Procesy zakaźne górnych dróg oddechowych są bardzo częste w praktycznej pracy terapeuty, pediatry i otolaryngologa. Lekarz w takich przypadkach określa przypuszczalną etiologię choroby i przepisuje odpowiednią terapię.
Jeśli bakteryjna przyczyna choroby zostanie ustalona, istnieje istotny powód, aby przepisać lek przeciwbakteryjny dla takiego pacjenta. Istnieje również kilka ważnych wymagań.
Co najważniejsze, musi działać na szczepy mikroorganizmów, które najczęściej powodują patologie górnych dróg oddechowych.
W tym kontekście ważną rolę odgrywa nie tylko wrażliwość bakterii na określony lek, ale także zdolność tych ostatnich do gromadzenia się w nabłonku oddechowym, gdzie musi tworzyć skuteczne stężenie terapeutyczne.
Reguły selekcji antybakteryjnej
W przypadku zakażenia górnych dróg oddechowych bardzo ważne jest ustalenie zamierzonej etiologii. Wynika to z faktu, że leki przeciwbakteryjne nie działają na patogeny wirusowe lub grzybicze. A nierozsądne stosowanie antybiotyków tylko zwiększa ich odporność na mikroflorę i zmniejsza ich skuteczność w przyszłości dla pacjentów.
Według statystyk medycznych większość przypadków patologii górnych dróg oddechowych ma etiologię wirusową. Pierwszy dotyczy sezonowych zakażeń układu oddechowego w okresie zimnym (ARVI).
Dlatego, gdy pacjent odwiedza lekarza, należy najpierw starannie zebrać wszystkie skargi i historię ich wystąpienia. Ważna jest również informacja o kontaktach z innymi chorymi członkami rodziny lub znajomymi. Ważny wkład ma badanie pacjenta, dane laboratoryjnych i instrumentalnych metod badań. Obecność wzrostu liczby leukocytów, neutrofili i ich młodych form jest dobrym argumentem na rzecz bakteryjnej etiologii procesu i powołania antybiotyków.
Dość często infekcjom wirusowym górnych dróg oddechowych towarzyszy spadek lokalnej i ogólnej odporności organizmu. Stwarza to warunki do przystąpienia bakteryjnej flory patogennej przez 3-5 dni choroby. Klinicznie objawia się to pojawieniem się nowych objawów, wzrostem temperatury, zmianą charakteru kaszlu i bólem gardła.
Najdokładniejszą metodą, która może określić etiologię choroby zakaźnej układu oddechowego, jest badanie bakteriologiczne. W tym celu pobierany jest materiał biologiczny (rozmaz z tylnej ściany ustnej części gardła lub gardła). Nie tylko daje pełną odpowiedź na temat rodzaju patogenu, ale także na jego wrażliwość na działanie różnych środków przeciwbakteryjnych. Jedyną istotną wadą metody jest czas trwania procedury. Dlatego strategia rozpoczęcia leczenia jest wybierana empirycznie przez lekarza.
Zasady antybiotyków
Leki przeciwbakteryjne do leczenia powinny być przepisywane wyłącznie przez wykwalifikowanego lekarza. Wynika to nie tylko z faktu, że musi on oceniać stan pacjenta, obecność chorób współistniejących, ale także fakt, że niezależne stosowanie antybiotyków ma znacznie niższą skuteczność i częściej towarzyszy mu rozwój działań niepożądanych.
Czas trwania antybiotykoterapii w przypadku infekcji bakteryjnej jest indywidualny, ale minimum wynosi 3 dni.
Należy monitorować parametry krwi, kontrolę rentgenowską (z zapaleniem zatok) i parametry funkcjonalne poszczególnych układów narządów, w obecności patologii somatycznej.
Niezależne odstawienie leku przy pierwszych oznakach poprawy stanu ogólnego ze względu na ich „toksyczność i niebezpieczeństwo” często prowadzi do nawrotu i progresji choroby. Wielokrotne podawanie tego antybiotyku w takich sytuacjach zazwyczaj ma gorszą skuteczność.
Podczas stosowania leków w postaci tabletek zazwyczaj zaleca się picie ich szklanką wody. Jednak niektóre środki przeciwbakteryjne muszą być przyjmowane na pusty żołądek w celu lepszego wchłaniania.
Jeśli pacjent ma objawy jakichkolwiek działań niepożądanych, należy poinformować lekarza prowadzącego. Musi je odpowiednio ocenić i podjąć decyzję o dalszej taktyce terapii.
Azitro Sandoz
Azitro Sandoz jest środkiem bakteryjnym z grupą makrolidów. Jego aktywnym składnikiem jest azytromycyna - główny przedstawiciel podklasy azalidów. Antybiotyki z tej grupy są ostatnio najczęściej stosowane w leczeniu patologii bakteryjnych górnych dróg oddechowych.
Wynika to z ich wysokiej wydajności (ze względu na niskie tempo wzrostu oporności na antybiotyki) na tle niskiej częstotliwości niepożądanych działań.
W rzeczywistości Azitro Sandoz w różnych dawkach może być przepisywany prawie wszystkim grupom pacjentów.
Właściwości farmakologiczne
Azitro Sandoz jest dostępny w postaci doustnej - tabletki i zawiesiny. Wynika to z faktu, że lek jest bardzo dobrze wchłaniany w świetle jelita ludzkiego.
Na proces ten nie ma również wpływu spożycie żywności. Azitro Sandoz charakteryzuje się również wysoką selektywnością w organizmie. Jego cząsteczki gromadzą się w nabłonku oddechowym w wysokich stężeniach, które utrzymują się przez długi czas po ostatniej dawce leku.
Azitro Sandoz ma działanie bakteriostatyczne przeciwko najczęstszym szczepom paciorkowców, gronkowców, Neisseria i mykobakterii. Jego cząsteczki zakłócają proces syntezy białek i reprodukcji tych mikroorganizmów, co czyni je łatwym celem dla ludzkiego układu odpornościowego.
Azitro Sandoz jest wydalany z organizmu niemal całkowicie przez mocz.
Należy to wziąć pod uwagę w przewlekłym lub ostrym uszkodzeniu nerek.
Możliwe działania niepożądane podczas przyjmowania leku
Podobnie jak w przypadku innych środków przeciwbakteryjnych, możliwe są skutki uboczne dla Azitro Sandoz. Przede wszystkim mówimy o zaburzeniach czynnościowych układu pokarmowego - uczucie ciężkości w żołądku, bóle w nadbrzuszu, nudności, biegunka.
Najbardziej niebezpieczne jest tu rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, które w niektórych przypadkach przekształca się w uogólnioną formę zakażenia lub prowadzi do perforacji jelit.
Wśród innych skutków ubocznych, na które warto zwrócić uwagę, są reakcje alergiczne, które jednak są znacznie rzadsze niż przy stosowaniu beta-laktamowych środków przeciwbakteryjnych.
Ponadto, podczas stosowania Azitro Sandoz, możliwe jest działanie neurotoksyczne, które objawia się bólem głowy, zawrotami głowy, sennością, podrażnieniem i naruszeniem uroku. Były również przypadki nieprawidłowej czynności wątroby, której towarzyszyło zwiększenie stężenia enzymów cytolizy i bilirubiny.
Przeciwwskazania do stosowania antybiotyku
Azitro Sandoz jest zabroniony w następujących sytuacjach:
- obecność nadwrażliwości na makrolidowe leki przeciwbakteryjne;
- wrodzone zaburzenia układu przewodzenia serca (zwiększona tendencja do hemodynamicznie istotnych tachyarytmii);
- miastenia (lek zmniejsza skuteczność leków stosowanych w tej patologii);
- z poważnymi zaburzeniami elektrolitowymi.
W przypadku upośledzenia czynności nerek preparat Azitro Sandoz do leczenia może być stosowany podczas monitorowania stężenia leku we krwi obwodowej i niezdolności do użycia bezpieczniejszego leku.
Cechy korzystania z Azitro Sandoz
W przypadku większości bakteryjnych zakażeń górnych dróg oddechowych u dorosłych wystarczy stosować antybiotyk 1 tabletkę 500 mg 1 raz dziennie przez trzy dni. W tym przypadku efekt terapeutyczny utrzymuje się przez kolejne 48 godzin po ostatniej dawce leku.
Dla dzieci istnieją formy leku w tabletkach 250 mg i syropie. Tryb przyjęć dla nich jest identyczny jak dla dorosłych. Azitro Sandoz zezwolił na używanie dzieci od pierwszego roku życia.
Lek również nie wywiera działania teratogennego na płód, dlatego jest przepisywany, jeśli istnieją wskazania dla kobiet w ciąży.
Medoclav
Medoclav to połączony środek przeciwbakteryjny składający się z antybiotyku z grupy penicylin amoksycyliny i blokera penicylinazy kwasu klawulanowego. Jest często przepisywany w przypadku chorób bakteryjnych górnych dróg oddechowych, ponieważ charakteryzuje się wysoką wydajnością i zwiększonym profilem bezpieczeństwa dla różnych grup pacjentów.
Farmakologiczne cechy leku
Medoclav jest idealny do podawania doustnego. Jest produkowany w postaci tabletek o różnych dawkach i zawiesinach. Ale jest też proszek do przygotowania roztworu. Wskaźniki biodostępności Medoklav (część otrzymanej dawki, która wchodzi do krążenia ogólnego) wynosi ponad 60%. Pokarm wpływa na wchłanianie tego środka przeciwbakteryjnego.
Medoclav ma charakterystyczny wpływ bakteriobójczy na szeroką gamę mikroflory. Jego cząsteczki są w stanie zniszczyć cytoplazmatyczne ściany patogenów bakteryjnych, co prowadzi do ich śmierci. Przez długi okres stosowania amoksycyliny wiele szczepów bakterii nauczyło się przystosowywać do niego i produkować specjalne enzymy, które rozkładają cząsteczki antybiotyków. Zapobiega to drugiemu składnikowi, kwasowi klawulanowemu.
Medoklav pochodzi z organizmu poprzez reakcje metaboliczne w wątrobie i przez układ kłębuszkowy nerek.
Możliwe skutki uboczne
Podczas stosowania leku Medoklava najczęstszym niepożądanym skutkiem jest występowanie reakcji alergicznych o różnym nasileniu. Wynika to z faktu, że znaczna część populacji ludzkiej jest nadwrażliwa na antybiotyki o strukturze beta-laktamowej (która obejmuje również ten lek).
Następujące działania niepożądane odnotowano również podczas przyjmowania leku Medoclav.
- przystąpienie do wtórnej patologii bakteryjnej, wirusowej lub grzybiczej;
- zaburzenia czynności jelit (zaparcia, biegunka, wzdęcia, uczucie ciężkości lub bólu);
- opisano również zawroty głowy, bóle głowy zależne od dawki, pojedyncze przypadki napadów;
- do stosowania dożylnego, ostre zakrzepowe zapalenie żył;
- zmniejszenie liczby krwinek z odpowiadającymi im objawami.
Przeciwwskazania do stosowania leku Medoklava
Głównym przeciwwskazaniem do stosowania leku Medoklava jest obecność w przeszłości pacjenta reakcji alergicznych na dowolny antybiotyk o strukturze beta-laktamowej cząsteczki działającej. Oprócz penicylin obejmują one również cefalosporyny, monobaktamy i karbapenemy.
Należy również pamiętać, że przed pierwszym użyciem antybiotyku należy zbadać na obecność nadwrażliwości.
Medoclav może być stosowany u kobiet w ciąży i kobiet w okresie laktacji.
Sposób podawania
Do podawania dożylnego dla dorosłych, należy stosować dawkę Medoklav 1 / 0,2 g, 2-3 razy dziennie, którą rozcieńcza się roztworem soli fizjologicznej. Dla dzieci dzienna dawka antybiotyku jest obliczana na podstawie masy ciała i wieku (25/5 mg na 1 kg).
Medoclav jest również stosowany w postaci tabletek 875/125 mg w przypadku leczenia ambulatoryjnego patologii bakteryjnych górnych dróg oddechowych.
Loraxon
Loraxon jest antybiotykiem z grupy preparatów cefalosporyn trzeciej generacji. Jego aktywnym składnikiem jest ceftriakson. To on pozostaje liderem w stosowaniu leczenia szpitalnego patologii bakteryjnych górnych dróg oddechowych w szpitalu.
Loraxon jest również lekiem z wyboru dla pacjentów z poważnymi współistniejącymi chorobami somatycznymi.
Właściwości farmakologiczne
Ceftriakson, który jest aktywnym składnikiem leku, jest słabo wchłaniany po podaniu doustnym, dlatego jest przepisywany tylko domięśniowo lub dożylnie. Loraxon równomiernie gromadzi się w różnych układach ciała, w tym w układzie oddechowym.
Lek ma działanie bakteriobójcze, jak Medoclav, niszczy ścianę komórkową bakterii.
Interwał terapeutyczny Loraxon wynosi 6-8 godzin.
Usunięcie antybiotyku z organizmu jest wydalane głównie przez wątrobę, gdzie jego cząsteczki przechodzą wraz z żółcią do światła jelita. Kolejna porcja dawki Loraxon przechodzi przez procesy filtracji w nerkach.
Przeciwwskazania do Loraksona
Loraxon przeciwwskazany w następujących sytuacjach:
- obecność nadwrażliwości u pacjenta na leki beta-laktamowe;
- dzieci poniżej 1 miesiąca z zaburzonym metabolizmem bilirubiny.
Surowo zabrania się rozcieńczania fiolki Loraxon roztworem zawierającym wapń, ponieważ prowadzi to do krystalizacji antybiotyku.
Skutki uboczne Loraxona
Dzięki zastosowaniu Loraksona obserwowane są prawie takie same jak Medoclav.
Jednakże lek ten odnotował także przejściowy wzrost aktywności enzymów wątrobowych, skurcz oskrzeli, zaburzenia czynności nerek i toksyczne zapalenie wątroby.
Cechy użycia leku
W przypadku zakażeń bakteryjnych górnych dróg oddechowych leczenie Loraxonem podaje się głównie domięśniowo. Jednakże, jeśli jest to pożądane, pacjent może mieć kaniulę lub ciężki stan ogólny, może być podawany dożylnie.
Standardowa dawka Loraxone dla dorosłych wynosi 1 g leku 2 lub 3 razy dziennie. Czas trwania leczenia wynosi zwykle 5 dni. Obliczanie leku dla dzieci należy przeprowadzić na podstawie wzoru 20-40 mg na 1 kg masy ciała.
Choroby górnych dróg oddechowych u dorosłych - który antybiotyk jest potrzebny
Zakażenia górnych dróg oddechowych mają tendencję do rozprzestrzeniania się na błony śluzowe nosogardzieli i krtani, powodując rozwój nieprzyjemnych objawów. Antybiotyk dla górnych dróg oddechowych powinien wybrać specjalista, biorąc pod uwagę wrażliwość patogennej mikroflory. Ponadto wybrany lek powinien gromadzić się w nabłonku oddechowym, tworząc w ten sposób skuteczne stężenie terapeutyczne.
Wskazania do stosowania i zasada wyboru antybiotyków
Antybiotyki są stosowane w przypadkach podejrzenia pochodzenia bakteryjnego choroby. Wskazania do ich powołania to:
- Skomplikowana forma ARVI.
- Nieżyt nosa.
- Zapalenie zatok.
- Angina
- Zapalenie krtani.
- Zapalenie gardła
- Zapalenie migdałków.
- Zapalenie gruczołu krokowego
- Wirusowe zapalenie nosogardzieli.
- Zapalenie zatok, zapalenie płuc.
Po dokonaniu dokładnej diagnozy specjalista ustala stosowność terapii antybiotykowej. Badanie bakteriologiczne przeprowadza się przed przepisaniem konkretnego leku. Podstawą tego jest biomateriał pacjenta pobrany z tylnej części ustnej części gardła lub nosogardzieli. Badanie wymazu pozwala określić stopień wrażliwości patogenów na działanie leków i dokonać właściwego wyboru leku.
Jeśli proces patologiczny w górnych drogach oddechowych jest spowodowany infekcją wirusową lub grzybiczą, zastosowanie antybiotyków nie będzie w stanie zapewnić niezbędnego efektu terapeutycznego. W takich przypadkach stosowanie takich leków może pogorszyć sytuację i zwiększyć odporność patogenów na leczenie farmakologiczne.
Często przepisywane antybiotyki
Głównym zadaniem antybiotyków jest pomoc układowi odpornościowemu pacjenta w walce z patogenami. W tym celu stosuje się antybiotyki do leczenia górnych dróg oddechowych:
- penicyliny;
- makrolidy;
- cefalosporyny;
- fluorochinolony;
- karbapenemy.
Wśród preparatów penicylinowych najważniejsze są Flemoxin i Augmentin. Często przypisywanymi makrolidami są Sumamed i Azithromycin. Wśród cefalosporyn w leczeniu osób dorosłych popyt na Ceftriaxone i Zinnat.
Antybiotyki do infekcji wirusowych dróg oddechowych, reprezentowane przez fluorochinolony i karbapenemy, są przepisywane w złożonym przebiegu choroby. U dorosłych stosuje się takie leki jak Ofloxin, Ziprinol, Tienam, Invans.
Flemoxin i Augmentin
Flemoksynę można stosować w leczeniu chorób górnych dróg oddechowych w każdym wieku. Dawkowanie leku określa lekarz, kierując się wiekiem pacjenta i charakterystyką przebiegu choroby.
Zgodnie z konwencjonalnymi schematami leczenia lek przyjmuje się w następujący sposób - dorośli i pacjenci powyżej 10 lat - 500–750 mg (2-3 tabletki) doustnie dwa razy na dobę (dawkę można podzielić na 3 dawki dziennie).
Flemoxin ma minimalne przeciwwskazania. Główną z nich jest indywidualna nadwrażliwość na skład leku, ciężka patologia nerek i wątroby. Efekt uboczny leku może objawiać się jako nudności, zawroty głowy, wymioty i bóle głowy.
Augmentin to połączenie amoksycyliny i kwasu klawulanowego. Wiele bakterii chorobotwórczych uważa się za wrażliwe na działanie tego leku, które obejmują:
- Staphylococcus aureus.
- Streptococcus.
- Moraxella.
- Enterobakterie.
- E. coli.
Lek jest szeroko stosowany w leczeniu chorób układu oddechowego. Dorośli zalecali tabletki Augmentin. Ta kategoria pacjentów jest przepisywana 250-500 mg co 8-12 godzin. Przy ciężkiej chorobie dzienna dawka wzrasta.
Lek nie jest zalecany do podawania osobom podatnym na rozwój alergii na penicylinę, z rozpoznaniem mononukleozy zakaźnej lub ciężkiej choroby wątroby. Czasami lek powoduje działania niepożądane, wśród których dominują nudności, wymioty, alergiczne zapalenie skóry. Może także mieć negatywny wpływ na czynność wątroby.
Oprócz Flemoxin i Augmentin, z liczby skutecznych produktów penicylinowych na choroby górnych dróg oddechowych można przepisać leki o następujących nazwach - Flemoklav, Ranklav, Arlet, Klamosar, Amoksikomb.
Zabieg makrolidowy
Sumamed jest często przepisywany na rozwój zapalenia oskrzeli, któremu towarzyszy świszczący oddech w klatce piersiowej. Antybiotyk ten jest również wskazany w różnych chorobach górnych dróg oddechowych i zapaleniu płuc wywołanym przez nietypowy patogen bakteryjny.
Dorośli Sumamed wypisywali w postaci tabletek (kapsułek). Lek przyjmuje się 1 raz w ciągu 24 godzin, 250-500 mg 1 godzinę przed posiłkiem lub 2 godziny po następnym posiłku. Dla lepszego wchłaniania lek jest spłukiwany wystarczającą ilością wody.
Azytromycyna jest skuteczna w zapaleniu zatok, zapaleniu migdałków, różnych postaciach zapalenia oskrzeli (ostre, przewlekłe, obturacyjne). Narzędzie jest przeznaczone do monoterapii.
W przypadku łagodnej do umiarkowanej choroby lek jest przepisywany w kapsułkach. Dawkowanie określa lekarz w każdym przypadku. Zgodnie z zaleceniami instrukcji użytkowania dla dorosłych może to być:
- pierwszy dzień terapii wynosi 500 mg;
- 2 i 5 dni - 250 mg.
Antybiotyk należy przyjmować raz dziennie, 1 godzinę przed posiłkiem lub 2 godziny po posiłku. Przebieg aplikacji jest ustalany indywidualnie. Minimalny czas trwania terapii wynosi 5 dni. Azytromycyna może być również podawana w krótkim czasie (500 mg raz na dobę przez 3 dni).
W wykazie przeciwwskazań do leczenia antybiotykami marolidy wykazują zaburzenia czynności wątroby i nerek, komorowe zaburzenia rytmu serca. Lek nie jest przepisywany pacjentom podatnym na alergie na makrolidy.
Ciężkie przypadki chorób górnych dróg oddechowych wymagają wstrzyknięcia makrolidów. Iniekcje mogą być wykonywane tylko w warunkach instytucji medycznej, w dawce wskazanej przez lekarza prowadzącego.
Ceftriaxone i Zinnat
Ceftriakson ma szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego. Ten nowoczesny antybiotyk jest stosowany zarówno w leczeniu chorób zakaźnych górnych, jak i dolnych dróg oddechowych.
Lek jest przeznaczony do podawania domięśniowego lub dożylnego. Biodostępność leku wynosi 100%. Po wstrzyknięciu maksymalne stężenie leku w surowicy obserwuje się po 1-3 godzinach. Ta cecha ceftriaksonu zapewnia jego wysoką skuteczność przeciwbakteryjną.
Wskazania do domięśniowego podawania leku to rozwój:
- ostre zapalenie oskrzeli związane z infekcją bakteryjną;
- zapalenie zatok;
- bakteryjne zapalenie migdałków;
- ostre zapalenie ucha środkowego.
Przed wprowadzeniem lek rozcieńcza się wodą do wstrzykiwań i środkiem znieczulającym (Novocain lub Lidocaine). Wymagane są środki przeciwbólowe, ponieważ strzały antybiotykowe są godne uwagi z powodu namacalnego bólu. Wszelkie manipulacje muszą być wykonywane przez specjalistę w sterylnych warunkach.
Zgodnie ze standardowym schematem leczenia chorób układu oddechowego opracowanym dla dorosłych, ceftriakson podaje się raz na dobę w dawce 1-2 g. W przypadku ciężkich zakażeń dawkę zwiększa się do 4 g, podzielonego na 2 dawki w ciągu 24 godzin. Dokładna dawka antybiotyku jest określana przez specjalistę na podstawie rodzaju patogenu, ciężkości jego wystąpienia oraz indywidualnych cech pacjenta.
W leczeniu chorób, które przechodzą stosunkowo łatwo, wystarczy 5-dniowy cykl leczenia. Skomplikowane formy infekcji wymagają leczenia przez 2-3 tygodnie.
Skutki uboczne leczenia ceftriaksonem mogą być naruszeniem tworzenia krwi, tachykardii, biegunki. Bóle głowy i zawroty głowy, zmiany parametrów nerek, reakcje alergiczne, takie jak świąd, pokrzywka, gorączka. U wyniszczonych pacjentów na tle terapii rozwija się kandydoza, która wymaga równoległego podawania probiotyków.
Ceftriakson nie jest stosowany w przypadku indywidualnej nietolerancji na cefalosporyny pacjenta.
Zinnat to cefalosporyna drugiej generacji. Działanie bakteriobójcze leku osiąga się dzięki wprowadzeniu do kompozycji składnika przeciwbakteryjnego cefuroksymu. Substancja ta wiąże się z białkami zaangażowanymi w syntezę ścian komórkowych bakterii, pozbawiając je zdolności do regeneracji. W wyniku tego działania bakterie giną i pacjent odzyskuje zdrowie.
W leczeniu dorosłych Zinnat przepisał tabletki. Czas trwania kursu terapeutycznego zależy od ciężkości procesu patologicznego i trwa od 5 do 10 dni. Schemat leczenia zakażeń układu oddechowego obejmuje przyjmowanie 250 mg Zinnatu dwa razy dziennie.
Podczas leczenia antybiotykiem mogą wystąpić następujące działania niepożądane:
- zaburzenia trawienia;
- nieprawidłowa czynność wątroby i dróg żółciowych;
- wysypki na skórze;
- pleśniawki jelit lub genitaliów.
Tabletki Zinnat są przeciwwskazane ze względu na słabą tolerancję cefalosporyn, patologii nerek, poważnych chorób przewodu pokarmowego.
Jak działa terapia fluorochinolonem
Spośród fluorochinolonów o szerokim spektrum działania, Ofloksyna lub Ziprinol mogą być przepisywane na rozwój zapalenia oskrzeli, zapalenia płuc lub zapalenia zatok. Ofloksyna zapewnia destabilizację łańcuchów DNA mikroorganizmów patogenów, prowadząc tym samym do śmierci tych ostatnich.
Lek w postaci tabletek przepisywany jest 200-600 mg co 24 godziny. Dawka mniejsza niż 400 mg jest przeznaczona do jednorazowego spożycia. Jeśli pacjentowi podaje się więcej niż 400 mg ofloksacyny na dobę, zaleca się podzielenie dawki na 2 dawki. Podczas podawania dożylnego przez kroplówkę pacjent otrzymuje 200-400 mg dwa razy w ciągu dnia.
Czas trwania kursu jest ustalany przez lekarza. Średnio może to być od 3 do 10 dni.
Ofloksyna wywołuje wiele skutków ubocznych, dlatego nie należy do antybiotyków pierwszego wyboru. Warianty działań niepożądanych tego leku mogą stanowić żółtaczka cholestatyczna, ból brzucha, zapalenie wątroby, drętwienie kończyn, zapalenie pochwy u kobiet, depresja, zwiększona nerwowość, zapalenie naczyń, zaburzenia węchu i słuchu. Leku nie należy stosować w leczeniu osób z padaczką, a także u pacjentów, którzy doznali urazów głowy, udarów, uszkodzeń ścięgien.
Ziprinol jest pod wieloma względami podobny do zasady stosowania ofloksacyny, listy przeciwwskazań i skutków ubocznych. Wraz z rozwojem procesów zakaźnych w górnych drogach oddechowych, przepisuje się go dwa razy dziennie, doustnie, w dawce od 250 do 750 mg.
Fluorochinolony nie są zalecane do stosowania w okresie dojrzewania, a także u pacjentów w podeszłym wieku. Leczenie tym antybiotykiem wymaga ciągłego monitorowania przez lekarza prowadzącego.
Skuteczne karbapenemy - Tienam i Invans
Thienam to antybiotyk-karbapenem podawany domięśniowo. Lek charakteryzuje się wyraźnym działaniem bakteriobójczym na wiele odmian patogenów. Należą do nich mikroorganizmy Gram-dodatnie, Gram-ujemne, tlenowe i beztlenowe.
Lek jest przepisywany w przypadkach rozpoznania u pacjenta zakażeń umiarkowanych i ciężkich, rozwijających się w górnych i dolnych drogach oddechowych:
Dorośli pacjenci otrzymują lek w dawce 500-750 mg co 12 godzin przez 7-14 dni.
Invanz podaje się raz na 24 godziny drogą domięśniową lub dożylną. Przed wykonaniem iniekcji 1 g leku rozcieńcza się 0,9% roztworem chlorku sodu, przeznaczonym do infuzji. Terapia prowadzona jest przez 3-14 dni.
Skutki uboczne karbapenemów mogą objawiać się jako:
- reakcje alergiczne (wysypka skórna, świąd, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk naczynioruchowy);
- zmienić kolor języka;
- barwienie zębów;
- napady;
- krwawienie z nosa;
- suche usta;
- zwiększyć ciśnienie krwi;
- przebarwienie stolca;
- osłabienie mięśni;
- zmniejszyć poziom hemoglobiny we krwi;
- bezsenność;
- zmiany stanu psychicznego.
Oba leki przeciwbakteryjne są przeciwwskazane w przypadku chorób przewodu pokarmowego, ośrodkowego układu nerwowego, indywidualnej nietolerancji kompozycji. W leczeniu pacjentów w wieku powyżej 65 lat należy zachować zwiększoną ostrożność.
Jakie antybiotyki są dozwolone w czasie ciąży
Wraz z rozwojem chorób górnych dróg oddechowych u kobiet w ciąży nieunikniony zakaz stosowania większości antybiotyków. Jeśli przyjmowanie takich leków staje się obowiązkowe, można przepisać następujące rodzaje leków:
- W pierwszym trymestrze ciąży antybiotyki typu penicyliny (Ampicillin, Amoxicillin, Flemoxin Soluteb).
- W drugim i trzecim trymestrze, oprócz penicylin, możliwe jest stosowanie cefalosporyn (Cefuroksym, Cefiksym, Zinatseff, Cefiksym).
W leczeniu ostrych procesów zakaźnych rozwijających się w drogach oddechowych często zaleca się stosowanie wziewnego antybiotyku Bioparox (fusafungina). Środek ten charakteryzuje lokalny efekt terapeutyczny, połączenie działania przeciwzapalnego i przeciwbakteryjnego, brak działania ogólnoustrojowego na organizm. Takie właściwości leku eliminują możliwość przenikania jego składników do łożyska i negatywny wpływ na rozwijający się płód.
W leczeniu schorzeń gardła lub innych patologii, Bioparox jest rozpylany kilka razy dziennie (z 4-godzinnymi przerwami). Wdychanie odbywa się w jamie ustnej lub nosowej, wykonując 4 wstrzyknięcia na raz.
W przypadkach, w których stosowanie antybiotyków staje się niemożliwe, usunięcie zatrucia, przywrócenie upośledzonej funkcji układu oddechowego.