Instrukcja Lewomitsetin

- infekcje dolnych dróg oddechowych (zapalenie płuc, ropień płuc);

- choroby zakaźne narządów jamy brzusznej (dur brzuszny, gorączka paratyfusowa, shigelloza, salmonelloza, zapalenie otrzewnej);

- tularemia, posocznica, ropne zapalenie otrzewnej, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, riketsjoza, bruceloza, chlamydia;

Zwiększona indywidualna wrażliwość (alergia) na chloramfenikol, tiamfenikol, azydamfenikol i inne składniki leku. Choroby krwi, wyraźne zaburzenia czynności wątroby, nerek, niedobór enzymu dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, choroby skóry (łuszczyca, egzema, choroby grzybowe), ciąża, laktacja, dzieci poniżej 3 lat włącznie, ostra porfiria. Lewomycetyna nie powinna być przepisywana na ostre choroby układu oddechowego, ból gardła, a także w celu zapobiegania.

Ze strony przewodu pokarmowego i wątroby: nudności, wymioty, niestrawność, zaburzenia stolca, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, zaburzenia mikroflory jelitowej, zapalenie jelit;

Ze strony układu sercowo-naczyniowego i układu krwiotwórczego: granulocytopenia, pancytopenia, erytrocytopenia, niedokrwistość, w tym aplastyczna, agranulocytoza, małopłytkowość, leukopenia, zmiany ciśnienia krwi;

Od strony ośrodkowego układu nerwowego: ból głowy, zawroty głowy, labilność emocjonalna, encefalopatia, splątanie, zmęczenie, omamy, zaburzenia widzenia, słuch i odczucia smakowe;

Reakcje alergiczne: wysypka skórna, świąd, pokrzywka, dermatoza, obrzęk naczynioruchowy;

Inne: zapaść sercowo-naczyniowa, gorączka, nadkażenie, zapalenie skóry, reakcja Jarish-Herxheimera;

Lewomycetyna, antybiotyk o szerokim spektrum działania, ma działanie bakteriostatyczne. W wysokich stężeniach lub w stosunku do wysoce wrażliwych mikroorganizmów może wykazywać działanie bakteriobójcze.

Rozpuszczalny w tłuszczach chloramfenikol przenika przez błonę komórkową bakterii i odwracalnie wiąże się z podjednostką 50S rybosomów bakteryjnych, w których przenoszenie aminokwasów do rosnących łańcuchów peptydowych jest opóźnione (prawdopodobnie w wyniku hamowania aktywności peptydotransferazy), powodując rozerwanie wiązań peptydowych i następnie syntezę białka.

Aktywne przeciwko Escherichia coli, Shigella dysenteria spp., Shigella flexneri spp., Shigella boydii spp., Shigella sonnei spp., Salmonella spp., (W tym Salmonella typhi), działa na Streptococcus spp. (w tym Streptococcus pneumoniae), Neisseria gonorrhoeae, Neisseria meningitidis, wiele szczepów Proteus spp., na niektórych szczepach Pseudomonas aeruginosa.

Aktywny wobec Ricketsia spp., Treponema spp., Chlamydia spp. (w tym Chlamydia trachomatis).

Nie dotyczy Mycobacterium tuberculosis, patogennych pierwotniaków i grzybów.

Aktywny wobec szczepów bakterii opornych na penicylinę, tetracykliny, sulfonamidy. Odporność mikroorganizmów rozwija się powoli.

Ze względu na wysoką toksyczność chloramfenikol jest stosowany w leczeniu ciężkich zakażeń, w których mniej toksyczne środki przeciwbakteryjne są nieskuteczne lub przeciwwskazane.

Szybko i prawie całkowicie wchłaniany z przewodu pokarmowego. Biodostępność według spożycia wynosi 80%. Czas osiągnięcia maksymalnego stężenia wynosi 1 - 3 godziny. Stężenie terapeutyczne utrzymuje się 4 - 5 godzin po zażyciu leku.

45-50% wiąże się z białkami. Wnika dobrze do płynów ustrojowych i tkanek, przenika przez łożysko, przenika do mleka matki. Najwyższe stężenia chloramfenikolu obserwuje się w wątrobie i nerkach. W żółci obserwuje się do 30% wstrzykniętej dawki. Wnika dobrze przez barierę hemato-łożyskową i barierę krew-mózg, maksymalne stężenie w płynie mózgowo-rdzeniowym obserwuje się 4 do 5 godzin po pojedynczym podaniu doustnym. Biotransformowany w wątrobie, 90% wiąże się z nieaktywnym glukuronidem. Palmitynian chloramfenikolu jest hydrolizowany do stanu wolnego w przewodzie pokarmowym przed absorpcją. Bursztynian sodu chloramfenikolu ulega hydrolizie do stanu wolnego w osoczu krwi, wątrobie, płucach i nerkach. U płodów i wcześniaków wątroba nie jest wystarczająco rozwinięta, aby wiązać lewomycetynę, co powoduje nagromadzenie toksycznego stężenia aktywnej postaci leku i może prowadzić do rozwoju „szarego zespołu”. Lek jest wydalany głównie z moczem (głównie w postaci nieaktywnych metabolitów), częściowo przez jelito (1-3%).

Okres półtrwania w fazie eliminacji u osób dorosłych z prawidłową czynnością nerek i wątrobą wynosi 1,5–3,5 godziny, z upośledzoną czynnością nerek, 3-4 godziny, z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, 4,6–11 godzin.

Dawkowanie i podawanie:

Lewomitsetynę przyjmowaną doustnie 30 minut przed posiłkiem, w przypadku nudności, wymiotów - 1 godzinę po posiłku.

Dorośli wyznaczają 250 - 500 mg. 3 - 4 razy dziennie. Dzienna dawka wynosi 2 g.

W ciężkich postaciach zakażeń w szpitalu możliwe jest zwiększenie dawki do 3 g dziennie.

Dzieci w wieku od 3 do 8 lat są przepisywane w pojedynczej dawce 150 - 200 mg, powyżej 8 lat - 200 - 300 mg. Częstotliwość przyjęć 3 - 4 razy dziennie.

Przebieg leczenia wynosi zwykle od 7 do 10 dni. Jeśli jest to konieczne i pod warunkiem dobrej tolerancji, przy braku zmian w składzie krwi obwodowej, możliwe jest przedłużenie przebiegu leczenia do 2 tygodni.

Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań:

Dorosłe chloramfenikol stosuje się domięśniowo lub dożylnie. Dzieci używane domięśniowo.

Przed wprowadzeniem konieczne jest sprawdzenie tolerancji leku, pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do ich wdrożenia.

Do podawania domięśniowego zawartość fiolki (0,5 g lub 1 g) rozcieńcza się w 2-3 ml. sterylna woda do wstrzykiwań i wstrzyknięta głęboko domięśniowo.

Do wstrzyknięcia dożylnego strumienia pojedynczą dawkę leku rozpuszcza się w 10 ml. sterylna woda do wstrzykiwań lub 5% lub 40% roztwór glukozy i wstrzykiwana powoli przez 3-5 minut.

Pacjenci z cukrzycą, lek rozpuszcza się w 0,9% roztworze chlorku sodu.

Dzienna dawka leku dla dorosłych z powszechnymi infekcjami wynosi od 1 do 3 g. Podawana w ilości 0,5-1 g. 2-3 razy dziennie w odstępie 8-12 godzin. W razie potrzeby dzienną dawkę zwiększa się do 4 g.

W okulistyce lek jest stosowany do zastrzyków i zastrzyków w okolicy parabulbaru. Do wstrzyknięć parabulbaru wstrzyknięto 0,2-0,3 ml. 20% roztwór 1-2 razy dziennie.

W celu zakroplenia 5% roztwór 1 do 2 kropli (lek rozpuszcza się w sterylnej wodzie do wstrzykiwań lub w 0,9% roztworze chlorku sodu) wkrapla się do worka spojówkowego 3-5 razy dziennie.

Czas trwania wniosku wynosi 5-15 dni.

Lewomitsetynę stosowano domięśniowo w dawce dziennej: dzieci poniżej 1 roku 25-30 mg / kg. masa ciała, dzieci powyżej 1 roku 50 mg / kg. masa ciała podzielona na 2 dawki w odstępach 12 godzin.

Tabletki 250 mg, 500 mg, 10 sztuk w opakowaniu blistrowym, 1 lub 2 opakowania w kartonie.

Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań 0,5 lub 1 g w butelce. Na 1 lub 10 butelkach w opakowaniu kartonowym.

Interakcja z innymi lekami:

Długotrwałe stosowanie chloramfenikolu, który jest inhibitorem enzymów wątrobowych, w okresie przedoperacyjnym lub podczas operacji może zmniejszyć klirens osocza i wydłużyć czas działania alfetanilu. Jednoczesne stosowanie chloramfenikolu z lekami hamującymi tworzenie krwi (cytostatyki, sulfonamidy itp.) Lub radioterapią może zwiększyć ich hamujący wpływ na szpik kostny. Przy jednoczesnym stosowaniu chloramfenikolu z tolbutamidem (butamid) i chlorpropamidem, ich działanie hipoglikemiczne może wzrosnąć (ze względu na hamowanie metabolizmu tych leków w wątrobie i zwiększenie ich stężenia), co wymaga dostosowania dawki. Długotrwałe jednoczesne stosowanie chloramfenikolu i doustnych środków antykoncepcyjnych zawierających estrogeny może prowadzić do zmniejszenia niezawodności antykoncepcji i zwiększenia częstości krwawień przełomowych. Przy jednoczesnym stosowaniu chloramfenikolu z penicyliną, erytromycyną, klindamycyną, linkomycyną następuje osłabienie działania przeciwbakteryjnego, dlatego należy unikać ich jednoczesnego stosowania. Zahamowanie układu enzymatycznego cytochromu P-450 przez lewomycetynę może osłabić metabolizm wątrobowy fenobarbitalu, fenytoiny, warfaryny i innych leków, jest metabolizowane przez układ oksydazy o mieszanej funkcji, co powoduje opóźnienie wydalania i zwiększenie ich stężenia we krwi. Przy jednoczesnym stosowaniu witaminy B12 chloramfenikol może przeciwdziałać stymulacji hematopoezy witaminą B12. Podczas stosowania leku w połączeniu z alkoholem etylowym u pacjentów rozwija się reakcja podobna do disulfiramu. Wzrasta neurotoksyczność chloramfenikolu przy jednoczesnym stosowaniu z cykloseryną.

Darnitsa, Ukraina, Kijów. Synthesis, Russia, Kurgan.

Uwaga! Przed zastosowaniem leku LEVOMICETIN należy skonsultować się z lekarzem.
Instrukcja jest tylko w celach informacyjnych.

Dowiedz się o nowoczesnej klasyfikacji antybiotyków według grupy parametrów

Zgodnie z koncepcją chorób zakaźnych implikuje reakcję organizmu na obecność patogennych mikroorganizmów lub inwazję narządów i tkanek, objawiającą się reakcją zapalną. Do leczenia stosuje się środki przeciwdrobnoustrojowe selektywnie działające na te drobnoustroje w celu ich zwalczania.

Mikroorganizmy, które prowadzą do chorób zakaźnych i zapalnych w organizmie człowieka, dzielą się na:

• bakterie (prawdziwe bakterie, riketsja i chlamydia, mykoplazma);
• grzyby;
• wirusy;
• najprostszy.

Dlatego środki przeciwbakteryjne dzieli się na:

• antybakteryjny;
• przeciwwirusowy;
• przeciwgrzybicze;
• przeciwpierwotniak.

Ważne jest, aby pamiętać, że pojedynczy lek może mieć kilka rodzajów aktywności.

Na przykład Nitroksolina, prep. z wyraźnym działaniem przeciwbakteryjnym i umiarkowanym przeciwgrzybiczym - zwanym antybiotykiem. Różnica między takim środkiem a „czystym” środkiem przeciwgrzybiczym polega na tym, że nitroksolina ma ograniczoną aktywność w stosunku do niektórych gatunków Candida, ale ma wyraźny wpływ na bakterie, że środek przeciwgrzybiczy w ogóle nie wpływa.

Czym są antybiotyki, w jakim celu są stosowane?

W latach 50. XX wieku Fleming, Chain i Flory otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii za odkrycie penicyliny. To wydarzenie stało się prawdziwą rewolucją w farmakologii, całkowicie przestawiając podstawowe podejścia do leczenia infekcji i znacząco zwiększając szanse pacjenta na pełne i szybkie wyzdrowienie.

Wraz z pojawieniem się leków przeciwbakteryjnych wiele chorób powodujących epidemie, które wcześniej spustoszyły całe kraje (plaga, tyfus, cholera), zmieniło się z „wyroku śmierci” w „chorobę, którą można skutecznie leczyć” i obecnie prawie nigdy nie występuje.

Antybiotyki to substancje pochodzenia biologicznego lub sztucznego, zdolne do selektywnego hamowania aktywności życiowej mikroorganizmów.

Oznacza to, że cechą charakterystyczną ich działania jest to, że oddziałują one tylko na komórkę prokariotyczną, nie uszkadzając komórek ciała. Wynika to z faktu, że w ludzkich tkankach nie ma docelowego receptora dla ich działania.

Leki przeciwbakteryjne są przepisywane na choroby zakaźne i zapalne wywołane przez bakteryjną etiologię patogenu lub na ciężkie infekcje wirusowe w celu stłumienia wtórnej flory.
Wybierając odpowiednią terapię przeciwdrobnoustrojową, należy wziąć pod uwagę nie tylko chorobę podstawową i wrażliwość drobnoustrojów chorobotwórczych, ale także wiek pacjenta, ciążę, indywidualną nietolerancję na składniki leku, choroby współistniejące i stosowanie preparatów, które nie są łączone z zalecanymi lekami.
Ważne jest również, aby pamiętać, że w przypadku braku efektu klinicznego terapii w ciągu 72 godzin dokonuje się zmiany medium medycznego, biorąc pod uwagę możliwą oporność krzyżową.

W przypadku ciężkich zakażeń lub w celu leczenia empirycznego nieokreślonym patogenem zaleca się połączenie różnych rodzajów antybiotyków, biorąc pod uwagę ich zgodność.

Zgodnie z wpływem na drobnoustroje chorobotwórcze istnieją:

• bakteriostatyczny - hamująca aktywność życiowa, wzrost i reprodukcja bakterii;
• antybiotyki bakteriobójcze są substancjami, które całkowicie niszczą patogen, w wyniku nieodwracalnego wiązania się z celem komórkowym.

Jednak taki podział jest raczej arbitralny, ponieważ wiele z nich jest antybiotykami. może wykazywać inną aktywność, w zależności od przepisanej dawki i czasu stosowania.

Jeśli pacjent niedawno użył środka przeciwdrobnoustrojowego, należy unikać jego wielokrotnego stosowania przez co najmniej sześć miesięcy, aby zapobiec występowaniu flory odpornej na antybiotyki.

Jak rozwija się oporność na leki?

Najczęściej obserwowaną opornością jest mutacja mikroorganizmu, której towarzyszy modyfikacja celu wewnątrz komórek, na którą wpływają odmiany antybiotyków.

Aktywny składnik przepisanej substancji przenika do komórki bakteryjnej, jednak nie może komunikować się z wymaganym celem, ponieważ naruszona jest zasada wiązania typu „klucz-zamek”. W związku z tym mechanizm hamowania aktywności lub zniszczenia czynnika patologicznego nie jest aktywowany.

Inną skuteczną metodą ochrony przed lekami jest synteza enzymów przez bakterie, które niszczą główne struktury antibes. Ten typ oporności często występuje w przypadku beta-laktamów, ze względu na produkcję flory beta-laktamazy.

Znacznie mniej powszechny jest wzrost oporności, ze względu na zmniejszenie przepuszczalności błony komórkowej, to znaczy lek przenika w zbyt małych dawkach, aby mieć klinicznie znaczący wpływ.

Jako środek zapobiegawczy dla rozwoju flory lekoopornej konieczne jest również uwzględnienie minimalnego stężenia supresji, wyrażającego ilościową ocenę stopnia i spektrum działania, a także zależność od czasu i koncentracji. we krwi.

Dla czynników zależnych od dawki (aminoglikozydy, metronidazol) charakterystyczne jest uzależnienie skuteczności działania od stężenia. we krwi i ogniskach procesu zakaźno-zapalnego.

Leki, w zależności od czasu, wymagają powtarzanych wstrzyknięć w ciągu dnia, aby utrzymać skuteczny koncentrat terapeutyczny. w ciele (wszystkie beta-laktamy, makrolidy).

Klasyfikacja antybiotyków za pomocą mechanizmu działania

• leki hamujące syntezę ściany komórkowej bakterii (antybiotyki penicylinowe, wszystkie pokolenia cefalosporyn, wankomycyna);
• komórki niszczące normalną organizację na poziomie molekularnym i uniemożliwiające normalne funkcjonowanie zbiornika membranowego. komórki (polimyksyna);
• Wed-va, przyczyniając się do tłumienia syntezy białek, hamując powstawanie kwasów nukleinowych i hamując syntezę białek na poziomie rybosomalnym (leki Chloramfenikol, wiele tetracyklin, makrolidy, linkomycyna, aminoglikozydy);
• inhibitor kwasy rybonukleinowe - polimerazy itp. (ryfampicyna, chinole, nitroimidazole);
• hamowanie procesów syntezy folanów (sulfonamidy, diaminopirydy).

Klasyfikacja antybiotyków według struktury chemicznej i pochodzenia

1. Naturalne - produkty odpadowe bakterii, grzybów, promieniowców:

• Gramicydyny;
• Polimyksyna;
• Erytromycyna;
• Tetracyklina;
• Penicyliny benzylowe;
• Cefalosporyny itp.

2. Semisynthetic - pochodne naturalnych anty.:

• Oksacylina;
• Ampicylina;
• Gentamycyna;
• Ryfampicyna itp.

3. Syntetyczny, czyli uzyskany w wyniku syntezy chemicznej:

GRUPA LEVOMICETINA;

Chloramfenikol (Choramphenicol). Synonim lewomycetyny. Wybrany w 1947 roku z płynu hodowlanego Streptococcus wenezuelae. Obecnie produkowane za pomocą środków syntetycznych.

Krystaliczna substancja o gorzkim smaku, słabo rozpuszczalna w wodzie i dobra w alkoholu etylowym.

Grupa chloramfenikolu obejmuje lewomycetynę, stearynian lewomycetyny, bursztynian rozpuszczalny w lewomycynie, lewowisizol, syntomycynę.

Leczy antybiotyki o szerokim spektrum działania przeciwbakteryjnego. Wszystkie leki z tej grupy są aktywne wobec wielu rodzajów drobnoustrojów gram-dodatnich i gram-ujemnych, riketsji, krętka, chlamydii, a także ehe-riches, klebsiella, protea itp. Działają bakteriostatycznie na salmonellę, meningokoki, gonokoki i inne. w szczególności czynnikiem sprawczym gruźlicy, Clostridia itp.

Bakteriostatyczne działanie chloramfenikolu na wrażliwe na mikroorganizmy, które znajdują się zarówno na etapie reprodukcji, jak iw stanie spoczynku. Jednak na aktywnym etapie hodowli drobnoustroje są bardziej wrażliwe. Niszczą mikroorganizmy chorobotwórcze w komórkach tkanek i poza nimi.

Odporne szczepy w warunkach produkcji powstają powoli i głównie ze względu na mniej wrażliwe typy drobnoustrojów chorobotwórczych. Możliwe jest wzmocnienie działania przeciwbakteryjnego przez połączenie preparatów chloramfenikolu z tetracyklinami, makrolidami. W szczepach opornych na chloramfenikol utrzymuje się odporność na inne antybiotyki.

Mechanizm działania przeciwdrobnoustrojowego pochodnych chloramfenikolu polega głównie na tłumieniu biosyntezy białek. Proces ten rozwija się na etapie przenoszenia aminokwasów z aminoacylo-mRNA do rybosomów. Uważa się, że chloramfenikol hamuje układ enzymatyczny katalizujący tworzenie wiązania peptydowego w rybosomalnym układzie syntezy białek.

chloramfenikol jako substancja chemiczna pojawia się tylko w wyniku jednoczesnego i odpowiedniego stężenia interakcji z cząsteczkami komplementarnymi (receptorami) mikroorganizmu i mikroorganizmu, zlokalizowanymi w komórkach i poza nimi.

Lewomycetyna i jej pochodne są wytwarzane głównie do podawania doustnego (proszki, tabletki, kapsułki), w wielu postaciach (maść, mazidło, aerozol, roztwór) są stosowane zewnętrznie i tylko jeden związek (bursztynian chloramfenikolu) jest podawany pozajelitowo.

Lewomycetyna stosowana miejscowo w dowolnej postaci dawkowania działa przeciwbakteryjnie. Równocześnie ze stłumieniem patogennej lub warunkowo patogennej mikroflory w patologicznym skupieniu, procesy regeneracyjne ulegają poprawie.

Lewomycetyna i jej pochodne są bardzo dobrze wchłaniane (o 90%) z przewodu pokarmowego przez podawanie doustne i doodbytnicze. Po podaniu doodbytniczym po 30 minutach wykrywa się antybiotyk we krwi, a po 2-3 godzinach powstaje maksymalne stężenie w organizmie. Optymalne stężenie przeciwbakteryjne w tkankach organizmu utrzymuje się 8–12 godzin, po czym poziom antybiotyku szybko spada, a po 24 godzinach wykrywane są tylko ślady. Wydalanie z organizmu z moczem występuje podczas funkcji filtracji kłębuszków (tabela 13).

Jest nierównomiernie rozłożony w organizmie, chociaż ma dobrą dyfuzję do różnych narządów i tkanek. Dobrze przenika do jamy otrzewnowej, opłucnej i maziowej, gdzie ich stężenie osiąga 30-50% poziomu we krwi. Wnika w bariery histohematogenne - hemato-encefaliczne, łożyskowe, oftalmiczne, które zapewniają zawartość antybiotyku w płynie mózgowo-rdzeniowym w zakresie 30-50% poziomów we krwi, jak również wysokie stężenie we krwi płodu i płynu owodniowego. We wszystkich strukturach oka, z wyjątkiem soczewki, chloramfenikol jest wykrywany w wysokich stężeniach. W najwyższych ilościach i przez dłuższy czas jest rejestrowany w nerkach, w wątrobie iw mniejszych ilościach w tkance nerwowej.

Jest wydalany głównie z organizmu przez mocz, mleko i jajko. Z kałem bardzo mało jest wydalane z powodu zniszczenia jelitowych enzymów mikroflory. W ciele zwierzęcia ulega biotransformacji. Z 90% chloramfenikolu wydalanego z moczem, 80% jest wydalane w zmienionym i tylko 10% w niezmienionym stanie biologicznie czynnym. Z kałem uzyskuje się nie więcej niż 3%. Mleko zwierząt karmiących jest zawarte w różnych stężeniach (0-50% poziomu we krwi).

Z krwi cząsteczki chloramfenikolu dyfundują do przestrzeni międzykomórkowych, a następnie wnikają do komórek przez błonę cytoplazmatyczną i dalej do organoidów. Stopień dyfuzji w komórce zależy od kompetencji komórek narządów i komplementarnych wewnątrzkomórkowych makrocząsteczek (receptorów). Skuteczność farmakodynamiczna i chemioterapeutyczna chloramfenikolu jako substancji chemicznej przejawia się tylko w wyniku jednoczesnego i odpowiedniego stężenia interakcji z cząsteczkami komplementarnymi (receptorami) makroorganizmów i mikroorganizmów zlokalizowanych w komórkach i poza nimi.

Interakcji cząsteczek chloramfenikolu z najbardziej komplementarnymi makrocząsteczkami makro- i mikroorganizmów towarzyszy tworzenie kompleksów, w wyniku których zmieniają się wewnątrzkomórkowe reakcje biochemiczne, powodując zahamowanie biosyntezy białka w komórce zarówno makro-, jak i mikroorganizmów wrażliwych na ten antybiotyk. Tłumienie biosyntezy w drobnoustroju powoduje działanie bakteriostatyczne lub bakteriobójcze, a następnie jego usunięcie poza makroorganizm.

Wewnątrzkomórkowy kompleks zmian w metabolizmie zwierząt, głównie o orientacji katalitycznej, zależy od stężenia lewomycetyny w komórkach i organoidach. W pożywce, a zwłaszcza w dużych dawkach, hamowanie biosyntezy białek strukturalnych i dynamicznych, w szczególności enzymów, hormonów, przeciwciał (γ-globulin), hemoglobiny, składników niezbędnych do wewnątrzkomórkowej samoodnowy i reprodukcji komórek, skutkuje zmniejszoną integralną odpowiedzią funkcjonalną odpowiednich komórek i narządy.

Wewnątrzkomórkowy metabolizm białek pogarsza się przez naruszenie stosunku między poszczególnymi wolnymi aminokwasami we krwi. W szczególności zwiększa się poziom alaniny i lizyny we krwi, a także zmienia się metabolizm fenyloalaniny przy jednoczesnym wzroście wydalania glikolu, proliny, histydyny i fenyloalaniny.

Najbardziej wyraźne głębokie negatywne zmiany zachodzą w funkcji krwiotwórczej szpiku kostnego, co powoduje leukopenię, agranulocytozę, niedokrwistość plastyczną i hipoplastyczną. Uważa się, że hamujący wpływ chloramfenikolu na tworzenie krwi ze względu na jego hamujący wpływ na biosyntezę białek, w tym hemoglobiny. Jednocześnie stwierdzono, że proliferujące komórki macierzyste i inne komórki są bardziej wrażliwe na działanie tego antybiotyku. W doświadczeniach ustalono, że pod działaniem chloramfenikolu, poziom wykorzystania żelaza i jego zawartości we krwi zmniejsza się, aktywność katalityczna enzymów biorących udział w biosyntezie hemoglobiny jest hamowana z równoległym zmniejszeniem jej poziomu we krwi; występuje wakuolizacja erytroblastów, rozwija się leukopenia i trombocytopenia. Niedokrwistość aplastyczna rozwija się tylko po 1-2 tygodniach leczenia chloramfenikolem.

Lewomitsetyna w małych dawkach (5-10 mg / kg) zwiększa wyższą aktywność nerwową: skraca okres utajony przez bodźce uwarunkowane i bezwarunkowe; wzmacnia fazę neurohumoralną wydzielania żołądkowego; poprawia różnicowanie bodźców warunkowych pozytywnych i negatywnych. Pod wpływem dużych dawek (50–100 mg / kg i ponad 200–500 mg / kg) przy większej aktywności nerwowej, zmiany rozwijają się w kierunku polarnym wraz z rozwojem zjawiska fazy parzystej. Pod działaniem dużych dawek koordynacja ruchów jest zakłócana, a nawet wzrok i słuch są zmniejszone, co wskazuje na poważne zmiany morfofunkcjonalne w poszczególnych ośrodkach.

Pod wpływem małych dawek zwiększa się tworzenie hormonów w korze nadnerczy i tarczycy, podczas gdy ten sam antybiotyk w wyższych dawkach zmniejsza biosyntezę hormonów w tych gruczołach przy jednoczesnym zmniejszeniu poziomu kwasu askorbinowego w nadnerczach.

Lewomycetyna ma wyraźne działanie drażniące na receptory błony śluzowej przewodu pokarmowego, zwłaszcza po podaniu doustnym. Efekt ten może powodować zmiany nie tylko w kierunku wzmocnienia wszystkich funkcji fizjologicznych układu pokarmowego w małych dawkach, aw dużych dawkach antybiotyk może powodować zespół anoreksyjny, zapalenie odbytnicy, biegunkę itp.

Zatem lewomycetyna i jej pochodne mają działanie hemotropowe i enterotropowe.

Wysoce chloramfenikol i jego pochodnych z pałeczkami okrężnicy, salmonellozy, pasterelozy, paratyfusu, czerwonka, niestrawność, zapalenie żołądka i jelit, patologii układu moczowego, zapalenie pochwy, zakażone rany, wrzody, oparzenia, odleżyny, procesów zapalnych skóry i błon śluzowych; zapalenie spojówek.

Każda postać dawkowania i każdy lek jest przepisywany selektywnie, aby zapewnić najlepszą biodostępność i najlepszy efekt chemioterapeutyczny (patrz Tabela 13).

Ursofenikol (Ursofenikol). Przejrzysty, żółtawy roztwór zawierający 20% chloramfenikolu (chloramfenikol).

Dostępne w butelkach z ciemnego szkła 50 i 500 ml.

Wejdź podskórnie. Jest dobrze wchłaniany z obecnością maksymalnego stężenia we krwi po 3 godzinach i zachowaniem poziomu przeciwbakteryjnego przez 12 godzin.

Ma szerokie spektrum działania przeciwbakteryjnego z objawem działania bakteriostatycznego. Mikroorganizmy oporne na penicylinę, streptomycynę i sulfonamidy są na nią wrażliwe.

Dawki podskórne (ml / 10 kg): duże i małe bydło - 0,75; świnie - 1,5 2 razy dziennie przez 3-4 dni.

Chronicin (Chronicin). Roztwór zawierający 150 mg chloramfenikolu i 1 mg trimecainy w 1 ml.

Dostępne w butelkach po 50 ml.

Wpisz domięśniowo. Dobrze się wchłania i przenika do wszystkich narządów i tkanek, w których jest metabolizowany; terapeutyczne stężenie krwi utrzymuje się przez 12 godzin.

Bakterie, riketsje, krętki, niektóre duże wirusy są na nią wrażliwe. Bardzo wrażliwa Shigella, salmonella, E. coli.

Stosowany z posocznicą, zapaleniem oskrzeli i płuc, zapaleniem krtani, zapaleniem otrzewnej, zapaleniem opłucnej, ostrym zapaleniem macicy itp.

Dawki domięśniowo: dla bydła - 2,5 - 7 ml / 100 kg; konie - 5,5–8 ml / 100 kg; cielęta, owce, kozy - 0,5-0,8 ml / 10 kg; prosięta, psy, koty - 0,15-2 ml / 1 kg; ptak - 0,25-0,9 ml / 1 kg.

Antybiotyki z grupy chloramfenikolu

ANTYBIOTYKA GRUPY LEVOMYCETIN

Lewometyna (Laevomycetinum)

Synonimy: Chloramfenikol, Chloroid, Alficetin, Berlitzin, Biofenikin, Hemietzin, Chloronitromycyna, Chlorocyklina, Chloromitetyna, Chloronitrin, Chloroproteina, Chloronitryna, Chloropticol

Syntetyczna substancja identyczna z naturalnym antybiotykiem chloramfenikolem, który jest produktem życia mikroorganizmu Streptomycesvenezuelae.

Działanie farmakologiczne. Lewomiyetyna jest antybiotykiem o szerokim spektrum działania; skuteczny przeciwko wielu bakteriom Gram-dodatnim i Gram-ujemnym, riketsji, krętkom i niektórym głównym wirusom (czynniki powodujące zakażenie jaglicy / oka, które mogą prowadzić do ślepoty /, psittacosis / ostrej choroby zakaźnej przenoszonej na ludzi przez ptaki /, ziarniniak chłoniaka pachwinowego / IV Choroba układu moczowego - choroba zakażenia przenoszone drogą płciową charakteryzujące się zapaleniem pachwinowych węzłów chłonnych, po którym następuje tworzenie krwawiących wrzodów (i innych); działa na szczepy bakterii oporne na penicylinę, streptomycynę, sulfonamidy. W normalnych dawkach działa bakteriostatycznie (zapobiega rozwojowi bakterii). Jest słabo aktywny przeciwko bakteriom odpornym na kwasy, Pseudomonas aeruginosa, clostridia i pierwotniakom.

Mechanizm działania przeciwbakteryjnego lewomyetyny jest związany z upośledzoną syntezą białek mikroorganizmów.

Oporność na lek rozwija się stosunkowo powoli, podczas gdy z reguły nie występuje oporność krzyżowa na inne środki chemioterapeutyczne.

Lewomycetyna jest łatwo wchłaniana z przewodu pokarmowego. Po spożyciu maksymalne stężenie we krwi tworzy się w ciągu 2-3 godzin; przez 4-5 godzin po podaniu pojedynczej dawki dawki terapeutycznej, stężenie terapeutycznie aktywne utrzymuje się we krwi, a następnie następuje znaczne zmniejszenie stężenia. Lek przenika dobrze do organów i płynów ustrojowych, przez barierę krew-mózg (bariera między krwią a tkanką mózgową), przez łożysko, znajduje się w mleku matki. Terapeutyczne stężenia chloramfenikolu w wyznaczaniu jego wnętrza lub lokalnie tworzone w ciele szklistym (przezroczysta masa wypełniająca jamę gałki ocznej), rogówka (przezroczysta skorupa oka), tęczówka, wodnista wilgoć oka; lek nie przenika do soczewki. Lewomycetyna jest dobrze wchłaniana podczas podawania doodbytniczego (przez odbytnicę). Wydalane głównie z moczem, głównie jako nieaktywne metabolity (produkty przemiany materii); częściowo - z żółcią i kałem. W jelicie, pod wpływem bakterii jelitowych, zachodzi hydroliza (rozkład z udziałem wody) chloramfenikolu, tworząc nieaktywne metabolity.

Wskazania do użycia. Zastosuj lsvomiyetynę z durem brzusznym, gorączką paratyfoidalną, uogólnionymi postaciami salmonelli, brucelozy, tularemii, zapalenia opon mózgowych, riketsji, chlamydii.

W procesach zakaźnych o innej etiologii (przyczyny), wywołanych przez patogeny wrażliwe na działanie chloramfenikolu, lek jest wskazany w przypadku niepowodzenia innych leków chemioterapeutycznych.

Lewomycetyna jest również stosowana miejscowo do zapobiegania i leczenia infekcji oczu (zapalenie spojówek - zapalenie zewnętrznej wyściółki oka, zapalenie powiek - zapalenie krawędzi powiek itp.).

Dawkowanie i podawanie. Przed przepisaniem leku pacjentowi wskazane jest określenie wrażliwości mikroflory na to, co spowodowało chorobę u pacjenta. Lewomitsetynę stosuje się wewnątrz tabletek i kapsułek, miejscowo w postaci wodnych roztworów i maści.

Wewnątrz w postaci tabletek lub kapsułek zwykle przyjmuje się 30 minut przed posiłkiem (w przypadku nudności lub wymiotów - godzinę po posiłku). Pojedyncza dawka dla dorosłych - 0,25-0,5 g dziennie - 2 g. W ciężkich przypadkach (dur brzuszny, zapalenie otrzewnej / zapalenie otrzewnej / itp.) Można przepisać lek w dawce do 4 g dziennie (pod ścisłym nadzorem lekarza i monitorowanie czynności krwi i nerek). Dzienna dawka tabletek i kapsułek przyjmowana jest w 3-4 dawkach. Długodziałające tabletki są przepisywane tylko dorosłym: w pierwszych dniach choroby 1,3 g (2 tabletki), 2 razy dziennie; po normalizacji temperatury ciała na poziomie 0,65 g (jedna tabletka), 2 razy dziennie. Lewomycetyna jest przepisywana dzieciom w postaci tabletek lub kapsułek. Pojedyncza dawka leku dla dzieci do 3 lat wynosi 10-15 mg / kg, od 3 do 8 lat - 0,15-0,2 g. Ponad 8 lat - o 0,2-0,3 g; przyjmuj 3-4 razy dziennie Przebieg leczenia chloramfenikolem wynosi 7-10 dni. Zgodnie z zeznaniami możliwe jest, z zastrzeżeniem dobrej tolerancji i braku zmian w układzie krwiotwórczym, przedłużenie leczenia do 2 tygodni. Jeśli podczas przyjmowania leku przyjmowane są nudności i wymioty, przyjmuje się je 1 godzinę po posiłku.

Lokalnie chloramfenikol może być stosowany w postaci mazidła (1-10%) do leczenia jaglicy (zakaźnej choroby oczu, która może prowadzić do ślepoty), zmian krostkowych skóry, furunculosis (wielokrotne ropne zapalenie skóry), oparzeń, pęknięć itp.

W leczeniu zapalenia spojówek można zastosować zapalenie rogówki (zapalenie rogówki), zapalenie powiek, 1% mazidła lub 0,25% roztwór wodny (krople do oczu). Bandaże z levomiietina mazidła stosowane do ropnych zakażeń ran.

Efekty uboczne Podczas leczenia chloramfenikolu można zaobserwować objawy dyspeptyczne (nudności, wymioty, luźne stolce), podrażnienie błon śluzowych jamy ustnej, gardła, wysypkę skórną, zapalenie skóry (zapalenie skóry), wysypkę i podrażnienie wokół odbytu itp.

Należy pamiętać, że chloramfenikol może mieć toksyczny (uszkadzający) wpływ na układ krwiotwórczy (powoduje retikulocytopenię / zmniejszenie liczby retikulocytów we krwi - krwinki), granulocytopenię / zmniejszenie liczby granulocytów we krwi /, czasami zmniejszenie liczby erytrocytów / komórek krwi, które przenoszą tlen / ). W ciężkich przypadkach możliwa jest niedokrwistość aplastyczna (spadek zawartości hemoglobiny we krwi z powodu zahamowania czynności układu krwiotwórczego szpiku kostnego). Ciężkie powikłania ze strony układu krwiotwórczego są często związane ze stosowaniem dużych dawek chloramfenikolu. Najbardziej wrażliwe na lek są małe dzieci.

Duże dawki chloramfenikolu mogą powodować zaburzenia psychomotoryczne (pobudzenie psychomotoryczne - zwiększona aktywność motoryczna i mowy, zwykle na przemian z luzem), dezorientacja, omamy wzrokowe i słuchowe (majaczenie, wizje, które stają się rzeczywistością), zmniejszenie słuchu i wzroku.

Stosowanie chloramfenikolu czasami towarzyszy tłumienie mikroflory jelitowej, rozwój dysbakteriozy (zakłócenie składu normalnej mikroflory organizmu), wtórne zakażenie grzybicze.

Przy stosowaniu chloramfenikolu w postaci kropli do oczu i maści możliwe są miejscowe reakcje alergiczne.

Leczenie chloramfenikolu należy przeprowadzać pod kontrolą obrazu krwi i stanu czynnościowego wątroby i nerek pacjenta.

Przeciwwskazania. Nie można pozwolić na niekontrolowane podawanie chloramfenikolu i jego stosowanie w łagodniejszych postaciach procesów zakaźnych, zwłaszcza w praktyce pediatrycznej.

Nie przepisuj chloramfenikolu w ostrych chorobach układu oddechowego (oddechowego), bólu gardła i profilaktyce.

Lewomycetyna nie jest przepisywana razem z lekami hamującymi hematopoezę (sulfonamidy, pochodne pirazodonu, cytostatyki). Ze względu na możliwą zmianę metabolizmu wielu leków, chloramfenikol nie jest zalecany do stosowania w połączeniu z difeniną, neodikoumariną, butamidem, barbituranami.

Lewomycetyna jest przeciwwskazana w hamowaniu powstawania krwi, indywidualnej nietolerancji leku, chorób skóry (łuszczyca, egzema, zmiany grzybicze) podczas ciąży i noworodka.

Lek należy przepisywać ostrożnie pacjentom ze wskazaniem reakcji alergicznych w historii (historia choroby).

Wydanie formularza. Tabletki 0,25 i 0,5 g; tabletki powlekane, 0,25 g; Tabletki lewomycetyny o przedłużonym działaniu (długodziałające), zawierające po 0,65 g leku (tabletki są dwuwarstwowe, warstwa zewnętrzna zawiera 0,25 g lewomycetyny, wewnętrzna - 0,4 g) w opakowaniu po 10 sztuk; w kapsułkach zawierających 0,1; 0,25 i 0,5 g chloramfenikolu, w opakowaniu 10 lub 16 kapsułek; 0,25% roztwór (krople do oczu) w 10 ml fiolkach. Wychodząc na zewnątrz, jako środek antyseptyczny (dezynfekujący), stosuje się również gotowy roztwór zawierający 2,5 g chloramfenikolu, 1 g kwasu borowego i 70% alkoholu etylowego do 100 ml; roztwór alkoholu chloramfenikolowego 0,25%; 1%; 3% i 5%.

Warunki przechowywania Lista B. W ciemnym miejscu.

IRUKSOL (Iruxol)

Działanie farmakologiczne. Yuustridilpeptidaza, która jest częścią leku, jest enzymem proteolitycznego (rozszczepiającego białka) działania, wyizolowanego z Clostridiumhistolyticum.

Maść wspomaga enzymatyczne oczyszczanie ran, zapobiega rozwojowi infekcji, przyspiesza regenerację (regenerację).

Wskazania do użycia. Stosowany z owrzodzeniami żylaków (owrzodzenia w miejscu żylaków kończyn), oparzeniami, odmrożeniami, nie gojącymi się owrzodzeniami itp.

Dawkowanie i podawanie. Nałóż cienką warstwę 2 razy dziennie. Złuszczone nekrotyczne masy (martwe tkanki) są wstępnie usuwane.

Efekty uboczne Możliwe działania niepożądane (pieczenie, ból) są rzadkie, są ich własne.

Wydanie formularza. Maść zawierająca 1 g chloramfenikolu 10 mg i peptydazę clostridylową A 0,6 U w probówkach 10 i 30 g.

Warunki przechowywania W chłodnym miejscu.

LEVOVINIZOL (Laevovinisolum)

Połączony lek w opakowaniu aerozolowym.

Działanie farmakologiczne. Ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne.

Wskazania do użycia. Stosuje się go w leczeniu powierzchownych i ograniczonych głębokich oparzeń, odleżyn (martwica tkanek spowodowana długotrwałym naciskiem z powodu leżenia), owrzodzeń troficznych (powolne gojenie się ubytków skóry), zakażonych ran (o powierzchni nie większej niż 20 cm2).

Dawkowanie i podawanie. Nacisnąć zawór butli i spryskać lek w dotkniętym obszarze z odległości 20-30 cm przez 1-3 sekundy.

Zazwyczaj spray jest stosowany 2-3 razy w tygodniu; w przypadku ciężkich zmian lek można stosować codziennie lub 2 razy dziennie.

Efekty uboczne W momencie stosowania leku na rany występuje przejściowe uczucie pieczenia.

Przeciwwskazania. Nie należy stosować lewowinizolu z rozległymi ranami granulującymi (gojącymi się), z indywidualną nadwrażliwością pacjenta na chloramfenikol, z opornością mikroflory na chloramfenikol.

Podczas rozpylania należy uważać na kontakt z lekiem w oku.

Wydanie formularza. Puszki z rozpylaczem. Składniki: chloramfenikol - 0,136 g, winilina - 13,5 g, lineetol - 13,4 g, alkohol etylowy 95% - 2,9 g, cytral - 0,1 g i propelent (freon) - do 60 g

Warunki przechowywania W temperaturze od +5 do +20 ° C.

MAŚĆ „LEVOMEKOL” (Unguentum „Laevomecol”)

Działanie farmakologiczne. Ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwzapalne.

Wskazania do użycia. Stosowany do leczenia ropnych ran.

Dawkowanie i podawanie. Przed przepisaniem leku pacjentowi wskazane jest określenie wrażliwości mikroflory na to, co spowodowało chorobę u pacjenta. Maść jest impregnowana sterylnymi gazikami, które wypełniają ranę luźno. Opatrunki wykonuje się codziennie, aż rana zostanie całkowicie oczyszczona z ropno-martwiczych mas (stan zapalny nekrotyczny / martwiczy / tkanka).

Być może wprowadzenie maści (podgrzanej do + 35-36 ° C) w ropnych jamach (przez rurkę drenażową za pomocą strzykawki).

Efekty uboczne W momencie stosowania leku na rany występuje przejściowe uczucie pieczenia.

Przeciwwskazania. Maść jest przeciwwskazana w przypadku indywidualnej nadwrażliwości na chloramfenikol.

Wydanie formularza. W bankach 100 g. Zawiera: chloramfenikol - 0,75 g, metyluracyl - 4 g, tlenek polietylenu - 95,25 g (na 100 g).

Warunki przechowywania W suchym, chłodnym, ciemnym miejscu.

MAŚĆ „LEVOSIN” (Unguentum „Laevosin”)

Działanie farmakologiczne. Ma działanie przeciwbakteryjne, przeciwzapalne i przeciwbólowe.

Wskazania do użycia. Stosowany do leczenia ran ropnych w pierwszej fazie procesu rany.

Dawkowanie i podawanie. Przed przepisaniem leku pacjentowi wskazane jest określenie wrażliwości mikroflory na to, co spowodowało chorobę u pacjenta. Maść jest impregnowana sterylnymi gazikami, które wypełniają ranę luźno. Ligacja produkowana codziennie aż do całkowitego oczyszczenia rany z ropnych tkanek martwiczych (stan zapalny nekrotyczny / martwiczy / tkanka).

Być może wprowadzenie maści (podgrzanej do + 35-36 ° C) w ropnych jamach (przez rurkę drenażową za pomocą strzykawki).

Przeciwwskazania. Maść jest przeciwwskazana w przypadku indywidualnej nadwrażliwości na chloramfenikol.

Wydanie formularza. W bankach 50 g. Zawiera: chloramfenikol - 1 g, sulfadimetoksynę - 4 g, metyluracyl - 4 g, trimekainę -3 g, tlenek polietylenu - do 100 g

Warunki przechowywania W suchym, chłodnym, ciemnym miejscu.

Maść „Fulevil” (Unguentum „Fulevil”)

Wskazania do użycia. Stosowany w leczeniu zapalenia skóry (zapalenia skóry), nie gojących się ran, szczelin odbytniczych, odleżyn (obumieranie tkanek spowodowane długotrwałym naciskiem z powodu leżenia), oparzeń I-II stopnia.

Dawkowanie i podawanie. Maść nakłada się cienką warstwą na sterylną serwetkę, którą nakłada się na leczoną powierzchnię rany. Opatrunek pozostawia się na 24 godziny, zmienia codziennie lub 2-3 razy w tygodniu, w zależności od ilości ropnego wypływu rany. Czas trwania leczenia wynosi 1-4 tygodnie.

Wydanie formularza. Maść zawierająca chloramfenikol (2%), furatsilin (0,1%), roztwór (olej) octan retinolu (wit. A), bezwodna lanolina, w puszkach ze szkła pomarańczowego o 25 g

Efekty uboczne W momencie stosowania leku na rany występuje przejściowe uczucie pieczenia.

Przeciwwskazania. Indywidualna nadwrażliwość na chloramfenikol.

Warunki przechowywania W ciemnym miejscu w temperaturze nie przekraczającej + 10 ° C

Lewomycetyna jest również zawarta w preparacie maści kortykomycetyny.

Stearynian lewomitsetiny (Laevomycetinistearas)

Synonimy: Eulevomitsetin.

Działanie farmakologiczne. Invitro („in vitro”) nie ma działania przeciwdrobnoustrojowego, jego aktywność przejawia się tylko in vivo (w organizmie) po rozszczepieniu i uwolnieniu chloramfenikolu. W przewodzie pokarmowym jest zmydlona (rozkłada się), tworząc chloramfenikol, który jest aktywnym składnikiem leku. Jego stężenie we krwi wzrasta wolniej niż po wprowadzeniu lewomycetyny.

Wskazania do użycia. W takich samych przypadkach jak chloramfenikol w praktyce pediatrycznej, gdy wprowadzenie chloramfenikolu jest trudne ze względu na gorzki smak.

Dawkowanie i podawanie. Przed przepisaniem leku pacjentowi wskazane jest określenie wrażliwości mikroflory na to, co spowodowało chorobę u pacjenta. Wewnątrz 3-4 razy dziennie: dorośli zwykle 1 g na recepcję; dzieci do 3 lat - w wysokości 0,02 g / kg, od 3 do 8 lat - w ilości 0,3-0,4 g na recepcję, od 8 lat i powyżej - 0,4-0,6 g na recepcję.

Zawieszenie (5%) jest przepisywane dzieciom poniżej 25-40 kropli na odbiór, od 2 do 6 miesięcy. - on / 2 łyżeczki, od 7 miesięcy. do 1 roku - 1 / 2-1 łyżeczki, od 1 roku do 2 lat - 1 łyżeczka każda, od 3 do 8 lat - 1-2 łyżeczki na recepcję.

Skutki uboczne i przeciwwskazania. Tak samo jak w przypadku chloramfenikolu.

Wydanie formularza. Proszek; tabletki 0,25 g w opakowaniu po 10 sztuk. Zawiesina 5% 50 ml.

Warunki przechowywania Lista B. W ciemnym miejscu.

LEVOMYCETINA SUCCININ SOLUBLE (Laevomycetinisuccinassolubile)

Działanie farmakologiczne. Widmo antybakteryjne bursztynianu chloramfenikolu nie różni się od lewomycetyny, ale jako lek rozpuszczalny w wodzie może być stosowany do wstrzykiwań.

Wskazania do użycia. Stosuj z durami brzusznymi i paratyfusami, czerwonką, brucelozą (chorobą zakaźną przenoszoną na ludzi, zwykle od zwierząt gospodarskich), kokluszem, zapaleniem płuc (zapalenie płuc) o różnej etiologii (przyczyny), zakażeniami ropnymi i innymi chorobami zakaźnymi. Jest również stosowany w celu zapobiegania i łagodzenia (usuwania) zakażeń z uszkodzeniem oczu.

Dawkowanie i podawanie. Przed przepisaniem leku pacjentowi wskazane jest określenie wrażliwości mikroflory na to, co spowodowało chorobę u pacjenta. Wejdź podskórnie, domięśniowo lub dożylnie. Dawka dla dorosłych wynosi 0,5-1,0 g (w postaci 20% roztworu) na wstrzyknięcie 2-3 razy dziennie (w odstępach 8-12 godzin). W razie potrzeby dzienną dawkę zwiększa się do 4 g.

Zaleca się podawanie dzieci domięśniowo: dzienna dawka dla dzieci w wieku 1 roku wynosi 25-30 mg / kg, starsza niż 1 rok - 50 mg / kg (w 2 wstrzyknięciach w odstępie 12 godzin).

W praktyce okulistycznej są stosowane w postaci zastrzyków parabularnych (wstrzyknięcia do jamy otaczającej gałkę oczną) i instalacji (wkraplanie). Parabulbulan 0,2-0,3 ml 20% roztworu wstrzykuje się 1-2 razy dziennie. W worku spojówkowym (wnęka między tylną powierzchnią powiek a przednią powierzchnią gałki ocznej) 5% roztwór jest wkraplany 1-2 krople 3-5 razy dziennie.

Roztwory do wstrzykiwań przygotowuje się w 0,25-0,5% roztworze nowokainy do instalacji - w sterylnej wodzie do wstrzykiwań.

Skutki uboczne i przeciwwskazania. Tak samo jak w przypadku chloramfenikolu.

Wydanie formularza. Butelki na 1 g.

Warunki przechowywania Lista B. W ciemnym miejscu.

SINTOMYCIN (Svnthomycinum)

Działanie farmakologiczne. Jest to mieszanina prawo- i leworęcznych izomerów chloramfenikolu.

Stosowanie syntomycyny może towarzyszyć tym samym powikłaniom, które obserwuje się w leczeniu chloramfenikolu; ponadto zmiany w układzie nerwowym odnotowuje się w postaci podniecenia, uczucia strachu i innych

naruszenia. W związku z tym, lek wewnątrz nie jest przepisywany i stosowany tylko zewnętrznie w postaci linimentovu i innych postaci dawkowania.

SYNTOMYCINE LINE (LinimentuinSynthomycini)

Synonimy: emulsja syntomycyny.

Wskazania do użycia. Stosowany w leczeniu ran ropnych, chorób zapalnych skóry i błon śluzowych, jaglicy (zakaźnej choroby oczu, która może prowadzić do ślepoty), sykozy (ropnego zapalenia mieszków włosowych, najczęściej w wąsach i brodzie).

Dawkowanie i podawanie. Przed przepisaniem leku pacjentowi wskazane jest określenie wrażliwości mikroflory na to, co spowodowało chorobę u pacjenta. W przypadku zmian skórnych krostkowych, furunculosis (wielokrotne ropne zapalenie skóry), pęcherzyków krwionośnych (ostre rozlane ropne-martwicze zapalenie kilku sąsiadujących gruczołów łojowych i mieszków włosowych), ropnych ran, oparzeń, w leczeniu nie gojących się owrzodzeń, oparzeń II i III stopnia, pęknięć brodawek sutkowych. kobiety w ciąży itp., nakładaj mazidło na dotknięty obszar. Z góry nałóż zwykły bandaż, jest to możliwe przy użyciu pergaminu lub papieru prasowanego.

Do leczenia jaglicy stosowano syntomycynę 10% (5% lub 1%) mazidła (emulsja).

Efekty uboczne Być może uczucie pieczenia w miejscu aplikacji.

Przeciwwskazania. Indywidualna nadwrażliwość na lek.

Wydanie formularza. W szklanych słoikach 25 g. Składniki: 1%, 5% lub 10% syntomycyny, olej rycynowy, specjalny emulgator, woda destylowana, środek konserwujący.

Warunki przechowywania W suchym, chłodnym, ciemnym miejscu.

SYNTOMYCINE (1%) LINIMUM Z NOVAINEM (0,5%) (LinimentumSynthomycini1% cumNovocaino1%)

Wskazania do użycia. Stosowany do miejscowego leczenia zakażonych powierzchni oparzeń i ropnych ran, któremu towarzyszy silny ból.

Dawkowanie i podawanie. Liniment nakłada się na powierzchnię rany lub oparzenia. Opatrunki są wykonywane codziennie lub co drugi dzień. Miejscowe leczenie można połączyć z przyjmowaniem chloramfenikolu wewnątrz.

Efekty uboczne Być może uczucie pieczenia w miejscu aplikacji.

Przeciwwskazania. Indywidualna nadwrażliwość na lek.

Wydanie formularza. W szklanych słoikach 25 g.

Warunki przechowywania Lista B. W suchym, chłodnym, ciemnym miejscu.

WSPINACZKI WAGINOWE Z SYNTERMIKINĄ 0,25 g (Suppositoria vaginaliacum Synthomicino 0,25)

Wskazania do użycia. Choroby zapalne żeńskich narządów płciowych (zapalenie pochwy / zapalenie pochwy).

Dawkowanie i podawanie. Jeśli nie ma innych celów, 1 czopek (świeca) głęboko w pochwie w nocy przez 4-6 dni.

Efekty uboczne Być może uczucie pieczenia w miejscu aplikacji.

Przeciwwskazania, Indywidualna nadwrażliwość na lek.

Wydanie formularza. Czopki dopochwowe zawierające 0,25 g syntomycyny, w opakowaniu po 5 sztuk.

Warunki przechowywania Lista B, W suchym, chłodnym, ciemnym miejscu.

Sintomitsin jest również częścią maści preparatu „fastin”.

Antybiotyki. Grupa lewomycetyny (leki).

Każda praca studencka jest droga!

100 p premii za pierwsze zamówienie

Antybiotyki. Grupa lewomycetyny (leki). Mechanizm, spektrum i charakter działania przeciwbakteryjnego. Właściwości farmakologiczne poszczególnych leków (czas działania, metody i częstotliwość podawania). Wskazania i przeciwwskazania do stosowania, działania niepożądane leków. Polimyksyny (mechanizm, spektrum i charakter działania przeciwbakteryjnego, zastosowanie).

Chloramfenikol (chloramfenikol, mazidło lintomycyny)

- Bakteriostatyka - hamuje syntezę białek. Zapobiega wydłużaniu łańcucha białkowego poprzez hamowanie aktywności transferazy peptydylowej rybosomu bakteryjnego.

- Szeroka gama g-posneg + większość organizmów beztlenowych + odporna na tetracyklinę m.o.

- Tyfus (salmonella typhi), cholera, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych: neisseria meningitidis, streptococcus pneumoniae i haemophilus influenzae

- Doskonała penetracja

- Toksyczność szpiku kostnego / niedokrwistość aplastyczna / Zahamowanie czynności szpiku kostnego / Białaczka

29.1.2.3. Chloramfenikol (chloramfenikol)

Antybiotyk o szerokim spektrum działania. Narusza syntezę białek w rybosomach bakterii. Wpływa na podjednostkę rybosomu 50S; hamuje peptydylotransferazę, a tym samym zakłóca transpeptydację - przeniesienie łańcucha peptydowego z pozycji P do pozycji A w celu przyłączenia do nowego aminokwasu. Najbardziej wrażliwe mikroorganizmy są bakteriostatyczne.

Dobrze wchłaniany w jelitach. Wnika w barierę krew-mózg; stężenie leku w płynie mózgowo-rdzeniowym wynosi około 60% stężenia w osoczu krwi.

Wysoce skuteczny (bakteriobójczy) przeciwko prątkom hemofilii, meningokokom. Chloramfenikol stosuje się w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych wywołanym przez meningokoki lub pałeczki hemofilne (jeśli nie można stosować cefalosporyn trzeciej generacji). Rezerwy narkotyków w duru brzusznym, riketsjozie, cholerze, dżumie, tularemii, brucelozie, chlamydiach. Działa na V. fragilis, Proteus. Nie działa na Bacillus ropny niebieskiej.

Chloramfenikol podaje się doustnie; w ciężkich przypadkach podawany dożylnie. W chorobach zakaźnych oka (zapalenie spojówek, zapalenie rogówki, zapalenie powiek) chloramfenikol jest stosowany w postaci kropli do oczu lub maści.

Stosowanie chloramfenikolu jest ograniczone przez jego depresyjny wpływ na tworzenie krwi (leukopenia, agranulocytoza, możliwe niedokrwistość aplastyczna). Inne działania niepożądane obejmują zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, nudności, wymioty, biegunkę, wysypkę, zapalenie nerwu wzrokowego, encefalopatię.

Przeciwwskazane u noworodków (może powodować „szary zespół” - wymioty, biegunka, rozdęcie brzucha, hipotermia, zapaść naczyniowa, nieregularny oddech, popielato-szary kolor skóry, śmiertelność - 40%).

Chloramfenikol hamuje syntezę mikrosomalnych enzymów wątrobowych, a zatem może nasilać działanie substancji leczniczych inaktywowanych przez te enzymy.

- zakłócić strukturę komórki bakteryjnej poprzez oddziaływanie z jej fosfolipidami

- mniejszy wpływ na g-poz

- stosunkowo neurotoksyczny i nefrotoksyczny

- nie wchłaniany z GI => pozajelitowy (i / v), inhalacja

Polimyksyny oddziałują z fosfolipidami błony cytoplazmatycznej mikroorganizmów i naruszają jej przepuszczalność. Działają na bakterie Gram-ujemne: E. coli, Shigella, salmonella, Pseudomonas aeruginosa, Klebsiella, Bacillus temofilnuyu, a także na vibrio cholery.

Polimyksyny, w szczególności polimyksyna B, mogą mieć działanie neurotoksyczne i nefrotoksyczne. Dlatego są one stosowane głównie miejscowo do infekcji oczu, uszu i skóry. Ponieważ polimyksyny są mało wchłaniane w przewodzie pokarmowym, są one przepisywane wewnątrz w celu rehabilitacji jelit przed operacjami chirurgicznymi.