dróg moczowych przez 7-10 dni, w przypadku przewlekłych i nawracających zakażeń - do 3 miesięcy.

Lomefloxacin (maksakvin) - produkowany w tabletkach 0,4 g, podawany doustnie 400 mg 1 raz dziennie przez 7-10 dni, w ciężkich przypadkach można stosować dłużej (do 2-3 miesięcy).

Enoxacin (Penetrex) - dostępny w tabletkach 0,2 i 0,4 g, podawany doustnie w dawce 0,2-0,4 g, 2 razy dziennie, nie może być łączony z NLPZ (mogą wystąpić drgawki).

Ze względu na fakt, że fluorochinolony mają wyraźny wpływ na patogeny zakażeń dróg moczowych, są uważane za środki z wyboru w leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Przy niepowikłanych zakażeniach dróg moczowych za wystarczający uznaje się trzydniowy cykl leczenia fluorochinolonami, przy skomplikowanych zakażeniach dróg moczowych leczenie kontynuuje się przez 7–10 dni, przy przewlekłych zakażeniach dróg moczowych możliwe jest dłuższe stosowanie (3-4 tygodnie).

Ustalono, że fluorochinolony można łączyć z antybiotykami bakteriobójczymi - antyseksonowymi panikylinami (karbenicylina, azlocylina), ceftazydymem i imipenemem. Te kombinacje są przepisywane dla pojawienia się szczepów bakterii opornych na monoterapię fluorochinolonami.
Należy podkreślić niską aktywność fluorochinolonów w stosunku do pneumokoków i beztlenowców.

3.4. Związki nitrofuranu

Związki nitrofuranu mają szerokie spektrum aktywności (ziarniaki Gram-dodatnie - paciorkowce, gronkowce; bakterie Gram-ujemne - Escherichia coli, Proteus, Klebsiella, Enterobacter). Niewrażliwe na związki nitrofuranu beztlenowe, pseudomonas.
Podczas leczenia związki nitrofuranu mogą mieć niepożądane skutki uboczne: zaburzenia dyspeptyczne;
hepatotoksyczność; neurotoksyczność (uszkodzenie centralnego i obwodowego układu nerwowego), zwłaszcza z niewydolnością nerek i długotrwałym leczeniem (ponad 1,5 miesiąca).
Przeciwwskazania do powołania związków nitrofuranu: ciężka choroba wątroby, niewydolność nerek, choroby układu nerwowego.
Następujące związki nitrofuranowe są najczęściej stosowane w leczeniu przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek.

Furadonin - dostępny w tabletkach 0,1 g; dobrze wchłaniany w przewodzie pokarmowym, tworzy niskie stężenia we krwi, wysokie - w moczu. Wyznaczony do środka przez 0,1-0,15 g 3-4 razy dziennie podczas lub po posiłku. Czas trwania leczenia wynosi 5-8 dni, przy braku efektu w tym okresie kontynuowanie leczenia jest niepraktyczne. Działanie furadoniny jest wzmocnione przez kwaśny mocz i osłabione, gdy pH moczu wynosi> 8.
Lek jest zalecany w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek, ale jest nieodpowiedni w przypadku ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek, ponieważ nie powoduje wysokiego stężenia w tkance nerek.

Furagin - w porównaniu z furadoniną jest lepiej wchłaniany w przewodzie pokarmowym, jest lepiej tolerowany, ale jego stężenie w moczu jest niższe. Dostępny w tabletkach i kapsułkach 0,05 gi w postaci proszku w puszkach 100 g
Stosuje się go wewnętrznie na 0,15-0,2 g 3 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi 7-10 dni. Jeśli to konieczne, powtórz zabieg po 10-15 dniach.
W przypadku ciężkiego zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek można wstrzykiwać dożylnie rozpuszczalną furaginę lub solafur (300-500 ml 0,1% roztworu dziennie).

Związki nitrofuranu są dobrze połączone z antybiotykami aminoglikozydami, cefalosporynami, ale nie są połączone z penicylinami i chloramfenikolem.

3.5. Chinoliny (pochodne 8-hydroksychinoliny)

Nitroksolina (5-NOK) - dostępna w tabletkach 0,05 g. Ma szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego, tj. wpływa na florę Gram-ujemną i Gram-dodatnią, szybko wchłaniany w przewodzie pokarmowym, wydalany w postaci niezmienionej przez nerki i powodujący wysokie stężenie w moczu.
Mianowany 2 tabletkami 4 razy dziennie przez co najmniej 2-3 tygodnie. W opornych przypadkach przepisuje się 3-4 tabletki 4 razy dziennie. W razie potrzeby możesz ubiegać się o długie kursy 2 tygodnie w miesiącu.
Toksyczność leku jest nieznaczna, możliwe są skutki uboczne; zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wysypki skórne. W leczeniu 5-NOC mocz staje się żółty szafranowy.


Podczas leczenia pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek należy wziąć pod uwagę nefrotoksyczność leków i preferować najmniej nefrotoksyczne - penicylinę i półsyntetyczne penicyliny, karbenicylinę, cefalosporyny, chloramfenikol, erytromycynę. Najbardziej nefrotoksyczna grupa aminoglikozydowa.

Jeśli niemożliwe jest określenie czynnika powodującego przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek lub przed otrzymaniem danych z antybiogramu, konieczne jest przepisanie leków przeciwbakteryjnych o szerokim spektrum działania: ampioks, karbenicylina, cefalosporyny, chinolony nitroksolina.

Wraz z rozwojem CRF dawki uroanteptydów zmniejszają się, a odstępy zwiększają się (patrz „Leczenie przewlekłej niewydolności nerek”). Aminoglikozydy nie są przepisywane dla CRF, związki nitrofuranu i kwas nalidyksowy mogą być przepisywane do CRF tylko w etapach utajonych i kompensowanych.

Biorąc pod uwagę konieczność dostosowania dawki w przewlekłej niewydolności nerek, można wyróżnić cztery grupy leków przeciwbakteryjnych:

  • antybiotyki, których stosowanie jest możliwe w zwykłych dawkach: dikloksacylina, erytromycyna, chloramfenikol, oleandomycyna;
  • antybiotyki, których dawka jest zmniejszona o 30% przy wzroście zawartości mocznika we krwi o ponad 2,5 razy w porównaniu z normą: penicylina, ampicylina, oksacylina, metycylina; leki te nie są nefrotoksyczne, ale z CKD gromadzą się i wywołują skutki uboczne;
  • leki przeciwbakteryjne, których stosowanie w przewlekłej niewydolności nerek wymaga obowiązkowego dostosowania dawki i odstępów podawania: gentamycyna, karbenicylina, streptomycyna, kanamycyna, biseptol;
  • środki przeciwbakteryjne, których stosowanie nie jest zalecane w ciężkiej PChN: tetracykliny (z wyjątkiem doksycykliny), nitrofurany, nevigramon.

Leczenie środkami przeciwbakteryjnymi w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek przeprowadza się systematycznie i przez długi czas. Początkowy przebieg leczenia przeciwbakteryjnego wynosi 6-8 tygodni, w tym czasie konieczne jest osiągnięcie zahamowania czynnika zakaźnego w nerkach. Z reguły w tym okresie możliwe jest wyeliminowanie klinicznych i laboratoryjnych objawów aktywności procesu zapalnego. W ciężkich przypadkach procesu zapalnego stosuje się różne kombinacje środków przeciwbakteryjnych. Skuteczne połączenie penicyliny i jej półsyntetycznych leków. Preparaty kwasu nalidyksowego można łączyć z antybiotykami (karbenicylina, aminoglikozydy, cefalosporyny). Antybiotyki łączą 5 NOK. Doskonale łączą i wzmacniają działanie antybiotyków bakteriobójczych (penicyliny i cefalosporyny, penicyliny i aminoglikozydy).

Po osiągnięciu remisji, leczenie przeciwbakteryjne powinno być kontynuowane w kursach przerywanych. Powtarzane cykle antybiotykoterapii u pacjentów z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek należy przepisywać 3-5 dni przed spodziewanym pojawieniem się objawów zaostrzenia choroby, tak aby faza remisji utrzymywała się przez długi czas. Powtarzane cykle leczenia przeciwbakteryjnego prowadzi się przez 8-10 dni z lekami, na które wcześniej zidentyfikowano wrażliwość czynnika wywołującego chorobę, ponieważ nie ma bakteriurii w utajonej fazie zapalenia i remisji.

Metody kursów przeciw nawrotom w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek przedstawiono poniżej.

A. Ya Pytel zaleca leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek w dwóch etapach. W pierwszym okresie leczenie prowadzi się w sposób ciągły, zastępując lek przeciwbakteryjny innym co 7-10 dni, aż do wystąpienia trwałego zaniku leukocyturii i bakteriurii (przez okres co najmniej 2 miesięcy). Następnie przez 4-5 miesięcy przeprowadza się przerywane leczenie lekami przeciwbakteryjnymi przez 15 dni w odstępach 15-20 dni. Przy utrzymującej się długotrwałej remisji (po 3-6 miesiącach leczenia) nie można przepisywać leków przeciwbakteryjnych. Następnie przeprowadza się leczenie przeciw nawrotom - sekwencyjny (3-4 razy w roku) kurs stosowania środków przeciwbakteryjnych, antyseptycznych, roślin leczniczych.


4. Stosowanie NLPZ

W ostatnich latach omówiono możliwość stosowania NLPZ w przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek. Leki te mają działanie przeciwzapalne ze względu na zmniejszenie dostaw energii w miejscu zapalenia, zmniejszenie przepuszczalności naczyń włosowatych, stabilizację błon lizosomów, wywołanie łagodnego działania immunosupresyjnego, działanie przeciwgorączkowe i przeciwbólowe.
Ponadto, stosowanie NLPZ ma na celu zmniejszenie efektów reaktywnych powodowanych przez proces zakaźny, zapobieganie proliferacji, niszczenie barier włóknistych, tak aby leki przeciwbakteryjne osiągnęły ostrość zapalną. Ustalono jednak, że długotrwałe stosowanie indometacyny może powodować martwicę brodawek nerkowych i upośledzenie hemodynamiki nerek (Yu. A. Pytel).
Spośród NLPZ najbardziej odpowiedni jest Voltaren (diklofenak sodowy), który ma silne działanie przeciwzapalne i najmniej toksyczny. Voltaren przepisuje się 0,25 g 3-4 razy dziennie po posiłkach przez 3-4 tygodnie.


5. Poprawa przepływu krwi przez nerki

Upośledzony przepływ krwi przez nerki odgrywa ważną rolę w patogenezie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. Ustalono, że w tej chorobie występuje nierównomierny rozkład przepływu krwi przez nerki, co wyraża się w niedotlenieniu kory i flebostazie w substancji rdzeniowej (Yu. A. Pytel, I. I. Zolotarev, 1974). W związku z tym w złożonej terapii przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek konieczne jest stosowanie leków, które korygują zaburzenia krążenia w nerkach. W tym celu stosuje się następujące środki.

Trental (pentoksyfilina) - zwiększa elastyczność erytrocytów, zmniejsza agregację płytek, zwiększa filtrację kłębuszkową, ma niewielkie działanie moczopędne, zwiększa dostarczanie tlenu do obszaru dotkniętego niedokrwienną tkanką, a także objętość tętna nerki.
Trental podaje się doustnie w dawce 0,2-0,4 g 3 razy dziennie po posiłkach, po 1-2 tygodniach dawkę zmniejsza się do 0,1 g 3 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi 3-4 tygodnie.

Curantil - zmniejsza agregację płytek, poprawia mikrokrążenie, przypisuje się 0,025 g 3-4 razy dziennie przez 3-4 tygodnie.

Venoruton (troksevazin) - zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych i obrzęki, hamuje agregację płytek krwi i krwinki czerwone, zmniejsza niedokrwienne uszkodzenie tkanki, zwiększa przepływ krwi w naczyniach włosowatych i odpływ żylny z nerek. Venoruton jest półsyntetyczną pochodną rutyny. Lek jest dostępny w kapsułkach po 0,3 gi 5 ml ampułek z 10% roztworem.
Yu A. Pytel i Yu M. Esilevsky sugerują, że w celu skrócenia czasu trwania leczenia zaostrzenia przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek, oprócz terapii przeciwbakteryjnej, dożylnie należy przepisywać dożylnie w dawce 10-15 mg / kg przez 5 dni, a następnie 5 mg / kg 2 razy dzień dla całego przebiegu leczenia.

Heparyna - zmniejsza agregację płytek krwi, poprawia mikrokrążenie, ma działanie przeciwzapalne i anty-komplementarne, działa immunosupresyjnie, hamuje cytotoksyczne działanie limfocytów T, w małych dawkach chroni błony wewnętrzne naczyń krwionośnych przed szkodliwym działaniem endotoksyny.
W przypadku braku przeciwwskazań (skaza krwotoczna, wrzody żołądka i dwunastnicy), heparynę można podawać podczas złożonej terapii przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek z 5000 U, 2-3 razy dziennie pod skórą brzucha przez 2-3 tygodnie, a następnie stopniowo zmniejszać dawkę o 7-10 dni do pełnego anulowania.


6. Funkcjonalna gimnastyka bierna nerek.

Istota czynnościowej gimnastyki biernej nerek polega na okresowej zmianie obciążenia funkcjonalnego (ze względu na działanie saluretyku) i stanie względnego odpoczynku. Środki saluretyczne, powodujące wielomocz, pomagają zmaksymalizować mobilizację wszystkich rezerwowych możliwości nerek poprzez włączenie dużej liczby nefronów do aktywności (w normalnych warunkach fizjologicznych tylko 50-85% kłębuszków jest w stanie aktywnym). W funkcjonalnej biernej gimnastyce nerek wzrasta nie tylko diureza, ale także nerkowy przepływ krwi. Z powodu wyłonionej hipowolemii wzrasta stężenie substancji przeciwbakteryjnych w surowicy krwi i tkance nerkowej, a ich skuteczność w strefie zapalenia wzrasta.

Jako środek funkcjonalnej biernej gimnastyki nerek powszechnie stosuje się lasix (Yu. A. Pytel, I. I. Zolotarev, 1983). Powołano 2-3 razy w tygodniu 20 mg lasix dożylnie lub 40 mg furosemidu wewnątrz z kontrolą dziennej diurezy, zawartości elektrolitów w surowicy krwi i parametrów biochemicznych krwi.

Reakcje negatywne, które mogą wystąpić podczas biernej gimnastyki nerek:

  • długotrwałe stosowanie metody może prowadzić do wyczerpania rezerwowej pojemności nerek, co objawia się pogorszeniem ich funkcji;
  • nienadzorowana gimnastyka pasywna nerek może prowadzić do zakłócenia równowagi wodno-elektrolitowej;
  • bierna gimnastyka nerek jest przeciwwskazana z naruszeniem przepływu moczu z górnych dróg moczowych.


7. Ziołolecznictwo

W złożonej terapii przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek stosuje się leki o działaniu przeciwzapalnym, moczopędnym oraz z rozwojem krwiomoczu - efekt hemostatyczny (Tabela 2).