Antybiotyki ogólnoustrojowe (leki przeciwbakteryjne o działaniu ogólnoustrojowym) - obecnie prawdopodobnie największa grupa leków stosowanych w prawie wszystkich gałęziach medycyny.
Działanie leków w tej grupie opiera się na zdolności wywierania bakteriobójczego (bezpośredniego zabijania) i bakteriostatycznego (przytłaczającego mnożenia) działania na bakterie chorobotwórcze. Pod tym względem, antybiotyki ogólnoustrojowe są stosowane w leczeniu chorób zakaźnych i zapalnych dowolnej lokalizacji spowodowanej przez bakterie (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie kości i szpiku itp.).
W dermatologii szeroko stosowane są również antybiotyki ogólnoustrojowe: są one stosowane w leczeniu wszystkich zakażeń bakteryjnych skóry i tkanki podskórnej (liszajec, wrzód i karbid, róży, rumienia), a także zakażeń przenoszonych drogą płciową (rzeżączka, kiła, chlamydioza) i wielu innych.
Ze względu na różnorodność patogenów chorób zakaźnych i zapalnych, a także biorąc pod uwagę powstawanie ich odporności (oporności) na działanie antybiotyków, wiele takich leków zostało zsyntetyzowanych dzisiaj. W zależności od właściwości chemicznych są one podzielone na różne grupy. Poniższa tabela przedstawia główne grupy i najczęściej używane leki z tych grup.
Antybiotyki ogólnoustrojowe w leczeniu zakażeń bakteryjnych skóry i tkanek miękkich: skupienie się na makrolidach
O artykule
Autorzy: Belousova T.A. (GBOU VPO „Pierwszy Moskiewski Państwowy Uniwersytet Medyczny. IM Sechenov„ Ministerstwo Zdrowia, Moskwa), Kayumova L.N. Goryachkina M.V.
Cytat: Belousova TA, Kayumova L.N., Goryachkina MV Antybiotyki ogólnoustrojowe w leczeniu zakażeń bakteryjnych skóry i tkanek miękkich: skupić się na makrolidach // BC. 2011. №21. Str. 1317
Epidemiologia Zakażenia bakteryjne skóry, powodujące jej ropne zapalenie, zostały zidentyfikowane w grupie zakaźnych dermatoz przez francuskiego naukowca H. Leloira w 1891 r. Pod nazwą ropnej skóry (pyon - ropa, derma - skin). Za granicą ropne zapalenie skóry jest zwykle nazywane rozległą grupą zakażeń skóry i tkanek miękkich (ICMT), w tym, oprócz infekcji skóry i jej przydatków, infekcji podskórnej tkanki tłuszczowej i leżących pod nią tkanek.
Zakażenia bakteryjne skóry, powodujące jej ropne zapalenie, zostały zidentyfikowane w grupie zakaźnych dermatoz przez francuskiego naukowca H. Leloira w 1891 r. Pod nazwą ropnej skóry (pyon - ropa, derma - skin). Za granicą ropne zapalenie skóry jest zwykle nazywane rozległą grupą zakażeń skóry i tkanek miękkich (ICMT), w tym, oprócz infekcji skóry i jej przydatków, infekcji podskórnej tkanki tłuszczowej i leżących pod nią tkanek.
W krajach rozwiniętych gospodarczo ICMT stanowi 1/3 wszystkich chorób zakaźnych. Według badań krajowych infekcje skóry krostkowej stanowią 30–40% całej patologii dermatologicznej u osób w wieku produkcyjnym, aw wojsku liczba ta sięga 60%. W praktyce dermatologicznej u dzieci ta patologia należy do najczęstszych i wynosi od 30 do 50% wszystkich przypadków wizyt u lekarza [1-3].
Etiologia
Głównym źródłem ICMT są mikroorganizmy, które zanieczyszczają i kolonizują powierzchnię skóry. Gram-dodatnie ziarniaki S. aureus i S. Pyogenes, zdolne do przenikania do grubości naskórka w obecności jego zmian, niewątpliwie odgrywają wiodącą rolę w etiologii zakażeń skóry krostkowej. Ponadto S. aureus jest najczęstszym czynnikiem sprawczym, rzadziej występują zakażenia wywołane przez S. pyogenes i zakażenia mieszane obejmujące oba mikroorganizmy. Według wyników zagranicznych badań wieloośrodkowych, oprócz S. aureus, S. pyogenes, Corynebacterium diphtheriae, P. aeruginosa, Enterobacteriaceae, Streptococcus spp. Rodzaj zakażenia ma ogromne znaczenie w określaniu etiologicznej roli podejrzewanego patogenu (tabela 1). W przeciwieństwie do pierwotnego ropnego zapalenia skóry, wtórne, podobnie jak większość martwiczych zakażeń MCT, ma etiologię polikrobiologiczną.
Ważną rolę w rozwoju zakażenia odgrywa wirulencja drobnoustroju i stopień zanieczyszczenia bakteryjnego. Wykazano, że prawdopodobieństwo rozwoju zakażenia jest wprost proporcjonalne do stopnia zakażenia bakteryjnego i zjadliwości mikroorganizmu i odwrotnie proporcjonalne do siły reakcji obronnej organizmu. Prawdopodobieństwo kolonizacji wzrasta w obecności chorób skóry pochodzenia alergicznego. Tak więc u pacjentów z atopowym zapaleniem skóry kolonizację dotkniętych obszarów S. aureus wykrywa się w 90% przypadków [3].
Patogeneza
W przypadku występowania określonej formy ropnej skóry odgrywa się ważną rolę: rodzaj patogenu, jego zjadliwość, stan makroorganizmu, a także różne endogenne i egzogenne czynniki predysponujące, które zmniejszają barierę i funkcje ochronne skóry.
Wirulencji gronkowce i paciorkowce określono następujące emisje chorobotwórczych toksyn i enzymów (koagulazo, leukocidin, streptokinaza hialuronidazy streptolizynę, hemolizyny i wsp.), Które ułatwiają przenikanie patogenów do skóry, co prowadzi do uszkodzenia i rozwarstwienie warstw naskórka, co powoduje hemolizę i martwicze skóry właściwej i leżące poniżej tkanki, zakłócając ich normalny metabolizm [4,5].
W powstawaniu i rozwoju ICMT bardzo ważna jest reaktywność organizmu, jego mechanizmy odporności na agresję mikrobiologiczną. Niewydolność układu odpornościowego w tym przypadku jest z reguły wtórnym (nabytym) charakterem. Może powstać w okresie przedchorobowym z powodu odroczonych lub towarzyszących poważnych chorób. Choroby układu hormonalnego (otyłość, cukrzyca, niedostateczna aktywność układu przysadka-nadnercza, tarczyca, gruczoły płciowe) pomagają zmniejszyć mechanizmy ochrony przeciwinfekcyjnej organizmu. Ponad połowa pacjentów (52%) z przewlekłym ropnym zapaleniem skóry jest nadużywana przez węglowodany (zwykle łatwo przyswajalne), co powoduje ciągłe przeciążenie aparatu wyspiarskiego trzustki i może przyczyniać się do zaburzeń metabolizmu węglowodanów o różnym stopniu, gromadzenia węglowodanów w tkankach, które są korzystnym podłożem odżywczym dla pirokoków. Znaczącą rolę przypisuje się również stanowi łojotokowemu skóry. W wyniku wzrostu ilości łoju i zmiany jego składu chemicznego, właściwości sterylizacyjne skóry zmniejszają się i aktywuje się ziarniste ziarniaki [6].
Istotne znaczenie w rozwoju chorób skóry krostkowej mają przewlekłe choroby zakaźne różnych narządów i tkanek: choroba przyzębia, próchnica, zapalenie dziąseł, zapalenie migdałków, zapalenie gardła, zakażenia układu moczowo-płciowego, dysbakterioza, zatrucia jelitowe, które zmniejszają ogólną i miejscową oporność przeciwbakteryjną organizmu i sprzyjają rozwojowi u pacjentów z późniejszymi specyficznymi zmysłami., co pogarsza proces infekcji. Znaczącą rolę w rozwoju przewlekłego ropnego zapalenia skóry odgrywają choroby ośrodkowego i autonomicznego układu nerwowego, nadmierne obciążenie umysłowe lub fizyczne, „choroby wyniszczające” - alkoholizm, głód, niedożywienie (brak białek, witamin, soli mineralnych, hipowitaminozy, zwłaszcza A i C. Witamina A jest zaangażowana w proces keratynizacji, witamina C reguluje przepuszczalność ściany naczyniowej, jest synergetykiem kortykosteroidów). Dużą rolę w rozwoju ropnego zapalenia skóry odgrywają różne stany niedoboru odporności wynikające z wrodzonego lub nabytego niedoboru odporności (zakażenie HIV, przyjmowanie glikokortykosteroidów, leki cytotoksyczne i leki immunosupresyjne). Wady komórkowej ochrony przeciwbakteryjnej w postaci hamowania aktywności fagocytarnej granulocytów obojętnochłonnych, upośledzonej chemotaksji, a także obniżenia stężenia opsonicznych czynników surowicy i immunoglobulin przyczyniają się do przewlekłego zakażenia i częstych nawrotów [7].
Naruszenie systemu odporności komórek T ma pierwszorzędne znaczenie w patogenezie PCMT. Podstawą specyficznych mechanizmów reaktywności immunologicznej jest zmniejszenie liczby limfocytów T we krwi obwodowej, zmniejszenie liczby komórek CD3 i CD4 oraz zmiana ich związku z monocytami, co prowadzi do osłabienia odpowiedzi immunologicznej komórek T. Niewydolność układu immunologicznego (nierównowaga immunologiczna) pacjenta i mimikra antygenowa patogenu często prowadzą do przewlekłego zakażenia i powstawania bakteriobójczego czynnika oraz irracjonalnego stosowania antybiotyków na odporność patogenu [8].
Niekorzystne oddziaływanie środowiska, które narusza integralność skóry i tworzy bramę wejściową dla infekcji, ma ogromne znaczenie w rozwoju zakażeń bakteryjnych skóry. Obejmują one przede wszystkim efekt wysokiej lub niskiej temperatury, wysokiej wilgotności, prowadzącej do maceracji skóry, zwiększonego zanieczyszczenia i mikrourazów przez czynniki zawodowe (oleje, cement, pył węglowy). Bramy wejściowe do infekcji występują, gdy mikrotraumy domowe (skaleczenia, strzały) drapią swędzenie dermatozy. Naruszenie bariery skórnej w postaci suchości i przerzedzenia warstwy rogowej przyczynia się do przenikania drobnoustrojów do głębszych warstw skóry i leżących poniżej tkanek, co prowadzi do rozwoju procesu pirodermicznego.
Odmiany kliniczne ICMT
PCMT to grupa chorób, które są dość liczne i odmienne w obrazie klinicznym, co powoduje zmiany o różnej głębokości, częstości występowania i nasileniu. Wspólną cechą wszystkich oznak jest obecność lokalnego ropnego zapalenia, z ciężkim przebiegiem, któremu towarzyszy rozwój ogólnoustrojowej odpowiedzi zapalnej. Formy kliniczne zależą od rodzaju czynnika etiologicznego, lokalizacji anatomicznej, ograniczonej do przydatków skóry, głębokości i obszaru zmiany chorobowej, czasu trwania procesu.
W dermatologii domowej przyjęto klasyfikację pierwotnego ropnego zapalenia skóry, zaproponowaną przez J. Jadassona już w 1934 r. I opartą na zasadzie etiologicznej. Rozróżnia on: gronkowce, dotykające głównie skóry wokół przydatków (mieszki łojowe-włosowe, gruczoły potowe); streptoderma wpływająca na gładką skórę głównie wokół naturalnych otworów i mieszanych zakażeń strepto-gronkowcowych. W każdej z trzech grup, w zależności od głębokości zmiany, wyróżnia się formy powierzchniowe i głębokie. Ponadto choroby skóry krostkowej dzielą się na pierwotne, powstające na niezmienionej skórze i wtórne, rozwijające się jako powikłania na tle istniejącej dermatozy, zwykle swędzącej (świerzb, egzema, atopowe zapalenie skóry). W zależności od czasu trwania kursu wyróżnia się ostre i przewlekłe ropne zapalenie skóry. Ropne zapalenie skóry jest zwykle związane z przydatkami skóry (mieszki włosowe, gruczoły apokrynowe). Charakteryzują się one tworzeniem głębokich krost, w centrum których tworzy się zagłębienie wypełnione ropnym wysiękiem. Na obrzeżach znajduje się strefa rumieniowo-obrzękłej skóry zapalnej. Proces ropny kończy się powstaniem blizny (ryc. 1). Piododerma paciorkowców często rozwija się na gładkiej skórze, wokół naturalnych otworów (jama ustna, nos) i zaczyna się od tworzenia się pęcherzy - powierzchniowego pęcherza z luźną złożoną oponą, która zawiera zawartość surowicy ropnej. Cienkie ściany szybko otworzyły się, a zawartość wylała się na powierzchnię skóry, kurcząc się w miodowo-żółtej warstwowej skorupie. Proces ten jest podatny na rozprzestrzenianie się na peryferiach w wyniku autoinukulacji (ryc. 2). Staphylodermy często cierpią na mężczyzn, streptodermę - kobiety i dzieci [3,4].
W literaturze zagranicznej wszystkie PCT są praktycznie podzielone na trzy główne grupy: pierwotne ropne zapalenie skóry, głównie spowodowane przez S. aureus i ropne b - paciorkowce hemolityczne (głównie grupa A) i rozwijające się na niezmienionej skórze (zapalenie mieszków włosowych, liszajec, róży) ; wtórne ropne zapalenie skóry rozwijające się na tle zmian skórnych lub towarzyszących patologii somatycznych (na przykład odleżyny, owrzodzenie stopy cukrzycowej, zakażenia po ukąszeniach u zwierząt, rana pooperacyjna i infekcje pourazowe), jak również dermatoza z towarzyszącym świądem i drapaniem (alergiczne zapalenie skóry, łuszczyca, świerzb i itp.); infekcje nekrotyczne reprezentujące najcięższą postać PCMT (etiologia cellulitu wielopostaciowego - synergistyczne zapalenie tkanki łącznej, martwicze zapalenie powięzi, monecrosis - zgorzel gazowa) (ryc. 3). W tej patologii określenie głębokości i zasięgu zmiany chorobowej jest priorytetem dla chirurga tylko leczenie chirurgiczne może najdokładniej określić prawdziwy zasięg rozprzestrzeniania się infekcji. Początkowe postępowanie z tymi pacjentami jest takie samo. Polega na wczesnym przeprowadzeniu interwencji chirurgicznej i wyznaczeniu odpowiedniej terapii przeciwbakteryjnej [9].
Leczenie ICT
Terapia pacjentów z infekcjami bakteryjnymi skóry powinna być kompleksowa (etiotropowa i patogenetyczna) i powinna być przeprowadzona po dokładnym, anamnestycznym, klinicznym i laboratoryjnym badaniu pacjenta. Konieczne jest zidentyfikowanie i leczenie chorób współistniejących, badań przesiewowych w kierunku ognisk infekcji ogniskowej, aw przypadku długotrwałego uporczywego procesu - badania immunostatycznego. Główną i jedyną metodą leczenia etiotropowego pacjentów z ICT są antybiotyki. W przypadku ostrych, nieprzewidzianych procesów powierzchniowych (liszajec, zapalenie mieszków włosowych, zanokcica), leczenie może być ograniczone do miejscowego stosowania antybiotyków i środków antyseptycznych. We wszystkich innych przypadkach wymagana jest ogólnoustrojowa antybiotykoterapia.
Wskazaniami do antybiotykoterapii ogólnoustrojowej są głębokie formy ropnego zapalenia skóry: czyraki (zwłaszcza z lokalizacją na twarzy i szyi), karbunty, hydradenitis, róży, cellulitis. Wymienione formy bakteryjnych zakażeń skóry mają długi, często przewlekły nawracający przebieg, częste występowanie tego procesu i często towarzyszą im objawy ogólnego zatrucia w postaci gorączki, bólu głowy, osłabienia i rozwoju powikłań regionalnych (zapalenie węzłów chłonnych, zapalenie naczyń chłonnych). Jako środek etiotropowy stosuje się antybiotyki w leczeniu dermatozy bakteryjnej - boreliozy. Są lekami z wyboru w leczeniu trądziku pospolitego. W dermatovenereologii antybiotyki są szeroko stosowane w leczeniu zakaźnych dermatoz i chorób wywołanych przez choroby przenoszone drogą płciową (STI) [4].
Przed przepisaniem leku przeciwbakteryjnego zaleca się wysiać ropę z określeniem wrażliwości wybranego mikroorganizmu na różne antybiotyki i, na podstawie wyników badań, przepisać odpowiedni lek. Jednak nie zawsze jest to możliwe, zwłaszcza w przypadku zagrożenia lub rozwoju powikłań zakażenia. Jak pokazuje analiza współczesnej literatury i nasze własne doświadczenie kliniczne, obecnie następujące grupy antybiotyków są najczęściej stosowane w leczeniu infekcji bakteryjnych skóry: 1. β - laktamy: a) naturalna penicylina, jej formy durantowe i półsyntetyczne penicyliny; b) cefalosporyny (1-4 pokolenia). 2. Makrolidy. 3. Tetracykliny. 4. Fluorochinolony.
W ostatnich latach penicylina i jej preparaty durantowe są rzadko stosowane w leczeniu ICMT, ponieważ przeważająca liczba szczepów Pococcus uzyskała zdolność do wytwarzania enzymu b-laktamazy (penicylinazy), który hamuje przeciwbakteryjną aktywność penicyliny. Ponadto β-laktamy są lekami o wysokiej częstości występowania reakcji alergicznych.
Tetracykliny, aminoglikozydy są obecnie stosowane znacznie rzadziej. Wynika to z dużej liczby opornych szczepów mikroorganizmów na te antybiotyki (co implikuje ich niską aktywność terapeutyczną), jak również obecności poważnych skutków ubocznych. Należy pamiętać, że tetracykliny są przeciwwskazane u kobiet w ciąży, dzieci i pacjentów z niewydolnością wątroby.
Fluorochinolony są przepisywane głównie w leczeniu chorób przenoszonych drogą płciową, ze względu na wysoką wrażliwość na nie patogenów zakażeń układu moczowo-płciowego, a w przypadku ropnej skóry są stosowane tylko wtedy, gdy inne grupy antybiotyków są nieskuteczne. Jednak w chorobach ośrodkowego układu nerwowego, u kobiet w ciąży, a także w pediatrii, zakres ich stosowania jest ograniczony - są one mianowane głównie ze względów zdrowotnych. Nie należy również zapominać o fotouczulającym działaniu fluorochinolonów i związanych z tym środkach ostrożności, zwłaszcza wiosną i latem [10].
Współczesna praktyka medyczna ma szczególne wymagania co do wyboru antybiotyku. Przede wszystkim lek powinien mieć szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego i minimalnie wyraźną oporność na antybiotyki na czynniki mikrobiologiczne, nie mieć poważnych skutków ubocznych, mieć minimalne ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych, być wygodny w użyciu dla pacjenta (obecność postaci doustnej, dogodny schemat dawkowania) i przystępny. Ponadto bardzo ważne jest, aby antybiotyk nie miał istotnych klinicznie interakcji z innymi lekami. Do tej pory antybiotyki makrolidowe w pełni spełniają te wymagania.
Klasyfikacja i mechanizmy
działanie farmakoterapeutyczne
makrolid
Makrolidy od ponad 50 lat są szeroko stosowane w praktyce klinicznej. Pierwszy naturalny antybiotyk z tej grupy, erytromycyna (metabolit Streptomyces erythreus), został uzyskany w 1952 roku. Makrolidy można klasyfikować według struktury chemicznej i pochodzenia. Podstawą struktury chemicznej tej klasy antybiotyków jest makrocykliczny pierścień laktonowy. W zależności od liczby atomów węgla w pierścieniu, makrolidy są podzielone na 14, 15 i 16-członowe (tabela 2).
Wśród makrolidów są 3 pokolenia:
a) pierwsza generacja: erytromycyna, oleandomycyna;
b) druga generacja: spiramycyna, roksytromycyna, jozamycyna, klarytromycyna itp.;
c) trzecia generacja: azytromycyna (Azitral).
Działanie antybakteryjne makrolidów opiera się na naruszeniu syntezy białek rybosomalnych komórki drobnoustroju, a tym samym hamuje proces reprodukcji patogenu. Mają głównie działanie bakteriostatyczne, które określa stosowność ich wizyty w ostrej fazie zapalenia. Makrolidy należą do „antybiotyków tkankowych”, tj. gdy są rozprowadzane w organizmie, gromadzą się głównie nie w krwiobiegu, ale w tych narządach i tkankach, w których występuje stan zapalny, tworząc w ten sposób wysokie stężenia leku. Makrolidy dobrze rozmieszczone w organizmie są w stanie pokonać bariery histohematologiczne (z wyjątkiem mózgu krwi), znacznie przekraczając w tym antybiotyku β-laktamowym. Jednakże powszechne (i często nierozsądne) stosowanie szybko doprowadziło do pojawienia się wysokiego odsetka opornych na erytromycynę szczepów patogenów, zwłaszcza gronkowców. To z kolei znacznie zmniejszyło stosowanie erytromycyny w praktyce klinicznej [11].
Zainteresowanie makrolidami pojawiło się ponownie na początku lat 80. XX wieku, po pojawieniu się nowych generacji antybiotyków tej grupy - azalidów (w szczególności azytromycyny). Azytromycyna została zsyntetyzowana w 1983 r. W oparciu o erytromycynę. Lek o właściwościach farmakokinetycznych przewyższył wszystkie wskaźniki swojego poprzednika i stał się pierwszym przedstawicielem nowej grupy antybiotyków - azalidów. Wyjątkowość azytromycyny wynika z jej wyjątkowej farmakokinetyki. Azytromycyna jest stabilna w środowisku kwaśnym, więc jest dobrze wchłaniana po spożyciu. Jednoczesne przyjmowanie z jedzeniem zmniejsza wchłanianie o 50%, więc lek jest przyjmowany 1 godzinę przed lub 2 godziny po jedzeniu. Lipofilowość cząsteczki azytromycyny zapewnia, oprócz wysokiego poziomu absorpcji w jelicie, również doskonałą penetrację leku do tkanek. Szybka penetracja azytromycyny z krwi do tkanek jest również zapewniona przez niski poziom wiązania azytromycyny z białkami krwi, co umożliwia osiągnięcie szybkiego efektu terapeutycznego w zakażeniach atakujących komórki i tkanki. Wysokie stężenie leku w obszarze zmiany chorobowej, 10–100 razy większe niż stężenie w krwiobiegu, pozwala aktywnie wpływać na skupienie patogenne, zapewniając tym samym szybki efekt kliniczny i szybki powrót do zdrowia. Współczesne makrolidy (w szczególności azytromycyna) są najbardziej skuteczne przeciwko patogenom, takim jak S. pyogenus, S. aureus, S. pneumoniae, niektóre drobnoustroje gram-ujemne (gonokoki), a także patogeny wewnątrzkomórkowe (w szczególności Chlamidia trachomatis i Ureaplasma urealyticum), który odpowiada za ich duże zapotrzebowanie w praktyce dermatowenerologicznej [12].
Istotne dla aktywności przeciwbakteryjnej makrolidów drugiej generacji jest ich interakcja z neutrofilami. Ze względu na zdolność do penetrowania neutrofili i tworzenia w nich wysokich stężeń, wiele makrolidów pozytywnie modyfikuje funkcje tych komórek, wpływając w szczególności na chemotaksję, fagocytozę i aktywność zabijania. Wraz z przeciwbakteryjnym działaniem tych antybiotyków mają umiarkowane działanie przeciwzapalne. Aktywując komórki rzędu makrofagów, są one zdolne do wnikania do nich i podczas migracji komórek fagocytujących do ogniska zapalnego, idą tam razem z nimi. Wyjątkowość tych leków polega na tym, że mają one wyraźny efekt po antybiotyku, to znaczy zachowują wysokie stężenia w ognisku zapalnym przez 5–7 dni po odstawieniu. Ten efekt sanogenetyczny umożliwił opracowanie krótkich cykli leczenia, nieprzekraczających 3-5 dni, oraz wygodny schemat dawkowania (1 raz dziennie). To z kolei zapewnia zgodność z leczeniem i poprawia jakość życia pacjenta. Najbardziej wyraźny efekt postbiotyczny azytromycyny, który pozwala na tworzenie w ogniskach infekcji stężenia antybiotyku, wielokrotnie wyższego niż IPC w stosunku do aktywnych patogenów w leczeniu zarówno ostrych, jak i przewlekłych zakażeń. Ostatnio uzyskano dowody na działanie immunomodulujące azytromycyny w eksperymencie na zdrowych ochotnikach. Pierwszą fazą działania immunomodulującego jest degranulacja neutrofili i eksplozja oksydacyjna, która przyczyniła się do aktywacji mechanizmów ochronnych. Po osiągnięciu eliminacji patogenów odnotowano spadek wytwarzania IL-8 i stymulację apoptozy neutrofili, co zminimalizowało nasilenie reakcji zapalnej [13].
Makrolidy, zarówno naturalne, jak i półsyntetyczne, w porównaniu z innymi antybiotykami mają minimalny wpływ na normalną mikroflorę ludzkiego ciała i nie powodują dysbiozy. Dlatego azytromycyna jest uważana nie tylko za wysoce skuteczny, ale także najbezpieczniejszy antybiotyk o minimalnej liczbie przeciwwskazań do wizyty. Niepożądane reakcje na ogół są niezwykle rzadkie i nie przekraczają 5%. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są objawy przewodu pokarmowego (nudności, ciężkość w nadbrzuszu), które z reguły są łagodne, nie wymagają odstawienia leku i szybko mijają podczas przyjmowania leków po posiłku [11].
Skuteczność kliniczna azytromycyny
Według badań porównawczych, w przypadku ICMT wśród antybiotyków stosowanych w praktyce ambulatoryjnej, makrolidy nowej generacji są najbardziej skuteczne, przede wszystkim 15– i 16-członowe (azytromycyna, jozamycyna, roksytromycyna). Zgromadzono 20-letnie pozytywne doświadczenie w stosowaniu azytromycyny w krajowej praktyce dermatowenerologicznej. W dermatologii jest to podstawowa terapia dla zmian gronkowcowych i paciorkowcowych w skórze i tkankach miękkich (furuncle, impetigo, cellulitis) oraz w praktyce wenerologicznej w leczeniu STI. W przeciwieństwie do większości makrolidów azytromycyna nie ma istotnych klinicznie interakcji z innymi lekami. Nie wiąże się z enzymami kompleksu cytochromu P450, w wyniku czego nie wykazuje reakcji interakcji z lekami metabolizowanymi w ten sposób. Ta właściwość jest ważna, ponieważ w rzeczywistej praktyce klinicznej większość pacjentów z ICMT ma schorzenia towarzyszące lub choroby towarzyszące, w przypadku których otrzymują odpowiednie leczenie. Należy również podkreślić, że oprócz dobrej tolerancji i braku wyraźnych działań niepożądanych, makrolidy (azytromycyna) mają kolejną bezwarunkową przewagę w porównaniu z innymi grupami antybiotyków - można je podawać kobietom w ciąży i dzieciom [14].
Obecnie jednym z najczęściej stosowanych leków w praktyce klinicznej jest Azitral (azytromycyna), produkowany przez firmę farmaceutyczną Shreya Life Sciences. Azitral (azytromycyna) jest podobny do oryginalnej azytromycyny, pierwszego przedstawiciela podgrupy azalidowej z grupy antybiotyków makrolidowych stosowanych w leczeniu PCT i zakażeń układu moczowo-płciowego. Badania wykazały, że skuteczność kliniczna leku, przepisana w pojedynczej dawce 500 mg przez 3 dni, jest porównywalna ze skutecznością najczęściej stosowanych środków przeciwbakteryjnych. Pozwala to na 2-3-krotne zmniejszenie zwykłego przebiegu antybiotykoterapii, a unikalny profil farmakokinetyczny Azitrali zapewnia jednorazowe dzienne spożycie i wysoką zgodność terapii [15].
Ze względu na farmakokinetykę i specyficzne spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego, obejmujące główne czynniki powodujące zakażenia układu moczowo-płciowego, azytromycyna jest lekiem pierwszego wyboru w leczeniu złożonych chorób przenoszonych drogą płciową, w tym przewlekłej powikłanej chlamydiozy układu moczowo-płciowego i PID u kobiet nie będących w ciąży, a także alternatywnym sposobem leczenia tej choroby podczas ciąży. Przy pojedynczej dawce 1 g azytromycyny (Azitral), jej stężenie w ciągu tygodnia w tkance gruczołu krokowego i macicy przekracza IPC dla C. trachomatis (0,125 µg / ml) 42,5 razy, aw kanale szyjnym - 12 razy, co jest lecznicze stężenie w leczeniu tej infekcji. Ponadto, nawet po 2 tygodniach, stężenie terapeutyczne azytromycyny w tkance gruczołu krokowego jest 13,6 razy wyższe niż IPC dla C. trachomatis. Autorzy udowodnili, że właśnie dzięki tej technice w tkankach, w których wegetuje C. trachomatis, utrzymuje się wysokie stężenie terapeutyczne leku przez 6–8 cykli rozwojowych. Uzyskane dane wskazują na wysoką skuteczność terapii pulsacyjnej Azitralem (1 g raz w tygodniu, dawka 3 g). w kompleksowym leczeniu przewlekłego chlamydialnego zapalenia cewki moczowej i związanego z nim zakażenia mykouroaplazmą i gardnerellezna. Należy zauważyć, że Azitral jest dobrze tolerowany przez pacjentów, jest niedrogi i dlatego może być szeroko stosowany w leczeniu powikłanych chlamydii układu moczowo-płciowego i PID [16,17].
Badanie skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji azytromycyny u 30 dzieci w wieku od 6 miesięcy do 3 lat z zakażeniami gronkowcowymi o różnej lokalizacji narządów laryngologicznych i skóry wykazało, że azytromycyna (Azitral) nie jest skuteczniejsza niż penicyliny przeciw gronkowcom. Wraz z wysoką skutecznością, charakteryzującą się szybką i stabilną odwrotną dynamiką głównych objawów klinicznych i lokalnych zmian zapalnych, 100% przypadków wykazało dobrą tolerancję leku i brak działań niepożądanych u wszystkich dzieci. Szeroki zakres aktywności przeciwdrobnoustrojowej, farmakokinetyka, niski odsetek zdarzeń niepożądanych i szereg korzyści w porównaniu z innymi makrolidami określają priorytet stosowania leku w różnych procesach zakaźnych skóry (liszajec, furunculosis, zapalenie mieszków włosowych, zapalenie tkanki łącznej, zanokcica) u dzieci. Skuteczność azytromycyny w praktyce pediatrycznej, potwierdzona badaniami klinicznymi, pozwala zalecić ją jako alternatywę dla antybiotyków b-laktamowych, a u dzieci z nasiloną alergią jako lek z wyboru [18,19].
Jednym z najważniejszych wskaźników farmakoekonomicznych, które decydują o wyborze antybiotyku, jest stosunek kosztów do skuteczności. Jest on definiowany jako stosunek kosztu leczenia medycznego (dla leków doustnych jest równy kosztowi dawki kursu) do odsetka pacjentów, którzy byli skutecznie leczeni. Należy zwrócić uwagę na fakt, że Azitral, wśród istniejących preparatów azytromycyny, wykazuje optymalny stosunek ceny do wydajności [20].
Wiadomo, że nieskuteczność antybiotykoterapii w dużej mierze zależy od zmniejszenia wrażliwości na stosowany lek. Obecnie nie występuje klinicznie istotna oporność na azytromycynę. Zgodnie z monitorowaniem oporności na antybiotyki oporność na azytromycynę i inne makrolidy ostatniej generacji wśród patogenów MCMT nie przekracza 2–10%. Wrażliwość szczepów S. pyogenes wyizolowanych na terytorium Rosji na antybiotyk azytromycynę wynosi 92%. Jak wykazano w wielu badaniach, skuteczność kliniczna azytromycyny jest wyższa niż w przypadku tetracyklin i antybiotyków b-laktamowych. Porównawcze badanie kliniczne i mikrobiologiczne skuteczności 5-dniowego azytromycyny z głęboką gronkowcem i 10-dniowym podawaniem cefaleksyny wykazało wyższą aktywność terapeutyczną makrolidu. Eradykację patogenu w stosowaniu azytromycyny obserwowano u 94%, cefaleksyną w 90% przypadków, wyleczenie kliniczne odpowiednio u 56 i 53% przypadków. Jednocześnie częstotliwość występowania działań niepożądanych, które z reguły nie wymagają odstawienia leku, nie przekracza 5%, co jest znacznie niższe w porównaniu z erytromycyną (do 14%) lub doustnymi postaciami b-laktamów [21,22].
Tak więc azytromycyna ma szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego, wysoką aktywność bakteriostatyczną przeciwko wrażliwym na nią infekcjom, wysoką biodostępność z selektywnym działaniem w ognisku zapalnym, ma niską toksyczność, ma minimalne skutki uboczne i dogodny sposób podawania. Dlatego lek spełnia współczesne wymagania racjonalnej terapii antybiotykowej i może być zalecany do skutecznego stosowania w praktyce dermatowenerologicznej.
Literatura
1. Jones, M.E., Karlowsky, J.A., Draghi, D.C., Thornsberry C., Sahm, D.F., Nathwani D. Epidemiology and antimicrobial treatment. Int J Antimicrob Agent 2003; 22: 406–19.
2. N.N. Murashkin, M.N. Gluzmina, L.S. Galustyan. Zmiany skórne krostkowe w praktyce dermatologa dziecięcego: świeże spojrzenie na stary problem. RZHKVB: Scientific and Practical Journal, 2008, №4, s. 67–71.
3. Belkova Yu.A. Pioderma w praktyce ambulatoryjnej. Choroby i patogeny. Clinical Microbiology and Antimicrobial Chemotherapy: No. 3, Tom 7, s. 255-270, 2005.
4. T.A. Belousova, M.V. Goryachkina. Bakteryjne infekcje skóry: problem wyboru optymalnego antybiotyku. Breast Cancer 2005, Vol. 13, No. 16, str. 1086-1089.
5. Taha T.V., Nazhmutdinova D.K. Racjonalny wybór antybiotykoterapii ropnego zapalenia skóry. Breast Cancer 2008, Vol. 16, No. 8, str. 552–555.
6. Novoselov V.S., Plieva L.R. Pioderma. Breast Cancer 2004, Vol. 12, No. 5, str. 327–335.
7. Masyukova S.A., Gladko V.V., Ustinov M.V., Vladimirova E.V., Tarasenko G.N., Sorokina E.V. Zakażenia bakteryjne skóry i ich znaczenie w praktyce klinicznej dermatologa. Consilium medicum 2004, tom 6, nr 3, str. 180–185.
8. T. Plik. Diagnoza i terapia przeciwbakteryjna. Ohio, USA. Clinical Microbiology and Antimicrobial Chemotherapy: No. 2, Tom 5, str. 119–125, 2003
9. Shlyapnikov S.A., Fedorov V.V. Zastosowanie makrolidów w chirurgicznych zakażeniach skóry i tkanek miękkich. GRZH, 2004. - t.12, №4, 4204–207
10. Guchev I.A., Sidorenko S.V., Frantsuzov V.N. Racjonalna chemioterapia przeciwdrobnoustrojowa do infekcji skóry i tkanek miękkich. Antybiotyki i chemioterapia. 2003, t.48, 10, str. 25-31
11. Parsad D., Pandhi R., Dogras S. A Dermatol 2003; 4: 389–97
12. Yakovlev S.V., Ukhtin S.A. Azytromycyna: podstawowe właściwości, optymalizacja trybów aplikacji w oparciu o farmakokinetykę i parametry. Antybiotyki i chemioterapia. 2003 t. 48, nr 2. - z. 22–27
13. Turovsky A.B.,.Kolbanova I.G. Makrolidy w leczeniu infekcji dróg oddechowych z punktu widzenia lekarza laryngologa: „za” i „przeciw” Consilium medicum, 2010, nr 4, tom 12, str. 11-14.
14. Prokhorovich E.A. Azytromycyna. Od farmakologii klinicznej do praktyki klinicznej. Breast Cancer 2006, Vol. 14, No. 7, str. 567–572
15. Berdnikova N.G. Aspekty tematyczne stosowania azytromycyny (Azitral) w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc u dorosłych. Breast Cancer 2006, Vol. 14, No. 22, str. 1625–1628.
16. Khryanin A.A., Reshetnikov O.V. Makrolidy w leczeniu zakażenia chlamydiami u kobiet w ciąży (skuteczność, bezpieczeństwo, ekonomia). Breast Cancer 2008, Vol. 16, No. 1, str. 23–27.
17. Serov V.N., Dubnitskaya L.V., Tyutyunnik V.L. Choroby zapalne narządów miednicy: kryteria diagnostyczne i wytyczne leczenia. Breast Cancer 2011, Vol. 19, No. 1, str. 46-50.
18. Talashova S.V. Niektóre aspekty stosowania leków przeciwbakteryjnych w pediatrii na przykładzie makrolidów. Breast Cancer 2009, tom 17, nr 7, str. 464–466
19. Mazankova L.N., Ilina N.O. Umieść azalidy w praktyce pediatrycznej. Breast Cancer 2008, Vol. 16, No. 3, str. 121-125.
20. Solov'ev, A.M., Pozdnyakov, OL, Tereshchenko, A.V. Dlaczego azytromycyna jest uważana za lek z wyboru w leczeniu zakażenia chlamydiami układu moczowo-płciowego. Breast Cancer 2006, Vol. 14, No. 15, str. 1160-1164.
21. Gurov A.V., Izotov G.N., Yushkina M.A. Możliwość stosowania leku Azitral w leczeniu ropnych chorób zapalnych górnych dróg oddechowych. Breast Cancer 2011, Vol. 19, No. 6, str. 405.
22. Klani R. Double-blind, double-dummy i cephalexin. Eur.J. Clin. Microbiol. Infect.Dis. 1999 październik 10 (10) - str. 880–84
Zakażenie opryszczką jest jedną z wiodących pozycji wśród chorób wirusowych.
Rynek antybiotyków systemowych
Antybiotyki są najliczniejszymi przedstawicielami na rynku farmaceutycznym. Obecnie w Rosji stosuje się około 15 różnych grup antybiotyków, a liczba leków przekracza 340 pozycji.
Wszystkie antybiotyki, pomimo różnic w strukturze chemicznej i mechanizmach działania, łączą szereg unikalnych cech. Po pierwsze, w przeciwieństwie do większości innych leków, ich docelowy receptor nie znajduje się w ludzkich tkankach, ale w komórce mikroorganizmu. Po drugie, aktywność antybiotyków nie jest stała, ale zmniejsza się z upływem czasu z powodu powstawania oporności na leki (oporność). Oporność na antybiotyki jest nieuniknionym zjawiskiem biologicznym i jest prawie niemożliwe, aby temu zapobiec. Po trzecie, mikroorganizmy odporne na antybiotyki są niebezpieczne nie tylko dla pacjenta, od którego zostały wyizolowane, ale także dla wielu innych osób, nawet oddzielonych czasem i przestrzenią. Dlatego walka z opornością na antybiotyki stała się obecnie globalna.
Według agencji badawczej IMS Health na rynku antybiotyków systemowych w 2010 r. Sprzedano prawie 370 mln paczek o wartości ponad 20 mld rubli. w cenach hurtowych. W porównaniu z 2009 r. Wolumen ich sprzedaży spadł o 3,9% w ujęciu realnym, podczas gdy w kategoriach rubla rynek nieznacznie wzrósł (+ 0,7%).
Wśród antybiotyków cefalosporyny prowadzą w kategoriach pieniężnych (22,9%). Drugą pozycję zajmują półsyntetyczne penicyliny (18,6%), trzecią pozycję zajmują fluorochinolony (12,6%). W 2010 r. Największy wzrost sprzedaży w kategoriach pieniężnych zaobserwowano w nitrofuranach (+ 27,0% w porównaniu z 2009 r.). Z fizycznego punktu widzenia największy wzrost sprzedaży (ponad 2 razy) wykazał stosunkowo mały rynek karbapenemów.
Nieco ponad 50% sprzedaży leków przeciwbakteryjnych odbywa się w aptekach, reszta jest sprzedawana w segmencie szpitali, za pośrednictwem programu ONLS - mniej niż 1%. Ważną cechą rynku leków przeciwbakteryjnych jest to, że są one sprzedawane w prawie 100% przypadków na receptę.
Około połowa rynku antybiotyków w kategoriach pieniężnych odpowiada za leki produkowane w Europie Zachodniej i Wschodniej. Jednocześnie udział producentów rosyjskich pod względem wartości wynosi tylko 19,3%, aw ujęciu fizycznym 54,9% segmentu (rys. 2). Interesujące jest przeanalizowanie segmentacji cen w grupie rozważanych leków (ryc. 3).
Główną część sprzedaży stanowią leki z segmentu głównego nurtu (od „100 do 300” rubli za opakowanie), w porównaniu z 2009 r. Wzrosły o +1,5 punktu procentowego ze względu na zmniejszenie udziału leków w niższych segmentach cenowych (rys. 3).
Rozważmy bardziej szczegółowo trendy rozwoju rosyjskiego rynku antybiotyków (biorąc pod uwagę stan każdej grupy).
Cefalosporyny
Cefalosporyny są najczęściej przepisywanymi antybiotykami w leczeniu zakażeń wywołanych przez bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne. Sprzedaż cefalosporyn w 2010 r. W Rosji, według IMS Health, wyniosła 6,3 mld rubli, czyli 151,5 mln paczek. W porównaniu z poprzednim rokiem segment cefalosporyn wzrósł o 8,1% w wielkościach fizycznych. Liderem w tym segmencie jest Biotech z markami Ceftriaxone, Cefotaxime i Cefazolin.
Półsyntetyczne penicyliny
Półsyntetyczne penicyliny - drugi co do wielkości segment na rosyjskim rynku środków przeciwbakteryjnych. Półsyntetyczne penicyliny są związkami otrzymywanymi przez chemiczną modyfikację różnych naturalnych antybiotyków lub produktów pośrednich ich biosyntezy. Według IMS Health, w 2010 r. Wielkość sprzedaży tej grupy wyniosła 5,1 mld rubli, co przekroczyło poziom z ubiegłego roku o 12,4%. Jednak w naturalnych ilościach rynek spadł o 7,7% - do 57,8 mln opakowań. Wiodące pozycje w tym segmencie zajmują takie leki, jak Amoxiclav (Novartis), Flemoxin Soluteb (Astellas Pharma), Augmentin (GlaxoSmithKline), Amoxicillin Ampisid.
Fluorochinolony
Fluorochinolony są aktywne przeciwko opornym, w tym. wielooporne szczepy mikroorganizmów. To trzecia największa grupa pod względem pieniędzy. Sprzedaż fluorochinolonów w 2010 r. Wyniosła 3,4 mld rubli, czyli o 7,7% więcej niż przed rokiem. W ujęciu realnym segment wzrósł o 14,2% i osiągnął 29,9 mln paczek. Czołowe pozycje pod względem sprzedaży w kategoriach pieniężnych zajmują takie leki jak Dr. Reddy’s Laboratories, Nolitsin (KRKA), Tavanic (Sanofi-Aventis). Wśród przedstawicieli grupy ważne jest, aby zwrócić uwagę na oryginalny lek Avelox® (moksyfloksacyna) produkowany przez firmę Bayer, który zajmuje 4 miejsce w rankingu. Pod koniec 2010 r. Wielkość sprzedaży leku wyniosła 96 tys. Paczek w wysokości 80,7 mln rubli. W porównaniu do zeszłego roku, Avelox® wykazał dodatni wzrost sprzedaży w kategoriach pieniężnych (+ 11,3%), szczególnie istotny w formie infuzji (+ 34,1%). Aveloks® stosowane do empirycznej monoterapii większości zakażeń: ostre zapalenie zatok, pozaszpitalnego zapalenia płuc, ostrego zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli, jak również prosty i skomplikowane infekcje skóry, struktur podskórnych i tkanek miękkich, złożonych wewnątrzbrzuszne infekcje (włączając Zakażenia mieszane), nieskomplikowany chorób zapalnych narządów miednicy.
Azalidy
Azalidy - antybiotyki o szerokim spektrum działania. Wśród nich azytromycyna jest najbardziej znana, zdolna do osadzania się w fagocytach i działa na bakterie przez nie wchłaniane, a także łatwo penetruje różne komórki organizmu. Według IMS Health, w 2010 r. Wielkość sprzedaży tej grupy wyniosła 2,5 mld rubli, co przekroczyło ubiegłoroczny poziom o 9,3%. W opakowaniach sprzedaż wzrosła o 23,1% i osiągnęła 11,2 mln. Wśród azalidów liderami są Sumamed (Teva), Azithromycin (Vertex), Hemomitsin (Stada), Azitroks (Pharmstandard), Sumamed forte (Teva).
Makrolidy
Makrodidy są szeroko stosowane w leczeniu zakażeń układu oddechowego i dróg moczowych.
W 2010 r. Antybiotyki makrolidowe były sprzedawane na rynku rosyjskim w wysokości 2,1 mld rubli. (+ 5,9% w porównaniu z 2009 r.), Czyli 9,6 mln opakowań (-7,9%). Liderami tej grupy są takie leki jak Vilprafen (Astellas Pharma), Klacid CP (Abbott), Macropen (KRKA), Fromilid (KRKA), Rovamycin (Sanofi-Aventis).
Połączone antybiotyki
Segment połączonych antybiotyków w 2010 r. Wzrósł o 14,9% w porównaniu z 2009 r., Osiągając 1,9 mld rubli. W ujęciu realnym jego wolumen osiągnął 22,5 mln paczek. Wiodące pozycje zajmują takie leki jak Tienam (Merck Sharp Dohme), Sulpperazon (Pfizer), Sulpperacef („Abolmed”), Sultsef (Medochemie), Oletetrin („Biotech”).
Karbapenemy
Karbapenemy to? -Laktamy. W porównaniu z penicylinami i cefalosporynami są one bardziej odporne na hydrolizujące działanie bakteryjnych a-laktamaz i mają szersze spektrum aktywności. Stosuje się je w ciężkich zakażeniach o różnej lokalizacji, w tym szpitalnych, częściej jako leki rezerwowe, ale w przypadku zakażeń zagrażających życiu można je uznać za podstawową terapię empiryczną. Rynek karbapenemów jest niewielki: obecnie sprzedaż wynosi zaledwie 320 tys. Opakowań w wysokości 1,6 mld rubli. Liderami wśród karbapenemów są Meronem (AstraZeneca), Doriprex (Janssen Cilag), Invanz (merck sharp dohme), Meropenem Spencer (Incomed S.P. PVT), Meropenabol („Abolmed”).
Tetracykliny
Tetracykliny są antybiotykami o szerokim spektrum działania. Są aktywne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym, a także przeciwko mykoplazmom i pasożytom wewnątrzkomórkowym - riketsji, legioneli i chlamydii. Rozwój segmentu tetracyklin w Rosji charakteryzuje się pozytywną dynamiką. Pod koniec 2010 r. Sprzedaż wyniosła 11,8 mln paczek w wysokości 577,8 mln rubli. W porównaniu z 2009 r. Segment ten wzrósł o 12,5% w naturze io 23,4% w ujęciu pieniężnym.
Wśród tetracyklin wiodącymi nazwami handlowymi są Unidox Solutab (Astellas Pharma), Tetracyklina („Belmedpreparaty”), Doxycycline („Belmedpreparaty”), Tigatsil (Pfizer), Vidoktsin („Abolmed”).
Aminoglikozydy
Główne znaczenie kliniczne aminoglikozydów polega na ich aktywności przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym. Wielkość sprzedaży aminoglikozydów w Federacji Rosyjskiej w 2010 r. Wyniosła 471,7 mln rubli, czyli 13,4 mln paczek. Jednak w porównaniu z 2009 r. Sprzedaż opakowań zmniejszyła się o 21,7%.
Liderem wśród aminoglikozydów są antybiotyki, takie jak Amikacin („Farm-Center”), Netromycyna (Merck Sharp Dohme), Gentamycyna (KRKA), Selemycyna (Medochemie), Toby (Novartis).
Glikopeptydy
Glikopeptydy to grupa antybiotyków o głównie działaniu bakteriostatycznym i wąskim spektrum aktywności, głównie przeciwko MRSA i enterokokom. W 2010 r. Sprzedaż glikopeptydów wyniosła 373,8 mln rubli, o 16% więcej niż przed rokiem. W naturalnych wolumenach segment wzrósł o 23,8% do 815 tys. Opakowań. Takie leki jak Edicin (Novartis), Vancomycin (Teva), Vankorus („Farm-Center”) wiodą prym wśród glikopeptydów. Vero-Vancomycin („Veropharm”), Vancomabol („Abolmed”).
Nitrofurany
Nitrofurany są szeroko stosowane w praktyce medycznej. Są one gorsze pod względem skuteczności klinicznej od większości antybiotyków i są stosowane głównie w leczeniu ostrych postaci niepowikłanych zakażeń dróg moczowych, a także zakażeń jelitowych i niektórych pierwotniaków.
W 2010 r. Wielkość sprzedaży nitrofuranów w Rosji wzrosła o 14,4% pod względem fizycznym io 27,0% pod względem wartości, osiągając 12,3 mln paczek, czyli 279,5 mln rubli. Wśród liderów tego segmentu należy wymienić takie leki jak Furamag 50 („Olaine HFZ”), Furagin („Obolenskoye”), Furadonin („Olaine HFZ”), Furamag („Olaine HFZ”).
Oksachinoliny
Preparaty z grupy oksychinolin mają szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego i są wysoce aktywne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym. W Federacji Rosyjskiej grupę reprezentują dwa leki - 5-NOK (Novartis) i Nitroksolina („Irbit HFZ”).
Penicyliny
Penicyliny są najczęściej przepisywanymi lekami na zakażenia wywołane przez patogeny Gram-dodatnie. Ta grupa obejmuje tylko naturalne penicyliny, których przodkiem jest benzylopenicylina, która jest stosowana w praktyce klinicznej od wczesnych lat 40-tych. Do końca 2010 r. Wielkość sprzedaży penicylin w Federacji Rosyjskiej zmniejszyła się o 8,6% pod względem fizycznym io 11,7% pod względem wartości, osiągając 23 mln opakowań w wysokości 126,2 mln rubli. W Rosji najpopularniejsze są penicyliny produkcji krajowej, wśród których najlepiej sprzedającymi się są penicylina benzylowa („Biotech”), Bicillin-5 („Farm-Center”), Bitsillin-3 („Farm-Center”), Fenoksymetylopenicylina („Biotech”), Existenillin (Sanofi-Aventis).
Linkosamidy
Linozamidy mają właściwości bakteriostatyczne lub bakteriobójcze (w zależności od stężenia w organizmie i wrażliwości drobnoustrojów). Stosuje się je w przypadku zakażeń wywoływanych przez ziarniaki Gram-dodatnie (głównie jako leki drugiej linii) i flory beztlenowej, która nie tworzy zarodników. Według IMS Health w 2010 r. Sprzedaż linkozamidów wyniosła 3,5 mln paczek o wartości 108,7 mln rubli. Wiodące pozycje w tym segmencie zajmują leki Lincomycin (Belmedpreparaty), Clindamycin (Stada), Dalatsin C (Pfizer), Linkotsin (Pfizer).
Sulfanilamidy
W ostatnich latach stosowanie sulfonamidów w praktyce klinicznej znacznie się zmniejszyło, ze względu na ich aktywność, są one znacznie gorsze od nowoczesnych antybiotyków i są wysoce toksyczne. Istotne jest również to, że ze względu na długotrwałe stosowanie sulfonamidów, większość mikroorganizmów rozwinęła u nich odporność. Obecnie tylko 3 leki z tej grupy są reprezentowane w Federacji Rosyjskiej - Sulfadimethoxin („Biotech”), Sulfadimezin („Irbit KHFZ”), Sulfalen („Obolenskoye”).
W ten sposób można wyróżnić następujące cechy ogólnoustrojowego rynku antybiotyków:
- spowolnienie wzrostu sprzedaży;
- na rynku reprezentowanych jest ponad 15 grup antybiotyków, cefalosporyny są liderami pod względem sprzedaży w kategoriach pieniężnych;
- rynek antybiotyków systemowych w Rosji jest rynkiem dla głównie zagranicznych leków generycznych;
- sprzedaż narkotyków odbywa się głównie w segmencie aptecznym;
- prawie wszystkie antybiotyki to leki na receptę.
Rysunki, tabele - we wniosku
Źródło: Journal Russian Pharmacies No. 21 (2010)
Plik: Pobierz (138 KB)
Cochrane
Przeanalizowaliśmy dowody na korzyści i szkody dla antybiotyków ogólnoustrojowych (doustnych, doustnych) lub miejscowych (dostarczanych przez nos) u osób z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych.
Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych jest częstym stanem, który objawia się zapaleniem nosa i zatok przynosowych (grupa wypełnionych powietrzem przestrzeni za nosem, oczami i policzkami). Pacjenci mają co najmniej dwa lub więcej z następujących objawów przez 12 tygodni lub dłużej: przekrwienie błony śluzowej nosa, wydzielina z nosa lub katar, ból lub uczucie ucisku w twarzy i / lub zmniejszone poczucie węchu (hiposmia). Niektórzy ludzie mają również polipy nosa, które są podobnymi do winogron obrzękami błony śluzowej wewnątrz przewodów nosowych i zatok.
Dołączyliśmy 5 randomizowanych badań kontrolowanych (RCT) z udziałem 293 uczestników. Badania były małe (od 43 do 79 uczestników). W czterech badaniach uczestniczyli dorośli, piąty - dzieci. Trzy badania obejmowały osoby z przewlekłym zapaleniem błony śluzowej nosa i zatok przynosowych bez polipów nosa, jedno badanie obejmowało osoby z polipami lub bez polipów, a ostatnie badanie obejmowało tylko osoby z polipami. Wszystkie badania stosowały różne doustne antybiotyki; żadne z badań nie uwzględniało stosowania lokalnych antybiotyków. Pacjenci otrzymywali antybiotyki zarówno jako leki przeciwdrobnoustrojowe, jak i przeciwzapalne przez różne okresy, chociaż we wszystkich przypadkach mieliśmy okazję ocenić wyniki po trzech miesiącach. Antybiotyki porównywano z placebo z donosowymi (nosowymi) steroidami lub doustnymi steroidami. W jednym badaniu antybiotyki były stosowane jako dodatkowe leczenie, wraz z roztworami soli do nawadniania nosa, a większość osób w tym badaniu otrzymywała także donosowe steroidy.
Główne wyniki i jakość dowodów
W porównaniu z placebo (w trzech badaniach) stwierdzono umiarkowaną jakość (w jednym badaniu) pod względem poprawy jakości życia związanego ze zdrowiem podczas stosowania antybiotyków doustnych u osób z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych (bez polipów) pod koniec leczenia (trzy miesiące). Jednak nie jest jasne, czy poprawa jakości życia utrzymuje się później (po trzech miesiącach). Gdy stosowane są antybiotyki, mogą wystąpić zaburzenia trawienia i reakcje alergiczne (wysypka lub podrażnienie skóry), ale nie zostało to wyjaśnione, a jakość dowodów okazała się bardzo niska.
W jednym z badań stosowano antybiotyki w połączeniu z irygacją donosową roztworami soli i steroidami donosowymi (w porównaniu z placebo i podobnym leczeniem). Nie jest jasne, czy istniały znaczące różnice w jakości życia związanej ze zdrowiem (specyficzne dla choroby) po leczeniu (trzy miesiące) lub trzy miesiące po zakończeniu leczenia (dowody niskiej jakości). Możliwe jest, że w grupie osób otrzymujących antybiotyki więcej osób odczuło poprawę pod koniec leczenia, ale w obu grupach były osoby, które pogorszyły objawy choroby (dowody bardzo niskiej jakości). Nie jest pewne, czy występowały różnice w zaburzeniach żołądkowo-jelitowych między grupami.
W jednym badaniu, w porównaniu ze steroidami donosowymi u osób z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych (bez polipów), nie było pewne, czy występowały różnice w nasileniu choroby (mierzone w skali uwzględniającej cztery różne objawy) między grupami, w których uzyskano antybiotyki i sterydy donosowe (dowody niska jakość). Nie podano informacji o zdarzeniach niepożądanych.
W jednym badaniu, w którym porównywano stosowanie antybiotyków z doustnymi steroidami (u pacjentów z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych i polipami), nie przedstawiono wyników skuteczności, które moglibyśmy zastosować. Nie było pewne, czy wystąpiły jakiekolwiek różnice w zaburzeniach żołądkowo-jelitowych lub podrażnieniu skóry w grupie antybiotyków (dowody bardzo niskiej jakości).
Żadne z badań nie zgłosiło żadnych poważnych działań niepożądanych.
Znaleźliśmy bardzo mało dowodów, że doustne antybiotyki są skuteczne u pacjentów z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych. Znaleźliśmy dowody umiarkowanej jakości w odniesieniu do nieznacznej poprawy jakości życia (specyficznej dla choroby) u dorosłych z przewlekłym zapaleniem zatok przynosowych bez polipów, którzy otrzymywali antybiotyki z grupy makrolidów przez trzy miesiące. Stopień poprawy był niewielki (0,5 punktu w 5-punktowej skali) i był obserwowany dopiero pod koniec trzymiesięcznego cyklu leczenia; trzy miesiące później nie znaleziono różnic.
Pomimo ogólnego przekonania, że antybiotyki mogą być związane z rozwojem działań niepożądanych, w tym zaburzeń żołądkowo-jelitowych, wyniki tego przeglądu były bardzo niepewne, ponieważ badania były małe i zgłaszały bardzo małą liczbę zdarzeń.
Konieczne są dalsze badania w tej dziedzinie, zwłaszcza te, które oceniają długoterminowe wyniki i negatywne skutki.