Rybawiryna

10 szt. - pakiety komórek konturowych (3) - opakowania kartonowe.

Środek przeciwwirusowy. Szybko wchodzi do komórek i działa w komórkach zakażonych wirusem. Wewnątrzkomórkowa rybawiryna jest łatwo fosforylowana przez kinazę adenozynową do metabolitów mono-, di- i trifosforanowych. Trifosforan rybawiryny jest silnym kompetytywnym inhibitorem dehydrogenazy monofosforanu inozyny, polimerazy RNA wirusa grypy i informacyjnego RNA transferazy guanylilowej, ten ostatni przejawia się hamowaniem procesu powlekania błoną informacyjną RNA. Te różnorodne efekty prowadzą do znacznego zmniejszenia ilości wewnątrzkomórkowego trifosforanu guanozyny, jak również hamowania syntezy wirusowego RNA i białka. Rybawiryna hamuje replikację nowych wirionów, co zmniejsza obciążenie wirusem, selektywnie hamuje syntezę wirusowego RNA, bez tłumienia syntezy RNA w normalnie funkcjonujących komórkach.

Najbardziej aktywne przeciwko wirusom DNA - wirus syncytium nabłonka oddechowego, wirusy Herpes simplex typu 1 i 2, adenowirusy, CMV, wirusy ospy, choroba Marka; Wirusy RNA - wirusy grypy A, B, paramyksowirusy (paragrypa, epidemiczne zapalenie ślinianki przyusznej, choroba undomestrophycitis), reowirusy, arenawirusy (wirus gorączki Lassa, gorączka krwotoczna Boliwii), bunyawirusy (wirus Rift, wirus Rift, wirus Id, Idr, Idr, wirus IdrArp). (wirus gorączki krwotocznej z zespołem nerkowym lub płucnym) paramyksowirusy, onkogenne wirusy RNA.

Podczas leczenia gorączki krwotocznej z zespołem nerkowym, zmniejsza nasilenie choroby, skraca czas trwania objawów (gorączka, skąpomocz, ból okolicy lędźwiowej, brzucha, bólu głowy), poprawia laboratoryjne wskaźniki czynności nerek, zmniejsza ryzyko powikłań krwotocznych i niekorzystny wynik choroby.

Wirusy DNA nie są wrażliwe na rybawirynę - wirus ospy wietrznej, wirus pseudorabialny, ospa wietrzna; Wirusy RNA - enterowirusy, rinowirusy, wirus zapalenia mózgu w lesie Semliki.

Do podawania doustnego: leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u dorosłych (w skojarzeniu z interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b).

Pozajelitowe: gorączka krwotoczna z zespołem nerkowym.

Zewnętrznie jako monoterapia lub w połączeniu z innymi postaciami dawkowania rybawiryny do podawania doustnego i pozajelitowego: zakażenia skóry i błon śluzowych wywołane przez wirusy opryszczki zwykłej 1 i 2 rodzaje, o różnej lokalizacji, w tym. w okolicy narządów płciowych; półpasiec (jako część złożonej terapii).

Po stronie ośrodkowego układu nerwowego i obwodowego układu nerwowego: ból głowy, zawroty głowy, osłabienie, złe samopoczucie, bezsenność, osłabienie, depresja, drażliwość, lęk, labilność emocjonalna, nerwowość, pobudzenie, agresywne zachowanie, zdezorientowana świadomość; rzadko - tendencje samobójcze, zwiększone napięcie mięśni gładkich, drżenie, parestezje, przeczulica, hipestezja, omdlenia.

Od układu sercowo-naczyniowego: spadek lub wzrost ciśnienia krwi, brady- lub tachykardia, kołatanie serca, zatrzymanie akcji serca.

Od strony organów krwiotwórczych: niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, neutropenia, granulocytopenia, małopłytkowość; niezwykle rzadko - niedokrwistość aplastyczna.

Ze strony układu oddechowego: duszność, kaszel, zapalenie gardła, duszność, zapalenie oskrzeli, zapalenie ucha środkowego, zapalenie zatok, nieżyt nosa.

Ze strony układu pokarmowego: suchość w ustach, zmniejszenie apetytu, nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha, zaparcia, zaburzenia smaku, zapalenie trzustki, wzdęcia, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, krwawienie z dziąseł, hiperbilirubinemia.

Ze strony zmysłów: uszkodzenie gruczołu łzowego, zapalenie spojówek, niewyraźne widzenie, upośledzenie / utrata słuchu, szum w uszach.

Z układu mięśniowo-szkieletowego: bóle stawów, bóle mięśni.

Ze strony układu moczowo-płciowego: uderzenia gorąca, obniżone libido, bolesne miesiączkowanie, brak miesiączki, krwotok miesiączkowy, zapalenie gruczołu krokowego.

Reakcje alergiczne: wysypka skórna, rumień, pokrzywka, hipertermia, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksja, nadwrażliwość na światło, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka; ze wstępem - dreszcze.

Miejscowe reakcje: ból w miejscu wstrzyknięcia.

Inne: wypadanie włosów, łysienie, zaburzenia struktury włosów, suchość skóry, niedoczynność tarczycy, ból w klatce piersiowej, pragnienie, zakażenia grzybicze, infekcje wirusowe (w tym opryszczka), zespół grypopodobny, pocenie się, powiększenie węzłów chłonnych. Lekarze wykonujący inhalację mogą mieć bóle głowy, swędzenie, zaczerwienienie oczu lub obrzęk powiek.

Możliwość interakcji medycznej lub innego rodzaju z rybawiryną może trwać do dwóch miesięcy (5 okresów T)_1/2 rybawiryna) po jej zaprzestaniu z powodu opóźnionego wylęgu.

Przy jednoczesnym stosowaniu z interferonami zwiększa skuteczność terapeutyczną.

Przy jednoczesnym stosowaniu rybawiryny może zmniejszyć skuteczność stawudyny i zydowudyny.

Stosować tylko w warunkach szpitala z wyspecjalizowanym oddziałem intensywnej opieki medycznej. Stosowanie rybawiryny u pacjentów wymagających wentylacji mechanicznej jest możliwe tylko przez specjalistów z doświadczeniem w resuscytacji.

Należy zachować ostrożność u kobiet w wieku rozrodczym (ciąża jest niepożądana), u pacjentów ze zdekompensowaną cukrzycą (z atakami kwasicy ketonowej), w POChP, zatorowości płucnej, przewlekłej niewydolności serca, w chorobach tarczycy (w tym w nadczynności tarczycy), w przypadku zaburzeń krzepnięcia krwi, zakrzepowego zapalenia żył, mielodepresji, hemoglobinopatii (w tym talasemii, anemii sierpowatej), depresji, tendencji samobójczych (w tym wywiadu), współistniejącego zakażenia HIV (na tle wysoce aktywnej terapii przeciwretrowirusowej - ryzyko rozwoju kwasicy mleczanowej) u pacjentów w podeszłym wieku.

Personel medyczny stosujący rybawirynę powinien rozważyć jego teratogenność.

Rybawiryna. Instrukcje dotyczące przygotowania, użycia, ceny, formularza wydania

Często zadawane pytania

Witryna zawiera podstawowe informacje. Odpowiednia diagnoza i leczenie choroby są możliwe pod nadzorem sumiennego lekarza.

Oznaczanie leków

Rybawiryna jest lekiem przeciwwirusowym, którego skuteczność została udowodniona w badaniach klinicznych tylko w odniesieniu do wirusa zapalenia wątroby typu C. Jednak w niektórych krajach lek ten był stosowany z różnym powodzeniem w leczeniu ciężkich przypadków ludzkiego syncytialnego wirusa oddechowego, wielu rodzajów gorączki krwotocznej oraz wirusa prostego i półpaśca opryszczka, różne wirusy onkogenne, wirus grypy itp.

Ten preparat został zsyntetyzowany na bazie naturalnego cukru D-rybozy. Mechanizm jego działania jest związany z włączeniem wirusa do cząsteczki zamiast nukleotydów purynowych - poszczególnych cząsteczek, które tworzą łańcuch RNA lub DNA wirusów. Po zintegrowaniu z genomem wirusa, lek powoduje pewną niestabilność jego struktury, powodując różne mutacje. Zmutowany wirus traci swoje właściwości patogenne i staje się podatny na układ odpornościowy i inne leki stosowane równolegle (na przykład peginterferony w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C). Ponadto rybawiryna blokuje polimerazę RNA - enzym bezpośrednio uczestniczący w podziale wirusa, to znaczy w jego reprodukcji. Mechanizm działania terapeutycznego na wirusy zawierające DNA nie jest w pełni zrozumiały.

Rybawiryna jest jednym z leków niezwykle wymagających pod względem stanu pacjenta. Faktem jest, że może znacząco zmienić tempo przemiany materii w organizmie, a także prowadzić do poważnych skutków ubocznych. W związku z powyższym lek ten powinien być podawany wyłącznie na zalecenie specjalisty chorób zakaźnych lub hepatologa, a także powinien mu towarzyszyć regularne monitorowanie określonych parametrów laboratoryjnych. Dzieci i młodzież w wieku do 18 lat, lek jest całkowicie przeciwwskazany ze względu na jaśniejsze skutki uboczne.

Ważne jest, aby pamiętać, że rybawiryna jest absolutnie przeciwwskazana w okresie ciąży i nie jest zalecana do karmienia piersią. W laboratorium wykazano teratogenne działanie leku na płód. Innymi słowy, rybawiryna może powodować zaburzenia w procesie wzrostu i różnicowania tkanek płodu i prowadzić do wrodzonych wad rozwojowych. Ponadto, po leczeniu tym lekiem, zaleca się powstrzymanie się od poczęcia dzieci przez kolejne 7 miesięcy, ponieważ w tym okresie lek nadal znajduje się w ciele pacjenta i może wywoływać efekt teratogenny (prowokacja wad wrodzonych i deformacji) w stosunku do nienarodzonego dziecka.

Lek jest dostępny w postaci tabletek, kapsułek, koncentratów do przygotowania roztworu do podawania dożylnego i domięśniowego, a także kremu do użytku zewnętrznego.

Rodzaje leków, nazwy handlowe analogów, formy uwalniania

Rybawiryna jest dostępna w następujących postaciach dawkowania:

• pigułki;
• kapsułki;
• krem do użytku zewnętrznego;
• koncentrat do sporządzania roztworu do podawania dożylnego.

Tabletki i kapsułki 200 mg stosuje się w leczeniu zarówno dorosłych, jak i dzieci. Ze względu na fakt, że lek ten jest prawie całkowicie wchłaniany z żołądka, jego zastosowanie w tej formie jest wygodne i skuteczne. Zaleca się stosowanie leku z jedzeniem, jeśli to możliwe, zawierającego pewną ilość tłuszczu. Ta funkcja pozwala zmniejszyć utratę leku podczas pierwszego przejścia przez wątrobę.

Krem do użytku zewnętrznego pojawił się stosunkowo niedawno i, zgodnie z zaleceniami producentów, może być stosowany w leczeniu wirusa prostego i półpaśca zarówno w monoterapii (przy użyciu tylko jednego leku), jak iw połączeniu z innymi lekami przeciwwirusowymi.

Koncentrat do przygotowania roztworów do podawania dożylnego może być stosowany wyłącznie w warunkach szpitalnych, ponieważ wraz z wyraźniejszym efektem wynikającym z bezpośredniego spożycia leku do krwiobiegu, preparat może również szybko powodować poważne działania niepożądane. Pod tym względem pozajelitowe podawanie rybawiryny wymaga częstego monitorowania stanu pacjenta i stałych fizjologicznych organizmu.

Rybawirynę można znaleźć na rynku farmaceutycznym pod następującymi nazwami handlowymi:

• Copegus;
• Ribasphere;
• Rebetol;
• Virazol;
• Rybamidyl;
• Ribapeg;
• Trivorin;
• Devirs i inni

Mechanizm działania terapeutycznego leku

Rybawiryna odnosi się do liczby leków, które są prawie całkowicie wchłaniane w początkowych częściach przewodu pokarmowego. Oprócz tego czas trwania leczenia mieści się w zakresie od 24 do 48 tygodni, co jest zdecydowanie dużo. Z obu powyższych powodów głównymi postaciami dawkowania tego środka przeciwwirusowego są tabletki i kapsułki. Można również stosować zawiesiny doustne, ale nie są one powszechnie stosowane. Dożylne podawanie leku odbywa się tylko po raz pierwszy w szpitalu, ponieważ długotrwałe podawanie leku może prowadzić do zapalenia żył, czyli zapalenia żył. Dane na temat terapeutycznego wpływu zewnętrznego stosowania leku nie wystarczą, aby z przekonaniem powiedzieć o jego korzyściach terapeutycznych.

Dlatego główną drogą wejścia rybawiryny do organizmu jest pożywienie. Po wchłonięciu leku w początkowych odcinkach przewodu pokarmowego praktycznie nie wiąże się z białkami osocza, jest transportowany do wątroby, gdzie jest metabolizowany do aktywnych monofosforanów, difosforanów i trifosforanów rybawiryny, a także postaci nieaktywnych. Część leku jest przechowywana bez zmian. Tak więc, pierwsze przejście leku przez wątrobę znacząco zmniejsza biodostępność leku, średnio do 40 - 60%. Innymi słowy, tylko 40–60% całkowitej ilości zastosowanego leku będzie miało pożądany efekt. Jednakże zaobserwowano, że jeśli rybawiryna jest połączona z przyjmowaniem pokarmu, szybkość jej wchłaniania w przewodzie pokarmowym maleje, a do wątroby wpływa wolniej. W związku z tym substancja czynna ma więcej czasu, aby wniknąć w głąb tkanek przed neutralizacją w wątrobie i wywołać efekt gojenia. W rezultacie stosowanie rybawiryny z pokarmem może zwiększyć biodostępność leku nawet o 75% w porównaniu z początkowymi 40 - 60%.

Należy jednak zauważyć, że rybawiryna ma działanie kumulacyjne. Oznacza to, że lek stopniowo gromadzi się w organizmie, zwiększając jego wpływ. Tak więc trifosforan rybawiryny w dużych ilościach gromadzi się w czerwonych krwinkach w czwartym dniu leczenia. Przy dłuższym leczeniu lek znajduje się w płynie mózgowo-rdzeniowym w stężeniu do 67% osocza. W związku z powyższym maksymalny efekt leku rozwija się dopiero po pewnym czasie.

Jak wspomniano wcześniej, rybawiryna jest lekiem przeciwwirusowym. Natychmiastowe działanie przeciwwirusowe rozwija się dzięki trzem mechanizmom.

Pierwszy mechanizm polega na tym, że sam lek i jego metabolity są w stanie zintegrować się z genomem wirusa, zastępując zasady purynowe. Ten mechanizm działania jest ważny tylko dla wirusów, które są oparte na jednoniciowej cząsteczce RNA (rybonukleazie), która przenosi kod genetyczny wirusa. Zmodyfikowany w ten sposób RNA staje się niestabilny i mutuje, tracąc swoje właściwości ochronne i stając się korzystnym celem dla odporności człowieka i jednocześnie przyjmując leki (na przykład peginterferony w leczeniu zapalenia wątroby typu C).

Drugim mechanizmem jest bezpośrednie hamowanie zależnych od RNA polimeraz RNA wirusów, specyficznych enzymów, które zapewniają odczyt kodu genetycznego wirusa, aw rezultacie jego reprodukcji. W rezultacie wirus traci zdolność do reprodukcji. Mechanizm ten działa również wyłącznie z wirusami RNA.

Trzeci mechanizm działania wirusobójczego (ukierunkowanego na zniszczenie wirusa) jest charakterystyczny tylko dla wirusów DNA. Polega ona na zmniejszeniu stężenia GTP (trifosforanu guanozyny), substancji stosowanej w cyklu reprodukcji wirusów jako substratu energetycznego. Niestety, dzięki temu samemu mechanizmowi, toksyczne działanie leku na organizm jest przeprowadzane, ponieważ GTP jest używany przez wiele systemów w procesie metabolizmu komórkowego.

Rybawiryna jest wydalana głównie przez nerki, głównie w postaci metabolitów. Niewielka część wchodzi do moczu w postaci niezmienionej (do 7% po podaniu doustnym i do 19% po podaniu dożylnym). W związku z tym niewydolność nerek jest czynnikiem zmuszającym do zmniejszenia dawki leku, zwiększenia odstępów między jego spożyciem lub całkowitego jego anulowania. Podejmuje się decyzję, koncentrując się na stopniu niewydolności nerek, ocenianej za pomocą klirensu kreatyniny (analiza, która określa poziom funkcji wydalania nerkowego).

Jakie są patologie?

W leczeniu 1, 4, 5 lub 6 genotypów wirusa zapalenia wątroby typu C przepisuje się 15 mg / kg na dobę w 2 dawkach.

Podczas leczenia genotypu 2 lub 3 wirusa zapalenia wątroby typu C optymalna dawka wynosi 800 mg na dobę, także w 2 dawkach.

Pożądane jest połączenie stosowania leku z posiłkiem zawierającym tłuszcze zwierzęce lub roślinne.

Czas trwania leczenia zależy od ciężkości choroby i odpowiedzi na eradykację (całkowite usunięcie z organizmu) wirusa. Średnio wynosi 24 do 48 tygodni.

W leczeniu ostrego zapalenia wątroby typu C stosuje się zwiększone dawki leku.

Pacjentom z genotypem 1 wirusa zapalenia wątroby typu C i masie ciała mniejszej niż 75 kg przepisuje się 1000 mg na dobę, podzielone na 2 dawki.

Podczas leczenia pacjentów o masie ciała powyżej 75 kg, 1200 mg przepisuje się 2 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi 12 - 24 - 48 tygodni.

Przy genotypie 2 lub 3 optymalna dawka wynosi 800 mg na dobę w 2 dawkach, niezależnie od masy ciała pacjenta. Czas trwania leczenia wynosi 12-24 tygodnie.

Jak używać leku?

Sposób wprowadzenia leku do organizmu określa lekarz w każdym przypadku. Dożylne podawanie rybawiryny przeprowadza się głównie w przypadku wirusowej gorączki krwotocznej lub w przypadku niezdolności do podania leku do środka. Zewnętrznie rybawirynę stosuje się raczej rzadko, ponieważ stosowano ją stosunkowo niedawno w leczeniu wirusa opryszczki zwykłej i półpaśca, a dane dotyczące jej skuteczności nie zostały jeszcze dostatecznie uzyskane.

Najczęściej stosuje się doustnie rybawirynę w postaci tabletek i kapsułek, ponieważ ta forma pozwala na wygodne dawkowanie leku i nie powoduje problemów z jego przedłużonym stosowaniem, jak w przypadku wstrzyknięć dożylnych, które mogą prowadzić do zapalenia żył. Ponadto biodostępność rybawiryny przy przedłużonym spożyciu stale wzrasta i osiąga wartość wymaganą dla trwałego efektu terapeutycznego.

Jedną z cech przyjmowania tego leku jest jego preferowane zastosowanie w połączeniu z pokarmem zawierającym stosunkowo dużą ilość tłuszczu. Ten stan zapewnia dłuższe wchłanianie leku w żołądku, zmniejsza szybkość jego metabolizowania w wątrobie, aw konsekwencji zwiększa jego biodostępność.

Standardowe dawki leku są opracowane tylko do leczenia ostrego i przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C różnych genotypów.
W leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C 1, 4, 5 lub 6 genotypów pacjentowi przepisuje się 15 mg / kg / dobę w 2 dawkach podzielonych przez 24–48 tygodni.
W leczeniu genotypów dawka dobowa 2 lub 3 wynosi 800 mg, również podzielona na 2 dawki i przyjmowana w ciągu 24 - 48 tygodni.

Leczenie ostrego zapalenia wątroby zależy również od genotypu.
Z genotypem wirusa 1 i masą ciała mniejszą niż 75 kg, przepisuje się 1000 mg na dzień, podzielone na 2 dawki na 24–48 tygodni.
Przy masie ciała powyżej 75 kg, 1200 mg na dobę jest przepisywane w 2 dawkach przez 24 do 48 tygodni.
Z genotypem 2 lub 3 dawek leku wynosi 800 mg na dobę w 2 dawkach, niezależnie od masy ciała pacjenta. Czas trwania leczenia wynosi od 12 do 24 tygodni.

W trakcie leczenia konieczne jest regularne pobieranie krwi do ogólnej analizy, badań wątroby, oceny klirensu kreatyniny i składu elektrolitów. Jeśli to konieczne, wykonaj elektrokardiogram i określ poziom TSH (hormonu stymulującego tarczycę - hormonu tarczycy). Badania te są niezbędne do kontrolowania skutków ubocznych leku.

Pacjenci z niewydolnością nerek otrzymują indywidualny schemat i dawkę leku. Niewydolność wątroby praktycznie nie zmienia metabolizmu leku, dlatego jeśli jest obecna, leczenie nie musi być dostosowywane.

Ponieważ lek jest odkładany w tkankach i całkowicie usuwany z organizmu przez długi czas, poczęcie dzieci jest absolutnie nie do przyjęcia przed 7 miesiącami od ostatniej dawki leku. Ponadto, jeśli stosunek płciowy ma miejsce między pacjentem leczonym rybawiryną a kobietą w ciąży, obecność prezerwatywy jest warunkiem koniecznym. Faktem jest, że płyn nasienny partnera zawiera wystarczającą ilość cząsteczek rybawiryny, aby przeniknąć przez błonę śluzową pochwy lub innego partnera do krwi i wywołać działanie teratogenne na rozwijający się płód. Kiedy karmienie piersią w czasie leczenia dziecka musi zostać przeniesione na sztuczne karmienie.

Przeciwwskazania

Rybawiryna jest dość agresywnym lekiem w stosunku do narządów i układów pacjenta i często może powodować zakłócenia w pracy. W związku z tym, jak również z niektórymi cechami jego metabolizmu, istnieją względne i bezwzględne przeciwwskazania do stosowania tego leku.

Względne przeciwwskazania do stosowania rybawiryny to:

• niekontrolowane nadciśnienie tętnicze;
• zaawansowany wiek;
• autoimmunologiczne zapalenie tarczycy;
• autoimmunologiczne zapalenie wątroby;
• zdekompensowana marskość wątroby;
• karmienie piersią dziecka (musi zostać zamienione na sztuczne karmienie).

Bezwzględne przeciwwskazania do stosowania rybawiryny to:

• terminalna niewydolność nerek;
• ciąża;
• dzieci do 18 lat;
• niedokrwistość;
• hemoglobinopatie (talasemia, anemia sierpowata);
• niewyrównana niewydolność serca.

Możliwe skutki uboczne

Rybawiryna może prowadzić do zaburzeń układu nerwowego, układu sercowo-naczyniowego, układu krwionośnego, układu oddechowego, górnych dróg oddechowych, poziomów hormonów, przewodu pokarmowego, układu moczowego, jak również tolerancji immunologicznej. Istnieją inne skutki uboczne spowodowane wspólnym naruszeniem kilku systemów jednocześnie.

Działania niepożądane występują dość często, ponieważ czas stosowania leku czasami osiąga prawie cały rok, a jeśli to konieczne, leczenie należy powtórzyć. Ponadto lek ma pewien negatywny wpływ na wszystkie komórki organizmu, ponieważ jest to jego mechanizm niszczenia wirusów.

Naruszenia centralnego układu nerwowego mogą być:

• ciężka słabość;
• zawroty głowy;
• bóle głowy;
• bezsenność;
• depresja;
• wewnętrzny niepokój;
• drażliwość itp.

Naruszeniami układu sercowo-naczyniowego mogą być:

• różne rodzaje arytmii;
• wzrosty ciśnienia krwi;
• dusznica bolesna itp.

Naruszeniem układu krwiotwórczego może być:

• hemoliza (zniszczenie czerwonych krwinek - czerwonych krwinek);
• leukopenia (zmniejszenie liczby leukocytów we krwi - białych krwinek);
• neutropenia (zmniejszenie liczby neutrofili we krwi - jeden z typów leukocytów);
• granulocytopenia (zmniejszenie liczby neutrofili, eozynofili i bazofilów we krwi, prowadzące do zmniejszenia odporności);
• małopłytkowość (zmniejszenie liczby płytek krwi, prowadzące do zmniejszenia krzepliwości krwi);
• niedokrwistość aplastyczna (zmniejszenie szybkości tworzenia się w szpiku kostnym wszystkich komórkowych elementów krwi).

Naruszeniem układu oddechowego może być:

• zapalenie zatok (zapalenie zatok przynosowych - zapalenie zatok, zapalenie zatok, zapalenie sitowe itp.);
• nieżyt nosa (zapalenie błony śluzowej nosa);
• zapalenie gardła;
• zapalenie oskrzeli;
• rzadko zapalenie płuc z ogólnym spadkiem odporności.

Interakcja z innymi lekami

Interakcje leków z rybawiryną mogą mieć miejsce zarówno podczas leczenia tym lekiem, jak iw ciągu 2 miesięcy od momentu odstawienia.

Biodostępność leku wzrasta wraz z jego użyciem w połączeniu z żywnością, zawartość tłuszczu jest wysoka. Zmniejszona biodostępność występuje w przypadku skojarzonego stosowania rybawiryny z symetykonem, a także leków zobojętniających na bazie soli magnezu i glinu. Rybawiryna zmniejsza usuwanie didanozyny z organizmu, co często prowadzi do zwiększenia jej stężenia i przedawkowania.

Według przeprowadzonych badań rybawiryna zmniejsza skuteczność takich leków w leczeniu HIV, jak stawudyna, zydowudyna i lamiwudyna, co prowadzi do zwiększenia liczby wirionów (pełnej jednostki wirusa) we krwi.

Przybliżony koszt leków

Który z analogów rybawiryny jest najbardziej skuteczny?

Dzisiaj można z pewnością stwierdzić, że większość (co najmniej 95%) analogów rybawiryny to preparaty wysokiej jakości o równie wysokim stopniu skuteczności.

W dziedzinie medycyny istnieje opinia, że ​​oryginalne leki są lepsze i bardziej jakościowe niż tzw. Leki generyczne. Oryginalne leki to te, które zostały opracowane i zsyntetyzowane w oparciu o konkretną firmę farmaceutyczną. Firmy te mają patent na ten lek, który przez okres od 5 do 10 lat zakazuje konkurującym firmom produkcji tej samej substancji. Po tym okresie firma farmaceutyczna, która wynalazła lek, ujawnia wzór substancji i pewne zalecenia dotyczące jej wytwarzania. Zgodnie z tymi zaleceniami konkurencyjne firmy sporządzają kopie oryginalnej substancji, zwane lekami generycznymi. Generics, bez wątpienia, mają lecznicze działanie, jednak często mniej wyraźne niż oryginalny lek. Powodem jest fakt, że firma, która jest właścicielem patentu na wynalazek, nie chcąc rozstać się z wiodącą pozycją w zakresie jakości, a tym samym sprzedaży leku, ukrywa kilka ważnych punktów bezpośrednio związanych z mechanizmem produkcji niezbędnej substancji chemicznej. W ten sposób różnica w jakości pomiędzy oryginalnym lekiem a analogiem wzrasta o kolejne 5 do 10 lat, aż konkurencyjne firmy ulepszą technologię tworzenia leku i doprowadzą go do poziomu oryginalnego leku. W rezultacie okazuje się, że warunkowo pierwsze 10 - 20 lat od momentu ogłoszenia leku, jego oryginalna wersja jest lepszej jakości niż jego odpowiedniki. W przyszłości ta różnica jest wygładzona, a jakość analogów nie jest gorsza od oryginału.

Od czasu odkrycia rybawiryny minęło co najmniej 40 lat. Oznacza to, że większość jego analogów to leki wysokiej jakości. Niemniej jednak istnieje, choć nieistotne, ryzyko uzyskania, szczerze mówiąc, podróbki, która w najlepszym razie nie szkodzi pacjentowi. Aby ograniczyć to ryzyko do minimum, zaleca się kupowanie leków w sieciach aptek, które działają już od dłuższego czasu i zyskały pozytywną reputację. Takie apteki z reguły współpracują z zaufanymi dostawcami i prawie nigdy nie dopuszczają do obrotu wadliwych towarów.

Czy wirusowe zapalenie wątroby typu C może być leczone rybawiryną?

Rybawiryna jest jednym z leków, które zgodnie z najnowszymi zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia są stosowane w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C. Należy jednak zauważyć, że leczenie wyłącznie tym lekiem może znacząco zmniejszyć stężenie wirusa we krwi, ale nie całkowicie go zniszczyć.

Wirus zapalenia wątroby typu C wykorzystuje jednoniciową cząsteczkę RNA (kwas rybonukleinowy) jako nośnik informacji genetycznej. Cząsteczka ta znajduje się w centrum wirusa i jest chroniona przez mocną skorupę, zwaną kapsydem. Capsid chroni wirusa przed zniszczeniem przez przeciwciała - mediatory układu odpornościowego organizmu. W komórkach wątroby wirusowy RNA jest uwalniany do swojego wewnętrznego środowiska i wykorzystuje własne enzymy komórkowe do budowy enzymów. W przyszłości, przy pomocy enzymów, wirus reprodukuje miliony podobnych organizmów, wykorzystując energię i plastyczne zasoby komórki. Gdy zasoby te wysychają, a wiriony (strukturalna jednostka wirusa) wypełniają wewnętrzną przestrzeń komórki, te ostatnie niszczą ścianę komórkową od wewnątrz, są uwalniane do przestrzeni międzykomórkowej i są zasiedlane w nowej zdrowej komórce. Cykl ten powtarza się kilka razy, za każdym razem powodując zniszczenie tkanki wątroby.

Przerwanie tego łańcucha patogenetycznego jest możliwe poprzez zniszczenie wirusa. Rybawiryna może zniszczyć wirusa za pomocą dwóch mechanizmów. Pierwszy mechanizm obejmuje włączenie cząsteczek leku do RNA wirusa zamiast nukleotydów purynowych (dwa z czterech typów dużych cząsteczek, które tworzą genom wirusowy kodowany w RNA). Równocześnie stabilność wirusa maleje, reprodukuje się wolniej, siła kapsydu spada i staje się otwartym celem dla układu odpornościowego i leków podawanych równolegle. W tym przypadku mówimy o pegylowanych interferonach z bezpośrednim działaniem wirusobójczym (mających na celu zniszczenie wirusa). Innymi słowy, rybawiryna wielokrotnie zwiększa wrażliwość wirusa na leczenie interferonami. Drugim mechanizmem działania rybawiryny jest blokowanie wirusowej polimerazy RNA, enzymu, który bezpośrednio tworzy jej kopie. Dzięki temu mechanizmowi liczba wirionów i kliniczna aktywność wirusa, a co za tym idzie wywołany przez niego proces zapalny, są znacznie zmniejszone.

Istnieje co najmniej 6 genotypów wirusa zapalenia wątroby typu C, z których każdy ma swoje specyficzne położenie geograficzne. Każdy z genotypów ma swoje charakterystyczne cechy kliniczne i odpowiedź na leczenie. Zatem 1, 4, 5 i 6 genotypów mają bardziej agresywny przebieg i słabą odpowiedź na leczenie, podczas gdy 2 i 3 genotypy są leczone skuteczniej. Pod warunkiem, że tempo zniszczenia wirusa przewyższy tempo jego reprodukcji, stopniowo nastąpi całkowite wyeliminowanie tego wirusa. Jeśli aktywność wirusa przekroczy potencjał interwencji medycznej, nie będzie lekarstwa.

Czy potrzebuję recepty na zakup rybawiryny?

Aby kupić rybawirynę, musisz otrzymać receptę od lekarza. Wynika to z faktu, że nie wszyscy pacjenci są świadomi stopnia szkody, jaką mogą wyrządzić sobie, nie wiedząc o negatywnych aspektach przyjmowania tego leku.

Rybawiryna działa toksycznie na wszystkie układy ciała. Efekt ten jest szczególnie niebezpieczny dla osób, które mają różne ostre lub przewlekłe patologie narządów wewnętrznych.

Następujące kategorie osób powinny przyjmować rybawirynę ze szczególną ostrożnością:

• pacjenci z przewlekłą chorobą serca;
• pacjenci z przewlekłą chorobą wątroby;
• pacjenci z patologiami nerek i układu moczowego;
• pacjenci z patologiami przewodu pokarmowego (GIT);
• osoby z depresją i tendencjami samobójczymi.

Biorąc rybawirynę razem z innymi lekami przeciwwirusowymi, hamuje ich fosforylację (jeden z etapów neutralizacji w wątrobie), zmniejszając w ten sposób ich skuteczność, co prowadzi do wzrostu stężenia wirusa w osoczu.

Innym powodem sprzedaży rybawiryny tylko na receptę jest jej działanie teratogenne (prowadzące do zaburzeń rozwojowych) na płód w czasie ciąży. Ponadto, w ciągu 7 miesięcy po zakończeniu leczenia rybawiryną podczas tworzenia gamet (męskich i żeńskich komórek rozrodczych, czyli komórki jajowej i plemników), mogą wystąpić nieprawidłowości genetyczne.

Rybawirynę należy zatem sprzedawać wyłącznie na receptę, ponieważ lekarz musi wziąć pod uwagę stan fizyczny i psychiczny pacjenta przy wydawaniu recepty i ostrzegać o możliwych konsekwencjach przyjmowania rybawiryny. Ponadto lekarz może wyjaśnić pacjentowi, że należy unikać poczęcia dziecka i zastosować metody ochrony przed ciążą w trakcie i po leczeniu rybawiryną.

Czy mogę podawać rybawirynę dzieciom?

Rybawiryna jest absolutnie przeciwwskazana u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Należy jednak wprowadzić poprawkę, że przeciwwskazane jest jedynie systemowe stosowanie tego leku przez dzieci. W niektórych krajach ustanowiono praktykę podawania inhalacji rybawiryny za pomocą krótkich kursów w leczeniu niektórych odmian wirusowego zapalenia płuc i zapalenia oskrzelików. Zewnętrzne stosowanie rybawiryny w postaci kremu również nie ma ograniczeń wiekowych.

Rybawiryna jest przeciwwskazana u pacjentów w wieku poniżej 18 lat, ponieważ jej mechanizm działania jest związany z hamowaniem pewnych układów enzymatycznych zdrowego organizmu. Ta cecha przyczynia się do pojawienia się licznych skutków ubocznych narządów i układów, zwłaszcza tych wyrażanych w rosnącym organizmie. Ponadto głównym zastosowaniem rybawiryny jest leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu C, w którym czas trwania leczenia liczony jest w miesiącach. W tak długim okresie prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych u pacjentów poniżej 18 roku życia zbliża się do 100%. Tak więc wynikające z tego szkody w leczeniu rybawiryny w tej kategorii pacjentów przewyższają oczekiwaną korzyść, więc jej stosowanie jest niewłaściwe.

Oczekiwane skutki uboczne tego leku podczas leczenia dzieci i młodzieży to:

• ciężka niedokrwistość;
• zmniejszona krzepliwość krwi;
• ucisk immunitetu;
• powiązane infekcje bakteryjne i grzybicze;
• niewydolność nerek i wątroby itp.

Jednak w niektórych krajach istnieją praktyki podawania rybawiryny dzieciom poprzez inhalację. Trudno powiedzieć o stosunku skuteczności do skutków ubocznych, ponieważ nie przeprowadzono kontrolowanych badań w tym kierunku. Statystyki tej metody leczenia również nie są szczególnie wiarygodne, ponieważ wyniki mogą być fałszywe z powodu małej liczby udokumentowanych obserwacji. Teoretycznie możemy założyć, że krótkie kursy trwające 3-5 dni z wyznaczeniem małych dawek w postaci inhalacji działają wyłącznie lokalnie, bez tworzenia wysokiego stężenia leku we krwi. W związku z tym nie należy oczekiwać wyraźnych ogólnoustrojowych działań niepożądanych i teoretycznie lek nie powinien szkodzić.

Jednak pytanie, czy lek pomoże w tym spotkaniu, pozostaje otwarte. Rybawiryna jest szczególnie aktywna przeciwko wielu wirusom zawierającym RNA, ale ma niewielkie zastosowanie w leczeniu zawierających DNA. Niezwykle trudno jest określić szacowany typ wirusa na podstawie objawów klinicznych, a przeprowadzenie specjalnych metod diagnostycznych zajmuje niedopuszczalnie długi czas. W tej sytuacji lek jest często przepisywany empirycznie (to znaczy na podstawie danych eksperymentalnych i statystyk). Głównym obszarem stosowania rybawiryny w postaci inhalacji jest wirusowe zapalenie oskrzelików i ciężkie zapalenie płuc, w którym lek jest stosowany jako środek pomocniczy.

Aerozol wziewny można uzyskać na różne sposoby w celu inhalacji przez pacjenta lub wymuszonego oddychania za pomocą wentylatora (wentylacja mechaniczna). Stężenie leku we wdychanym powietrzu powinno wynosić 180 - 200 mg na 1 litr powietrza. Czas trwania zabiegu waha się od 12 do 18 godzin dziennie. Przebieg leczenia nie powinien trwać dłużej niż 5-7 dni.

Nie zapominaj o stosowaniu rybawiryny w skórze. Według ostatnich badań w dziedzinie dermatologii i wenerologii lek ten jest bardzo aktywny przeciwko wirusowym chorobom skóry. Skutki uboczne tej metody aplikacji są minimalne nawet u dzieci.

Czy mogę stosować rybawirynę w czasie ciąży?

Ciąża jest uważana za ostateczne przeciwwskazanie do stosowania i podawania rybawiryny.

W badaniach na zwierzętach udowodniono jego działanie teratogenne (powodujące zaburzenia rozwojowe), dlatego rybawirynę klasyfikuje się jako leki kategorii ryzyka FDA dla płodu (system klasyfikacji leków oparty na ich wpływie na organizm ludzki).

Ryzyko kategorii X dla płodu oznacza, że ​​podczas stosowania tego leku w czasie ciąży wykryto patologie rozwoju płodu płodu lub udowodniono możliwość jego szkodliwego wpływu na płód ludzki. W rezultacie hipotetyczne ryzyko dla płodu wynikające ze stosowania rybawiryny przeważa nad możliwym pozytywnym skutkiem leczenia kobiety w ciąży.

Przepisanie rybawiryny kobiecie jest możliwe dopiero po przeprowadzeniu szybkiego testu na obecność ciąży z obowiązkowym otrzymaniem wiarygodnego wyniku negatywnego. Chora kobieta w wieku rozrodczym i jej partner powinni stosować skuteczne metody ochrony antykoncepcyjnej przez cały okres leczenia przeciwwirusowego i 4–5 miesięcy po jego zakończeniu.

Preferowaną i najbardziej fizjologiczną metodą ochrony przed niechcianą ciążą jest stosowanie hormonalnej metody antykoncepcyjnej w połączeniu z metodą barierową (stosowanie złożonych hormonalnych środków antykoncepcyjnych w połączeniu z prezerwatywami).

Zaleca się, aby chorzy biorący udział w leczeniu rybawiryną i ich partnerzy w wieku rozrodczym stosowali skuteczną ochronę antykoncepcyjną przez cały okres i pod koniec tego okresu, przez co najmniej sześć miesięcy.

W trakcie leczenia przeciwwirusowego kobieta powinna co miesiąc przeprowadzać szybkie testy ciążowe, aby wyeliminować możliwość zajścia w ciążę, a tym samym zminimalizować ryzyko dla płodu.

Po otrzymaniu pozytywnego wyniku testu zaleca się, aby kobieta natychmiast skontaktowała się z kompetentnym specjalistą, który powinien szczegółowo poinformować pacjenta o hipotetycznym niepożądanym działaniu rybawiryny na płód.

Instrukcja użytkowania RIBAVIRIN-SZ (RIBAVIRIN-SZ)

Posiadacz certyfikatu rejestracyjnego:

Informacje kontaktowe:

Forma dawkowania

Forma uwalniania, opakowanie i skład Ribavirin-Sz

Twarde kapsułki żelatynowe, rozmiar nr 0, biały; zawartość kapsułek jest biała lub biała z żółtawym odcieniem.

Substancje pomocnicze: laktoza jednowodna (cukier mleczny) - 96 mg, koloidalny dwutlenek krzemu (aerozol) - 2 mg, stearynian magnezu - 2 mg.

Skład korpusu kapsułki: dwutlenek tytanu, żelatyna.
Skład czapki kapsułki: dwutlenek tytanu, żelatyna.

10 szt. - pakiety komórek konturowych (3) - opakowania kartonowe.
10 szt. - pakiety komórek konturowych (6) - opakowania kartonowe.
10 szt. - Pakiety komórek konturowych (12) - opakowania kartonowe.
30 sztuk - puszki polimerowe (1) - opakowania kartonowe.
30 sztuk - butelki polimerowe (1) - pakuje karton.
60 szt. - puszki polimerowe (1) - opakowania kartonowe.
60 szt. - butelki polimerowe (1) - pakuje karton.
120 szt. - puszki polimerowe (1) - opakowania kartonowe.
120 szt. - butelki polimerowe (1) - pakuje karton.

Działanie farmakologiczne

Rybawiryna jest syntetycznym analogiem nukleozydowym o wyraźnym działaniu przeciwwirusowym. Ma szerokie spektrum aktywności przeciwko różnym wirusom DNA i RNA.

Rybawiryna łatwo przenika do komórek dotkniętych wirusem i jest szybko fosforylowana przez wewnątrzkomórkową kinazę adenozynową do metabolitów mono-, di- i trifosforanowych. Te metabolity, zwłaszcza rybawirintrifosfat, wykazują wyraźną aktywność przeciwwirusową.

Mechanizm działania rybawiryny nie jest wystarczająco jasny. Wiadomo jednak, że rybawiryna hamuje dehydrogenazę monofosforanu inozyny (IMP), efekt ten prowadzi do wyraźnego obniżenia poziomu wewnątrzkomórkowego trifosforanu guanozyny (GTP), któremu z kolei towarzyszy zahamowanie syntezy wirusowego RNA i białek specyficznych dla wirusa. Rybawiryna hamuje replikację nowych wirionów, co zmniejsza obciążenie wirusem. Rybawiryna selektywnie hamuje syntezę wirusowego RNA bez hamowania syntezy RNA w normalnie funkcjonujących komórkach.

Rybawiryna jest skuteczna przeciwko wielu wirusom DNA i RNA. Wirusy DNA najbardziej podatne na rybawirynę to: wirusy opryszczki pospolitej, wirusy ospy, wirus choroby Marka. Wirusy DNA niewrażliwe na rybawirynę to: wirus ospy wietrznej, wirus pseudo-wścieklizny, wirus krowianki. Najbardziej wrażliwe na wirusy rybawiryny RNA są: wirusy grypy A, B, paramyksowirusy (paragrypa, świnka, choroba Newcastle), reowirusy, onkogenne wirusy RNA. Niewrażliwe na rybawirynę wirusy RNA to: enterowirusy, wirusy rinowirusów, wirus zapalenia mózgu w lesie Semliki.

Rybawiryna wykazuje aktywność przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu C (HCV). Mechanizm działania rybawiryny przeciwko HCV nie jest w pełni zrozumiały. Zakłada się, że rybawirintrifosfat, który gromadzi się podczas fosforylacji, konkurencyjnie tłumi tworzenie trifosforanu guanozyny, zmniejszając w ten sposób syntezę wirusowego RNA. Uważa się również, że mechanizm synergistycznego działania rybawiryny i interferonu alfa przeciwko HCV wynika ze zwiększonej fosforylacji rybawiryny przez interferon.

Farmakokinetyka

Po połknięciu rybawiryna jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego. Ponadto jego biodostępność wynosi ponad 45%. Czas dotrzeć do C_max w osoczu - od 1 do 1,5 h. Czas osiągnięcia terapeutycznego stężenia w osoczu zależy od wartości minutowej objętości krwi. Średnia C_max w osoczu około 5 µmol / l pod koniec 1 tygodnia stosowania w dawce 200 mg co 8 godzin i około 11 µmol / l pod koniec 1 tygodnia stosowania w dawce 400 mg co 8 godzin Po przyjęciu pojedynczej dawki z dietą zawierającą tłuszcz, farmakokinetyka rybawiryny zmiany znacząco (AUC i C_max wzrost o 70%).

Rybawiryna jest rozprowadzana w osoczu, wydzielanie błony śluzowej dróg oddechowych i krwinek czerwonych. Duża ilość rybawirintrifosfatu gromadzi się w krwinkach czerwonych, osiągając plateau o 4 dni i utrzymując się przez kilka tygodni po podaniu. Okres półtrwania wynosi 3,7 godziny_d - 647-802 l. W zamian, rybawiryna gromadzi się w osoczu w dużych ilościach. Stosunek biodostępności (AUC) do dawki powtarzanej i pojedynczej wynosi 6. Znaczne stężenie rybawiryny (ponad 67%) można znaleźć w płynie mózgowo-rdzeniowym po długotrwałym stosowaniu. Lekko wiąże się z białkami osocza.

Rybawiryna ulega fosforylacji w komórkach wątroby do aktywnych metabolitów mono-, di- i trifosforanowych, które są następnie metabolizowane do 1,2,4-triazolokarboksyamidu (hydroliza amidu do kwasu trikarboksylowego i deriboksylacja z wytworzeniem triazolowego metabolitu karboksylowego).

Rybawiryna jest wydalana z organizmu powoli. T_1/2 po pojedynczej dawce 200 mg wynosi od 1 do 2 godzin - od osocza do 40 dni - od czerwonych krwinek. Po zakończeniu aplikacji kursu T_1/2 około 300 godzin Rybawiryna i jej metabolity są wydalane głównie przez nerki, tylko około 10% jest wydalane przez jelita. W postaci niezmienionej około 7% rybawiryny jest eliminowane w ciągu 24 godzin, a około 10% w ciągu 48 godzin.

Farmakokinetyka w specjalnych grupach pacjentów

U pacjentów z niewydolnością nerek, AUC i C_max rybawiryna wzrasta, ze względu na zmniejszenie prawdziwego klirensu.

U pacjentów z niewydolnością wątroby (klasa A, B i C w skali Child-Pugh) farmakokinetyka rybawiryny nie zmienia się.

Wskazania Ribavirin-Sz

Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C (w połączeniu z interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b):

• u pacjentów pierwotnych, którzy nie byli wcześniej leczeni interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b;
• podczas zaostrzenia po przebiegu monoterapii interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b;
• u pacjentów opornych na monoterapię interferonem alfa-2b lub peginterferonem alfa-2b.

Rybawiryna - instrukcje stosowania, analogi, recenzje i formy uwalniania (kapsułki i tabletki 200 mg) leku do skojarzonego leczenia przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C w połączeniu z interferonem alfa u dorosłych, dzieci i podczas ciąży

W tym artykule możesz przeczytać instrukcje dotyczące stosowania leku Ribavirin. Przedstawiono opinie odwiedzających witrynę - konsumentów tego leku, a także opinie lekarzy specjalistów na temat stosowania rybawiryny w ich praktyce. Duża prośba o bardziej aktywne dodawanie opinii na temat leku: lek pomógł lub nie pomógł pozbyć się choroby, jakie powikłania i skutki uboczne zaobserwowano, być może nie stwierdzone przez producenta w adnotacji. Analogi rybawiryny w obecności dostępnych analogów strukturalnych. Stosować w leczeniu skojarzonym przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C w połączeniu z interferonem alfa u dorosłych, dzieci, a także podczas ciąży i karmienia piersią.

Rybawiryna jest środkiem przeciwwirusowym. Szybko wchodzi do komórek i działa w komórkach zakażonych wirusem. Wewnątrzkomórkowa rybawiryna jest łatwo fosforylowana przez kinazę adenozynową do metabolitów mono-, di- i trifosforanowych. Trifosforan rybawiryny jest silnym kompetytywnym inhibitorem dehydrogenazy monofosforanu inozyny, polimerazy RNA wirusa grypy i informacyjnego RNA transferazy guanylilowej, ten ostatni przejawia się hamowaniem procesu powlekania błoną informacyjną RNA. Te różnorodne efekty prowadzą do znacznego zmniejszenia ilości wewnątrzkomórkowego trifosforanu guanozyny, jak również hamowania syntezy wirusowego RNA i białka. Rybawiryna hamuje replikację nowych wirionów, co zmniejsza obciążenie wirusem, selektywnie hamuje syntezę wirusowego RNA, bez tłumienia syntezy RNA w normalnie funkcjonujących komórkach.

Najbardziej aktywne przeciwko wirusom DNA - wirus syncytium nabłonka oddechowego, wirusy opryszczki zwykłej typu 1 i 2 (opryszczka zwykła), adenowirusy, CMV, wirusy ospy, choroba Marka; Wirusy RNA - wirusy grypy A, B, paramyksowirusy (paragrypa, epidemiczne zapalenie ślinianki przyusznej, choroba undomestrophycitis), reowirusy, arenawirusy (wirus gorączki Lassa, gorączka krwotoczna Boliwii), bunyawirusy (wirus Rift, wirus Rift, wirus Id, Idr, Idr, wirus IdrArp). (wirus gorączki krwotocznej z zespołem nerkowym lub płucnym) paramyksowirusy, onkogenne wirusy RNA.

Podczas leczenia gorączki krwotocznej z zespołem nerkowym, zmniejsza nasilenie choroby, skraca czas trwania objawów (gorączka, skąpomocz, ból okolicy lędźwiowej, brzucha, bólu głowy), poprawia laboratoryjne wskaźniki czynności nerek, zmniejsza ryzyko powikłań krwotocznych i niekorzystny wynik choroby.

Wirusy DNA są niewrażliwe na rybawirynę - wirus ospy wietrznej, wirus pseudo-wścieklizny, ospa wietrzna; Wirusy RNA - enterowirusy, rinowirusy, wirus zapalenia mózgu w lesie Semliki.

Skład

Zaróbki rybawiryny +.

Farmakokinetyka

Po podaniu doustnym rybawiryna jest łatwo i prawie całkowicie wchłaniana z przewodu pokarmowego. Bezwzględna biodostępność wynosi około 45-65%, co najwyraźniej jest związane z metabolizmem podczas „pierwszego przejścia” przez wątrobę. Rybawiryna nie wiąże się z białkami osocza. Rybawiryna jest metabolizowana przez odwracalną fosforylację i rozszczepienie, deribosylację i hydrolizę amidu z utworzeniem triazolowego metabolitu karboksylowego. Wydalanie rybawiryny z organizmu jest powolne. Rybawiryna i jej metabolity - triazolokarboksyamid i kwas triazolokarboksylowy - są wydalane z moczem. Tylko około 10% dawki jest wydalane z kałem.

Po spożyciu pojedynczej dawki leku, wraz z pokarmem o dużej zawartości tłuszczu, biodostępność rybawiryny wzrosła (Cmax i AUC wzrosły o 70%). Najwyraźniej jest to spowodowane spowolnieniem transportu rybawiryny lub zmianą pH treści żołądkowej. Znaczenie tego zjawiska dla kliniki nie jest zdefiniowane. Niemniej jednak, aby osiągnąć maksymalne stężenie rybawiryny w osoczu krwi, zaleca się przyjmowanie leku z jedzeniem.

Wskazania

W ramach terapii skojarzonej z interferonem alfa-2b:

• nawrót przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu C u pacjentów w wieku powyżej 18 lat, uprzednio leczonych interferonem alfa o przedłużonym działaniu (normalizacja ALT do końca cyklu leczenia);
• przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C, potwierdzone histologicznie, wcześniej nieleczone, bez oznak dekompensacji czynności wątroby, ze zwiększoną ALT, seropozytywnością wobec wirusa zapalenia wątroby typu C, w obecności zwłóknienia lub wyraźnej aktywności zapalnej.

Do stosowania wziewnego: leczenie szpitalne niemowląt i małych dzieci cierpiących na ciężkie zakażenia dolnych dróg oddechowych spowodowane przez syncytium wirusa oddechowego.

Formy wydania

Tabletki 200 mg.

Instrukcje użytkowania i schemat dawkowania

Lek przyjmuje się doustnie w dawce 1-1,2 g na dobę, podzielonej na 2 dawki (rano i wieczorem). Dawka zależy od masy ciała pacjenta. Przy masie ciała 75 kg i niższej lek jest przepisywany w dawce dobowej 1 g na 2 dawki: 2 kapsułki 200 mg rano i 3 kapsułki 200 mg wieczorem; przy masie ciała powyżej 75 kg dawka dobowa wynosi 1,2 g na 2 dawki: 3 kapsułki 200 mg rano i 3 kapsułki 200 mg wieczorem.

Czas trwania leczenia zależy od przebiegu klinicznego choroby.

Zalecany czas trwania leczenia pacjentów z nawrotem choroby po wcześniejszym leczeniu wynosi 6 miesięcy, a dla pacjentów nieleczonych co najmniej 24 tygodnie. W tym drugim przypadku leczenie należy przedłużyć o kolejne 24 tygodnie (łącznie do 48 tygodni) u pacjentów z wirusem genotypu 1, którzy mieli wysokie stężenie wirusa zapalenia wątroby typu C we krwi przed rozpoczęciem leczenia, i do końca pierwszych 24 tygodni leczenia wirusem RNA zapalenie wątroby typu C przestało być wykrywane.

Efekty uboczne

• redukcja hemoglobiny z powodu hemolizy;
• łagodna niedokrwistość, leukopenia, granulocytopenia, może wystąpić małopłytkowość;
• możliwe naruszenie funkcji tarczycy (zmiana zawartości TSH);
• wysypka skórna;
• pokrzywka;
• obrzęk naczynioruchowy;
• skurcz oskrzeli;
• anafilaksja;
• niedociśnienie;
• zmiana parametrów laboratoryjnych.

Przeciwwskazania

• ciężka choroba serca (w tym postacie niestabilne i oporne na leczenie) w okresie do 6 miesięcy przed rozpoczęciem leczenia rybawiryną;
• choroba tarczycy oporna na leczenie;
• hemoglobinopatie (w tym talasemia, anemia sierpowata);
• przewlekła niewydolność nerek (CC poniżej 50 ml / min), ciężka depresja, myśli samobójcze lub próba samobójcza (w tym historia);
• ciężkie zaburzenia czynności wątroby lub zdekompensowana marskość wątroby;
• choroby autoimmunologiczne (w tym autoimmunologiczne zapalenie wątroby);
• ciąża;
• okres laktacji;
• Nadwrażliwość na rybawirynę i inne składniki leku.

Stosować w czasie ciąży i laktacji

Stosowanie leku Ribavirin w czasie ciąży i laktacji (karmienie piersią) jest przeciwwskazane.

Nie należy rozpoczynać leczenia rybawiryną do czasu uzyskania negatywnego wyniku testu ciążowego, który należy przeprowadzić bezpośrednio przed rozpoczęciem stosowania leku.

Chore kobiety w wieku rozrodczym, które przyjmują Ribavirin, jak również ich partnerzy seksualni, powinni stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas terapii i przez co najmniej 4 miesiące po jej zakończeniu.

Co miesiąc w tym okresie konieczne jest przeprowadzenie testów ciążowych. Jeśli ciąża wystąpi w trakcie leczenia lub w ciągu 4 miesięcy po jego zakończeniu, należy poinformować pacjenta o znaczącym ryzyku działania teratogennego rybawiryny na płód.

Chorzy mężczyźni i ich partnerzy - kobiety w wieku rozrodczym powinny również stosować niezawodne metody antykoncepcji. Rybawiryna gromadzi się wewnątrzkomórkowo i jest bardzo powoli eliminowana z organizmu. Aby wykluczyć możliwe działanie teratogenne rybawiryny, każdy z partnerów musi stosować skuteczny środek antykoncepcyjny w trakcie leczenia, a także co najmniej 7 miesięcy po jego zakończeniu. Mężczyźni powinni używać prezerwatyw, aby zminimalizować ryzyko przedostania się rybawiryny do pochwy.

Nie wiadomo, czy którykolwiek składnik rybawiryny przenika do mleka kobiecego.

Ze względu na wysokie ryzyko działania niepożądanego rybawiryny na dziecko, karmienie piersią należy przerwać przed zastosowaniem leku.

W badaniach na zwierzętach wykazano, że rybawiryna ma działanie embriotoksyczne i teratogenne w dawkach znacznie niższych niż zalecane do stosowania klinicznego. U zwierząt rybawiryna powodowała zmiany w plemnikach w dawkach niższych niż terapeutyczne.

Stosuj u dzieci

Bezpieczeństwo i skuteczność leku w leczeniu dzieci i młodzieży nie zostały ustalone. Dlatego nie zaleca się stosowania u pacjentów w wieku poniżej 18 lat.

Specjalne instrukcje

Bezpieczeństwo i skuteczność leczenia skojarzonego badano tylko z rybawiryną z interferonem alfa-2b.

Z ostrożnością, po odpowiednim badaniu i tylko pod nadzorem kardiologa, rybawirynę należy przepisywać pacjentom z chorobami serca, ponieważ niedokrwistość występująca podczas przyjmowania leku (zmniejszenie stężenia hemoglobiny poniżej 10 g / dl obserwowano u 14% pacjentów, którzy otrzymywali rybawirynę podczas badań klinicznych) może spowodować pogorszenie niewydolności serca i (lub) nasilenie objawów choroby. Jeśli wystąpią objawy pogorszenia stanu układu sercowo-naczyniowego, leczenie należy przerwać.

Rybawirynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkimi chorobami płuc (w szczególności przewlekłymi obturacyjnymi chorobami płuc), z cukrzycą z kwasicą ketonową, z zaburzeniami krzepnięcia (w tym zakrzepowym zapaleniem żył, zatorowością płucną), z ciężką mielodepresją.

W przypadku reakcji alergicznych (pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli, anafilaksja) należy natychmiast przerwać podawanie rybawiryny i przepisać odpowiednie leczenie. Przejściowa wysypka skórna nie jest powodem do przerwania leczenia.

Ponieważ zdolność funkcjonalna nerek i wątroby może się zmniejszać z wiekiem, konieczne jest zbadanie ich funkcji u pacjentów w podeszłym wieku przed zastosowaniem rybawiryny.

Kontrola parametrów laboratoryjnych

Badania laboratoryjne (kliniczna analiza krwi z liczeniem formuły leukocytów i liczby płytek krwi, analiza elektrolitów, oznaczanie stężenia kreatyniny w surowicy, testy czynności wątroby) powinny być przeprowadzone przed rozpoczęciem leczenia, następnie w 2. i 4. tygodniu leczenia, a następnie regularnie, w razie potrzeby.

W przypadku poważnych zdarzeń niepożądanych lub odchyleń wskaźników laboratoryjnych podczas stosowania leku, należy dostosować dawkę lub przerwać przyjmowanie leku, aż do ustąpienia działań niepożądanych.

Wpływ na zdolność kierowania transportem motorycznym i mechanizmy kontroli

Osoby doświadczające zmęczenia, senności lub dezorientacji podczas leczenia rybawiryną powinny odmówić wykonywania pracy wymagającej zwiększonej uwagi i szybkości reakcji psychomotorycznych (w tym prowadzenia samochodu, mechanizmów kontrolnych).

Interakcja z narkotykami

Przy jednoczesnym podawaniu rybawiryny w dawce 600 mg z preparatem zobojętniającym kwas zawierającym związki magnezu i glinu lub simetikonu, wskaźnik AUC zmniejszył się o 14%.

Przy jednoczesnym stosowaniu rybawiryny i interferonu alfa-2b nie wykryto żadnych interakcji lekowych.

Rybawiryna hamuje fosforylację zydowudyny i stawudyny. Znaczenie kliniczne tych danych nie zostało w pełni ustalone. Sugerują jednak, że jednoczesne stosowanie rybawiryny z zydowudyną lub stawudyną może prowadzić do zwiększenia stężenia RNA-HIV w osoczu krwi. Dlatego zaleca się dokładne monitorowanie stężenia RNA-HIV w osoczu u pacjentów poddawanych leczeniu rybawiryną w skojarzeniu z jednym z tych dwóch leków. Wraz ze wzrostem poziomów RNA HIV w osoczu należy ponownie rozważyć zastosowanie rybawiryny w połączeniu z inhibitorami odwrotnej transkryptazy.

Nie ma dowodów, że rybawiryna wchodzi w interakcje z nienukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy lub inhibitorami proteazy. Dlatego rybawirynę można przepisywać razem ze wskazanymi lekami do leczenia pacjentów z łącznym zakażeniem HIV i wirusowym zapaleniem wątroby typu C.

Możliwość interakcji z innymi lekami lub inne interakcje z rybawiryną mogą utrzymywać się do 2 miesięcy po zaprzestaniu stosowania z powodu opóźnionej eliminacji.

Analogi leku Ribavirin

Analogi strukturalne substancji czynnej:

• Arviron;
• Vero Ribavirin;
• Virazol;
• Devirs;
• Rebetol;
• Ribavin;
• Rybawiryna Meduna;
• Ribavirin Lipint;
• Rybawiryna SZ;
• Ribavirin FPO;
• Rybamidyl;
• Ribapeg;
• Trivorin.

Analogi dla grupy farmakologicznej (środki przeciwwirusowe):

• Avonex;
• Agenerase;
• Alloferon;
• Algeron;
• Algirem;
• Altevir;
• Alfarona;
• Alfaferon;
• Amixin;
• Anaferon;
• Dzieci Anaferon;
• Baraclude;
• Valcyte;
• Videx;
• Victrelos;
• Viramun;
• Viracept;
• Viread;
• Virocomb;
• Virola;
• Viferon;
• Stolarz;
• Wellferon;
• Genfaxon;
• Genferon;
• Gepon;
• Herpferon;
• Giaferon;
• Hiporamina;
• Groprinosin;
• Devirs;
• Didanozyna;
• Zydowudyna;
• Izoprinozyna;
• Ingavirin;
• Interal;
• Ludzki rekombinant interferonu alfa 2;
• Ludzki rekombinant interferonu gamma;
• Intron A;
• Inferon;
• Kagocel;
• Lovemax;
• Lamiwudyna;
• Lokferon;
• Midantan;
• Newirapina;
• Norvir;
• Realdiron;
• Reaferon;
• Relenza;
• Rymantadyna;
• Riluzol;
• Rymantadyna;
• Rytonawir;
• Roferon A;
• Stawudyna;
• Tenofowir;
• Tiloron;
• Timazid;
• Trizivir;
• Fladex;
• Hivid
• Eberon alfa;
• Exceia;
• Arazaban;
• Efavirenz.