Antybiotyki. Główne klasyfikacje antybiotyków. Klasyfikacja chemiczna. Mechanizm przeciwbakteryjnego działania antybiotyków.

Antybiotyki - grupa związków pochodzenia naturalnego lub ich półsyntetycznych i syntetycznych analogów, które mają działanie przeciwbakteryjne lub przeciwnowotworowe.

Do tej pory znanych jest kilkaset podobnych substancji, ale tylko kilka z nich znalazło zastosowanie w medycynie.

Podstawowe klasyfikacje antybiotyków

Klasyfikacja antybiotyków opiera się również na kilku różnych zasadach.

Zgodnie z metodą ich uzyskania są podzielone:

• na naturalne;
• syntetyczny;
• półsyntetyczny (w początkowym etapie są uzyskiwane naturalnie, następnie synteza jest sztucznie przeprowadzana).

• głównie promieniowce i grzyby pleśniowe;
• bakterie (polimyksyna);
• rośliny wyższe (fitoncydy);
• tkanki zwierząt i ryb (erytryna, ekteritsid).

Zgodnie z kierunkiem działania:

• antybakteryjny;
• przeciwgrzybicze;
• przeciwnowotworowy.

Według spektrum działania - liczba gatunków mikroorganizmów, które są antybiotykami:

• leki o szerokim spektrum działania (cefalosporyny trzeciej generacji, makrolidy);
• leki o wąskim spektrum (cykloseryna, linkomycyna, benzylopenicylina, klindamycyna). W niektórych przypadkach może być lepiej, ponieważ nie tłumią normalnej mikroflory.

Klasyfikacja chemiczna

Struktura chemiczna antybiotyków dzieli się na:

• antybiotyki beta-laktamowe;
• aminoglikozydy;
• tetracykliny;
• makrolidy;
• linozamidy;
• glikopeptydy;
• polipeptydy;
• polieny;
• antybiotyki antracyklinowe.

Podstawą cząsteczki antybiotyków beta-laktamowych jest pierścień beta-laktamowy. Obejmują one:

• penicyliny

grupa naturalnych i półsyntetycznych antybiotyków, których cząsteczka zawiera kwas 6-aminopenicylowy, składający się z 2 pierścieni - tiazolidonu i beta-laktamu. Wśród nich są:

. biosyntetyczny (penicylina G - benzylopenicylina);

• aminopenicyliny (amoksycylina, ampicylina, bekampicylina);

. półsyntetyczne penicyliny „antystafilokokowe” (oksacylina, metycylina, kloksacylina, dikloksacylina, flukloksacylina), których główną zaletą jest odporność na beta-laktamazy drobnoustrojowe, głównie gronkowcowe;

• cefalosporyny są naturalnymi i półsyntetycznymi antybiotykami, otrzymywanymi na bazie kwasu 7-aminokefalosporowego i zawierającymi pierścień cefemu (również beta-laktamowego),

to znaczy, że mają podobną strukturę do penicylin. Są podzielone na efalosporyny:

I generacji - ceponina, cefalotyna, cefaleksyna;

• 2. generacji - cefazolina (kefzol), cefamezin, cefaman-dol (mandala);
• 3. generacji - cefuroksym (ketocef), cefotaksym (cl-foran), aksetyl cefuroksymu (zinnat), ceftriakson (longa-cef), ceftazydym (fortum);
• 4. generacji - cefepim, cefpir (cefrom, keyten) itp.;
• monobaktam - aztreonam (azaktam, non-haktam);
• karbopenemy - meropenem (meronem) i imipinem, stosowane tylko w połączeniu ze specyficznym inhibitorem dehydropeptydazy nerkowej cylastatyny - imipinem / cilastatin (thienam).

Aminoglikozydy zawierają aminocukry połączone wiązaniem glikozydowym z resztą (ugrupowanie aglikonowe) cząsteczki. Obejmują one:

• syntetyczne aminoglikozydy - streptomycyna, gentamycyna (garamycyna), kanamycyna, neomycyna, monomitsin, sizomycyna, tobramycyna (tobra);
• półsyntetyczne aminoglikozydy - spektynomycyna, amikatsyna (amikin), netilmycyna (netilina).

Cząsteczka tetracykliny opiera się na wielofunkcyjnym związku hydronafacenowym o nazwie rodzajowej tetracyklina. Wśród nich są:

• naturalne tetracykliny - tetracyklina, oksytetracyklina (klinimecyna);
• półsyntetyczne tetracykliny - metacyklina, chlorotetryna, doksycyklina (wibramycyna), minocyklina, rolytracyklina. Preparaty grupy makrolidowej zawierają w swojej cząsteczce makrocykliczny pierścień laktonowy związany z jedną lub kilkoma resztami węglowodanowymi. Obejmują one:
• erytromycyna;
• oleandomycyna;
• roksytromycyna (rulid);
• azytromycyna (sumamed);
• klarytromycyna (klacid);
• spiramycyna;
• dirytromycyna.

Linkosycyna i klindamycyna są określane jako linkosamidy. Farmakologiczne i biologiczne właściwości tych antybiotyków są bardzo zbliżone do makrolidów i chociaż są one całkowicie odmienne chemicznie, niektóre źródła medyczne i firmy farmaceutyczne wytwarzające preparaty chemiczne, takie jak delacina C, odnoszą się do grupy makrolidów.

Preparaty grupy glikopeptydów w ich cząsteczce zawierają podstawione związki peptydowe. Obejmują one:

• wankomycyna (wankacyna, diatracyna);
• teykoplanina (targocid);
• daptomycyna.

Preparaty grupy polipeptydów w ich cząsteczce zawierają reszty związków polipeptydowych, obejmują one:

• gramicydyna;
• polimyksyna M i B;
• bacytracyna;
• kolistyna.

Preparaty nawadnianej grupy w cząsteczce zawierają kilka sprzężonych wiązań podwójnych. Obejmują one:

• amfoterycyna B;
• nystatyna;
• leworyna;
• natamycyna.

Antybiotyki antracyklinowe obejmują antybiotyki przeciwnowotworowe:

• doksorubicyna;
• karminomycyna;
• rubomitsin;
• aclarubicyna.

Istnieje obecnie kilka powszechnie stosowanych antybiotyków, które nie należą do żadnej z następujących grup: fosfomycyna, kwas fusydowy (fuzidyna), ryfampicyna.

Podstawą przeciwdrobnoustrojowego działania antybiotyków, a także innych środków chemioterapeutycznych, jest naruszenie mikroskopijnych komórek przeciwbakteryjnych.

Mechanizm przeciwbakteryjnego działania antybiotyków

Zgodnie z mechanizmem działania przeciwdrobnoustrojowego antybiotyki można podzielić na następujące grupy:

• inhibitory syntezy ściany komórkowej (murein);
• spowodowanie uszkodzenia błony cytoplazmatycznej;
• hamować syntezę białek;
• inhibitory syntezy kwasu nukleinowego.

Inhibitory syntezy ściany komórkowej obejmują:

• antybiotyki beta-laktamowe - penicyliny, cefalosporyny, monobaktam i karbopenemy;
• glikopeptydy - wankomycyna, klindamycyna.

Mechanizm blokowania syntezy ściany komórkowej bakterii przez wankomycynę. różni się od penicylin i cefalosporyn, a zatem nie konkuruje z nimi o miejsca wiązania. Ponieważ w ścianach komórek zwierzęcych nie ma peptydoglikanu, antybiotyki te mają bardzo niską toksyczność dla makroorganizmów i mogą być stosowane w wysokich dawkach (mega-terapia).

Antybiotyki powodujące uszkodzenie błony cytoplazmatycznej (blokowanie fosfolipidów lub składników białkowych, upośledzona przepuszczalność błony komórkowej, zmiany potencjału błonowego itp.) Obejmują:

• antybiotyki polienowe - mają wyraźną aktywność przeciwgrzybiczą, zmieniającą przepuszczalność błony komórkowej poprzez oddziaływanie (blokowanie) ze składnikami steroidowymi, które są jej częścią w grzybach, a nie w bakteriach;
• antybiotyki polipeptydowe.

Największa grupa antybiotyków hamuje syntezę białek. Naruszenie syntezy białek może wystąpić na wszystkich poziomach, począwszy od procesu odczytu informacji z DNA i kończąc na interakcji z rybosomami - blokując wiązanie transportu t-RNA do ASCE rybosomów (aminoglikozydów), z 508 podjednostkami rybosomalnymi (makro-pokrywkami) lub informacyjnymi i-RNA (tetracykliny na podjednostce rybosomu 308). Ta grupa obejmuje:

• aminoglikozydy (na przykład aminoglikozyd gentamycyna, hamujący syntezę białek w komórce bakteryjnej, mogą zakłócać syntezę białkowej otoczki wirusów, a zatem mogą mieć działanie przeciwwirusowe);
• makrolidy;
• tetracykliny;
• chloramfenikol (chloramfenikol), który zakłóca syntezę białka przez komórkę mikrobiologiczną na etapie przenoszenia aminokwasów do rybosomów.

Inhibitory syntezy kwasów nukleinowych mają nie tylko działanie przeciwdrobnoustrojowe, ale także cytostatyczne, a zatem są stosowane jako środki przeciwnowotworowe. Jeden z antybiotyków należących do tej grupy, ryfampicyna, hamuje zależną od DNA polimerazę RNA, a tym samym blokuje syntezę białek na poziomie transkrypcji.

Klasyfikacja antybiotyków za pomocą mechanizmu działania.

Każda praca studencka jest droga!

100 p premii za pierwsze zamówienie

Biorąc pod uwagę mechanizm działania, antybiotyki są podzielone na trzy główne grupy:

• inhibitory syntezy ściany komórkowej mikroorganizmu (penicyliny, cefalosporyny, wankomycyna, teikoplanina itp.);

Zakłócenie syntezy ściany komórkowej poprzez hamowanie syntezy peptydoglikanów (penicylina, cefalosporyna, monobaktam), tworzenie dimerów i ich przenoszenie do rosnących łańcuchów peptydoglikanów (wankomycyna, flawomityna) lub synteza chityny (nikomycyna, tunikamycyna). Antybiotyki, działając na podobnym mechanizmie, mają działanie bakteriobójcze, nie zabijają uśpionych komórek i komórek pozbawionych ściany komórkowej (formy L bakterii).

• antybiotyki naruszające organizację molekularną, funkcje błony komórkowej (polimyksyna, nystatyna, leworyna, amfoterycyna itp.);

Zakłócenie funkcjonowania błon: naruszenie integralności błony, tworzenie kanałów jonowych, wiązanie jonów w kompleksy rozpuszczalne w lipidach i ich transport. Nystatyna, gramicydyny, polimyksyny działają w podobny sposób.

• antybiotyki hamujące syntezę białek i kwasów nukleinowych, w szczególności inhibitory syntezy białek na poziomie rybosomów (chloramfenikol, tetracykliny, makrolidy, linkomycyna, aminoglikozydy) i inhibitory polimerazy RNA (ryfampicyna) itp.

Tłumienie syntezy kwasów nukleinowych: wiązanie z DNA i utrudnianie rozwoju polimerazy RNA (aktydyny), łączenie nici DNA, co uniemożliwia jego rozwikłanie (rubomycyna), hamowanie enzymów.

Naruszenie syntezy puryn i pirymidyn (azaseryna, sarkomycyna).

Naruszenie syntezy białek: hamowanie aktywacji i transferu aminokwasów, funkcje rybosomów (streptomycyna, tetracyklina, puromycyna).

Hamowanie enzymów oddechowych (antymycyna, oligomycyna, aurowertyna).

Z natury działania antybiotyków dzieli się na bakteriobójcze i bakteriostatyczne. Działanie bakteriobójcze charakteryzuje się tym, że pod wpływem antybiotyku następuje śmierć drobnoustrojów. Osiągnięcie działania bakteriobójczego jest szczególnie ważne w leczeniu osłabionych pacjentów, jak również w przypadkach takich poważnych chorób zakaźnych, jak ogólne zakażenie krwi (posocznica), zapalenie wsierdzia itp., Gdy organizm nie jest w stanie samodzielnie zwalczać zakażenia. Antybiotyki, takie jak różne penicyliny, streptomycyna, neomycyna, kanamycyna, wankomycyna, polimyksyna mają działanie bakteriobójcze.

Kiedy bakteriostatyczne działanie śmierci mikroorganizmów nie zachodzi, następuje tylko ich wzrost i rozmnażanie. Po wyeliminowaniu antybiotyku ze środowiska mikroorganizmy mogą się ponownie rozwijać. W większości przypadków, w leczeniu chorób zakaźnych, bakteriostatyczne działanie antybiotyków w połączeniu z mechanizmami ochronnymi organizmu zapewnia powrót pacjenta do zdrowia.

Klasyfikacja antybiotyków według mechanizmu działania

Antybiotyki (z greckiego. Przeciwdziałanie, bios - życie) są związkami chemicznymi pochodzenia biologicznego, które wywierają selektywny szkodliwy lub niszczący wpływ na mikroorganizmy. Antybiotyki stosowane w praktyce medycznej są wytwarzane przez promieniowce (grzyby promieniujące), grzyby pleśniowe, a także niektóre bakterie. Ta grupa leków obejmuje również syntetyczne analogi i pochodne naturalnych antybiotyków.

Klasyfikacja Istnieją antybiotyki o działaniu przeciwbakteryjnym, przeciwgrzybiczym i przeciwnowotworowym.

W tej części rozważane będą antybiotyki, które głównie wpływają na bakterie. Są reprezentowane przez następujące grupy:

Antybiotyki różnią się znacznie pod względem spektrum działania przeciwbakteryjnego. Niektóre z nich dotyczą głównie bakterii Gram-dodatnich (penicyliny biosyntetyczne, makrolidy), inne - głównie bakterii Gram-ujemnych (na przykład polimyksyny). Szereg antybiotyków ma szerokie spektrum aktywności (tetracykliny, lewomycetyna itp.), W tym bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne, riketsje, chlamydie (tak zwane duże wirusy) i szereg innych czynników zakaźnych (Tabela 27.1; Ryc. 27.1).

Mechanizm działania

Tabela 27.1. Główny mechanizm n natury antybiotyków o działaniu przeciwnowotworowym

Główny mechanizm działania przeciwbakteryjnego

Dominujący charakter działania przeciwbakteryjnego

Antybiotyki, które dotyczą głównie bakterii Gram-dodatnich.

Preparaty penicyliny benzylowej Półsyntetyczne penicyliny Erytromycyna

Hamowanie syntezy ściany komórkowej Tak samo

Hamowanie syntezy białek Tak samo

Antybiotyki wpływające na bakterie Gram-ujemne

Naruszenie przepuszczalności błony cytoplazmatycznej

Antybiotyki o szerokim zakresie działania

Tetracykliny Lewomycetyna Streptomycyna Neomycyna Monomitsin Kanamycyna Ampicylina Imipenem Cefalosporyny Ryfampicyna

Hamowanie syntezy białek Tak samo

Hamowanie syntezy ściany komórkowej To samo hamowanie syntezy RNA

Rys. 27.1. Przykłady antybiotyków o różnych widmach działania antybakteryjnego.

Rys. 27.2. Główne mechanizmy przeciwbakteryjnego działania antybiotyków.

Antybiotyki wpływają na mikroorganizmy, albo przez tłumienie ich rozmnażania (działanie bakteriostatyczne), albo przez spowodowanie ich śmierci (działanie bakteriobójcze).

Znane są następujące podstawowe mechanizmy przeciwbakteryjnego działania antybiotyków (ryc. 27.2):

1) naruszenie syntezy ściany komórkowej bakterii (zgodnie z tą zasadą, penicyliny, cefalosporyny);

2) naruszenie przepuszczalności błony cytoplazmatycznej (na przykład polimyksyny);

3) naruszenie syntezy białek wewnątrzkomórkowych (jako tetracykliny, chloramfenikol, streptomycyna itp.);

4) naruszenie syntezy RNA (rifamnitsin).

Wysoka selektywność działania antybiotyków na mikroorganizmy z ich niską toksycznością w stosunku do makroorganizmów jest oczywiście wyjaśniona przez specyfikę strukturalnej i funkcjonalnej organizacji komórek drobnoustrojów. Rzeczywiście, chemiczna ściana komórkowa bakterii różni się zasadniczo od błon komórkowych ssaków. Ściana komórkowa bakterii składa się z mukopeptydu mocznika (zawiera kwas N-acetyloglukozaminy, kwasu N-acetylo-muramowego i łańcuchów peptydowych, w tym niektórych aminokwasów L i D). Pod tym względem substancje, które naruszają jej syntezę (na przykład penicyliny) mają wyraźne działanie przeciwbakteryjne i praktycznie nie mają wpływu na komórki mikroorganizmu. Pewna rola, być może, odgrywa nierówna liczba błon otaczających te 1 aktywne centra, z którymi mogą oddziaływać antybiotyki. Tak więc, w przeciwieństwie do mikroorganizmów w komórkach ssaków, oprócz wspólnej błony plazmatycznej, wszystkie organelle wewnątrzkomórkowe mają swoje własne, czasem podwójne, błony. Najwyraźniej ważne są różnice w składzie chemicznym poszczególnych składników komórkowych. Należy również wziąć pod uwagę znaczące różnice we wzroście i reprodukcji komórek makro- i mikroorganizmów, a co za tym idzie, szybkości syntezy ich materiałów strukturalnych. Ogólnie rzecz biorąc, problem selektywności działania antybiotyków, a także innych środków przeciwbakteryjnych, wymaga dalszych badań.

Tabela 27.2. Możliwe działania niepożądane wielu antybiotyków

1 Zauważa się to głównie przy stosowaniu cefalorydyny.

W procesie stosowania antybiotyków oporność mikroorganizmów może się do nich rozwinąć. Szczególnie szybko występuje w stosunku do streptomycyny, oleandomycyny, ryfampicyny, stosunkowo wolno - do penicylin, tetracyklin i chloramfenikolu, rzadko do polimyksyn. Możliwa tak zwana oporność krzyżowa, która dotyczy nie tylko stosowanego leku, ale także innych antybiotyków, podobnych do niego w strukturze chemicznej (na przykład do wszystkich tetracyklin). Prawdopodobieństwo rozwoju oporności jest zmniejszone, jeśli dawki i czas podawania antybiotyków są optymalne, a także przy racjonalnej kombinacji antybiotyków. Jeśli pojawi się oporność na główny antybiotyk, należy go zastąpić inną „rezerwą” (zapasowe antybiotyki o jednej lub kilku właściwościach są gorsze od głównych antybiotyków (mają mniejszą aktywność lub wyraźniejsze skutki uboczne, większą toksyczność lub szybki rozwój oporności na nie mikroorganizmów). mianowany tylko wtedy, gdy odporność drobnoustrojów na główne antybiotyki.), antybiotyk.

Skutki uboczne Chociaż antybiotyki charakteryzują się wysoką selektywnością działania, mają one jednak szereg niekorzystnych skutków dla makroorganizmów. W przypadku stosowania antybiotyków często występują reakcje alergiczne typu natychmiastowego i opóźnionego (choroba posurowicza, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny, kontaktowe zapalenie skóry itp.).

Ponadto antybiotyki mogą mieć działania niepożądane o charakterze niealergicznym i działania toksyczne. Bezpośrednie działanie drażniące antybiotyków to objawy dyspeptyczne (nudności, wymioty, biegunka), ból w miejscu domięśniowego podania leku, rozwój zapalenia żył i zakrzepowego zapalenia żył z dożylnymi wstrzyknięciami antybiotyków. Możliwe są również działania niepożądane ze strony wątroby, nerek, hematopoezy, słuchu, aparatu przedsionkowego itp. (Przykłady podano w tabeli 27.2).

W przypadku wielu antybiotyków rozwój nadkażenia (dysbakteriozy) jest typowy, co wiąże się z tłumieniem antybiotyków części saprofitycznej flory, takiej jak przewód pokarmowy. Te ostatnie mogą sprzyjać reprodukcji innych mikroorganizmów, które nie są wrażliwe na ten antybiotyk (grzyby drożdżopodobne, Proteus, Pseudomonas aeruginosa, gronkowce). Najczęściej nadkażenie występuje na tle działania antybiotyków o szerokim spektrum działania.

Pomimo dużej częstości stosowania antybiotyków w praktyce medycznej, poszukiwanie nowych, bardziej zaawansowanych leków tego typu jest prowadzone na dość znaczącą skalę. Wysiłki badaczy mają na celu stworzenie takich antybiotyków, które w maksymalnym stopniu łączyły cechy pozytywne i były pozbawione negatywnych właściwości. Takie „idealne” leki muszą mieć wysoką aktywność, wyraźną selektywność działania, niezbędne spektrum działania przeciwbakteryjnego, bakteriobójczy charakter działania, przepuszczalność przez błony biologiczne (w tym barierę krew-mózg) i skuteczność w różnych mediach biologicznych. Nie powinny powodować szybkiego rozwoju oporności drobnoustrojów i uczulenia mikroorganizmu. Brak efektów rówieśniczych, minimalny przepływ prądu i duża szerokość działania terapeutycznego - wszystko to jest również jednym z głównych wymagań dla nowych antybiotyków. Ponadto ważne jest, aby preparaty antybiotykowe były technicznie dostępne do przygotowania w firmach farmaceutycznych i miały niski koszt.

KLASYFIKACJA ANTYBIOTYKI ANTYBIOTYKÓW NA MECHANIZM DZIAŁANIA I

KLASYFIKACJA ANTYBIOTYKÓW WEDŁUG MECHANIZMU DZIAŁANIA I. ANTYBIOTYKI ZNISZCZAJĄCE SYNTEZĘ ŚCIANKI KOMÓRKOWEJ β-LACTAMU GLIKEPTYDY II. DETERGENTY ANTYBIOTYCZNE, KTÓRE SĄ ODPOWIEDNIE PRZEZNACZENIE MEMBRANY CYTOPLASMATYCZNEJ POLIENI ANTYBIOTYKI POLIMYMINY GRAMICIDIN C III. TRANSKRYPCJA I SYNTEZA INHIBITORZY m. RNA IV. INHIBITORY TŁUMACZEŃ

Polieny przeciwgrzybicze antybiotyk nystatyna • • natamycyna (Pimafutsin) • związane z chorobami błony cytoplazmatycznej steroli ROZRASTA amfoterycyna B - ergosterolu DOSTARCZANIE detergentowe WPŁYW pleśni ergosterol w komórkach ssaków, NO, jego funkcje są wykonywane cholesterolu

POLISTA ANTYBIOTYKOWA NISTATINUM (NYSTATINUM)

antybiotyki polienowe Candida albicans, kandydoza jamy ustnej Nystatyna natamycynę (Pimafutsin) • eliminuje grzyby z rodzaju Candida • Stosuje się z kandydozą tylko lokalnie, w różnych formach dawkowania, • efekt resorpcji nie są stosowane ze względu na wysoką toksyczność • Nie absorbowane w jelitach, może być stosowany w drożdżyca jelita

ANTYBIOTYKA POLIENOWA YAN VERMER DELFETSKY (1635 -1670) DAIRMAN

Polienowy antybiotyki amfoterycyna B „złota” standardowe leczenie przeciwgrzybicze, szeroki zakres przeciwgrzybicze (grzyby z rodzaju Candida, Czynnik inwazyjnych grzybic) odporność grzybów rozwija się powoli, oraz w tkance (nie przenika przez barierę krew-mózg), są stosowane do inwazyjnych zakażeń grzybiczych, którym wstrzyknięto do żyły bardzo powoli (ponad 4 h) SKUTKI NIEPOŻĄDANE: • GORA, OZNOB (EMISJA ILOCZY I ILF-α MONOCYTÓW I MAKROFAGÓW) • NEPROTOKSYCZNOŚĆ

Polimyksyna B, E, F • mają strukturę cykliczne polipeptydy (kationowego głowicy lipofilowego łańcucha) • interakcje z grupą acylową fosfolipidy • osadzony w błonie cytoplazmatycznej mikroorganizmów • przepuszczalność błon przez złamanie, ma działanie bakteriobójcze polimyksyny widmem najwęższego: jedynie D (-) środki jelitowych ZAKAŻENIA I STRONY SYNEGOUSA SĄ STOSOWANE TYLKO LOKALNIE, ZWIĄZANE Z WYSOKĄ NEPROROTEM I NEUROTOKSYCZNOŚCIĄ

LOKALNE ZASTOSOWANIE POLIMIZMÓW • Zapalenie spojówek, zapalenie rogówki, wrzód rogówki • Zapalenie ucha, zapalenie zatok • Ropień, ropowica skóry, zakażone oparzenia i odleżyny

KLASYFIKACJA ANTYBIOTYKÓW WEDŁUG MECHANIZMU DZIAŁANIA I. ANTYBIOTYKI ZNISZCZAJĄCE SYNTEZĘ ŚCIANKI KOMÓRKOWEJ β-LACTAMU GLIKEPTYDY II. ANTYBIOTYKI, NARUSZENIE DOZWOLNOŚCI MEMBRANY CYTOPLASMATYCZNEJ POLITYNY ANTYBIOTYKI III. INHIBITORY TRANSKRYPCJI I SYNTEZY M. RNA RIFAMPICIN IV. INHIBITORY TŁUMACZEŃ

Ryfampicyna BLOKÓW bakteryjnego DNA zależna polimeraza RNA Charakter działania - bakteriobójcza podawane doustnie, podawany SPECTRUM żyły szerokich ZNAMIENNY kliniczne jest gruźlica TŁUMIENIE Mycobacterium, Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae meningokokowego błonicy i zaraza zakresie ryzyka oporności Mycobacterium tuberculosis rifampiny przewidzianego tylko jako alternatywny izoniazyd SKUTKI LECZENIA CHIRURGICZNEGO: CHOLESTASIS, ŻÓŁTE LECZENIE CIECZY TEETYCZNEJ, SOCZEWKI KONTAKTOWE, SKÓRA, POTA, URINARY IN THE RED COLOR

KLASYFIKACJA ANTYBIOTYKÓW WEDŁUG MECHANIZMU DZIAŁANIA I. ANTYBIOTYKI ZNISZCZAJĄCE SYNTEZĘ ŚCIANKI KOMÓRKOWEJ β-LACTAMU GLIKEPTYDY II. ANTYBIOTYKI, NARUSZENIE DOZWOLNOŚCI MEMBRANY CYTOPLASMATYCZNEJ POLITYNY ANTYBIOTYKI III. INHIBITORY TRANSKRYPCJI I SYNTEZY M. RNA RIFAMPICIN IV. INHIBITORY TŁUMACZEŃ

Wpływ antybiotyków na syntezę białek w bakteryjnych CELL DOCIERANIA FORMACJI rybosomalnego SKOMPLIKOWANA linezolidu hamowanie linkozamidy peptydylo chloramfenikol wydania M RNA hamowanie translokazy i zaburzeń wydłużenia białka łańcucha makrolidu P -. Plot 50 S a. - miejsca wiązania m RNA porcjami tetracyklinę NARUSZENIE odczyt kodu M. Aminoglikozydy RNA 30 S

PRZERWANIE PRZECIWZMARSZCZKOWE NA PODSTAWIE 30 S PRZEZ RIBOS

AMINOGLICOSIDY Zelman Waxman - amerykański mikrobiolog W 1944 roku odkrył antybiotyk anty-TB Streptomycyna, laureat Nagrody Nobla w 1952 roku.

Aminoglikozydy Streptomitsin 2–3 aminocukry połączone wiązaniem glikozydowym z heksozą (pierścień aminocyklitolu) Heksoza ma strukturę streptydyny (streptomycyny) lub 2-deoksystreptaminy (inne aminoglikozydy)

KLASYFIKOWANE GOTOWANIE AMERYKAŃSKIE

Aminoglycosides Streptomyces NEOMYCIN STREPTOMYCIN KANAMYCIN TOBRAMYCIN STREPTOMYCES GRISEUS Actinomycete Microspora GENTAMICIN NETILMICIN

AMINOGLICOSIDY SZEROKI EFEKT SPECTRUM, VARIAE TWÓJ ROZWÓJ URZĄDZENIA ROZWOJOWE KREATYWNE URZĄDZENIA TWORZENIE CZYSTYCH SYSTEMÓW CZYSZCZENIA POWIETRZA DLA TWOJEJ HYDROTHERGY

Aminoglikozydy neomycynę I WYTWARZANIE streptomycyny kanamycynę hamuje Mycobacterium tuberculosis, czynnik sprawczy zarazy i tularemię II WYTWARZANIE gentamycyny (GARAMITSIN) tobramycyny (BRULAMITSIN) amikacyna generacji netilmycyna III (netromycin) hamuje Pseudomonas aeruginosa hamuje GENTAMITSINREZISTENTNYE coli i szczepy Staphylococcus

AMINOGLICOSID KANAMYCIN STREPTOMYCIN

AMINOGLIKOIDY HENTAMYCYNA (GARAMYCINA)

AMINOGLICOSIDY AMIKAKTYNA TOBRAMYCYNA (BRULAMICINA)

AMINOGLICOSIDY NETILMYCIN (NETROMYCIN)

URZĄDZENIE MECHANICZNE

MECHANIZM DZIAŁANIA AMINOGLICOSIDÓW Polipeptyd rosnący Białko 5 '50 S 5' 5 '3' 30 S Transmisja + Aminoglikozyd m. RNA 5 'Utrwalenie rybosomów 3' na m. Podjednostki kodonu RNA odchodzą od m. RNA 3 ', aż synteza białka zostanie zakończona Rozpoznawanie syntezy białek m. RNA antycodon 3´ t. RNA Anomalne (nieprawidłowe, śmiertelne) białka są syntetyzowane

FARMAKOKINETYKA AMINOGLICOSIDÓW • 1% dawki jest wchłaniany z jelita • Rozprowadzany w płynie zewnątrzkomórkowym • 10% dawki jest związane z albuminą krwi • Słabo penetruje komórki i płyn mózgowo-rdzeniowy (10%) • W zapaleniu opon mózgowych i u noworodków poziom w mózgu osiąga 25% zawartości we krwi • Stężenie w żółci wynosi 30% stężenia we krwi • Wydalane w postaci niezmienionej przez filtrację w kłębuszkach nerkowych • Okres połowicznej eliminacji z krwi - 2–4 godziny, z tkanek - 30–700 godzin

Empiryczna aminoglikozyd antybiotykoterapii w połączeniu z antybiotykami β-laktamu w posocznicy nieznanej etiologii, zakaźne zapalenie wsierdzia, pourazowe zapalenie opon mózgowych, szpitalnego zapalenia płuc, zakażenia u pacjentów z neutropenią, zapalenie szpiku, stopa cukrzycowa (2) numer 3 miejscowego leczenia specyficznego leczenia zapalenie ucha i oczu trzody chlewnej, Gruźlica, Tularemia, Bruceloza

DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE aminoglikozyd ototoksyczność odbiorczy ubytek słuchu: utrata słuchu, szumy, dzwonienie w uszach, głuchota VESTIBULOTOKSICHNOST chód ataksja, oczopląs Vertigo blokady nerwowo-mięśniowej nefrotoksyczne zmiany są nieodwracalne kontroli prowadzona jest audiometria NARUSZENIE nieodwracalny, kompensacja przed ryzykiem innych analizatorów jest zwiększona po połączeniu z zwiotczających mięśnie, KUP WPROWADZENIE DO RYZYKA WODNEGO CHLORKU WAPNIA ROSNĄCEGO W POŁĄCZENIU Z INNYMI ANTYBIOTYKAMI NEPROTOKSYCZNYMI (VANKOMYCIN, AMFO TERICIN C) KONTROLA: OZNACZANIE STĘŻENIA KREATYNY W KRWI CO 3 DNI

Dowiedz się o nowoczesnej klasyfikacji antybiotyków według grupy parametrów

Zgodnie z koncepcją chorób zakaźnych implikuje reakcję organizmu na obecność patogennych mikroorganizmów lub inwazję narządów i tkanek, objawiającą się reakcją zapalną. Do leczenia stosuje się środki przeciwdrobnoustrojowe selektywnie działające na te drobnoustroje w celu ich zwalczania.

Mikroorganizmy, które prowadzą do chorób zakaźnych i zapalnych w organizmie człowieka, dzielą się na:

• bakterie (prawdziwe bakterie, riketsja i chlamydia, mykoplazma);
• grzyby;
• wirusy;
• najprostszy.

Dlatego środki przeciwbakteryjne dzieli się na:

• antybakteryjny;
• przeciwwirusowy;
• przeciwgrzybicze;
• przeciwpierwotniak.

Ważne jest, aby pamiętać, że pojedynczy lek może mieć kilka rodzajów aktywności.

Na przykład Nitroksolina, prep. z wyraźnym działaniem przeciwbakteryjnym i umiarkowanym przeciwgrzybiczym - zwanym antybiotykiem. Różnica między takim środkiem a „czystym” środkiem przeciwgrzybiczym polega na tym, że nitroksolina ma ograniczoną aktywność w stosunku do niektórych gatunków Candida, ale ma wyraźny wpływ na bakterie, że środek przeciwgrzybiczy w ogóle nie wpływa.

Czym są antybiotyki, w jakim celu są stosowane?

W latach 50. XX wieku Fleming, Chain i Flory otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii za odkrycie penicyliny. To wydarzenie stało się prawdziwą rewolucją w farmakologii, całkowicie przestawiając podstawowe podejścia do leczenia infekcji i znacząco zwiększając szanse pacjenta na pełne i szybkie wyzdrowienie.

Wraz z pojawieniem się leków przeciwbakteryjnych wiele chorób powodujących epidemie, które wcześniej spustoszyły całe kraje (plaga, tyfus, cholera), zmieniło się z „wyroku śmierci” w „chorobę, którą można skutecznie leczyć” i obecnie prawie nigdy nie występuje.

Antybiotyki to substancje pochodzenia biologicznego lub sztucznego, zdolne do selektywnego hamowania aktywności życiowej mikroorganizmów.

Oznacza to, że cechą charakterystyczną ich działania jest to, że oddziałują one tylko na komórkę prokariotyczną, nie uszkadzając komórek ciała. Wynika to z faktu, że w ludzkich tkankach nie ma docelowego receptora dla ich działania.

Leki przeciwbakteryjne są przepisywane na choroby zakaźne i zapalne wywołane przez bakteryjną etiologię patogenu lub na ciężkie infekcje wirusowe w celu stłumienia wtórnej flory.
Wybierając odpowiednią terapię przeciwdrobnoustrojową, należy wziąć pod uwagę nie tylko chorobę podstawową i wrażliwość drobnoustrojów chorobotwórczych, ale także wiek pacjenta, ciążę, indywidualną nietolerancję na składniki leku, choroby współistniejące i stosowanie preparatów, które nie są łączone z zalecanymi lekami.
Ważne jest również, aby pamiętać, że w przypadku braku efektu klinicznego terapii w ciągu 72 godzin dokonuje się zmiany medium medycznego, biorąc pod uwagę możliwą oporność krzyżową.

W przypadku ciężkich zakażeń lub w celu leczenia empirycznego nieokreślonym patogenem zaleca się połączenie różnych rodzajów antybiotyków, biorąc pod uwagę ich zgodność.

Zgodnie z wpływem na drobnoustroje chorobotwórcze istnieją:

• bakteriostatyczny - hamująca aktywność życiowa, wzrost i reprodukcja bakterii;
• antybiotyki bakteriobójcze są substancjami, które całkowicie niszczą patogen, w wyniku nieodwracalnego wiązania się z celem komórkowym.

Jednak taki podział jest raczej arbitralny, ponieważ wiele z nich jest antybiotykami. może wykazywać inną aktywność, w zależności od przepisanej dawki i czasu stosowania.

Jeśli pacjent niedawno użył środka przeciwdrobnoustrojowego, należy unikać jego wielokrotnego stosowania przez co najmniej sześć miesięcy, aby zapobiec występowaniu flory odpornej na antybiotyki.

Jak rozwija się oporność na leki?

Najczęściej obserwowaną opornością jest mutacja mikroorganizmu, której towarzyszy modyfikacja celu wewnątrz komórek, na którą wpływają odmiany antybiotyków.

Aktywny składnik przepisanej substancji przenika do komórki bakteryjnej, jednak nie może komunikować się z wymaganym celem, ponieważ naruszona jest zasada wiązania typu „klucz-zamek”. W związku z tym mechanizm hamowania aktywności lub zniszczenia czynnika patologicznego nie jest aktywowany.

Inną skuteczną metodą ochrony przed lekami jest synteza enzymów przez bakterie, które niszczą główne struktury antibes. Ten typ oporności często występuje w przypadku beta-laktamów, ze względu na produkcję flory beta-laktamazy.

Znacznie mniej powszechny jest wzrost oporności, ze względu na zmniejszenie przepuszczalności błony komórkowej, to znaczy lek przenika w zbyt małych dawkach, aby mieć klinicznie znaczący wpływ.

Jako środek zapobiegawczy dla rozwoju flory lekoopornej konieczne jest również uwzględnienie minimalnego stężenia supresji, wyrażającego ilościową ocenę stopnia i spektrum działania, a także zależność od czasu i koncentracji. we krwi.

Dla czynników zależnych od dawki (aminoglikozydy, metronidazol) charakterystyczne jest uzależnienie skuteczności działania od stężenia. we krwi i ogniskach procesu zakaźno-zapalnego.

Leki, w zależności od czasu, wymagają powtarzanych wstrzyknięć w ciągu dnia, aby utrzymać skuteczny koncentrat terapeutyczny. w ciele (wszystkie beta-laktamy, makrolidy).

Klasyfikacja antybiotyków za pomocą mechanizmu działania

• leki hamujące syntezę ściany komórkowej bakterii (antybiotyki penicylinowe, wszystkie pokolenia cefalosporyn, wankomycyna);
• komórki niszczące normalną organizację na poziomie molekularnym i uniemożliwiające normalne funkcjonowanie zbiornika membranowego. komórki (polimyksyna);
• Wed-va, przyczyniając się do tłumienia syntezy białek, hamując powstawanie kwasów nukleinowych i hamując syntezę białek na poziomie rybosomalnym (leki Chloramfenikol, wiele tetracyklin, makrolidy, linkomycyna, aminoglikozydy);
• inhibitor kwasy rybonukleinowe - polimerazy itp. (ryfampicyna, chinole, nitroimidazole);
• hamowanie procesów syntezy folanów (sulfonamidy, diaminopirydy).

Klasyfikacja antybiotyków według struktury chemicznej i pochodzenia

1. Naturalne - produkty odpadowe bakterii, grzybów, promieniowców:

• Gramicydyny;
• Polimyksyna;
• Erytromycyna;
• Tetracyklina;
• Penicyliny benzylowe;
• Cefalosporyny itp.

2. Semisynthetic - pochodne naturalnych anty.:

• Oksacylina;
• Ampicylina;
• Gentamycyna;
• Ryfampicyna itp.

3. Syntetyczny, czyli uzyskany w wyniku syntezy chemicznej:

Klasyfikacja antybiotyków za pomocą mechanizmu działania

Synteza białek w rybosomach

Hamowanie syntezy NK

Funkcja barierowa MTC

Hamowanie syntezy bakterii peptydoglikanu KS:  - laktamy, glikopeptydy.

 - Laktamy są strukturalnie podobne do peptydów biorących udział w końcowym etapie sieciowania poszczególnych warstw peptydoglikanu KS. Transpeptydazy wstawiają penicylinę zamiast peptydu do łańcucha peptydoglikanu i sieciowanie zatrzymuje się. CS składa się z oddzielnych nieszytych bloków, tj. Staje się kruchy i bakterie wkrótce umierają.

Glikopeptydy tworzą kompleks z końcową sekwencją aminokwasową monomerycznego prekursora peptydoglikanu. W wyniku tworzenia kompleksu, inkorporacja prekursorów do rosnącego łańcucha peptydoglikanu jest hamowana i bakteria umiera.

Tłumienie syntezy białek na różnych etapach syntezy białek:

na poziomie małej (30S) podjednostki bakteryjnego rybosomu - aminoglikozydy i tetracykliny. Gdy wiążą się z podjednostką 30S rybosomu bakteryjnego, sygnał z mRNA nie jest poprawnie odczytywany, powstaje niedziałające białko, to znaczy normalna synteza białek jest blokowana;

na poziomie dużej (50S) podjednostki bakteryjnego rybosomu - lewomycetyny, linkozamidy, makrolidy - hamują tworzenie łańcucha polipeptydowego.

Tłumienie syntezy kwasów nukleinowych:

blokada zależnej od DNA polimerazy RNA, naruszenie syntezy bakteryjnego RNA i naruszenie procesu transkrypcji (ryfampicyna);

zniszczenie enzymów biorących udział w tworzeniu przestrzennej struktury cząsteczki DNA podczas jej replikacji: gyraza DNA, rozwijanie łańcucha DNA i topoizomeraza IV, która bierze udział w oddzielaniu kolistych cząsteczek DNA (fluorochinolony).

Naruszenie organizacji molekularnej i funkcji barierowej antybiotyków CPM: polipeptyd i polien. Integrują się z dwuwarstwą lipidową, otwierają kanały w MTC i usuwają metabolity, naruszają równowagę osmotyczną, nukleotydy i białka opuszczają komórkę i umierają.

Zdecydowana większość klas leków przeciwbakteryjnych została odkryta i wprowadzona do praktyki klinicznej w latach 40–60 XX wieku. W tym czasie przemysł farmaceutyczny rozwiązywał problem odporności, wytwarzając nowy, bardziej skuteczny antybiotyk. Następnie proces ten zwolnił, ostatnie postępy w opracowywaniu nowych antybiotyków były związane z modyfikacją już znanych struktur. Obecnie nie ma zasadniczo nowych klas antybiotyków, które są dopuszczalne do stosowania klinicznego, a rozwój nowych leków może trwać 10-15 lat.

Jednocześnie powszechne stosowanie enterokoków opornych na wankomycynę, zmniejszenie wrażliwości na gronkowce oporne na cytometyl, kwancomycynę, pojawienie się opornych na prawie wszystkie dostępne antybiotyki gram-mikroorganizmów, powraca do ery przedbakteryjnej. Dlatego rozwój zasadniczo nowych antybiotyków staje się szczególnie istotny.

Wskazówki dotyczące tworzenia nowych antybiotyków:

Określenie pierwotnych sekwencji nukleotydowych genomów istotnych klinicznie mikroorganizmów i identyfikacja funkcji produktów poszczególnych genów - potencjalne cele działania antybiotyków.

Synteza antybiotyków, które tłumią ekspresję czynników wirulencji. Jako cel działania antybiotyków proponuje się zastosowanie dwuskładnikowego systemu sygnalizacji, który ma znaczny stopień homologii centrów aktywnych obu kinaz czuciowych różnych mikroorganizmów i regulatorów białkowych. Opisano już związki doświadczalne, które tłumią aktywność dwuskładnikowego systemu transdukcji sygnału, białek Sec układów sekrecyjnych typu II i IV. Ponieważ ssaki nie zidentyfikowały analogów układu dwuskładnikowego, prawdopodobieństwo niekorzystnego wpływu jego potencjalnych inhibitorów na organizm ludzki jest znikome. Inhibitory determinantów wirulencji będą wykazywać nieistotną aktywność przeciwbakteryjną in vitro i nie będą hamować proliferacji mikroorganizmów pozbawionych determinantów wirulencji. Badanie struktury receptorów bakteryjnych i struktur rozpoznawanych przez nie na powierzchni komórek gospodarza otwiera możliwość opracowania leków przeciwdrobnoustrojowych, które specyficznie blokują adhezję - początkowy etap każdego procesu zakaźnego. W ten sposób otwiera się nowy poziom wpływu na proces zakaźny.

Rozwój leków blokujących enzymy, które dezaktywują antybiotyki.

Tworzenie warunków wykluczających usuwanie antybiotyków z komórki bakteryjnej.

Mechanizmy oporności drobnoustrojów na antybiotyki

Szczep mikroorganizmów uważa się za odporny na antybiotyk, jeśli jego wzrost nie jest hamowany przez minimalne stężenie antybiotyku, co zwykle hamuje wzrost bakterii tego gatunku.

Rodzaje oporności na antybiotyki:

naturalny (naturalny) opór jest spowodowany przez jeden z następujących mechanizmów:

brak celu dla antybiotyku w mikroorganizmie (na przykład penicyliny, które tłumią syntezę bakterii QS, nie wpływają na mykoplazmy, które nie mają KS);

niedostępność celu dla działania antybiotyku ze względu na początkowo niską przepuszczalność CS;

enzymatyczna inaktywacja antybiotyku. Mechanizmy inaktywacji istniały w bakteriach produkujących antybiotyki, na długo przed użyciem tych substancji jako leków. Prawdopodobnie pełnili funkcję ochrony mikroorganizmu producenta przed własnym antybiotykiem.

Tworzenie systemów aktywnej eliminacji antybiotyków i złożonych struktur zewnętrznych jest ewolucyjnie uwarunkowanymi mechanizmami ochrony mikroorganizmów przed szerokim zakresem substancji egzogennych.

Naturalna odporność jest trwałym znakiem gatunkowym mikroorganizmów, łatwo ją przewidzieć. Dane dotyczące spektrum naturalnej odporności mikroorganizmów stanowią podstawę wyboru empirycznej terapii chorób zakaźnych. Jeśli bakterie są naturalnie oporne, antybiotyki są klinicznie nieskuteczne.

2) nabyta odporność - właściwość poszczególnych szczepów bakterii w celu utrzymania żywotności przy tych stężeniach antybiotyków, które tłumią główną część populacji drobnoustrojów. Nie można przewidzieć obecności nabytej oporności na antybiotyki dla konkretnego szczepu bakterii. Nabyta oporność przez mechanizm może być fenotypowa i genetyczna.

Opór fenotypowy ma charakter tymczasowy i występuje pod wpływem środowiska zewnętrznego:

metabolicznie nieaktywne mikroorganizmy mogą być fenotypowo oporne;

bakterie mogą utracić swoiste receptory antybiotyku i stać się na nie oporne. Na przykład mikroorganizmy wrażliwe na penicylinę mogą przekształcić się w formy L bez COP podczas terapii penicyliną. Po odwróceniu do rodzicielskich form bakteryjnych syntetyzujących QS, ponownie stają się wrażliwe na penicylinę.

Oporność genetyczna jest związana ze zmianami w aparacie genetycznym komórki mikrobiologicznej. Jest trwały, dziedziczny.

Sposoby odporności genetycznej.

Zwiększony poziom ekspresji genów determinujących oporność na antybiotyki w wyniku spontanicznych mutacji w locus kontrolujących wrażliwość na antybiotyk.

Częstość spontanicznych mutacji jest niska (10 7–10 12), jednak przy ogromnej liczbie komórek w populacji bakterii prawdopodobieństwo mutacji prowadzącej do transformacji komórek wrażliwych na antybiotyki w komórki oporne jest dość wysokie. Obecność antybiotyku jest selektywnym czynnikiem, który zapewnia selekcję opornych mutantów, w których obserwuje się wzrost aktywności systemów wydalania antybiotyków, utratę lub zmniejszenie ekspresji kanałów porinowych.

Rozprzestrzenianie się odpornych klonów bakterii i przenoszenie oporności między różnymi typami bakterii za pomocą ruchomych elementów genetycznych.

A. Pozyskanie nowej informacji genetycznej - plazmidy R, które określają wielokrotną oporność na antybiotyki. Plazmidy R, rozprzestrzeniające się wśród bakterii przez koniugację, tworzą swoistą pulę genów oporności na leki mikroorganizmów. Na przykład oporność nowoczesnych gronkowców na penicylinę sięga 100%.

B. Przeniesienie oporności od dawcy na biorcę podczas transformacji lub transdukcji. Na przykład mikroorganizmy, które nie wytwarzają antybiotyków, mogą uzyskać geny do inaktywacji enzymów od bakterii produkujących.

Biochemiczne mechanizmy oporności bakterii na antybiotyki

1. Inaktywacja enzymatyczna w wyniku działania enzymów syntetyzowanych przez bakterie. Enzymy oddziałują ze ściśle określonymi lekami w poszczególnych grupach:

a) acetylotransferazy wytwarzane przez enterobakterie, pseudomonady i enterokoki niszczą lewometsytinę;

b) fosforylazy wytwarzane przez enterobakterie i enterokoki niszczą aminoglikozydy;

c) lact-laktamaza niszczy antybiotyki  - laktamowe. Opisano ponad 200 -laktamaz, które różnią się następującymi właściwościami:

profil substratu (zdolność do preferencyjnej hydrolizy niektórych  - laktamów);

lokalizacja genów kodujących (plazmid lub chromosom). Ta właściwość określa epidemiologię odporności. W przypadku plazmidowej lokalizacji genów następuje szybkie rozprzestrzenianie się oporności wewnątrz i międzygatunkowej, z chromosomem - obserwuje się proliferację opornego klonu;

wrażliwość na inhibitory - laktamazy (kwas klawulanowy, sulbaktam i tazobaktam).

Lact-Laktamaza występuje w zdecydowanej większości klinicznie istotnych mikroorganizmów. W drobnoustrojach Gram + lact - laktamazowych występują głównie wśród gronkowców (70–90% szczepów), co wiąże się z lokalizacją genu plazmidowego. Jest niezwykle rzadki w przypadku -laktamazy występującej u enterokoków i paciorkowców.

U czynników Gram-przyczynowych zakażeń szpitalnych produkcja -laktamazy jest jedną z najczęstszych przyczyn oporności. Gram-mikroorganizmy P-laktamazy są podzielone plazmidem i chromosomem. Najważniejsze są plazmid  - laktamazy o rozszerzonym spektrum bakterii Gram, zdolne do niszczenia wszystkich  - laktamów, z wyjątkiem karbapenemów. Rozwój oporności na plazmidy jest często związany ze stosowaniem ampicyliny, penicylin antypseudomonadycznych i cefalosporyn trzeciej generacji.

Chromosomalne  - laktamazy są produkowane w małych ilościach. Jednak pod wpływem niektórych laktamów Y ich synteza dramatycznie wzrasta. Wiąże się z tym mechanizm oporności na aminopenicyliny i cefalosporyny pierwszej generacji w Serratia spp., Citrobacter spp., Proteus, P. aeruginosa.

2. Modyfikacja celu antybiotyku. Cel - specyficzny punkt stosowania antybiotyku. Struktura celów antybiotykowych podlega zmianom. W wyniku spontanicznych mutacji w genach kodujących cel działania antybiotyków ten ostatni jest modyfikowany i antybiotyk go nie rozpoznaje (Tabela 50).

Klasyfikacja antybiotyków według grup - lista według mechanizmu działania, składu lub generacji

Co to jest antybiotyk

Ta grupa leków ma zdolność blokowania syntezy białek, a tym samym hamowania reprodukcji, wzrostu żywych komórek. Wszystkie rodzaje antybiotyków są stosowane w leczeniu procesów zakaźnych powodowanych przez różne szczepy bakterii: gronkowce, paciorkowce, meningokoki. Po raz pierwszy lek został opracowany w 1928 roku przez Alexandra Fleminga. Antybiotyki niektórych grup są przepisywane do leczenia patologii onkologicznej w ramach chemioterapii skojarzonej. We współczesnej terminologii ten rodzaj leku jest często nazywany lekami przeciwbakteryjnymi.

Klasyfikacja antybiotyków za pomocą mechanizmu działania

Pierwszymi lekami tego typu były leki na bazie penicyliny. Istnieje klasyfikacja antybiotyków według grup i mechanizmu działania. Niektóre leki mają wąski zakres, inne - szerokie spektrum działania. Ten parametr określa, jak bardzo lek wpłynie na zdrowie człowieka (zarówno pozytywnie, jak i negatywnie). Leki pomagają radzić sobie ze śmiertelnością takich poważnych chorób lub je zmniejszać:

• sepsa;
• gangrena;
• zapalenie opon mózgowych;
• zapalenie płuc;
• syfilis

Bakteriobójcze

Jest to jeden z typów klasyfikacji środków przeciwdrobnoustrojowych przez działanie farmakologiczne. Antybiotyki bakteriobójcze są lekiem powodującym lizę, śmierć mikroorganizmów. Lek hamuje syntezę błon, hamuje wytwarzanie składników DNA. Następujące grupy antybiotyków mają następujące właściwości:

• karbapenemy;
• penicyliny;
• fluorochinolony;
• glikopeptydy;
• monobaktam;
• fosfomycyna.

Bakteriostatyczne

Działanie tej grupy leków ma na celu zahamowanie syntezy białek przez komórki drobnoustrojów, co zapobiega ich dalszemu namnażaniu i rozwojowi. Efektem działania leku jest ograniczenie dalszego rozwoju procesu patologicznego. Ten efekt jest typowy dla następujących grup antybiotyków:

• linkosaminy;
• makrolidy;
• aminoglikozydy.

Klasyfikacja antybiotyków według składu chemicznego

Główny rozdział leków odbywa się na strukturze chemicznej. Każda z nich opiera się na innej substancji czynnej. Ta separacja pomaga celowo walczyć z pewnym rodzajem mikrobów lub mieć szeroki zakres działań na wielu gatunkach. Nie pozwala to bakteriom rozwinąć odporności (odporności, odporności) na określony rodzaj leków. Oto główne rodzaje antybiotyków.

Penicyliny

To pierwsza grupa stworzona przez człowieka. Antybiotyki z grupy penicylin (penicillium) mają szeroki zakres działania na mikroorganizmy. W grupie istnieje dodatkowy podział na:

• naturalne penicyliny - wytwarzane przez grzyby w normalnych warunkach (fenoksymetylopenicylina, benzylopenicylina);
• półsyntetyczne penicyliny mają większą odporność na penicylinazy, co znacznie rozszerza spektrum działania antybiotyku (metycylina, leki oksacylinowe);
• przedłużone działanie - ampicylina, amoksycylina;
• leki o szerokim spektrum działania - lek azlocylina, mezlotsillina.

W celu zmniejszenia oporności bakterii na tego rodzaju antybiotyki dodaje się inhibitory penicylinazy: sulbaktam, tazobaktam, kwas klawulanowy. Żywe przykłady takich leków to: Tazotsin, Augmentin, Tazrobida. Przydziel fundusze na następujące patologie:

• infekcje układu oddechowego: zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli, zapalenie krtani, zapalenie gardła;
• moczowo-płciowy: zapalenie cewki moczowej, zapalenie pęcherza moczowego, rzeżączka, zapalenie gruczołu krokowego;
• trawienny: czerwonka, zapalenie pęcherzyka żółciowego;
• syfilis

Cefalosporyny

Właściwości bakteriobójcze tej grupy mają szerokie spektrum działania. Rozróżnia się następujące pokolenia ceflafosporyn:

• I, preparaty cefradyny, cefaleksyny, cefazoliny;
• II, fundusze z cefaklor, cefuroksym, cefoksytyna, cefotiam;
• III, ceftazydym, cefotaksym, cefoperazon, ceftriakson, cefodizym;
• IV, fundusze z cefpiromem, cefepimem;
• V-e, leki fetobiprol, ceftarolina, fetolosan.

Istnieje duża część leków przeciwbakteryjnych z tej grupy tylko w postaci zastrzyków, więc są one często stosowane w klinikach. Cefalosporyny są najpopularniejszym rodzajem antybiotyków do leczenia szpitalnego. Ta klasa środków przeciwbakteryjnych jest przeznaczona dla:

• odmiedniczkowe zapalenie nerek;
• uogólnienie infekcji;
• zapalenie tkanek miękkich, kości;
• zapalenie opon mózgowych;
• zapalenie płuc;
• zapalenie naczyń chłonnych.

Makrolidy

Ta grupa leków przeciwbakteryjnych ma makrocykliczny pierścień laktonowy jako zasadę. Antybiotyki makrolidowe mają podział bakteriostatyczny na bakterie Gram-dodatnie, błonę i pasożyty wewnątrzkomórkowe. W tkankach występuje znacznie więcej makrolidów niż w osoczu krwi pacjentów. Środki tego typu mają niską toksyczność, w razie potrzeby mogą być podawane dziecku, ciężarnej dziewczynie. Makrolity są podzielone na następujące typy:

1. Naturalne. Zostały one zsyntetyzowane po raz pierwszy w latach 60. XX wieku, w tym środki spiramycyny, erytromycyny, midekamycyny, josamycyny.
2. Proleki, forma aktywna jest przyjmowana po metabolizmie, na przykład, troleandomycyna.
3. Półsyntetyczny. Oznacza to klarytromycynę, telitromycynę, azytromycynę, dirytromycynę.

Tetracykliny

Gatunek ten powstał w drugiej połowie XX wieku. Antybiotyki tetracyklinowe działają przeciwbakteryjnie przeciwko dużej liczbie szczepów flory bakteryjnej. W wysokich stężeniach przejawia się działanie bakteriobójcze. Osobliwością tetracyklin jest zdolność do gromadzenia się w szkliwie zębów, tkanki kostnej. Pomaga w leczeniu przewlekłego zapalenia kości i szpiku, ale także zakłóca rozwój szkieletu u małych dzieci. Ta grupa jest zabroniona do przyjmowania dziewcząt w ciąży, dzieci poniżej 12 lat. Te leki przeciwbakteryjne są reprezentowane przez następujące leki:

• Oksytetracyklina;
• Tygecyklina;
• Doksycyklina;
• Minocyklina

Przeciwwskazania obejmują nadwrażliwość na składniki, przewlekłą chorobę wątroby, porfirię. Wskazaniami do użycia są następujące patologie:

• Borelioza;
• patologie jelitowe;
• leptospiroza;
• bruceloza;
• infekcje gonokokowe;
• riketsjoza;
• jaglica;
• promienica;
• tularemia.

Aminoglikozydy

Aktywne stosowanie tej serii leków odbywa się w leczeniu zakażeń wywołujących florę Gram-ujemną. Antybiotyki mają działanie bakteriobójcze. Leki wykazują wysoką skuteczność, która nie jest związana ze wskaźnikiem aktywności immunologicznej pacjenta, co sprawia, że ​​leki te są niezbędne do jego osłabienia i neutropenii. Istnieją następujące generacje tych środków przeciwbakteryjnych:

1. Preparaty kanamycyny, neomycyny, chloramfenikolu, streptomycyny należą do pierwszej generacji.
2. Drugi obejmuje leki z gentamycyną, tobramycyną.
3. Trzeci obejmuje leki amikacyny.
4. Czwarta generacja reprezentowana jest przez isepamycynę.

Następujące patologie stają się wskazaniami do stosowania tej grupy leków:

• sepsa;
• infekcje dróg oddechowych;
• zapalenie pęcherza;
• zapalenie otrzewnej;
• zapalenie wsierdzia;
• zapalenie opon mózgowych;
• zapalenie kości i szpiku.

Fluorochinolony

Jedna z największych grup środków przeciwbakteryjnych, ma szerokie działanie bakteriobójcze na drobnoustroje chorobotwórcze. Wszystkie leki są kwasem nalidyksowym. Fluorochinolony zaczęto aktywnie stosować w 7. roku, istnieje klasyfikacja według pokoleń:

• leki zawierające kwas oksolinowy, nalidyksowy;
• środki z cyprofloksacyną, ofloksacyną, pefloksacyną, norfloksacyną;
• preparaty lewofloksacyny;
• leki z moksyfloksacyną, gatifloksacyną, hemifloksacyną.

Ten ostatni typ jest nazywany „układem oddechowym”, co wiąże się z aktywnością przeciwko mikroflorze, co z reguły jest przyczyną zapalenia płuc. Leki z tej grupy są wykorzystywane do terapii: