Penicyliny odkryto na początku XX wieku, ale nauki medyczne stale poprawiały swoje właściwości. W ten sposób nowoczesne leki stały się odporne na wcześniejszą dezaktywację penicylinazy i stały się odporne na kwaśne środowisko żołądkowe.
Klasyfikacja penicyliny
Grupa antybiotyków wytwarzanych przez pleśnie z rodzaju Penicillium nazywana jest penicylinami. Są aktywne wobec większości gram-dodatnich, niektórych gram-ujemnych drobnoustrojów, gonokoków, krętków, meningokoków. Penicyliny są dużą grupą antybiotyków beta-laktamowych. Są podzielone na naturalne i półsyntetyczne, mają ogólne właściwości niskiej toksyczności, szeroki zakres dawek.
- Naturalne (benzylopenicyliny, bicyliny, fenoksymetylopenicylina).
- Izoksazolpenicyliny (oksacylina, flukloksacylina).
- Amidinopenitsillin (amdinocillin, acidocyllin).
- Aminopenicyliny (ampicylina, amoksycylina, piwampicylina).
- Karboksypenicyliny (karbenicylina, karindacylina, tikarcylina).
- Ureidopenitsillin (azlotsillin, piperacillin, mezlotsillin).
Według źródła, spektrum i kombinacji z beta-laktamazami, antybiotyki dzielą się na:
- Naturalny: penicylina benzylowa, fenoksymetylopenicylina.
- Antistaphylococcus: oxacillin.
- Extended Spectrum (aminopenicillins): ampicylina, amoksycylina.
- Aktywny wobec Pseudomonas aeruginosa (Pseudomonas sutum): karboksypenicyliny (tikarcylina), ureidopenicyliny (azlocylina, piperacylina).
- W połączeniu z inhibitorami beta-laktamazy (chronionymi przed inhibitorami): w połączeniu z klawatoatem amoksycyliną, tikarcyliną, ampicyliną / sulbaktamem.
Bitsillin, Benzatin, Penicillin, Ekobol
Paciorkowce, Staphylococcus, Bacillus, Enterococci, Listeria, Corynebacterium, Neisseria, Clostridia, Actinomycetes, Spirochetes
Oxacillin, Ticarcillin, Meticillin, Metzyllam, Nafcillin
Enterobacteria, hemophilus bacillus, krętki
Z rozszerzonym spektrum działania (anty-ropne)
Amoksycylina, Augmentin, trihydrat ampicyliny
Klebsiella, Proteus, Clostridium, Staphylococcus, Gonococci
Z szerokim spektrum antybakteryjnym
Karbenicylina, azlocilina, piperacylina, azytromycyna
Jakie antybiotyki są związane z serią penicylin
Penicyliny to pierwsze AMP opracowane w oparciu o produkty odpadowe mikroorganizmów. Należą do rozległej klasy antybiotyków β-laktamowych (β-laktamów), która obejmuje również cefalosporyny, karbapenemy i monobaktamy. Czteroczłonowy pierścień β-laktamowy jest powszechny w strukturze tych antybiotyków. β-Laktamy stanowią podstawę nowoczesnej chemioterapii, ponieważ zajmują wiodące lub ważne miejsce w leczeniu większości zakażeń.
Klasyfikacja penicyliny
Penicylina benzylowa (penicylina), sole sodowe i potasowe
Penicylina benzylowa Procaine (sól nowokainy penicyliny)
Przodkiem penicylin (i ogólnie wszystkich β-laktamów) jest benzylopenicylina (penicylina G lub po prostu penicylina), która jest stosowana w praktyce klinicznej od wczesnych lat 40-tych. Obecnie grupa penicylin obejmuje szereg leków, które w zależności od pochodzenia, struktury chemicznej i aktywności przeciwdrobnoustrojowej są podzielone na kilka podgrup. Z naturalnych penicylin w praktyce medycznej stosuje się benzylopenicylinę i fenoksymetylopenicylinę. Innymi lekami są związki półsyntetyczne otrzymywane w wyniku modyfikacji chemicznej różnych naturalnych AMP lub produktów pośrednich ich biosyntezy.
Mechanizm działania
Penicyliny (i wszystkie inne β-laktamy) mają działanie bakteriobójcze. Celem ich działania są białka wiążące penicylinę bakterii, które działają jako enzymy w końcowej fazie syntezy peptydoglikanu - biopolimeru, który jest głównym składnikiem ściany komórkowej bakterii. Blokowanie syntezy peptydoglikanu prowadzi do śmierci bakterii.
Aby przezwyciężyć powszechną odporność mikroorganizmów, związaną z produkcją specyficznych enzymów β-laktamaz, które niszczą β-laktamy, opracowano związki, które mogą nieodwracalnie hamować aktywność tych enzymów, tak zwanych inhibitorów β-laktamazy - kwasu klawulanowego (klawulanianu), sulbaktamu i tazobaktam. Są używane do tworzenia połączonych (chronionych przed inhibitorami) penicylin.
Ponieważ białka ssące peptydoglikany i penicyliny są nieobecne u ssaków, specyficzna toksyczność mikroorganizmu wobec β-laktamów jest nietypowa.
Widmo aktywności
Naturalne penicyliny
Charakteryzuje się identycznym spektrum działania przeciwbakteryjnego, ale nieco różni się poziomem aktywności. Wielkość fenoksymetylopenicyliny IPC w stosunku do większości mikroorganizmów jest z reguły nieco wyższa niż penicyliny benzylowej.
Te AMP są aktywne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim, takim jak Streptococcus spp., Staphylococcus spp., Bacillus spp., Aw mniejszym stopniu przeciwko Enterococcus spp. Międzygatunkowe różnice w poziomie wrażliwości na penicyliny są również charakterystyczne dla enterokoków: jeśli szczepy E.faecalis są zwykle wrażliwe, to E.faecium jest zwykle oporne.
Naturalne penicyliny są bardzo wrażliwe na Listeria (L. monocytogenes), Erisipelotrix (E. rhusiopathiae), większość maczugowców (w tym C. diphtheriae) i pokrewne mikroorganizmy. Ważnym wyjątkiem jest wysoka częstotliwość oporu wśród C.jeikeium.
Z bakterii Gram-ujemnych Neisseria spp., P.multocida i H.ducreyi są wrażliwe na naturalne penicyliny.
Większość bakterii beztlenowych (promieniowce, Peptostreptococcus spp., Clostridium spp.) Są wrażliwe na naturalne penicyliny. Praktycznym wyjątkiem od spektrum działania naturalnych penicylin jest B. fragilis i inne bakteroidy.
Naturalne penicyliny są bardzo aktywne przeciwko krętkom (Treponema, Borrelia, Leptospira).
Nabyta odporność na naturalne penicyliny występuje najczęściej u gronkowców. Jest to związane z wytwarzaniem β-laktamazy (częstotliwość dystrybucji 60-80%) lub obecnością dodatkowego białka wiążącego penicylinę. W ostatnich latach nastąpił wzrost stabilności gonokoków.
Izoksazolilopenicyliny (penicyliny stabilne penicylinowo, penicyliny antystafilokokowe)
W Rosji główną AMP tej grupy jest oksacylina. Zgodnie ze spektrum przeciwdrobnoustrojowym jest ono zbliżone do naturalnych penicylin, jednak jest gorsze od nich pod względem aktywności wobec większości mikroorganizmów. Główną różnicą między oksacyliną i innymi penicylinami jest jej odporność na hydrolizę przez wiele β-laktamaz.
Główne znaczenie kliniczne to oporność oksacyliny na β-laktamazy gronkowcowe. Z tego powodu oksacylina jest wysoce aktywna wobec przeważającej większości szczepów gronkowców (w tym PRSA) - patogenów zakażeń nabytych w społeczności. Aktywność leku przeciwko innym mikroorganizmom nie ma praktycznego znaczenia. Oksacylina nie działa na gronkowce, oporność na penicylinę nie jest związana z wytwarzaniem β-laktamazy, ale z pojawieniem się atypowego PSB - MRSA.
Aminopenicyliny i aminopenicyliny zabezpieczone przed inhibitorami
Spektrum aktywności aminopenicylin jest wydłużone ze względu na wpływ na niektórych członków rodziny Enterobacteriaceae - E. coli, Shigella spp., Salmonella spp. i P.mirabilis, które charakteryzują się niskim poziomem wytwarzania β-laktamazy chromosomalnej. Aktywność wobec Shigella ampicyliny jest nieco lepsza od amoksycyliny.
Przewagę aminopenicylin nad naturalnymi penicylinami odnotowano w odniesieniu do Haemophilus spp. Wpływ amoksycyliny na H. pylori jest ważny.
Spektrum i poziom aktywności przeciw bakteriom Gram-dodatnim i aminopenicylinom beztlenowym porównywalnym z naturalnymi penicylinami. Jednakże Listeria jest bardziej wrażliwa na aminopenicyliny.
Aminopenicyliny są podatne na hydrolizę przez wszystkie β-laktamazy.
aminopenicylinami spektrum przeciwbakteryjnym ingibitorozaschischennyh (amoksycyliny / kwasu klawulanowego, ampicylina / sulbaktam) rozszerzone z powodu bakterii Gram-ujemnych, takich jak Klebsiella spp., P.vulgaris grupa C.diversus i beztlenowce B.fragilis, który syntetyzuje chromosomalnie β-laktamazy klasy A.
Ponadto chronione inhibitorami aminopenicyliny są aktywne wobec mikroflory o nabytej oporności dzięki wytwarzaniu β-laktamazy: gronkowce, gonokoki, M. catarrhalis, Haemophilus spp., E. coli, P. mirabilis.
W odniesieniu do mikroorganizmów, których oporność na penicyliny nie jest związana z wytwarzaniem β-laktamazy (na przykład MRSA, S. pneumoniae), aminopenicyliny chronione inhibitorami nie wykazują żadnej przewagi.
Karboksypenicyliny i inhibitory karboksypenicyliny
Spektrum działania karbenicyliny i tikarcyliny * w odniesieniu do bakterii gram-dodatnich ogólnie pokrywa się z działaniem innych penicylin, ale poziom aktywności jest niższy.
* Nie zarejestrowany w Rosji
Karboksypenicyliny działają na wielu członków rodziny Enterobacteriaceae (z wyjątkiem Klebsiella spp., P.vulgaris, C.diversus), a także P. aeruginosa i innych niefermentujących mikroorganizmów. Należy pamiętać, że wiele szczepów prątków pseudomięśniowych jest obecnie odpornych.
Skuteczność karboksypenicylin jest ograniczona przez zdolność wielu bakterii do wytwarzania różnych β-laktamaz. Negatywny wpływ niektórych z tych enzymów (klasa A) nie przejawia się w stosunku do chronionej inhibitorem pochodnej tikarcyliny - tikarcyliny / klawulanianu, która ma szersze spektrum działania przeciwbakteryjnego z powodu działania na Klebsiella spp., P.vulgaris, C.diversus, a także B.fragilis. Rzadziej obserwuje się oporność innych bakterii Gram-ujemnych i gronkowców. Jednakże obecność inhibitora β-laktamazy nie zawsze zapewnia aktywność przeciwko wielu bakteriom Gram-ujemnym wytwarzającym chromosomalną β-laktamazę klasy C.
Należy również pamiętać, że tikarcylina / klawulanian nie ma przewagi nad tikartsilliną przy działaniu na P.aeruginosa.
Ureidopenitsillin i ureidopenitsillin chroniony przed inhibitorami
Azlocylina i piperacylina mają podobne spektrum działania. Poprzez wpływ na bakterie Gram-dodatnie znacznie przewyższają karboksypenicyliny i zbliżają się do aminopenicylin i naturalnych penicylin.
Ureidopenicyliny są bardzo aktywne wobec praktycznie wszystkich najważniejszych bakterii Gram-ujemnych: Enterobacteriaceae, rodzin P.aeruginosa, innych pseudomonas i niefermentujących mikroorganizmów (S.maltophilia).
Jednak niezależne znaczenie kliniczne ureidopenicylin jest raczej ograniczone, co tłumaczy się ich chwiejnością w działaniu przytłaczającej większości β-laktamazy zarówno u gronkowców, jak i bakterii Gram-ujemnych.
Ten niedobór jest w znacznym stopniu kompensowany przez lek chroniony przed inhibitorami piperacyliny / tazobaktamu, który ma najszersze spektrum (w tym beztlenowce) i wysoki poziom aktywności przeciwbakteryjnej wśród wszystkich penicylin. Jednak, podobnie jak w przypadku innych penicylin hamujących, szczepy wytwarzające β-laktamazę klasy C są oporne na piperacylinę / tazobaktam.
Farmakokinetyka
Penicylina benzylowa, karboksypenicyliny i ureidopenicyliny są w znacznym stopniu niszczone pod wpływem kwasu chlorowodorowego soku żołądkowego, dlatego stosuje się je tylko pozajelitowo. Fenoksymetylopenicylina, oksacylina i aminopenicyliny są bardziej odporne na kwas i mogą być podawane doustnie. Amoksycylina (75% lub więcej) charakteryzuje się najlepszą absorpcją w przewodzie pokarmowym. Najwyższy stopień absorpcji (93%) ma specjalne rozpuszczalne tabletki (Flemoxin Soljutab). Biodostępność amoksycyliny nie zależy od przyjmowania pokarmu. Absorpcja fenoksymetylopenicyliny wynosi 40-60% (w przypadku przyjmowania na pusty żołądek stężenie we krwi jest nieco wyższe). Ampicylina (35-40%) i oksacylina (25-30%) są gorzej wchłaniane, a pokarm znacznie zmniejsza ich biodostępność. Wchłanianie inhibitora β-laktamazy klawulanianu wynosi 75% i pod wpływem pokarmu może nieznacznie wzrosnąć.
Prokaina benzylopenicylowa i benzylopenicylina benzatyna są podawane tylko w / m. Powoli wchłania się z miejsca wstrzyknięcia, tworząc niższe stężenia w surowicy w porównaniu z solami benzylopenicylowymi sodu i potasu. Mają przedłużony efekt (połączony pod nazwą „depot-penicyliny”). Terapeutyczne poziomy prokainy benzylopenicyliny we krwi utrzymują się przez 18-24 godziny, a benzylopenicylina - do 2-4 tygodni.
Penicyliny są rozprowadzane w wielu narządach, tkankach i płynach biologicznych. Tworzą wysokie stężenia w płucach, nerkach, błonie śluzowej jelit, narządach rozrodczych, kościach, płynach opłucnowych i otrzewnowych. Najwyższe stężenia w żółci są charakterystyczne dla ureidopenicylin. W małych ilościach przechodzą przez łożysko i wchodzą do mleka matki. Przechodzą źle przez BBB i barierę hematologiczną, jak również do gruczołu krokowego. Wraz z zapaleniem błon mózgowych wzrasta przepuszczalność przez BBB. Rozkład inhibitorów β-laktamazy nie różni się znacząco od tego dla penicylin.
Klinicznie istotna biotransformacja w wątrobie może ulegać oksacylinie (do 45%) i ureidopenicylinom (do 30%). Inne penicyliny praktycznie nie są metabolizowane i wydalane z organizmu w niezmienionej postaci. Wśród inhibitorów β-laktamazy klawulanian jest metabolizowany najintensywniej (około 50%), w mniejszym stopniu sulbaktam (około 25%), a słabszy do tazobaktamu.
Większość penicylin jest wydalana przez nerki. Ich okres półtrwania wynosi średnio około 1 godziny (z wyjątkiem „depot-penicylin”) i znacznie wzrasta wraz z niewydolnością nerek. Oksacylina i ureidopenicyliny mają podwójną drogę wydalania - przez nerki i przez układ żółciowy. Na ich okres półtrwania wpływa mniej zaburzeń czynności nerek.
Prawie wszystkie penicyliny są całkowicie usuwane podczas hemodializy. Stężenie piperacyliny / tazobaktamu jest zmniejszone podczas hemodializy o 30-40%.
Niechciane reakcje
Reakcje alergiczne: pokrzywka, wysypka, obrzęk naczynioruchowy, gorączka, eozynofilia, skurcz oskrzeli, wstrząs anafilaktyczny (często z penicyliną benzylową). Środki pomocy w rozwoju wstrząsu anafilaktycznego: zapewnienie dróg oddechowych (w razie potrzeby, intubacja), tlenoterapia, adrenalina, glukokortykoidy.
OUN: ból głowy, drżenie, drgawki (częściej u dzieci iu pacjentów z niewydolnością nerek z karbenicyliną lub bardzo dużymi dawkami benzylopenicyliny); zaburzenia psychiczne (wraz z wprowadzeniem wysokich dawek prokainy benzylopenicylowej).
Przewód pokarmowy: ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (częściej przy stosowaniu inhibitora ampicyliny i inhibitora penicyliny). Jeśli podejrzewasz rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (pojawienie się płynnego stolca zmieszanego z krwią), konieczne jest anulowanie leku i przeprowadzenie badań rektomomanoskopowych. Środki pomocy: przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej, w razie potrzeby, antybiotyki aktywne przeciwko C.difficile (metronidazol lub wankomycyna) są stosowane doustnie. Nie stosować loperamidu.
Zaburzenie równowagi elektrolitowej: hiperkaliemia (przy stosowaniu dużych dawek soli potasowej benzylopenicyliny u pacjentów z niewydolnością nerek, a także w połączeniu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, preparatami potasu lub inhibitorami ACE); hipernatremia (częściej z karbenicyliną, rzadziej ureidopenicyliny i duże dawki soli sodowej penicyliny benzylowej), której może towarzyszyć pojawienie się lub nasilenie obrzęku (u pacjentów z niewydolnością serca), wzrost ciśnienia krwi.
Miejscowe reakcje: ból i naciek z wprowadzeniem / m (zwłaszcza sól potasowa benzylopenicyliny), zapalenie żył z a / we wstępie (częściej podczas stosowania karbenicyliny).
Wątroba: zwiększona aktywność transaminazy, może towarzyszyć gorączka, nudności, wymioty (częściej przy stosowaniu oksacyliny w dawkach większych niż 6 g / dobę lub inhibitora penicyliny chronionego).
Reakcje hematologiczne: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, neutropenia (częściej podczas stosowania oksacyliny); naruszenie agregacji płytek krwi, czasem z małopłytkowością (przy użyciu co najmniej karbenicyliny - ureidopenitsillinov).
Nerka: przejściowe krwiomocz u dzieci (zwykle z oksacyliną); śródmiąższowe zapalenie nerek (bardzo rzadkie).
Powikłania naczyniowe (wywołane przez prokainę benzylopenicyliny i benzylopenicylinę benzylową): jeden zespół - niedokrwienie i zgorzel kończyn po wstrzyknięciu do tętnicy; Zespół Nicolau - zatorowość płucna i mózgowa po wstrzyknięciu do żyły. Środki zapobiegawcze: wprowadzenie ściśle w / m w górnej zewnętrznej ćwiartce pośladków, pacjent podczas wstrzyknięcia powinien być w pozycji poziomej.
Inne: wysypka plamisto-grudkowa niealergiczna („ampicylina”), której nie towarzyszy świąd i może zniknąć bez odstawienia leku (podczas stosowania
aminopenicyliny).
Kandydoza jamy ustnej i / lub kandydoza pochwy (z aminowymi, karboksylowymi, ureido i penicylinami chronionymi przez inhibitory).
Wskazania
Naturalne penicyliny
Obecnie naturalne penicyliny należy stosować do leczenia empirycznego tylko w przypadku zakażeń o znanej etiologii (potwierdzone laboratoryjnie lub charakteryzujące się charakterystycznym obrazem klinicznym). W zależności od cech i ciężkości zakażenia można stosować pozajelitowe (regularne lub przedłużone) lub doustne postacie naturalnych penicylin.
Zakażenia S.pyogenes i ich konsekwencje:
zapalenie migdałków i gardła;
szkarłatna gorączka;
różyczki;
całoroczne zapobieganie reumatyzmowi.
Infekcje spowodowane przez S.pneumoniae:
Zakażenia wywołane przez inne paciorkowce:
Zakażenia meningokokowe (zapalenie opon mózgowych, meningokokemia).
Ponieważ długotrwałe penicyliny nie wytwarzają wysokich stężeń we krwi i praktycznie nie przechodzą przez BBB, nie są stosowane w leczeniu ciężkich zakażeń. Wskazania do ich stosowania ograniczają się do leczenia zapalenia migdałków i gardła i kiły (z wyjątkiem kiły nerwowej), zapobiegania różycy, szkarlatynom i reumatyzmowi. Fenoksymetylopenicylina jest stosowana w leczeniu łagodnych i umiarkowanych zakażeń paciorkowcowych (zapalenie migdałków i gardła, róży).
W związku ze wzrostem oporności na gonokoki na penicylinę, jej empiryczne zastosowanie w leczeniu rzeżączki jest nieuzasadnione.
Oksacylina
Potwierdzone lub podejrzewane zakażenia gronkowcowe o różnej lokalizacji (jeśli potwierdzono wrażliwość na oksacylinę lub z niewielkim ryzykiem oporności na metycylinę).
Aminopenicyliny i aminopenicyliny zabezpieczone przed inhibitorami
Główne wskazania do stosowania tych leków są takie same. Powołanie aminopenicylin w sposób bardziej uzasadniony dzięki łagodnym i niepowikłanym zakażeniom oraz ich pochodnym chronionym przed inhibitorami - o bardziej ciężkich lub nawracających postaciach, a także z danymi o wysokiej częstotliwości dystrybucji mikroorganizmów wytwarzających β-laktamazy.
Droga podania (pozajelitowa lub doustna) jest wybierana w zależności od ciężkości zakażenia. W przypadku podawania doustnego bardziej wskazane jest stosowanie amoksycyliny lub amoksycyliny / klawulanianu.
Zakażenia VDP i NDP: CCA, zapalenie zatok, zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, pozaszpitalne zapalenie płuc.
Zapalenie opon mózgowych wywołane przez H.influenzae lub L.monocytogenes (ampicylina).
Zakażenia jelitowe: shigelloza, salmonelloza (ampicylina).
Eradykacja H. pylori w chorobie wrzodowej (amoksycylina).
Dodatkowe wskazania do wyznaczenia aminopenicylin chronionych inhibitorami to:
Karboksypenicyliny i inhibitory karboksypenicyliny
Znaczenie kliniczne karboksypenicyliny obecnie maleje. Jako wskazania do ich stosowania można rozważyć zakażenia szpitalne wywołane przez wrażliwe szczepy P.aeruginosa. W tym przypadku karboksypenicyliny powinny być przepisywane tylko w połączeniu z innymi AMP aktywnymi przeciwko pałeczkowemu pałeczkowi (aminoglikozydy II-III generacji, fluorochinolony).
Wskazania do stosowania tikarcyliny / klawulanianu są nieco szersze i obejmują ciężkie, głównie szpitalne zakażenia o różnej lokalizacji spowodowane przez wielooporną i mieszaną (tlenowo-beztlenową) mikroflorę:
Ureidopenitsillin i ureidopenitsillin chroniony przed inhibitorami
Ureidopenicyliny w połączeniu z aminoglikozydami stosuje się do zakażenia Pseudomonas (w przypadku wrażliwości P. aeruginosa).
Piperacylinę / tazobaktam stosuje się w leczeniu ciężkich, głównie szpitalnych, mieszanych (tlenowo-beztlenowych) zakażeń o różnych lokalizacjach:
NDP (szpitalne zapalenie płuc, w tym VAP; ropniak opłucnej, ropień płuc);
powikłania ropne i septyczne po porodzie;
GIT, żółciowe zapalenie otrzewnej, ropnie wątroby;
MVP (skomplikowany, na tle stałych cewników);
infekcje na tle neutropenii i innych form niedoboru odporności.
Przeciwwskazania
Reakcja alergiczna na penicyliny. Procaina penicyliny benzylowej jest również przeciwwskazana u pacjentów z alergią na prokainę (Novocain).
Ostrzeżenia
Alergia. Jest krzyżem z całym ILA grupy penicylin. Niektórzy pacjenci uczuleni na cefalosporyny mogą być uczuleni na penicyliny. Konieczne jest uwzględnienie danych z historii alergii, w wątpliwych przypadkach, do przeprowadzenia testów skórnych. Pacjentom uczulonym na prokainę (Novocain) nie należy podawać penicyliny benzylowej prokainy. Jeśli podczas leczenia penicyliną pojawią się objawy reakcji alergicznej (wysypka itp.), Należy natychmiast przerwać podawanie AMP.
Ciąża Penicyliny, w tym chronione przed inhibitorami, są stosowane u kobiet w ciąży bez żadnych ograniczeń, chociaż nie przeprowadzono odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań bezpieczeństwa u ludzi.
Karmienie piersią. Pomimo tego, że penicyliny nie wytwarzają wysokich stężeń w mleku matki, ich stosowanie u kobiet karmiących może prowadzić do uczulenia noworodków, pojawienia się wysypek, rozwoju kandydozy i biegunki.
Pediatria U noworodków i małych dzieci ze względu na niedojrzałość nerkowych systemów wydalania penicylin możliwa jest ich akumulacja. Istnieje zwiększone ryzyko działania neurotoksycznego wraz z rozwojem drgawek. Podczas stosowania oksacyliny można zaobserwować przejściowe krwiomocz. Piperacylina / tazobaktam nie jest stosowany u dzieci w wieku poniżej 12 lat.
Geriatria U osób starszych, ze względu na związane z wiekiem zmiany w czynności nerek, może być wymagana korekta schematu dawkowania penicyliny.
Zaburzenia czynności nerek. Ponieważ penicyliny są wydalane głównie przez nerki w postaci niezmienionej, w przypadku niewydolności nerek konieczne jest dostosowanie schematu dawkowania. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ryzyko hiperkaliemii wzrasta podczas stosowania benzylopenicyliny potasowej.
Patologia krzepnięcia krwi. Jeśli karbenicylina jest stosowana do zakłócania agregacji płytek krwi, ryzyko krwawienia może wzrosnąć. W mniejszym stopniu jest to charakterystyczne dla ureidopenicylin.
Zastoinowa niewydolność serca. Duże dawki soli sodowej penicyliny benzylowej, karbenicyliny i, w mniejszym stopniu, innych penicylin działających na pałeczkę błękitną, mogą powodować pojawienie się lub zwiększenie obrzęku.
Nadciśnienie tętnicze. Duże dawki soli sodowej penicyliny benzylowej, karbenicyliny iw mniejszym stopniu inne penicyliny działające na prątek syngeniczny ropy mogą prowadzić do wzrostu ciśnienia krwi i zmniejszenia skuteczności leków przeciwnadciśnieniowych (jeśli są stosowane).
Mononukleoza zakaźna. Wysypka ampicyliny występuje u 75-100% pacjentów z mononukleozą.
Stomatologia Długotrwałe stosowanie penicylin, zwłaszcza o rozszerzonym spektrum i inhibitorów, może prowadzić do rozwoju kandydozy jamy ustnej.
Interakcje narkotykowe
Penicylin nie należy mieszać w tej samej strzykawce lub w tym samym systemie infuzji z aminoglikozydami ze względu na ich fizyczną i chemiczną niezgodność.
Połączenie ampicyliny z allopurynolem zwiększa ryzyko wysypki „ampicyliny”.
Stosowanie wysokich dawek soli potasowej benzylopenicyliny w połączeniu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, preparatami potasu lub inhibitorami ACE z góry zwiększa ryzyko hiperkaliemii.
Należy zachować ostrożność podczas łączenia penicylin, aktywnych przeciwko Pseudomonas aeruginosa, z lekami przeciwzakrzepowymi i przeciwpłytkowymi ze względu na potencjalne ryzyko zwiększonego krwawienia. Nie zaleca się łączenia z lekami trombolitycznymi.
Należy unikać stosowania penicylin w połączeniu z sulfonamidami, ponieważ może to osłabić ich działanie bakteriobójcze.
Cholestyramina wiąże penicyliny w przewodzie pokarmowym i zmniejsza ich biodostępność po podaniu doustnym.
Doustne penicyliny mogą zmniejszać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych z powodu naruszenia krążenia jelitowo-wątrobowego estrogenów.
Penicyliny mogą spowalniać wydalanie metotreksatu z organizmu poprzez hamowanie jego wydzielania kanalikowego.
Informacje o pacjencie
Wewnątrz penicylin należy przyjmować dużą ilość wody. Ampicylinę i oksacylinę należy przyjmować 1 godzinę przed posiłkiem (lub 2 godziny po posiłku), fenoksymetylopenicylinę, amoksycylinę i amoksycylinę / klawulanian - niezależnie od posiłku.
Zawiesina do spożycia w celu przygotowania i podjęcia zgodnie z załączonymi instrukcjami.
Ściśle przestrzegać przepisanego schematu przez cały okres leczenia, nie opuszczać dawki i przyjmować ją w regularnych odstępach czasu. W przypadku pominięcia dawki należy ją przyjąć jak najszybciej; Nie należy przyjmować leku, jeśli zbliża się pora przyjęcia kolejnej dawki; nie podwajaj dawki. Aby wytrzymać czas trwania terapii, szczególnie w przypadku zakażeń paciorkowcowych.
Nie używaj leków, które wygasły lub uległy rozkładowi, ponieważ mogą mieć działanie toksyczne.
Skonsultuj się z lekarzem, jeśli poprawa nie nastąpi w ciągu kilku dni i pojawią się nowe objawy. Jeśli wystąpi wysypka, pokrzywka lub inne objawy reakcji alergicznej, należy przerwać przyjmowanie leku i skonsultować się z lekarzem.
Lista wszystkich antybiotyków penicylinowych i bogactwo danych na ich temat
Zwyczajowe leki antybakteryjne dziś niespełna sto lat temu dokonały prawdziwej rewolucji w medycynie. Ludzkość otrzymała potężną broń do walki z infekcjami, wcześniej uważaną za śmiertelną.
Pierwszymi były penicyliny antybiotykowe, które uratowały wiele tysięcy istnień ludzkich podczas II wojny światowej i są aktualne we współczesnej praktyce medycznej. Rozpoczęła się era antybiotykoterapii i dzięki nim uzyskano wszystkie inne leki przeciwbakteryjne.
Antybiotyki penicylinowe: lista leków, krótki opis i analogi
Ta sekcja zawiera pełną listę aktualnie istotnych leków przeciwdrobnoustrojowych. Oprócz właściwości podstawowych związków podano wszystkie nazwy handlowe i analogi.
Podane informacje mają charakter wyłącznie informacyjny i nie stanowią przewodnika po działaniach. Wszystkie wizyty są wykonywane wyłącznie przez lekarza, a terapia jest pod jego kontrolą.
Pomimo niskiej toksyczności penicylin, ich niekontrolowane stosowanie prowadzi do poważnych konsekwencji: powstawania oporności w patogenie i przejścia choroby w postać przewlekłą, trudną do wyleczenia. Z tego powodu większość szczepów bakterii chorobotwórczych jest dziś odporna na ABP pierwszej generacji.
Użycie antybiotykoterapii powinno być dokładnie tym lekiem, który został wyznaczony przez specjalistę. Niezależne próby znalezienia taniego analogu i oszczędzania mogą prowadzić do pogorszenia jakości.
Na przykład dawka substancji czynnej w leku generycznym może się różnić w górę lub w dół, co niekorzystnie wpłynie na przebieg leczenia.
Gdy konieczna jest wymiana leku ze względu na ostry niedobór finansów, konieczne jest zwrócenie się do lekarza, ponieważ tylko specjalista będzie w stanie wybrać najlepszą opcję.
Penicyliny: definicja i właściwości
Ten składnik strukturalny ma decydujące znaczenie w leczeniu bakteryjnych chorób zakaźnych: zapobiega wytwarzaniu przez bakterie specjalnego biopolimeru peptydoglikanu niezbędnego do budowy ściany komórkowej. W rezultacie błona nie może się uformować, a mikroorganizm umiera. Nie ma destrukcyjnego wpływu na komórki ludzkie i zwierzęce z tego powodu, że nie zawierają peptydoglikanu.
Preparaty medyczne oparte na produktach grzybów pleśniowych są szeroko stosowane we wszystkich dziedzinach medycyny ze względu na następujące właściwości:
- Wysoka biodostępność - leki są szybko wchłaniane i rozprzestrzeniają się przez tkanki. Osłabienie bariery krew-mózg podczas zapalenia wyściółki mózgu również przyczynia się do przenikania do płynu mózgowo-rdzeniowego.
- Rozległe spektrum antybakteryjne. W przeciwieństwie do preparatów chemicznych pierwszej generacji, nowoczesne penicyliny są skuteczne przeciwko ogromnej większości bakterii Gram-ujemnych i pozytywnych. Są również odporne na penicylinazę i kwaśne środowisko żołądka.
- Najniższa toksyczność wśród wszystkich PUPZ. Dopuszcza się ich stosowanie nawet w czasie ciąży, a prawidłowy odbiór (zgodnie z zaleceniami lekarza i zgodnie z instrukcją) prawie całkowicie eliminuje rozwój skutków ubocznych.
W procesie badań i eksperymentów uzyskano wiele preparatów medycznych o różnych właściwościach. Na przykład, gdy należy się do wspólnej serii, penicylina i ampicylina nie są takie same. Wszystkie penicyliny ABP są dobrze kompatybilne z większością innych leków. Jeśli chodzi o kompleksową terapię innymi lekami przeciwbakteryjnymi, wspólne stosowanie ze środkami bakteriostatycznymi osłabia skuteczność penicylin.
Klasyfikacja
Dokładne badanie właściwości pierwszego antybiotyku wykazało jego niedoskonałość. Pomimo dość szerokiego spektrum działania przeciwbakteryjnego i niskiej toksyczności, naturalna penicylina okazała się wrażliwa na specjalny niszczący enzym (penicylinazę) wytwarzany przez niektóre bakterie. Ponadto całkowicie stracił swoje właściwości w kwaśnym środowisku żołądka, dlatego był stosowany wyłącznie w postaci zastrzyków. W poszukiwaniu bardziej skutecznych i stabilnych związków stworzono różne leki półsyntetyczne.
Do tej pory antybiotyki penicylinowe, których pełną listę podano poniżej, podzielono na 4 główne grupy.
Biosyntetyczny
Produkowany przez grzyby pleśniowe Penicillium notatum i Penicillium chrysogenum, benzylopenicylina jest kwasem o strukturze molekularnej. Do celów medycznych łączy się chemicznie z sodem lub potasem, tworząc sole. Otrzymane związki stosuje się do wytwarzania roztworów do iniekcji, które są szybko wchłaniane.
Efekt terapeutyczny obserwuje się w ciągu 10-15 minut po podaniu, ale trwa on nie dłużej niż 4 godziny, co wymaga częstych powtarzanych wstrzyknięć do tkanki mięśniowej (w szczególnych przypadkach sól sodowa może być podawana dożylnie).
Leki te wnikają dobrze do płuc i błon śluzowych oraz do płynów mózgowo-rdzeniowych i maziowych, mięśnia sercowego i kości - w mniejszym stopniu. Jednak w stanach zapalnych opon mózgowo-rdzeniowych zwiększa się przepuszczalność bariery krew-mózg, co umożliwia skuteczne wyleczenie.
Aby przedłużyć działanie leku, naturalna benzylopenicylina łączy się z nowokainą i innymi substancjami. Otrzymane sole (Novocainic, Bitsillin-1, 3 i 5) po wstrzyknięciu domięśniowym tworzą depot leku w miejscu wstrzyknięcia, skąd substancja czynna wnika do krwi w sposób ciągły iz małą prędkością. Ta właściwość pozwala zmniejszyć liczbę wstrzyknięć do 2 razy dziennie, przy jednoczesnym zachowaniu efektu terapeutycznego soli potasu i sodu.
Leki te są stosowane w długotrwałym leczeniu antybiotykami przewlekłego reumatyzmu, kiły, ogniskowej infekcji paciorkowcowej.
Fenoksymetylopenicylina jest inną postacią benzylopenicyliny przeznaczoną do leczenia umiarkowanych chorób zakaźnych. Różni się od opisanej powyżej odporności na kwas chlorowodorowy soku żołądkowego.
Ta jakość pozwala uwolnić lek w postaci tabletek do stosowania doustnego (4 do 6 razy dziennie). Większość patogennych bakterii, z wyjątkiem krętków, jest odporna na biosyntetyczne penicyliny.
Półsyntetyczne antystafilokoki
Naturalna penicylina benzylowa jest nieaktywna w stosunku do szczepów gronkowców wytwarzających penicylinazę (enzym ten niszczy pierścień beta-laktamowy substancji czynnej).
Przez długi czas penicyliny nie stosowano do leczenia zakażenia gronkowcowego, podczas gdy w 1957 r. Na jej podstawie nie syntetyzowano oksacyliny. Hamuje aktywność beta-laktamazy, ale jest nieskuteczny wobec chorób wywołanych przez szczepy wrażliwe na benzylopenicylinę. Ta grupa obejmuje również kloksacylinę, dikloksacylinę, metycylinę i inne, które prawie nie są stosowane we współczesnej praktyce medycznej ze względu na zwiększoną toksyczność.
Antybiotyki z grupy penicylin w tabletkach o szerokim spektrum działania
Obejmuje to dwie podgrupy środków przeciwdrobnoustrojowych przeznaczonych do stosowania doustnego i wykazujących działanie bakteriobójcze przeciwko większości patogennych mikroorganizmów (zarówno gram +, jak i gram-).
Aminopenicyliny
W porównaniu z poprzednimi grupami związki te mają dwie istotne zalety. Po pierwsze, są one aktywne w odniesieniu do szerszego zakresu patogenów, a po drugie, są wytwarzane w postaci tabletek, co znacznie ułatwia stosowanie. Wady obejmują wrażliwość na beta-laktamazę, to znaczy aminopenicyliny (ampicylina i amoksycylina) nie nadają się do leczenia zakażeń gronkowcowych.
Jednak w połączeniu z oksacyliną (Ampioks) stają się odporne.
Leki są dobrze wchłaniane i działają przez długi czas, co zmniejsza częstotliwość ich stosowania do 2-3 razy po 24 godzinach.
Główne wskazania do stosowania to:
Powszechnym działaniem niepożądanym aminopenicylin jest charakterystyczna wysypka niealergiczna, która znika natychmiast po odstawieniu.
Antyseksualny
Reprezentują oddzielną serię antybiotyków penicylinowych, od których nazwa staje się jasna. Aktywność przeciwbakteryjna jest podobna do aminopenicylin (z wyjątkiem pseudomonad) i jest wyraźna w odniesieniu do pałeczki cyjanowej.
W zależności od stopnia efektywności dzielą się na:
- Karboksypenicyliny, których znaczenie kliniczne ostatnio spadło. Karbenicylina, która stała się pierwszą z tej podgrupy, jest również skuteczna przeciwko białkowej oporności na ampicylinę. Obecnie prawie wszystkie szczepy są odporne na karboksypenicyliny.
- Ureidopenicyliny są bardziej skuteczne w stosunku do Pseudomonas aeruginosa, mogą być również przepisywane na stany zapalne wywołane przez Klebsiella. Najbardziej skuteczne są piperacylina i azlocylina, z których tylko ta ostatnia pozostaje istotna w praktyce medycznej.
Do tej pory ogromna większość szczepów Pseudomonas aeruginosa jest odporna na karboksypenicyliny i ureidopenicyliny. Z tego powodu ich znaczenie kliniczne jest ograniczone.
Kombinacja chroniona przed inhibitorami
Antybiotyki z grupy ampicylin, wysoce aktywne w stosunku do większości organizmów powodujących choroby, są niszczone przez bakterie tworzące penicylinę. Ponieważ działanie bakteriobójcze oksacyliny na nie oporne jest znacznie słabsze niż działanie ampicyliny i amoksycyliny, syntetyzowano leki złożone.
W połączeniu z sulbaktamem, klawulanianem i tazobaktamem antybiotyki otrzymują drugi pierścień beta-laktamowy, a zatem odporność na beta-laktamazy. Ponadto inhibitory mają swoje własne działanie przeciwbakteryjne, wzmacniając główny składnik aktywny.
Leki chronione przed inhibitorami skutecznie leczą ciężkie zakażenia szpitalne, których szczepy są oporne na większość leków.
Penicyliny w praktyce medycznej
Szeroki zakres działań i dobra tolerancja pacjentów sprawiły, że penicylina jest najlepszym sposobem leczenia chorób zakaźnych. Na początku ery leków przeciwbakteryjnych, benzylopenicylina i jej sole były lekami z wyboru, ale obecnie większość patogenów jest na nie odporna. Niemniej jednak nowoczesne półsyntetyczne antybiotyki penicylinowe w tabletkach, zastrzykach i innych postaciach dawkowania zajmują jedno z wiodących miejsc w terapii antybiotykowej w różnych dziedzinach medycyny.
Pulmonologia i otolaryngologia
Odkrywca zauważył również szczególną skuteczność penicyliny przeciwko patogenom układu oddechowego, więc lek jest najczęściej stosowany w tej dziedzinie. Prawie wszystkie z nich mają szkodliwy wpływ na bakterie powodujące zapalenie zatok, zapalenie opon mózgowych, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc i inne choroby dolnych i górnych dróg oddechowych.
Środki chronione przed inhibitorami leczą nawet szczególnie niebezpieczne i uporczywe zakażenia szpitalne.
Wenerologia
Krętki są jednym z niewielu mikroorganizmów, które zachowały wrażliwość na benzylopenicylinę i jej pochodne. Penicyliny benzylowe są również skuteczne w odniesieniu do gonokoków, co umożliwia skuteczne leczenie kiły i rzeżączki przy minimalnym negatywnym wpływie na ciało pacjenta.
Gastroenterologia
Zapalenia jelit wywołane przez patogenną mikroflorę dobrze reagują na leczenie lekami kwasoodpornymi.
Szczególnie ważne są aminopenicyliny, które są częścią złożonej eradykacji Helicobacter.
Ginekologia
W praktyce położniczej i ginekologicznej wiele preparatów penicylinowych z listy stosuje się zarówno do leczenia infekcji bakteryjnych kobiecego układu rozrodczego, jak i do zapobiegania infekcji noworodka.
Okulistyka
Tutaj antybiotyki penicylinowe zajmują również godne miejsce: zapalenie rogówki, ropnie, gonokokowe zapalenie spojówek i inne choroby oczu leczy się kroplami do oczu, maściami i roztworami do wstrzykiwań.
Urologia
Choroby układu moczowego, mające pochodzenie bakteryjne, dobrze reagują na leczenie tylko lekami chronionymi przed inhibitorami. Pozostałe podgrupy są nieskuteczne, ponieważ szczepy patogenów są na nie bardzo odporne.
Penicyliny są stosowane w prawie wszystkich dziedzinach medycyny do zapalenia wywołanego przez patogenne mikroorganizmy, a nie tylko do leczenia. Na przykład w praktyce chirurgicznej są oni wyznaczeni do zapobiegania powikłaniom pooperacyjnym.
Cechy terapii
Leczenie lekami przeciwbakteryjnymi w ogóle, a zwłaszcza penicylinami, należy wykonywać wyłącznie na receptę.
Pomimo minimalnej toksyczności samego leku, jego niewłaściwe użycie poważnie uszkadza organizm. Aby antybiotykoterapia doprowadziła do wyzdrowienia, należy postępować zgodnie z zaleceniami medycznymi i znać cechy leku.
Wskazania
Zakres penicyliny i różnych preparatów opartych na niej w medycynie wynika z aktywności substancji w odniesieniu do określonych patogenów. Działanie bakteriostatyczne i bakteriobójcze objawia się w odniesieniu do:
- Bakterie Gram-dodatnie - gonokoki i meningokoki;
- Gram-ujemne - różne gronkowce, paciorkowce i pneumokoki, błonica, pseudomonas i pałeczki wąglika, proteus;
- Actinomycetes i krętki.
Niska toksyczność i szerokie spektrum działania sprawia, że grupy antybiotyków penicylinowych optymalnego leczenia zapalenia gardła, zapalenie płuc (oba centralny i płata), szkarlatyna, błonica, zapalenie opon mózgowych, zatrucie krwi, posocznica, zapalenie opłucnej Pius, zapalenie szpiku zarówno ostrych jak i przewlekłych postaci, bakteryjne zapalenie wsierdzia, różne ropne zakażenia skóry, błon śluzowych i tkanek miękkich, róży, wąglika, rzeżączki, promienicy, kiły, choroby, a także chorób oczu i chorób laryngologicznych.
Przeciwwskazania
Wśród ścisłych przeciwwskazań jest tylko indywidualna nietolerancja na benzylopenicylinę i inne leki w tej grupie. Niedopuszczalne jest również podawanie leków endolyumbalnoe (wstrzyknięcie do rdzenia kręgowego) pacjentom ze zdiagnozowaną padaczką.
Podczas ciąży antybiotykoterapię preparatami penicylinowymi należy traktować ze szczególną ostrożnością. Pomimo faktu, że mają minimalne działanie teratogenne, konieczne jest przepisywanie tabletek i zastrzyków tylko w razie pilnej potrzeby, oceniając stopień ryzyka dla płodu i najbardziej ciąży.
Ponieważ penicylina i jej pochodne swobodnie przenikają z krwiobiegu do mleka matki, wskazane jest, aby odmówić karmienia piersią podczas terapii. Lek może wywołać ciężką reakcję alergiczną u niemowląt, nawet przy pierwszym użyciu. Aby laktacja nie ustała, mleko należy regularnie dekantować.
Efekty uboczne
Wśród innych środków przeciwbakteryjnych penicyliny wyróżniają się niską toksycznością.
Niepożądane skutki spożycia obejmują:
- Reakcje alergiczne. Najczęściej objawia się wysypką skórną, świądem, pokrzywką, gorączką i obrzękiem. Niezwykle rzadko w ciężkich przypadkach możliwy jest wstrząs anafilaktyczny, wymagający natychmiastowego podania antidotum (adrenaliny).
- Dysbakterioza. Nierównowaga naturalnej mikroflory prowadzi do zaburzeń trawienia (wzdęcia, wzdęcia, zaparcia, biegunka, ból brzucha) i rozwoju kandydozy. W tym drugim przypadku dotyczy to błon śluzowych jamy ustnej (u dzieci) lub pochwy.
- Reakcje neurotoksyczne. Negatywny wpływ penicyliny na ośrodkowy układ nerwowy objawia się zwiększoną pobudliwością odruchową, nudnościami i kneblowaniem, skurczami, a czasami śpiączką.
Aby zapobiec rozwojowi dysbakteriozy i uniknąć alergii, pomożesz w odpowiednim czasie medycznemu wsparciu organizmu. Wskazane jest łączenie antybiotykoterapii z użyciem pre- i probiotyków, a także odczulaczy (jeśli wrażliwość wzrasta).
Antybiotyki penicylinowe dla dzieci: cechy stosowania
Pigułki i zastrzyki dla dzieci należy przepisywać ostrożnie, biorąc pod uwagę możliwą negatywną reakcję, a wybór konkretnego leku podchodził do niego celowo.
W pierwszych latach życia penicylina benzylowa jest stosowana w przypadku posocznicy, zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowych, zapalenia ucha. W leczeniu zakażeń układu oddechowego, bólów gardła, zapalenia oskrzeli i zapalenia zatok, najbezpieczniejsze antybiotyki są wybierane z listy: Amoxicillin, Augmentin, Amoxiclav.
Ciało dziecka jest znacznie bardziej wrażliwe na narkotyki niż dorosły. Dlatego należy dokładnie monitorować stan dziecka (penicylina jest eliminowana powoli, gromadząc się, może powodować drgawki), a także podejmować środki zapobiegawcze. Te ostatnie obejmują stosowanie pre- i probiotyków w celu ochrony mikroflory jelitowej, diety i pełnego wzmocnienia układu odpornościowego.
Informacje historyczne
Odkrycie, które dokonało prawdziwej rewolucji medycznej na początku XX wieku, zostało dokonane przez przypadek. Trzeba powiedzieć, że antybakteryjne właściwości grzybów pleśniowych zostały zauważone przez ludzi w głębokiej starożytności.
Alexander Fleming - odkrywca penicyliny
Egipcjanie, na przykład nawet 2500 lat temu, leczyli zapalne rany kompresami spleśniałego chleba, ale naukowcy zajęli się teoretyczną stroną tego pytania dopiero w XIX wieku. Europejscy i rosyjscy naukowcy i lekarze, badając antybiotykę (zdolność niektórych mikroorganizmów do niszczenia innych), próbowali czerpać z niej praktyczne korzyści.
Alexander Fleming, brytyjski mikrobiolog, który 28 września, 28 września, znalazł pleśń na płytkach Petriego z koloniami, udało się. Jej spory, które spadły na uprawy z powodu zaniedbania pracowników laboratoryjnych, wykiełkowały i zniszczyły bakterie chorobotwórcze. Zainteresowany Fleming dokładnie przestudiował to zjawisko i wyizolował substancję bakteriobójczą zwaną penicyliną. Przez wiele lat odkrywca pracował nad chemicznie czystym, trwałym związkiem odpowiednim do leczenia ludzi, ale inni go wymyślili.
W 1941 roku Ernst Chain i Howard Florey byli w stanie usunąć zanieczyszczenia z penicyliny i przeprowadzili badania kliniczne z Flemingiem. Wyniki były tak skuteczne, że w 43 roku USA zorganizowały masową produkcję leku, który uratował wiele setek tysięcy ludzi nawet podczas wojny. Zalety Fleminga, Cheneya i Flory przed ludzkością zostały ocenione w 1945 roku: odkrywca i twórcy stali się laureatami Nagrody Nobla.
Następnie początkowy preparat chemiczny był stale ulepszany. W ten sposób pojawiły się nowoczesne penicyliny, odporne na kwaśne środowisko żołądka, odporne na penicylinazę i bardziej skuteczne.
Na naszej stronie możesz zapoznać się z większością grup antybiotyków, kompletnymi listami leków, klasyfikacjami, historią i innymi ważnymi informacjami. Aby to zrobić, utwórz sekcję „Klasyfikacja” w górnym menu witryny.
Przegląd i lista antybiotyków penicylinowych
Grzyby są domeną żywych organizmów. Grzyby są inne: niektóre z nich wchodzą w naszą dietę, inne powodują choroby skóry, a inne są tak trujące, że mogą prowadzić do śmierci. Ale grzyby Penicillium ratują miliony istnień ludzkich przed bakteriami chorobotwórczymi.
Antybiotyki penicylinowe są nadal stosowane w medycynie.
Odkrycie penicyliny i jej właściwości
W latach 30. ubiegłego wieku Alexander Fleming przeprowadził eksperymenty z gronkowcami. Badał zakażenia bakteryjne. Dorastając w grupie tych patogenów w pożywce, naukowiec zauważył, że w kubku znajdują się obszary, w których nie ma żywych bakterii. Dochodzenie wykazało, że zwykła zielona pleśń, która lubi osiedlać się na czerstwy chleb, jest „winna” za te plamy. Pleśń nazywała się Penicillium i, jak się okazało, wytworzyła substancję, która zabija gronkowca.
Fleming zbadał ten problem głębiej i wkrótce zidentyfikował czystą penicylinę, która stała się pierwszym antybiotykiem na świecie. Zasada działania leku jest następująca: gdy komórka bakterii dzieli się, każda połowa odtwarza ścianę komórkową za pomocą specjalnego pierwiastka chemicznego - peptydoglikanu. Penicylina blokuje tworzenie się tego pierwiastka, a komórka bakteryjna po prostu „rozwiązuje się” w środowisku.
Ale wkrótce pojawiły się trudności. Komórki bakterii nauczyły się opierać lekowi - zaczęły wytwarzać enzym zwany beta-laktamazą, który rozkłada beta-laktamy (podstawa penicyliny).
W ciągu następnych 10 lat nastąpiła niewidzialna wojna między patogenami niszczącymi penicylinę, a naukowcami, ta modyfikacja penicyliny. W ten sposób narodziło się wiele modyfikacji penicyliny, które teraz tworzą całą serię antybiotyków penicylinowych.
Farmakokinetyka i zasada działania
Lek z dowolną metodą aplikacji szybko rozprzestrzenia się w organizmie, penetrując prawie wszystkie jego części. Wyjątki: płyn mózgowo-rdzeniowy, gruczoł krokowy i układ wzrokowy. W tych miejscach stężenie jest bardzo niskie, w normalnych warunkach nie przekracza 1%. Gdy stan zapalny może wzrosnąć do 5%.
Antybiotyki nie wpływają na komórki ludzkiego ciała, ponieważ te ostatnie nie zawierają peptydoglikanu.
Lek jest szybko wydalany z organizmu, po 1-3 godzinach większość przechodzi przez nerki.
Obejrzyj film na ten temat.
Klasyfikacja antybiotyków
Wszystkie leki dzielą się na: naturalne (działanie krótkie i długotrwałe) i półsyntetyczne (leki antystaphylococcus, leki o szerokim spektrum działania, antyseptyczne).
Naturalne
Preparaty te otrzymuje się bezpośrednio z pleśni. W tej chwili większość z nich jest przestarzała, ponieważ patogeny rozwinęły wobec nich odporność. W medycynie najczęściej stosowane są benzylopenicylina i bicylina, które są skuteczne przeciwko bakteriom Gram-dodatnim i ziarniakom, niektórym bakteriom beztlenowym i krętkom. Wszystkie te antybiotyki są stosowane tylko w postaci zastrzyków w mięśnie, ponieważ kwaśne środowisko żołądka szybko je niszczy.
Penicylina benzylowa w postaci soli sodowych i potasowych należy do naturalnych krótko działających antybiotyków. Jego działanie zatrzymuje się po 3-4 godzinach, więc często trzeba powtarzać zastrzyki.
Próbując wyeliminować tę wadę, farmaceuci stworzyli naturalne antybiotyki o przedłużonym działaniu: benzylinę i benzylopenicylinę nowokainową. Leki te nazywane są „formami depot”, ponieważ po wprowadzeniu do mięśnia tworzą w nim „depot”, z którego lek jest powoli wchłaniany do organizmu.
Przykłady leków: sól benzylopenicyliny (sód, potas lub prokaina), bicyklina-1, bicylina-3, bicylina-5.
Półsyntetyczne antybiotyki z grupy penicylin
Kilka dekad po otrzymaniu penicyliny farmaceuci byli w stanie wyizolować główny składnik aktywny i rozpoczął się proces modyfikacji. Po poprawie większość leków nabrała odporności na kwaśne środowisko żołądka, a półsyntetyczne penicyliny zaczęły być wytwarzane w tabletkach.
Izoksazol penicyliny są lekami skutecznymi przeciwko gronkowcom. Ci ostatni nauczyli się wytwarzać enzym niszczący benzylopenicylinę, a preparaty z tej grupy uniemożliwiają im wytwarzanie enzymu. Ale dla poprawy, którą musisz zapłacić - leki tego typu są gorsze wchłaniane w organizmie i mają mniejsze spektrum działania w porównaniu z naturalnymi penicylinami. Przykłady leków: Oxacillin, Nafcillin.
Aminopenicyliny są lekami o szerokim spektrum działania. Stracić moc penicyliny benzylowej w walce z bakteriami Gram-dodatnimi, ale obejmować większy zakres zakażeń. W porównaniu z innymi lekami pozostają dłużej w ciele i lepiej penetrują pewne bariery ciała. Przykłady leków: Ampicylina, Amoksycylina. Często możesz znaleźć Ampioksa - Ampicillin + Oxacillin.
Karboksypenicyliny i ureidopenicyliny są antybiotykami skutecznymi przeciwko Pseudomonas aeruginosa. W tej chwili praktycznie nie są używane, ponieważ infekcje szybko stają się na nie odporne. Czasami można spotkać się z nimi w ramach kompleksowego leczenia.
Przykłady leków: Ticarcillin, Piperacillin