Antybiotyki nazwa fluorochinolonu

Alergia. Przejdź do wszystkich preparatów chinolonowych.

Ciąża Brak wiarygodnych danych klinicznych na temat toksycznego działania chinolonów na płód. Istnieją pojedyncze doniesienia o wodogłowie, zwiększonym ciśnieniu wewnątrzczaszkowym i wybrzuszeniu ciemiączków u noworodków, których matki przyjmowały kwas nalidyksowy podczas ciąży. W związku z rozwojem eksperymentu artropatii u niedojrzałych zwierząt nie zaleca się stosowania wszystkich chinolonów podczas ciąży.

Karmienie piersią. Chinolony w małych ilościach przenikają do mleka matki. Istnieją doniesienia o niedokrwistości hemolitycznej u noworodków, których matki przyjmowały kwas nalidyksowy podczas karmienia piersią. W eksperymencie chinolony powodowały artropatię u niedojrzałych zwierząt, dlatego zalecając je matkom karmiącym, zaleca się przeniesienie dziecka na sztuczne karmienie.

Pediatria Na podstawie danych eksperymentalnych nie zaleca się stosowania chinolonów w okresie powstawania układu kostno-stawowego. Kwas oksolinowy jest przeciwwskazany u dzieci w wieku poniżej 2 lat, pipemidovaya - do 1 roku, nalidiksik - do 3 miesięcy.

Fluorochinolony nie są zalecane dla dzieci i młodzieży. Jednak istniejące doświadczenie kliniczne i specjalne badania dotyczące stosowania fluorochinolonów w pediatrii nie potwierdziły ryzyka uszkodzenia układu kostno-stawowego, dlatego fluorochinolony mogą być przepisywane dzieciom zgodnie z ich kluczowymi wskazaniami (nasilenie zakażenia mukowiscydozą; ciężkie zakażenia o różnej lokalizacji spowodowane przez wielooporne szczepy bakterii; zakażenia neutropenią ).

Geriatria U osób starszych istnieje zwiększone ryzyko zerwania ścięgna podczas stosowania fluorochinolonów, zwłaszcza w połączeniu z glikokortykosteroidami.

Choroby ośrodkowego układu nerwowego. Chinolony wywierają stymulujący wpływ na ośrodkowy układ nerwowy, dlatego nie zaleca się ich stosowania u pacjentów z zaburzeniami drgawkowymi w wywiadzie. Ryzyko drgawek wzrasta u pacjentów z zaburzeniami krążenia mózgowego, padaczką i parkinsonizmem. Podczas stosowania kwasu nalidyksowego może zwiększyć się ciśnienie śródczaszkowe.

Zaburzenia czynności nerek i wątroby. Chinolony z pokolenia I nie mogą być stosowane w przypadku niewydolności nerek i wątroby, ponieważ ze względu na gromadzenie się leków i ich metabolitów wzrasta ryzyko działania toksycznego. Dawki fluorochinolonów z ciężką niewydolnością nerek podlegają korekcie.

Ostra porfiria. Chinolonów nie należy stosować u pacjentów z ostrą porfirią, ponieważ mają one działanie porfirynogenne w doświadczeniach na zwierzętach.

Interakcje narkotykowe

Przy jednoczesnym stosowaniu środków zobojętniających kwasy i innych leków zawierających jony magnezu, cynku, żelaza, bizmutu, biodostępność chinolonów może być zmniejszona z powodu tworzenia się nieabsorbowalnych kompleksów chelatowych.

Kwas pipemidowy, cyprofloksacyna, norfloksacyna i pefloksacyna mogą spowalniać eliminację metyloksantyn (teofiliny, kofeiny) i zwiększać ryzyko ich działania toksycznego.

Ryzyko neurotoksycznego działania chinolonów jest zwiększone, gdy stosuje się je razem z NLPZ, pochodnymi nitroimidazolu i metyloksantynami.

Chinolony wykazują antagonizm wobec pochodnych nitrofuranu, dlatego należy unikać kombinacji tych leków.

Chinolony generacji I, cyprofloksacyna i norfloksacyna mogą zakłócać metabolizm pośrednich antykoagulantów w wątrobie, co prowadzi do wydłużenia czasu protrombinowego i ryzyka krwawienia. Przy jednoczesnym stosowaniu może wymagać korekty dawki antykoagulantu.

Fluorochinolony należy przepisywać ostrożnie, jednocześnie z lekami wydłużającymi odstęp QT, ponieważ wzrasta ryzyko zaburzeń rytmu serca.

Przy jednoczesnym stosowaniu z glikokortykosteroidami zwiększa ryzyko zerwania ścięgna, zwłaszcza u osób starszych.

Podczas stosowania cyprofloksacyny, norfloksacyny i pefloksacyny razem z lekami alkalizującymi mocz (inhibitory anhydrazy węglanowej, cytryniany, wodorowęglan sodu) zwiększa się ryzyko wystąpienia krystalurii i działania nefrotoksycznego.

Przy jednoczesnym stosowaniu azlocyliny i cymetydyny z powodu zmniejszenia wydzielania kanalikowego, wydalanie fluorochinolonów jest spowolnione, a ich stężenie we krwi wzrasta.

Informacje o pacjencie

Leki chinolonowe po spożyciu należy przyjmować z pełną szklanką wody. Weź co najmniej 2 godziny przed lub 6 godzin po zażyciu środków zobojętniających kwasy i preparatów żelaza, cynku, bizmutu.

Ściśle przestrzegać schematu i schematu leczenia przez cały okres terapii, nie opuszczać dawki i przyjmować ją w regularnych odstępach czasu. W przypadku pominięcia dawki należy ją przyjąć jak najszybciej; Nie należy przyjmować leku, jeśli zbliża się pora przyjęcia kolejnej dawki; nie podwajaj dawki. Aby wytrzymać czas trwania terapii.

Nie używaj leków, które wygasły.

Podczas okresu leczenia obserwować odpowiedni reżim wodny (1,2-1,5 l / dzień).

Nie należy narażać na bezpośrednie działanie promieni słonecznych i promieni ultrafioletowych podczas stosowania leków i przez co najmniej 3 dni po zakończeniu leczenia.

Skonsultuj się z lekarzem, jeśli poprawa nie nastąpi w ciągu kilku dni lub pojawią się nowe objawy. Jeśli wystąpi ból ścięgien, upewnij się, że dotknięty staw jest w spoczynku i skonsultuj się z lekarzem.

Lista grup antybiotyków fluorochinolonowych

Jakie są cechy antybiotyków fluorochinolonowych?

Obecnie wszystkie fluorochinolony są podzielone na 4 główne grupy, które określają ich właściwości i cechy.

Grupy narkotykowe

Sekwencja rozwoju nowych leków jest podstawą ich podziału na grupy. Tak więc znane są fluorochinolony pierwszej, drugiej, trzeciej i czwartej generacji.

Pierwsza generacja obejmuje następujące leki: Negram, Nevigremon # 8212; leki oparte na kwasie nalidyksowym. Mają negatywny wpływ na następujące rodzaje bakterii: Proteus, Salmonella, Shigella, Klebsiella.

Ponieważ jednak antybiotyki z tej grupy uznano za bardzo obiecujący kierunek, badania i rozwój nowych leków nie ustały. 20 lat po pojawieniu się kwasu nalidyksowego zsyntetyzowano fluorochinolonowe środki przeciwbakteryjne # 8212; Inhibitory gyrazy DNA.

Leki drugiej generacji

Fluorochinolony drugiej generacji wykazywały szereg zalet w porównaniu z czystymi chinolonami.

Przełomem w przemyśle farmaceutycznym była zdolność leków do kompleksowego oddziaływania na następujące typy bakterii:

Fluorochinolony drugiej generacji obejmują:

Leki fluorochinolonowe zajęły czołowe pozycje w leczeniu patologii wywołanych infekcją bakteryjną. Do dziś ich główne zalety to:

Przygotowania trzeciej i czwartej generacji

Trzecia generacja fluorochinolonów powinna obejmować lek Lewofloksacyna (Tavanic), który jest lewoskrętnym izomerem Ofloksacyny. W farmakologii definiuje się go jako chinolon oddechowy, który różni się od swoich poprzedników wyższą aktywnością przeciwko pneumokokom (w tym szczepom opornym na preparaty penicylinowe). Biodostępność leku wynosi 100%.

Lewofloksacyna jest zalecana do stosowania w chorobach zakaźnych górnych (ostre zapalenie zatok) i dolnych dróg oddechowych (zapalenie płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli) oraz w stanach zapalnych układu moczowego, skóry i tkanek miękkich. Skuteczny w leczeniu wąglika.

W przeciwieństwie do prawie wszystkich leków z tej grupy, z powodzeniem walczy z bakteriami beztlenowymi nie tworzącymi zarodników. Ale jednocześnie jest gorsza pod względem skuteczności przeciwko Pseudomonas aeruginosa i bakteriom Gram-ujemnym z serii jelitowej. Wskazania do stosowania leków to ostre zapalenie zatok, zapalenie płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli, zakażenia tkanek miękkich i skóry.

Dają możliwość opracowania nowych leków. Tak więc dzisiaj wytwarzane są postacie dawkowania do stosowania miejscowego, w których fluorochinolony są prezentowane w postaci kropli do uszu lub oczu i maści.

Według naukowców ze wszystkich krajów przyszłość wszystkich antybakteryjnych środków farmaceutycznych jest za fluorochinolonami.

Informacje publikowane na tej stronie stanowią odniesienie. Przed użyciem w praktyce należy skonsultować się z lekarzem.

Jakie są cechy antybiotyków fluorochinolonowych?

Obecnie wszystkie fluorochinolony są podzielone na 4 główne grupy, które określają ich właściwości i cechy.

Grupy narkotykowe

Sekwencja rozwoju nowych leków jest podstawą ich podziału na grupy. Tak więc znane są fluorochinolony pierwszej, drugiej, trzeciej i czwartej generacji.

Pierwsza generacja obejmuje następujące leki: Negram, Nevigremon # 8212; leki oparte na kwasie nalidyksowym. Mają negatywny wpływ na następujące rodzaje bakterii: Proteus, Salmonella, Shigella, Klebsiella.

Ponieważ jednak antybiotyki z tej grupy uznano za bardzo obiecujący kierunek, badania i rozwój nowych leków nie ustały. 20 lat po pojawieniu się kwasu nalidyksowego zsyntetyzowano fluorochinolonowe środki przeciwbakteryjne # 8212; Inhibitory gyrazy DNA.

Leki drugiej generacji

Fluorochinolony drugiej generacji wykazywały szereg zalet w porównaniu z czystymi chinolonami.

Przełomem w przemyśle farmaceutycznym była zdolność leków do kompleksowego oddziaływania na następujące typy bakterii:

Fluorochinolony drugiej generacji obejmują:

Leki fluorochinolonowe zajęły czołowe pozycje w leczeniu patologii wywołanych infekcją bakteryjną. Do dziś ich główne zalety to:

Przygotowania trzeciej i czwartej generacji

Trzecia generacja fluorochinolonów powinna obejmować lek Lewofloksacyna (Tavanic), który jest lewoskrętnym izomerem Ofloksacyny. W farmakologii definiuje się go jako chinolon oddechowy, który różni się od swoich poprzedników wyższą aktywnością przeciwko pneumokokom (w tym szczepom opornym na preparaty penicylinowe). Biodostępność leku wynosi 100%.

Lewofloksacyna jest zalecana do stosowania w chorobach zakaźnych górnych (ostre zapalenie zatok) i dolnych dróg oddechowych (zapalenie płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli) oraz w stanach zapalnych układu moczowego, skóry i tkanek miękkich. Skuteczny w leczeniu wąglika.

W przeciwieństwie do prawie wszystkich leków z tej grupy, z powodzeniem walczy z bakteriami beztlenowymi nie tworzącymi zarodników. Ale jednocześnie jest gorsza pod względem skuteczności przeciwko Pseudomonas aeruginosa i bakteriom Gram-ujemnym z serii jelitowej. Wskazania do stosowania leków to ostre zapalenie zatok, zapalenie płuc, przewlekłe zapalenie oskrzeli, zakażenia tkanek miękkich i skóry.

Dają możliwość opracowania nowych leków. Tak więc dzisiaj wytwarzane są postacie dawkowania do stosowania miejscowego, w których fluorochinolony są prezentowane w postaci kropli do uszu lub oczu i maści.

Według naukowców ze wszystkich krajów przyszłość wszystkich antybakteryjnych środków farmaceutycznych jest za fluorochinolonami.

Informacje publikowane na tej stronie stanowią odniesienie. Przed użyciem w praktyce należy skonsultować się z lekarzem.

Szczegóły dotyczące antybiotyków fluorochinolonowych i nazw leków

Współczesny rytm życia osłabia odporność człowieka, a czynniki sprawcze chorób zakaźnych mutują i stają się odporne na główne preparaty chemiczne klasy penicylin.

Dzieje się tak z powodu irracjonalnego niekontrolowanego użycia i analfabetyzmu ludności w sprawach natury medycznej.

Odkrycie w połowie ubiegłego wieku - fluorochinolonów - pozwala skutecznie radzić sobie z wieloma niebezpiecznymi dolegliwościami przy minimalnych negatywnych konsekwencjach dla organizmu. Sześć nowoczesnych leków znajduje się nawet na liście niezbędnych.

Antybiotyki fluorochinolonowe: nazwy leków, ich działanie i analogi

Pełny obraz skuteczności środków przeciwbakteryjnych pomoże w poniższej tabeli. Kolumny zawierają listę wszystkich alternatywnych nazw handlowych dla chinolonów.

akcja i funkcje

Antybiotyki fluorochinolonowe

Te chemikalia są usystematyzowane na podstawie różnic w strukturze chemicznej i spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej.

Klasyfikacja: cztery pokolenia

Nie ma jednolitej ścisłej systematyzacji produktów chemicznych tego typu. Są one podzielone według pozycji i liczby atomów fluoru w cząsteczce na mono-, di- i trifluorochinolony, a także na gatunki oddechowe i fluorowane.

W procesie badań i doskonalenia pierwszych antybiotyków chinolonowych uzyskano 4 pokolenia lek. oznacza.

Niefluorowane chinolony

Są skuteczne przeciwko salmonelli, shigelli, klebsielli i innym eterobakteriom, jednak nie wnikają dobrze do tkanek, co uniemożliwia stosowanie chinolonów do ogólnoustrojowej terapii antybiotykowej, ograniczonej do pewnych patologii jelitowych.

Gram-ujemny

Prawie dwie dekady eksperymentów badawczych i doskonalących doprowadziły do ​​powstania fluorochinolonów drugiej generacji.

Skutki uboczne są nieliczne, co przyczynia się do dobrej tolerancji pacjenta.

Układ oddechowy

Ich biodostępność wynosi 100%, co pozwala skutecznie leczyć choroby zakaźne o dowolnym nasileniu.

Antyerobowy układ oddechowy

Moksyfloksacyna (Avelox) i Hemifloksacyna charakteryzują się tym samym działaniem bakteriobójczym, co chemikalia fluorochinolonowe z poprzedniej grupy.

Hamują aktywność życiową pneumokoków opornych na penicylinę i makrolidy, bakterie beztlenowe i atypowe (chlamydie i mykoplazmy). Skuteczny przeciwko infekcjom dolnych i górnych dróg oddechowych, zapaleniu tkanek miękkich i skóry.

Historia stworzenia

Droga do uzyskania nowoczesnych, wysoce skutecznych leków klasy fluorochinolonów była dość długa.

Wszystko zaczęło się w 1962 r., Kiedy kwas nalidyksowy został losowo otrzymany z chlorochiny (substancji przeciwmalarycznej).

W wyniku badań związek ten wykazywał umiarkowaną aktywność biologiczną przeciwko bakteriom Gram-ujemnym.

Od początku lat 80. XX wieku uzyskano wiele leków, z których 30 przeszło próby kliniczne, a 12 jest szeroko stosowanych w praktyce medycznej.

Zastosowanie według dziedziny medycyny

Niska aktywność przeciwdrobnoustrojowa i zbyt wąskie spektrum działania leków pierwszej generacji od dawna ograniczają stosowanie fluorochinolonów wyłącznie do zakażeń bakteryjnych urologicznych i jelitowych.

Gastroenterologia

Zapalenia jelita dolnego wywołane przez enterobakterie były dość skutecznie leczone Nevigramone.

Wraz z tworzeniem bardziej zaawansowanych leków z tej grupy, działających przeciw większości pałeczek, zakres zastosowania rozszerzył się.

Wenerologia i ginekologia

Aktywność przeciwbakteryjnych tabletek fluorochinolonowych w walce z wieloma patogenami (szczególnie atypowymi) powoduje skuteczną chemioterapię zakażeń przenoszonych drogą płciową (takich jak mykoplazmoza, chlamydia), a także rzeżączka.

Bakteryjne zapalenie pochwy u kobiet, wywołane przez szczepy oporne na penicyliny, również dobrze reaguje na leczenie ogólnoustrojowe i miejscowe.

Dermatologia

Zapalenie i integralność naskórka wywołane przez gronkowce i prątki są leczone odpowiednimi lekami klasy (Sparfloksacyna).

Stosuje się je zarówno ogólnoustrojowo (tabletki, zastrzyki), jak i do stosowania miejscowego.

Otolaryngologia

Preparaty chemiczne trzeciej generacji, wysoce skuteczne przeciwko ogromnej większości patogennych prątków, są szeroko stosowane w leczeniu narządów laryngologicznych. Lewofloksacyna i jej analogi szybko zaprzestają zapalenia zatok przynosowych (zapalenia zatok).

Jeśli chorobę wywołują szczepy mikroorganizmów opornych na większość fluorochinolonów, zaleca się stosowanie Moxy lub Hemifloxacin.

Okulistyka

Lomefloksacyna, lewofloksacyna i moksyfloksacyna są wskazane w leczeniu zapalenia spojówek, zapalenia rogówki, pooperacyjnych procesów zapalnych i w zapobieganiu tym ostatnim.

Pulmonologia

Urologia i nefrologia

W przeciwieństwie do antybiotyków chinolowych, leki 2 i późniejsze pokolenia są nietoksyczne dla nerek. Ponieważ działania niepożądane są łagodne, cyprofloksacyna, norfloksacyna, lomefloksacyna, ofloksacyna i lewofloksacyna są dobrze tolerowane przez pacjentów. Mianowany w postaci tabletek i roztworów do wstrzykiwań.

Podobnie jak wszystkie leki przeciwbakteryjne, preparaty chemiczne tej grupy wymagają ostrożnego stosowania pod nadzorem lekarza. Mogą być przypisane tylko przez specjalistę, który jest w stanie poprawnie obliczyć dawkę i czas trwania podawania. Niezależność w wyborze i anulowaniu nie jest tutaj dozwolona.

Pozytywny wynik terapii antybiotykowej zależy w dużej mierze od prawidłowej identyfikacji patogenu. Fluorochinolony są bardzo aktywne przeciwko następującej patogennej mikroflorze:

• Gram-ujemne - Staphylococcus aureus, Escherichia, Shigella, Chlamydia, patogen wąglika, Pseudomonas aeruginosa i inne.
• Gram-dodatnie - paciorkowce, Clostridia, Legionella i inne.
• Mykobakterie, w tym prątki gruźlicy.

Lista chorób podatnych na leczenie fluorochinolonami jest bardzo obszerna. Ponadto leki te są optymalne w przypadku nieskuteczności penicyliny i makrolidów, a także w ciężkich postaciach przecieku.

Przeciwwskazania

Seria antybiotyków fluorochinolonowych ma działanie teratogenne (powoduje mutacje i wady rozwoju wewnątrzmacicznego), a zatem jest zabroniona podczas ciąży. W okresie laktacji można wywołać obrzęk ciemiączków i wodogłowia u noworodka.

Aby nie wyrządzić nieodwracalnej szkody własnemu ciału, należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarskich i nigdy samoleczenia!

Masz jakieś pytania? Uzyskaj teraz bezpłatną konsultację z lekarzem!

Naciśnięcie przycisku doprowadzi do specjalnej strony naszej witryny z formularzem zwrotnym ze specjalistą o profilu, który Cię interesuje.

Lista antybiotyków fluorochinolonowych

Chinole są szeroko stosowane w medycynie od 1962 r. Ze względu na ich farmakokinetykę i biodostępność. Chinole są podzielone na dwie główne grupy:

W przypadku fluorochinolonów charakterystyczne jest działanie przeciwbakteryjne, które pozwoliło im na miejscowe leczenie w postaci kropli do oczu i uszu.

Skuteczność fluorochinolonów wynika z mechanizmu ich działania - hamują gyrazę DNA i topoizomerazę, co zakłóca syntezę DNA w komórce patogennej.

Zalety fluorochinolonów w porównaniu z naturalnymi antybiotykami są niepodważalne:

• Szerokie spektrum;
• Wysoka biodostępność i penetracja tkanek;
• Długi okres wydalania z organizmu, co daje efekt po antybiotyku;
• Łatwe wchłanianie błon śluzowych przewodu pokarmowego.

Fluorochinolony - antybiotyki (leki)

Klasyfikacja fluorochinolonów to pokolenie, z których każde wyróżnia się bardziej zaawansowanym działaniem przeciwbakteryjnym:

1. 1. generacja: kwas oksolinowy, kwas pipemido, kwas nalidyksowy;
2. 2. generacja: lomefloksocyna, pfloksoksyna, ofloksocyna, cyprofloksocyna, norfloksocyna;
3. 3. generacji: lewofloksacyna, sparfloksacyna;
4. 4. generacja: moksyfloksacyna.

Najsilniejsze antybiotyki

Ludzkość nieustannie poszukuje najpotężniejszego antybiotyku, ponieważ tylko taki lek może zagwarantować lekarstwo na wiele śmiertelnych chorób. Najbardziej skuteczne są antybiotyki o szerokim spektrum działania - mogą oddziaływać zarówno na bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne.

Cefalosporyny

Antybiotyki cefalosporynowe mają szerokie spektrum działania. Mechanizm ich działania jest związany z hamowaniem rozwoju błon komórkowych komórki sprawczej. Ta seria antybiotyków ma minimalne skutki uboczne i nie wpływa na odporność człowieka.

Jedną z wad cefalosporyn można uznać za nieskuteczność wobec bakterii niehodowlanych. Najsilniejszym lekiem z tej serii jest Zeftera, wyprodukowany w Belgii, i produkowany w formie do wstrzykiwania.

Makrolidy

Makrolidy są lekami antybiotykowymi, których jedną z zalet uważa się za niską toksyczność dla organizmu i, w zależności od dawki, mogą mieć działanie bakteriostatyczne i bakteriobójcze na mikroorganizmy.

Fluorochinolony

Fluorochinolony wykazują wysoką skuteczność w różnych zakażeniach i ich lokalizacjach. Fluorochinolony są jedynymi antybiotykami, które mogą konkurować z lekami B-laktamowymi.

Leki ostatniej generacji to lewofloksacyna, sparfloksacyna i moksyfloksacyna - charakterystyczną cechą jest zwiększony wpływ na czynnik sprawczy zapalenia płuc.

Karbapenemy

Karbapenemy to grupa antybiotyków należących do B-laktamów. Leki z tej serii są zwykle uważane za leki rezerwowe, ale w szczególnie ciężkich przypadkach stają się podstawą terapii. Karbapenemy są wstrzykiwane ze względu na ich niską nasiąkliwość w żołądku, ale mają dobrą biodostępność i szeroki rozkład w organizmie.

Szereg niepożądanych reakcji i reakcji ubocznych jest równoważonych przez skuteczność stosowania antybiotyków. Karbapenemy muszą być przyjmowane pod ścisłym nadzorem lekarza, ponieważ mogą powodować drgawki, zwłaszcza w przypadku choroby nerek. W przypadku jakichkolwiek zmian w samopoczuciu pacjenta lekarz prowadzący powinien wziąć to pod uwagę.

Penicyliny

Antybiotyki z grupy penicylin to bakteriobójcze B-laktamy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania penicylin z innymi antybiotykami. Większość antybiotyków penicylinowych jest wstrzykiwana tylko z powodu wysokiego ryzyka zniszczenia leku w kwaśnym środowisku żołądka.

Jak zawsze doprowadzić dziewczynę do orgazmu?

Nie jest tajemnicą, że prawie 50% kobiet nie doświadcza orgazmu podczas seksu, a to jest bardzo trudne zarówno dla godności męskiej, jak i relacji z płcią przeciwną.

Jak zwykle istnieje tylko kilka sposobów na doprowadzenie twojego partnera do orgazmu. Oto najbardziej skuteczne:

1. Wzmocnij swoją moc. Pozwala na przedłużenie stosunku seksualnego z kilku minut do co najmniej godziny, zwiększa wrażliwość kobiet na pieszczoty i pozwala jej doświadczyć niesamowicie potężnych i długotrwałych orgazmów.
2. Badanie i zastosowanie nowych stanowisk. Nieprzewidywalność w łóżku zawsze podnieca kobiety.
3. Nie zapomnij także o innych wrażliwych punktach kobiecego ciała. A pierwszy to dot-g.

Resztę tajemnic niezapomnianego seksu możesz poznać na stronach naszego portalu.

Niektóre preparaty penicyliny straciły już swoją skuteczność i obecnie nie są stosowane przez klinicystów z powodu ich bezradności w stosunku do niektórych rodzajów bakterii, które zmutowały i utraciły wrażliwość na taką terapię przeciwbakteryjną.

Jakie choroby stosuje się w przypadku antybiotyków fluorochinolonowych?

Zakres chorób, w których stosowane są antybiotyki z grupy fluorochinolonów, jest następujący:

• Sepsa;
• Rzeżączka;
• Zapalenie gruczołu krokowego
• Zakażenia dróg moczowych narządów i narządów miednicy;
• Infekcje jelitowe;
• Zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych;
• Zapalenie opon mózgowych;
• Wąglik;
• Gruźlica;
• Zakażenia u pacjentów ze zdiagnozowanym mukowiscydozą;
• Leki oparte na fluorochinolonie są szeroko stosowane w leczeniu chorób oczu, co ułatwia wysoki stopień przenikania leku do tkanki oka, nawet przez nienaruszoną rogówkę.

Terapeutycznie znaczące stężenie osiąga się w ciągu kilku minut po zastosowaniu miejscowym.

Stosowanie fluorochinolonów jest wskazane w różnych infekcjach powiek, spojówek, chorób rogówki, a także jako profilaktyka po urazach mechanicznych i chirurgicznych.

Przeciwwskazaniami do stosowania fluorochinolonów mogą być:

1. ryzyko reakcji alergicznej;
2. ciąża;
3. laktacja;
4. dzieci i młodzież.

Fluorochinolony są wydalane głównie przez nerki i wątrobę, dlatego u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek lub chorobą wątroby dawka może wymagać dostosowania.

Zapalenie płuc jest uważane za kolejną groźną chorobę, która każdego roku powoduje tysiące ofiar. Bakterie-patogeny są odporne na tradycyjne leki antybiotykowe, więc lekarze korzystają z leków zawierających fluorochinolony.

Wczesne pokolenia fluorochinolonów nie dawały pożądanego rezultatu ze względu na słabą naturalną aktywność przeciwko pneumokokom, głównemu czynnikowi wywołującemu zapalenie płuc. Ale czwarta generacja fluorowanych chinolonów jest skuteczna przeciwko zapaleniu płuc, aw szczególności lekowi lewofloksacyna, która jest uwalniana w dwóch postaciach do wstrzykiwania i podawania doustnego.

Sparfloksacyna jest dostępna tylko w postaci tabletek i jest nie mniej skuteczna w terapii przeciwbakteryjnej.

Pomimo znaczących korzyści płynących ze stosowania tych leków, istnieje szereg skutków ubocznych związanych z nimi:

• Znaczny wzrost wrażliwości skóry na promieniowanie ultrafioletowe.
• Zmiana częstości akcji serca, która powoduje arytmię.
• Biorąc pod uwagę te czynniki, leki powinny być przepisywane podczas leczenia, z dokładną analizą korzyści i możliwych zagrożeń.

W leczeniu zakażeń układu moczowo-płciowego wywołanych przez chlamydię przepisuje się fluorochinolony w tandemie z makrolidami. Makrolidy wykazują wyraźną aktywność przeciw chlamydiom, najbardziej znanym i często stosowanym w tej serii lekiem jest erytromycyna.

Czas trwania leczenia erytromycyną wynosi zwykle od jednego do dwóch tygodni.

Fluorochinolony są mniej aktywne przeciwko chlamydiom, ale wykonują doskonałą pracę z infekcjami spowodowanymi przez rzeżączkę, różne ziarniaki i pałeczki i dlatego są wskazane do złożonej terapii. Również leki z serii fluorochinolonów i makrolidów są przepisywane w leczeniu bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego.

Terapia przez miesiąc doprowadziła do widocznych rezultatów - znacznego zmniejszenia objawów i poprawy badania krwi.

Preparaty (antybiotyki) z grupy chinolonów / fluorochinolonów - opis, klasyfikacja, wytwarzanie

Fluorochinolony dzielą się na kilka pokoleń i każde kolejne pokolenie antybiotyku jest silniejsze niż poprzednie.

I pokolenie:

• kwas pipemidovaya (pipemidievy);
• kwas oksolinowy;
• kwas nalidyksowy.

II generacji:

• cyprofloksacyna;
• pefloksacyna;
• ofloksacyna;
• norfloksacyna;
• lomefloksacyna.

III generacja:

IV pokolenie (układ oddechowy):

Współczesne antybiotyki są w stanie poradzić sobie z wieloma, czasem nawet śmiertelnymi chorobami, ale w zamian za to wymagają ostrożnej, a nawet ostrożnej postawy i nie wybaczają frywolności.

W żadnym wypadku pacjent nie powinien sam brać udziału w antybiotykoterapii, nie wiedząc, że subtelności przyjmowania leku mogą prowadzić do katastrofalnych konsekwencji.

Antybiotyki - to przestrzeganie pewnej dyscypliny - przerwa między przyjmowaniem niektórych leków musi być ściśle taka sama, a przestrzeganie diety antyalkoholowej oczywiście niesie ze sobą pewien dyskomfort, ale nic w porównaniu z powrotem zdrowia.

myLor

Leczenie przeziębienia i grypy

• Dom
• Wszystko
• Antybiotyki Fluorochinolon

Antybiotyki Fluorochinolon

Chinole są szeroko stosowane w medycynie od 1962 r. Ze względu na ich farmakokinetykę i biodostępność. Chinole są podzielone na dwie główne grupy:

W przypadku fluorochinolonów charakterystyczne jest działanie przeciwbakteryjne, które pozwoliło im na miejscowe leczenie w postaci kropli do oczu i uszu.

Skuteczność fluorochinolonów wynika z mechanizmu ich działania - hamują gyrazę DNA i topoizomerazę, co zakłóca syntezę DNA w komórce patogennej.

Zalety fluorochinolonów w porównaniu z naturalnymi antybiotykami są niepodważalne:

• Szerokie spektrum.
• Wysoka biodostępność i penetracja tkanek.
• Długi okres wydalania z organizmu, co daje efekt po antybiotyku.
• Łatwe wchłanianie błon śluzowych przewodu pokarmowego.

Ze względu na szeroki zakres zastosowań i unikalne działanie bakteriobójcze (wpływ na organizmy podczas wzrostu i spoczynku), antybiotyki fluorochinolonowe są stosowane w leczeniu chorób układu moczowego, zapalenia gruczołu krokowego.

Fluorochinolony - antybiotyki (leki)

Klasyfikacja fluorochinolonów jest główną generacją, z których każda wyróżnia się bardziej zaawansowanym działaniem przeciwbakteryjnym:

Najsilniejsze antybiotyki

Ludzkość nieustannie poszukuje najpotężniejszego antybiotyku, ponieważ tylko taki lek może zagwarantować lekarstwo na wiele śmiertelnych chorób. Najbardziej skuteczne są antybiotyki o szerokim spektrum działania - mogą oddziaływać zarówno na bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne.

Antybiotyki cefalosporynowe mają szerokie spektrum działania. Mechanizm ich działania jest związany z hamowaniem rozwoju błon komórkowych komórki sprawczej. Ta seria antybiotyków ma minimalne skutki uboczne i nie wpływa na odporność człowieka.

Jedną z wad cefalosporyn można uznać za nieskuteczność wobec bakterii niehodowlanych. Najsilniejszym lekiem z tej serii jest Zeftera, wyprodukowany w Belgii, i produkowany w formie do wstrzykiwania.

Makrolidy są lekami antybiotykowymi, których jedną z zalet uważa się za niską toksyczność dla organizmu i, w zależności od dawki, mogą mieć działanie bakteriostatyczne i bakteriobójcze na mikroorganizmy.

Fluorochinolony wykazują wysoką skuteczność w różnych zakażeniach i ich lokalizacjach. Fluorochinolony są jedynymi antybiotykami, które mogą konkurować z lekami B-laktamowymi.

Najnowsza generacja leków to lewofloksacyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna - charakterystyczną cechą jest zwiększony wpływ na czynnik sprawczy zapalenia płuc.

Karbapenemy to grupa antybiotyków należących do B-laktamów. Leki z tej serii są zwykle uważane za leki rezerwowe, ale w szczególnie ciężkich przypadkach stają się podstawą terapii. Karbapenemy są wstrzykiwane ze względu na ich niską nasiąkliwość w żołądku, ale mają dobrą biodostępność i szeroki rozkład w organizmie.

Szereg niepożądanych reakcji i reakcji ubocznych jest równoważonych przez skuteczność stosowania antybiotyków. Karbapenemy muszą być przyjmowane pod ścisłym nadzorem lekarza, ponieważ mogą powodować drgawki, zwłaszcza w przypadku choroby nerek. W przypadku jakichkolwiek zmian w samopoczuciu pacjenta lekarz prowadzący powinien wziąć to pod uwagę.

Antybiotyki z grupy penicylin to bakteriobójcze B-laktamy. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania penicylin z innymi antybiotykami. Większość antybiotyków penicylinowych jest wstrzykiwana tylko z powodu wysokiego ryzyka zniszczenia leku w kwaśnym środowisku żołądka.

Niektóre preparaty penicyliny straciły już swoją skuteczność i obecnie nie są stosowane przez klinicystów z powodu ich bezradności w stosunku do niektórych rodzajów bakterii, które uległy zmutowaniu i utraciły wrażliwość na leczenie antybiotykami penicylinami.

Jakie choroby stosuje się w przypadku antybiotyków fluorochinolonowych?

Zakres chorób, w których stosowane są antybiotyki z grupy fluorochinolonów, jest następujący:

• Sepsa
• Rzeżączka
• Zapalenie gruczołu krokowego
• Zakażenia dróg moczowych i narządów miednicy.
• Infekcje jelitowe.
• Zakażenia górnych i dolnych dróg oddechowych.
• Zapalenie opon mózgowych
• Wąglik.
• Gruźlica.
• Zakażenia u pacjentów ze zdiagnozowanym mukowiscydozą.
• Preparaty na bazie fluorochinolonu są szeroko stosowane w leczeniu chorób oczu, które promują:

Wysoki stopień przenikania leku do tkanek oka, nawet przez nienaruszoną rogówkę.
Terapeutycznie znaczące stężenie osiąga się w ciągu kilku minut po zastosowaniu miejscowym.

Stosowanie fluorochinolonów jest wskazane w różnych infekcjach powiek, spojówek, chorób rogówki, a także jako profilaktyka po urazach mechanicznych i chirurgicznych.

Przeciwwskazaniami do stosowania fluorochinolonów może być ryzyko reakcji alergicznej, ciąży i laktacji oraz dzieciństwa i dojrzewania.

Fluorochinolony są wydalane głównie przez nerki i wątrobę, dlatego u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek lub chorobą wątroby dawka może wymagać dostosowania.

Jedną z najczęstszych chorób, z którymi może poradzić sobie fluorochinolony, jest bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego, głównie ze względu na wpływ na drobnoustroje gram-dodatnie i gram-ujemne, stężenie leku w płynach biologicznych organizmu i łatwą tolerancję leku przez pacjentów.

Zapalenie płuc jest uważane za kolejną groźną chorobę, która każdego roku powoduje tysiące ofiar. Bakterie-patogeny są odporne na tradycyjne leki antybiotykowe, więc lekarze korzystają z leków zawierających fluorochinolony.

Wczesne pokolenia fluorochinolonów nie dawały pożądanego rezultatu ze względu na słabą naturalną aktywność przeciwko pneumokokom, głównemu czynnikowi wywołującemu zapalenie płuc. Ale czwarta generacja fluorowanych chinolonów jest skuteczna przeciwko zapaleniu płuc, aw szczególności lekowi lewofloksacyna, która jest uwalniana w dwóch postaciach do wstrzykiwania i podawania doustnego.

Sparfloksacyna jest dostępna tylko w postaci tabletek i jest nie mniej skuteczna w terapii przeciwbakteryjnej. Pomimo znaczących korzyści płynących ze stosowania tych leków, istnieje szereg skutków ubocznych związanych z nimi:

• Znaczny wzrost wrażliwości skóry na promieniowanie ultrafioletowe.
• Zmiana częstości akcji serca, która powoduje arytmię.
• Biorąc pod uwagę te czynniki, leki powinny być przepisywane podczas leczenia, z dokładną analizą korzyści i możliwych zagrożeń.

W leczeniu zakażeń układu moczowo-płciowego wywołanych przez chlamydię przepisuje się fluorochinolony w tandemie z makrolidami. Makrolidy wykazują wyraźną aktywność przeciw chlamydiom, najbardziej znanym i często stosowanym w tej serii lekiem jest erytromycyna. Czas trwania leczenia erytromycyną wynosi zwykle od jednego do dwóch tygodni.

Fluorochinolony są mniej aktywne przeciwko chlamydiom, ale wykonują doskonałą pracę z infekcjami spowodowanymi przez rzeżączkę, różne ziarniaki i pałeczki i dlatego są wskazane do złożonej terapii. Również leki z serii fluorochinolonów i makrolidów są przepisywane w leczeniu bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego. Terapia przez miesiąc doprowadziła do widocznych rezultatów - znacznego zmniejszenia objawów i poprawy badania krwi.

Preparaty (antybiotyki) z grupy chinolonów / fluorochinolonów - opis, klasyfikacja, wytwarzanie

Fluorochinolony dzielą się na kilka pokoleń i każde kolejne pokolenie antybiotyku jest silniejsze niż poprzednie.

I pokolenie:

• kwas pipemidovaya (pipemidievy);
• kwas oksolinowy;
• kwas nalidyksowy.

II generacji:

• cyprofloksacyna;
• pefloksacyna;
• ofloksacyna;
• norfloksacyna;
• lomefloksacyna.

III generacja:

IV pokolenie (układ oddechowy):

Współczesne antybiotyki radzą sobie z wieloma, czasem nawet śmiertelnymi chorobami, ale w zamian za to wymagają ostrożnego, a nawet ostrożnego podejścia i nie wybaczają frywolności. W żadnym wypadku pacjent nie powinien sam brać udziału w antybiotykoterapii, nie wiedząc, że subtelności przyjmowania leku mogą prowadzić do katastrofalnych konsekwencji.

Antybiotyki - to przestrzeganie pewnej dyscypliny - przerwa między przyjmowaniem niektórych leków musi być ściśle taka sama, a przestrzeganie diety antyalkoholowej oczywiście niesie ze sobą pewien dyskomfort, ale nic w porównaniu z powrotem zdrowia.

Współczesny rytm życia osłabia odporność człowieka, a czynniki sprawcze chorób zakaźnych mutują i stają się odporne na główne preparaty chemiczne klasy penicylin.

Dzieje się tak z powodu irracjonalnego niekontrolowanego użycia i analfabetyzmu ludności w sprawach natury medycznej.

Odkrycie w połowie ubiegłego wieku - fluorochinolonów - pozwala skutecznie radzić sobie z wieloma niebezpiecznymi dolegliwościami przy minimalnych negatywnych konsekwencjach dla organizmu. Sześć nowoczesnych leków znajduje się nawet na liście niezbędnych.

Pełny obraz skuteczności środków przeciwbakteryjnych pomoże w poniższej tabeli. Kolumny zawierają listę wszystkich alternatywnych nazw handlowych dla chinolonów.

Cechy struktury chemicznej substancji czynnej przez długi czas nie pozwoliły na otrzymanie ciekłych postaci dawkowania serii fluorochinolonów i były one wytwarzane tylko w postaci tabletek. Nowoczesny przemysł farmaceutyczny oferuje solidny wybór kropli, maści i innych rodzajów środków przeciwbakteryjnych.

Czytaj dalej: Poznaj nowoczesną klasyfikację antybiotyków według grupy parametrów.

Te chemikalia są usystematyzowane na podstawie różnic w strukturze chemicznej i spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej.

Nie ma jednolitej ścisłej systematyzacji produktów chemicznych tego typu. Są one podzielone według pozycji i liczby atomów fluoru w cząsteczce na mono-, di- i trifluorochinolony, a także na gatunki oddechowe i fluorowane.

W procesie badań i doskonalenia pierwszych antybiotyków chinolonowych uzyskano 4 pokolenia lek. oznacza.

Negram, Nevigremon, Gramurin i Palin, uzyskane na bazie kwasów nalidyksowych, pipimidowojowych i oksolinowych. Antybiotyki chinolowe są preparatami chemicznymi z wyboru w leczeniu bakteryjnego zapalenia dróg moczowych, gdzie osiągają maksymalne stężenie, ponieważ są wydalane w postaci niezmienionej.

Są skuteczne przeciwko salmonelli, shigelli, klebsielli i innym eterobakteriom, jednak nie wnikają dobrze do tkanek, co uniemożliwia stosowanie chinolonów do ogólnoustrojowej terapii antybiotykowej, ograniczonej do pewnych patologii jelitowych.

Gram-dodatnie ziarniaki, piro-ropne prątki i wszystkie beztlenowce są odporne. Ponadto istnieje kilka wyraźnych skutków ubocznych w postaci niedokrwistości, dyspepsji, cytopenii i szkodliwego wpływu na wątrobę i nerki (chinolon jest przeciwwskazany u pacjentów ze zdiagnozowanymi patologiami tych narządów).

Prawie dwie dekady eksperymentów badawczych i doskonalących doprowadziły do ​​powstania fluorochinolonów drugiej generacji.

Pierwszą była norfloksacyna, otrzymana przez przyłączenie atomu fluoru do cząsteczki (w pozycji 6). Zdolność do dostania się do organizmu, osiągnięcia podwyższonych stężeń w tkankach, umożliwiła wykorzystanie go do leczenia zakażeń ogólnoustrojowych wywołanych przez Staphylococcus aureus, wiele gramowych mikroorganizmów i kilka gramów prętów.

Złotym standardem stała się cyprofloksacyna, która jest szeroko stosowana w chemioterapii chorób układu moczowo-płciowego, zapalenia płuc, zapalenia oskrzeli, zapalenia gruczołu krokowego, wąglika i rzeżączki.

Skutki uboczne są nieliczne, co przyczynia się do dobrej tolerancji pacjenta.

Ta klasa ma swoją nazwę ze względu na wysoką skuteczność przeciwko chorobom dolnych i górnych dróg oddechowych. Aktywność bakteriobójcza przeciwko opornym (na penicylinę i jej pochodne) pneumokoki to gwarancja skutecznego leczenia zapalenia zatok, zapalenia płuc i zapalenia oskrzeli w ostrej fazie. W praktyce medycznej stosuje się lewofloksacynę (ofloksacyna jest lewoskrętnym izomerem), sparfloksacyna i temafloksacyna.

Ich biodostępność wynosi 100%, co pozwala skutecznie leczyć choroby zakaźne o dowolnym nasileniu.

Moksyfloksacyna (Avelox) i Hemifloksacyna charakteryzują się tym samym działaniem bakteriobójczym, co chemikalia fluorochinolonowe z poprzedniej grupy.

Hamują aktywność życiową pneumokoków opornych na penicylinę i makrolidy, bakterie beztlenowe i atypowe (chlamydie i mykoplazmy). Skuteczny przeciwko infekcjom dolnych i górnych dróg oddechowych, zapaleniu tkanek miękkich i skóry.
Obejmuje to również grepofloksacynę, klinofloksacynę, trowafloksacynę i kilka innych. Jednak podczas badań klinicznych zidentyfikowano ich toksyczność, aw konsekwencji dużą liczbę działań niepożądanych. Dlatego nazwy te zostały wycofane z rynku i nie są obecnie stosowane w praktyce medycznej.

Droga do uzyskania nowoczesnych, wysoce skutecznych leków klasy fluorochinolonów była dość długa.

Wszystko zaczęło się w 1962 r., Kiedy kwas nalidyksowy został losowo otrzymany z chlorochiny (substancji przeciwmalarycznej).

W wyniku badań związek ten wykazywał umiarkowaną aktywność biologiczną przeciwko bakteriom Gram-ujemnym.

Absorpcja z przewodu pokarmowego była również niska, co nie pozwalało na stosowanie kwasu nalidyksowego w leczeniu zakażeń układowych. Jednak lek osiągnął wysokie stężenia na etapie wydalania z organizmu, dzięki czemu był stosowany do leczenia sfery moczowo-płciowej i niektórych chorób zakaźnych jelita. Kwas nie był szeroko stosowany w klinice, ponieważ drobnoustroje chorobotwórcze szybko rozwinęły na niego odporność.

Nalidixic, uzyskano trochę później kwasy pimemidowy i oksolinowy, a także leki na ich bazie (rosoksacyna, Tsoksoksatsin i inne) - antybiotyki chinolonowe. Ich niska skuteczność skłoniła naukowców do kontynuowania badań i stworzenia bardziej skutecznych opcji. W wyniku licznych eksperymentów w 1978 r. Syntezowano norfloksacynę przez przyłączenie atomu fluoru do cząsteczki chinolonu. Jego wysoka aktywność bakteriobójcza i biodostępność zapewniły szerszy zakres zastosowań, a naukowcy są poważnie zainteresowani perspektywami fluorochinolonów i ich poprawą.

Od początku lat 80. XX wieku uzyskano wiele leków, z których 30 przeszło próby kliniczne, a 12 jest szeroko stosowanych w praktyce medycznej.

Czytaj dalej: Wynalazca antybiotyków lub historia zbawienia ludzkości

Niska aktywność przeciwdrobnoustrojowa i zbyt wąskie spektrum działania leków pierwszej generacji od dawna ograniczają stosowanie fluorochinolonów wyłącznie do zakażeń bakteryjnych urologicznych i jelitowych.

Jednak kolejne zmiany umożliwiły uzyskanie wysoce skutecznych leków, które współzawodniczą dziś z lekami przeciwbakteryjnymi i makrolidami penicylinowymi. Współczesne fluorowane formuły oddechowe znalazły swoje miejsce w różnych dziedzinach medycyny:

Zapalenia jelita dolnego wywołane przez enterobakterie były dość skutecznie leczone Nevigramone.

Wraz z tworzeniem bardziej zaawansowanych leków z tej grupy, działających przeciw większości pałeczek, zakres zastosowania rozszerzył się.

Aktywność przeciwbakteryjnych tabletek fluorochinolonowych w walce z wieloma patogenami (szczególnie atypowymi) powoduje skuteczną chemioterapię zakażeń przenoszonych drogą płciową (takich jak mykoplazmoza, chlamydia), a także rzeżączka.

Bakteryjne zapalenie pochwy u kobiet, wywołane przez szczepy oporne na penicyliny, również dobrze reaguje na leczenie ogólnoustrojowe i miejscowe.

Zapalenie i integralność naskórka wywołane przez gronkowce i prątki są leczone odpowiednimi lekami klasy (Sparfloksacyna).

Stosuje się je zarówno ogólnoustrojowo (tabletki, zastrzyki), jak i do stosowania miejscowego.

Preparaty chemiczne trzeciej generacji, wysoce skuteczne przeciwko ogromnej większości patogennych prątków, są szeroko stosowane w leczeniu narządów laryngologicznych. Lewofloksacyna i jej analogi szybko zaprzestają zapalenia zatok przynosowych (zapalenia zatok).

Jeśli chorobę wywołują szczepy mikroorganizmów opornych na większość fluorochinolonów, zaleca się stosowanie Moxy lub Hemifloxacin.

Przez długi czas naukowcom nie udało się uzyskać stabilnych związków chemicznych odpowiednich do tworzenia ciekłych postaci dawkowania. Utrudniało to stosowanie fluorochinolonów jako leków miejscowych. Jednak dzięki dalszej poprawie formuł możliwe było uzyskanie maści i kropli do oczu.

Lomefloksacyna, lewofloksacyna i moksyfloksacyna są wskazane w leczeniu zapalenia spojówek, zapalenia rogówki, pooperacyjnych procesów zapalnych i w zapobieganiu tym ostatnim.

Tabletki fluorochinolonowe i inne postacie dawkowania, zwane układem oddechowym, są doskonałe w łagodzeniu zapalenia dolnych i górnych dróg oddechowych wywołanych przez pneumokoki. Po zakażeniu szczepami opornymi na makrolidy i penicylinę zazwyczaj przepisuje się Gemifloksacynę i Moksyfloksacynę. Charakteryzują się niską toksycznością i są dobrze tolerowane. W złożonej chemioterapii gruźlicy z powodzeniem stosuje się Lomefloksacynę i Sparfloksacynę. Ten ostatni jednak częściej powoduje negatywne skutki (fotodermatitis).

Fluorochinolony są lekami z wyboru w walce z chorobami zakaźnymi układu moczowego. Skutecznie radzą sobie z patogenami zarówno gram-dodatnimi, jak i gram-ujemnymi, w tym tymi opornymi na inne grupy środków przeciwbakteryjnych.

W przeciwieństwie do antybiotyków chinolowych, leki 2 i późniejsze pokolenia są nietoksyczne dla nerek. Ponieważ działania niepożądane są łagodne, cyprofloksacyna, norfloksacyna, lomefloksacyna, ofloksacyna i lewofloksacyna są dobrze tolerowane przez pacjentów. Mianowany w postaci tabletek i roztworów do wstrzykiwań.

Podobnie jak wszystkie leki przeciwbakteryjne, preparaty chemiczne tej grupy wymagają ostrożnego stosowania pod nadzorem lekarza. Mogą być przypisane tylko przez specjalistę, który jest w stanie poprawnie obliczyć dawkę i czas trwania podawania. Niezależność w wyborze i anulowaniu nie jest tutaj dozwolona.

Pozytywny wynik terapii antybiotykowej zależy w dużej mierze od prawidłowej identyfikacji patogenu. Fluorochinolony są bardzo aktywne przeciwko następującej patogennej mikroflorze:

• Gram-ujemne - Staphylococcus aureus, Escherichia, Shigella, Chlamydia, patogen wąglika, Pseudomonas aeruginosa i inne.
• Gram-dodatnie - paciorkowce, Clostridia, Legionella i inne.
• Mykobakterie, w tym prątki gruźlicy.

Taka różnorodna aktywność przeciwbakteryjna przyczynia się do powszechnego stosowania w różnych dziedzinach medycyny. Leki fluorochinolonowe skutecznie leczą zakażenia okolicy moczowo-płciowej, choroby przenoszone drogą płciową, zapalenie płuc (w tym atypowe), zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli, zapalenie zatok przynosowych, choroby okulistyczne genezy bakteryjnej, zapalenie szpiku, zapalenie jelit, głębokie uszkodzenie skóry, któremu towarzyszą czyraki.

Lista chorób podatnych na leczenie fluorochinolonami jest bardzo obszerna. Ponadto leki te są optymalne w przypadku nieskuteczności penicyliny i makrolidów, a także w ciężkich postaciach przecieku.

Aby antybiotykoterapia przynosiła wyłącznie korzyści, należy wziąć pod uwagę przeciwwskazania tej grupy preparatów chemicznych. Kwasy nalidyksowe i oksolinowe są toksyczne dla nerek i dlatego są zabronione do stosowania przez osoby z niewydolnością nerek. Nowocześniejsze leki mają również kilka ścisłych ograniczeń.

Seria antybiotyków fluorochinolonowych ma działanie teratogenne (powoduje mutacje i wady rozwoju wewnątrzmacicznego), a zatem jest zabroniona podczas ciąży. W okresie laktacji można wywołać obrzęk ciemiączków i wodogłowia u noworodka.

U dzieci młodych i w średnim wieku wzrost kości ulega spowolnieniu pod wpływem tych substancji chemicznych, dlatego można je przepisywać tylko w ostateczności (gdy korzyść terapeutyczna przewyższa potencjalną szkodę). U osób starszych zwiększa się ryzyko zerwania ścięgna. Ponadto nie zaleca się stosowania tej grupy tabletek przeciwbakteryjnych z rozpoznanym zespołem drgawkowym.

Aby nie wyrządzić nieodwracalnej szkody własnemu ciału, należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarskich i nigdy samoleczenia!

Czytaj dalej: Unikalne dane dotyczące zgodności antybiotyków ze sobą w tabelach

Masz jakieś pytania? Uzyskaj teraz bezpłatną konsultację z lekarzem!

Naciśnięcie przycisku doprowadzi do specjalnej strony naszej witryny z formularzem zwrotnym ze specjalistą o profilu, który Cię interesuje.

Bezpłatna konsultacja lekarska

We współczesnych farmaceutykach antybiotyki fluorochinolonowe stanowią niezależną grupę leków pochodzących z syntezy chemicznej i o szerokim spektrum działania. Charakteryzują się wysokimi właściwościami farmakokinetycznymi i doskonałą zdolnością przenikania do komórek i tkanek, w tym błon bakterii i makroorganizmów.

Obecnie wszystkie fluorochinolony są podzielone na 4 główne grupy, które określają ich właściwości i cechy.

Sekwencja rozwoju nowych leków jest podstawą ich podziału na grupy. Tak więc znane są fluorochinolony pierwszej, drugiej, trzeciej i czwartej generacji.

Pierwsze leki zostały opracowane w latach 60. ubiegłego wieku. Kwas nalidyksowy (składnik aktywny) antybiotyków i jego składników (oksolina i kwasy pimemidowe) wykazał dobre wyniki w zwalczaniu bakterii powodujących niepowikłane patologie dróg moczowych i jelit (czerwonka, zapalenie jelit).

Pierwsza generacja obejmuje następujące leki: Negram, Nevigremon - leki na bazie kwasu nalidyksowego. Mają negatywny wpływ na następujące rodzaje bakterii: Proteus, Salmonella, Shigella, Klebsiella.

Pomimo wysokiej wydajności produkty te charakteryzują się zmniejszoną przepuszczalnością biologiczną i dużą liczbą skutków ubocznych. Tak więc liczne badania wykazały stuprocentową odporność na działanie antybiotyków bakterii, takich jak ziarniaki Gram-dodatnie, beztlenowce i pseudomonas aeruginosa.

Podczas przyjmowania leków pacjenci skarżyli się na zaburzenia dyspeptyczne, niedokrwistość hemolityczną, nadmierne pobudzenie układu nerwowego i cytopenię. Ponadto działanie leków zakazuje przyjmowania ich w ostrym odmiedniczkowym zapaleniu nerek i niewydolności nerek.

Ponieważ jednak antybiotyki z tej grupy uznano za bardzo obiecujący kierunek, badania i rozwój nowych leków nie ustały. Dwadzieścia lat po pojawieniu się kwasu nalidyksowego zsyntetyzowano fluorochinolonowe środki przeciwbakteryjne, inhibitory gyrazy DNA.

Zasadniczo nowe substancje otrzymano przez wprowadzenie atomów fluoru do cząsteczek chinoliny. Dzięki temu związkowi otrzymali nazwę - fluorochinolony. Skuteczność bakteriobójcza i charakterystyka leku są całkowicie zależne od liczby atomów fluoru (jednego lub kilku) i ich położenia w różnych pozycjach atomów chinoliny.

Fluorochinolony drugiej generacji wykazywały szereg zalet w porównaniu z czystymi chinolonami.

Przełomem w przemyśle farmaceutycznym była zdolność leków do kompleksowego oddziaływania na następujące typy bakterii:

• Gram-ujemne ziarniaki i pałeczki (Salmonella, Proteus, Shigella, Enterobacter, ząbkowanie, citrobacter, meningococci, gonococcus, itp.);
• pałeczki Gram-dodatnie (corynebacterium, listeria, patogeny wąglika);
• gronkowiec;
• legionella;
• w niektórych przypadkach prątek gruźlicy.

Fluorochinolony drugiej generacji obejmują:

1. Cyprofloksacyna (Tsiprinol i Tsiprobay), nazywana złotym standardem w tej grupie leków. Lek jest szeroko stosowany w leczeniu zakażeń dolnych dróg oddechowych (szpitalnego zapalenia płuc i przewlekłego zapalenia oskrzeli), układu moczowego i jelit (salmonelloza, shigella). Ponadto lista patologii, które należy wyleczyć za pomocą tego leku, obejmuje takie choroby zakaźne, jak zapalenie gruczołu krokowego, posocznica, gruźlica, rzeżączka, wąglik.
2. Norfloksacyna (Nolitsin), która tworzy maksymalne stężenie substancji czynnych w układzie moczowym i przewodzie pokarmowym. Wskazaniami do stosowania są infekcje układu moczowo-płciowego i jelit, zapalenie gruczołu krokowego, rzeżączka.
3. Ofloksacyna (Tarivid, Ofloksin) jest najskuteczniejszym lekiem spośród fluorochinolonów drugiej generacji w stosunku do chlamydii i pneumokoków. Jego wpływ na bakterie beztlenowe jest nieco gorszy. Wyznaczony do leczenia infekcji dolnych dróg oddechowych i dróg moczowych, prostaty, patologii jelit, rzeżączki, gruźlicy, ciężkich zakaźnych uszkodzeń narządów miednicy, skóry, stawów, kości i tkanek miękkich.
4. Pefloksacyna (abaktalna) jest nieco mniej skuteczna niż powyższe preparaty, ale lepiej penetruje błony biologiczne bakterii niż inne. Jest stosowany do tych samych patologii, co inne antybiotyki fluorochinolonowe, w tym wtórne bakteryjne zapalenie opon mózgowych.
5. Lomefloksacyna (Maksakvin) nie działa na infekcję beztlenową i wykazuje słabe wyniki w interakcji z pneumokokami, ale różni się poziomem biodostępności do 100%. W Rosji stosuje się go w leczeniu przewlekłego zapalenia oskrzeli, zakażeń dróg moczowych i gruźlicy (w złożonej terapii).

Leki fluorochinolonowe zajęły czołowe pozycje w leczeniu patologii wywołanych infekcją bakteryjną. Do dziś ich główne zalety to:

• wysoki poziom bioaktywności;
• unikalny mechanizm działania, nie używany przez więcej niż jeden lek w tym celu;
• doskonała penetracja przez powłokę bakterii i zdolność do tworzenia substancji ochronnych w komórce, które są bliskie stężeniu do surowic;
• dobra tolerancja pacjenta.