Grupa farmakologiczna - penicyliny

Preparaty podgrup są wykluczone. Włącz

Opis

Penicyliny (penicylina) to grupa antybiotyków wytwarzanych przez wiele rodzajów pleśni z rodzaju Penicillium, aktywnych wobec większości gram-dodatnich, a także niektórych mikroorganizmów gram-ujemnych (gonokoków, meningokoków i krętków). Penicyliny należą do tzw. antybiotyki beta-laktamowe (beta-laktamy).

Beta-laktamy są dużą grupą antybiotyków, dla których obecność czteroczłonowego pierścienia beta-laktamowego w strukturze cząsteczki jest powszechna. Beta laktamy obejmują penicyliny, cefalosporyny, karbapenemy, monobaktamy. Beta-laktamy to najliczniejsza grupa leków przeciwdrobnoustrojowych stosowanych w praktyce klinicznej, która zajmuje wiodącą pozycję w leczeniu większości chorób zakaźnych.

Informacje historyczne. W 1928 roku angielski naukowiec A. Fleming, który pracował w szpitalu St.Mary`s Hospital w Londynie, odkrył zdolność grzyba nitkowatego zielonej pleśni (Penicillium notatum) do spowodowania śmierci gronkowców w hodowli komórkowej. Substancja czynna grzyba, która ma działanie antybakteryjne, A. Fleming zwany penicyliną. W 1940 r. W Oksfordzie grupa naukowców pod przewodnictwem Kh.V. Flory i E.B. Cheyna izolowana w czystej postaci stanowi znaczne ilości pierwszej penicyliny z kultury Penicillium notatum. W 1942 roku wybitny rosyjski badacz Z.V. Jermoljewa otrzymała penicylinę z grzyba penicillium crustosum. Od 1949 r. Praktycznie nieograniczone ilości penicyliny benzylowej (penicyliny G) są dostępne do użytku klinicznego.

Grupa penicylin obejmuje naturalne związki wytwarzane przez różne rodzaje grzybów pleśniowych Penicillium i szereg półsyntetycznych. Penicyliny (podobnie jak inne beta-laktamy) mają działanie bakteriobójcze na mikroorganizmy.

Do najczęstszych właściwości penicylin należą: niska toksyczność, szeroki zakres dawek, alergia krzyżowa między wszystkimi penicylinami i częściowo cefalosporynami i karbapenemami.

Przeciwbakteryjne działanie beta-laktamów jest związane z ich specyficzną zdolnością do przerywania syntezy ściany komórkowej bakterii.

Ściana komórkowa bakterii ma sztywną strukturę, nadaje kształt mikroorganizmom i zapewnia ich ochronę przed zniszczeniem. Opiera się na heteropolimeru - peptydoglikanie, składającym się z polisacharydów i polipeptydów. Jego usieciowana struktura siatki zapewnia wytrzymałość ściany komórkowej. Skład polisacharydów obejmuje takie aminocukry jak N-acetyloglukozamina, jak również kwas N-acetylomuraminowy, który występuje tylko u bakterii. Krótkie łańcuchy peptydowe, w tym niektóre L- i D-aminokwasy, są związane z aminocukrami. U bakterii Gram-dodatnich ściana komórkowa zawiera 50–100 warstw peptydoglikanu u bakterii Gram-ujemnych, 1-2 warstwy.

W proces biosyntezy peptydoglikanów zaangażowanych jest około 30 enzymów bakteryjnych, proces ten składa się z 3 etapów. Uważa się, że penicyliny naruszają późne etapy syntezy ściany komórkowej, zapobiegając tworzeniu się wiązań peptydowych przez hamowanie enzymu transpeptydazy. Transpeptydaza jest jednym z białek wiążących penicylinę, z którymi oddziałują antybiotyki beta-laktamowe. Białka wiążące penicylinę, enzymy zaangażowane w końcowe etapy tworzenia ściany komórkowej bakterii, oprócz transpeptydaz, obejmują karboksypeptydazy i endopeptydazy. Wszystkie bakterie mają je (na przykład Staphylococcus aureus ma 4 z nich, Escherichia coli - 7). Penicyliny wiążą się z tymi białkami z różną szybkością, tworząc wiązanie kowalencyjne. W takim przypadku dochodzi do inaktywacji białek wiążących penicylinę, siła ściany komórki bakteryjnej zostaje zerwana i komórki ulegają lizie.

Farmakokinetyka. Po spożyciu penicyliny są wchłaniane i rozprowadzane po całym organizmie. Penicyliny wnikają dobrze do tkanek i płynów ustrojowych (maziówki, opłucnej, osierdzia, żółci), gdzie stężenia terapeutyczne są szybko osiągane. Wyjątkiem są płyny mózgowo-rdzeniowe, wewnętrzne media oka i tajemnica gruczołu krokowego - tutaj stężenia penicylin są niskie. Stężenie penicylin w płynie mózgowo-rdzeniowym może się różnić w zależności od warunków: w normie - mniej niż 1% surowicy, z zapaleniem może wzrosnąć do 5%. Stężenia terapeutyczne w płynie mózgowo-rdzeniowym powstają w wyniku zapalenia opon mózgowych i podawania leków w dużych dawkach. Penicyliny są szybko wydalane z organizmu, głównie przez nerki poprzez filtrację kłębuszkową i wydzielanie kanalikowe. Ich okres półtrwania jest krótki (30–90 min), stężenie w moczu jest wysokie.

Istnieje kilka klasyfikacji leków należących do grupy penicylin: według struktury molekularnej, źródła, spektrum aktywności itp.

Zgodnie z klasyfikacją podaną przez D.A. Kharkevich (2006), penicyliny są podzielone w następujący sposób (klasyfikacja opiera się na szeregu cech, w tym na różnicach w sposobach uzyskiwania):

I. Preparaty penicylin otrzymane w wyniku syntezy biologicznej (penicyliny biosyntetyczne):

I.1. Do podawania pozajelitowego (zniszczonego w kwaśnym środowisku żołądka):

benzylopenicylina (sól sodowa),

benzylopenicylina (sól potasowa);

benzylopenicylina (sól Novocain)

I.2. Do podawania dojelitowego (kwasoodpornego):

fenoksymetylopenicylina (penicylina V).

Ii. Półsyntetyczne penicyliny

II.1. Do podawania pozajelitowego i dojelitowego (kwasoodporne):

- odporny na działanie penicylinazy:

oksacylina (sól sodowa),

- szerokie spektrum:

II.2. Do podawania pozajelitowego (zniszczonego w kwaśnym środowisku żołądka)

- szerokie spektrum, w tym Pseudomonas aeruginosa:

karbenicylina (sól disodowa),

II.3. Do podawania dojelitowego (kwasoodpornego):

karbenicylina (sodu indanyl),

Zgodnie z klasyfikacją penicylin podawaną przez I. B. Mikhailov (2001), penicyliny można podzielić na 6 grup:

1. Naturalne penicyliny (benzylopenicyliny, bicyliny, fenoksymetylopenicylina).

2. Izoksazolpenicyliny (oksacylina, kloksacylina, flukloksacylina).

3. Amidinopenitsillin (amdinocillin, pivamdinocillin, bakamdinocillin, acidocyllin).

4. Aminopenicyliny (ampicylina, amoksycylina, talampicylina, bakampicylina, piwampicylina).

5. Karboksypenicyliny (karbenicylina, carbecillin, carindacillin, tikarcylina).

6. Ureidopenitsillin (azlotsillin, mezlocillin, piperacillin).

Źródło otrzymania, spektrum działania, a także połączenie z beta-laktamazami zostały wzięte pod uwagę przy tworzeniu klasyfikacji podanej w Podręczniku Federalnym (system receptur), wydanie VIII.

penicylina benzylowa (penicylina G),

fenoksymetylopenicylina (penicylina V),

3. Rozszerzone widmo (aminopenicyliny):

4. Aktywny wobec Pseudomonas aeruginosa:

5. W połączeniu z inhibitorami beta-laktamazy (chronione przed inhibitorami):

Naturalne (naturalne) penicyliny - Są to antybiotyki o wąskim spektrum działania, które wpływają na bakterie Gram-dodatnie i ziarniaki. Biosyntetyczne penicyliny otrzymuje się z pożywki hodowlanej, na której hodowane są pewne szczepy grzybów pleśniowych (Penicillium). Istnieje kilka odmian naturalnych penicylin, jedną z najbardziej aktywnych i odpornych na nie jest penicylina benzylowa. W praktyce medycznej penicylina benzylowa jest stosowana w postaci różnych soli - sodowej, potasowej i nowocainowej.

Wszystkie naturalne penicyliny mają podobną aktywność przeciwbakteryjną. Naturalne penicyliny są niszczone przez beta-laktamazy, dlatego nie są skuteczne w leczeniu zakażeń gronkowcowych, ponieważ w większości przypadków gronkowce wytwarzają beta-laktamazę. Są one skuteczne głównie przeciwko drobnoustrojom Gram-dodatnim (w tym Streptococcus spp., W tym Streptococcuscus pneumoniae, Enterococcus spp.), Bacillus spp., Listeria monocytogenes, Erysipelothrix rhusiopathiae, Gram-ujemnym ziarniakom (Neisseria mening necrosis, cytrusowemu zapaleniu pęcherza, Nephrosiacephitis Icephitis), ziarniakom Gram-ujemnym (Neisseria meninge necrophitis, fitochemii zapalenia nerek, Erysipelothrix rhusiopathiae, ziarniakomięsaka nerwowego, Erysipelothrix rhusiopathiae, Gram-ujemnym ziarniakom). spp., Fusobacterium spp.), krętek (Treponema spp., Borrelia spp., Leptospira spp.). Gram-ujemne mikroorganizmy są zwykle oporne, z wyjątkiem Haemophilus ducreyi i Pasteurella multocida. W odniesieniu do wirusów (czynników wywołujących grypę, poliomyelitis, ospę itd.), Mycobacterium tuberculosis, czynnik sprawczy amebiazy, riketsji, grzybów penicyliny są nieskuteczne.

Penicylina benzylowa jest aktywna głównie przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim. Widma antybakteryjnego działania benzylopenicyliny i fenoksymetylopenicyliny są prawie identyczne. Jednak penicylina benzylowa jest 5-10 razy bardziej aktywna niż fenoksymetylopenicylina dla wrażliwych Neisseria spp. i niektóre beztlenowce. Fenoksymetylopenicylina jest przepisywana w przypadku zakażeń o umiarkowanym nasileniu. Aktywność preparatów penicylinowych jest określona biologicznie przez działanie antybakteryjne na konkretny szczep Staphylococcus aureus. Na jednostkę działania (1 U) przyjmuje aktywność 0,5988 µg chemicznie czystej krystalicznej soli sodowej benzylopenicyliny.

Znaczące zalety benzylopenicyliny jest jego niestabilność beta-laktamazy (enzymatyczne rozszczepienie pierścienia beta-laktamowego beta-laktamazy (penicylinazy) z wytworzeniem antybiotyku penicylanowego traci swoją aktywność przeciwbakteryjną), ma absorpcji w żołądku (wymaga podawania w iniekcji ścieżki) działania i stosunkowo niskim przeciw większości drobnoustrojów gram-ujemnych.

W normalnych warunkach preparaty penicyliny benzylowej słabo wnikają do płynu mózgowo-rdzeniowego, jednak wraz z zapaleniem opon mózgowych zwiększa się przepuszczalność przez BBB.

Penicylina benzylowa, stosowana w postaci wysoce rozpuszczalnych soli sodowych i potasowych, trwa krótko 3-4 godziny, ponieważ szybko wydalane z organizmu, a to wymaga częstych zastrzyków. W związku z tym zaproponowano do stosowania w praktyce medycznej słabo rozpuszczalne sole benzylopenicyliny (w tym sól nowokainy) i benzylopenicylinę.

Przedłużone kształty ), są zawiesinami, które można podawać tylko domięśniowo. Są powoli wchłaniane z miejsca wstrzyknięcia, tworząc depot w tkance mięśniowej. Pozwala to na utrzymanie stężenia antybiotyku we krwi przez dłuższy czas, a tym samym zmniejszenie częstotliwości podawania leku.

Wszystkie sole benzylopenicyliny są stosowane pozajelitowo, ponieważ są niszczone w kwaśnym środowisku żołądka. Spośród naturalnych penicylin tylko fenoksymetylopenicylina (penicylina V) posiada właściwości kwasoodporne, chociaż w słabym stopniu. Fenoksymetylopenicylina różni się strukturą chemiczną od penicyliny benzylowej dzięki obecności grupy fenoksymetylowej w cząsteczce zamiast grupy benzylowej.

Penicylina benzylowa jest stosowana w zakażeniach wywołanych przez paciorkowce, w tym Streptococcus pneumoniae (pozaszpitalne zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowych), Streptococcus pyogenes (paciorkowcowe zapalenie migdałków, liszajec, róży, gorączka szkarłatna, zapalenie wsierdzia), w zakażeniach meningokokowych. Penicylina benzylowa jest antybiotykiem z wyboru w leczeniu błonicy, zgorzeli gazowej, leptospirozy, boreliozy.

Pokazano biciliny, przede wszystkim, jeśli to konieczne, długoterminowe utrzymanie skutecznych stężeń w organizmie. Stosuje się je na syfilis i inne choroby spowodowane bladym treponema (ziewanie), infekcje paciorkowcowe (z wyjątkiem infekcji wywołanych przez paciorkowce grupy B) - ostre zapalenie migdałków, szkarłatna szkoda, infekcje ran, różycy, reumatyzm, leiszmanioza.

W 1957 r. Wyizolowano kwas 6-aminopenicylanowy z naturalnych penicylin i na jego podstawie rozpoczęto opracowywanie półsyntetycznych preparatów.

Kwas 6-aminopenicylanowy - podstawa cząsteczki wszystkich penicylin („jądro penicyliny”) - złożony związek heterocykliczny składający się z dwóch pierścieni: tiazolidynowego i beta-laktamowego. Z pierścieniem beta-laktamowym przyłączony jest rodnik boczny, który określa zasadnicze właściwości farmakologiczne otrzymanej cząsteczki leku. W naturalnych penicylinach struktura rodnikowa zależy od składu pożywki, na której Penicillium spp.

Półsyntetyczne penicyliny wytwarza się przez modyfikację chemiczną, przyłączając różne rodniki do cząsteczki kwasu 6-aminopenicylanowego. W ten sposób uzyskano penicyliny o pewnych właściwościach:

- odporny na działanie penicylinaz (beta-laktamazy);

- kwasoodporny, skuteczny przy umówionym spotkaniu;

- posiadający szerokie spektrum działania.

Izoksazolpenicyliny (penicyliny izoksazolilowe, penicyliny odporne na penicylinę, penicyliny antystaphylococcus). Większość gronkowców wytwarza specyficzny enzym, beta-laktamazę (penicylinazę) i jest odporna na penicylinę benzylową (80–90% szczepów Staphylococcus aureus tworzy penicylinę).

Głównym lekiem przeciw gronkowcowi jest oksacylina. Grupa leków opornych na penicylinę obejmuje również kloksacylinę, flukloksacylinę, metycylinę, nafcylinę i dikloksacylinę, które ze względu na ich wysoką toksyczność i / lub niską skuteczność nie znalazły zastosowania klinicznego.

Spektrum działania antybakteryjnego oksacyliny jest podobne do spektrum działania penicyliny benzylowej, ale ze względu na odporność oksacyliny na penicylinazę, jest ona aktywna wobec gronkowców penicylinotwórczych opornych na penicylinę benzylową i fenoksymetylopenicylinę, jak również opornych na inne antybiotyki.

Poprzez aktywność przeciwko ziarniakom Gram-dodatnim (w tym gronkowcom, które nie wytwarzają beta-laktamazy), izoksazolpenicyliny, w tym oksacylina, znacznie gorsza od naturalnych penicylin, dlatego w przypadku chorób, których patogeny są wrażliwe na drobnoustroje penicyliny benzylowej, są one mniej skuteczne w porównaniu z tymi drugimi. Oksacylina nie jest aktywna wobec bakterii Gram-ujemnych (z wyjątkiem Neisseria spp.), Anaerobes. Pod tym względem leki z tej grupy są pokazane tylko w przypadkach, gdy wiadomo, że zakażenie jest spowodowane przez penicylinotwórcze szczepy gronkowców.

Główne różnice farmakokinetyczne między izoksazolpenicylinami i benzylopenicyliną:

- szybka, ale nie całkowita (30–50%) absorpcja z przewodu pokarmowego. Możesz użyć tych antybiotyków jak pozajelitowo (w / m, in / in) i wewnątrz, ale 1-1,5 godziny przed posiłkami, ponieważ mają niską odporność na kwas solny;

- wysoki stopień wiązania albuminy osocza (90–95%) i niezdolność do usunięcia izoksazolopenicylin z organizmu podczas hemodializy;

- nie tylko wydalanie przez nerki, ale także przez wątrobę, nie ma potrzeby korygowania schematu dawkowania z łagodną niewydolnością nerek.

Główne znaczenie kliniczne oksacyliny to leczenie zakażeń gronkowcowych wywołanych przez oporne na penicylinę szczepy Staphylococcus aureus (z wyjątkiem zakażeń wywołanych przez oporny na metycylinę Staphylococcus aureus, MRSA). Należy pamiętać, że w szpitalach powszechne są szczepy Staphylococcus aureus, odporne na oksacylinę i metycylinę (metycylina, pierwsza penicylina oporna na penicylinę). Szczepy Staphylococcus aureus oporne na oksosillinę / metycylinę są zwykle wielooporne - są oporne na wszystkie inne beta-laktamy, a często na makrolidy, aminoglikozydy, fluorochinolony. Lekami z wyboru w zakażeniach wywołanych przez MRSA są wankomycyna lub linezolid.

Nafcylina jest nieco bardziej aktywna niż oksacylina i inne penicyliny oporne na penicylinę (ale mniej aktywne niż penicylina benzylowa). Nafcylina przenika przez BBB (jej stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym jest wystarczające do leczenia gronkowcowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych), jest wydalana głównie z żółcią (maksymalne stężenie w żółci jest znacznie wyższe niż w surowicy), w mniejszym stopniu przez nerki. Może być podawany doustnie i pozajelitowo.

Amidinopenitsillin - Są to penicyliny o wąskim spektrum działania, ale z dominującą aktywnością przeciwko bakteriom Gram-ujemnym. Preparaty amidynopenicyliny (amidynocylina, piwamdinocylina, bakamdinocylina, kwasocylina) nie są zarejestrowane w Rosji.

Penicyliny o szerokim spektrum działania

Zgodnie z klasyfikacją przedstawioną przez D.A. Charkiewicz, półsyntetyczne antybiotyki o szerokim spektrum działania, dzielą się na następujące grupy:

I. Leki, które nie wpływają na niebieską ropę:

- Aminopenicyliny: ampicylina, amoksycylina.

Ii. Leki aktywne przeciwko Pseudomonas aeruginosa:

- Karboksypenicyliny: karbenicylina, tikarcylina, carbecillin;

- Ureidopenitsillin: piperacylina, azlotsillin, mezlotsillin.

Aminopenicyliny - antybiotyki o szerokim spektrum działania. Wszystkie są niszczone przez beta-laktamazy zarówno bakterii Gram-dodatnich, jak i Gram-ujemnych.

W praktyce medycznej powszechnie stosuje się amoksycylinę i ampicylinę. Ampicylina jest przodkiem grupy aminopenicylin. Co się tyczy bakterii Gram-dodatnich, ampicylina, podobnie jak wszystkie półsyntetyczne penicyliny, ma niższą aktywność niż penicylina benzylowa, ale jest lepsza od oksacyliny.

Ampicylina i amoksycylina mają podobne widma działania. W porównaniu z naturalnymi penicylinami, spektrum działania przeciwbakteryjnego ampicyliny i amoksycyliny obejmuje wrażliwe szczepy enterobakterii, Escherichia coli, Proteus mirabilis, Salmonella spp., Shigella spp., Haemophilus influenzae; Lepsze niż naturalne penicyliny działają na Listeria monocytogenes i wrażliwe enterokoki.

Ze wszystkich doustnych beta-laktamów amoksycylina jest najbardziej aktywna przeciwko Streptococcus pneumoniae, która jest odporna na naturalne penicyliny.

Ampicylina nie jest skuteczna przeciwko szczepom Staphylococcus spp. Tworzącym penicylinę, Wszystkie szczepy Pseudomonas aeruginosa, większość szczepów Enterobacter spp., Proteus vulgaris (pozytywny dla indolu).

Dostępne są leki skojarzone, na przykład Ampioks (ampicylina + oksacylina). Połączenie ampicyliny lub benzylopenicyliny z oksacyliną jest racjonalne, ponieważ spektrum działania z tą kombinacją staje się szersze.

Różnica między amoksycyliną (która jest jednym z wiodących doustnych antybiotyków) a ampicyliną jest jej profilem farmakokinetycznym: gdy podawana amoksycylina jest szybsza i dobrze wchłaniana w jelicie (75–90%) niż ampicylina (35–50%), biodostępność nie zależy od przyjmowania pokarmu. Amoksycylina wnika lepiej w niektóre tkanki, w tym w układzie oskrzelowo-płucnym, gdzie jego stężenie jest 2 razy wyższe niż stężenie we krwi.

Najbardziej znaczące różnice w parametrach farmakokinetycznych aminopenicylin z benzylopenicyliny:

- możliwość spotkania w środku;

- lekkie wiązanie z białkami osocza - 80% aminopenicylin pozostaje we krwi w postaci wolnej - i dobra penetracja do tkanek i płynów ustrojowych (z zapaleniem opon mózgowych, stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym może wynosić 70–95% stężeń we krwi);

- częstotliwość przepisywania leków złożonych - 2-3 razy dziennie.

Główne wskazania do przepisywania aminopenicylin to infekcje górnych dróg oddechowych i laryngologicznych, infekcje nerek i zakażenia dróg moczowych, zakażenia przewodu pokarmowego, eradykacja Helicobacter pylori (amoksycylina), zapalenie opon mózgowych.

Cechą niepożądanego działania aminopenicylin jest rozwój wysypki „ampicylinowej”, która jest niealergiczną wysypką plamisto-grudkową, która szybko znika, gdy lek jest anulowany.

Jedną z przeciwwskazań do powołania aminopenicylin jest mononukleoza zakaźna.

Należą do nich karboksypenicyliny (karbenicylina, tikarcylina) i ureidopenicyliny (azlocylina, piperacylina).

Karboksypenicyliny - Są to antybiotyki o spektrum przeciwbakteryjnym podobnym do aminopenicylin (z wyjątkiem działania na Pseudomonas aeruginosa). Karbenicylina jest pierwszą penicyliną przeciwrurczową, o gorszej aktywności niż inne penicyliny przeciw pseudomonas. Karboksypenicyliny działają na gatunki Pseudomonas aeruginosa (Pseudomonas aeruginosa) i indole-dodatnie Proteus (Proteus spp.) Odporne na ampicylinę i inne aminopenicyliny. Znaczenie kliniczne karboksypenicyliny obecnie maleje. Chociaż mają one szerokie spektrum działania, są nieaktywne wobec dużej części szczepów Staphylococcus aureus, Enterococcus faecalis, Klebsiella spp., Listeria monocytogenes. Prawie nie przechodzą przez BBB. Wielość spotkań - 4 razy dziennie. Wtórna odporność mikroorganizmów rozwija się szybko.

Ureidopenicyliny - to także antybiotyki przeciw szkodnikom, ich spektrum działania pokrywa się z karboksypenicylinami. Najbardziej aktywnym lekiem w tej grupie jest piperacylina. Spośród leków z tej grupy tylko azlocylina zachowuje swoją wartość w praktyce medycznej.

Ureidopenicyliny są bardziej aktywne niż karboksypenicyliny dla Pseudomonas aeruginosa. Są one stosowane w leczeniu zakażeń wywołanych przez Klebsiella spp.

Wszystkie penicyliny przeciw pestycydom są niszczone przez beta-laktamazy.

Właściwości farmakokinetyczne ureidopenicylin:

- wprowadź tylko pozajelitowo (w / m / in);

- nie tylko nerki, ale także wątroba biorą udział w wydalaniu;

- częstotliwość stosowania - 3 razy dziennie;

- wtórna oporność bakterii szybko się rozwija.

Ze względu na pojawienie się szczepów o wysokiej oporności na przeciwlękowe penicyliny i brak przewagi nad innymi antybiotykami, penicyliny przeciwwybuchowe praktycznie straciły na znaczeniu.

Główne wskazania dla tych dwóch grup penicylin antyoksydacyjnych to zakażenia szpitalne wywołane przez wrażliwe szczepy Pseudomonas aeruginosa w połączeniu z aminoglikozydami i fluorochinolonami.

Penicyliny i inne antybiotyki beta-laktamowe mają wysoką aktywność przeciwdrobnoustrojową, ale wiele z nich może rozwijać oporność drobnoustrojów.

Ta oporność wynika ze zdolności mikroorganizmów do wytwarzania specyficznych enzymów - beta-laktamazy (penicylinazy), które niszczą (hydrolizują) pierścień beta-laktamowy penicylin, co pozbawia je aktywności przeciwbakteryjnej i prowadzi do rozwoju opornych szczepów mikroorganizmów.

Niektóre półsyntetyczne penicyliny są odporne na beta-laktamazę. Ponadto, w celu przezwyciężenia nabytej odporności, opracowano związki, które mogą nieodwracalnie hamować aktywność tych enzymów, tzw. inhibitory beta-laktamazy. Są one wykorzystywane do tworzenia penicylin hamujących.

Inhibitory beta-laktamazy, takie jak penicyliny, są związkami beta-laktamowymi, ale same w sobie mają minimalną aktywność przeciwbakteryjną. Substancje te nieodwracalnie wiążą beta-laktamazy i inaktywują te enzymy, chroniąc w ten sposób antybiotyki beta-laktamowe przed hydrolizą. Inhibitory beta-laktamazy są najbardziej aktywne wobec beta-laktamazy kodowanej przez geny plazmidowe.

Inhibitor Penicyliny są połączeniem antybiotyku penicylinowego ze specyficznym inhibitorem beta-laktamazy (kwas klawulanowy, sulbaktam, tazobaktam). Inhibitory beta-laktamazy nie są stosowane samodzielnie, ale są stosowane w połączeniu z beta-laktamami. Ta kombinacja umożliwia zwiększenie stabilności antybiotyku i jego aktywności wobec mikroorganizmów wytwarzających te enzymy (beta-laktamaza): Staphylococcus aureus, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Neisseria gonorrhoeae, Escherichia coli, Klebsiella spp., Proteus spp., Protect s. h Bacteroides fragilis. W rezultacie szczepy mikroorganizmów opornych na penicyliny stają się wrażliwe na połączony lek. Spektrum działania przeciwbakteryjnego hamujących beta-laktamów odpowiada widmowi penicylin zawartych w ich składzie, tylko poziom nabytej oporności jest inny. Inhibitory penicyliny są stosowane w leczeniu zakażeń o różnej lokalizacji i w profilaktyce okołooperacyjnej w operacjach brzusznych.

Hamujące penicyliny obejmują amoksycylinę / klawulanian, ampicylinę / sulbaktam, amoksycylinę / sulbaktam, piperacylinę / tazobaktam, tikarcylinę / klawulanian. Tikarcilina / klawulanian ma działanie antyseptyczne i działa przeciw maltofilii Stenotrophomonas. Sulbaktam ma swoją własną aktywność przeciwbakteryjną przeciwko Gram-ujemnym ziarniakom z rodziny Neisseriaceae i niefermentującej rodzinie Acinetobacter.

Wskazania do stosowania penicylin

Penicyliny są stosowane w zakażeniach wywołanych przez wrażliwe na nie patogeny. Najczęściej są stosowane w zakażeniach górnych dróg oddechowych, w leczeniu dusznicy bolesnej, szkarlatyn, zapalenia ucha, posocznicy, kiły, rzeżączki, zakażeń przewodu pokarmowego, zakażeń dróg moczowych itp.

Penicyliny należy stosować wyłącznie zgodnie z zaleceniami i pod nadzorem lekarza. Należy pamiętać, że stosowanie niewystarczających dawek penicylin (jak również innych antybiotyków) lub zbyt wczesne zaprzestanie leczenia może prowadzić do rozwoju opornych szczepów mikroorganizmów (dotyczy to zwłaszcza naturalnych penicylin). Jeśli wystąpi oporność, kontynuuj leczenie innymi antybiotykami.

Zastosowanie penicylin w okulistyce. W okulistyce penicyliny są stosowane miejscowo w postaci wkropleń, zastrzyków podspojówkowych i do ciała szklistego. Penicyliny nie przechodzą dobrze przez barierę krwiotwórczą. Na tle procesu zapalnego ich przenikanie do wewnętrznych struktur oka wzrasta, a stężenia w nich osiągają znaczące terapeutycznie. Tak więc, po wkropleniu do worka spojówkowego, stężenia terapeutyczne penicylin są określane w zrębie rogówki, gdy stosowane miejscowo, komora przednia praktycznie nie przenika. Gdy podspojówkowe podawanie leków jest określane w rogówce i wilgotności przedniej komory oka, w ciele szklistym - stężenia poniżej terapeutycznego.

Roztwory do podawania miejscowego przygotowuje się ex tempore. Penicilli są używane do leczenia itp.) i inne choroby oczu. Ponadto penicyliny stosuje się w celu zapobiegania zakaźnym powikłaniom urazów powiek i orbity, zwłaszcza gdy ciało obce przenika do tkanek oczodołu (ampicylina / klawulanian, ampicylina / sulbaktam itp.).

Stosowanie penicyliny w praktyce urologicznej. W praktyce urologicznej antybiotyków - penicylin, powszechnie stosuje się leki chronione przed inhibitorami (stosowanie naturalnych penicylin, a także stosowanie półsyntetycznych penicylin jako leków z wyboru uważanych za nieuzasadnione ze względu na wysoki poziom oporności szczepów uropatogennych).

Skutki uboczne i toksyczne działanie penicylin. Penicyliny mają najniższą toksyczność wśród antybiotyków i szeroki zakres działania terapeutycznego (szczególnie naturalnego). Najpoważniejsze działania niepożądane są związane z nadwrażliwością na nie. Reakcje alergiczne obserwuje się u znacznej liczby pacjentów (według różnych źródeł, od 1 do 10%). Penicyliny, częściej niż leki z innych grup farmakologicznych, powodują alergie na leki. U pacjentów, u których w przeszłości wystąpiły reakcje alergiczne na penicyliny, późniejsze stosowanie tych reakcji obserwuje się w 10–15% przypadków. U mniej niż 1% osób, które nie doświadczyły wcześniej podobnych reakcji, po wielokrotnym podaniu występuje reakcja alergiczna na penicylinę.

Penicyliny mogą powodować reakcję alergiczną w dowolnej dawce i dowolnej postaci dawkowania.

W przypadku stosowania penicylin możliwe są zarówno reakcje alergiczne typu natychmiastowego, jak i opóźnione. Uważa się, że reakcja alergiczna na penicyliny jest związana głównie z produktem pośrednim ich metabolizmu - grupą penicylinową. Nazywa się to dużą determinantą antygenową i powstaje, gdy pęka pierścień beta-laktamowy. Małe determinanty antygenowe penicyliny obejmują w szczególności niezmienione cząsteczki penicylin, benzylopenicylanu. Tworzą się one in vivo, ale są także określane w roztworach penicyliny przygotowanych do podawania. Uważa się, że wczesne reakcje alergiczne na penicyliny pośredniczą głównie w przeciwciałach IgE przeciwko małym determinantom antygenowym, opóźnionym i późnym (pokrzywka), zwykle przeciwciałom IgE przeciwko dużym determinantom antygenowym.

Reakcje nadwrażliwości są spowodowane tworzeniem się przeciwciał w organizmie i zwykle występują kilka dni po rozpoczęciu stosowania penicyliny (okresy mogą wahać się od kilku minut do kilku tygodni). W niektórych przypadkach reakcje alergiczne objawiają się wysypkami skórnymi, zapaleniem skóry, gorączką. W cięższych przypadkach reakcje te objawiają się obrzękiem błon śluzowych, zapaleniem stawów, bólem stawów, uszkodzeniem nerek i innymi zaburzeniami. Możliwe jest wstrząs anafilaktyczny, skurcz oskrzeli, ból brzucha, obrzęk mózgu i inne objawy.

Ciężka reakcja alergiczna jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do wprowadzenia penicylin w przyszłości. Pacjent musi wyjaśnić, że nawet niewielka ilość penicyliny, spożywana z jedzeniem lub podczas testu skórnego, może być dla niego śmiertelna.

Czasami jedynym objawem reakcji alergicznej na penicyliny jest gorączka (z natury jest stała, remisyjna lub przerywana, czasami towarzyszą jej dreszcze). Gorączka zwykle ustępuje w ciągu 1,5 dnia po odstawieniu leku, ale czasami może trwać kilka dni.

Wszystkie penicyliny charakteryzują się uczuleniem krzyżowym i reakcjami alergicznymi krzyżowymi. Wszelkie preparaty zawierające penicylinę, w tym kosmetyki i żywność, mogą powodować uczulenie.

Penicyliny mogą powodować różne działania niepożądane i toksyczne o charakterze niealergicznym. Należą do nich: spożycie - drażniący, w tym. zapalenie języka, zapalenie jamy ustnej, nudności, biegunka; z podaniem i / m - ból, naciek, aseptyczna martwica mięśni; z a / we wstępie - zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył.

Być może wzrost odruchowej pobudliwości ośrodkowego układu nerwowego. W przypadku stosowania wysokich dawek mogą wystąpić efekty neurotoksyczne: omamy, urojenia, rozregulowanie ciśnienia krwi, drgawki. Napady drgawkowe są bardziej prawdopodobne u pacjentów otrzymujących duże dawki penicyliny i (lub) u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji neurotoksycznych, penicylin nie można podawać endolibumicznie (z wyjątkiem soli sodowej penicyliny benzylowej, którą podaje się bardzo ostrożnie, z przyczyn życiowych).

W leczeniu penicylin może rozwinąć się nadkażenie, kandydoza jamy ustnej, pochwa, dysbioza jelitowa. Penicyliny (zwykle ampicylina) mogą powodować biegunkę związaną z antybiotykami.

Stosowanie ampicyliny prowadzi do wysypki „ampicylinowej” (u 5-10% pacjentów), której towarzyszy świąd, gorączka. Ten efekt uboczny występuje najczęściej w 5–10 dniu stosowania dużych dawek ampicyliny u dzieci z limfadenopatią i zakażeniami wirusowymi lub przy jednoczesnym stosowaniu allopurynolu, a także u prawie wszystkich pacjentów z mononukleozą zakaźną.

Specyficznymi działaniami niepożądanymi przy stosowaniu bicilin są miejscowe nacieki i powikłania naczyniowe w postaci zespołów One (niedokrwienie i zgorzel kończyn z losowym wstrzyknięciem do tętnicy) lub Nicolau (zator tętnicy płucnej i mózgowej).

Przy stosowaniu oksacyliny możliwe jest krwiomocz, białkomocz i śródmiąższowe zapalenie nerek. Stosowanie penicylin przeciw pelagicznych (karboksypenicyliny, ureidopenicyliny) może towarzyszyć pojawieniu się reakcji alergicznych, objawów neurotoksyczności, ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek, dysbiozy, małopłytkowości, neutropenii, leukopenii, eozynofilii. Przy użyciu karbenicyliny możliwy jest zespół krwotoczny. Leki skojarzone zawierające kwas klawulanowy mogą powodować ostre uszkodzenie wątroby.

Stosować w czasie ciąży. Penicyliny przechodzą przez łożysko. Chociaż nie ma odpowiednich i ściśle kontrolowanych badań bezpieczeństwa u ludzi, penicyliny, włącznie z penicylinami. inhibitor, szeroko stosowany u kobiet w ciąży, bez zarejestrowanych powikłań.

W badaniach na zwierzętach laboratoryjnych z penicylinami w dawkach 2-25 (dla różnych penicylin) przekraczających terapeutyczne, nie wykryto zaburzeń płodności i wpływu na funkcje rozrodcze. Teratogenne, mutagenne, embriotoksyczne właściwości po wprowadzeniu penicylin zwierząt nie zostały zidentyfikowane.

Zgodnie z ogólnie przyjętymi ogólnoświatowymi zaleceniami FDA (Food and Drug Administration), które określają możliwość stosowania leków w czasie ciąży, leki z grupy penicylin na wpływ na płód należą do kategorii FDA (badanie rozmnażania zwierząt nie ujawniło niekorzystnego wpływu leków na płód, a odpowiednie i nie przeprowadzono ściśle kontrolowanych badań u kobiet w ciąży).

Podczas przepisywania penicylin w czasie ciąży należy (jak w przypadku innych środków) wziąć pod uwagę czas trwania ciąży. W trakcie terapii konieczne jest ścisłe kontrolowanie stanu matki i płodu.

Używaj podczas karmienia piersią. Penicyliny przenikają do mleka matki. Chociaż nie zarejestrowano znaczących powikłań u ludzi, stosowanie penicylin przez matki karmiące może prowadzić do uczulenia dziecka, zmian w mikroflorze jelitowej, biegunki, rozwoju kandydozy i pojawienia się wysypki skórnej u niemowląt.

Pediatria W przypadku stosowania penicylin u dzieci nie są rejestrowane specyficzne problemy pediatryczne, należy jednak pamiętać, że niedostatecznie rozwinięta czynność nerek u noworodków i małych dzieci może prowadzić do kumulacji penicylin (dlatego istnieje zwiększone ryzyko działania neurotoksycznego wraz z rozwojem drgawek).

Geriatria Specyficzne problemy geriatryczne w stosowaniu penicylin nie są rejestrowane. Należy jednak pamiętać, że osoby starsze są bardziej narażone na związane z wiekiem zaburzenia czynności nerek i dlatego mogą wymagać dostosowania dawki.

Zaburzenia czynności nerek i wątroby. W przypadku niewydolności nerek / wątroby kumulacja jest możliwa. W przypadku umiarkowanej i ciężkiej niewydolności nerek i (lub) wątroby konieczne jest dostosowanie dawki i wydłużenie okresu pomiędzy podaniem antybiotyku.

Interakcja penicylin z innymi lekami. Antybiotyki bakteriobójcze (w tym cefalosporyny, cykloseryna, wankomycyna, ryfampicyna, aminoglikozydy) mają działanie synergistyczne, antybiotyki bakteriostatyczne (w tym makrolidy, chloramfenikol, linkosamidy, tetracykliny) są antagonistyczne. Należy zachować ostrożność podczas łączenia penicylin, które są aktywne przeciwko Pseudomonas aeruginosa (Pseudomonas aeruginosa), z lekami przeciwzakrzepowymi i przeciwpłytkowymi (potencjalne ryzyko zwiększonego krwawienia). Nie zaleca się łączenia penicylin z lekami trombolitycznymi. W połączeniu z sulfonamidami może zmniejszyć działanie bakteriobójcze. Doustne penicyliny mogą zmniejszać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych z powodu upośledzonego krążenia jelitowo-wątrobowego estrogenów. Penicyliny mogą spowolnić wydalanie metotreksatu z organizmu (hamują jego wydzielanie kanalikowe). Połączenie ampicyliny z allopurynolem zwiększa prawdopodobieństwo wysypki skórnej. Stosowanie wysokich dawek soli potasowej benzylopenicyliny w połączeniu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, preparatami potasu lub inhibitorami ACE zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Penicyliny są farmaceutycznie niezgodne z aminoglikozydami.

Z uwagi na to, że przy długotrwałym doustnym podawaniu antybiotyków mikroflora jelitowa może być tłumiona, wytwarzając witaminy B₁, W₆, W₁₂, PP, pacjenci w celu zapobiegania hipowitaminozie, zaleca się przepisywanie witamin z grupy B.

Podsumowując, należy zauważyć, że penicyliny są dużą grupą naturalnych i półsyntetycznych antybiotyków o działaniu bakteriobójczym. Działanie antybakteryjne jest związane z upośledzoną syntezą peptydoglikanu ściany komórkowej. Efekt jest spowodowany inaktywacją transpeptydazy enzymatycznej, jednego z białek wiążących penicylinę zlokalizowanych na wewnętrznej błonie ściany komórkowej bakterii, która bierze udział w późniejszych etapach jej syntezy. Różnice między penicylinami są związane z charakterystyką ich spektrum działania, właściwościami farmakokinetycznymi i spektrum działań niepożądanych.

Przez kilkadziesiąt lat udanego stosowania penicylin pojawiły się problemy związane z ich nieprawidłowym użyciem. Zatem profilaktyczne podawanie penicylin zagrożonych infekcją bakteryjną jest często nieuzasadnione. Zły schemat leczenia - niewłaściwy dobór dawki (zbyt wysoka lub zbyt niska) i częstość podawania może prowadzić do rozwoju działań niepożądanych, zmniejszonej wydajności i rozwoju lekooporności.

Obecnie większość szczepów Staphylococcus spp. odporny na naturalne penicyliny. W ostatnich latach częstość wykrywania opornych szczepów Neisseria gonorrhoeae wzrosła.

Główny mechanizm nabytej oporności na penicyliny wiąże się z wytwarzaniem beta-laktamazy. Aby przezwyciężyć nabytą odporność powszechną wśród mikroorganizmów, opracowano związki, które mogą nieodwracalnie tłumić aktywność tych enzymów, tzw. inhibitory beta-laktamazy - kwas klawulanowy (klawulanian), sulbaktam i tazobaktam. Są używane do tworzenia połączonych (chronionych przed inhibitorami) penicylin.

Należy pamiętać, że wybór leku przeciwbakteryjnego, w tym penicylina powinna być spowodowana przede wszystkim wrażliwością patogenu na nią, która spowodowała chorobę, a także brakiem przeciwwskazań do jej celu.

Penicyliny są pierwszymi antybiotykami stosowanymi w praktyce klinicznej. Pomimo różnorodności nowoczesnych środków przeciwbakteryjnych, w tym cefalosporyny, makrolidy, fluorochinolony, penicyliny do dziś pozostają jedną z głównych grup środków przeciwbakteryjnych stosowanych w leczeniu chorób zakaźnych.

Penicylina - instrukcje użytkowania, wskazania, skład, postać uwalniania, dawkowanie i cena

Z definicji penicylina jest składnikiem leku i substancją czynną dużej grupy antybiotyków, zwanych penicylinami. Obecnie wyróżnia się naturalne, półsyntetyczne, aminopenicyliny i leki o szerokim działaniu przeciwbakteryjnym. Wszystkie fundusze są podzielone na pigułki i zastrzyki, produkowane przez wiele firm.

Skład i forma uwalniania

Penicylina (penicylina) jest dostępna w postaci tabletek i zastrzyków. Ich skład:

Proszek do przygotowania roztworu

Białe okrągłe tabletki

Amorficzny biały proszek bez smaku i zapachu

Zawartość penicyliny, IU

5000, 50 000, 10 000 za sztukę

5000 gotowych roztworów na ml

10, 20, 30 tabletek w blistrach lub blistrach

Ampułki 1, 2, 3 ml kompletne z rozpuszczalnikiem lub bez

Działanie farmakologiczne

Penicylina jest pierwszym antybiotykiem, który został uzyskany dzięki żywotnej aktywności drobnoustrojów. W 1928 roku został wyróżniony przez Fleminga ze szczepu grzyba Penicillium notatum. Środek przeciwbakteryjny został po raz pierwszy użyty w 1941 roku. W Związku Radzieckim preparaty oparte na penicylinach otrzymano w 1942 r., A pod koniec lat 50. rozpoczęto masową produkcję. Do tej pory stosuj chronione penicyliny o szerokim spektrum działania.

Składnikiem aktywnym jest kwas, z którego otrzymuje się sole. Kompozycja antybiotyków może obejmować fenoksymetylopenicylinę, benzylopenicylinę. Biosyntetyczne penicyliny są skuteczne przeciwko neisseria, gronkowcowi, pałeczkom, riketsji. Skuteczność narzędzia nie została udowodniona w odniesieniu do patogenów czerwonki, duru brzusznego, tularemii, brucelozy, cholery, dżumy, gruźlicy, grzybów, wirusów i pierwotniaków.

Najskuteczniejszą metodą stosowania antybiotyków penicylinowych są zastrzyki domięśniowe. Po pół godzinie maksymalne stężenie jest wykrywane we krwi. Składnik aktywny przenika do mięśni, stawów, wysięku z rany. Penicylina znajduje się w małych ilościach w płynie mózgowo-rdzeniowym, płynie opłucnowym i jamie brzusznej. Środek przenika przez łożysko, wydalane przez nerki, z moczem i żółcią. Tabletki są słabo wchłaniane, ponieważ część dawki jest niszczona przez sok żołądkowy i beta-laktamazy uwalniane przez mikroflorę jelitową.

Wskazania do użycia

Antybiotyki na bazie penicyliny są przepisywane na choroby wywoływane przez bakterie na nią podatne. Instrukcja odnosi się do nich w następujący sposób:

• krupowe, ogniskowe zapalenie płuc;
• ropniak opłucnej;
• ostre i podostre formy septycznego zapalenia wsierdzia;
• sepsa;
• posocznica;
• piremia;
• zapalenie opon mózgowych;
• ostre i przewlekłe zapalenie szpiku;
• choroby dróg żółciowych, dróg moczowych, skóry, tkanek miękkich, błon śluzowych z ropnymi objawami;
• szkarłatna gorączka;
• ból gardła;
• wąglik;
• różyczki;
• błonica;
• promienica;
• ropne stany zapalne ginekologiczne;
• choroby oczu, narządy laryngologiczne;
• kiła, rzeżączka, krwawienie.

Dawkowanie i administracja

Instrukcja użycia Penicylina różni się w zależności od formy uwolnienia środków. Tak więc tabletki są przyjmowane doustnie, zastrzyki podaje się domięśniowo. Przedawkowanie leków może powodować nudności, biegunkę, wymioty. W przypadku niewydolności nerek i dożylnego podawania soli potasowej penicyliny może rozwinąć się hiperkaliemia. Przy otrzymywaniu dawek środków powyżej 50 milionów jednostek dochodzi do padaczki. Barbiturany, benzodiazepiny pomogą je wyeliminować.

Tabletki z penicyliną

W zależności od choroby i ciężkości schematu pigułki penicyliny jest inny. Standardowa dawka wynosi 250–500 mg co 8 godzin. W razie potrzeby instrukcja zaleca zwiększenie dawki do 750 mg raz. Tabletki są przyjmowane pół godziny przed posiłkiem lub dwie godziny po nim. Przebieg leczenia zależy od występowania powikłań.

Penicylina w ampułkach

Roztwór penicyliny można podawać dożylnie, domięśniowo lub podskórnie. Ponadto lek jest stosowany do bezpośredniego wstrzyknięcia do kanału kręgowego. W celu skutecznej terapii dawkę oblicza się tak, aby 1–0 ml krwi zawierało 0,1–0,3 jednostki leku. Środki podaje się w odstępie 3-4 godzin. Schematy leczenia różnią się w przypadku zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, kiły. Określa je lekarz.

Specjalne instrukcje

Przed użyciem penicyliny konieczne jest przeprowadzenie testów w celu określenia wrażliwości na antybiotyk. Inne specjalne instrukcje z instrukcji:

1. Środki są przepisywane ostrożnie z naruszeniem funkcji nerek, ostrej niewydolności serca, podatności na alergie, silnej wrażliwości na cefalosporyny.
2. Jeśli po 3-5 dniach leczenia pacjent nie poczuje się lepiej, ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem w celu rewizji terapii na rzecz połączenia lub przepisania innych antybiotyków.
3. Podczas leczenia może rozwinąć się nadkażenie grzybicze. Leki przeciwgrzybicze pomogą poradzić sobie z tym. Podczas przyjmowania subterapeutycznych dawek leków lub niekompletnego kursu, patogeny mogą uzyskać odporność (oporność).
4. Tabletki są spłukiwane dużą ilością płynu. Terapia nie powinna odbiegać od schematu, towarzyszyć mu powinna niezależna zmiana dawkowania i pominięcie dawek. Gdy pominiesz pigułkę, musisz jak najszybciej przyjąć następną.
5. Upłynął termin ważności leku oznacza, że ​​stał się toksyczny.
6. Podczas leczenia penicylinami zabronione jest spożywanie alkoholu.
7. Stosowanie antybiotyków w czasie ciąży jest dozwolone, gdy korzyść dla matki przekracza ryzyko dla dziecka. Podczas laktacji penicylina jest zabroniona.

Penicylina dla dzieci

Antybiotyki na bazie penicyliny stosowane są u dzieci wyłącznie zgodnie ze ścisłymi wskazaniami medycznymi. Podczas leczenia wymaga stałego monitorowania obrazu krwi, pracy wątroby i nerek. Ryzyko leczenia wiąże się z niewystarczającym badaniem skuteczności i bezpieczeństwa pracy u pacjentów młodszych dzieci i młodzieży.

Interakcja z narkotykami

Antybiotyki penicylinowe można łączyć z ograniczoną ilością leków. Jest to określone w instrukcjach:

1. Probenecyd obniża wydzielanie kanalikowe benzylopenicyliny, co zwiększa stężenie w osoczu i prowadzi do wydłużenia okresu półtrwania.
2. Tetracyklina, sulfonamidy zmniejszają bakteriobójcze działanie benzylopenicyliny, cholestyramina zmniejsza jej biodostępność.
3. Narzędzie jest niekompatybilne z aminoglikozydami, lekami trombolitycznymi.
4. Połączenie soli potasowej benzylopenicyliny z preparatami potasu, inhibitorami konwertazy angiotensyny lub diuretykami oszczędzającymi potas zagraża rozwojowi hiperkaliemii.
5. Należy zachować ostrożność podczas łączenia penicylin przeciwko Pseudomonas aeruginosa z lekami przeciwzakrzepowymi i przeciwpłytkowymi, ponieważ rozwija się krwawienie.
6. Leki zmniejszają skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych, ponieważ krążenie estrogenów jest zaburzone wewnątrz wątroby.
7. Antybiotyk spowalnia wydalanie metotreksatu z organizmu, hamując wydzielanie kanalików.

Efekty uboczne

W procesie leczenia pojawiają się różne efekty uboczne. Większość z nich wiąże się z nadwrażliwością organizmu z powodu wczesnego przyjmowania leków lub długotrwałego stosowania. Instrukcja podkreśla możliwe działania niepożądane:

• alergie, wysypki skórne, pokrzywka, obrzęk błon śluzowych, eozynofilia;
• wstrząs anafilaktyczny (eliminowany przez dożylny wlew adrenaliny);
• gorączka;
• nudności, wymioty, biegunka;
• kandydoza jamy ustnej lub pochwy;
• meningizm, neurotoksyczność, drgawki, śpiączka.

Przeciwwskazania

Tabletki i strzały są przeciwwskazane przy wysokiej wrażliwości na składniki kompozycji leków, laktację. W przypadku ciąży i dzieciństwa są stosowane ostrożnie. Przeciwwskazaniami są pokrzywka, astma oskrzelowa, pyłkowica, wysoka wrażliwość lub nietolerancja na sulfonamidy, cefalosporyny i inne antybiotyki.

Warunki sprzedaży i przechowywania

Antybiotyki z grupy penicylin są lekami na receptę, które są przechowywane z dala od dzieci w temperaturze do 25 stopni przez okres nie dłuższy niż pięć lat.

Penicylina jest antybiotykiem, który zmienił świat

Penicylina jest pierwszym na świecie antybiotykiem, który stał się prawdziwym zbawieniem dla milionów ludzi. Z jego pomocą lekarze mogli wypowiedzieć wojnę chorobom uważanym za śmiertelne w tym czasie: zapalenie płuc, gruźlica, sepsa. Leczenie patologii przy użyciu antybiotyków powinno być jednak prowadzone dopiero po ustaleniu dokładnej diagnozy i ściśle określonej przez lekarza.

Historia odkrycia

Odkrycie antybakteryjnych właściwości penicyliny nastąpiło w 1928 roku. Alexander Fleming, znany naukowiec, w wyniku przeprowadzania zwykłego eksperymentu z koloniami gronkowcowymi, znalazł plamy zwykłej pleśni w niektórych naczyniach hodowlanych.

Jak się później okazało, w kubkach z plamami pleśni nie było żadnych szkodliwych bakterii. Następnie ze zwykłej zielonej pleśni usunięto cząsteczkę, która była w stanie zabić bakterie. Tak pojawił się pierwszy nowoczesny antybiotyk, penicylina.

Grupa Penicillium

Obecnie penicyliny stanowią całą grupę antybiotyków wytwarzanych przez niektóre rodzaje pleśni (rodzaj Penicillium).

Mogą być aktywne wobec całych grup drobnoustrojów gram-dodatnich, a także niektórych drobnoustrojów gram-ujemnych: gonokoków, paciorkowców, gronkowców, krętków, meningokoków.

Penicyliny należą do dużej grupy antybiotyków beta-laktamowych, które składają się z określonej cząsteczki pierścienia beta-laktamowego.

Wskazania

Antybiotyki penicylinowe są stosowane w leczeniu ogromnej liczby chorób zakaźnych. Są przepisane na wrażliwość drobnoustrojów chorobotwórczych na lek w leczeniu następujących patologii:

• wiele rodzajów zapalenia płuc;
• sepsa;
• septyczne zapalenie wsierdzia;
• zapalenie kości i szpiku;
• ból gardła;
• bakteryjne zapalenie gardła;
• zapalenie opon mózgowych;
• infekcje układu moczowo-płciowego, większość przewodu pokarmowego;
• szkarłatna gorączka;
• błonica;
• wąglik;
• choroby ginekologiczne;
• choroby narządów laryngologicznych;
• kiła, rzeżączka i wiele innych.

Ten rodzaj antybiotyku jest również stosowany w leczeniu ran zakażonych bakteriami. Jako zapobieganie ropnym powikłaniom lek jest przepisywany w okresie pooperacyjnym.

Lek może być stosowany u dzieci z posocznicą pępowinową, zapaleniem płuc, zapaleniem ucha środkowego u noworodków i niemowląt oraz małych dzieci. Penicylina jest również skuteczna w ropnym zapaleniu opłucnej i zapaleniu opon mózgowych.

Zastosowanie penicyliny w medycynie:

Przeciwwskazania

Stosowanie penicyliny w leczeniu zakażeń nie zawsze jest możliwe. Surowo zabrania się przyjmowania leku osobom, które mają wysoką wrażliwość na lek.

Formularz wydania

Nowoczesne firmy farmakologiczne wytwarzają preparaty penicylinowe do wstrzykiwań lub w postaci tabletek. Środki do iniekcji domięśniowych są produkowane w butelkach (wykonanych ze szkła), uszczelnionych gumowymi zatyczkami, a na górze z metalowymi kapslami. Przed wprowadzeniem substratu rozcieńcza się chlorkiem sodu lub wodą do iniekcji.

Tabletki są dostępne w opakowaniach komórkowych o pojemności od 50 do 100 tysięcy jm. Możliwe jest również wytwarzanie tabletek ecmoline do ssania. Dawka w tym przypadku nie przekracza 5 tysięcy jednostek.

Mechanizm działania

Mechanizm działania penicyliny polega na hamowaniu enzymów biorących udział w tworzeniu ściany komórkowej mikroorganizmów. Ściana komórkowa chroni bakterie przed narażeniem środowiska, zakłócenie jej syntezy prowadzi do śmierci czynników chorobotwórczych.

Jest to działanie bakteriobójcze leku. Działa na pewne odmiany bakterii Gram-dodatnich (paciorkowce i gronkowce), a także na kilka odmian bakterii Gram-ujemnych.

Warto zauważyć, że penicyliny mogą wpływać tylko na bakterie hodowlane. Muszle nie są budowane w nieaktywnych komórkach, więc nie umierają z powodu hamowania enzymów.

Instrukcje użytkowania

Działanie przeciwbakteryjne penicyliny uzyskuje się przez wstrzyknięcie domięśniowe, przez połknięcie, jak również przez działanie miejscowe. Częściej do leczenia użyj formy do wstrzykiwań. Po podaniu domięśniowym lek jest szybko wchłaniany do krwi.

Jednak po 3-4 godzinach całkowicie znika z krwi. Dlatego zaleca się regularne podawanie leków w równych odstępach 4 razy dziennie.

Lek może być podawany dożylnie, podskórnie, jak również do kanału kręgowego. W leczeniu złożonego zapalenia płuc, zapalenia opon mózgowych lub syfilisu przepisuje się specjalny schemat, który może przepisać tylko lekarz.

Podczas przyjmowania penicyliny w postaci tabletek lekarz musi również określić dawkę. Z reguły na infekcje bakteryjne przepisuje się 250-500 mg co 6-8 godzin. W razie potrzeby pojedynczą dawkę można zwiększyć do 750 mg. Weź pigułkę powinna być pół godziny przed posiłkiem lub 2 godziny po. Czas trwania kursu powie lekarzowi.

Efekty uboczne

Ponieważ penicyliny są naturalnym lekiem, mają minimalną toksyczność wśród innych grup antybiotyków, sztucznie uzyskiwanych. Jednak występowanie reakcji alergicznych jest nadal możliwe.

Objawiają się zaczerwienieniem, wysypką na skórze, czasami może wystąpić wstrząs anafilaktyczny. Występowanie takich patologii jest możliwe z powodu indywidualnej wrażliwości na lek lub z naruszeniem instrukcji.

Na tle stosowania penicylin mogą wystąpić inne skutki uboczne:

Dlaczego może pojawić się alergia na antybiotyki, mówi dr Komarovsky:

Przedawkowanie

Podczas przyjmowania dawek penicyliny, znacznie wyższych niż przepisane przez lekarza, może wystąpić przedawkowanie. Pierwsze objawy: nudności, wymioty, biegunka. Takie warunki nie są niebezpieczne dla życia pacjenta. U pacjentów z niedostateczną czynnością nerek może rozwinąć się hiperkaliemia.

Duże dawki leku, podawane dożylnie lub dokomorowo, mogą wywołać napady padaczkowe. Takie objawy mogą wystąpić tylko po wprowadzeniu pojedynczej dawki ponad 50 milionów jednostek. Aby ułatwić stan pacjenta, przepisywane są benzodiazepiny i barbiturany.

Specjalne instrukcje

Przed użyciem penicyliny testy są obowiązkowe w celu określenia wrażliwości na lek przeciwbakteryjny. Wskazane jest przepisywanie tego leku pacjentom z zaburzeniami czynności nerek, a także pacjentom z niewydolnością serca.

Konieczne jest spłukanie penicyliny w postaci tabletek dużą ilością płynu. W procesie leczenia antybiotykami penicyliny ważne jest, aby nie pominąć zalecanych dawek, ponieważ działanie leku może być osłabione. W takim przypadku należy jak najszybciej przyjąć pominiętą dawkę.

Zasady stosowania antybiotyków:

Interakcja z narkotykami

W powołaniu penicyliny należy zwrócić uwagę na jej interakcję z innymi używanymi środkami. Nie możesz łączyć tego antybiotyku z następującymi lekami:

1. Tetracyklina zmniejsza skuteczność antybiotyków penicylinowych.
2. Aminoglikozydy mogą powodować konflikty z penicyliną w aspekcie chemicznym.
3. Sulfonamidy zmniejszają również działanie bakteriobójcze.
4. Trombolityczny.

Cena penicyliny

Penicylina jest uważana za jeden z najtańszych leków przeciwbakteryjnych. Cena 50 butelek proszku do stworzenia roztworu waha się od 280 do 300 rubli. Koszt tabletek 250 mg nr 30 to nieco ponad 50 rubli.

Analogi

Jako zamiennik konwencjonalnej penicyliny lekarze mogą polecić następujące leki z listy: Cefazolin, Bicillin-1, 3 lub 5, a także Ampicillin, Amoxicillin, Azithromycin, Amoxiclav.

Wszystkie te leki mają szerokie działanie bakteriobójcze i są dość skuteczne. Jednakże, aby uniknąć reakcji alergicznych, testy skórne należy przeprowadzić przed użyciem.

Tani

Ampicylinę i bicylinę można przypisać tanim analogom penicyliny. Ich koszt w postaci tabletek również nie przekracza 50 rubli.

Synonimy leków

Synonimy leku o nazwie Procain-benzylpenicillin, benzylpenicillin sodium, potassium, novokainovuyu salt.

Naturalne analogi

Naturalne penicyliny lecznicze obejmują:

• Fenkooksymetylopenicylina;
• Benzylina, benzylopenicylina;
• Sole penicyliny benzylowej (sód, potas, nowocaina).

Warunki sprzedaży aptek

Warunki przechowywania i trwałość

Nie zaleca się przechowywania leku w temperaturze powyżej 25 stopni i w bezpośrednim świetle słonecznym. Okres ważności leku wynosi 5 lat.