Samotne, warstwowe, zlepione gruźlicze płucne

Ten rodzaj gruźlicy obejmuje różne genezy kapsułkowane ogniska kłączowe o zaokrąglonym kształcie o średnicy większej niż 1 cm, ponieważ takie ogniska zaczęły się formować znacznie częściej, zostały rozdzielone na oddzielną formę. Ich występowanie wiąże się ze zmienioną reaktywnością organizmu i jego hiperegiczną reakcją na Mycobacterium tuberculosis. Najczęściej są to pojedyncze formacje, rzadziej wielokrotne, ich średnica wynosi 2-4 cm, znajdują się głównie w I - II segmentach płuc.

Gruźliczaki dzielą się na pojedyncze, warstwowe, konglomeratowe i naciekowe płucne. Samotna jednorodna gruźlica (kakao według LK Bogush) jest centrum okrągłego zapalenia płuc o kształcie okrągłym, wyraźnie wydzielonego z otaczającej tkanki płuc przez cienką włóknistą kapsułkę, na granicy której z wąską warstwą znajduje się wąska warstwa konkretnych granulatów. Dzięki specjalnym technikom barwienia można wykryć zrąb płucny, co potwierdza ich występowanie ze źródła specyficznego zapalenia płuc. W przypadkach przypadku można również określić pozostałości starszych ognisk gruźlicy, wokół których proces się pogorszył.

Na granicy gruźlicy z otaczającą tkanką płuc zwykle wykrywa się nagromadzenie chłoniaków, co wskazuje na nasilenie reakcji immunologicznych w płucach. Warstwowe gruźlice różnią się koncentrycznym układem mas kosmykowych na przemian z koncentrycznie rozmieszczonymi wiązkami włókien kolagenowych. Strefa specyficznych granulacji jest bardzo wąska, czasem nieobecna, włóknista kapsułka jest cienka, ale wyraźnie wyrażona. Warstwy włókien kolagenowych wewnątrz takiego gruźlicy odzwierciedlają etapy stopniowego wzrostu objętości gruźlicy w miarę zbliżania się do wzrostu (ryc. 12).

Gruźlica konglomeratowa jest zwykle nieregularnie zaokrąglona i składa się z kilku kałowych ognisk różnej wielkości, połączonych jedną wspólną kapsułką. Naciekająco-pneumoniczny typ gruźlicy jest rozmytą, ograniczoną lub nieregularną formacją owalną, w której obszary martwicy serowatej występują na przemian z ogniskami gruźliczego zapalenia typu ziarniniakowego (grupa guzków epitelio-olbrzymiokomórkowych) i obszarów polimorficznego zapalenia płuc. Takie gruźlice nie mają dobrze uformowanej kapsułki i są uważane za przypadki przedłużonego przebiegu nacieku gruźliczego, w którym przeważa produktywna reakcja ziarnista.

Gruźliczaki są czasami określane jako jaskinie wypełnione masywnymi masami śluzowymi z powodu zatarcia oskrzela drenującego i dlatego mają zaokrąglony kształt. W przeciwieństwie do prawdziwej gruźlicy, w takich masach nie można wykryć podścieliska płuc, a ich torebka jest znacznie szersza ze względu na wyraźną warstwę klasyfikującą i zwłóknienie.

Wraz z postępem gruźlicy może ona wzrastać, kazeina w niej ulega topnieniu (centralnie lub częściej obwodowo), naciek zapalny z kapsułki przechodzi do sąsiednich oskrzeli, do światła, z którego wydzielają się topliwe masywne masy. W takich przypadkach powstaje ubytek w miejscu gruźlicy. Postęp procesu przez oskrzela, nawet bez tworzenia jamy, może prowadzić do rozprzestrzeniania się oskrzeli. Jednocześnie uwolnienie mas oskrzelowych z gruźlicy przez oskrzela może być również jednym ze sposobów jego gojenia z powodu oczyszczania i blizn. Wraz ze stabilizacją lub gojeniem się gruźlicy następuje resorpcja ogniskowego zapalenia i infiltracji komórkowej kapsułki, wzrost kapsułki o zjawisko zwłóknienia, przekształcenie specyficznych granulatów w niespecyficzną tkankę włóknistą, częściowo przenikającą do kału i zastępując ją.

Gruźlica

Gruźlica lub kastoma płuc - kliniczna postać gruźlicy płuc - jest formacją krętkowo-nekrotyczną w tkankach płuc o średnicy około 2 cm, wyglądem przypominającym guz. Ta formacja jest izolowana z płuc przez dwuwarstwową kapsułkę i może pozostać stabilna przez długi czas. Wyjaśnia to brak ekspresji objawów choroby.

W przypadku wielu zarażonych osób choroba ta ma zwykle charakter przewlekły, a zaostrzenie może być spowodowane niekorzystnymi czynnikami zewnętrznymi i wewnętrznymi, co powoduje zaburzenie izolacji ogniska w tkankach płuc.

Gruźlica z wielokrotnym rozkładem

Istnieją trzy warianty kliniczne gruźlicy płucnej: postępująca, stabilna i regresywna.

Przy postępującym przebiegu obserwuje się ogniskowe zapalenie wokół ogniska. Postępuje rozpad gruźlicy i powstaje ubytek, rozprzestrzenianie się następuje w otaczających tkankach płuc.

Stabilny przebieg charakteryzuje się brakiem jakichkolwiek zmian radiologicznych, niemniej jednak pacjenci ci okresowo rozwijają objawy zatrucia. Gruźlica może się powiększać, czemu towarzyszy kaszel z plwociną i krwiopluciem. Podczas łagodzenia objawy mogą stopniowo zanikać i gruźlica ponownie się stabilizuje.

Regresowanie gruźlicy stopniowo zmniejsza się, tworząc pole ogniskowe lub włókniste, lub ich kombinację. Z reguły regresje gruczolaków płuc naciekających.

Przyczyny

U wielu pacjentów gruźlica występuje na tle różnych postaci gruźlicy płucnej, głównie gruźlicy ogniskowej, ale może także powstawać na tle naciekowej postaci gruźlicy lub w wyniku obturacji oskrzeli u nosicieli gruźlicy płuc jamistej.

Istnieje samotna (gdy jedna forma krowia-nekrotyczna) i konglomerat (gdy występują dwie lub więcej takich formacji), które z kolei są podzielone na jednorodne i warstwowe.

Samotna gruźlica jest formacją, oddzieloną dwuwarstwową kapsułką od tkanki płucnej, zawierającą jednorodne masywne masy (jednorodne gruźlice) lub kilka warstw masywnych mas, pomiędzy którymi znajdują się warstwy tkanki łącznej (warstwowa tuberculoma). Warstwy te powstają w płucach, gdy następuje zmiana zaostrzenia i remisji choroby.

Konglomerat jest jednorodny i składa się z kilku małych ognisk w jednym kapsule. Najczęściej gruźlice są zlokalizowane w segmentach I, II i VI, a wokół nich mogą wystąpić niewielkie zmiany w zwłóknieniu.

Stały stan gruźlicy płuc może trwać dość długo. Proces postępu prowadzi do wzrostu jego wielkości, a klastry klastrów zaczynają się topić, w wyniku czego naciek zapalny wchodzi w tkankę oskrzelowo-płucną. Jeśli masywne masy rozprzestrzeniają się przez oskrzela, tworząc jamę, może to prowadzić do zapalenia gruźliczego. Proces zapalny zaczyna się najpierw wokół mas kału, a następnie może przejść do innych części płuc. Wydalanie mas oskrzelowych w oskrzelach również przyczynia się do bliznowacenia gruźlicy.

Objawy

Objawy gruźlicy zależą od kilku czynników, takich jak ilość wykształcenia i dynamika rozwoju. Przy stabilnym stanie gruźlicy, pacjentowi nie przeszkadza ból, mogą wystąpić w okresie zaostrzenia, gdy formacja w płucach zaczyna się zwiększać. Bóle pogarszają się, gdy topią się masywne masy i tworzy się wnęka. Bólom towarzyszą objawy zatrucia w postaci niedyspozycji, kaszel z plwociną i krwioplucie, nasilenie apetytu, obserwuje się utratę wagi. W płucach rzęsy są oczywiście słuchane, plwocina zawiera bakterie gruźlicy. Badanie krwi pokazuje przyspieszenie sedymentacji erytrocytów (ESR), zmniejszone limfocyty.

Diagnostyka

Niezwykle trudno jest zdiagnozować gruźlicę z powodu niezbyt wyraźnych objawów klinicznych choroby i braku skarg od pacjenta. Ta choroba sama w sobie wiąże się z wysokim stopniem odporności organizmu, dlatego gruźlice często znajdują się przypadkowo podczas badań rentgenowskich. W przypadku fluorografii objawy stabilnego gruźlicy są podobne do objawów innych chorób, dlatego wymagana jest dodatkowa diagnoza. W tej chorobie trudno jest wykryć drobnoustroje gruźlicy w plwocinie. Badanie bronchologiczne jest najbardziej niezawodnym i niezawodnym sposobem diagnozowania gruźlicy. W niektórych przypadkach skorzystaj z torakotomii lub nakłucia przezklatkowego.

Leczenie

Pacjenci są zwykle leczeni w poradniach gruźlicy i przepisywane są środki przeciwbakteryjne. Przyjmowanie leków przeciwbakteryjnych może zatrzymać postęp choroby, ale nie zaleca się ich przyjmowania przez długi czas. Najbardziej skutecznym leczeniem jest operacja gruźlicy płuc. Główny rodzaj operacji - segmentalna resekcja płuca, rzadko przepisywana lobektomia. Jako leczenie pooperacyjne chemioterapia jest przepisywana przez 12 miesięcy. Kursy leczenia profilaktycznego muszą zostać ukończone w ciągu dwóch lat.

Gruźlica płuc: patomorfologia, patogeneza, klasyfikacja, klinika, diagnoza, diagnostyka różnicowa, leczenie, powikłania i wyniki.

- kliniczna postać gruźlicy, w której w tkance płucnej tworzy się formacja nekrotyczna o średnicy ponad 12 mm, oddzielona od sąsiedniej tkanki płucnej dwuwarstwową kapsułką.

Epidemiologia.

W strukturze częstości występowania gruźlicy płuc wynosi ona 10-15% u dorosłych i 3-4% u młodzieży. Gruźliczaki występują u osób z lokalną hiperegią i wysoką odpornością organizmu, co wyraża się ograniczeniem procesu patologicznego w lekkiej włóknistej torebce ze zdrowej tkanki. Patogeneza i morfogeneza guzków są różne.

Mogą wystąpić w pierwotnym okresie infekcji, ale są bardziej charakterystyczne dla wtórnej gruźlicy.

Klasyfikacja gruźlicy:

Z natury zmian patologicznych istnieją trzy główne rodzaje gruźlicy:

• typ naciekowo-pneumatyczny - powstały z nacieku, rzadziej z ogniskowej i rozsianej gruźlicy;
• kastomia - prawdziwa gruźlica, występuje jako niezależna forma gruźlicy;
• pseudotuberculoma - utworzony z jaskini przy zamykaniu (obliteracji) osuszającego oskrzela w procesie zapalnym lub bliznowatym.

Struktura anatomiczna kłącza może być:

• jednorodny, składający się z masywnych mas, zamknięty w włóknistej kapsułce;
• warstwowe - koncentryczne gruźlice są wywoływane przez sekwencję procesów okołogałkowego, zapalnego zapalenia płuc i hermetyzacji włóknistej tkanki łącznej;
• konglomerat - utworzony przez połączenie i zamknięcie kilku małych ognisk.

Z reguły zarówno pierwotniaki, jak i pierwotniaki gruźlicze występują u osób sprawnych fizycznie ze zmniejszoną wirulencją i patogenicznością zakażenia gruźlicą oraz zwiększoną odpornością organizmu ludzkiego na czynnik wywołujący gruźlicę. Dlatego proces powstawania gruźlicy często nie wykazuje objawów klinicznych, gruźliczaki wykrywa się podczas profilaktycznych badań rentgenowskich.

Niewielki odsetek pacjentów ma objawy łagodnego zatrucia; czasem odczuwa się bóle w klatce piersiowej; suchy kaszel lub kaszel ze skąpą plwociną, rzadziej krwioplucie.

Według rozmiaru:

• mały (do 2 cm),
• średni (2 - 4 cm),
• duży (ponad 4 cm).

Gruźlica:

Zgodnie z klinicznym przebiegiem gruźlicy może to być:

• stabilny (stacjonarny),
• progresywny
• regresywny.

U większości pacjentów przebieg gruźlicy jest łagodny, ze stabilnym obrazem klinicznym i radiologicznym lub rzadkimi zaostrzeniami bez oznak progresji radiologicznej.

U 15–52% pacjentów z gruźliczakami w dzieciństwie i okresie dojrzewania proces postępuje, czemu towarzyszy pogorszenie stanu, objawy zatrucia, objawy miejscowe i wydalanie bakterii.

Radiograficznie progresja może objawiać się wzrostem wielkości guzka, występowaniem rozpadu, pojawieniem się ognisk rozprzestrzeniania się oskrzeli. Ponadto u młodzieży może wystąpić pojawienie się zapalnych atelektatycznych zamknięć skierowanych w kierunku opłucnej.

Regresja gruźlicy ma następujące możliwości:

• zmniejszenie rozmiaru;
• zanik gruźlicy przez zmiażdżenie (fragmentację) na ogniska;
• zanik gruźlicy w wyniku odrzucenia mas oskrzelowych przez oskrzela i późniejszego gojenia się jamy.

Należy zauważyć, że kazeiny nigdy całkowicie nie rozpuszczają się, możliwa jest dla nich tylko pierwsza wersja regresji - zmniejszenie wielkości, a zatem pacjenci z kastomami operowani są 2-4 miesiące po rozpoczęciu leczenia.

U pacjentów z gruźliczakami typu naciekowo-pneumonicznego i pseudotuberculomas proces może być resorbowany, dlatego dostęp do operacji jest rozwiązany w późniejszym terminie (do 6 miesięcy leczenia).

Patogeneza i anatomia patologiczna

Rozwój gruźlicy występuje na tle hiperergicznej reakcji elementów komórkowych tkanki płuc na Mycobacterium tuberculosis i zwiększonej aktywności procesów fibroplastycznych w obszarze zapalenia gruźlicy. Tworzenie się gruźlicy może być wspierane przez niecałkowicie adekwatne leczenie choroby, co prowadzi do bardziej długotrwałego zachowania populacji patogenów w dotkniętym obszarze.

Przy niedostatecznej regresji zapalenia gruźliczego resorpcja i zmniejszenie wielkości nacieku są połączone ze wzrostem objętości mas nekrotycznych w jego centralnych częściach. Taką dynamikę obserwuje się w obecności wysoce zjadliwych szczepów Mycobacterium w nacieku, jak również w przypadku zwiększonego napięcia ogólnej i lokalnej odporności komórkowej. Warstwa granulek pojawia się wokół centralnie położonej strefy martwicy sercowatej, a włókna kolagenowe tworzą się na zewnętrznych krawędziach zewnętrznych granic i zaczyna tworzyć się cienka warstwa włóknista.

Niewielki naciek z wyraźnymi zmianami nekrotycznymi w środku może również powstać, gdy kilka skupisk kału łączy się. Taki naciek jest również dość szybko kapsułkowany i przekształcany w tuberculoma.

Kapsułka tuberculema składa się z dwóch warstw. Warstwa wewnętrzna, utworzona przez granulacje gruźlicze, otacza kruche jądro gruźlicy. Warstwa zewnętrzna, reprezentowana przez koncentrycznie ulokowane włókna włókniste, oddziela gruźlicę od sąsiedniej lekko zmienionej tkanki płucnej. Masywne jądro kłączowe i cienka (1-1,5 mm), dobrze uformowana włóknista kapsułka są charakterystycznymi morfologicznymi objawami najczęstszego typu tuberculoma, kaszaka (według MM Averbakh i LK Bogush). Naciekająco-pneumoniczny typ guzka charakteryzuje się naprzemiennymi obszarami martwicy skroniowej z guzkami nabłonkowo-komórkowymi i słabym rozwojem kapsułki.

Gruźliczaki, które powstają z nacieków i ognisk, są powszechnie nazywane prawdziwymi. Z pozycji patologicznych występuje kilka rodzajów prawdziwych guzków: pojedyncza (jednorodna i warstwowa) i konglomerat (jednorodny i warstwowy).

Samotna, jednorodna gruźlica jest reprezentowana przez zaokrągloną sercowatą ognisko martwicze, otoczoną dwuwarstwową kapsułką. Zlepek jednorodny tuberculoma składa się z kilku małych ognisk kału połączonych pojedynczą dwuwarstwową kapsułką. W gruźlicy warstwowej jądro kłączowe otoczone jest koncentrycznymi warstwami włóknistych włókien kolagenowych, które naprzemiennie pokrywają się z warstwami martwicy. Oznacza to proces podobny do fali.

W wielu progresywnych gruźlicach można wykryć miejsca zniszczenia powstałe w wyniku topnienia mas kału i ich resorpcji przez fagocyty. Takie procesy zachodzą tylko w regionach obwodowych, nie ma naczyń krwionośnych w centralnych obszarach guzka, a enzymy proteolityczne i fagocyty nie wnikają do tych regionów. W rezultacie dezintegracja gruźlicy ma lokalizację regionalną. Gdy kapsułka tuberculoma jest stopiona, pojawiają się warunki do komunikowania się z jamą próchnicy z oskrzelami. W tym przypadku masywne masy są odrzucane do światła oskrzeli, a wielkość wnęki rozpadu wzrasta.

Różne działania niepożądane, które hamują odporność komórkową i zmieniają poziom hormonów w organizmie, mogą prowadzić do znacznego postępu gruźlicy z rozwojem zapalnego zapalenia płuc lub gruźlicy jamistej, a następnie transformacji do włóknisto-jamistej gruźlicy płuc.

Stały przebieg tej postaci gruźlicy charakteryzuje się brakiem trójfazowego nacieku i oznak rozpadu w gruźlicy. W otaczającej tkance gruźlicy obserwuje się zmiany spowodowane zwłóknieniem płuc, a także gęste, bez wyraźnych oznak aktywności, ognisk.

Wraz z kolejnym regresyjnym przebiegiem gruźlicy, masywne masy ulegają zagęszczeniu i fragmentacji w miarę upływu czasu, wielkość gruźlicy powoli zmniejsza się i stopniowo nasiąka solami wapnia. W jego miejsce może powstać gęste włókniste ognisko lub obszar ograniczonego zwłóknienia płuc. Czasami z regresyjnym przebiegiem gruźlicy, może wystąpić niemal całkowite odrzucenie mas rdzeniowych, po czym pozostaje niewielka, cienkościenna wnęka, której ściany są dawną kapsułą tuberculoma. W przyszłości taka jama jest najczęściej blizną. Wraz z inwolucją gruźlicy w otaczającej tkance płucnej występuje zwykle kilka ognisk włóknistych, pasm utworzonych przez zatarte małe naczynia i oskrzela.

Szczególnym wariantem gruźlicy jest wypełniona wnęka, zwana fałszywym gruźlicą lub pseudotuberculoma. Zablokowana jaskinia jest stopniowo wypełniana nekrotycznymi masami, elementami limfatycznymi i komórkowymi i jest przekształcana w zaokrągloną, ograniczoną z otaczającej tkanki objętość. Warstwa włóknista otaczająca taki fałszywy gruźlicak jest zwykle dość szeroka, a w masach masywnych nie ma przegrody pęcherzykowej i innych elementów strukturalnych tkanki płuc.

Przebieg kliniczny gruźlicy jest postępujący, stacjonarny i regresywny.

Obraz kliniczny

Izolowany charakter zmiany u wielu pacjentów powoduje oligosymptomatyczne, często obojętne, przewlekłe gruźlicy. Zaostrzenie zwykle występuje pod wpływem niekorzystnych czynników środowiska zewnętrznego i wewnętrznego, które zmniejszają prawdopodobieństwo delimitacji specyficznego zapalenia w płucach. Pacjenci zauważyli osłabienie, utratę apetytu, utratę masy ciała, a czasem wzrost temperatury ciała do 37,5-37,8 ° C Może wystąpić ból w klatce piersiowej związany z oddychaniem, kaszel (suchy lub z niewielką ilością plwociny). W rzadkich przypadkach występuje krwioplucie. Wyniki fizycznego badania płuc zależą od wielkości gruźlicy, jej lokalizacji i fazy procesu gruźliczego.

Charakterystyka rentgenowska

Głównym zespołem rentgenowskim gruźlicy jest ograniczone (ogniskowe) zaciemnienie, często zlokalizowane pod spodem, w 1, 2 lub 6 segmencie. Małe (do 2 cm średnicy), średnie (2-4 cm średnicy) i duże (ponad 4 cm średnicy) tuberculoma są izolowane, które mogą być pojedyncze lub wielokrotne. Zaokrąglona, ​​właściwa forma ciemnienia odpowiada pojedynczej gruźlicy. Nieregularny kształt i wielopierścieniowy kontur zewnętrzny są charakterystyczne dla gruźlicy zlepionej. Często wykrywana jest wnęka rozpadu, która jest ekscentryczna i może mieć inny kształt. W przypadku odrzucenia mas oskrzelowych przez oskrzela, wnęka dezintegracyjna znajduje się w pobliżu ujścia osuszającego oskrzela.

Kontury gruźliczaków są zazwyczaj jasne. Rozmycie konturów wskazuje na ogniskową infiltrację, która pojawia się wraz z postępem gruźlicy, gdy znajdują one także „ścieżkę” do korzenia płuc w postaci okołonaczyniowych i okołoskrzelowych fok z ogniskami rozsiewu w otaczającej tkance płucnej.

Niejednorodność cienia tuberculema może wynikać z niejednorodności mas rdzeniowych: obecności w nich włóknistych sznurów, kalcynacji i miejsc zniszczenia.

Ważną cechą zdjęcia rentgenowskiego tuberculomas jest obecność kilku ognisk polimorficznych i zwłóknienia płuc w otaczającej tkance płuc.

Diagnostyka różnicowa gruźlicy

Łagodne guzy; najczęściej jest to hamartochondroma (łagodny guz chrząstki) Nie ma historii hamartochondromy u pacjentów z hamartochondromą; wskazania gruźlicy i gruźlicy w przeszłości; w 2/3 przypadków hamartochondroma znajduje się w prawym płucu głównie w segmentach III - VIII płuc; prawie 1/3 pacjentów ma lokalizację dolnego płata. Gruźliczaki są częściej zlokalizowane w I, II, VI, rzadziej w IX, X segmentach płuc. Gamartochondroma jest zwykle reprezentowana przez pojedynczą kulistą lub owalną formację, wokół której nie ma zmian ogniskowych i śródmiąższowych. Ma ostro zarysowane i gładkie, gładkie lub wielopierścieniowe kontury i zawiera pojedyncze lub liczne małe lub duże wapienne, rzadziej inkluzje kostne znajdujące się w środku guza, a progi całkowicie go wypełniają. Czasami te inkluzje przypominają prażone ziarna kukurydzy. W niektórych przypadkach w hamartochondromie nie ma elementów zwapniających. Jest niezwykle rzadki w jamach rozpadu hamartochondromu. Gdy badanie kontrastu rentgenowskiego w dużych hamartochondromach wycofało niezmienione oskrzela i naczynia krwionośne. Pomimo różnic na zdjęciu rentgenowskim, przy małych rozmiarach guzów, czasami konieczne jest skorzystanie z badania cytologicznego lub chirurgicznego. Powodem tego jest wzrost wielkości hamartochondromów lub niemożność wyeliminowania raka płuc, chociaż złośliwość hamartochondromów jest niezwykle rzadka.

Guzkowce różnią się także od innych łagodnych guzów (gruczolaki, nerwiaki itp.). Guzy te występują częściej u młodych ludzi. Jest okrągły, owalny, o średnicy od 1 do 5 cm, jednorodny, z wyraźnymi i równymi krawędziami formacji. Nie zawierają wtrąceń i ubytków próchnicy, otaczająca tkanka płuc nie ulega zmianie. Częsta lokalizacja - w środkowych i dolnych płatach. W gruczolaku obwodowym sąsiednie małe oskrzela są odepchnięte na bok i czasami wokół niego definiuje się nieco rozszerzony kikut oskrzela segmentowego lub subsegmentalnego (objaw gniazda) o wyraźnym wklęsłym konturze. Przy angiopulmonografii małe naczynia są odsunięte, co wydaje się zakrywać cień guza. Wraz ze wzrostem gruczolaków w świetle oskrzeli, kaszlem, krwiopluciem, dusznością, temperaturą mogą wystąpić oznaki niedodmy segmentalnej lub płatowej, ponieważ w 10–15% przypadków gruczolaki stają się złośliwe.

Rak obwodowy może być bezobjawowy lub z niewielkimi zaburzeniami czynnościowymi i objawami miejscowymi. W miarę postępu choroby ujawniają się wspólne objawy: kaszel, krwioplucie, duszność, gorączka, zmęczenie, utrata masy ciała, podobne zmiany fizyczne, zwiększony OB, zwiększone α₂- i γ-globuliny w surowicy. Pacjenci z gruźlicą często wskazują na wcześniejsze zapalenie opłucnej, częstszy kontakt z bakterioplastykiem. Ich flegma jest zwykle śluzowa, czasami zmieszana ze smugami lub grudkami krwi. Częstość i charakter zespołu bólowego w tych chorobach są różne. W przypadku raka bóle w klatce piersiowej występują 2,5 razy częściej niż w przypadku gruźlicy; są trwałe, stopniowo wzrastają, nie są związane z fazą oddechową, nie są podatne na leki przeciwbólowe. Często te bóle łączy się z bólem kości i stawów wzdłuż pni nerwowych. U 20% pacjentów obserwuje się przerostową osteoartropatię w początkowych fazach raka w postaci zgrubienia i stwardnienia kości rurkowych oraz pogrubienia w kształcie kolby paliczków paznokci typu „podudzia”. U mężczyzn może wystąpić ginekomastia. Zjawiska te są związane ze zwiększoną produkcją estrogenów u pacjentów z rakiem płuc. Charakterystyczne jest, że oba objawy znikają po chirurgicznym usunięciu raka.

W przeciwieństwie do gruźlicy, w raku płuc można wykryć zespół zwiększonego wydzielania ACTH, co klinicznie objawia się nie tylko wyraźnym osłabieniem mięśni, ale także obrzękiem, a także objawami charakterystycznymi dla choroby Itsenko-Cushinga. Występowanie tego stanu jest spowodowane zwiększonym wydzielaniem przez nowotwór ACTH lub substancji podobnej do ACTH. Guz nowotworowy może wydzielać hormon antydiuretyczny i substancję zbliżoną do hormonu przytarczyc. Takie zaburzenia metaboliczne nie są obserwowane w gruźlicy płucnej.

Fizyczne zmiany w płucach w początkowej fazie raka i gruźlicy wyrażane są nieznacznie lub nie występują. Pojawiają się w miarę postępu choroby, aw przypadku raka, stępienie dźwięku perkusji na dotkniętym obszarze jest bardziej wyraźne. Wraz z postępem nowotworu często występują objawy ucisku dużych naczyń, niedodma, paracancrosisowe zapalenie płuc, co nie jest typowe dla gruźlicy. Podczas badania rentgenowskiego możliwe jest ustalenie częstej lokalizacji raka nie tylko w górnej, ale także w dolnych płatach płuc. W górnym płacie często w segmentach I, II, VI. Małe raki obwodowe zwykle mają nieregularny kształt wielokątny, a węzły o średnicy 1,5-2 cm mają nieregularny zaokrąglony, nierówny lub regularny owalny kształt kulisty. Struktura miejsca raka jest często jednorodna i, w przeciwieństwie do gruźlicy przeplatanej wapnem, jest niezwykle rzadka. Kontury guza są zwykle wyraźne, ale rozmyte, twarde i faliste. Czasami wzdłuż konturu miejsca guza określa się „cięcie” - objaw Rieglera. Wraz ze wzrostem guza na tomogramach, możliwe jest stwierdzenie, że cień składa się z kilku połączonych węzłów - objaw wielu lokalizacji; występuje u 50-60% pacjentów. Tkanka płuc otaczająca guz nie ulega zmianie, ale niektórzy pacjenci mają oznaki rozedmy płuc, hipowentylacji lub atelektazy poszczególnych podsegmentów płuc. Często liniowe cienie (Curly B-lines), z powodu limfogennego rozprzestrzeniania się procesu nowotworowego, pozostawiają tkankę płucną z guza. Często „ścieżka” do korzenia płuc jest określana przez okołonaczyniowe i okołonaczyniowe zapalenie naczyń chłonnych. U 10–13% pacjentów tworzą się duże ubytki - jamista forma raka. Małe ubytki stopniowo łączą się i zamieniają w pojedynczą wnękę, która ma nieregularne kontury i zwykle zawiera dużą ilość płynu. Zewnętrzne kontury zepsutego raka obwodowego zachowują swoje charakterystyczne znaki, a ściana pozostaje dość gruba (ponad 5 cm). W tym samym czasie w otaczającej tkance płuc nie ma ognisk zanieczyszczenia. Pojawienie się przerzutów w węzłach chłonnych korzenia (powiększenie korzenia), rozwój zapalenia opłucnej i kiełkowanie tkanek ściany klatki piersiowej są ważnymi objawami diagnostycznymi postępu nowotworu.

Gdy bronchoskopia u większości pacjentów z rakiem obwodowym nie może wykryć zmian patologicznych z powodu niedostępności badania podsegmentalnych i środkowych oskrzeli. U pacjentów z gruźlicą często wykrywa się specyficzne zapalenie oskrzeli. Gdy bronchografia u pacjentów z rakiem może wykryć oznaki kikuta (amputacji) oskrzeli w okolicy guza, zniszczenie i nierównomierne zwężenie małych oskrzeli. W przypadku większych guzów może wystąpić stłoczenie i przemieszczenie sąsiednich oskrzeli. Gdy angiopulmonografia charakteryzuje się wyczerpaniem naczyń krwionośnych wokół guza lub objawem kikuta na granicy z nim. U połowy pacjentów z rakiem płuc w plwocinie (popłuczyny oskrzelowe) w badaniu cytologicznym stwierdza się komórki podobne do guza, aw 1/3 pacjentów krwinki czerwone (mikrohemopnea) występują w rozmazie natywnym. Odsetek znalezisk wzrasta po podrażniających aerozolach soli sodowej. Pewne różnice w hemogramie - tendencja do leukocytozy limfopenii i niedokrwistości w przypadku raka i do limfocytozy w gruźlicy - zwracają uwagę na siebie. U 1/3 chorych na raka stwierdza się ujemny wynik testu tuberkulinowego z 2 TE. U pacjentów z gruźlicą reakcja Mantoux z 2 TE jest zwykle dodatnia. Jednak nawet przy pomocy wszystkich tych metod badawczych nie zawsze można odróżnić raka obwodowego od gruźlicy płuc. Gdy sferyczny cień znajduje się w obszarach korowych płuc, biopsja igłowa płuc jest skuteczną metodą diagnostyczną. W przypadku negatywnych wyników wszystkich tych metod badawczych lub niemożności ich zastosowania z jakiegokolwiek powodu, należy skorzystać z torakotomii z szybką biopsją wyciętego obszaru.

Leczenie

Leczenie pacjentów opiera się na ogólnych zasadach złożonej terapii.

Chemioterapia jest wykonywana na I lub III RCT z zachowanym DST.

W fazie intensywnej terapii przepisywane są 4 leki pierwszego rzutu: izoniazyd, ryfampicyna, pirazynamid i etambutol. Czas trwania fazy intensywnej to:

2 miesiące (nie mniej niż 60 dawek dziennych) dla pacjentów z nowo zdiagnozowaną gruźlicą;

3 miesiące (co najmniej 90 dawek dziennych) dla pacjentów z grup „po przerwaniu przebiegu chemioterapii”, „nawrót gruźlicy” lub „inne przypadki powtarzanego leczenia”.

W zalecanej fazie kontynuacji terapii:

2 leki pierwszego rzędu: izoniazyd, ryfampicyna - dla pacjentów z nowo rozpoznaną gruźlicą

3 leki z pierwszego rzędu: izoniazyd, ryfampicyna, etambutol - dla pacjentów z grup „po przerwaniu przebiegu chemioterapii”, „nawrót gruźlicy” lub „inne przypadki powtarzanego leczenia”.

Podczas chemioterapii należy określić potrzebę leczenia chirurgicznego. Operacja jest wskazana pacjentom:

• z dużymi gruźliczakami (4 cm i więcej);
• utrzymując próchnicę i wydalanie bakterii po 4–6 miesiącach terapii;
• z trudnością różnicowania guzów gruźliczych i płuc.

U młodzieży leczenie chirurgiczne przeprowadza się nie wcześniej niż 1 rok od rozpoczęcia leczenia określonymi lekami.

Notatnik ftyzjologii - gruźlica

Wszystko, co chcesz wiedzieć o gruźlicy

Gruźliczak płucny

V.Yu. Mishin

Gruźlica płucna jest kliniczną postacią gruźlicy, która łączy kapsułkowane ogniska kałowe o średnicy ponad 1 cm, różniące się genezą, z długim i często nisko symptomatycznym kursem. Jest to dość rzadkie (4-6% przypadków).

Patogeneza i patologia. W gruźlicy w płucach wykrywana jest duża zmiana guzkowa, najczęściej jedna, ale stwierdza się również wiele gruźliczaków.

Gruźliczaki mogą mieć inną genezę i formę niż gruźlica ogniskowa, naciekowa lub rozsiana lub przez wypełnienie ubytku masywnymi masami podczas obliteracji oskrzeli drenujących - w tym przypadku są one nazywane „pseudotuberculomas”.

Charakterystyczną cechą tej postaci jest długi przepływ oskrzeli i obecność cienkiej kapsułki tkanki łącznej wokół dużej lub grupy małych ognisk kału i nacieków. Najczęściej gruźliczaki są okrągłe lub owalne, ale mogą mieć nieregularny kształt.

W swojej strukturze gruźliczaki mogą być infiltracyjno-pneumoniczne, samotne, warstwowe i konglomeratowe.

Naciekająca gruźlica płuc jest wynikiem częściowego odwrotnego rozwoju gruźlicy naciekowej i charakteryzuje się obecnością ograniczonej włóknistej torebki otaczającej miejsca kału.

Samotna gruźlica (w postaci jednego nidusa) ma jednorodną strukturę, w której możliwe jest ujawnienie cienia poprzednich struktur pęcherzykowych tkanki płucnej i kazeozy, otoczonych włóknistą kapsułką.

Gruźlica warstwowa charakteryzuje się koncentrycznym układem masywnych mas na przemian z warstwami włókien włóknistych, co wskazuje na falową zmianę gojenia i postępu procesu.

Zlepek gruźlicy składa się z kilku ognisk kałowych, połączonych pojedynczą kapsułką.

Kapsułka ma dwie warstwy gruźlicy: wewnętrzną, przylegającą do kału i składającą się z granulek gruźliczych z komórkami nabłonkowymi i olbrzymimi oraz zewnętrzną - włóknistą warstwą.

Konieczne jest osobne rozważenie gruźlicy powstałej podczas wypełniania ubytku, w której gromadzi się kazeina z powodu zachodzenia osuszającego oskrzela. Weryfikacja takiej edukacji odbywa się tylko na poziomie histologicznym.

Gojenie najczęściej wyraża się w hialinizacji włóknistej torebki i marginalnym zwapnieniu. W miarę postępu procesu kazeoza topi się, rozpada i jest uwalniana przez osuszający oskrzela, co prowadzi do powstania sierpowatej wnęki.

Postępująca gruźlica może również prowadzić do rozwoju zapalnego zapalenia płuc, rozsianej i włóknisto-jamistej gruźlicy.

Obraz kliniczny gruźlicy jest dość rzadki i zależy od rodzaju jego przebiegu. Stabilne gruźlice są bezobjawowe, bez zmian.

W sprzyjających warunkach możliwa jest regresja gruźlicy - zmniejszenie rozmiaru, zagęszczenie i zwapnienie.

Wraz z postępem gruźlicy kapsułka jest rozluźniona, masywne masy topią się. Wraz z uwolnieniem kazeiny przez osuszający oskrzela następuje rozprzestrzenianie się oskrzeli i powstaje ubytek próchnicy. Klinicznie, w tym okresie występują objawy zatrucia, kaszlu, plwociny i krwioplucia.

Zmiany w badaniach laboratoryjnych dotyczących gruźlicy obserwuje się tylko w przypadku stwierdzenia choroby i są one typowe dla wszystkich postaci klinicznych. W analizie krwi występuje niewielka leukocytoza, limfopenia, przyspieszona ESR. Być może wykrycie biura w plwocinie.

Reakcja tuberkuliny jest zwykle dodatnia aż do hipergerycznej.

Zdjęcie rentgenowskie zależy od rodzaju i fazy rozwoju gruźlicy. W fazie stabilizacji pojawia się jako ogniskowy cień o okrągłym lub owalnym kształcie z wyraźnymi, równymi konturami; z krawędzią konglomeratu tuberculoma.

Struktura może być jednorodna, ale w niektórych przypadkach określa się obszary zagęszczenia i zwapnienia. Zmiany włókniste i gęste ogniska są widoczne wokół cienia tuberculoma.

Wraz z zaostrzeniem procesu gruźlicy zwiększa się rozmiar, pojawiają się niewyraźne kontury z powodu ogniskowego zapalenia, świeżych ognisk, „śladów” do korzenia płuc; otaczający wzorzec płuc jest wzmocniony.

W przypadku rozpadu gruźlicy, sierpowate zniszczenie występuje częściej na niższym biegunie wewnętrznym lub zaokrąglona lub owalna wnęka pojawia się w środku formacji. Rozpad jest możliwy dzięki masowemu uwolnieniu mas pokrytych masą i utworzeniu wnęki na miejscu.
gruźliczaki.

Odwrotnemu rozwojowi gruźlicy towarzyszy spadek jej wielkości, fragmentacja do oddzielnych ognisk, zagęszczenie i zwapnienie.

Diagnoza Gruźliczak płucny jest częściej wykrywany podczas badań profilaktycznych populacji lub grup ryzyka za pomocą fluorografii. W tym przypadku metody diagnostyki radiacyjnej, zwłaszcza CT, mają decydujące znaczenie w formułowaniu diagnozy.

Diagnostyka różnicowa gruźlicy jest przeprowadzana z różnymi chorobami, którym towarzyszy tworzenie okrągłych form w płucach, czyli łagodnych i złośliwych guzów. Może to być rak obwodowy, hamartochondroma, retencja lub torbiel hydatidowa, rakowiak itp.

Wykrycie takiej patologii w płucach jest wskazaniem do badania bronchoskopowego z cewnikowaniem i pobieraniem materiału do badań bakteriologicznych, histologicznych i cytologicznych.

Jeśli po badaniu diagnoza nie jest jasna, należy wykonać torakotomię testową z nagłym badaniem histologicznym materiału.

Wyniki badania histologicznego określają liczbę kolejnych operacji.

Leczenie pacjentów z gruźlicą płuc jest częściej przeprowadzane w placówce leczenia gruźlicy w ramach III standardowego schematu chemioterapii, gdy cztery główne leki przeciwgruźlicze (izoniazyd, ryfampicyna, pirazynamid i etambutol) są przepisywane w intensywnej fazie leczenia przez 2 miesiące, aw fazie kontynuacji - dla 4-6 miesiąc izoniazyd i ryfampicyna lub izoniazyd i etambutol.

Wykazano, że pacjenci z gruźliczakiem płuc podczas powolnej inwolucji określonych zmian w fazie kontynuacji leczenia mają terapię przeciwzapalną, w tym terapię tuberkulinową, lidazę, szczepionkę BCG i metody fizjoterapii (USG lub induktotermia).

Jedną z metod leczenia pacjentów z gruźliczakiem płucnym jest operacja (segmentalna, bisegmentalna lub lobektomia).

Rokowanie choroby w przypadku przepisanego na czas leczenia i interwencji chirurgicznych jest z reguły korzystne, z całkowitym wyleczeniem klinicznym.

Czy gruźlica płuc jest skażona

To, czy gruźlica płuc jest skażona, zależy od postaci choroby. Gruźlica jest jedną z form klinicznych gruźlicy płuc. Termin tuberculoma oznacza obecność Mycobacterium tuberculosis w ciele pacjenta.

Mycobacterium prowokuje pojawienie się kapsułkowanego ogniska kału w tkance płucnej o średnicy większej niż 10 mm. Może być pojedynczy i wielokrotny.

Przyczyny gruźlicy płuc

Co to jest gruźlica płuc i jak to jest niebezpieczne? Według cech zewnętrznych tuberculoma jest podobny do łagodnego nowotworu. Ostrość patologiczna z czynnikiem sprawczym - mycobacterium tuberculosis - jest oddzielana od zdrowej tkanki płucnej przez kapsułkę, która ma dwie warstwy, co pozwala chorobie przez długi czas nie zachowywać się w formie utajonej.

Zasadniczo gruźlica powstaje u pacjentów z gruźlicą płuc, głównie w postaci ogniskowej. W rzadkich sytuacjach klinicznych może tworzyć się w naciekowej gruźlicy lub z powodu zablokowania oskrzeli w jamistej postaci gruźlicy płucnej.

Taki przebieg gruźlicy jest spowodowany hiperegiczną reakcją pacjenta na przenikającą infekcję. Prowadzi to do tego, że organizm stara się ogniskować ostrość, tworząc zdrowe kapsułki gruźlicy ze zdrowej tkanki, aby zapobiec pojawieniu się objawów gruźlicy płuc.

• Samotna gruźlica lub martwica ogniskowa pojedyncza to pojedyncza jednostka z kapsułą składającą się z dwóch warstw. Wypełniony jest jednorodnymi masami masywnymi - jednorodną formą lub kilkoma warstwami, pomiędzy którymi zdefiniowane są warstwy tkanki łącznej - forma warstwowa. Formy laminowane w przewlekłym przebiegu, który charakteryzuje się zmianą okresów zaostrzenia i remisji.
• Zlepiona jednorodna forma, która składa się z kilku sąsiednich ognisk, które są otoczone pojedynczą kapsułą.

Obejrzyj film

Przebieg procesu patologicznego

Formacja patologiczna przez długi czas może nie przejawiać się klinicznie, ale pod wpływem czynników prowokujących następuje okres stopniowego wzrostu wielkości gruźlicy. Prowokuje to topnienie zawartości kapsułki i rozprzestrzenianie się nacieku zapalnego w płucach.

Gdy rozprzestrzeniają się wzdłuż drzewa oskrzelowego, często obserwuje się powstawanie ubytków i pojawienie się wyraźnych objawów klinicznych gruźlicy i zatrucia.

Wraz z uwolnieniem zawartości gruźlicy w oskrzelach możliwe jest bliznowacenie.

Patologia może występować w różnych opcjach klinicznych:

• Postępujący przebieg charakteryzuje się pojawieniem się ogniskowego zapalenia wokół gruźlicy. Jednocześnie odnotowuje się rozpad tkanek tworzących gruźlicę, co prowadzi do powstania jamy, rozsiewu tkanek zlokalizowanych z patologicznym skupieniem.
• Przy stabilnym kursie przez wiele lat wykonane badanie rentgenowskie nie wskazuje na zmiany wielkości formacji. Ale jednocześnie w niektórych przypadkach klinicznych możliwe jest pojawienie się objawów klinicznych zatrucia ciała pacjenta.

Towarzyszy temu wzrost formacji patologicznej w rozmiarze, kaszel z plwociną zmieszany z krwią. W miarę ustępowania zaostrzenia kliniczne objawy patologii znikają, a wielkość gruźlicy zmniejsza się.

Ciekawe informacje na temat filmu

Co czytać

• ➤ Co to jest wola koloidalna z proliferacją nabłonka?
• ➤ Jakie operacje są stosowane w chorobie Parkinsona!
• Is Co to jest mózgowa encefalopatia układu krążenia i w jakim wieku występuje?
• ➤ Jakie są pierwsze objawy reumatoidalnego zapalenia stawów palców?

Objawy choroby

Przeważnie objawy choroby są praktycznie nieobecne, ponieważ ognisko zakażenia jest izolowane. A ponieważ kurs jest przewlekły, to ze zmianą okresu remisji z pewnością wystąpi okres zaostrzenia.

Mogą temu towarzyszyć następujące objawy:

• pojawienie się ogólnej słabości i niedyspozycji;
• utrata apetytu;
• temperatura ciała wzrasta;
• utrata masy ciała;
• pojawienie się bólu w klatce piersiowej;
• najpierw pojawia się suchy kaszel, na przemian z mokrym kaszlem, w którym krew może zostać wykryta w wypływie plwociny.

Rozpoznanie kliniczne choroby

Podczas prowadzenia działań diagnostycznych główną rolę w diagnozie odgrywa badanie rentgenowskie. W tym samym czasie na zdjęciu radiologicznym stwierdzono podcieniowanie ograniczone ciemnienie.

Najczęściej gruźlica rozwija się w segmentach 1, 2 i 6 płuc. Pod względem wielkości formacje są małe do 2 cm, średnie do 2-4 cm, duże ponad 4 cm, są również pojedyncze i wielokrotne.

Forma samotna charakteryzuje się okrągłym i regularnym kształtem. Formę konglomeratu określa nieregularny kształt i policykliczny kontur zewnętrzny. W obecności zaniku na radiogramie określa się jama, która jest ekscentryczna i ma inny kształt.

Z wysoką aktywnością procesu patologicznego i pojawieniem się mas oskrzelowych w oskrzeli, istnieje zagłębienie z pobliskim oskrzelem. Kontury są zawsze wyraźne, ale podczas zaostrzenia odnotowuje się ich rozmycie i nowe ogniska gruźlicy w tkance płucnej.

Podczas badania fizykalnego przeprowadzanego przez lekarza podczas remisji rzadko wykrywa się patologię. W okresie zaostrzeń o wysokiej aktywności osłuchiwanie płuc w obszarze uszkodzenia obejmuje suche lub wilgotne rzędy.

W przypadku laboratoryjnych badań krwi:

• wzrost szybkości sedymentacji erytrocytów,
• zmniejszenie liczby limfocytów,
• wzrost liczby leukocytów.

Przeprowadzone badania z użyciem bronchoskopu są uznawane za najbardziej pouczającą metodę diagnostyczną dla tej postaci gruźlicy.
Rzadko stosuje się torakotomię lub nakłucie klatki piersiowej w celu potwierdzenia diagnozy.

Do celów diagnostycznych stosuje się test tuberkulinowy, pacjenci prawie zawsze mają reakcję hipergeryczną.

Leczenie zachowawcze choroby

Po wykryciu gruźlicy pacjent jest hospitalizowany w placówce leczenia gruźlicy, gdzie pacjent przechodzi leczenie. Leczenie gruźlicy płucnej przeprowadza się w 2 fazach - intensywnej i podtrzymującej.

Podczas intensywnej fazy, która trwa 2 miesiące, przepisuje się pacjentom następujące leki przeciwgruźlicze:

Dawkowanie leków dobiera się indywidualnie.

W fazie podtrzymywania, która może trwać od 4 do 6 miesięcy w zależności od przebiegu klinicznego, pacjentom przepisuje się 2 leki przeciwgruźlicze:

• izoniazyd i ryfampicyna;
• izoniazyd i etambutol.

Wraz z powolnym rozwojem efektu terapeutycznego przeprowadzanego konkretnego leczenia, pacjentom przepisuje się leki przeciwzapalne i procedury fizjoterapeutyczne.

• ➤ Kiedy pojawia się drganie ręki w młodym wieku?
• ➤ Na jakiej patologii bierze się ekstrakt z piołunu?
• ➤ Jak stosuje się nalewkę Aralia do łuszczycy?
• ➤ Jak zrobić nalewkę z aloesu i miodu do leczenia stawów!

Leczenie chirurgiczne gruźlicy

Aby wyeliminować gruźlicę, można zastosować operację, podczas której segment lub segmenty dotknięte procesem patologicznym są usuwane.

W ciężkich przypadkach płat płuca musi zostać usunięty.

Po zabiegu pacjentowi przepisywany jest kurs specyficznej terapii przeciwgruźliczej przez okres do 12 miesięcy.

Gruźliczak płucny w stadium próchnicy

Gruźlica płuc jest objawem klinicznym gruźlicy. Przypomina guz, wyizolowany z płuc przez specjalną kapsułkę. W większości przypadków choroba jest stale przewlekła, a zatem objawy są ukryte. Ostry, to znaczy postępowy etap może być wywołany przez niekorzystne czynniki wewnętrzne i zewnętrzne. Postępujący przebieg objawia się jako rozpad gruźlicy.

Proces zapalny rozprzestrzenia się na wszystkie płuca, masa oskrzelowa (dotknięta) jest uwalniana do oskrzeli. Rozwija się zespół bólowy. Zatrucie organizmu wyraża się w złym samopoczuciu, utracie apetytu, pacjent szybko traci wagę. Oprócz tych objawów rozwija się silny kaszel, któremu towarzyszy flegma i krwioplucie. Podczas badania lekarz wykrywa świszczący oddech w płucach. Mycobacterium tuberculosis jest wykrywany w plwocinie. W badaniu krwi wykryto gwałtowny spadek liczby limfocytów i przyspieszoną sedymentację erytrocytów.

To zakaźne zapalenie w ciele prowadzi do wielu formacji. To z kolei prowokuje rozpad komórek narządów. Wejście mycobacterium tuberculoma do organizmu i szybkość, z jaką choroba zaczyna się rozwijać, zależy od ochronnych sił odpornościowych osoby. Zdrowe ciało może poradzić sobie z niebezpiecznymi bakteriami i kaszleć je przez śluz.

Zaburzenia układu odpornościowego powodują opóźnienie bakterii w narządach oddechowych, powodując tym samym infekcję. Gruźlica na etapie rozkładu jest zaraźliwa dla innych. Może to nastąpić poprzez bezpośredni kontakt z pacjentem, przez powietrze i żywność, a także od matki do noworodka.

Jeśli terapia medyczna jest prowadzona przedwcześnie lub nieodpowiednio, to w zaniedbanej formie postępująca gruźlica może spowodować śmierć pacjenta. Wykrycie choroby wymaga natychmiastowej izolacji chorego. Jest to ważne zarówno dla niego, jak i dla innych.

Domowe leczenie środkami ludowymi

Zatrzymanie procesu patologicznego w gruźlicy płuc, zwłaszcza na etapie rozpadu, jest możliwe tylko przy kardynalnych metodach leczenia medycznego i chirurgicznego. Stosowanie środków ludowych pomaga poprawić ogólny stan, oczyszczając płuca i zmniejszając rozmiary guzów.

Zalety łączenia terapii lekowej i środków ludowych:

• masy śluzowe i plwocina opuszczają płuca znacznie bardziej efektywnie;
• poprawia metabolizm;
• zwiększa obronę immunologiczną organizmu;
• promuje eliminację substancji toksycznych.

Przed użyciem jakichkolwiek środków ludowych należy skonsultować się z pulmonologiem. Lekarz może obiektywnie ocenić złożoność choroby i doradzić najlepsze metody leczenia.

Najczęstsze środki tradycyjnej medycyny to:

1. Korzystanie z Kalanchoe. Roślina rozdrobniona w maszynce do mięsa miesza się w równych proporcjach z naturalnym miodem. Jedna łyżka stołowa dwa razy dziennie pomaga poprawić ogólne leczenie.
2. Kwas z glistnika. Jego preparat oparty jest na zakwasie w wodzie i cukrze, glistniku i śmietanie. Wystarczy wypić ten kwas chlebowy 2-3 łyki podczas lunchu.
3. Propolis. Niektórzy pacjenci uważają to za naturalne. Inni rozważają bardziej skuteczne nalewki na alkohol lub wódkę. Uzdrowiciele radzą stosować przepisy z dodatkiem ziół leczniczych, takich jak rumianek, piołun, ziele dziurawca, ostropest plamisty.
4. Północny mech Roślina jest napełniana wrzącą wodą i podawana przez co najmniej dwie godziny. Weź 30 minut przed każdym posiłkiem. Jedna łyżka stołowa wystarczy na 500 litrów przegotowanej wody. Dozwolone jest spożywanie tego środka z naturalnym miodem.

Ważne jest, aby pamiętać, że środki ludowe są metodami pomocniczymi i regenerującymi. Główne leczenie i wybór najbardziej optymalnych metod leży wyłącznie w gestii lekarza prowadzącego.

Możliwe konsekwencje i komplikacje

Gruźlica płuc w fazie rozpadu charakteryzuje się silnym zatruciem organizmu. Rozwija się niewydolność oddechowa, osłabiona zostaje odporność. Obraz kliniczny choroby na pierwszy rzut oka przypomina ostrą postać zapalenia płuc. Substancje toksyczne zaczynają przenikać do krwiobiegu. Pacjent szybko traci wagę, staje się bardzo blady. Skóra staje się niebieskawa.

Oprócz wyżej wymienionych objawów, konsekwencjami gruźlicy w stadium rozpadu może być rozprzestrzenianie się procesu zakaźnego na wszystkie organy, bez wyjątku. Temperatura ciała pacjenta wzrasta, plwocina jest uwalniana z krwi. Znacznemu spadkowi wydajności towarzyszy silne pocenie się. Choroba jest bardzo niebezpieczna i ignorowanie tych objawów może prowadzić do powstania raka lub śmierci. Wraz z ostrym przebiegiem choroby nasilają się inne choroby przewlekłe.

Aktywne leczenie choroby reprezentuje konserwatywna taktyka. Jest to specjalna terapia, która blokuje rozprzestrzenianie się infekcji w całym organizmie i eliminuje dotknięte ogniska, bezpośrednio na płuca. W sytuacji, gdy terapia nie pomaga, wymagana jest operacja. Dotknięta część płuc jest usuwana. Po operacjach chirurgicznych nadal musisz przejść kurs chemioterapii. Takie leczenie pomoże zapobiec zakażeniu krwi lub ją zneutralizować, jeśli krew jest już dotknięta.

Zapobieganie tej patologii i rokowaniu

Podstawową zasadą terapii medycznej jest przepisywanie leków przeciwbakteryjnych. Kronika historyczna opisuje masowe wybuchy epidemii, zamieniając się w ciężkie formy gruźlicy, w których ludzie umierali w tysiącach. Było to jednak przed stworzeniem syntetycznych leków przeciwgruźliczych. Jedna tradycyjna medycyna była po prostu bezsilna.

Obecnie nawet operacje są przepisywane w wyjątkowo trudnych przypadkach. Jeśli dotknięte jest jedno spektrum płuc lub średnica zmienionej choroby jest większa niż 2 cm, pacjent z diagnozą może być leczony w specjalistycznej klinice przez kilka miesięcy. O pozytywnej dynamice można mówić tylko dzięki ulepszonym badaniom krwi i zmniejszeniu źródła infekcji na podstawie dyfrakcji rentgenowskiej.

Gruźlica, jako forma gruźlicy płuc, jest uznawana za chorobę społeczną. Według statystyk, choroby tego rodzaju najczęściej dotykają osoby prowadzące antyspołeczny styl życia. Istnieje bezpośredni związek między gruźlicą a warunkami życia zarażonych ludzi. Wiadomo również, że męska połowa populacji choruje trzy razy częściej niż kobieta. Grupę ryzyka stanowią młodzi ludzie poniżej 39-40 lat.

Podstawowe środki zapobiegawcze:

• środki antyepidemiologiczne;
• wczesna diagnoza choroby i terminowe leczenie w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się infekcji;
• okresowe badania lekarskie przez wąskich specjalistów;
• terminowe szczepienie niemowląt;
• poprawa warunków życia już zakażonych pacjentów;
• terapia profilaktyczna osób mających kontakt z pacjentami, pulmonologiem i specjalistą od gruźlicy.