Grupa farmakologiczna - Cefalosporyny

Preparaty podgrup są wykluczone. Włącz

Opis

Cefalosporyny - antybiotyki, których struktura chemiczna to kwas 7-aminokefalosporowy. Główne cechy cefalosporyn to szerokie spektrum działania, wysoka aktywność bakteriobójcza, stosunkowo duża odporność na beta-laktamazy w porównaniu z penicylinami.

Cefalosporyny I, II, III i IV generacji wyróżniają się spektrum aktywności przeciwbakteryjnej i wrażliwości na beta-laktamazę. Cefalosporyny pierwszej generacji (wąskie spektrum) obejmują cefazolinę, cefalotynę, cefaleksynę itp.; Cefalosporyny II generacji (działają na bakterie Gram-dodatnie i niektóre bakterie Gram-ujemne) - cefuroksym, cefotiam, cefaklor itp.; Cefalosporyny III generacji (szeroki zakres) - cefiksym, cefotaksym, ceftriakson, ceftazydym, cefoperazon, ceftibuten itp.; Generacja IV - cefepim, cefpirim.

Wszystkie cefalosporyny wykazują wysoką aktywność chemioterapeutyczną. Główną cechą cefalosporyn pierwszej generacji jest ich wysoka aktywność przeciwbakteryjna, w tym przeciwko opornym na penicylinę (tworzącym beta-laktamazy) opornym na benzylopenicylinę szczepom wszystkich rodzajów paciorkowców (z wyjątkiem enterokoków), gonokokom. Cefalosporyny II generacji mają także wysoką aktywność antyaphaphococcus, w tym w odniesieniu do szczepów opornych na penicylinę. Są bardzo aktywne przeciwko Escherichia, Klebsiella, Proteus. Cefalosporyny III generacji mają szersze spektrum działania niż cefalosporyny I i II generacji oraz większą aktywność przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Cefalosporyny IV generacji mają szczególne różnice. Podobnie jak cefalosporyny II i III generacji, są one odporne na beta-laktamazy plazmidowe bakterii Gram-ujemnych, ale ponadto są odporne na beta-laktamazy chromosomalne i, w przeciwieństwie do innych cefalosporyn, są wysoce aktywne w stosunku do wszystkich bakterii beztlenowych, jak również bakteroidów. W odniesieniu do drobnoustrojów gram-dodatnich są one nieco mniej aktywne niż cefalosporyny pierwszej generacji i nie przekraczają działania cefalosporyn trzeciej generacji na drobnoustroje gram-ujemne, ale są odporne na beta-laktamazy i wysoce skuteczne przeciwko beztlenowcom.

Cefalosporyny mają właściwości bakteriobójcze i powodują lizę komórek. Mechanizm tego działania jest związany z uszkodzeniem błony komórkowej dzielących się bakterii, ze względu na specyficzne hamowanie jego enzymów.

Powstało wiele połączonych leków zawierających penicyliny i cefalosporyny w połączeniu z inhibitorami beta-laktamazy (kwas klawulanowy, sulbaktam, tazobaktam).

Przegląd cefalosporyn z grupy antybiotyków z nazwami leków

Jedną z najczęstszych klas leków przeciwbakteryjnych są cefalosporyny. Dzięki mechanizmowi działania są inhibitorami syntezy ściany komórkowej i mają silne działanie bakteriobójcze. Wraz z penicylinami, karbapenemami i monobaktamami tworzą grupę antybiotyków beta-laktamowych.

Ze względu na szeroki zakres działań, wysoką aktywność, niską toksyczność i dobrą tolerancję pacjentów, leki te prowadzą do częstości przepisywania leków w leczeniu pacjentów hospitalizowanych i stanowią około 85% całkowitej objętości środków przeciwbakteryjnych.

Klasyfikacja i nazwy antybiotyków cefalosporynowych

Lista leków dla wygody przedstawiona jest przez pięć grup pokoleń.

Pierwsza generacja

Pozajelitowe lub domięśniowe (dalsze w / m):

• Cefazolina (Kefzol, sól sodowa cefazoliny, Cefamezin, Lizyna, Orizolin, Natsef, Totaf).

Ustne, tj. formy do stosowania doustnego, w tabletkach lub w postaci zawiesin (dalsze trans.):

• Cefaleksyna (Cefaleksyna, Cefaleksyna-AKOS)
• Cefadroksyl (Biodroxyl, Durocef)

Drugi

• Cefuroksym (Zinatsef, Axetin, Ketocef, Cefurus, Cefuroxime sodu).
• Cefoksytyna (Cefoksytyna sodowa, Anaerotsef, Mefoxin).
• Cefotetan (Cefotetan).

Po trzecie

• Cefotaksym.
• Ceftriakson (Rofetsin, Ceftriaxon-AKOS, Lendatsin).
• Cefoperazon (Medocef, Cefobit).
• Ceftazydim (Fortum, Vice, Kefadim, Ceftazidim).
• Cefoperazon / sulbaktam (Sulperazon, Sulperacef, Sulzonzef, Backperazon, Sultsef).

Po czwarte

• Cefepim (Maxipim, Maxicef).
• Ceffirm (Cefvnorm, Izodepoi, Keiten).

Piąty. Anty mrsa

• Ceftobiprol (Zeftera).
• Ceftarolina (Zinforo).

Stopień wrażliwości flory

Poniższa tabela pokazuje skuteczność cefalospas. w odniesieniu do znanych bakterii z - (odporność mikroorganizmów na działanie leku) do ++++ (maksymalny efekt).

* Antybiotyki z grupy cefalosporyn, nazwy (z aktywnością beztlenową): Mefoksyna, Anaerotsef, Cefotetan + wszyscy przedstawiciele trzeciego, czwartego i piątego pokolenia.

Historia otwarcia i mechanizm odbioru

W 1945 roku włoski profesor Giuseppe Brotsu, badając zdolność samooczyszczania ścieków, wyizolował szczep grzyba zdolny do wytwarzania substancji, które hamują wzrost i reprodukcję flory Gram-dodatniej i Gram-ujemnej. Podczas dalszych badań lek z kultury Cephalosporium acremonium został przetestowany na pacjentach z ciężkimi postaciami duru brzusznego, co doprowadziło do szybkiej dodatniej dynamiki choroby i szybkiego powrotu do zdrowia pacjentów.

Pierwszy antybiotyk cefalosporynowy, cefalotyna, został stworzony w 1964 r. Przez amerykańską kampanię farmaceutyczną Eli Lilly.

Cefalosporyna C, naturalny producent grzybów pleśniowych i źródło kwasu 7-aminocefalosporanowego, służyła jako źródło do uzyskania. W praktyce medycznej stosuje się półsyntetyczne antybiotyki, otrzymywane przez acylowanie grupy aminowej 7-ACC.

W 1971 r. Zsyntetyzowano cefazolinę, która stała się głównym lekiem przeciwbakteryjnym przez całą dekadę.

Pierwszym lekiem i przodkiem drugiej generacji, uzyskanym w 1977 r., Był cefuroksym. Najczęściej stosowany antybiotyk w praktyce medycznej, ceftriakson, został stworzony w 1982 r., Jest aktywnie używany i nie rezygnuje ze swojej pozycji do dziś.

Pomimo obecności podobieństwa w strukturze z penicylinami, co determinuje podobny mechanizm działania przeciwbakteryjnego i obecności alergii krzyżowych, cefalosporyny mają szeroki zakres wpływu na florę patogenną, wysoką odporność na beta-laktamazę (enzymy bakteryjne, które niszczą strukturę środka przeciwdrobnoustrojowego w cyklu beta-laktamowym).

Synteza tych enzymów powoduje naturalną odporność mikroorganizmów na penicyliny i cefalosporyny.

Ogólne cechy i farmakokinetyka cefalosporyn

Wszystkie leki w tej klasie są różne:

• działanie bakteriobójcze na patogeny;
• łatwa tolerancja i stosunkowo niska częstość występowania działań niepożądanych w porównaniu z innymi środkami przeciwbakteryjnymi;
• obecność reakcji alergicznych krzyżowych z innymi beta-laktamami;
• wysoki synergizm z aminoglikozydami;
• minimalne zakłócenie mikroflory jelitowej.

Zaletą cefalosporyn można również przypisać dobrej biodostępności. Antybiotyki cefalosporynowe w tabletkach mają wysoki stopień strawności w przewodzie pokarmowym. Wchłanianie leków zwiększa się, gdy jest spożywane w trakcie lub bezpośrednio po posiłku (z wyjątkiem Cefaclora). Cefalosporyny pozajelitowe są skuteczne zarówno w IV, jak i IM. Mają wysoki wskaźnik dystrybucji w tkankach i narządach wewnętrznych. Maksymalne stężenia leku powstają w strukturach płuc, nerek i wątroby.

Wysoki poziom leku w żółci zapewnia ceftriakson i cefoperazon. Obecność podwójnego szlaku wydalania (wątroba i nerki) umożliwia skuteczne ich stosowanie u pacjentów z ostrą lub przewlekłą niewydolnością nerek.

Cefotaksym, cefepim, ceftazydym i ceftriakson są w stanie przenikać przez barierę krew-mózg, tworząc klinicznie istotne poziomy w płynie mózgowo-rdzeniowym i są przepisywane do zapalenia błon mózgowych.

Oporność patogenu na terapię antybiotykową

Leki o bakteriobójczym mechanizmie działania są maksymalnie aktywne przeciwko organizmom, które są w fazie wzrostu i reprodukcji. Ponieważ ściana organizmu drobnoustroju jest tworzona przez peptydoglikan o wysokim stopniu polimeru, działają one na poziomie syntezy jego monomerów i zakłócają syntezę poprzecznych mostków polipeptydowych. Jednak ze względu na biologiczną specyficzność patogenu, różne, nowe struktury i metody funkcjonowania mogą pojawić się między różnymi gatunkami i klasami.

Mykoplazma i pierwotniaki nie zawierają muszli, a niektóre gatunki grzybów zawierają ścianę chitynową. Ze względu na tę specyficzną strukturę wymienione grupy patogenów nie są wrażliwe na działanie beta-laktamów.

Naturalna odporność prawdziwych wirusów na środki przeciwdrobnoustrojowe jest spowodowana brakiem celu molekularnego (ściany, błony) dla ich działania.

Odporność na środki chemioterapeutyczne

Oprócz naturalnych, ze względu na cechy morfofizjologiczne gatunku, można uzyskać odporność.

Najważniejszym powodem powstawania tolerancji jest irracjonalna antybiotykoterapia.

Chaotyczne, nieuzasadnione samoprzypisanie leków, częste anulowanie z przejściem na inny lek, stosowanie jednego leku na krótkie okresy czasu, zakłócanie i obniżanie zalecanych dawek, jak również przedwczesne anulowanie antybiotyku - prowadzą do mutacji i pojawienia się opornych szczepów, które nie reagują na klasyczne wzory leczenie.

Badania kliniczne wykazały, że długie okresy między wyznaczeniem antybiotyku całkowicie przywracają wrażliwość bakterii na jej działanie.

Natura nabytej tolerancji

Wybór mutacji

• Szybka odporność, typ streptomycyny. Opracowany na makrolidach, ryfampicynie, kwasie nalidyksowym.
• Powolne, w typie penicyliny. Specyficzne dla cefalosporyn, penicylin, tetracyklin, sulfonamidów, aminoglikozydów.

Mechanizm transmisji

Bakterie wytwarzają enzymy, które inaktywują leki chemioterapeutyczne. Synteza mikroorganizmów, beta-laktamaza niszczy strukturę leku, powodując odporność na penicyliny (częściej) i cefalosporyny (rzadziej).

Oporność i mikroorganizmy

Najczęściej opór jest charakterystyczny dla:

• gronkowce i enterokoki;
• E. coli;
• Klebsiella;
• Mycobacterium tuberculosis;
• shigella;
• pseudomonady.

Funkcje aplikacji

Pierwsza generacja

Obecnie stosowany w praktyce chirurgicznej w celu zapobiegania powikłaniom operacyjnym i pooperacyjnym. Jest stosowany w procesach zapalnych skóry i tkanek miękkich.

Nieskuteczny w uszkodzeniach dróg moczowych i górnych dróg oddechowych. Stosowany w leczeniu paciorkowcowego zapalenia migdałków i gardła. Mają dobrą biodostępność, ale nie tworzą wysokich, klinicznie istotnych stężeń we krwi i narządach wewnętrznych.

Drugi

Skutecznie u pacjentów z pozaszpitalnym zapaleniem płuc, dobrze połączone z makrolidami. Są dobrą alternatywą dla penicylin hamujących.

Cefuroksym

1. Zalecany w leczeniu zapalenia ucha środkowego i ostrego zapalenia zatok.
2. Nie stosowany w przypadku uszkodzeń układu nerwowego i opon mózgowych.
3. Stosuje się go w przedoperacyjnej profilaktyce antybiotykowej oraz w osłonie leków do interwencji chirurgicznej.
4. Przypisany do łagodnych chorób zapalnych skóry i tkanek miękkich.
5. Zawarte w kompleksowym leczeniu infekcji dróg moczowych.

Często stosuje się terapię etapową z cefuroksymem sodowym przepisywanym pozajelitowo, a następnie doustnym podawaniem aksetylu cefuroksymu.

Cefaclor

Nie przypisany do ostrego zapalenia ucha środkowego ze względu na niskie stężenie w środowisku płynnym. ucho. Skuteczny w leczeniu procesów zakaźnych i zapalnych kości i stawów.

Antybiotyki cefalosporynowe trzeciej generacji

Stosowany z bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych, rzeżączką, chorobami zakaźnymi dolnych dróg oddechowych, zakażeniami jelitowymi i zapaleniem dróg żółciowych.

Dobrze przezwyciężyć barierę krew-mózg, może być stosowany do zapalnych, bakteryjnych uszkodzeń układu nerwowego.

Ceftriakson i cefoperazon

Są lekami z wyboru w leczeniu pacjentów z niewydolnością nerek. Wydalany przez nerki i wątrobę. Zmiana i dostosowanie dawki jest konieczne tylko w przypadku niewydolności nerek i wątroby.

Cefoperazon praktycznie nie pokonuje bariery krew-mózg, dlatego nie jest stosowany podczas zapalenia opon mózgowych.

Cefoperazon / Sulbactam

Jest jedynym inhibitorem cefalosporyną.

Składa się z połączenia cefoperazonu z sulbaktamem, inhibitorem beta-laktamazy.

Skuteczny w procesach beztlenowych, może być przepisywany jako jednoskładnikowe leczenie chorób zapalnych miednicy i jamy brzusznej. Ponadto jest aktywnie stosowany w poważnych infekcjach szpitalnych, niezależnie od lokalizacji.

Antybiotyki cefalosporynowe dobrze łączą się z metronidazolem w leczeniu infekcji wewnątrzbrzusznych i miednicy. Są lekami z wyboru dla ciężkich, skomplikowanych inf. dróg moczowych. Stosowany do sepsy, zakaźnych uszkodzeń tkanki kostnej, skóry i tłuszczu podskórnego.

Wyznaczony z gorączką neutropeniczną.

Leki piątej generacji

Obejmuje całe spektrum czwartej aktywności i działa na florę oporną na penicylinę i MRSA.

• poniżej 18 lat;
• u pacjentów z napadami drgawkowymi w wywiadzie, padaczką i niewydolnością nerek.

Ceftobiprol (Zeftera) jest najskuteczniejszym sposobem leczenia infekcji stopy cukrzycowej.

Dawkowanie i częstotliwość korzystania z głównych przedstawicieli grupy

Podawanie pozajelitowe

Używane we wprowadzeniu / w i we / m.

Jakie antybiotyki są cefalosporynami do stosowania doustnego?

Niepożądane efekty i kombinacje leków

1. Powołanie leków zobojętniających znacznie zmniejsza skuteczność terapii antybiotykowej.
2. Nie zaleca się łączenia cefalosporyn z lekami przeciwzakrzepowymi i przeciwpłytkowymi, środkami trombolitycznymi - zwiększa to ryzyko krwawienia z jelit.
3. Nie łączy się z diuretykami pętlowymi, ze względu na ryzyko działania nefrotoksycznego.
4. Cefoperazon ma wysokie ryzyko działania przypominającego disulfiram podczas picia alkoholu. Przechowywane do kilku dni po całkowitym zniesieniu leku. Może powodować hipoprotrombinemię.

Z reguły są one dobrze tolerowane przez pacjentów, jednak należy wziąć pod uwagę wysoką częstotliwość reakcji alergicznych krzyżowych z penicylinami.

Najczęstsze zaburzenia dyspeptyczne, rzadko - rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.

Możliwe: dysbioza jelit, kandydoza jamy ustnej i pochwy, przejściowy wzrost aktywności aminotransferaz wątrobowych, reakcje hematologiczne (hipoprotrombinemia, eozynofilia, leuko- i neutropenia).

Wraz z wprowadzeniem Zeftera możliwy rozwój zapalenia żył, perwersji smakowej, występowania reakcji alergicznych: obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny, reakcje oskrzeli, rozwój choroby posurowiczej, pojawienie się rumienia wielopostaciowego.

Rzadziej może wystąpić niedokrwistość hemolityczna.

Ceftriakson nie jest podawany noworodkom ze względu na wysokie ryzyko wystąpienia żółtaczki jądrowej (z powodu wyparcia bilirubiny z związku z albuminą osocza) i nie jest wskazany u pacjentów z zakażeniami dróg żółciowych.

Różne grupy wiekowe

Cefalosporyny 1-4 pokoleń są stosowane w leczeniu kobiet w okresie ciąży, bez ograniczeń i ryzyka działania teratogennego.

Piąta przydzielana jest w przypadkach, w których pozytywny wpływ na matkę jest wyższy niż możliwe ryzyko dla nienarodzonego dziecka. Niewiele przenika do mleka matki, ale spotkanie w okresie laktacji może powodować dysbakteriozę błony śluzowej jamy ustnej i jelit u dziecka. Ponadto nie zaleca się używania piątej generacji Cefixime, Ceftibuten.
U noworodków zalecane są wyższe dawki ze względu na opóźnione wydalanie nerkowe. Ważne jest, aby pamiętać, że Cefipim jest dozwolony tylko od dwóch miesięcy życia, a Cefiksym od sześciu miesięcy.
Pacjenci w podeszłym wieku powinni być dostosowani dawkami, w oparciu o wyniki badania czynności nerek i analizy biochemicznej krwi. Wynika to z opóźnienia wieku w wydalaniu cefalosporyn.

W przypadku patologii wątroby konieczne jest zmniejszenie stosowanych dawek i monitorowanie testów wątrobowych (ALAT, ASAT, test tymolowy, poziom bilirubiny całkowitej, bezpośredniej i pośredniej).

Artykuł przygotowany przez lekarza chorób zakaźnych
Chernenko A.L.

Na naszej stronie możesz zapoznać się z większością grup antybiotyków, kompletnymi listami leków, klasyfikacjami, historią i innymi ważnymi informacjami. Aby to zrobić, utwórz sekcję „Klasyfikacja” w górnym menu witryny.

Cefalosporyny co to jest

Cefalosporyny mają działanie bakteriobójcze, które jest związane z upośledzonym tworzeniem ściany komórkowej bakterii (patrz „Grupa penicyliny”).

Widmo aktywności

W serii od I do III generacji cefalosporyny charakteryzują się tendencją do poszerzania spektrum działania i zwiększania poziomu aktywności przeciwdrobnoustrojowej przeciwko bakteriom Gram-ujemnym z pewnym spadkiem aktywności przeciwko drobnoustrojom gram-dodatnim.

Wspólne dla wszystkich cefalosporyn jest brak znaczącej aktywności przeciwko enterokokom, MRSA i L.monocytogenes. OUN, mniej wrażliwy na cefalosporyny niż S. aureus.

Cefalosporyny I generacji

Charakteryzujące się podobnym spektrum działania przeciwbakteryjnego, leki przeznaczone do podawania doustnego (cefaleksyna, cefadroksyl) są nieco gorsze od leków podawanych pozajelitowo (cefazolina).

Antybiotyki są aktywne przeciwko Streptococcus spp. (S. pyogenes, S. pneumoniae) i Staphylococcus spp. Wrażliwe na metycylinę. Poprzez poziom aktywności przeciw pneumokokowej cefalosporyny pierwszej generacji są gorsze od aminopenicylin i większości późniejszych cefalosporyn. Istotną klinicznie cechą jest brak aktywności przeciwko enterokokom i listerii.

Pomimo faktu, że cefalosporyny pierwszej generacji są odporne na działanie β-laktamazy gronkowcowej, niektóre szczepy, które są hiperproducentami tych enzymów, mogą wykazywać umiarkowaną odporność na nie. Pneumokoki wykazują pełną PR do cefalosporyn pierwszej generacji i penicylin.

Cefalosporyny I generacji mają wąskie spektrum aktywności i niski poziom aktywności przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Są one skuteczne przeciwko Neisseria spp., Jednak znaczenie kliniczne tego faktu jest ograniczone. Aktywność przeciwko H.influenzae i M.сatarrhalis jest klinicznie nieistotna. Naturalna aktywność przeciwko M. сatarrhalis jest dość wysoka, ale są one wrażliwe na hydrolizę przez β-laktamazy, które wytwarzają prawie 100% szczepów. Spośród członków rodziny Enterobacteriaceae wrażliwych E.coli, Shigella spp., Salmonella spp. i P.mirabilis, podczas gdy aktywność przeciwko Salmonella i Shigella nie ma znaczenia klinicznego. Wśród szczepów E.coli i P.mirabilis, powodujących zakażenia nabyte przez społeczność, a zwłaszcza zakażenia szpitalne, powszechna jest nabyta oporność, ze względu na wytwarzanie szerokiego i rozszerzonego spektrum działania β-laktamazy.

Inne enterobakterie, Pseudomonas spp. i bakterie niefermentujące odporne.

Wiele beztlenowców jest wrażliwych, B.fragilis i pokrewne mikroorganizmy są odporne.

Cefalosporyny drugiej generacji

Istnieją pewne różnice między dwoma głównymi przedstawicielami tej generacji - cefuroksymem i cefaklorem. Przy podobnym spektrum przeciwbakteryjnym cefuroksym jest bardziej aktywny przeciwko Streptococcus spp. i Staphylococcus spp. Oba leki są nieaktywne wobec enterokoków, MRSA i Listeria.

Pneumokoki wykazują PR do cefalosporyn drugiej generacji i penicyliny.

Zakres działania cefalosporyn II generacji przeciwko drobnoustrojom gram-ujemnym jest szerszy niż wśród przedstawicieli pierwszej generacji. Oba leki są aktywne przeciwko Neisseria spp., Ale tylko aktywność cefuroksymu przeciwko gonokokom ma znaczenie kliniczne. Cefuroksym jest bardziej aktywny przeciwko M. catarrhalis i Haemophilus spp. Ponieważ jest odporny na hydrolizę przez ich β-laktamazy, podczas gdy cefaklor jest częściowo niszczony przez te enzymy.

Z rodziny Enterobacteriaceae wrażliwe są nie tylko E.coli, Shigella spp., Salmonella spp., P.mirabilis, ale także Klebsiella spp., P.vulgaris, C.diversus. Gdy produkty tych mikroorganizmów wytwarzają szerokie spektrum β-laktamazy, pozostają wrażliwe na cefuroksym. Cefuroksym i cefaklor są niszczone przez BLRS.

Niektóre szczepy Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri mogą wykazywać umiarkowaną wrażliwość na cefuroksym in vitro, jednak kliniczne zastosowanie tego AMP w zakażeniach wywołanych przez wymienione mikroorganizmy nie jest wskazane.

Pseudomonady, inne niefermentujące mikroorganizmy, beztlenowce z grupy B.fragilis są odporne na cefalosporyny drugiej generacji.

Cefalosporyny III generacji

Cefalosporyny III generacji oraz wspólne cechy charakteryzują się pewnymi cechami.

Podstawowe AMP z tej grupy to cefotaksym i ceftriakson, prawie identyczne pod względem właściwości przeciwbakteryjnych. Oba charakteryzują się wysokim poziomem aktywności przeciwko Streptococcus spp., Ze znaczną częścią opornych na penicylinę pneumokoków zachowujących wrażliwość na cefotaksym i ceftriakson. Ten sam wzór jest charakterystyczny dla zielonych paciorkowców. Cefotaksym i ceftriakson są aktywne przeciwko S. aureus, z wyjątkiem MRSA, w nieco mniejszym stopniu - przeciwko CNS. Corynebacteria (z wyjątkiem C.jeikeium) są na ogół wrażliwe.

Enterokoki, MRSA, L. monocytogenes, B.antracis i B. cereus są odporne.

Cefotaksym i ceftriakson są bardzo aktywne przeciwko meningokokom, gonokokom, H.influenzae i M.catarrhalis, w tym przeciwko szczepom o zmniejszonej wrażliwości na penicylinę, niezależnie od mechanizmu oporności.

Cefotaksym i ceftriakson wykazują wysoką naturalną aktywność wobec prawie wszystkich członków rodziny Enterobacteriaceae, w tym mikroorganizmów wytwarzających β-laktamazę o szerokim spektrum działania. Oporność na E.coli i Klebsiella spp. najczęściej ze względu na produkcję BLS. Oporność Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri jest zwykle związana z hiperprodukcją β-laktamazy chromosomalnej klasy C.

Cefotaksym i ceftriakson są czasami aktywne in vitro przeciwko niektórym szczepom P.aeruginosa, innym niefermentującym mikroorganizmom i B. fragilis, ale nigdy nie powinny być stosowane z odpowiednimi infekcjami.

Ceftazydym i cefoperazon pod względem ich głównych właściwości przeciwbakteryjnych są podobne do cefotaksymu i ceftriaksonu. Ich charakterystyczne cechy obejmują:

wyraźna (zwłaszcza w ceftazydymie) aktywność przeciwko P. aeruginosa i innym niefermentującym mikroorganizmom;

znacznie mniejsza aktywność przeciw paciorkowcom, zwłaszcza S. pneumoniae;

wysoka wrażliwość na hydrolizę BLRS.

Cefiksym i ceftibuten różnią się od cefotaksymu i ceftriaksonu następującymi sposobami:

brak znaczącej aktywności przeciwko Staphylococcus spp.;

ceftibuten jest nieaktywny wobec pneumokoków i zielonych paciorkowców;

oba leki są nieaktywne lub nieaktywne w stosunku do Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri.

Cefalosporyny IV generacji

Pod wieloma względami cefepim jest bliski cefalosporynom III generacji. Jednak ze względu na pewne cechy struktury chemicznej, ma zwiększoną zdolność penetracji zewnętrznej błony bakterii Gram-ujemnych i względną oporność na hydrolizę β-laktamazy chromosomalnej klasy C. Dlatego też, wraz z właściwościami charakterystycznymi dla cefalosporyn podstawowych III generacji (cefotaksym, ceftriakson), cefepim wykazuje następujące cechy:

wysoka aktywność przeciwko P.eruginosa i mikroorganizmom niefermentującym;

aktywność przeciw mikroorganizmom - hiperprodukty chromosomowej β-laktamazy klasy C, takie jak: Enterobacter spp., C. freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri;

większa odporność na hydrolizę BLRS (jednakże znaczenie kliniczne tego faktu nie jest całkowicie jasne).

Cefalosporyny inhibitorowe

Jedynym przedstawicielem tej grupy β-laktamów jest cefoperazon / sulbaktam. W porównaniu z cefoperazonem spektrum działania połączonego leku jest rozszerzane przez mikroorganizmy beztlenowe, lek jest także aktywny wobec większości szczepów enterobakterii wytwarzających szerokie i rozszerzone spektrum β-laktamazy. Ten AMP jest wysoce aktywny przeciwko Acinetobacter spp. ze względu na przeciwbakteryjne działanie sulbaktamu.

Farmakokinetyka

Doustne cefalosporyny są dobrze wchłaniane w przewodzie pokarmowym. Biodostępność zależy od konkretnego leku i waha się od 40-50% (cefiksym) do 95% (cefaleksyna, cefadroksyl, cefaklor). Cefaklor, cefiksym i ceftibuten mogą być nieco wolniejsze, jeśli masz pokarm. Aksytil cefuroksymu podczas hydratacji jest hydrolizowany w celu uwolnienia aktywnego cefuroksymu, a pokarm przyczynia się do tego procesu. Cefalosporyny pozajelitowe są dobrze wchłaniane po podaniu i / m.

Cefalosporyny są rozprowadzane w wielu tkankach, narządach (z wyjątkiem gruczołu krokowego) i tajemnicach. Wysokie stężenia występują w płucach, nerkach, wątrobie, mięśniach, skórze, tkankach miękkich, kościach, mazi stawowej, osierdziowej, opłucnej i otrzewnej. W żółci ceftriakson i cefoperazon tworzą najwyższe poziomy. Cefalosporyny, zwłaszcza cefuroksym i ceftazydym, wnikają dobrze do płynu wewnątrzgałkowego, ale nie tworzą poziomów terapeutycznych w tylnej komorze oka.

Zdolność do przezwyciężenia BBB i wytworzenia stężenia terapeutycznego w CSF jest najbardziej widoczna w cefalosporynach trzeciej generacji - cefotaksymie, ceftriaksonie i ceftazydymie, a także cefepimie, należących do czwartej generacji. Cefuroksym umiarkowanie przechodzi przez BBB tylko z zapaleniem wyściółki mózgu.

Większość cefalosporyn praktycznie nie jest metabolizowana. Wyjątkiem jest cefotaksym, który ulega biotransformacji i tworzy aktywny metabolit. Leki są głównie wydalane przez nerki, a bardzo wysokie stężenia powstają w moczu. Ceftriakson i cefoperazon mają podwójną drogę wydalania - przez nerki i wątrobę. Okres półtrwania większości cefalosporyn waha się między 1-2 godzinami. Cefiksym, ceftibuten (3-4 godziny) i ceftriakson (do 8,5 godziny) mają dłuższy okres półtrwania, co umożliwia podawanie ich raz dziennie. W niewydolności nerek schematy dawkowania cefalosporyn (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) wymagają korekty.

Niechciane reakcje

Reakcje alergiczne: pokrzywka, wysypka, rumień wielopostaciowy, gorączka, eozynofilia, choroba posurowicza, skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny. Środki pomocy w rozwoju wstrząsu anafilaktycznego: zapewnienie dróg oddechowych (w razie potrzeby, intubacja), tlenoterapia, adrenalina, glukokortykoidy.

Reakcje hematologiczne: dodatni wynik testu Coombsa, w rzadkich przypadkach eozynofilia, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość hemolityczna. Cefoperazon może powodować hipoprotrombinemię z tendencją do krwawienia.

OUN: drgawki (przy stosowaniu dużych dawek u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek).

Wątroba: zwiększona aktywność transaminazy (częściej z cefoperazonem). Wysokie dawki ceftriaksonu mogą powodować cholestazę i rzekomą kamicę żółciową.

Przewód pokarmowy: ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego. Jeśli podejrzewasz rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (pojawienie się płynnego stolca zmieszanego z krwią), konieczne jest anulowanie leku i przeprowadzenie badań rektomomanoskopowych. Środki pomocy: przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej, jeśli to konieczne, przepisanie antybiotyków, działających przeciwko C.difficile (metronidazol lub wankomycyna). Nie stosować loperamidu.

Miejscowe reakcje: ból i naciek z zastrzykiem / m, zapalenie żyły - z a / we wstępie.

Inne: kandydoza jamy ustnej i pochwa.

Wskazania

Cefalosporyny I generacji

Głównym wskazaniem do stosowania cefazoliny jest obecnie profilaktyka okołooperacyjna w chirurgii. Jest również stosowany w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich.

Zalecenia dotyczące stosowania cefazoliny w leczeniu zakażeń dróg oddechowych i zakażeń dróg oddechowych należy dziś uznać za niewystarczająco uzasadnione ze względu na wąskie spektrum aktywności i powszechną odporność na potencjalne patogeny.

zakażenia nabyte przez społeczność skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.

Cefalosporyny drugiej generacji

zakażenie MWP (umiarkowane odmiedniczkowe zapalenie nerek i ciężkie);

Aksetyl cefuroksymu, cefaklor:

infekcje VDP i NDP (CCA, ostre zapalenie zatok, zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, pozaszpitalne zapalenie płuc);

zakażenia IMP (łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci);

zakażenia nabyte przez społeczność skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.

Cefuroksym i aksetyl cefuroksymu można stosować jako terapię krokową.

Cefalosporyny III generacji

Ciężkie zakażenia pozaszpitalne i szpitalne:

Ciężkie zakażenia pozaszpitalne i szpitalne o różnej lokalizacji z potwierdzoną lub prawdopodobną rolą etiologiczną P.aeruginosa i innych niefermentujących mikroorganizmów.

Zakażenia na tle neutropenii i niedoboru odporności (w tym gorączki neutropenicznej).

Zastosowanie pozajelitowych cefalosporyn trzeciej generacji jest możliwe zarówno w postaci monoterapii, jak iw połączeniu z innymi grupami AMP.

Zakażenia infekcyjne: łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci.

Etap doustny stopniowego leczenia różnych ciężkich zakażeń Gram-ujemnych nabytych w społeczności i szpitalnych po osiągnięciu trwałego efektu stosowania leków pozajelitowych.

Infekcje VDP i NDP (ceftibuten nie jest zalecany ze względu na możliwą etiologię pneumokokową).

Ciężkie, głównie szpitalne zakażenia wywołane przez mikroflorę wielooporną i mieszaną (tlenowo-beztlenową):

Zakażenia NDP (zapalenie płuc, ropień płuc, ropniak opłucnej);

Zakażenia na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.

Cefalosporyny IV generacji

Ciężkie, głównie szpitalne, zakażenia wywołane przez mikroflorę wielooporną:

Zakażenia NDP (zapalenie płuc, ropień płuc, ropniak opłucnej);

Zakażenia na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.

Przeciwwskazania

Reakcja alergiczna na cefalosporyny.

Ostrzeżenia

Alergia. Przejdź do wszystkich cefalosporyn. Alergie na cefalosporyny pierwszej generacji mogą wystąpić u 10% pacjentów z alergią na penicylinę. Występowanie alergii krzyżowej na penicyliny i cefalosporyny II-III występuje znacznie rzadziej (1-3%). Jeśli w przeszłości wystąpiły reakcje alergiczne typu natychmiastowego (na przykład pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny) na penicyliny, cefalosporyny pierwszej generacji należy stosować ostrożnie. Cefalosporyny innych pokoleń są bezpieczniejsze.

Ciąża Cefalosporyny są stosowane w czasie ciąży bez żadnych ograniczeń, chociaż nie przeprowadzono odpowiednich kontrolowanych badań ich bezpieczeństwa dla kobiet w ciąży i płodu.

Karmienie piersią. Cefalosporyny w niskich stężeniach przenikają do mleka matki. W przypadku stosowania przez matki karmiące, mikroflora jelitowa może się zmienić, uczulenie dziecka, wysypka skórna, kandydoza. Uważaj na karmienie piersią. Nie należy stosować cefiksymu i ceftibutenu ze względu na brak odpowiednich badań klinicznych.

Pediatria U noworodków możliwy jest okres półtrwania cefalosporyn ze względu na opóźnione wydalanie nerkowe. Ceftriakson, który ma wysoki stopień wiązania z białkami osocza, może wypierać bilirubinę z jej związku z białkami, dlatego powinien być stosowany ostrożnie u noworodków z hiperbilirubinemią, zwłaszcza u wcześniaków.

Geriatria Ze względu na zmiany czynności nerek u osób starszych, wydalanie cefalosporyn może spowolnić, co może wymagać korekty schematu dawkowania.

Zaburzenia czynności nerek. Ze względu na fakt, że większość cefalosporyn jest wydalana z organizmu przez nerki głównie w stanie aktywnym, reżimy dawkowania tych AMP (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) w przypadku niewydolności nerek podlegają korekcie. Podczas stosowania cefalosporyn w dużych dawkach, zwłaszcza w połączeniu z aminoglikozydami lub diuretykami pętlowymi, możliwe jest działanie nefrotoksyczne.

Zaburzenia czynności wątroby. Znaczna część cefoperazonu jest wydalana z żółcią, dlatego w ciężkich chorobach wątroby należy zmniejszyć jego dawkę. U pacjentów z chorobą wątroby istnieje zwiększone ryzyko hipoprotrombinemii i krwawienia podczas stosowania cefoperazonu; w profilaktyce zaleca się przyjmowanie witaminy K.

Stomatologia Przy długotrwałym stosowaniu cefalosporyn może rozwinąć się kandydoza jamy ustnej.

Interakcje narkotykowe

Leki zobojętniające zmniejszają wchłanianie doustnych cefalosporyn w przewodzie pokarmowym. Między przyjmowaniem tych leków powinny być co najmniej 2-godzinne przerwy.

W połączeniu z antykoagulantami cefoperazonowymi i lekami przeciwpłytkowymi zwiększa się ryzyko krwawienia, zwłaszcza w przewodzie pokarmowym. Nie zaleca się łączenia cefoperazonu z lekami trombolitycznymi.

W przypadku spożywania alkoholu podczas leczenia cefoperazonem może wystąpić reakcja podobna do disulfiramu.

Połączenie cefalosporyn z aminoglikozydami i (lub) diuretykami pętlowymi, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może zwiększać ryzyko nefrotoksyczności.

Informacje o pacjencie

Wewnątrz cefalosporyn pożądane jest spożywanie dużej ilości wody. Aksytil cefuroksymu należy przyjmować z jedzeniem, wszystkie inne leki - niezależnie od posiłku (z pojawieniem się zjawisk dyspeptycznych, możemy je przyjmować w trakcie lub po posiłku).

Płynne postacie dawkowania do spożycia należy przygotować i przyjmować zgodnie z załączonymi instrukcjami.

Ściśle przestrzegać przepisanego trybu podawania podczas całego okresu leczenia, nie pomijać dawek i przyjmować je w regularnych odstępach czasu. W przypadku pominięcia dawki należy ją przyjąć jak najszybciej; Nie należy przyjmować leku, jeśli zbliża się pora przyjęcia kolejnej dawki; nie podwajaj dawki. Aby wytrzymać czas trwania terapii, szczególnie w przypadku zakażeń paciorkowcowych.

Skonsultuj się z lekarzem, jeśli poprawa nie nastąpi w ciągu kilku dni lub pojawią się nowe objawy. Jeśli wystąpi wysypka, pokrzywka lub inne objawy reakcji alergicznej, należy przerwać przyjmowanie leku i skonsultować się z lekarzem.

Nie należy przyjmować leków zobojętniających w ciągu 2 godzin przed i po zażyciu cefalosporyny w środku.

Podczas leczenia cefoperazonem i przez dwa dni po jego zakończeniu należy unikać alkoholu.

Cefalosporyny

1. Mała encyklopedia medyczna. - M.: Encyklopedia medyczna. 1991—96 2. Pierwsza pomoc. - M.: Wielka rosyjska encyklopedia. 1994 3. Encyklopedyczny słownik terminów medycznych. - M.: Encyklopedia sowiecka. - 1982-1984

Zobacz, co „Cephalosporins” w innych słownikach:

cefalosporyny są naturalne (producenci są grzybami z rodzaju Cephalosporium) i półsyntetycznymi antybiotykami, podobnymi w strukturze do penicyliny. Skuteczny przeciwko bakteriom opornym na penicyliny. Stosowany w leczeniu zapalenia płuc, posocznicy, zapalenia opon mózgowych itp....... Słownik mikrobiologii

CEFALOSPORINY - naturalne i półsyntetyczne antybiotyki. Skuteczny przeciwko bakteriom (gronkowcom) odpornym na penicyliny. Stosowany w leczeniu zapalenia płuc, posocznicy, zapalenia opon mózgowych i innych chorób zakaźnych... Duży słownik encyklopedyczny

CEFALOSPORINY - CEFALOSPORINY, klasa półsyntetycznych antybiotyków, które pochodzą od grzybów z rodzaju Cephalosporium. Są podobne do penicyliny i są skuteczne w szerokim zakresie BACTERII, w tym tych, które uzyskały odporność na penicylinę... Encyklopedyczny słownik naukowy i techniczny

Cefalosporyny - ogólna struktura cefalosporyn Cefalosporyny (ang. Cephalosporins) # 160... Wikipedia

CEFALOSPORINY - grupa antybiotyków laktamowych o strukturze flamen I, w której czteroczłonowy pierścień laktamowy jest skondensowany z sześcioczłonowym, zawierającym jeden atom siarki (właściwie C.), tlen (oksacefalosporyny), azot (azephalosporyny) lub...... Encyklopedia chemiczna

Cefalosporyny są grupą naturalnych i półsyntetycznych antybiotyków o podobnej strukturze chemicznej i właściwościach biologicznych (patrz antybiotyki). Naturalną cefalosporynę C i cefalosporynę N (penicylinę N) wyizolowano w 1945 r. I włoską. mikrobiolog J. Brotsu z...... Wielkiej Encyklopedii Radzieckiej

cefalosporyny - naturalne i półsyntetyczne antybiotyki. Skuteczny przeciwko bakteriom (gronkowcom) odpornym na penicyliny. Stosowany w leczeniu zapalenia płuc, posocznicy, zapalenia opon mózgowych i innych chorób zakaźnych. * * * CEFALOSPORINS CEFALOSPORINS,...... Słownik encyklopedyczny

CEFALOSPORIN - naturalny i półsyntetyczny. antybiotyki. Skuteczny przeciwko bakteriom (gronkowcom) odpornym na penicyliny. Stosowany w leczeniu zapalenia płuc, posocznicy, zapalenia opon mózgowych itp. Inf. choroby... Nauki przyrodnicze. Słownik encyklopedyczny

cefalosporyny - cefalospory inov, ov, jednostka h. r in i... rosyjski słownik pisowni

PNEUMONIA BAKTERYJNA - miód. Bakteryjne zapalenie płuc jest ostrym lub przewlekłym procesem zapalnym dolnych dróg oddechowych o etiologii bakteryjnej. Zakażenie może być nabyte w społeczności lub w szpitalu (u pacjentów, którzy byli w szpitalu przynajmniej w...... Poradniku dotyczącym chorób

Antybiotyki - test na wrażliwość bakterii na różne antybiotyki. Na powierzchni szalki Petriego, na której rosną bakterie, umieść... Wikipedia

Cefalosporyny

Treść

Tło historyczne Edytuj

Źródła Grzyb Cephalosporium acremonium, pierwsze źródło cefalosporyn, został wyizolowany przez włoskiego naukowca Brottza w 1948 r. Z wody morskiej zanieczyszczonej wodą morską na wybrzeżu Sardynii. Pod wpływem surowego przesączu z kolonii tego grzyba, spowolniono wzrost Staphylococcus aureus in vitro, a pacjenci z infekcjami gronkowcowymi i durami brzusznymi wyzdrowieli. W pożywce, w której wzrastał Cephalosporium acremonium, znaleziono trzy antybiotyki - cefalosporyny P, N i C. Izolując zasadę cefalosporyny C, kwasu 7-aminocefalosporanowego i przyłączając do niej różne boczne rodniki, można było uzyskać leki półsyntetyczne, których aktywność była znacznie wyższa, niż ich poprzednicy.

Właściwości chemiczne Edytuj

Cefalosporyna C zawiera rodnik boczny - pochodną kwasu D-a-aminoadipinowego - który jest połączony z pierścieniem β-laktamowym dihydrotiazyny (kwas 7-aminocefalosporanowy). Ta ostatnia daje lekom względną stabilność w słabo kwaśnym środowisku i wysoką odporność na penicylinazę, niezależnie od powinowactwa do tego enzymu i struktury rodnika bocznego.

W warunkach kwaśnych cefalosporyna C ulega hydrolizie do kwasu 7-aminocefalosporanowego. Wszystkie półsyntetyczne cefalosporyny otrzymano przez przyłączenie różnych bocznych rodników do tego kwasu. Działanie przeciwbakteryjne leków zależy od struktury rodnika bocznego przy 7 atomie węgla pierścienia p-laktamowego, a właściwości ich farmakokinetyki zależą od rodnika bocznego przy 3 atomie węgla.

Cefotetan, cefoksytyna, cefmetazol zawiera metoksylofuppa na siódmym atomie węgla pierścienia p-laktamowego. Wzory chemiczne cefalosporyn podano w tabeli. 45.2.

Mechanizm działania edycji

Podobnie jak penicyliny, cefalosporyny hamują syntezę ściany komórkowej.

W ciągu ostatnich 10 lat uzyskano wiele nowych cefalosporyn, a ich klasyfikacja nie została jeszcze zakończona. Cefalosporyny można podzielić na podstawie struktury chemicznej, właściwości farmakologicznych, odporności na β-lacgamy lub spektrum przeciwdrobnoustrojowego. Przez pokolenia leki te są do pewnego stopnia dystrybuowane przypadkowo, niemniej jednak klasyfikacja ta okazała się najwygodniejsza i najbardziej rozpowszechniona (tabela 45.3).

Klasyfikacja według generacji opiera się na przeciwdrobnoustrojowej aktywności leków (Karchmer, 2000). Cefalosporyny pierwszej generacji (cefazolina, cefalotyna)

Cefalosporyny są bardzo aktywne przeciwko gram-dodatnim i nieco mniej przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Leki te są wrażliwe na większość ziarniaków Gram-dodatnich (z wyjątkiem enterokoków, Staphylococcus epidermidis i szczepów Staphylococcus aureus opornych na metycylinę). Z wyjątkiem Bacteroidesspp., Beztlenowce doustne są wrażliwe na cefalosporyny. Cefazolina i cefalotyna są dość aktywne przeciwko Moraxella catarrhalis, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae i Proteus mirabilis.

Aktywność cefalosporyn drugiej generacji w odniesieniu do bakterii Gram-ujemnych jest nieco wyższa, ale nie osiąga poziomu leków trzeciej generacji. Tak więc cefalosporyny drugiej generacji, cefoksytyna, cefotetan i cefmetazol działają na Bacteroides spp. Preparaty trzeciej generacji są słabsze niż cefazolina i cefalotyna w stosunku do ziarniaków Gram-dodatnich, ale znacznie bardziej aktywne przeciwko enterobakteriom, w tym szczepom wytwarzającym β-laktamazę. Ceftazydym i cefoperazon są również aktywne przeciwko Pseudomonas aeruginosa, ale są gorsze od innych cefalosporyn trzeciej generacji pod względem działania na ziarniaki Gram-dodatnie (Donowitzand Mandell, 1988). W porównaniu z lekami trzeciej generacji cefalosporyny czwartej generacji (na przykład cefepim) mają szersze spektrum działania i większą odporność na hydrolizę przez β-laktamazy kodowane zarówno przez geny chromosomalne, jak i plazmidowe. Leki czwartej generacji mogą być bardzo skuteczne w leczeniu zakażeń wywołanych przez aerobowe pałeczki Gram-ujemne odporne na cefalosporyny trzeciej generacji.

Mechanizmy bakteryjnej oporności na cefalosporyny Edytuj

Istnieją trzy takie mechanizmy: jeden zapobiega przenikaniu antybiotyku do miejsca działania, drugi wiąże się ze zmianami w białkach wiążących penicylinę (cele cefalosporyn), co zmniejsza ich powinowactwo do leków. Wreszcie cefalosporyny są niszczone przez β-laktamazy. Aby pneumokoki stały się odporne na cefalosporyny trzeciej generacji, wystarczy zmienić dwa białka wiążące penicylinę - 1A i 2X. Pozostałe trzy białka wiążące penicylinę pneumokoków początkowo mają niskie powinowactwo do cefalosporyn (Spratt, 1994).

Wśród wszystkich mechanizmów oporności na cefalosporyny przeważa ich zniszczenie przez β-laktamazy. Jak już wspomniano, wiele Gram-dodatnich bakterii wydziela wystarczająco duże ilości tych enzymów. Bakterie Gram-ujemne wydzielają mniej β-laktamazy, ale te ostatnie gromadzą się w przestrzeni peryplazmatycznej, a ponieważ cele cefalosporyn znajdują się na powierzchni błony cytoplazmatycznej komórki bakteryjnej, leki te, jak penicyliny, są bardziej podatne na niszczenie β-laktamaz przez bakterie Gram-ujemne. Jednak wrażliwość cefalosporyn na β-laktamazę jest różna. Tak więc cefazolina jest łatwiej rozkładana przez β-laktamazy Staphylococcus aureus niż cefalotyna. Cefoksytyna, cefuroksym i cefalosporyny trzeciej generacji są bardziej odporne na hydrolizę przez β-laktamazy bakterii Gram-ujemnych niż leki pierwszej generacji. Cefalosporyny trzeciej generacji są wrażliwe na indukowane β-laktamazy (typ I) kodowane przez geny chromosomalne. Kiedy infekcje wywołane przez tlenowe pałeczki Gram-ujemne (szczególnie Enterobacter spp., Citrobacter freundii, Morganella spp., Serratia spp., Providencia spp. I Pseudomonas aeruginosa) są leczone cefalosporynami drugiej lub trzeciej generacji lub imipenem / cilstatin, zostaną zastosowane do ciebie, będą miały zastosowanie. β-laktamaza typu 1 może prowadzić do oporności na wszystkie cefalosporyny trzeciej generacji. W porównaniu z lekami trzeciej generacji cefalosporyny czwartej generacji (na przykład cefepim) rzadziej indukują β-laktamazę typu 1 i są bardziej odporne na te enzymy.

Należy pamiętać, że cefalosporyny nie działają na oporne na penicylinę Streptococcus pneumoniae; oporny na metycylinę Staphylococcus aureus. Staphylococcus epidermidis i inne koagulazaotritsatelnye gronkowce: Enterococcus spp, Listeria monocytogenes, Legionella pneumophila, Legionella micdadei, Clostridium difficile, Stenotrophomonas maltophi-lia Campylobacter jejuni i Acinetobacter spp..

Cefaleksyna, cefradyna, cefaklor, cefadroksyl, lorakarbef, cefprozil, cefiksym, cefpodoksym, ceftibuten i aksetyl cefuroksymu są dobrze wchłaniane z przewodu pokarmowego i można je podawać do wnętrza. Wstrzyknięcie cefalotyny i cefapiryny w V / m jest bolesne, dlatego częściej przepisuje się je w /. Inne leki można podawać w / m / in.

Cefalosporyny są wydalane głównie przez nerki, dlatego pacjentom z niewydolnością nerek przepisuje się mniejszą dawkę. Probenecyd hamuje wydzielanie kanalikowe większości cefalosporyn. Wyjątkiem jest cefpyramid i cefoperazon - są one eliminowane głównie za pomocą żółci. Cefalotyna, cefapi-rin i cefotaksym w organizmie ulegają deacetylacji; ich pochodne mają mniejszą aktywność przeciwdrobnoustrojową niż oryginalne leki, a także są wydalane przez nerki. Inne cefalosporyny wydają się być wydalane w postaci niezmienionej.

Cefuroksym, cefotaksym, ceftriakson, cefepim i ceftizoksym w wystarczających stężeniach wchodzą do płynu mózgowo-rdzeniowego, więc są stosowane w leczeniu zapalenia opon mózgowych (patrz poniżej). Cefalosporyny przechodzą przez barierę łożyskową i gromadzą się w wysokich stężeniach w płynach maziowych i osierdziowych. Przy stosowaniu ogólnoustrojowym cefalosporyny trzeciej generacji wnikają raczej dobrze do cieczy wodnistej i z trudnością do ciała szklistego. Niemniej jednak, według niektórych danych, stężenia te są wystarczające do leczenia infekcji oczu wywołanych przez Gram-dodatnie i niektóre bakterie Gram-ujemne. Wysokie stężenia cefalosporyn, zwłaszcza cefoperazonu i cefpiramidy, występują w żółci.

Tabela 45.3. Klasyfikacja cefalosporyn przez pokolenia

Streptococcus spp.; Staphylococcus aureus ”

Escherichia coli, Klebsiella spp., Proteus spp., Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis. W porównaniu z lekami pierwszej generacji są mniej aktywne wobec bakterii Gram-dodatnich.

Cefuroksym wykazuje gorszą aktywność przeciw Staphylococcus aureus, ale jest bardziej aktywny niż ten przeciw Bacteroides fragilis i innym Bacteroides spp.

Enterobacteria; Pseudomonas aeruginosa; Serratia spp.; Neisseria gonorrhoeae. Wpływ na Staphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae i Streptococcus pyogenes jest podobny do efektów pierwszej generacji. Słabsza cefoksytyna i cefotetan działają na Bacteroides spp.

Widmo przeciwbakteryjne jest bliskie trzeciej generacji leków, ale jest bardziej odporne na niektóre beta-laktamazy

Cefalosporyny pierwszej generacji Edytuj

Cefalotyna jest słabo wchłaniana po przyjęciu doustnym i jest podawana tylko pozajelitowo. Wstrzyknięcie V / m bolesne, więc lek jest częściej podawany w / w. Ponieważ ze wszystkich cefalosporyn, cefalotyna jest najbardziej odporna na gronkowce beta-laktamazowe, jest z powodzeniem stosowana w ciężkich zakażeniach gronkowcowych, takich jak infekcyjne zapalenie wsierdzia.

Spektrum przeciwbakteryjne cefazoliny jest podobne do cefalotyny, ale cefazolina jest bardziej aktywna w odniesieniu do Escherichia coli i Klebsiella spp. i nieco bardziej wrażliwy na β-laktamazy gronkowcowe. Zarówno domięśniowe, jak i dożylne podawanie cefazoliny jest dobrze tolerowane, a stężenie w surowicy preparatu we wstrzyknięciu domięśniowym (64 µg / ml w dawce 1 g) lub podawanie dożylne jest wyższe niż stężenie cefalotyny. T1 / 2 jest również zauważalnie większy - 1,8 h. Klirens nerkowy cefazoliny jest mniejszy niż cefalotyny, prawdopodobnie dlatego, że cefazolina jest eliminowana przez filtrację kłębuszkową, a cefalotyna jest wytwarzana przez filtrację kłębuszkową i wydzielanie kanalikowe. Cefazolina w około 85% wiąże się z białkami osocza. Ze względu na dużą T1 / 2 cefazolina może być podawana rzadziej niż inne cefalosporyny pierwszej generacji, więc jest stosowana częściej niż inne.

Cefaleksyna jest uwalniana do spożycia. Jego spektrum działania przeciwbakteryjnego jest takie samo jak w przypadku innych leków pierwszej generacji, ale jego aktywność wobec gronkowców wytwarzających penicylinazę jest nieco niższa. W przypadku spożycia 0,5 g cefaleksyny maksymalne stężenie w surowicy wynosi 16 µg / ml. Jest to wystarczające do zahamowania wzrostu wielu bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych, które są wrażliwe na cefalotynę. Cefaleksyna jest wydalana w postaci niezmienionej przez wydalanie nerkowe w 70-100%.

Cefradyna jest podobna do cefaleksyny pod względem struktury i aktywności in vitro. Cefradyna jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego i wydalana z moczem w postaci niezmienionej. Przypisz go wewnątrz, w / m lub / in. Gdy cefradynę przyjmuje się przez działanie, jest prawie nie do odróżnienia od cefaleksyny; Niektórzy eksperci uważają, że leki te są wymienne. Ze względu na dobrą absorpcję, stężenia cefradyny w surowicy po podaniu doustnym i domięśniowym są prawie takie same.

Cefadroksyl różni się od cefaleksyny obecnością dodatkowej grupy hydroksylowej w składzie rodnika bocznego. Stężenia cefadroksylu w osoczu i moczu są nieco wyższe niż cefaleksyny. Lek może być podawany wewnątrz I - 2 razy dziennie w leczeniu zakażeń dróg moczowych. Aktywność in vitro przypomina cefaleksynę.

Edycja cefalosporyn drugiej generacji

Cefamundol jest bardziej aktywny wobec niektórych rodzajów bakterii Gram-ujemnych niż cefalosporyny pierwszej generacji.

Preparat zawiera grupę N-metylotiotetrazolu (przy 3 atomie węgla pierścienia β-laktamowego), więc picie alkoholu podczas leczenia cefamundolem może wywołać reakcję przeciwnowotworową. Ponadto, tłumiąc tworzenie się aktywnej postaci witaminy K, tsefamandol prowadzi do hipoprotynemii. Zakres działania cefamandolu i innych cefalosporyn drugiej generacji jest szerszy niż w przypadku leków pierwszej generacji i obejmuje Enterobacterspp., Indole-dodatnie Proteus spp. i Klebsiella spp. Szczepy Haemophilus influenzae, zawierające β-laktamazę typu TEM-1, kodowane przez geny plazmidowe, są oporne na cefamundol. T1 / 2 wynosi 45 minut; lek jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem Po podaniu 1 g cefemandolu jego stężenie w surowicy osiąga 20–36 µg / ml.

Cefoksytyna jest wytwarzana przez Streptomyces lactamdurans. Lek jest oporny na niektóre p-laktamazy bakterii Gram-ujemnych (Barradell i Bryson, 1994). Cefoksytyna jest bardziej aktywna niż cefalotyna w stosunku do wielu drobnoustrojów gram-ujemnych, chociaż jest słabsza niż cefamandol, działając na Enterobacter ter. i Haemophilus influenzae. Cefoksytyna jest mniej aktywna wobec bakterii Gram-dodatnich niż cefamandol i cefalosporyny pierwszej generacji. Wśród cefalosporyn pierwszego i drugiego pokolenia (z wyjątkiem cefotetanu) cefoksytyna jest najbardziej aktywna wobec beztlenowców, zwłaszcza Bacteroides fragilis (Appleman i in., 1991). Po podaniu 1 g leku, stężenie w surowicy osiąga 22 μg / ml. T1 / 2 - około 40 minut. Cefoksytyna jest stosowana głównie w leczeniu niektórych beztlenowych i mieszanych zakażeń beztlenowych i beztlenowych, w tym chorób zapalnych macicy i przydatków i ropnia płuc (Sutter i Finegold, 1975; Bach i in., 1977; Chow i Bednorz, 1978).

Cefaklor jest przyjmowany doustnie. Po przyjęciu tej samej dawki cefaleksyny i cefakloru, stężenie cefakloru w surowicy jest 2 razy niższe, ale jest bardziej aktywne przeciwko Haemophilus influenzae i Moraxella catarrhalis (chociaż istnieją szczepy oporne na ten lek ze względu na wytwarzanie β-laktamazy; Joigensen i in., 1990).

Loracarbef jest również przyjmowany doustnie. Przez aktywność przypomina cefaklor, ale jest bardziej odporny na niektóre β-laktamazy (Jorgensen i in., 1990). T1 / 2 jest równe 1,1 godziny.

Cefuroksym w strukturze i aktywności przeciwdrobnoustrojowej in vitro jest podobny do cefamandole (Smith i LeFrock, 1983), ale dla kontrastu jest mniej toksyczny, ponieważ nie zawiera grupy N-metylo-ottetrazolu. Ponadto cefuroksym jest nieco bardziej odporny na β-laktamazę. Ma T1 / 2 więcej niż tsefamandol (odpowiednio 1,7 i 0,8 h), więc wystarczy przepisać lek 3 razy dziennie. Stężenie cefuroksymu w płynie mózgowo-rdzeniowym wynosi około 10% surowicy, dlatego jest skuteczne (chociaż gorsze od ceftriaksonu) w leczeniu zapalenia opon mózgowych wywołanego przez Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę), Neisseria meningitidis i Streptococcus pneumoniae (Schaad i in.).

Aksylil cefuroksymu jest estrem acetyloksyetylowym cefuroksymu. Gdy wchłonięcie zostanie wchłonięte w 30-50% leku, hydrolizuje, tworząc cefuroksym. Stężenie w surowicy jest zmienne.

Działanie przeciwdrobnoustrojowe cefonidu w warunkach in vitro jest podobne do działania cefamandolu. T1 / 2 - około 4 h. W przypadku niektórych zakażeń wywołanych przez wrażliwe drobnoustroje wystarczy wziąć cefonycyd raz dziennie (Gremillion i in., 1983).

Cefotetan, podobnie jak cefoksytyna, jest wysoce aktywny przeciwko Bacteroides fragilis i kilku innym członkom rodzaju Bacteroides. Jest nieco silniejszy niż cefoksytyna działająca na tlenówki gram-ujemne. Przy podawaniu i / m 1 g cefotetanu, maksymalne stężenie w surowicy wynosi średnio 70 µg / ml. T1 / 2 wynosi 3,3 godziny (Phillips i in., 1983; Wexlerand Finegold, 1988). U osłabionych pacjentów leczenie cefotetanem może powodować hipoprotrombinemię i krwawienie, działanie niepożądane związane z obecnością grupy N-metylotiotetrazolowej. Można tego uniknąć, przepisując cefotetan w połączeniu z witaminą K.

Ceforanid ma podobną strukturę i spektrum działania przeciwbakteryjnego do cefamundolu, ale jest mniej aktywny wobec niektórych szczepów Haemophilus influenzae (Barriere i Mills, 1982). Teflonanid T1 / 2 wynosi około 2,6 godziny, więc są przepisywane v / m 2 razy dziennie..

Cefprozil jest lekiem doustnym, który w porównaniu z cefalosporynami i pierwszą generacją jest bardziej aktywny w stosunku do paciorkowców wrażliwych na penicylinę, Esch erichia coli, Proteus mirabilis, Klebsiella spp. i Citrobacterspp. T, cefprozil wynosi 1,2–1,4 h (Barriere, 1992).

Edycja cefalosporyn trzeciej generacji

Cefotaksym wykazuje wyraźną oporność na wiele β-laktamaz bakteryjnych (z wyjątkiem enzymów o rozszerzonym spektrum) i jest wysoce aktywny wobec wielu bakterii tlenowych Gram-dodatnich i Gram-ujemnych. Jednak w porównaniu z klindamycyną i metronidazolem działa słabo na Bacteroides fragilis (Neu et al., 1979). Cefotaksym T1 / 2 wynosi około 1 godziny, dlatego w przypadku ciężkich zakażeń lek podaje się dożylnie 3 do 6 razy dziennie. W organizmie cefotaksym jest przekształcany w desacetyl-fotomax, który jest mniej aktywny wobec większości bakterii niż oryginalny lek. Jednak desacetylcefotaksym jest w stanie zwiększyć działanie cefotaksymu na niektóre mikroorganizmy (Neu, 1982). Cefotaksym jest z powodzeniem stosowany w zapaleniu opon mózgowych wywołanym przez Haemophilus influenzae, wrażliwego na penicylinę Streptococcus pneumoniae, Neisseria meningitidis (Landesman i wsp., 1981; Cherubin i in., 1982; Mul-laney i John, 1983).

Zgodnie z widmem in vitro ceftizoksym jest bardzo zbliżony do cefotaksymu, ale jest mniej aktywny wobec Streptococcus pneumoniae i bardziej aktywny przeciwko Bacteroides fragilis (Haas i in., 1995). Ma także więcej T1 / 2 (1,8 godziny), więc w przypadku ciężkich zakażeń wystarcza 1-2 ceftizoksymu dożylnie na dobę. Ceftizoksym jest w 90% wydalany z moczem w postaci niezmienionej (Neu i in., 1982).

In vitro ceftriakson przypomina ceftizoksym i cefotaksym, ale ma dłuższy T1 / 2 - 8 h. W przypadku zapalenia opon mózgowych lek podaje się dożylnie lub domięśniowo 1 lub 2 razy dziennie (Del Rio i in., 1983; Brogden and Ward, 1988), z innymi infekcjami - 1 raz dziennie (Baumgartner i Glauser, 1983). Około połowa dawki jest wydalana z moczem, a reszta najwyraźniej wchodzi do żółci. W leczeniu gonokokowego zapalenia cewki moczowej, zapalenia szyjki macicy, zapalenia odbytnicy i zapalenia gardła wystarczające jest pojedyncze wstrzyknięcie ceftriaksonu dożylnie lub dożylnie (125-250 mg), nawet jeśli czynnik sprawczy wytwarza penicylinazę (Rajan i in., 1982; Hands-field i Murphy, 1983).

Cefiksym jest podawany wewnętrznie. W porównaniu z cefalosporynami drugiej generacji do podawania doustnego, jest mniej aktywny przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim, ale ma silniejszy wpływ na enterobakterie, jak również na Haemophilus influenzae, które produkują β-laktamazę, Moraxella catarrhalis i Neisseria gonorrhoeae. Lek jest nieaktywny wobec Staphylococcus aureus. T1 / 2 to około 3 godziny.

Cefpodoksym - lek do podawania doustnego. Według spektrum przeciwdrobnoustrojowego jest on podobny do cefiksymu, ale nieco bardziej aktywny niż ten w odniesieniu do Staphylococcus aureus. T1 / 2 wynosi 2,2 godziny Cefalosporyny trzeciej generacji o wysokiej aktywności przeciwko Pseudomonas spp. Aktywność cefoperazonu przeciwko gram-dodatnim i wielu gram-ujemnym bakteriom jest niższa niż cefotaksymu. Wpływ na bakterie Gram-ujemne jest gorszy i latamoksef. Cefoperazon jest bardziej aktywny niż oba leki dla Pseudomonas aeruginosa, ale jest nadal mniej aktywny niż ceftazydym. Niestety, oporne szczepy mogą pojawić się podczas leczenia. Bacteroides fragilis cefoperazone działa w taki sam sposób jak cefotaksym.

Cefoperazon jest nieco mniej odporny na β-laktamazę niż leki z grupy cefotaksymu, jak również cefmetazol, cefoksytyna i cefotetan (Klein i Neu, 1983). Większość leku jest wydalana z żółcią, tylko 25% dawki wchodzi do moczu. Dlatego w przypadku niewydolności nerek nie należy zmniejszać dawki cefoperazonu, ale nieprawidłowa czynność wątroby i niedrożność dróg żółciowych mogą spowolnić wydalanie leku. T1 / 2 - około 2 godzin Stężenie cefoperazonu w żółci jest wyższe niż w przypadku innych cefalosporyn, a stężenie w surowicy jest 2-3 razy wyższe niż w cefotaksymie. Ze względu na obecność grupy N-metylotiotetrazolu cefoperazon może powodować hipoprotrombinemię i krwawienie. Aby tego uniknąć wraz z cefoperazonem, przepisana jest witamina K. Spożywanie alkoholu podczas przyjmowania cefoperazonu może wywołać reakcję antabusową.

Ceftazydym jest bardziej aktywny niż cefotaksym w stosunku do bakterii Gram-dodatnich o 25–50% i prawie nie różni się od niego działaniem na enterobakterie. Główną zaletą cefta-zidim jest bardzo wysoka aktywność przeciwko Pseudomonas spp. i inne bakterie Gram-ujemne. Ceftazydym jest nieaktywny dla Bacteroides fragilis (Hamilton-Miller i Brumfitt, 1981). T1 / 2 wynosi około 1,5 godziny, lek jest wyświetlany bez zmian. In vitro ceftazydym jest bardziej aktywny przeciwko Pseudomonas spp. Niż cefoperazon i piperacylina (Edmond i in., 1999; Sahm i in., 1999).

Edytuj cefalosporyny czwartej generacji

Ta grupa obejmuje cefepim i cefpyr. Pierwszy jest zatwierdzony do użytku w USA, drugi nie. Cefepim jest oporny na wiele wspomnianych już β-laktamaz (typy TEM-1, TEM-2 i SHV-1) kodowanych przez geny plazmidowe. Beta-laktamazy typu I, kodowane przez geny chromosomalne, indukują słabo i są im stosunkowo odporne, a także niektórym p-laktamazom o rozszerzonym spektrum działania. To determinuje aktywność cefepimu w stosunku do enterobakterii opornych na inne cefalosporyny właśnie dzięki produkcji β-laktamazy typu I. Niemniej jednak lek ten jest niszczony przez niektóre β-laktamazy o rozszerzonym spektrum (na przykład TEM-3 i TEM-10) kodowane przez geny plazmidowe. In vitro aktywność cefepimu przeciwko bakteriom Gram-ujemnym, które nie rosną na zwykłych podłożach (Haemophilus influenzae, Neisseria gonorrhoeae i Neisseria meningitidis) jest taka sama lub wyższa niż cefotaksym. Zgodnie z wpływem na Pseudomonas aeruginosa cefepim jest zbliżony do ceftazydymu, ale słabszy niż ten drugi w stosunku do innych Pseudomonas spp. i maltofilia Stenotrophomonas. Jest bardziej aktywny niż ceftazydym w stosunku do paciorkowców i gronkowca złocistego wrażliwego na metycylinę i działa na nie w taki sam sposób jak cefotaksym (Sanders, 1993). Cefepim jest nieaktywny wobec opornego na metycylinę gronkowca złocistego, pneumokoków opornych na penicylinę, enterokoków, Bacteroides fragilis, Listeria monocytogenes, Mycobacterium avium i Mycobacterium scrofulaceum, a także Mycobacterium tuberculosis. Lek jest prawie całkowicie wydalany przez nerki, dlatego w przypadku niewydolności nerek konieczne jest dostosowanie dawki. Eksperymenty na zwierzętach laboratoryjnych wykazały, że gdy zapalenie opon mózgowych, cefepim przenika dobrze do CSF. Po wprowadzeniu zwykłej dawki dla dorosłych (2 g dożylnie 2 razy dziennie) maksymalne stężenie w surowicy wynosi 126–193 µg / ml. równa 2 godziny

Najczęstsze z nich to reakcje alergiczne (Petz, 1978), ale nie ma dowodów na większą lub mniejszą zdolność poszczególnych leków do wywoływania alergii. Objawy alergii na cefalosporyny są najwyraźniej takie same jak w przypadku penicylin, co można wyjaśnić podobieństwem struktury chemicznej (Bennett i in., 1983). Wśród reakcji alergicznych typu natychmiastowego występuje wstrząs anafilaktyczny, skurcz oskrzeli i pokrzywka. Częściej jednak pojawia się tylko wysypka plamisto-grudkowa, która występuje kilka dni po rozpoczęciu leczenia i czasami towarzyszy jej gorączka i eozynofilia.

Ze względu na podobieństwo struktury chemicznej penicylin i cefalosporyn, możliwa jest alergia krzyżowa na leki obu grup. Badania serologiczne ujawniają alergię krzyżową na cefalosporyny u 20% pacjentów z alergią na penicyliny (Levine, 1973), podczas gdy w badaniach klinicznych częstość jest znacznie mniejsza - około 1% (Saxon i in., 1984). Nie opracowano testów skórnych w celu określenia alergii na cefalosporyny.

Wysypka i inne objawy alergii na cefalosporyny rzadko występują u pacjentów, którzy przez długi czas mieli reakcje alergiczne na penicyliny lub byli łagodni. Jednak pacjenci z niedawnymi ciężkimi reakcjami typu natychmiastowego na penicyliny powinni otrzymywać cefalosporyny z dużą ostrożnością i tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. Pacjenci otrzymujący duże dawki cefalosporyn często wykazują pozytywny wynik testu Coombsa. Hemoliza występuje rzadko, chociaż takie przypadki są opisane. Czasami wprowadzenie cefalosporyn powoduje depresję szpiku kostnego, objawiającą się neutropenią (Kammer, 1984).

Cefalosporyny mogą powodować uszkodzenie nerek, ale pod tym względem są mniej niebezpieczne niż aminoglikozydy i polimyksyny (Barza, 1978). Opisano przypadki ostrej martwicy kanalików z wprowadzeniem ponad 4 g cefalorydyny dziennie, dlatego lek ten jest wycofywany ze sprzedaży w USA. Inne cefalosporyny są mniej toksyczne i rzadko mają działanie nefrotoksyczne w dawkach terapeutycznych (w monoterapii). W dużych dawkach cefalotyna może powodować ostrą martwicę kanalików, podczas gdy zwykłe dawki (8–12 g / dobę) mogą być niebezpieczne tylko dla pacjentów z istniejącym uszkodzeniem nerek (Pasternack i Stephens, 1975). Podczas jednoczesnego podawania wykazano, że cefalotyna i aminoglikozydy (gentamycyna lub tobramycyna) zwiększają wzajemną nefrotoksyczność (Wade i in., 1978), zwłaszcza u pacjentów w wieku powyżej 60 lat. Podczas leczenia cefalosporynami czasami rozwija się biegunka. Ten efekt uboczny występuje częściej w przypadku cefoperazonu, prawdopodobnie dlatego, że jest on głównie wydalany z żółcią. Podczas przyjmowania leków zawierających grupę N-metylo-tiotetrazolową (cefamandol, cefotetan, lata-moksef, cefoperazon) odnotowuje się reakcję antabusową. Przy zastosowaniu pewnych antybiotyków beta-laktamowych może wystąpić poważne krwawienie z powodu hipoprotrombinemii (z powodu działania grupy N-metylotiotetrazolu), małopłytkowości lub dysfunkcji płytek krwi (Bank i Kammer, 1983; Sattleret al., 1986). U pacjentów w podeszłym wieku, osłabionych i z niewydolnością nerek powikłanie to obserwuje się częściej, zwłaszcza w przypadku leczenia latamoksfefem.

Cefalosporyny są szeroko stosowane w klinice. Niestety wiele bakterii jest na nie odpornych. Badania kliniczne wykazały, że cefalosporyny są wskazane do stosowania zarówno w leczeniu, jak i zapobieganiu różnym infekcjom (Donowitz i Mandell, 1988).

Cefalosporyny pierwszej generacji są wysoce skuteczne przeciwko infekcjom skóry i tkanek miękkich wywołanym przez Staphylococcus aureus i Streptococcus pyogenes. W przypadkach, gdy istnieje ryzyko, że mikroflora skóry dostanie się do rany, cefazolinę podaje się raz - bezpośrednio przed operacją. Podczas operacji na jelicie grubym i odbytnicy, kiedy ważne jest tłumienie beztlenowej mikroflory jelita, częściej stosuje się cefalosporyny drugiej generacji (cefoksytyna i cefotetan).

Obecnie cefalosporyny drugiej generacji są coraz bardziej preferowane przez leki trzeciej generacji. W porównaniu z tą drugą, cefalosporyny drugiej generacji mają słabszy wpływ na oporny na penicylinę Staphylococcus pneumoniae, dając w tym względzie ampicylinę. Dlatego cefalosporyny drugiej generacji nie powinny być przepisywane do empirycznego leczenia zapalenia opon mózgowych lub zapalenia płuc. Cefalosporyny drugiej generacji do podawania doustnego można stosować w leczeniu zakażeń dróg oddechowych, ale w przypadku zapalenia płuc wywołanego przez penicylinooporne Streptococcus pneumoniae leki te są mniej skuteczne. Cefoksytyna i cefotetan pomagają w zakażeniach wywołanych przez fakultatywne beztlenowe bakterie Gram-ujemne (zakażenia jamy brzusznej, choroby zapalne macicy i przydatków, stopa cukrzycowa).

Cefalosporyny trzeciej generacji, czasami w połączeniu z aminoglikozydami, są lekami z wyboru w ciężkich zakażeniach wywołanych przez Klebsiella spp., Enterobacter spp., Proteus spp., Providencia spp., Serratia spp. i Haemophilus spp. Ceftriakson działa dobrze we wszystkich postaciach rzeżączki i ciężkiej boreliozy z Lyme. Wysoka aktywność przeciwbakteryjna, zdolność do dobrego przenikania do płynu mózgowo-rdzeniowego oraz skuteczność kliniczna cefotaksymu i ceftriaksonu umożliwiają rekomendowanie ich w połączeniu z wankomycyną i ampicyliną do empirycznego leczenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dorosłych i dzieci w wieku powyżej 3 miesięcy z normalną odpornością. Cefalosporyny trzeciej generacji są najlepszym lekarstwem w leczeniu zapalenia opon mózgowych wywołanego przez Haemophilus influenzae, wrażliwe Streptococcus pneumoniae, Neisseria meningitidis i enterobakterie. Cefotaksym nie pomaga w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych wywołanym przez Streptococcus pneumoniae opornym na ten lek (Friedland i McCracken, 1994). W przypadku zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych rzekomych lepiej jest stosować ceftazydym w połączeniu z jednym z aminoglikozydów. Cefalosporyny trzeciej generacji są nieaktywne dla Listeria monocytogenes i pneumokoków opornych na penicylinę, co może również powodować zapalenie opon mózgowych.

Zgodnie ze spektrum przeciwdrobnoustrojowym cefotaksym i ceftriakson doskonale nadają się do leczenia pozaszpitalnego zapalenia płuc wywołanego przez pneumokoki (stężenie leków w surowicy przekracza IPC dla większości szczepów opornych na penicylinę), Haemophilus influenzae lub Staphylococcus aureus.

Cefalosporyny czwartej generacji są wskazane do empirycznego leczenia zakażeń szpitalnych, gdy istnieje możliwość, że patogen jest oporny na antybiotyki z powodu indukowanej β-laktamazy kodowanej przez geny chromosomalne lub β-laktamazy o rozszerzonym spektrum. Dlatego cefepim jest skuteczniejszy niż ceftazydima i piperacylina w szczepach szpitalnych Ep-terobacterspp., Citrobacterspp. i Serratia spp. (Jonesetal., 1998).