Czy gruźlica i gruźlica są jedną i tą samą chorobą?

Pierwsze informacje o niebezpiecznej chorobie, którą później nazwano konsumpcją, datuje się na VI wiek. BC Wspomniał o tym także Hipokrates. Twierdził, że choroba ta jest dziedziczna i dość dokładnie opisał obraz kliniczny choroby. Od XIX wieku wielu uczonych próbowało dowiedzieć się, jaka jest choroba konsumpcyjna, co jest przyczyną jej rozwoju i jakie są sposoby jej przenoszenia.

Od XX wieku patologia otrzymała nazwę „gruźlica”. Dopiero wtedy okazało się, że jest zaraźliwa i może być przenoszona przez kontakt z osobą zakażoną, ale przez długi czas była uważana za nieuleczalną. Obecnie opracowano skuteczne środki do leczenia nawet ciężkich postaci patologii, ale choroba nie została jeszcze całkowicie pokonana, a dziś gruźlica nadal dotyka ludzi na całym świecie.

Przyczyny choroby i sposoby infekcji

Zakażenie następuje w wyniku spożycia prątka gruźlicy Kocha. Ten mikroorganizm jest odporny na ekstremalne temperatury i narażenie środowiska. Bakterie, dostając się do środka, mogą prowokować powstawanie ognisk w każdym organie. Najczęściej dotyczy to płuc.

Zakażenie gruźlicą

Ludzie z silnym układem odpornościowym są bardziej skłonni do unikania progresji gruźlicy. Komórki immunologiczne są aktywowane i nie pozwalają na rozmnażanie się szkodliwego mikroorganizmu. Jeśli układ odpornościowy jest osłabiony lub proces produkcji przeciwciał jest osłabiony, rozpoczyna się aktywna reprodukcja prątka gruźlicy.

Czynniki, które zmniejszają funkcje ochronne organizmu i tworzą korzystne warunki dla rozwoju bakterii, obejmują:

• złe nawyki (alkoholizm, uzależnienie od narkotyków, palenie);
• podwyższony poziom cukru we krwi;
• zaburzenia endokrynologiczne;
• procesy zapalne w narządach oddechowych, które stały się przewlekłe.

Dzieci, które nie są szczepione na czas, są również narażone na ryzyko gruźlicy bakterii.

Istnieje błędna opinia, że ​​choroba gruźlicy lub gruźlicy jest oznaką aspołecznego stylu życia i niskiego bogactwa materialnego. W rzeczywistości tak nie jest. Przede wszystkim zagrożone są osoby z osłabioną odpornością.

Eksperci określają kilka sposobów transmisji:

• W powietrzu. Jest uważany za najbardziej powszechny. Od ciała zakażonej osoby do zdrowej bakterii spadają podczas kichania lub kaszlu.
• Kontakt Przypadki zakażenia tą metodą są niezwykle rzadkie. Choroba rozwija się, jeśli dana osoba używa zwykłych środków higieny osobistej, ubrań, podczas pocałunku lub stosunku seksualnego.
• Dusty. Różdżka Kocha może znajdować się długo poza ciałem i nie traci swoich właściwości. Podczas kichania razem z kurzem osiada w pokoju. Aby zapobiec zanieczyszczeniu, należy regularnie czyścić na mokro.
• Pokarmowy. Ta ścieżka jest często nazywana „chorobą niemytych rąk”. Najczęściej niebezpieczeństwo czai się dla dzieci, które bawią się na ulicy z zabawkami innych osób i zapominają dokładnie umyć ręce przed jedzeniem.
• Jedzenie Różdżka Kocha może istnieć w mięsie zwierzęcym. Kupując produkty w niesprawdzonych miejscach, istnieje ryzyko zarażenia się konsumpcją. Konieczne jest również przestrzeganie zasad higieny w miejscach publicznego żywienia, na przykład w restauracjach lub stołówkach szkolnych.

W praktyce medycznej zdarzają się przypadki, gdy patologia była przenoszona z matki na dziecko podczas porodu. Jeśli u przyszłej matki zdiagnozowano chorobę, konieczne jest pilne rozpoczęcie leczenia. Metody leczenia zależą od formy i stopnia patologii, a także czasu trwania ciąży. W zamkniętej formie konsumpcja nie szkodzi dziecku.

Rozwój choroby i objawy różnych etapów

Kilka wieków temu przelotne zużycie pochłonęło życie milionów ludzi. Do tej pory sytuacja nieco się zmieniła. Wiele osób nadal jest narażonych na zakażenie, ale nowoczesne metody diagnostyczne mogą określić obecność choroby i rozpocząć leczenie w odpowiednim czasie.

Wielu zastanawia się, czy konsumpcja i gruźlica są takie same czy różne. Ogólnie są to identyczne patologie. Są to podobne objawy i metody terapii. Jedyną różnicą jest lokalizacja porażki. Jeśli phthisis rozwija się tylko w płucach, wówczas gruźlica może wpływać na różne narządy wewnętrzne.

W okresie inkubacji patologia nie wykazuje wyraźnych objawów. W tym tkwi niebezpieczeństwo. Choroba postępuje, ale osoba nawet jej nie podejrzewa.

Aby zapobiec powikłaniom, należy kontrolować stan swojego ciała. Jeśli dana osoba zaczęła dramatycznie tracić na wadze, pojawił się kaszel, któremu towarzyszy ból w klatce piersiowej, zmniejszona zdolność do pracy, brak apetytu - należy skontaktować się ze specjalistą.

W początkowej fazie choroba jest łatwiejsza do leczenia. Istnieją trzy główne etapy rozwoju choroby (Tabela 1).

Z etapu aktywnego choroba może przejść do drugorzędnej. W rezultacie dotyczy to wszystkich narządów. Kaszel przechodzi w krwioplucie. Ból nie ustaje. Ciało nie radzi sobie z aktywnie rozmnażającymi się bakteriami. W zaawansowanej postaci choroba może być śmiertelna.

Aktywny etap

Gdy gruźlica wchodzi w fazę aktywną, staje się zakaźna i stanowi zagrożenie dla innych. Bakterie mogą dostać się do środowiska, osiadając na przedmiotach gospodarstwa domowego. W ten sposób wchodzą w ciało zdrowych ludzi.

• krew w plwocinie;
• utrata masy ciała nie ustaje, niezależnie od tego, jak pacjent je;
• kaszel nie przechodzi przez długi okres (1 miesiąc).

Często ludzie mylą uporczywy kaszel, zwłaszcza rano, z tak zwanym „kaszlem palacza”. Jeśli przyspieszy się rozwój choroby, wzrost temperatury ciała do 39 ° i powyżej, do powyższych objawów dolegają bolesne odczucia podczas kichania lub kaszlu. Oddech człowieka staje się trudny.

Nie można samodzielnie określić obecności patologii, dlatego należy skontaktować się ze specjalistą, aby poddać się badaniu i uzyskać kwalifikowaną konsultację.

Postać pozapłucna

Różdżka Kocha jest również niebezpieczna, ponieważ może powodować powstawanie zmian chorobowych nie tylko w płucach, ale także w innych narządach. W takich przypadkach mówimy o gruźlicy pozapłucnej.

Objawy choroby zależą od lokalizacji bakterii:

• Jeśli proces zapalny rozwija się w mózgu, obserwuje się nieprawidłowe działanie układu nerwowego, zwiększa się drażliwość, zaburza się sen. Mięśnie szyi mogą się zwiększyć. Pochyleniu głowy towarzyszy ból pleców. Ten gatunek postępuje dość powoli.
• Wraz z lokalizacją zapalenia w narządach układu pokarmowego pojawia się wzdęcie, zaparcie / biegunka, w kale pojawiają się zanieczyszczenia krwi. Temperatura ciała może osiągnąć 40 ° C
• Gdy pojawiają się zmiany skórne, wysypki przypominające gęste guzki.
• Jeśli bakteria wpływa na nerki lub narządy miednicy małej, pacjent doświadcza dokuczliwego bólu w dolnej części pleców, pragnąc stać się częstszym. Krew może być obecna w moczu.
• Gdy bakteria znajduje się w tkance stawowej lub kostnej, ból pojawia się w obszarze dotkniętym chorobą, ograniczając ruchomość stawów. Ten typ powoduje trudności w diagnozowaniu, ponieważ ma ogólny obraz kliniczny z innymi patologiami układu mięśniowo-szkieletowego.

Postępowi choroby mogą towarzyszyć inne objawy. Zakażenie przepływem krwi rozprzestrzenia się w całym ciele, a każdy narząd wewnętrzny może być wybrany jako cel.

Okres inkubacji może trwać 2-7 miesięcy. Zdarzyło się, że różdżka Kocha, raz w ciele, pozostała nieaktywna przez kilka lat. Główne objawy choroby: osłabienie, gwałtowny spadek sprawności, zmęczenie i pocenie się, ból w klatce piersiowej, duszność. Jeśli temperatura ciała utrzymuje się u osoby na poziomie + 38-38,5 ° C, może to oznaczać początek procesu zapalnego.

Początkowo gruźlica nie przyciąga uwagi. Pacjenci obwiniają wszystkie objawy za zmęczenie lub zimno. Ale nie zapominaj o podstępnej infekcji gruźlicą. Gdy pojawią się te objawy, musisz udać się do lekarza.

Diagnostyka

Aby postawić prawidłową diagnozę, specjalista musi dowiedzieć się, co martwi pacjenta i wykonać szereg czynności. Przede wszystkim pacjent powinien oddawać mocz i krew.

Najczęstsze metody diagnostyczne to:

• Reakcja Mantoux. Wszyscy znają procedurę ze szkoły. Wraz z wprowadzeniem tuberkuliny można określić zdolność organizmu do przeciwstawienia się infekcji i wykrycia obecności bakterii w organizmie. Jeśli pacjent jest uczulony na lek, otrzymuje test diagnostyczny testu immunologicznego;
• mikroskopia rozmazowa. Badanie plwociny na obecność bakterii gruźlicy;
• biopsja. Ta metoda jest konieczna, jeśli poprzednie pomiary nie wykazały dokładnego wyniku.

Dziś reakcja łańcuchowa polimerazy jest najdokładniejsza. Aby określić obecność zmian w płucach, przypisuje się przejście fluorografii.

Leczenie i zapobieganie, rokowanie

Pacjenci, u których diagnoza jest potwierdzona, należy rozumieć, że leczenie będzie długie i będzie wymagało dużej siły. Aby przyspieszyć, musisz przestrzegać systemu opracowanego przez lekarza.

Terapie obejmują:

• leki wzmacniające układ odpornościowy;
• przeprowadzanie procedur fizjoterapeutycznych;
• przestrzeganie specjalnie zaprojektowanej diety;
• ćwiczenia oddechowe.

W przypadku, gdy infekcja szybko niszczy płuca, może być konieczna operacja. Organ można usunąć całkowicie lub częściowo.

W leczeniu choroby we wczesnych stadiach zaleca się zastosowanie czterech leków: streptomycyny, ryfampicyny, etionamidu i izoniazydu. Dawka i czas trwania ustalone przez lekarza, w oparciu o rozmiar zmiany i formę choroby. W przypadku indywidualnej nietolerancji lek jest zastępowany. Najważniejsze jest to, że analog ma ten sam mechanizm działania. Samodzielna wymiana jest surowo zabroniona.

Jeśli patologia zostanie wykryta na czas i metody leczenia zostaną wybrane prawidłowo, to rokowanie będzie pozytywne. Po około 6 miesiącach osoba zacznie stopniowo wracać do normalnego życia. Z naruszeniem schematu leczenia lub w przypadku przejścia choroby na 3 lub 4 etapy, trudno jest przewidzieć. Wszystko zależy od cech pacjenta.

Zapobieganie rozwojowi gruźlicy jest głównym problemem społecznym. Pierwszym krokiem jest zaszczepienie dzieci w pierwszym miesiącu życia. Dorośli powinni poddawać się fluorografii raz w roku. Nie zapominaj również o higienie osobistej, zdrowym jedzeniu i sporcie.

Palenie i nadużywanie alkoholu - złe nawyki, które mają destrukcyjny wpływ na zdrową osobę. Zmniejszają funkcje ochronne organizmu i sprawiają, że są one podatne na rozwój ciężkich postaci gruźlicy, dlatego należy je porzucić.

Każdy chce być zdrowy i dobrze się czuć. Aby osiągnąć harmonię i pozostać w formie, należy dbać o ciało przez całe życie, a jeśli pojawią się nieprzyjemne objawy, odwiedzić placówki medyczne.

Co to jest gruźlica?

Choroba gruźlicy jest znana ludzkości pod nazwą - konsumpcja od czasów starożytnych. Po raz pierwszy opis choroby został podany przez lekarza Hipokratesa, który uważał, że jest to choroba genetyczna. Inny lekarz starożytności, Avicenna, dowiedział się, że choroba może być przenoszona z jednej osoby na drugą. W XIX wieku niemiecki naukowiec Robert Koch udowodnił zaraźliwą naturę choroby, odkrywając prątki, które spowodowały chorobę. Czynnik powodujący różdżkę Kocha nosi imię jej odkrywcy. Za swoje odkrycie naukowiec otrzymał Nagrodę Nobla.

Gruźlica w naszych czasach jest nadal jedną z najczęstszych chorób we wszystkich krajach świata. Według WHO, każdego roku na świecie występuje wiele przypadków zakażenia gruźlicą - około 9 milionów, w Rosji 120 000 osób choruje na gruźlicę każdego roku. Śmiertelność z powodu infekcji w Rosji jest wyższa niż w krajach europejskich.

Czym jest gruźlica? W jaki sposób osoba zaraża się gruźlicą i czy choroba jest zawsze niebezpieczna? Jakie leczenie jest skuteczne i czy gruźlica może być całkowicie wyleczona? Przyjrzyjmy się szczegółowo tym pytaniom.

Co za choroba - gruźlica

Czynnikiem wywołującym gruźlicę jest prątek (Mycobacterium tuberculosis). Gruźlica jest chorobą zakaźną. Najczęstszym sposobem przenoszenia gruźlicy jest powietrze. Bacillus gruźlicy jest przenoszony przez kontakt podczas mówienia, kichania, śpiewania lub kaszlu, a także przez przedmioty gospodarstwa domowego. Układ odpornościowy zdrowej osoby radzi sobie z infekcją, niszcząc różdżkę Kocha w drogach oddechowych. Zbyt duża infekcja lub częsty kontakt z pacjentem może wywołać chorobę nawet u zdrowej osoby. U osób z osłabionym układem odpornościowym jego komórki nie są w stanie zniszczyć prątków.

Okres inkubacji gruźlicy płuc wynosi od 3 do 12 tygodni. Objawy choroby w okresie inkubacji objawiają się lekkim kaszlem, osłabieniem, lekkim wzrostem temperatury. W tym okresie choroba nie jest zaraźliwa. Jednak brak wyraźnych objawów okresu inkubacji wyjaśnia niebezpieczeństwo gruźlicy dla najbardziej zainfekowanych. W końcu łagodne objawy nie zwracają na siebie uwagi, mogą być mylone z chorobami układu oddechowego. Jeśli choroba nie może zostać rozpoznana na tym etapie, staje się płucna. Główną przyczyną gruźlicy jest niska jakość życia. Rozprzestrzenianie się choroby przyczynia się do tłumienia ludzi, zwłaszcza w miejscach pozbawienia wolności. Zmniejszona odporność lub współistniejąca cukrzyca przyczynia się do zakażenia i jego progresji.

Pierwsze objawy gruźlicy

Objawy gruźlicy płuc we wczesnych stadiach różnią się w zależności od formy, stadium i lokalizacji procesu. W 88% przypadków zakażenie przybiera postać płucną.

Objawy gruźlicy płuc na wczesnym etapie jej rozwoju:

• kaszel z plwociną przez 2-3 tygodnie;
• okresowo podwyższone temperatury do 37,3 ° C;
• nocne poty;
• drastyczna utrata wagi;
• obecność krwi w plwocinie;
• ogólne osłabienie i zmęczenie;
• ból w klatce piersiowej.

Początkowe objawy zakażenia gruźlicą można podjąć w przypadku każdej innej choroby. W początkowej fazie pacjent jest niebezpieczny dla innych. Jeśli pacjent nie odwiedzi lekarza natychmiast, zakażenie gruźlicą będzie postępować i rozprzestrzeniać się w organizmie. Dlatego tak ważne jest poddawanie się corocznej fluorografii, która natychmiast ujawni ognisko choroby.

Formy gruźlicy według przebiegu klinicznego

Gruźlica pierwotna i wtórna. Pierwotny rozwija się w wyniku infekcji różdżką Kocha niezakażonej osoby. Proces ten często dotyka dzieci i młodzież. Przejaw choroby w starszym wieku oznacza aktywację gruźlicy węzłów chłonnych przenoszoną w dzieciństwie.

U dzieci gruźlica występuje w postaci kompleksu pierwotnej gruźlicy. W niemowlęctwie proces dotyczy płata, a nawet segmentu płuc. Objawami zapalenia płuc są kaszel, gorączka do 40,0 ° C i bóle w klatce piersiowej. U starszych dzieci zmiany w płucach nie są tak rozległe. Choroba w płucach charakteryzuje się wzrostem węzłów chłonnych szyjnych i pachowych.

Główny kompleks składa się z 4 etapów choroby.

1. Etap I - forma pneumoniczna. Widoczna radiologicznie mała zmiana w płucu, powiększone węzły chłonne w korzeniu płuc.
2. Resorpcja etapu II. W tym okresie zmniejsza się naciek zapalny w płucach i węzłach chłonnych.
3. Kolejnym etapem jest stadium III, objawiający się zagęszczeniem resztkowych ognisk w tkance płucnej i węzłach chłonnych. W tych miejscach na zdjęciu rentgenowskim widoczne kropkowane ogniska osadów wapiennych.
4. W stadium IV zwapnienie poprzedniego nacieku występuje w tkance płucnej i limfatycznej. Takie kalcynowane obszary nazywane są ogniskami Gon i są wykrywane przez fluorografię.

Pierwotny proces gruźlicy u dzieci i dorosłych często występuje w postaci przewlekłej. W tym przypadku aktywny proces w płucach i węzłach chłonnych utrzymuje się przez wiele lat. Taki przebieg choroby uważa się za przewlekłą gruźlicę.

Otwarte i zamknięte formy zakażenia gruźlicą

Otwarta forma gruźlicy - co to jest i jak się rozprzestrzenia? Uważa się, że gruźlica jest otwarta, jeśli pacjent wydziela prątki ze śliną, plwociną lub wydzielinami z innych narządów. Wydzielanie bakterii jest wykrywane podczas wysiewu lub mikroskopii wyładowania pacjenta. Bakterie rozprzestrzeniają się bardzo szybko w powietrzu. Podczas rozmowy infekcja cząstkami śliny rozciąga się na odległość 70 cm, a gdy kaszel osiąga 3 metry. Ryzyko infekcji jest szczególnie korzystne dla niemowląt i osób o obniżonej odporności. Termin „forma otwarta” jest często stosowany w odniesieniu do pacjentów z chorobą płuc. Ale wydalanie bakterii zachodzi również w aktywnym procesie gruźliczym w węzłach chłonnych, układzie moczowo-płciowym i innych narządach.

Objawy otwartej gruźlicy:

• suchy kaszel przez ponad 3 tygodnie;
• bóle boczne;
• krwioplucie;
• nieuzasadniona utrata wagi;
• obrzęk węzłów chłonnych.

Pacjent w formie otwartej jest niebezpieczny dla wszystkich innych. Wiedząc, jak łatwo przenoszona jest gruźlica w formie otwartej, w przypadku długotrwałego i bliskiego kontaktu z pacjentem konieczne jest poddanie się badaniu.

Jeśli metoda bakteriologiczna nie ujawni bakterii, jest to zamknięta forma choroby. Zamknięta forma gruźlicy - jak niebezpieczne? Faktem jest, że metody laboratoryjne nie zawsze ujawniają różdżkę Kocha, wynika to z powolnego wzrostu prątków w hodowli do sadzenia. Oznacza to, że pacjent, który nie zidentyfikował bakterii, może je praktycznie wyizolować.

Czy możliwe jest złapanie gruźlicy od pacjenta w formie zamkniętej? Dzięki ścisłemu i ciągłemu kontaktowi z pacjentem w 30 przypadkach na 100 możliwe jest zakażenie. Pacjent z zamkniętą formą może aktywować proces w płucach lub innym organie w dowolnym momencie. Moment przejścia procesu do formy otwartej jest początkowo bezobjawowy i jest niebezpieczny dla innych. W tym przypadku gruźlica w formie zamkniętej jest przekazywana, jak również otwarta, poprzez bezpośredni kontakt podczas komunikacji i poprzez artykuły gospodarstwa domowego. Objawy zamkniętej postaci gruźlicy są praktycznie nieobecne. Pacjenci w formie zamkniętej nawet nie czują się źle.

Rodzaje gruźlicy płuc

Na podstawie stopnia rozprzestrzeniania się gruźlicy istnieje kilka postaci klinicznych choroby.

Rozpowszechniona gruźlica

Rozpowszechniona gruźlica płuc jest objawem pierwotnej gruźlicy. Charakteryzuje się rozwojem wielu zmian w płucach. Zakażenie w tej postaci rozprzestrzenia się przez krwiobieg lub przez naczynia limfatyczne i oskrzela. Najczęściej prątki zaczynają rozprzestrzeniać się drogą krwiotwórczą od węzłów chłonnych śródpiersia do innych narządów. Infekcja osiada w śledzionie, wątrobie, oponach, kościach. W tym przypadku rozwija się ostry rozsiany proces gruźliczy.

Choroba objawia się gorączką, silnym osłabieniem, bólem głowy i ciężkim stanem ogólnym. Czasami rozsiana gruźlica występuje w postaci przewlekłej, a następnie następuje stałe uszkodzenie innych narządów.

Rozprzestrzenianie się infekcji przez przewody limfatyczne następuje od oskrzelowych węzłów chłonnych do płuc. W obustronnym procesie gruźliczym w płucach pojawia się duszność, sinica i kaszel z plwociną. Po długim przebiegu choroby powikłana jest pneumoskleroza, rozstrzenie oskrzeli, rozedma płuc.

Uogólniona gruźlica

Uogólniona gruźlica rozwija się z powodu rozprzestrzeniania się zakażenia krwiotwórczego we wszystkich narządach jednocześnie. Proces może być ostry lub przewlekły.

Przyczyny rozprzestrzeniania się infekcji są różne. Niektórzy pacjenci nie przestrzegają schematu leczenia. U niektórych pacjentów nie jest możliwe osiągnięcie efektu leczenia. W takiej kategorii pacjentów uogólnienie tego procesu odbywa się falami. Każdej nowej fali choroby towarzyszy zaangażowanie innego ciała. Klinicznie nowej fali choroby towarzyszy gorączka, duszność, sinica i pocenie się.

Gruźlica ogniskowa

Ogniskowa gruźlica płuc objawia się małymi ogniskami zapalenia w tkance płucnej. Ogniskowy typ choroby jest objawem wtórnej gruźlicy i jest częściej wykrywany u dorosłych, którzy chorowali w dzieciństwie. Ognisko choroby jest zlokalizowane w wierzchołku płuc. Objawy choroby objawiają się w prostracji, poceniu się, suchym kaszlu, bólu w boku. Krwioplucie nie zawsze się pojawiają. Temperatura w gruźlicy wzrasta okresowo do 37,2 ° C Świeży proces ogniskowania można łatwo wyleczyć, ale przy nieodpowiednim leczeniu choroba przyjmuje postać przewlekłą. W niektórych przypadkach ogniska są wyrównane, tworząc kapsułę.

Gruźlica naciekowa

Naciekająca gruźlica płuc występuje w pierwotnej infekcji i postaci przewlekłej u dorosłych. Tworzą się ogniskowe skupiska, wokół których tworzy się strefa zapalenia. Zakażenie może rozprzestrzenić się na cały płat płuc. Jeśli infekcja postępuje, zawartość kazeiny topi się i wchodzi do oskrzeli, a pusta wnęka staje się źródłem powstawania nowych ognisk. Infiltracji towarzyszy wysięk. Przy korzystnym przebiegu wysięk nie jest całkowicie wchłaniany, w jego miejsce powstają gęste sznury tkanki łącznej. Skargi pacjentów z postacią naciekową zależą od zakresu procesu. Choroba może być prawie bezobjawowa, ale może objawiać się ostrą gorączką. Wczesny etap zakażenia gruźlicą wykrywa się za pomocą fluorografii. Ludzie, którzy nie przeszli fluorografii, choroba staje się powszechna. Możliwa śmierć podczas krwotoku płucnego.

Gruźlica włóknisto-jamista

objaw gruźlicy włóknisto-jamistej - utrata masy ciała

Gruźlicę włóknisto-jamistą tworzy się w wyniku postępu procesu jamistego w płucach. W tego typu chorobach ściany jam (puste wgłębienia w płucach) są zastępowane tkanką włóknistą. Zwłóknienie powstaje również wokół jaskiń. Wraz z jaskiniami znajdują się kieszenie infekcji. Groty mogą być połączone, tworząc dużą wnękę. Płuca i oskrzela są zdeformowane, a krążenie krwi jest zaburzone.

Objawy gruźlicy na początku choroby wykazują osłabienie, utratę wagi. Wraz z postępem choroby duszność, kaszel z połączeniem plwociny, temperatura wzrasta. Przebieg gruźlicy występuje w sposób ciągły lub okresowo. Przyczyną śmierci jest włóknisto-jamista forma choroby. Powikłanie gruźlicy przejawia się w powstawaniu serca płucnego z niewydolnością oddechową. W miarę postępu choroby wpływają na to inne narządy. Powikłanie, takie jak krwotok płucny lub odma opłucnowa, może być śmiertelne.

Gruźlica marskości

Gruźlica marskości jest objawem wtórnej gruźlicy. Ponadto, w wyniku wieku choroby, istnieją rozległe formacje tkanki włóknistej w płucach i opłucnej. Wraz ze zwłóknieniem pojawiają się nowe ogniska zapalenia w tkance płucnej, a także stare jaskinie. Marskość może być ograniczona lub rozproszona.

Osoby starsze cierpią na gruźlicę z marskością. Objawy choroby objawiają się kaszlem z plwociną, dusznością. Temperatura wzrasta w przypadku zaostrzenia choroby. Powikłania występują w postaci choroby serca płucnej z dusznością i krwawieniem w płucach, powodując śmiertelny skutek choroby. Leczenie obejmuje cykl antybiotyków z rehabilitacją drzewa oskrzelowego. Gdy proces jest zlokalizowany w dolnym płacie, jest on wycinany lub segment płucny jest usuwany.

Gruźlica pozapłucna

Gruźlica pozapłucna jest znacznie mniej powszechna. Można podejrzewać gruźliczą infekcję innych narządów, jeśli choroba nie reaguje na leczenie przez długi czas. W zależności od lokalizacji choroby wyróżnia się pozapłucne postacie gruźlicy, takie jak:

Gruźlica węzłów chłonnych często rozwija się podczas początkowej infekcji. Wtórne gruczołowe zapalenie węzłów chłonnych może rozwinąć się, gdy proces jest aktywowany w innych narządach. Zakażenie jest szczególnie często zlokalizowane w szyjnych, pachowych i pachwinowych węzłach chłonnych. Choroba objawia się wzrostem liczby węzłów chłonnych, gorączką, poceniem się, osłabieniem. Zaatakowane węzły chłonne są miękkie, ruchome w dotyku, bezbolesne. W przypadku komplikacji dochodzi do przypadkowej degeneracji węzłów, w proces zaangażowane są inne węzły i powstaje ciągły konglomerat przylutowany do skóry. W tym przypadku węzły są bolesne, skóra nad nimi jest zapalna, powstaje przetoka, przez którą wyprowadzane są produkty specyficznego zapalenia węzłów. Na tym etapie pacjent jest zaraźliwy dla innych. Przy korzystnym przebiegu zagojenia przetoki wielkość węzłów chłonnych jest zmniejszona.

Gruźlica kobieca jest bardziej podatna na młode kobiety w wieku 20-30 lat. Choroba często ustępuje. Jego główną cechą jest bezpłodność. Wraz z tym pacjenci obawiają się naruszenia cyklu miesiączkowego. Chorobie towarzyszy wzrost temperatury do 37,2 ° C i bóle w podbrzuszu. W celu ustalenia diagnozy wykorzystuje się badanie rentgenowskie i metodę wysiewu wydzielin macicy. Na radiogramie pokazano przemieszczenie macicy z powodu zrostów, rurek o nieregularnych konturach. Kalibracje w jajnikach i rurkach znajdują się na obrazie ogólnym. Kompleksowe leczenie obejmuje kilka leków przeciwko gruźlicy i jest prowadzone przez długi czas.

Diagnostyka

Jak diagnozować gruźlicę na wczesnym etapie? Początkowa i skuteczna metoda diagnozy jest przeprowadzana w klinice podczas fluorografii. Jest przeprowadzany dla każdego pacjenta raz w roku. Fluorografia w gruźlicy ujawnia świeże i stare ogniska w postaci infiltracji, ogniska lub pieczary.

Jeśli podejrzewasz gruźlicę, to badanie krwi. Morfologia krwi jest bardzo różna dla różnych stopni zakażenia. W przypadku świeżych ognisk leukocytoza neutrofilowa jest notowana z przesunięciem formuły w lewo. W ciężkiej postaci wykrywa się limfocytozę i patologiczną ziarnistość neutrofili. Wskaźniki OB wzrastały w ostrym okresie choroby.

Ważną metodą badania na wykrywanie pałeczek Kocha jest hodowla plwociny w przypadku gruźlicy. Mykobakterie w siewie są prawie zawsze wykrywane, jeśli na radiogramie widoczna jest jama. W przypadku nacieku w płucach prątek Kocha znajduje się przy siewie tylko w 2% przypadków. Bardziej pouczająca 3-krotna kultura plwociny.

Test na gruźlicę jest obowiązkową metodą przeprowadzania diagnostyki masy. Test tuberkulinowy (Mantoux) opiera się na reakcji skóry po śródskórnym podaniu tuberkuliny w różnych rozcieńczeniach. Test Mantoux na gruźlicę jest negatywny, jeśli na skórze nie ma nacieku. Przy infiltracji 2–4 mm test jest wątpliwy. Jeśli infiltracja jest większa niż 5 mm, test Mantoux jest uważany za pozytywny i wskazuje na obecność prątków w organizmie lub odporność na gruźlicę po szczepieniu.

Leczenie

Czy można odzyskać siły po gruźlicy i jak długo zajmie podjęcie środków terapeutycznych? To, czy choroba zostanie wyleczona, zależy nie tylko od miejsca zakażenia, ale także od stadium choroby. Ogromne znaczenie dla powodzenia leczenia ma wrażliwość organizmu na leki przeciwgruźlicze. Te same czynniki wpływają na czas leczenia choroby. Gdy organizm jest podatny na leki przeciwgruźlicze, leczenie trwa nieprzerwanie przez 6 miesięcy. Gdy leczenie oporności na gruźlicę trwa do 24 miesięcy.

Nowoczesny schemat leczenia zakażenia gruźlicą obejmuje przyjmowanie kompleksu leków, które działają tylko wtedy, gdy są używane jednocześnie. Przy wrażliwości na leki całkowite wyleczenie otwartej formy uzyskuje się w 90% przypadków. Przy niewłaściwym leczeniu łatwo uleczalna forma zakażenia zmienia się w trudną do leczenia gruźlicę lekooporną.

Kompleksowe leczenie obejmuje również fizjoterapię i ćwiczenia oddechowe. Niektórzy pacjenci wymagają leczenia chirurgicznego. Rehabilitacja pacjentów odbywa się w specjalistycznej klinice.

Leczenie farmakologiczne prowadzone jest w systemie 3, 4 i 5 komponentów.

Trójskładnikowy schemat obejmuje 3 leki: „streptomycynę”, „izoniazyd” i „PASK” (kwas paraaminosalicylowy). Pojawienie się opornych szczepów prątków doprowadziło do stworzenia czteroczęściowego schematu leczenia o nazwie DOTS. Program obejmuje:

• „Isoniazid” lub „Ftivazid”;
• „Streptomycyna” lub „Kanamycyna”;
• „Ethionamide” lub „Pyrazinamide”;
• Ryfampicyna lub ryfabutyna.

Ten schemat jest stosowany od 1980 r. I jest używany w 120 krajach.

Pięcioelementowy schemat składa się z tych samych leków, ale z dodatkiem antybiotyku „Ciprofloksacyna”. Ten schemat jest bardziej skuteczny w przypadku lekoopornej gruźlicy.

Zdrowa żywność

Odżywianie gruźlicy płuc ma na celu przywrócenie masy ciała i uzupełnienie niedoboru witamin C, B, A i minerałów.

Dieta na gruźlicę obejmuje następujące kategorie produktów.

1. Ze względu na ich szybki rozkład wymagane są zwiększone ilości białek. Preferowane są łatwo przyswajalne białka występujące w produktach mlecznych, rybach, drobiu, cielęcinie i jajach. Produkty mięsne muszą być gotowane, duszone, ale nie smażone.
2. Zaleca się uzyskanie zdrowych tłuszczów z oliwek, masła i oleju roślinnego.
3. Węglowodany zawarte w dowolnych produktach (zboża, rośliny strączkowe). Miód, produkty mączne są zalecane. Łatwo przyswajalne węglowodany znajdują się w owocach i warzywach.

Jedzenie powinno być bogate w kalorie i świeżo przygotowane. Dieta składa się z czterokrotnego odżywiania.

Zapobieganie

Głównym sposobem zapobiegania gruźlicy jest szczepienie. Ale dodatkowo lekarze zalecają:

• prowadzić zdrowy i aktywny tryb życia, w tym spacery na świeżym powietrzu;
• jedz żywność zawierającą tłuszcze zwierzęce (ryby, mięso, jaja);
• nie jedz produktów fastfood;
• używaj warzyw i owoców, aby uzupełnić organizm witaminami i minerałami, które wspomagają układ odpornościowy;
• małe dzieci i osoby starsze nie powinny pozostawać w bliskim kontakcie z chorymi, aby zapobiec infekcji. Nawet krótkotrwały kontakt z otwartym pacjentem może spowodować u nich infekcję.

Szczepienia

Zapobieganie gruźlicy u dzieci i młodzieży ogranicza się do zapobiegania zakażeniom i zapobiegania chorobom. Najbardziej skuteczną metodą zapobiegania gruźlicy jest szczepienie. Pierwsza szczepionka przeciwko gruźlicy jest przeprowadzana w szpitalu położniczym noworodka przez 3–7 dni. Szczepienie przypominające wykonuje się w ciągu 6-7 lat.

Jak nazywa się szczepionka przeciwko gruźlicy? Noworodkowi podaje się oszczędzającą szczepionkę przeciwko gruźlicy BCG-M. Szczepienie szczepieniem przypominającym wykonuje się szczepionką BCG.

W rezultacie dochodzimy do wniosku, że gruźlica jest powszechną infekcją i jest niebezpieczna dla wszystkich wokół, zwłaszcza dla dzieci i osób o obniżonej odporności. Nawet pacjenci z zamkniętą formą są potencjalnie niebezpieczni dla innych. Gruźlica jest niebezpieczna ze względu na powikłania i często jest śmiertelna. Leczenie choroby wymaga dużo czasu, cierpliwości i pieniędzy. Ciężka i wyniszczająca choroba pozbawia osobę jakości życia. Najlepszym środkiem zapobiegawczym w przypadku choroby jest szczepienie.

Gruźlica

Gruźlica (z gruźlicy łacińskiej tuberculum) jest szeroko rozpowszechnioną na świecie chorobą zakaźną ludzi i zwierząt, spowodowaną przez różne gatunki prątków z grupy kompleksu Mycobacterium tuberculosis (M. tuberculosis i inne blisko spokrewnione gatunki). Gruźlica zwykle atakuje płuca, rzadziej wpływając na inne narządy i układy. Mycobacterium tuberculosis jest przenoszona przez unoszące się w powietrzu krople podczas mówienia, kaszlu i kichania pacjenta. Najczęściej, po zakażeniu prątkami, choroba przebiega bezobjawowo, w postaci utajonej (tubinifikacja), ale około jedna na dziesięć przypadków utajonej infekcji ostatecznie zamienia się w formę aktywną.

Klasycznymi objawami gruźlicy płucnej są przedłużający się kaszel z plwociną, czasami z krwiopluciem, pojawiający się w późniejszych stadiach, gorączka, osłabienie, nocne poty i znaczna utrata masy ciała.

Istnieją otwarte i zamknięte formy gruźlicy. Przy otwartej formie w plwocinie lub w innych naturalnych wydzielinach pacjenta - moczu, przetoki wypryskowej, wykrywany jest kał (zwykle z gruźlicą przewodu pokarmowego, rzadko z gruźlicą płuc). Forma otwarta obejmuje również te typy gruźlicy oddechowej, w których nawet przy braku wydalania bakterii istnieją wyraźne oznaki przesłania zmiany w środowisku zewnętrznym: jama (próchnica) w płucach, gruźlica oskrzelowa (zwłaszcza postać wrzodowa), przetoka oskrzelowa lub piersiowa, gruźlica górna drogi oddechowe. Jeśli pacjent nie przestrzega higienicznych środków ostrożności, może stać się zaraźliwy dla innych. W przypadku „zamkniętej” postaci gruźlicy, prątki w plwocinie nie są wykrywane za pomocą dostępnych metod, pacjenci z tą postacią nie są epidemiologicznie niebezpieczni lub niskiego ryzyka dla innych.

Rozpoznanie gruźlicy opiera się na fluorografii, rentgenografii i tomografii komputerowej dotkniętych narządami i układami, badaniu mikrobiologicznym różnych materiałów biologicznych, próbie tuberkulinowej skóry (test Mantoux), a także metodzie analizy genetycznej molekularnej (metoda PCR) i innych. Leczenie jest złożone i długotrwałe, wymagające odbioru narkotyki przez co najmniej sześć miesięcy. Osoby mające kontakt z pacjentem są badane radiologicznie lub za pomocą reakcji Mantoux, z możliwością przepisania leczenia profilaktycznego lekami przeciwgruźliczymi.

Zauważalne trudności w leczeniu gruźlicy pojawiają się, gdy czynnik sprawczy jest odporny na leki przeciwgruźlicze z głównej i rzadziej rezerwowej serii, które można wykryć tylko za pomocą badania mikrobiologicznego. Oporność na izoniazyd i ryfampicynę można również ustalić za pomocą PCR. Zapobieganie gruźlicy opiera się na programach przesiewowych, badaniach zawodowych, a także na szczepieniach dzieci szczepionką BCG lub BCG-M.

Uważa się, że M. tuberculosis jest zakażona około jedną trzecią światowej populacji, a mniej więcej co sekundę pojawia się nowy przypadek zakażenia. Odsetek ludzi, którzy chorują na gruźlicę co roku na całym świecie, nie zmienia się ani nie zmniejsza, ale ze względu na wzrost populacji, bezwzględna liczba nowych przypadków nadal rośnie. W 2007 r. Odnotowano 13,7 mln zgłoszonych przypadków przewlekłej aktywnej gruźlicy, 9,3 mln nowych przypadków choroby i 1,8 mln zgonów, głównie w krajach rozwijających się. Ponadto coraz więcej osób w krajach rozwiniętych zaraża się gruźlicą, ponieważ ich układ odpornościowy jest osłabiony przez przyjmowanie leków immunosupresyjnych, nadużywanie substancji, a zwłaszcza podczas zakażenia HIV. Rozprzestrzenianie się gruźlicy jest nierównomierne na całym świecie, około 80% populacji w wielu krajach azjatyckich i afrykańskich ma pozytywny wynik testu tuberkulinowego, a tylko 5–10% populacji USA ma taki pozytywny wynik. Według niektórych danych wskaźnik zakażeń dorosłych w Rosji jest około 10 razy wyższy niż w krajach rozwiniętych.

Przestarzała nazwa gruźlicy płuc jest chorobą (od słowa usychającego). Jako nazwa gruźlicy nerek i niektórych innych wewnętrznych narządów miąższowych (wątroby, śledziony), a także gruczołów (na przykład ślinianek), słowo „tuberculate” było wcześniej używane. Gruźlicę zewnętrzną (skórę, błony śluzowe, węzły chłonne) nazywano skrofulą.

Dla osoby choroba jest społecznie zależna. Do XX wieku gruźlica była praktycznie nieuleczalna. Obecnie opracowano kompleksowy program do identyfikacji i leczenia choroby na wczesnych etapach jej rozwoju.

Informacje historyczne

Liczne dokumenty historyczne i materiały z badań medycznych wskazują na powszechne rozprzestrzenianie się gruźlicy w odległej przeszłości. Wcześniej starożytne znalezisko należało do Bartelsa. W 1907 roku opisał gruźliczą zmianę w kręgach piersiowych z utworzeniem garbu w pobliżu szkieletu, który znaleziono w pobliżu Heidelbergu i należał do człowieka, który żył 5000 lat przed naszą erą. e.

Jednym z najwcześniejszych wskazań na gruźlicę jest prawo babilońskie (początek drugiego tysiąclecia pne), które dawało prawo do rozwodu kobiety z gruźlicą. W starożytnych Indiach było już wiadomo, że gruźlica jest przenoszona z jednego członka rodziny na drugiego, o czym wspominają Wedy, a Ajurweda już właściwie poleca górskie powietrze do leczenia. W prawach Manu (starożytne Indie) zabroniono poślubiać kobietę z rodzin, w których występowała gruźlica. Starożytni Indianie znajdują dość dokładne opisy objawów konsumpcji płucnej. W starożytnym Egipcie zauważono, że konsumpcja najczęściej występuje wśród niewolników i rzadko wśród uprzywilejowanych warstw populacji. Chahotka w Egipcie była nazywana chorobą „semicką”, od czasów starożytnego Bliskiego Wschodu, gdzie żyli Semici (jednak możliwe jest, że pożyczyli swoje języki od starożytnych Egipcjan, chociaż uważa się, że język egipski nie należy do semickiego), był zniewolony przez Egipt, i jak mówią źródła i Biblia, (białe) Semici w Egipcie byli niewolnikami. Niemniej jednak w naszych czasach żywe pałeczki Kocha były odizolowane od kości mumii Egipcjan, którzy cierpieli na gruźlicę kości. Opis gruźlicy można znaleźć w pismach medycznych starożytnych Chin (V-VI wiek pne).

Historyk Herodot, który odwiedził starożytną Persję, zauważył, że aby wykluczyć rozprzestrzenianie się epidemii, wszyscy pacjenci z konsumpcją i skrofulami zostali eksmitowani do oddzielnych osiedli i podkreślili, że Kserkses I nie ścigał Spartan z powodu epidemii gruźlicy, która wybuchła w armii perskiej, jak najwyraźniej król Leonid, celowo wybrany do bliskiego kontaktu z armią perską 300 pacjentów z gruźlicą. W starożytnej Grecji (VI - IV wiek pne) istniała znana szkoła kosowska (Hipokrates), znała obraz gruźlicy płucnej. Słynna praca na rzecz Hipokratesa nazywa gruźlicę najczęstszą chorobą w swoim czasie, dotykającą ludzi w wieku między 18 a 35 rokiem życia, i zawiera szczegółowy opis zespołu objawów gruźlicy płuc: gorączka, dreszcze, poty, kaszel, ból w klatce piersiowej, flegma, wychudzenie, próchnica siły, brak apetytu i ogólny wygląd pacjenta z gruźlicą - zwyczaj phtisicus. Wśród tak zwanych pacjentów konsumpcyjnych, oczywiście, było wielu, którzy cierpieli na zapalenie płuc, ropnie, raka, syfilis i inne choroby. Ale oczywiście wśród nich przeważali pacjenci z gruźlicą. Był to tak zwany empiryczny okres medycyny. Diagnoza konsumpcji została ustalona przy użyciu najprostszych metod obiektywnych badań. Hipokrates nauczał: „Sądy są dokonywane oczami, uszami, nosem, ustami i innymi znanymi nam metodami, tj. Wyglądem, dotykiem, słyszeniem, zapachem, smakiem”. Wprowadził praktykę bezpośredniego osłuchiwania klatki piersiowej. Chociaż Hipokrates nie wspomina o zaraźliwości gruźlicy, odnosi się to głównie do dziedziczności, Isocrates (390 pne), nawet bez lekarza, już pisze o zakaźności tej choroby. Arystoteles nalegał na zaraźliwość gruźlicy. Starożytni greccy lekarze leczyli gruźlicę, zalecali przestrzeganie schematu, zwiększali odżywianie, przepisywali wykrztuśne, ciepłe kąpiele.

W starożytnym Rzymie w I wieku naszej ery e. Arete z Kapadocji podaje opis fthisis (greckiej phthisis - konsumpcja), który zachował swoją wartość przez wszystkie kolejne tysiąclecia. W II wieku pne e. Słynny rzymski lekarz Galen określił gruźlicę jako późniejszą jaskinię na owrzodzenie płuc, zaleca opium do łagodzenia cierpienia, krwawienia, nalewki jęczmiennej, owoców i ryb.

Lekarze średniowiecznego Wschodu posunęli się jeszcze dalej, opisując szczegółowo klinikę gruźlicy (Avicenna, 980-1037). W Kanonie nauk medycznych Avicenna (Abu Ali Ibn Sina) mówi o konsumpcji jako chorobie przejściowej dla innych i przenoszonej przez dziedziczenie, udowadniającej zakażenie gruźlicą „zepsutym powietrzem”, czyli zakaźnym powietrzem lub kroplami unoszącymi się w powietrzu. Awicenna rozpoznał wpływ środowiska na przebieg choroby, zalecił różne metody leczenia, w szczególności prawidłowe odżywianie.

Formy przetoki gruźliczego zapalenia węzłów chłonnych w Rosji leczono kauteryzacją. To właśnie leczenie przeżył Wielki Książę Światosław Jarosławicz w 1071 roku. Następnie opisano gruźlicę (suche mięso) Wasilija II Ciemności. W rosyjskich książkach medycznych z drugiej połowy XVII wieku gruźlicę nazywano „chorobą suchą bolesną”, „suchą chorobą”, „uciskiem konsumpcyjnym”.

Niezwykły szczegół: w źródłach europejskiego średniowiecza, pomimo obfitości danych dotyczących skrofula - gruźlicy powierzchni zewnętrznych - nie ma odniesień do cech anatomicznych pacjentów z chorobą podobną do gruźlicy płuc, ze względu na zakaz badań patoanatomicznych. Otwieranie zwłok do XVI wieku było zakazane w Europie Zachodniej. Pierwsze autopsje, których szczegóły są znane, przeprowadzono w XIII wieku, kiedy cesarz Fryderyk II zezwolił na otwarcie jednego zwłok w wieku 5 lat, ale potem nastąpił ścisły zakaz papieża. Do XVI wieku autopsje były sporadycznie rozwiązywane: w Montpellier zwłoki straconych w Wenecji jednego trupa rocznie. Do XVI wieku. Koncepcja gruźlicy w Europie była bardzo prymitywna. I tylko w Azji Mniejszej (terytorium dzisiejszej Turcji) i w mauretańskiej Hiszpanii lekarze prowadzili regularne badania nad zwłokami.

W 1540 r. Fracastoro zwrócił uwagę, że głównym źródłem rozprzestrzeniania się fthisis jest chory, który wydziela plwocinę, której cząsteczki są zainfekowane powietrzem, płótnem, naczyniami i obudową.

W XVI wieku niemieccy lekarze Agricola i Paracelsus zgłaszali choroby płuc u górników.

W XVII wieku Francis Silvius po raz pierwszy połączył autopsję ziarniniaków, znajdujących się w różnych tkankach, z oznakami konsumpcji.

W 1700 r. Ukazała się książka włoskiego lekarza Bernardino Ramadziniego „Choroby rzemieślników”, opisująca liczne szkodliwe zawody i związane z nimi choroby układu oddechowego, z których niektóre są obecnie znane jako przejawy zaawansowanej gruźlicy płuc lub jako osobne postacie nozologiczne gruźlicy i potwierdzone zrozumienie gruźlica jako choroba pracowników. W 1720 roku brytyjski lekarz ukończył wydział medyczny na Uniwersytecie Aberdeen Benjamin (Veniamin) Martin opublikował książkę o swojej nowej teorii gruźlicy jako chorobę wywoływaną przez drobnoustroje, którą obserwował w plwocinie pacjentów. Leeuwenhoek, który odkrył mikroby, nie wierzył, że mogą powodować jakiekolwiek choroby, a jego autorytet i ogólny poziom rozwoju nauki w tamtym czasie doprowadziły do ​​tego, że teoria Martena, która wpłynęła na lekarzy innych kultur, została uznana w świecie anglosaskim dopiero po odkryciu Kocha 160 lat później.

W Hiszpanii w 1751 r. We Włoszech, Portugalii wydano ustawy o obowiązkowej rejestracji wszystkich pacjentów ze spożyciem płuc i ich hospitalizacją, dezynfekcją domów, zniszczeniem odzieży i artykułów gospodarstwa domowego. Za nieprzestrzeganie tych rozkazów lekarze zostali ukarani grzywną lub wydaleni z kraju.

Na początku XIX wieku R. Laennec zaproponował stetoskop i opisał gruźlicę gruźlicy, zadeklarował jej możliwość leczenia, a od lat 20-tych XX wieku ustalono zrozumienie jedności wszystkich rodzajów gruźlicy. Rozpowszechnienie tematu gruźlicy i ujawnienie uprzedzeń dotyczących zdolności osób koronowanych do leczenia gruźlicy prowadzi do zrozumienia zwrotu „Wojna konsumpcyjna z chatami, ale oszczędza pałaców”: oznacza to, że tylko rodziny wymierają w chatach, a członkowie rodziny umierają w pałacach.

W leczeniu pacjentów z gruźlicą w XIX wieku stosowano głównie środki higieniczne, dietoterapię, czynniki sanatoryjne i uzdrowiskowe. Ale w latach 1835–1842 nieudana próba leczenia gruźlicy przez osiedlanie się pacjentów w jaskini Mammoth Cave, gdzie zmarli znacznie wcześniej niż na powierzchni - nikt nie żył przez rok - zrozumiano, że gruźlica jest chorobą mocy ciemności nie tylko w postaci figuratywnej, ale również najbardziej dosłownie.

W 1819 roku francuski lekarz Rene Laennec zaproponował metodę osłuchiwania płuc, która miała ogromne znaczenie w opracowywaniu metod diagnozowania gruźlicy.

W 1822 roku angielski lekarz James Carson wyraził pomysł i podjął pierwszą, ale nieudaną próbę leczenia gruźlicy płuc sztuczną odmy opłucnowej (wprowadzając powietrze do jamy opłucnej). Sześć dekad później, w 1882 r., Włoskiemu Carlo Forlaniniemu udało się zastosować tę metodę w praktyce. A. N. Rubel jako pierwszy zastosował sztuczną odma opłucnowa w Rosji w 1910 roku.

W 1839 roku Johann Lukas Schönlein zaproponował termin gruźlica.

W 1854 r. Hermann Bremer, z pomocą żony brata, hrabiny Marii von Columbus, siostrzenicy feldmarszałka Bluchera, otworzył pierwsze sanatorium przeciwgruźlicze w Sokołowie (obecnie Polska), nazwane na cześć najbliższego współpracownika Bremera, polskiego lekarza Alfreda Sokołowskiego. W sanatorium wzniesiono kaplicę prawosławną, która najwyraźniej wskazuje na leczenie pacjentów rosyjskich. Metody leczenia tego sanatorium zostały następnie wykorzystane w Davos i na całym świecie.

Rozwój badań naukowych nad gruźlicą rozpoczął się w Rosji w XIX wieku. NI Pirogov w 1852 r. Opisał „gigantyczne komórki” w ognisku gruźliczym. S. P. Botkin osiągnął wielki sukces, w szczególności z powodzeniem lecząc cesarzową Marię Aleksandrownę, żonę cesarza Aleksandra II i matkę cesarza Aleksandra III. Klimatoterapia gruźlicy na Krymie, która istniała w średniowieczu, wynikała w dużej mierze z naukowego uzasadnienia Botkina.

W 1865 roku francuski lekarz morski Jean-Antoine Vilmen opisał, jak po rozprzestrzenianiu się epidemii na statku z powodu obecności jednego pacjenta z gruźlicą, zebrał flegmę pacjenta i namoczył ją dla świnek morskich, aby udowodnić zakaźny charakter choroby. Świnka zachorowała na gruźlicę i zmarła na nią. Vilmen eksperymentalnie udowodnił, że gruźlica jest chorobą zakaźną („zjadliwą”). Zakaźny charakter gruźlicy potwierdził niemiecki patolog Julius Conheim w 1879 roku. Położył kawałki narządów od pacjentów z gruźlicą w przedniej komorze oka królika i zaobserwował powstawanie gruźliczych guzków.

W 1868 roku niemiecki patolog Theodor Langgans odkrył gigantyczne komórki w gruźlicy gruźliczej, wcześniej odkrytej przez Pirogova, ale później nazwanej imieniem Langgansa, ponieważ podał bardziej szczegółowy opis i nie znał dzieł Pirogova.

W 1882 roku w Rzymie Carlo Forlanini był pierwszym, który z powodzeniem zastosował sztuczną odmy opłucnowej. (Podstawą, najwyraźniej, była historia wyleczenia pacjentów z gruźlicą, którzy doznali urazów klatki piersiowej podczas bitwy lub pojedynku).

Pojawienie się fisiologii zmieniło działalność Roberta Kocha, który odkrył czynnik wywołujący gruźlicę, oraz jego raport z 24 marca 1882 roku. „Dopóki są slumsy na ziemi, gdzie promień słońca nie przenika, konsumpcja będzie nadal istnieć. Promienie słoneczne są śmiercią dla prątków gruźlicy. Podjąłem badania w interesie ludzi. Do tego pracowałem. Mam nadzieję, że moja praca pomoże lekarzom prowadzić systematyczną walkę z tą straszną plagą ludzkości ”.

W 1882 r. W Niemczech Robert Koch, po 17 latach pracy w laboratorium, odkrył czynnik wywołujący gruźlicę, zwany Bacillus Koch (BC). Znalazł patogen podczas badania mikroskopowego plwociny pacjenta z gruźlicą po wybarwieniu leku pęcherzykiem i błękitem metylenowym. Następnie wyizolował czystą kulturę patogenu i spowodował jej gruźlicę u zwierząt doświadczalnych. Obecnie specjaliści TB używają terminu MBT (Mycobacterium tuberculosis).

Koch urodził się u podnóża góry Brocken, gdzie według legend, siły zła gromadzą się w noc Walpurgii, w tym patroni gruźlicy. Dlatego też, oprócz 24 marca, 1 maja - dzień po Nocy Walpurgii - jest to również data symbolizująca zwycięstwo Kocha nad siłami ciemności. Ponadto raport Kocha został opublikowany w niemieckim czasopiśmie medycznym 10 kwietnia, a najbardziej szczegółowe raporty w English Times 22 kwietnia oraz w amerykańskim „New York Times” w centrum globalnej pandemii gruźlicy 3 maja 1882 roku. Dzięki publikacji 3 maja 1882 roku Andrew Carnegie Koch przeznaczył pieniądze na utworzenie Instytutu Roberta Kocha. W Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku 80% populacji zostało zarażonych przed 20 rokiem życia, a gruźlica była główną przyczyną śmierci. Była to data 3 maja, która zbiegła się z datą założenia Ligi Przeciwko Gruźlicy w Rosji 3 maja 1910 r. W nowym stylu i pierwszy Biały Dzień Rumianku w Rosji 3 maja 1911 r. W nowym stylu. Od 1884 r. Robert Koch jest zagranicznym członkiem petersburskiej Akademii Nauk.

Przed swoim triumfem Koch musiał znosić walkę z Rudolfem Virchowem, który zbyt dosłownie rozumiał choroby społeczne jako niezakaźne, wirulencja, którą Virchow tłumaczył obecnością zjadliwych białek powstałych w wyniku braku światła, świeżego powietrza i składników odżywczych, takich jak późniejsze otwarte priony. Ale Koch, początkowo rozpoznając Mycobacterium bovis jako czynnik wywołujący gruźlicę u ludzi, następnie zmienił zdanie i z uporem godnym lepszego użycia, przez długi czas zaprzeczał możliwości uszkodzenia osoby z prątkami gruźlicy bydła, w wyniku czego pasteryzacja mleka została zahamowana, a wielu ludzi zachorowało podczas jedzenia niegotowanego i niepasteryzowanego mleka i niedbale chwalona tuberkulina jako możliwy środek zapobiegania i leczenia gruźlicy, który był rozumiany nie jako „możliwy”. Nieuzasadnione oczekiwania pacjentów i lekarzy podważyły ​​autorytet Kocha. Dlatego Koch otrzymał Nagrodę Nobla dopiero w 1905 roku. Koch uważa się za założyciela nie tylko nowoczesnej bakteriologii medycznej, ale także - obok Rudolfa Virchowa - nowoczesnego zdrowia publicznego i higieny. Dzięki ich działaniom zaprzestano budowy kwartalnej i ostro ograniczono konstrukcję uszczelniającą.

W latach 1882-1884 Franz Zil i Friedrich Nelsen (Niemcy) zaproponowali skuteczną metodę barwienia odpornych na kwas Mycobacterium tuberculosis.

W 1887 r. Otwarto pierwszą przychodnię gruźliczą w Edynburgu (Szkocja) (od francuskiego dystrybutora - na ratunek, uwolnienie). W tej nowej instytucji pacjentom zapewniono nie tylko pomoc medyczną, ale także społeczną. Następnie powstały przychodnie w innych krajach europejskich, w tym w Rosji.

W 1890 roku Robert Koch po raz pierwszy otrzymał tuberkulinę, którą opisał jako „ekstrakt woda-gliceryna z kultur gruźlicy”. Do celów diagnostycznych Koch zaproponował test podskórny z wprowadzeniem tuberkuliny. Na kongresie lekarzy w Berlinie Koch donosił o możliwym profilaktycznym, a nawet terapeutycznym działaniu tuberkuliny, testowanym w eksperymentach na świnkach morskich i zastosowanym wobec niego i jego współpracownika (który później został jego żoną). Rok później w Berlinie wydano oficjalny wniosek o wysokiej skuteczności tuberkuliny w diagnozie, ale terapeutyczne właściwości tuberkuliny zostały opisane jako sprzeczne, ponieważ przebieg choroby został gwałtownie zaostrzony.

W 1902 r. W Berlinie odbyła się pierwsza międzynarodowa konferencja na temat gruźlicy.

W 1904 r. AI I. Abrikosov opublikował prace, w których opisał obraz ogniskowych zmian w płucach na radiogramie podczas początkowych objawów gruźlicy u dorosłych (skupienie Abrikosova).

W 1907 r. Austriacki pediatra Clemens Pirke zaproponował test skórny z tuberkuliną w celu identyfikacji osób zakażonych Mycobacterium tuberculosis i wprowadził koncepcję alergii.

W 1910 r. Charles Mantoux (Francja) i Felix Mendel (Niemcy) zaproponowali śródskórną metodę podawania tuberkuliny, która w kategoriach diagnostycznych okazała się bardziej wrażliwa niż skórna.

W 1912 r. Badacz Anton Gon (Austro-Węgry) opisał zwapnione pierwotne ognisko gruźlicze (ognisko Gona).

Rola zmniejszonej odporności wśród pracowników i wśród niezabezpieczonych społecznie segmentów populacji została zrozumiana po odkryciu immunitetu przez I. I. Miecznikowa, który specjalnie badał odporność na gruźlicę, i Paul Ehrlich.

W 1919 roku mikrobiolog Albert Calmette i weterynarz Camille Guerin (obaj z Francji) stworzyli szczep szczepionkowy Mycobacterium tuberculosis do szczepienia ludzi na gruźlicę. Szczep nazwano „Bacillus Calmette-Guérin” (Bacilles Calmette-Guerin, BCG). Po raz pierwszy szczepionkę BCG wprowadzono do noworodka w 1921 roku.

W 1925 r. Calmett przekazał profesorowi L. A. Tarasevichowi szczep szczepionki BCG o nazwie BCG-1. Po trzech latach badań eksperymentalnych i klinicznych stwierdzono, że szczepionka jest stosunkowo nieszkodliwa. Śmiertelność z powodu gruźlicy wśród zaszczepionych dzieci w środowisku nosicieli bakterii była mniejsza niż wśród nieszczepionych. W 1928 r. Zalecono szczepienie BCG noworodków z ognisk zakażenia gruźlicą. Od 1935 r. Szczepienia zaczęto przeprowadzać na dużą skalę nie tylko w miastach, ale także na obszarach wiejskich. W połowie lat 50. szczepienie noworodków stało się obowiązkowe. Do 1962 r. Wykonywano głównie doustne szczepienia noworodków, od 1962 r. Do szczepienia i ponownego szczepienia stosowano skuteczniejszą śródskórną metodę podawania szczepionki. W 1985 r., W celu szczepienia noworodków obciążonych okresem poporodowym, zaproponowano szczepionkę BCG-M, która umożliwia zmniejszenie obciążenia antygenowego osób zaszczepionych.

W latach trzydziestych brazylijski naukowiec D. Abreu zaproponował masową fluorografię do wykrywania gruźlicy. (Przy okazji, same zmiany ujawnione podczas fluorografii zostały odkryte przez rosyjskiego naukowca A. I. Abrikosova w 1904 roku).

Od połowy lat trzydziestych stosowano ektomię dotkniętej płucami części gruźlicy.

W 1943 roku Zelman Waxman wraz z Albertem Schatzem otrzymali streptomycynę, pierwszy lek przeciwdrobnoustrojowy, który wywiera działanie bakteriostatyczne na prątki gruźlicy. Ciekawe jest to, że w ciągu pierwszych kilku lat stosowania streptomycyna wykazywała bardzo wysoką aktywność przeciwgruźliczą: nawet spłukiwanie z fiolki, w której wcześniej znajdował się liofilizat leku, miało efekt kliniczny. Ale już po 10 latach skuteczność leku znacznie się zmniejszyła, a teraz jego efekt kliniczny jest minimalny. Pod koniec XX wieku znacznie poszerzyła się gama leków przeciwbakteryjnych stosowanych w fisiologii.

Epidemiologia

Według informacji WHO około 2 miliardy ludzi, jedna trzecia całkowitej populacji świata, jest zarażonych. Obecnie 9 milionów ludzi na całym świecie choruje na gruźlicę każdego roku, z czego 3 miliony umiera z powodu powikłań. (Według innych danych 8 milionów ludzi co roku choruje na gruźlicę, a 2 miliony umierają.

Na Ukrainie w 1995 r. WHO ogłosiła epidemię gruźlicy.

Należy zauważyć, że częstość występowania gruźlicy zależy od niekorzystnych warunków (obciążenie stresem), jak również od indywidualnych cech ludzkiego ciała (na przykład od grupy krwi i wieku chorego). Spośród wszystkich przypadków dominuje grupa wiekowa 18 - 26 lat.

Jednak pomimo tego w krajach, w których zapadalność na gruźlicę znacznie spadła - takich jak Ameryka - statystyczna grupa osób starszych stała się dominującą wśród chorych.

Istnieje kilka czynników, które powodują, że osoba jest bardziej podatna na gruźlicę:

• HIV stał się najbardziej znaczącym na świecie;
• Palenie (zwłaszcza ponad 20 papierosów dziennie) - zwiększa prawdopodobieństwo gruźlicy 2-4 razy

Gruźlica w Rosji

Rosja jest światowym liderem pod względem liczby pacjentów z gruźlicą oporną na wiele leków. W sumie rejestracja przychodni składa się z 300 tysięcy osób, a co roku wykrywa się 120 tysięcy nowo zarażonych osób, 35 tysięcy umiera.

W 2007 r. 117 738 pacjentów z nowo zdiagnozowaną gruźlicą w aktywnej postaci odnotowano w Rosji (82,6 na 100 tys. Ludności), co stanowi 0,2% więcej niż w 2006 r.

W 2009 r. W Rosji zarejestrowano 105 530 przypadków nowo zdiagnozowanej aktywnej gruźlicy (107 988 przypadków w 2008 r.). Częstość występowania gruźlicy wynosiła 74,26 na 100 tys. Ludności (w 2008 r. - 75,79 na 100 tys.).

Najwyższe wskaźniki zapadalności w 2009 r., Podobnie jak w poprzednich latach, odnotowano w okręgach federalnych Dalekiego Wschodu (124,1), Syberii (100,8), Uralskiego (73,6). W piętnastu podmiotach Federacji Rosyjskiej wskaźnik zapadalności jest 1,5 raza wyższy lub wyższy niż średnia krajowa: żydowski region autonomiczny (159,5), region amurski (114,4), region omski (112,0), region kemerowski (110,9), region irkucki (101,2), Nowosybirsk (98,10), regiony Kurgan (94,94), Sachalin (94,06), republiki Tyva (164,2), Buriacja (129,8), Chakasja (103,6), Ałtaj (97,45), Primorsky (188,3), Chabarowsk (110,0) i Terytoria Ałtaj (102,1).

Wśród wszystkich nowo zdiagnozowanych pacjentów z gruźlicą pacjenci prątków (odchody bakteryjne) w 2007 r. Wynosili 40% (47.239 osób, wskaźnik wynosił 33,15 na 100 tys. Ludności).

W Rosji wskaźnik zgonów z powodu gruźlicy w 2007 r. Wynosił 18 osób na 100 tys. Mieszkańców (o 7% mniej niż w 2006 r.), A zatem około 25 000 osób umiera rocznie z powodu gruźlicy (średnio w Europie śmiertelność z powodu gruźlicy wynosi około 3 razy mniej). W strukturze śmiertelności z powodu chorób zakaźnych i pasożytniczych w Rosji odsetek zgonów z powodu gruźlicy wynosi 70%.

Według oficjalnych statystyk, śmiertelność z powodu gruźlicy w okresie styczeń-wrzesień 2011 r. Spadła o 7,2% w porównaniu z tym samym okresem w 2010 r.

Według głównego fisiologa Krymu, A. Kolesnika, w Rosji nie było takich pojęć w masowej „więziennej” gruźlicy, gruźlicy + AIDS (nie tylko pierwotnych AIDS nieznanych nauce, ale także wtórnych), gruźlicy wieloopornej. Wszystko to pojawiło się po upadku ZSRR w „nowych niepodległych państwach”. W połowie lat 90. ubiegłego stulecia scentralizowane przyjmowanie leków przeciwko gruźlicy było bezpłatne dla pacjentów. Leczenie przeprowadzono 1-2 lub co najwyżej, stosując 3 leki zamiast 5-6. W rezultacie, szczególnie w więzieniach, zamiast leczyć pacjentów z powodu nieodpowiedniej terapii, wyhodowano prawdziwego „potwora” - szczepu patogenu gruźlicy, który jest odporny na wiele leków, co sprawia, że ​​jego leczenie jest mało obiecujące lub wcale nie obiecujące.

W przypadku gruźlicy występuje tzw. „Ukryty zbiornik” - endogenna infekcja, która utrzymuje się w organizmie człowieka lub zwierzęcia przez całe życie po początkowej infekcji gruźlicą przez prątki. Usunięcie prątków Kocha w ciele jest prawie niemożliwe i niesie to ze sobą ryzyko endogennej reaktywacji procesu gruźlicy na każdym etapie życia człowieka, jeśli warunki społeczne ulegną pogorszeniu. Wyjaśnia to również niespójność eliminacji gruźlicy jako powszechnej choroby w najbliższej przyszłości, ponieważ zakażenie dorosłej populacji w wieku 40 lat osiąga 70-80-90% lub więcej w różnych krajach WNP. W sumie w świecie nosicieli bakterii i pacjentów co najmniej dwóch miliardów ludzi, czyli jednej trzeciej światowej populacji. Przewoźnik zwiększa się z wiekiem, więc przewoźnicy stanowią około połowy dorosłej populacji Ziemi. Co dziesiąta nosicielka prątków gruźlicy będzie cierpieć z powodu aktywnej gruźlicy w swoim życiu. Każdy pacjent z aktywną postacią gruźlicy przydziela od 15 milionów do 7 miliardów prątków Kocha dziennie z plwociną, która rozprzestrzenia się w promieniu 1-6 m, i może być uratowana tylko przed światłem słonecznym, które jest zazwyczaj niedostępne dla rozwoju kwartalnego. Wyłączenie ogrzewania, co jest charakterystyczne dla rozwoju kwartalnego, nie pomaga, ponieważ różdżka Kocha może wytrzymać zamrażanie do minus 269 ° C. Zachowuje witalność w suszonej plwocinie na ubrania do 3-4 miesięcy, w produktach mlecznych do roku, w książkach do 6 miesięcy. Średnio jeden pacjent z aktywną gruźlicą może zarażać 10-15 osób rocznie. 66,7 osób na 100 tys. Ludności - częstość występowania gruźlicy wśród ludności zamieszkującej Rosję z wyłączeniem migracji wewnętrznych i zewnętrznych w 2011 r., Dzięki zmniejszeniu liczby lekarzy TB, jest niższa niż poziom z 2010 r. O 4,7%.

Prawdopodobieństwo choroby wzrasta u mieszkańców krajów, które zniszczyły swoją fisiologię, u palaczy, u innych narkomanów, u pacjentów z AIDS, u biorców alloprzeszczepów, w społecznie niezabezpieczonych segmentach populacji, w szkodliwych i niebezpiecznych warunkach pracy oraz podczas długich i nieuregulowanych dni roboczych. W wyniku realizacji drugiego etapu federalnego programu docelowego „Zapobieganie i zwalczanie chorób o istotnym znaczeniu społecznym” (2007–2011), w tym podprogramu gruźlicy, było to możliwe tylko na papierze ze względu na spadek wynagrodzeń lekarzy gruźlicy, zmniejszenie liczby lekarzy TB i wykluczenie ze statystyk grup społecznie upośledzonych aby ustabilizować sytuację epidemii w kraju, wraz ze spadkiem zachorowalności i śmiertelności dopiero w 2010 r., według szefa wydziału fisiofizjologii Kurskiego Uniwersytetu Medycznego V. Colom jajko nie może być uważana za silną tendencją. Poziom porażenia nawet w Rosji jest niedopuszczalnie wysoki: 77,4 na 100 tys. Ludności, podczas gdy w krajach Unii Europejskiej - 8.2. Dlatego teraz o sukcesach w walce z gruźlicą - seks i związane z jakimkolwiek bliskim kontaktem, zwłaszcza seksualnym, gruźlica, jak zapalenie oskrzeli, nie jest w WNP, a nie ma nawet tak dużej grupy ryzyka gruźlicy w USA, jak studenci pierwszego roku - zgłaszają się tylko do tych, którzy są zainteresowani phthisiopulmonology- chirurdzy bez wykształcenia medycznego w specjalnościach „Medycyna ogólna” lub „Pediatria” i edukacja podyplomowa w zakresie gruźlicy oraz informacje o ukrytym zbiorniku, o gruźlicy jako chorobie społecznej, o pokonaniu wszystkich ludzkich narządów m oraz możliwości naukowo opartej terapii konserwatywnej, między innymi dzięki zwiększonemu odżywianiu i poprawie warunków życia, które królowie rozpoznali w średniowieczu, prezentując pacjentom złoto, które de facto dotknęło pacjentów najwyższych osób, a termin „fisiologia” zastępuje się terminem „Fthisiopneumology”. Początkowo zakładano, że przedmiot „fisiofizjologia” nie zastąpi fisiologii i nie zostanie wprowadzony zamiast fisiologii, a na etapie edukacji medycznej dostarczy przyszłym fisiatrom i wszystkim lekarzom dodatkową wiedzę na temat diagnostyki różnicowej gruźlicy i chorób płuc, aby w oparciu o badania tego przedmiotu w szkołach wyższych formować gruźlicę do wskaźników pulmonologów, których wynagrodzenie jest znacznie wyższe niż u specjalistów od gruźlicy. Aby przestać studiować fisiologię w celu ulepszenia statystyk dotyczących gruźlicy i popularyzować w ten sposób rosyjską opiekę zdrowotną, pierwotnie nie zamierzano.

Rosja, która należy do 22 krajów na świecie o najwyższym rozpowszechnieniu gruźlicy, różni się od reszty świata niskimi wartościami wskaźników, takich jak skuteczność leczenia i potwierdzenie diagnozy (wyleczenia) metodami laboratoryjnymi. Rosja nadal odnotowuje wzrost rozprzestrzeniania się gruźlicy i gruźlicy opornej na wiele leków w połączeniu z zakażeniem HIV, a odsetek pacjentów z przewlekłymi postaciami gruźlicy jest nadal wysoki. Obecność szeregu niepokojących objawów prognostycznych (na przykład pogorszenie cech demograficznych i społecznych osób z gruźlicą - rodzinna zamożna młodzież jest obecnie chora i jest nosicielami prątków, gruźlica w Rosji nie jest chorobą głównie ubogich, samotnych i starszych) może być spowodowana trudną sytuacją społeczno-ekonomiczną w Rosji w wyniku reform i światowego kryzysu gospodarczego z 2008 r., kiedy nie tylko biedni, ale nowi TB wpływać na ludzi, niezależnie od ich statusu społecznego.

W kontekście międzynarodowej konfrontacji, głównym sposobem zmniejszenia liczby pacjentów z gruźlicą w Rosji i krajach WNP jest zapewnienie, że ta choroba społeczna nie zostanie zdiagnozowana. Poza wykluczeniem fyzjologii z edukacji medycznej najważniejszą metodą jest identyfikacja innych chorób. Na przykład, jeśli pacjent z gruźlicą został zakażony HIV lub wirusami zapalenia wątroby i grypy, AIDS lub zapalenie wątroby lub grypa, itp., Jest wskazane jako przyczyna śmierci itp., Nawet przy braku obrazu klinicznego choroby współistniejącej.

Chociaż system badań fluorograficznych w ZSRR miał na celu zapobieganie i wczesne wykrycie gruźlicy jako choroby społecznej, w rzeczywistości wykryto wszystkie choroby. Po zniszczeniu systemu fisiologicznego ZSRR, stworzonego przez lekarzy carskiej Rosji, pacjenci z rakiem płuc zaczęli dochodzić do nieoperacyjnego raka trzeciego stadium. Poza byłym ZSRR, podobnie jak w ZSRR i Rosji carskiej, dzięki edukacji medycznej lekarzy, identyfikowaniu i zapobieganiu gruźlicy i zapobieganiu niepotrzebnej interwencji chirurgicznej - na przykład z powodu niezdolności uzdrowicieli i uzdrowicieli do walki z muchami i karaluchami z resekcji tkanki płucnej z gruźlicy (pozostawiając tylko jedna osoba z płuc nie leży w interesie zdrowia pacjenta, ale wyłącznie w celu zapobiegania zakażeniu gruźlicą, na przykład drogie zwierzęta jego sąsiadów są wykonywane przez lekarzy wszystkie specjalności, w tym pediatrzy, lekarze ogólni, chirurdzy. Najczęstszą formą uszkodzenia narządów oddechowych jest uszkodzenie śródpiersiowych węzłów chłonnych bez rozprzestrzeniania się na tkankę płucną. Diagnostykę i leczenie gruźlicy poza klatką piersiową prowadzą urolodzy, ginekolodzy, ortopedzi, okuliści i inni specjaliści. Najczęstszą postacią gruźlicy pozapłucnej w Rosji i na Ukrainie są gruźlica węzłów chłonnych, gruźlica oka, gruźlica dróg moczowych, gruźlica kostno-stawowa i przewodu pokarmowego. Gruźlicze zapalenie opon mózgowych (gruźlica ośrodkowego układu nerwowego) jest szczególnie niebezpieczne. Gruźlica płuc jest tylko wierzchołkiem góry lodowej. Dlatego znajomość fisiologii (fisiologia) jest niezbędna dla wszystkich lekarzy. Specjaliści od gruźlicy, oprócz wyleczenia, chorzy i utrzymujący z nimi stały kontakt, są obserwowani tylko zwierzęta, które miały kontakt z pacjentami z gruźlicą, zwłaszcza z naturalnym zbiornikiem mycobacterium tuberculosis - wielbłądy, lamy, guanaki, alpaki (wśród nich - maksymalne rozmieszczenie chorych osób i zazwyczaj tych zwierząt ginie nagle z gruźlicy bez wcześniejszego obrazu klinicznego, a zatem nie tylko w empirycznym okresie medycyny, ale także w naszych czasach w Rosji wśród uzdrowicieli i uzdrowicieli, i gdzie Inars nie przeprowadzają sekcji zwłok, istnieją uprzedzenia, że ​​zwierzęta te nie chorują i konieczne jest zakażenie gruźlicy rzekomo uzdrawiającej gruźlicy wielbłąda. W Europejskim Regionie WHO głównym źródłem zakażenia jest bydło, następnie ptaki (zwłaszcza kurczaki), świnie i owce., wielbłądy, koty, psy, ale nosicielami mogą być również muchy i karaluchy. Główna przyczyna gruźlicy dla pacjentów z AIDS - grupa złożonych gatunków Mycobacterium avium - nie może wywołać gruźlicy u osób niezakażonych HIV. W przeciwieństwie do pacjentów z AIDS, zmiany tego typu pacjentów bez AIDS są zwykle diagnozowane tylko jako mykobakterioza, a co najważniejsze, w przeciwieństwie do chorych ptaków i innych zwierząt, ludzie cierpiący na taką gruźlicę nie są zakaźni. Kolonie mykobakterii, które żyją w basenach, mogą powodować uszkodzenia skóry i rany na ciele, jak również tkanki wokół sztucznych narządów, takich jak implanty piersi lub zastawki serca.

Złe samopoczucie zwykły pacjent na całym świecie zwraca się do kliniki lub do gabinetu lekarza rodzinnego, a nie do fisiologa (fisiologa poza byłym ZSRR). Lekarz ogólnej sieci medycznej może być pierwszym, który podejrzewa gruźlicę u pacjenta, zaleci niezbędne badania, a następnie prześle je do fisiologa (fisiologa). Głównymi grupami ryzyka są jedynie w ogólnej (niefizjologicznej) sieci leczenia - pacjenci z chorobami przewlekłymi, zaburzeniami zachowania i problemami zdrowotnymi (AIDS, zakażenie HIV, wirusowe zapalenie wątroby typu C, cukrzyca, wrzód trawienny, choroby układu oddechowego, przewlekły alkoholizm, uzależnienie od narkotyków, palenie tytoniu, weneryczne) choroby, zmieszane życie osobiste), narażone na kurz i inne zagrożenia związane z pracą i życiem, przyjmowanie glikokortykosteroidów i cytostatyków, poddawane radioterapii itp., często dotykające dzieci i młodzież ( tym rzadkich (sieroce) choroby) i grup ryzyka opisanych powyżej. Główną ideą Białych Dni Rumianku w carskiej Rosji jest przezwyciężenie stygmatyzacji pacjentów z gruźlicą i wyjaśnienie, że gruźlica jest uleczalna, a jeśli przestrzegane są podstawowe zasady higieny, wszelkie przypadkowe, a nawet okresowe, nie korygujące (bliskie są seksualne, walka, walka, ogólne dania i środki higieny osobistej, pocałunki itd., ale w przypadku gruźlicy, w przeciwieństwie do HIV, zakażenie może również wystąpić podczas czytania książki, przy czym ogólna odzież wierzchnia) kontakt z chorym na gruźlicę nie jest niebezpieczny dla tych, którzy często przychodzą na zewnątrz, szczególnie na słońcu, wśród zielonych drzew i zielonej trawy zdrowych ludzi. Obecnie, pomimo identyfikacji obecnie głównie zakażeń powietrznych, obecnie, w których przestrzegane są zasady sanitarne i higieniczne, rzadziej - w powietrzu i żywności, a jeszcze rzadziej - wewnątrzmaciczne, jest to tym bardziej prawdziwe, że zdrowi dorośli są zazwyczaj zakażeni, często są nosicielami szczególnie niebezpiecznych szczepów gruźlicy (na przykład na Ukrainie, pomimo niższej zapadalności niż w Rosji, 80% populacji to nosiciele prątków, czyli prawie wszyscy dorośli).

Gruźlica na Białorusi

Na Białorusi gruźlica rocznie dotyka około 5 tysięcy osób. Szczepionka przeciwko gruźlicy w pewnym momencie poważnie zmniejszyła zachorowalność w dzieciństwie, która nadal jest jedną z najniższych na przestrzeni postsowieckiej.

Gruźlica na Ukrainie

Na Ukrainie epidemia gruźlicy znalazła się w kategorii problemu krajowego, ponieważ stała się trudna do opanowania. Obecnie choroba ta obejmuje około 700 tysięcy osób, z czego 600 tysięcy znajduje się w przychodni, w tym 142 tysiące z otwartą postacią gruźlicy. Oficjalnie liczba pacjentów z gruźlicą przekroczyła 1% populacji, ale eksperci, nie bez powodu, uważają, że rzeczywista liczba pacjentów znacznie różni się od oficjalnych statystyk. Każdego roku liczba pacjentów wzrasta o 40 tysięcy, 10 tysięcy umiera rocznie.