Jak przeprowadzić drenaż postawy i na co

Drenaż posturalny jest procedurą medyczną mającą na celu szybkie oczyszczenie zapalonych oskrzeli z nadmiernej plwociny, która nagromadziła się w wyniku rozwiniętej choroby płuc. Te manipulacje terapeutyczne są przeprowadzane wyłącznie w warunkach szpitalnych oddziału płucnego, a procedurę wykonuje lekarz pulmonolog z udziałem pomocniczego personelu medycznego. W rzeczywistości jest to procedura fizjoterapeutyczna mająca na celu wpływ na przestrzeń opłucnej dzięki zastosowaniu specjalnych technik. Ta procedura jest pokazana w ciężkich przypadkach, gdy układ oddechowy pacjenta nie jest w stanie usunąć śluzu z oskrzeli z powodu sił własnych organizmu.

Mechanizm działania

Drenaż postawy płuc (często określany jako pozycyjny) jest przeznaczony do wypływu plwociny z oskrzeli, które znajdują się poniżej poziomu rozwidlenia tchawicy. Są to niższe płaty płuc, w których najczęściej obserwuje się przekrwienie śluzu i płynu gromadzące się w wyniku długotrwałego zapalenia.

Ogólnie rzecz biorąc, zasada odpływu płynu z jamy opłucnej klatki piersiowej jest następująca:

1. Przed rozpoczęciem procedury pacjent kładzie się na boku, tak aby dotknięty płat płuc znajdował się po przeciwnej stronie i nie dotykał łóżka. Jest to konieczne, aby cały płyn z chorych oskrzeli pod wpływem grawitacji wpływał do dolnych segmentów płuc i zbliżał się do kanałów oddechowych.
2. Krawędź łóżka od strony położenia nóg powinna być uniesiona do góry o 15-20 cm, a więc cała ciecz z dolnej niedostępnej części płuc zostanie umieszczona bliżej centralnej części układu oddechowego. Spowoduje to usunięcie śluzu w pojedynczej procedurze i nie będzie wymagało ponownego drenażu klatki piersiowej pacjenta.
3. Po rozpoczęciu sesji oczyszczania drenażu pacjent naciska nogi na klatkę piersiową i podaje ciało lekko do przodu. Wolna ręka musi najpierw zostać podniesiona, a następnie przesunięta do przodu, jak przy silnym wydechu.
4. W tej pozycji należy spędzić od 10 do 30 minut. Wymaganą ilość czasu określa pulmonolog, który wykonuje zabieg medyczny. Jego czas trwania zależy od objętości płynu nagromadzonego w płucach i od intensywności jego wypływu po ekspozycji na klatkę piersiową.

Ostateczną zasadą zakończenia drenażu płuc jest intensywne odkrztuszanie plwociny przez chorych, podczas gdy nadal leży. Aby uczynić ten proces bardziej skutecznym, lekarz wykonuje wibracyjny masaż pleców i klatki piersiowej pacjenta i okresowo stuka w nie za pomocą specjalnych rytmicznych ruchów.

W ciężkich przypadkach można wykonać drenaż postawy płuc 3 razy dziennie.

Taka intensywność manipulacji płucnych jest charakterystyczna dla pacjentów z przewlekłymi chorobami narządów oddechowych i silnie osłabionym układem odpornościowym.

Jeśli pacjent nie może leżeć w pozycji leżącej ze względów obiektywnych lub ze względu na jego cechy fizjologiczne, wówczas procedura ta jest wykonywana w statycznej pozycji ciała, ale z zastosowaniem zestawu procedur stymulujących odpływ plwociny. Ta ostatnia opcja leczenia jest mniej skuteczna, ponieważ nie zawsze jest możliwe stymulowanie ruchu płynu z dolnej części płata płucnego do jego wyższych segmentów. Jeszcze trudniej jest wykonać badanie, gdy u pacjenta rozpoznano obustronne zapalenie płuc z uszkodzeniami oskrzeli i pęcherzyków płucnych.

Wskazania do drenażu

Procedura ta jest stosowana tylko w skrajnych przypadkach i nie jest zwykłą metodą leczenia prostych form zapalenia płuc, zapalenia oskrzeli lub zapalenia opłucnej. Drenaż postawy jest wskazany do podawania pacjentom, u których zdiagnozowano następujące rodzaje chorób:

• obustronne zapalenie płuc typu krupowego z wyraźnymi objawami zakażenia oskrzeli;
• przedłużony skurcz światła astmy w świetle oskrzeli, w wyniku którego obserwuje się niewystarczający poziom wentylacji w dolnej części płuc i rozpoczyna się akumulacja płynu;
• mukowiscydoza w ostrej fazie, gdy samo ciało nie ma czasu na usunięcie śluzu na zewnątrz klatki piersiowej;
• rozległe zapalenie opłucnej, które oddziela wnętrze klatki piersiowej od jamy brzusznej;
• rozwój procesu onkologicznego w płucach, przejście do etapu 4 z przerzutami zdegenerowanych komórek do tkanek obwodowych (jest to etap termiczny choroby, w którym wykazano, że manipulacje drenażowe są wykonywane w 100% przypadków).

Ta procedura medyczna pozwala lekarzom szybko oczyścić drogi oddechowe śluzu i płynu, powodując u pacjenta produktywne skurcze tkanki mięśniowej oskrzeli. Z powodu tego ostatniego efektu pacjent wydaje się mieć stały kaszel i odkrztuszanie pozostałej części plwociny. Wraz ze śluzem i płynem usuwa się dużą liczbę patogenów, zmniejsza się poziom zatrucia organizmu i obciążenie układu odpornościowego.

Przygotowanie do procedury

Przed rozpoczęciem zabiegu pacjent musi rozcieńczyć plwocinę przez podanie specjalnych leków wykrztuśnych. Z reguły używają mukolityków i napojów alkalicznych. Następnie pacjent otrzymuje rozgrzewający masaż klatki piersiowej. Zacznij od przodu klatki piersiowej, płynnie przejdź do żeber po bokach i wykończ na plecach. Jest to konieczne w celu zapewnienia maksymalnego przepływu krwi do płuc i zwiększenia efektu drenażu. Dla dzieci i dorosłych istnieją różne podejścia do przygotowania do drenażu postawy. Duże znaczenie ma także indywidualna cecha pacjenta i ciężkość procesu zapalnego.

Metoda wykonywania drenażu postawy

Drenaż układu oddechowego odbywa się w trzech wersjach. Jest to możliwe, gdy pacjent leży na boku, plecach lub brzuchu. Pozycja pacjenta podczas zabiegów masażu ma ogromne znaczenie dla skuteczności zabiegu. Mocowanie ciała pacjenta wykonuje lekarz, na podstawie którego część płuc zgromadziła największą ilość plwociny, co nie pozwala na pełną cyrkulację powietrza przez kanały oddechowe.

Metoda drenażu oskrzeli jest wykonywana zgodnie z następującymi zasadami:

1. Pacjent jest umieszczany na łóżku lub kanapie z twardą powierzchnią. Procedura nie przyniesie absolutnie żadnego efektu terapeutycznego, jeśli klatka piersiowa pacjenta zapadnie się na miękkim łóżku.
2. Niezależnie od tego, czy pacjent leży na plecach, brzuchu czy boku, jego głowa powinna być przechylona i przesunięta bliżej ciała. Idealną opcją byłoby, gdyby osoba mogła dotknąć czubka podbródka do klatki piersiowej.
3. Lekarz smaruje dłonie kremem lub olejem do masażu i rozpoczyna manipulacje w postaci obszarów obróbki mostka, w których koncentruje się plwocina lub płyn. Technika drenażu terapeutycznego składa się z klaśnięć na powierzchni grzbietu i mostka, masażu procesów kręgowych po obu stronach, intensywnego oddziaływania na żebra znajdujące się w dolnej części klatki piersiowej.

Średnio metoda usuwania plwociny z płuc za pomocą technik drenażu postawy trwa 15 minut. Jest to optymalny czas na tę procedurę. Po jego zakończeniu lekarz prosi pacjenta o zebranie możliwie największej ilości powietrza do płuc i dobrego kaszlu. Jeśli podczas sesji wszystkie ćwiczenia i chwile proceduralne zostały wykonane prawidłowo, wówczas pacjent podczas kaszlu zaczyna emitować dużą ilość plwociny.

Procedury terapeutyczne zaleca się spędzić 5 dni bez przerwy.

Największy efekt terapeutyczny uzyskuje się w procesie drenażu rano i wieczorem.

Jak przeprowadzić drenaż pozycyjny dziecka?

Małe dzieci najczęściej cierpią na tego typu choroby układu oddechowego, takie jak ostre zapalenie oskrzeli. Niezależnie od ciężkości przebiegu, dzieciom pokazano masażowy odpływ plwociny z oskrzeli. Podczas wykonywania tych manipulacji konieczne jest wzięcie pod uwagę fizjologicznych cech ciała dziecka, które jeszcze nie zostało w pełni ukształtowane i przestrzeganie następujących zaleceń:

1. Głowa dziecka powinna znajdować się poniżej poziomu klatki piersiowej. Aby to zrobić, najlepiej umieścić twardą poduszkę pod brzuchem lub specjalną rolką.
2. Wszystkie ruchy muszą być wykonywane płynnie, bez silnego uderzenia. Najlepiej zacząć od głaskania pleców, stopniowo zwiększając nacisk.
3. Operacje masażu wykonywane są w kierunku od pasa wzdłuż kręgosłupa do łopatek i dalej do szyi.
4. Każda strona klatki piersiowej jest przetwarzana na przemian. Aby poprawić poślizg, użyj kremu dla dzieci.

Udowodniono, że drenaż postawy jest skuteczny nawet u dzieci z ropną infekcją płuc pneumokokami. Zwiększony efekt terapeutyczny wynika z faktu, że u dzieci krążenie krwi w narządach klatki piersiowej występuje pod wysokim ciśnieniem tętniczym, a każdy wpływ masażu na tę część ciała powoduje obfity przepływ krwi.

Drenaż ssący z jamy opłucnej

Drenaż ssący jest podstawową interwencją w klatce piersiowej. Jeśli ta interwencja zostanie przeprowadzona ostrożnie, możliwość wystąpienia powikłań pooperacyjnych zostanie ograniczona do minimum, a wiele ciężkich, zagrażających życiu chorób zostanie wyleczonych. Przy niewłaściwym stosowaniu odzysku drenażu nie dochodzi do rozwoju powikłań septycznych. Odsysające urządzenie ssące składa się z rury drenażowej, która jest włożona do jamy opłucnej i układu ssącego, który jest połączony z drenażem. Liczba używanych systemów ssących jest bardzo duża.

Rura ssąca

Do drenażu ssącego jamy opłucnej stosuje się różne rurki gumowe i syntetyczne.

W przypadku najczęściej stosowanego drenażu stosuje się rurkę gumową o długości około 40 cm z kilkoma otworami bocznymi w części końcowej. Tę rurkę umieszcza się wzdłuż płuca (od podstawy do wierzchołka) i przeprowadza przez przeponę z jamy opłucnej na zewnątrz. Drenaż jest przymocowany do skóry za pomocą wiązanego szwu w kształcie litery U. Po usunięciu drenażu ssącego, nici są ponownie wiązane, a zatem otwór w skrzyni jest uszczelniony. Korzystny jest cewnik ssący z potrójnym ssaniem (Viereck), zapewniający swobodny przepływ rurki wprowadzonej do środka.

Wprowadzenie spustu ssącego

W klatce piersiowej między dwoma opuszkami opłucnej ciśnienie wewnątrzopłucnowe jest poniżej ciśnienia atmosferycznego. Jeśli między opłucną opłucnej jest powietrze lub płyn, wówczas normalny stan fizjologiczny można przywrócić tylko przez długi drenaż ssący. Do odsysania płynu opłucnowego z nawracającą odmy opłucnowej i do leczenia ropniaka stosuje się zamknięty system drenażowy. Ten drenaż jest teraz zwykle wprowadzany do przestrzeni międzyżebrowej przez trokar. Grubość rury drenażowej określa się zgodnie z konsystencją aspirowanej substancji (powietrze, jak również wodnisty płyn lub surowiczy, włóknisty, krwisty, ropny płyn).

Na drenażowej farbie lub nitce zaznacz miejsce, do którego zostanie wprowadzona. Wielkość trokaru powinna odpowiadać wielkości drenażu. Zaleca się mieć co najmniej trzy trokary o różnych rozmiarach z odpowiednimi rurkami o średnicy 5, 8 i 12 mm. Przed wprowadzeniem trokaru należy upewnić się, że wybrana rura drenażowa łatwo przechodzi przez nią.

Miejsce nacięcia skóry jest filtrowane za pomocą nowokainy do opłucnej. Testuj nakłucie we wskazanym miejscu, upewniając się, że naprawdę jest pożądane powietrze lub ciecz. Asystent zapewnia pacjentowi niezbędną pozycję: pacjent powinien siedzieć i opierać się na wysoko podniesionym stole operacyjnym, tak aby obszar nakłucia był maksymalnie wybrzuszony, a przestrzeń międzyżebrowa była, jeśli to możliwe, rozszerzona. Skórę przecina się skalpelem przy nieco większym rozmiarze trokaru. Następnie trokar wstrzykuje się silnym ruchem wzdłuż górnej krawędzi żebra do jamy opłucnej. Po usunięciu trokaru nie jest trudny płyn lub swobodne wejście i wyjście powietrza wskazuje na jego prawidłowe wprowadzenie. Wykonuje się drenaż i usuwa rurkę trokaru. Jeśli nie jesteś przekonany, że drenaż jest we właściwym miejscu, powinieneś, aby zapobiec nakłuciu płuca, serca lub dużego naczynia za pomocą trokaru, aby ponownie nakłuć wszystkie środki w celu zlokalizowania go pod kontrolą rentgenowską.

Przed zamknięciem każdego otworu torakotomii wprowadza się drenaż do jamy opłucnej, która jest odprowadzana na zewnątrz przepony przez oddzielny otwór w przestrzeni międzyżebrowej. Przez otwór o wielkości około 1-2 cm do jamy opłucnej pod kontrolą oczu i pod ochroną lewej ręki trzymaj kleszcze, aby zapewnić prawidłowe położenie drenażu od wewnątrz. Odprowadzić kleszcze przez ścianę klatki piersiowej od wewnątrz na zewnątrz. Należy zwrócić uwagę na to, że sekcja drenażowa wolna od otworów znajduje się w jamie klatki piersiowej co najmniej o 5 cm, a jeśli utrwalenie drenażu na skórze zostanie przerwane, to wyślizguje się i pierwszy boczny otwór pojawia się na zewnątrz jamy opłucnej nad skórą. Jednocześnie zamknięty system zamienia się w otwarty, zasysanie staje się nieskuteczne i często dochodzi do odmy opłucnowej.

Systemy ssące

Są tak zwane. indywidualne („łóżko”) i scentralizowane systemy ssące. Efekt ssania wynikający z efektu hydrostatycznego można uzyskać za pomocą rurki zanurzonej pod wodą, urządzenia do pompowania wody lub gazu (w tym przypadku działanie opiera się na efekcie zaworu) lub pompy elektrycznej. Zarówno w systemie indywidualnym, jak i centralnym, należy zapewnić indywidualną regulację. Jeśli wypływ powietrza z płuc jest nieznaczny, to ze względu na jego prostotę z powodzeniem stosuje się nawet dzisiaj system drenażowy Biilau, który może wystarczyć do wyprostowania płuc. Szklana rurka zanurzona pod wodą (roztwór dezynfekujący) jest dostarczana z zaworem przygotowanym z palca, odciętym od gumowej rękawicy, która chroni przed odsysaniem wstecznym. System Biilau używa fizycznego prawa łączących się naczyń podczas przemieszczania butelek pod łóżkiem w celu uzyskania efektu ssania.

Pompa powietrza Fricar najlepiej nadaje się do nowoczesnych wymagań. To urządzenie może pracować przez wiele dni bez przerwy i bez ogrzewania. Siła efektu ssania może być precyzyjnie kontrolowana.

Centralne urządzenia ssące są uruchamiane przez system puszki z tlenem lub potężną pompę ssącą. System rur odpływowych, jeśli to konieczne, zapewnia oddziały szpitalne znajdujące się na różnych piętrach. W zależności od potrzeb można podłączyć wymaganą liczbę łóżek szpitalnych. System na bazie tlenu ma tę zaletę, że zasysanie i dostarczanie tlenu do poszczególnych łóżek szpitalnych zapewnia ten sam układ rur. Działanie ssania jest zapewnione przez rurkę zaworu, zamontowaną wzdłuż przepływu tlenu. Jednocześnie jednak efekt centralnej pompy ssącej nie jest osiągany.

Indywidualna regulacja może być przeprowadzona przez kran dozymetryczny podłączony do dobrze działającego manometru lub wykonany przez tzw. system trzech butelek. Te ostatnie można łatwo przygotować samodzielnie. System ten ma również tę zaletę, że może łatwo i niezawodnie wytworzyć bardzo niski efekt ssania (od 10 do 20 cm wody. Art.). Przy pomocy fabrycznych mierników rzadko można uzyskać takie niskie wartości ciśnienia.

Wskazania do drenażu ssącego

Spontaniczna i pourazowa odma opłucnowa, hemothorax

Spontaniczna odma opłucnowa występuje w młodym wieku, często w wyniku pęknięcia pojedynczych pęcherzyków płucnych w wierzchołku płuca, u osób starszych w wyniku pęknięcia pęcherzyków pęcherzyków płucnych w rozedmowej rozedmie płuc. Ze względu na fakt, że liczba pacjentów z rozedmą stale rośnie, liczba przypadków spontanicznej odmy opłucnowej staje się coraz częstsza. To samo dotyczy wypadków drogowych, które powodują zamknięte obrażenia w klatce piersiowej, które często występują w przypadku odmy opłucnowej lub hemothorax.

Prawidłowo wykonana punkcja opłucnej z samoistną odmy opłucnowej jest praktycznie bezpieczna, a jej korzyści trudno kwestionować. Jeśli przepływ powietrza z uszkodzonego płuca całkowicie się zatrzyma, a miejsce perforacji zostanie zamknięte, możliwe będzie całkowite usunięcie powietrza, które stworzyło odma opłucna za pomocą prostego, zamkniętego nakłucia. Jeśli odma opłucnowa po nakłuciu (nawet powtórzona) powraca, należy użyć drenu z długotrwałym odsysaniem. Wznowienie odmy opłucnowej, nawet po dłuższym drenażu z odsysaniem, można w sposób niezawodny wyeliminować tylko przez zabieg chirurgiczny.

Urazowa odma opłucnowa jest najczęściej wynikiem złamań żeber. Gdy żebro odłamuje rany płuca, często z niego wydobywa się znaczna ilość powietrza i dochodzi do napiętej odmy opłucnowej. Rozedma podskórna lub nawet śródpiersia może wystąpić jednocześnie. Spontaniczna odma opłucnowa może również wystąpić, gdy pękną pęcherzyki płucne lub w wyniku tępego wpływu na rozedmowe zmodyfikowane płuco. Dlatego u pacjentów z rozedmą płuc uszkodzenie uszkodzenia klatki piersiowej jest często związane z występowaniem odmy opłucnowej, często z ciężką odwykową stresu. Zasady leczenia spontanicznej i urazowej odmy opłucnowej są takie same.

Jeśli objawy kliniczne wskazują na intensywną odma opłucnowa (ciężka niewydolność oddechowa, rozedma podskórna, zwichnięcie śródpiersia), wówczas jama opłucnowa powinna zostać natychmiast opróżniona. Jeśli objawy te nie występują, powstaje zamknięta nakłucie i powietrze jest pobierane. Następnie igła zostaje włożona do jamy opłucnej, a jej dysza jest podłączona do manometru i określane jest ciśnienie w jamie opłucnej (niezależnie od tego, czy jest powyżej, czy poniżej atmosferycznego). Jeśli ciśnienie w jamie opłucnej jest określone przez strzałkę manometru w kierunku dodatnim, oznacza to, że uwalnianie powietrza do jamy opłucnej trwa, a zatem konieczne jest odprowadzenie. To pytanie można oczywiście rozwiązać przez badanie radiologiczne. Jeśli występuje całkowita odma opłucnowa, dreny są wprowadzane w dwóch różnych miejscach. Jedna z nich idzie wzdłuż tylnej linii pachowej powyżej przepony w przestrzeni międzyżebrowej VII-VIII, druga jest wstrzykiwana w linię środkowo-obojczykową między żebrami 1 i II. Z naszego doświadczenia wynika, że ​​drenaż wprowadzony pod obojczyk działa lepiej przy wygładzaniu wierzchołka płuca.

Po zamknięciu ograniczonej odmy opłucnowej należy wprowadzić drenaż jest zlokalizowany, pod kontrolą RTG po nakłuciu testowym.

Opłucna ropniak

Zasada leczenia ropniaka nie zależy od czynnika wywołującego chorobę. Polega ona na sklejeniu opłucnej opłucnej i usunięciu jamy ropniaka poprzez wczesne drenaż i odsysanie płynu. Leczenie za pomocą ssania z jamy opłucnej łączy się z celowaną chemioterapią miejscową, opartą na oznaczeniu patogenu i jego odporności na stosowane leki. Większość ropniaka występuje w wyniku zakażenia wysiękiem. W tym przypadku pewną rolę odgrywa nieprawidłowe i niewystarczające odsysanie z jamy opłucnej. W przypadkach, gdy w jamie opłucnowej powstają kieszenie z wydzielonym płynem, ich całkowite opróżnienie staje się coraz trudniejsze, trudniejsze, a zakażenie jest bardziej prawdopodobne. W takich przypadkach pełne wyleczenie można osiągnąć tylko przez operację.

Leczenie za pomocą ssania może się nie powieść z dwóch powodów: jednym z nich jest obecność opłucnej opłucnej, a druga to przetoka oskrzelowo-opłucnowa.

Cumowania opłucnej są często wynikiem niedostatecznego opróżnienia jamy opłucnej. Gdy linie cumownicze już uformowały się w jamie opłucnej i ściany wnęki ropniaka są pogrubione, istnieje niewielka szansa na wyeliminowanie ropniaka przez zassanie cieczy. Zdolność do prostowania płuc jest również bardzo kontrowersyjna. W tym przypadku odpływ z odsysaniem jest środkiem przygotowawczym przed nieuniknioną operacją. Radykalna chirurgia (obłuszczanie) jest wykonywana dopiero po poprawie ogólnego stanu pacjenta poprzez mycie jamy opłucnej i celowanej antybiotykoterapii.

Przetoka oskrzelowo-opłucnowa zmniejsza skuteczność ssania, a tym samym perspektywę ekspansji płuc. W przypadkach, gdy występuje duża przetoka oskrzelowa i jej zamknięcie jest przeciwwskazane (na przykład przełom w jamie, rozpad guza, pęknięcie torbielowatego, rozedmowego płuca, które utraciło elastyczność), nie można oczekiwać sukcesu po zastosowaniu ssania. Z drugiej strony zasysanie może być również stosowane w przypadkach, gdy wskazana jest operacja. U pacjentów w podeszłym wieku, z niską ogólną opornością i możliwością poważnych powikłań, operacja staje się niemożliwa. Następnie pozostaje pozostawić pacjentowi ciągły drenaż.

W przewlekłym ropniaku drenaż należy wprowadzić do jamy opłucnej w najniższym miejscu. Odpływy o dużej średnicy są używane tak, aby gruba ciecz nie zamykała światła i łatwo było umyć jamę opłucnej. Często w obszarze, w którym zostanie wprowadzony drenaż, żebro jest wycinane (2–3 cm).

Ssanie pooperacyjne z jamy opłucnej

W celu usunięcia płynu gromadzącego się po torakotomii z jamy opłucnej i utrzymania normalnego ciśnienia wewnątrzopłucnowego, należy przygotować dren ssący.

Jeśli podczas operacji opłucnej i śródpiersia, transsthoracic interwencji na przełyku, żołądka, serca i dużych naczyń nie było uszkodzenia płuc, to możesz zamknąć klatkę piersiową, wprowadzając pojedynczy perforowany drenaż do jamy opłucnej. Drenaż jest przeprowadzany nad przeponą w linii środkowej pachowej, z ustaleniem jej końca opłucnowego na poziomie wierzchołka płuca.

Dwa drenaż wstrzyknięto do jamy opłucnej, jeśli rozdzielenie zrostów uszkodziło płuco, a także po resekcji lub wycięciu tkanki płucnej. W takich przypadkach jeden z drenów jest wtryskiwany z przodu, a drugi z tyłu linii pachowej. Użycie trzeciego drenażu można uznać za względnie celowe, gdy prowadzi się go do miejsca zespolenia przełyku lub oskrzeli, lub gdy wykonuje się je w połączeniu z resekcją torakoplastyki płuc (w celu odsysania z mięśnia podskórnego).

Po usunięciu płuca jeden drenaż o średnicy 12–15 mm jest wprowadzany do jamy opłucnej i umieszczany w dolnej części jamy, dzięki czemu długość drenażu wynosi 10–12 cm z 2–3 bocznymi otworami. Aktywne odsysanie przez ten drenaż jest zabronione.

Po środkowej sternotomii wprowadza się do drenażu zaostrzenie, a jego drugi koniec usuwa się w nadbrzuszu.

Stopień intensywności i czas trwania ssania

Stopień ssania przez drenaż z jamy opłucnej zależy od przyczyny choroby, stanu płuc i charakteru operacji. Kluczowy jest przepływ powietrza z płuc do jamy opłucnej. Jeśli tak jest, wtedy więcej powietrza musi zostać zassane z jamy opłucnej na jednostkę czasu, niż wchodzi. Tylko w ten sposób można uzyskać klejenie arkuszy opłucnej. W praktyce jednak często nie jest to możliwe. Jeśli połączenie oskrzeli z jamą opłucnową jest znaczące (na przykład w przypadku przetoki oskrzelowej), osiągnięcie celu przez intensywne odsysanie nie jest możliwe. Jeśli jednak siła ssąca zostanie zwiększona, a następnie równolegle, pacjent zwiększy niewydolność oddechową z powodu „odwodzenia powietrza” z objętości oddechowej. Mimo to nie można wyprostować płuc. W takich przypadkach operacja jest nieunikniona.

W przypadku uszkodzenia płuc lub po operacji płuc, powietrze jest najczęściej wyrzucane z otworu wielkości igły. W takim przypadku wskazane jest specjalistyczne odsysanie. U dzieci i młodzieży, ze względu na to, że ich miąższ płuc jest zdrowy, nie ma na nie wpływu zwłóknienie i rozedma płuc, nie ma znaczenia, ile ssania jest zrobione. Nie ma znaczenia, czy 25 cm wody zostanie zassane. Art. lub prosty drenaż podwodny, płuco zakończy się w ciągu 24-48 godzin. Drenaż można usunąć po 48-72 godzinach. Jest to zaleta elastycznej tkanki zdolnej do wycofania płuca u młodych pacjentów. W przypadku rozedmowego płuc u osoby w podeszłym wieku sprawa jest inna. Otwory ze strzałką zamieniają się w dziurawe otwory w płucach, ponieważ otaczająca tkanka nie jest w stanie się skurczyć. Jeśli spróbujesz zwiększyć intensywność ssania, aby zmniejszyć przepływ powietrza pochodzącego z uszkodzonego płuca, możesz łatwo uzyskać efekt paradoksalny. Przepływ powietrza z płuc wzrośnie. Małe dziury z powodu długotrwałego odsysania stabilizują się i zmieniają w przetoki.

Co robić w takich przypadkach? Zaczynają nie intensywne ssanie z jamy opłucnej (5-6 cm wody. Art.) I zwróć uwagę na to, że nie ma intensywnej odmy opłucnowej. Z tego powodu powstająca fibryna klei małe otwory w płucach. Po 24 godzinach zaczyna się określać spadek wypływu powietrza z uszkodzonego płuca. Intensywność ssania można nieznacznie zwiększyć. Czwartego dnia możesz już wyssać z intensywnością 10 cm wody. jeśli nie ma nieprzewidzianych komplikacji, drenaż można wydobywać przez 4-5 dni.

Te same zasady obowiązują podczas leczenia odmy opłucnowej i urazowej przy pomocy ssania.

Wraz ze znacznym przepływem powietrza z płuc rozedmowych zaczynają delikatnie ssać ze stopniowym wzrostem jego intensywności. Jeśli po kilku dniach leczenia ssącego wypływ powietrza z płuc nie ustanie, zaleca się natychmiastowe wykonanie operacji, nie czekając na rozwój zakażenia w jamie opłucnej. Jeśli ssanie z jamy opłucnej trwa dłużej niż tydzień, rozwój zakażenia staje się rzeczywisty.

W przypadkach, w których pacjent nie poddaje się operacji z powodu niskiej ogólnej oporności, pozostaje kontynuować ssanie z jamy opłucnej. Długotrwałe i specjalistyczne ssanie pod pozorem leczenia farmakologicznego może być bardziej lub mniej skuteczne. Arkusze opłucnej sklejone całkowicie lub częściowo. Pozostają tylko małe, ograniczone ubytki, które nie powodują komplikacji. Drenaż można usunąć.

W leczeniu ropniaka opłucnej powszechnym sposobem jest długotrwałe stosowanie drenażu ssącego. Jama ropniaka stopniowo staje się mniejsza i mniejsza, ilość płynu zmniejsza się, a na końcu może stać się bakteriologicznie jałowa. Jeśli dzienna ilość płynu wydobywającego się z jamy opłucnej nie przekracza 10-15 ml, wtedy zasysanie zostaje zatrzymane, drenaż jest skrócony, ale pozostawiony, aż pozostała wnęka zostanie całkowicie zamknięta.

Długotrwałe zapalenie płuc

Przewlekłe zapalenie płuc jest ostrym stanem zapalnym w tkance płucnej, w którym, zgodnie z danymi klinicznymi i radiologicznymi, naciek płucny jest dozwolony powoli, w dłuższych okresach (przez 4-6 tygodni). W przeciwieństwie do przewlekłego zapalenia płuc, długotrwałe zapalenie płuc zwykle kończy się powodzeniem pacjenta. Około 30% ostrego zapalenia płuc ma przewlekły charakter przepływu. Przyczyną tego może być przewlekłe zatrucie lub osłabienie ciała, irracjonalna antybiotykoterapia, jednoczesne naruszenie funkcji drenażu oskrzeli, starości i wcześniactwa, skomplikowany przebieg ostrego zapalenia płuc. Algorytm leczenia długotrwałego zapalenia płuc obejmuje starannie dobraną racjonalną terapię antybiotykową, obowiązkowe przywrócenie funkcji drenażu oskrzeli, ogólne wzmocnienie i leczenie immunokorektyczne.

Długotrwałe zapalenie płuc

Przewlekłe zapalenie płuc jest ostrym stanem zapalnym w tkance płucnej, w którym, zgodnie z danymi klinicznymi i radiologicznymi, naciek płucny jest dozwolony powoli, w dłuższych okresach (przez 4-6 tygodni). W przeciwieństwie do przewlekłego zapalenia płuc, długotrwałe zapalenie płuc zwykle kończy się powodzeniem pacjenta. Około 30% ostrego zapalenia płuc ma przewlekły charakter przepływu.

Przyczyny długotrwałego zapalenia płuc

Główną rolę w rozwoju długotrwałego zapalenia płuc należy spadek odpowiedzi immunologicznej organizmu, w tym zmiany specyficznych i niespecyficznych czynników ochronnych: zmniejszenie aktywności limfocytów T i B, zmniejszenie syntezy interferonów, hamowanie dopełniacza i fagocytoza, naruszenie aktywności makrofagów. W efekcie przeciwzakaźna ochrona ciała słabnie, co przyczynia się do przedłużonego, powolnego rozwiązywania ogniska zapalnego w płucach.

Przyczynami prowadzącymi do przedłużającego się przebiegu zapalenia płuc są:

• irracjonalna antybiotykoterapia (nieprawidłowo wybrany lek przeciwbakteryjny, późne rozpoczęcie leczenia, wczesne anulowanie antybiotyku, rozwój oporności czynnika zapalenia płuc na zastosowany antybiotyk);
• naruszenie funkcji drenażowej drzewa oskrzelowego, zapobiegające terminowemu rozwiązaniu ostrego zapalenia płuc;
• ciała obce oskrzeli;
• rozwój powikłań ostrego zapalenia płuc - ropniak, niedodma, ropień płuc;
• osłabienie ciała i immunosupresja spowodowana przewlekłymi chorobami oskrzelowo-płucnymi i innymi chorobami narządów wewnętrznych, niektórymi substancjami leczniczymi (na przykład steroidami), przeprowadzanymi przez terapię przeciwzapalną, zakażenie HIV itp.;
• wcześniactwo u dzieci i podeszły wiek u dorosłych pacjentów;
• czynnik etiologiczny (mykoplazma, pneumocystyczne zapalenie płuc);
• chroniczne zatrucie ciała (produkcja, alkohol, nikotyna itp.).

Klasyfikacja

Przewlekłe zapalenie płuc może rozwinąć się zarówno w ostrym, jak i częściowym ostrym zapaleniu płuc. Zapalne ognisko podczas długotrwałego zapalenia płuc może być zlokalizowane w jednym segmencie (segmentalne zapalenie płuc), wychwycić kilka segmentów jednego płata płucnego (wielosegmentowego zapalenia płuc) lub całego płata (płucne zapalenie płuc).

Wielosegmentowe zapalenie płuc może być jednostronne i oddziaływać na poszczególne segmenty w różnych płatach jednego płuca lub obustronnie i zakażać segmenty w różnych płatach obu płuc jednocześnie. Najczęściej długotrwałe zapalenie płuc zlokalizowane jest w segmentach dolnych i środkowych płatów prawego płuca, dolnego płata lewego płuca i segmentów lingularnych górnych płatów płuc.

Objawy przedłużonego zapalenia płuc

Przedłużające się zapalenie płuc typu monosegmental ma stosunkowo łagodny przebieg w porównaniu z zapaleniem wielosegmentowym, które charakteryzuje się nawrotami, ciężkimi objawami i długotrwałą regresją ogniska zapalnego. Podczas łączenia ognisk zapalnych stan pacjenta pogarsza się po 2-3 tygodniach od początkowych objawów choroby. Temperatura podgorączkowa, pocenie się, zmęczenie, ogólne osłabienie, letarg i kaszel znów rosną. Charakterystyczną cechą przedłużonego zapalenia płuc jest niedostatek objawów z wyraźnymi zmianami radiologicznymi w płucach. W obszarze dotkniętego segmentu słychać wilgotne rzędy drobnych świszczących oddechów, określa się skrócenie dźwięku perkusyjnego.

Komplikacje

Powikłania przedłużonego zapalenia płuc wpływają na wynik i późniejsze rokowanie choroby. Rozróżnia się pozapłucne i płucne powikłania przedłużonego zapalenia płuc. Powikłania pozapłucne długotrwałego zapalenia płuc obejmują obrzęk płuc, wstrząs bakteriotoksyczny, DIC, niespecyficzne zapalenie wsierdzia i zapalenie mięśnia sercowego, zapalenie opon mózgowych i opon mózgowo-rdzeniowych, anemię, toksyczne zapalenie wątroby, zapalenie kłębuszków nerkowych, psychozy. Powikłania płucne związane z przedłużonym zapaleniem płuc to wysiękowe zapalenie opłucnej, zgorzel i ropień płuc, zespół obturacyjny, ostra niewydolność oddechowa, stwardnienie płuc, deformujące zapalenie oskrzeli. Często powtarzające się długotrwałe zapalenie płuc o tej samej lokalizacji, ciężkie zapalenie płuc i zapalenie płuc, które powstają w wyniku dostania się ciał obcych do dróg oddechowych, zwłaszcza u dzieci, prowadzą do rozwoju przewlekłego zapalenia płuc.

Diagnostyka

Podstawą diagnozy przedłużonego zapalenia płuc są laboratoryjne i kliniczne dane radiologiczne. Program badania pacjentów z podejrzeniem przedłużonego zapalenia płuc obejmuje: ogólne badania krwi i moczu, biochemiczne badania krwi (białko całkowite, frakcje białkowe, kwasy sialowe, fibryna, seromukoidy, białko C-reaktywne), immunogram krwi (immunoglobuliny M i A, B- i limfocyty T), radiogram płuc (w 2 projekcjach), bronchografia, badanie plwociny (baccalysis i wrażliwość na antybiotyki, cytologia, komórki nietypowe), bronchoskopia - w celu wykluczenia oskrzelowego ciała obcego.

Kryteria diagnostyczne przedłużonego zapalenia płuc to:

• długi przebieg zapalenia płuc (ponad 4 tygodnie);
• zjawisko lokalnego segmentalnego zapalenia oskrzeli, określone przez bronchoskopię;
• radiologiczne okołoskórne i ogniskowe naciekanie segmentalnej lub lobarowej (lobar) lokalizacji nie regresujące przez ponad 4 tygodnie, zwiększone wzorce płucne i naczyniowe od strony zmiany;
• laboratoryjne objawy trwającego procesu zapalnego: leukocytoza, zwiększony OB, wzrost poziomu fibryny we krwi, kwasy sialowe, seromukoidy;
• objawy zaburzeń immunologicznych: obniżenie poziomu IgM we krwi i zwiększenie IgA, zmniejszenie aktywności zabójców limfocytów T i komórek pomocniczych oraz zwiększenie aktywności limfocytów T - supresorów itp.;
• odzysk kliniczny, laboratoryjny i radiologiczny pacjenta w indywidualnych terminach (do 3 -12 miesięcy).

Leczenie przedłużonego zapalenia płuc

Zasady leczenia długotrwałego zapalenia płuc mają swoje własne cechy. Pytanie o możliwość kontynuowania antybiotykoterapii w przypadku długotrwałego zapalenia płuc rozwiązuje się po przeanalizowaniu metod i wyników poprzedniego. Konieczność kontynuowania antybiotykoterapii pojawia się w przypadku utrzymywania się wyraźnych zmian naciekowych w tkance płucnej, zmian we krwi obwodowej i objawów zatrucia. Antybiotyki dobiera się na podstawie danych z analizy bakteriologicznej plwociny. Najczęściej przepisywane antybiotyki o szerokim spektrum działania (aminoglikozydy, cefalosporyny itp.).

Szczególną uwagę w przypadku długotrwałego zapalenia płuc ma przywrócenie drenażu i drożności oskrzeli. W tym celu przepisywane są leki wykrztuśne, drenaż pozycyjny, leki rozszerzające oskrzela, masaż klatki piersiowej. W niektórych przypadkach (z uporczywymi zjawiskami ropnego zapalenia oskrzeli) do rehabilitacji drzewa oskrzelowego istnieje potrzeba płukania oskrzelowo-pęcherzykowego. W leczeniu długotrwałego zapalenia płuc powszechnie stosuje się gimnastykę oddechową, terapię wysiłkową, fizjoterapię i refleksoterapię.

W przypadku długotrwałego zapalenia płuc szczególną uwagę zwraca się na badanie układu odpornościowego i ocenę niespecyficznych czynników ochrony. Jeśli to konieczne, przeprowadzono immunokorektę leków. Częste nawroty długotrwałego zapalenia płuc z wyraźną lokalizacją są wskazaniem do konsultacji z chirurgiem klatki piersiowej w celu podjęcia decyzji o leczeniu chirurgicznym (resekcja segmentalna płuc lub lobektomia).

Rokowanie i zapobieganie

Negatywnym skutkiem długotrwałego zapalenia płuc jest rozwój powikłań płucnych i pozapłucnych. Najczęściej, przy długotrwałym zapaleniu płuc, całkowite wyleczenie kliniczne występuje w ciągu 2-6 miesięcy i charakteryzuje się resorpcją ogniska płucnego i przywróceniem funkcji wentylacji płuc. Zapobieganie przedłużającemu się zapaleniu płuc ogranicza się do przeprowadzenia pełnego i odpowiedniego przebiegu leczenia ostrego zapalenia płuc, gruntownej reorganizacji nosogardzieli i jamy ustnej, środków wzmacniających układ odpornościowy, rzucenia palenia i spożycia alkoholu.

Powiedzmy „nie” plwocinie

W ciągu dnia zdrowa osoba, która nie pali w oskrzelach, tworzy około 100-150 ml plwociny, śluzu. Śluz ten jest przesuwany w górę przez komórki nabłonka rzęskowego (do tchawicy i krtani), skąd wchodzi do gardła i zostaje połknięty. Ruch śluzu z krtani do gardła ułatwia lekki, prawie niezauważalny kaszel.

W niektórych chorobach układu oskrzelowo-płucnego (np. Zakaźne lub alergiczne zapalenie błony śluzowej oskrzeli powstaje działanie czynników drażniących wdychanego powietrza) plwociny. Może to nie tylko zwiększyć liczbę i zmienić skład plwociny, ale także zakłócić mechanizmy jej usuwania związane ze zmianami jej właściwości reologicznych (plwocina staje się gęsta, lepka), osłabiając funkcję nabłonka rzęskowego. Wszystko to prowadzi do stagnacji i zakażenia śluzu w oskrzelach.

Tak więc plwocina jest patologicznym wydzielaniem z dróg oddechowych.

Aby poprawić funkcję drenażu i wydalanie plwociny, stosuje się specjalne pozy „drenażowe” i ćwiczenia z wymuszonym wydechem wydechowym.

Drenaż postawy

Drenaż duszpasterski to metoda, w której pacjent przyjmuje pozycję, która sprzyja maksymalnemu opróżnianiu pewnych segmentów płuc z plwociny pod działaniem grawitacji i plwociny do kaszlu stref refleksyjnych.

Całkowity czas drenażu postawy wynosi co najmniej 20-30 minut.

Ćwiczenia najlepiej wykonywać co najmniej 2 razy dziennie - rano i wieczorem.

W przypadku astmy oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc przed treningiem zaleca się stosowanie leków rozszerzających oskrzela (berotek, salbutamol, berodual). Po 20-30 minutach następnie pacjent naprzemiennie zajmuje pozycje opisane poniżej.

Za każdym razem, zmieniając pozycję, musisz najpierw wykonać 4-5 głębokich, powolnych ruchów oddechowych, wdychając powietrze przez nos i wydychając przez ściśnięte usta. Następnie, po powolnym, głębokim oddechu, wytwarza się 3-, 4-krotny płytki kaszel 4-5 razy. Dobry wynik uzyskuje się łącząc pozycje drenażu z różnymi metodami wibracji klatki piersiowej na odsączonych segmentach.

Warunkiem wstępnym oddzielenia plwociny podczas procedury drenażu postawy jest wydłużony wydech wymuszony. Jest to konieczne, aby stworzyć silny przepływ powietrza, który „niesie ze sobą” plwocinę.

Drenaż postawy powinien zostać przerwany, jeśli podczas zabiegu wystąpi znaczna duszność lub uduszenie.

Drenaż postawy jest przeciwwskazany w przypadku krwioplucia, odmy opłucnowej i wystąpienia podczas procedury znacznej duszności lub ataku astmy, wysokiego ciśnienia krwi, zawrotów głowy, zaburzeń rytmu serca.

W przypadku drenażu dolnych części płuc, połóż się na brzuchu lub na plecach na pochyłej płaszczyźnie (specjalna kanapa lub stół) zainstalowanej pod kątem 30 ° - 45 ° do podłogi. Możesz leżeć na zwykłym łóżku, zwisającym torsie i głowie pod tym samym kątem. Kąt może być większy niż 45 °, jeśli pozwala na to ogólny warunek. Z ćwiczeń oddechowych wykonano głębokie oddychanie przeponowe.

Drenaż środkowego płata prawego płuca wykonuje się w pozycji leżącej, po lewej stronie z głową w dół, lekko odchyloną do tyłu. Idealna pozycja jest z tyłu z nogami przyciśniętymi do klatki piersiowej i głową odrzuconą do tyłu.

W przypadku drenażu górnych płatów płuc pozycja siedząca jest skuteczna, zwłaszcza na niskiej ławce i stojąca. W tych pozycjach wykonuj koliste ruchy z rękami zgiętymi w łokciach.

Drenaż górnych części płuc przyczynia się również do sytuacji, w której osoba leżąca na plecach na łóżku z zagłówkiem w dół naprzemiennie umieszcza poduszkę pod prawą i lewą stroną. Istnieją inne pozycje ciała, które sprzyjają wyładowaniu plwociny.

Jak poprawić wypływ plwociny. Gimnastyka drenująca

Ten rodzaj gimnastyki (drenażu) ma również na celu poprawę uwalniania plwociny. Jednocześnie wykonuj ćwiczenia dla różnych grup mięśniowych, stosuj częstą zmianę pozycji startowych i techniki drenażu postawy.

Drenaż dolnych płatów płuc jest najlepiej wspierany przez ćwiczenia fizyczne związane z napięciem mięśni brzucha: zginanie nóg w kolanach i stawach biodrowych przy jednoczesnym nacisku na brzuch; „Nożyczki” (rozcieńczanie i spłaszczenie krzyżowe wyprostowanych, uniesionych nóg w pozycji leżącej); ruch obiema stopami, tak jak podczas pływania; „Rower”. Po każdym ćwiczeniu konieczne jest odkrztuszanie plwociny.

Pozycja wyjściowa: na wznak na kanapie bez zagłówka

1. Ramiona wzdłuż ciała. Powoli podnieś proste ramiona do góry (za głowę), rozciągnij (wdychaj); powrót do pierwotnej pozycji - PI (wydech). Powtórz 4 - 5 razy.

2. Ramiona wzdłuż ciała. Oddychanie przeponowe przez 1 - 1,5 minuty. Wydech - wydłużony, przez usta, złożona rurka. Tempo jest wolne.

3. Ramiona wzdłuż ciała. Przez 1 minutę w szybkim tempie energicznie ściskaj palce w pięści, jednocześnie zginając stopy. Oddychanie jest dowolne.

4. Ręce do ramion. Podnieś łokcie przez boki do góry (wdychaj), opuść je i lekko ściśnij (wydech). Powtórz 4 - 6 razy.

5. Rozciągnij jedno ramię wzdłuż ciała, drugie - w górę (za głową); oba ramiona wysunięte. W ciągu 1 minuty szybko zmień pozycję rąk. Oddychanie jest dowolne.

6. Ręce wzdłuż ciała. Podnieś ramiona na bok (wdychaj); podciągnij kolana do klatki piersiowej i zapnij ramiona (wydech). Kaszel, powtórz 4 - 6 razy.

7. Mocno dociśnij szczotkę do dolnej części klatki piersiowej, wdychaj. Podczas wydechu ściskaj klatkę piersiową rękami. Wydychaj energicznie, możesz z dźwiękiem „ha”, przez otwartą głośnię. Powtórz 4 - 6 razy.

8. Ręce wzdłuż ciała. Podnieś proste nogi pionowo (wdychaj). Opuszczanie nóg, usiądź (wydech). Powtórz 4 - 6 razy. Następnie zwisaj z kanapy na stronę „drenażu” (z prawostronną zmianą - w lewo, z lewą stroną - w prawo), tak aby górna część ciała była pod największym możliwym kątem do kanapy. Wskazane jest, aby jakoś unieruchomić stopy na krawędzi kanapy, aby się nie czołgać. W tej pozycji konieczne jest kaszel.

9. Podnieś ramiona do ramion i wykonuj energiczne ruchy okrężne w stawach barkowych przez 10–15 sekund. Oddychanie jest dowolne.

10. Ramiona wzdłuż ciała, dłonie w dół. Zegnij kolana i, opierając stopy na kanapie, podnieś miednicę (wdychaj). Wróć do PI (wydech). Powtórz 4 - 6 razy.

11. Ręce na boki. Rozłóż nogi szerzej niż ramiona i trzymając stopy za krawędzie kanapy obróć tułów w prawo i w lewo; ręce sięgają w tym samym kierunku. Oddychanie jest dowolne. Powtórz 4 - 6 razy. Następnie powieś głowę, ramiona, górną część ciała od kanapy i kaszel.

12. Ramiona wzdłuż ciała, dłonie w dół. Podnieś lekko proste nogi i wykonuj ruchy przez 1 minutę, np. Podczas pływania (w górę iw dół). Oddychanie jest dowolne.

13. Ręce wzdłuż dłoni, palce zaciśnięte w pięści. Wykonuj szybkie energiczne ruchy w górę iw dół za pomocą prostego ramienia. Powtórz 4 - 6 razy po kolei.

14. Ręce wzdłuż ciała. Oddychanie przeponowe przez 1 - 1,5 minuty. Podczas przedłużonego wydechu delikatnie dociśnij dłonie do przedniej ściany brzucha. Tempo jest wolne.

15. Ręce wzdłuż ciała, dłonie w dół. Lekko podnieś proste nogi i krzyżuj je 4-6 razy z rzędu w płaszczyźnie poziomej („nożyczki”). Zatrzymaj się. Oddychanie jest dowolne. Powtórz 5 - 8 razy.

Pozycja wyjściowa: leżenie po lewej stronie, lewa ręka - pod głową, po prawej - wzdłuż ciała

16. Zabrać prawą prawą rękę na bok i do tyłu - prawie do pozycji „na wznak” (wdech). Wróć do PI (wydech). Powtórz 2-3 razy, a następnie zwisaj z kanapy i kaszlnij.

17. Weź prostą prawą rękę na bok (wdychaj), zgnij prawą nogę w kolanie i, ściskając ją ręką, przyciśnij ją do klatki piersiowej (wydech - ostry, głośny, z dźwiękiem „ha”, przez otwartą głośnię). Powtórz 3 - 4 razy.

18. Oddychanie przeponowe przez 1 - 1,5 minuty. Tempo jest wolne.

Pozycja wyjściowa: leżenie po prawej stronie, prawa ręka - pod głową, po lewej stronie - wzdłuż ciała

19. Patrz ćwiczenie 16.

20. Patrz ćwiczenie 17.

21. Oddychanie przeponowe.

Pozycja wyjściowa: leżenie na brzuchu

22. Ręce pod brodą. Pociągnij prostą nogę (każda z kolei) do tyłu. Oddychanie jest dowolne. Powtórz 3 - 4 razy.

23. Nacisk na dłonie, na poziomie ramion. Podczas prostowania ramion powoli podnieś górną część ciała, odchyl się do tyłu (wdychaj). Wróć do PI (wydech). Powtórz 4 - 6 razy.

Pozycja wyjściowa: na wznak, ramiona wzdłuż ciała

24. Oddychanie przeponowe przez 1 - 1,5 minuty. Wydech - wydłużony, przez usta, złożona rurka. Tempo jest wolne.

25. Powoli rozdzielić wyprostowane ramiona na bok (wdychać), powrócić do PI (wydech). Powtórz 4 - 6 razy.

26. Zegnij kolano (oddech). Wróć do PI (wydech). Powtórz 3-4 razy z każdą nogą.

Drenowanie postawy i gimnastyka drenażowa są PRZECIWDZIAŁANE na:

krwotok płucny, krwioplucie,

ostry zawał mięśnia sercowego,

ciężka niewydolność sercowo-naczyniowa,

przełom nadciśnieniowy, nadciśnienie IIa - etap III,

w jakichkolwiek chorobach i stanach, w których powinieneś ograniczyć lub wyeliminować pozycję ciała z opuszczoną głową i górną częścią ciała. Należą do nich jaskra, zaćma, otyłość, stopień 3–4, zawroty głowy itp.

1. I.V.Milyukova, T.A. Evdokimova Fizykoterapia. Najnowszy podręcznik „Sova” St. Petersburg, „Eksmo” Moskwa, 2003

2. Takahashi N., Murakami G., Ishikawa A., Sato T., Ito T. zapewnia najlepsze uproszczenie? Klatka piersiowa. - V.125 (3). - 2004. - P.935-944.

3. A.I.Petrova, N.V.Turkina Ostre zapalenie płuc u starszych pacjentów i opieka nad nimi w domu, 2004

Procedura drenażu jamy opłucnej

Drenaż jamy opłucnej (torakocenteza) jest procesem wprowadzania specjalnej rurki drenażowej przez małe nacięcie chirurgiczne. Wyznaczony w celu usunięcia nadmiaru płynu i powietrza z jamy opłucnej.

Wskazania do drenażu opłucnej

Głównym wskazaniem do drenażu jest uszkodzenie okolicy klatki piersiowej, które powoduje gromadzenie się ropy, krwi lub wysięku w jamie opłucnej. Najczęściej występuje to po operacji. W tym przypadku rura drenażowa znajduje się w mostku, dopóki płyn nie zniknie całkowicie.

Wprowadzenie rury drenażowej może być również wymagane, jeśli istnieją takie czynniki:

• gromadzenie się powietrza między płatami opłucnej;
• ropniak (nagromadzenie ropy);
• złośliwe wysięk opłucnowy;
• łagodne wysięk opłucnowy (obfity lub powtarzalny);
• odma opłucnowa i odma opłucnowa.

Technika pobierania próbek

Aby zebrać nakłucie, lekarz siedzi pacjenta na toaletce. Pacjent kładzie nogi na specjalnym stojaku, a ciało spoczywa na krześle. Ręka, która jest po stronie manipulacji, jest rzucana na przeciwne przedramię.

W trakcie zabiegu lekarz jest w sterylnych rękawiczkach i masce. Przede wszystkim znieczula miejsce nakłucia, tak jak w normalnej operacji. Pacjent jest wstępnie badany na lek znieczulający w celu wykluczenia reakcji alergicznej. Ważne jest, aby pamiętać, że nie tylko skóra jest znieczulona, ​​ale także tkanka podskórna z mięśniami międzyżebrowymi.

Ponadto za pomocą strzykawki wykonuje się nakłucie jamy opłucnej. Wykonaj to na miejscu, które znajduje się tuż nad górną krawędzią żeber. Igła jest wkładana bardzo ostrożnie, aż przejdzie całkowicie przez tkankę międzyżebrową. Kiedy specjalista przestaje odczuwać opór igły pod ciśnieniem, oznacza to, że osiągnęła wyznaczone miejsce.

Położenie nakłucia musi być dokładnie utrzymane, w przeciwnym razie istnieje możliwość uszkodzenia tętnicy. Następnie lekarz powoli wyjmuje tłok strzykawki, aby sprawdzić, czy w jamie nie ma płynu.

Następnym krokiem jest sprawdzenie jamy opłucnej pod kątem powietrza. Procedurę nakłuwania powtarza się sterylną igłą. Specjalny manometr, manometr, jest przymocowany do dyszy. Jeśli skala daje wskaźniki poniżej ciśnienia atmosferycznego, to nie ma odchyleń od normy. W przeciwnym razie pacjent jest przygotowany do drenażu.

Drenaż opłucnej Bulau

Jeśli w strzykawce znajduje się płyn, wówczas wykonywany jest drenaż. W miejscu wstrzyknięcia lekarz wykonuje małe nacięcie skalpelem, którego szerokość nie przekracza 1 cm, a następnie specjalista wprowadza trokar z ruchami obrotowymi, a następnie wyjmuje mandryn i uruchamia rurkę drenażową w rękawie. Aby zapobiec przedostawaniu się powietrza, po drugiej stronie znajduje się specjalny klips.

Przecięty koniec rury jest uruchamiany przez rurę, powyżej której znajdują się dwa asymetryczne otwory boczne. Należy to zrobić bardzo ostrożnie, aby zapobiec przedostaniu się górnego nakłucia do jamy opłucnej.

Wszystkie powyższe manipulacje są wykonywane bardzo szybko, aby zapobiec przedostawaniu się powietrza do komory opłucnej. Instrumenty powinny być sterylizowane i przygotowywane z wyprzedzeniem, a przy wykonywaniu torakocentezy są pod ręką specjalisty. Po włożeniu rurki drenażowej do wymaganej głębokości otaczająca tkanka jest układana specjalnym szwem, który zapewnia szczelność obszaru wlotowego.

Przy bardzo ostrożnych ruchach specjalista usuwa rurkę, trzymając rurkę tak, że nie traci swojej pozycji. Płyn pojawiający się w cewniku wskazuje poprawność tej procedury.

Podłączenie jednostki ssącej

Dalsze działania mają na celu połączenie jednostki aspiracyjnej, która jest używana jako:

• System Subbotin-Perthes;
• ssanie elektryczne z zasilaniem wodą.

Za pomocą gipsu zapewniona jest szczelność wszystkich elementów. Przeprowadzenie drenażu tą metodą pomaga zmniejszyć ciśnienie w jamie opłucnej. Pod koniec działania leku znieczulającego wstrzykuje się środek znieczulający.

Aby usunąć drenaż, konieczne jest lekkie osłabienie szwów. Pacjent wstrzymuje oddech podczas tej manipulacji. Zaatakowany obszar jest zaciśnięty osłabionym szwem, po czym mocowany jest specjalny bandaż.

Drenaż opłucnowy w odmy opłucnowej

Odma opłucnowa występuje w wyniku pęknięcia pęcherzyków płucnych, które występuje w górnych płatach płuc. Najczęściej ten stan występuje wśród młodszej populacji. Opracowany z powodu urazu klatki piersiowej.

Rozedma jamy opłucnej lub głód tlenowy są niezwykle niepokojącymi objawami, z ich pierwszymi objawami wykonuje się drenaż. Ważne jest, aby zauważyć, że objawy rozedmy płuc i nagromadzenie wysięku są kluczowymi wskazaniami do drenażu opłucnej. Drenaż umożliwia utrzymanie niskiego ciśnienia i wypompowanie wysięku z jamy opłucnej po operacji. Jeśli nie ma to wpływu na płuca, wprowadzają jedną rurkę drenażową, w przeciwnym razie dwie.

Procedura

Drenaż rozpoczyna się od przygotowania dwóch rurek drenażowych z otworami, które mają specjalne nacięcia na końcu. Lekarz siada pacjenta, przechyla nieco ciało do przodu, ustala pozycję za pomocą krzesła lub innego przedmiotu. Nakłucie wykonuje się w miejscu czwartej przestrzeni międzyżebrowej. Jego konsystencja określa typ cewnika, który zostanie użyty podczas manipulacji:

• w obecności powietrza stosuje się małe rurki;
• śluz jest usuwany przez środkowy cewnik;
• duże probówki służą do ekstrakcji skrzepów krwi i ropy.

Następnie cewnik przechodzi do obszaru klatki piersiowej, jest zszyty i przymocowany bandażem. W naczyniu z wodą zanurz drugi koniec. Aby sprawdzić poprawność instalacji, musisz wykonać zdjęcie rentgenowskie.

Jeśli dzienne pobieranie nie przekracza 100 ml, zewnętrzny koniec probówki jest opuszczany do pojemnika z wodą. Następnie pacjent bierze głęboki oddech i powoli wydycha, podczas gdy specjalista wyciąga rurkę. Gazę zwilżoną olejem nakłada się na miejsce wprowadzenia.

Aktywny drenaż

Zastosowanie aktywnego drenażu przyczynia się do bardziej skutecznego usuwania patologicznych treści. Rdzeniem jego działania jest spadek ciśnienia na końcu układu wydalniczego. Wydajność pełnego wysięku jest zapewniona przez wymuszone wypompowanie. 1 lub 2 cewniki (wykonane z polichlorku winylu lub silikonu) z otworami zwężającymi są wprowadzane do jamy opłucnej. Jednocześnie na styku z tkankami należy całkowicie zaplombować. Drugi koniec rury jest połączony z zamkniętą komorą, w której ciśnienie jest odprowadzane. Funkcje kamery mogą wykonywać zarówno urządzenia ręczne, jak i zautomatyzowane, na przykład aparat strumieniowy.

Jakie są metody odwadniania

Specjaliści z różnych krajów przez długi czas poprawiali drenaż opłucnowy, opracowując nowe metody jego wdrażania. Nowoczesne podejście nie tylko uprościło zadanie lekarzy, ale także znacznie skróciło czas manipulacji:

• Metoda próżniowa Redona.
• Zamknięta metoda próżniowa.
• Metoda subbotyny.
• Aktywne dążenie.

Metoda próżniowa Redona

W pojemniku medycznym przegotowana woda jest zbierana i szczelnie zamykana gumową nasadką. Procesowi chłodzenia płynu towarzyszy wyładowanie. Po podłączeniu do cewnika odpływowego można pobrać do 180 ml wysięku.

Zamknięta metoda próżniowa

Dolna linia pompuje powietrze z hermetycznego pojemnika za pomocą strzykawki Janet, po czym doprowadza się do niego rurkę. Ważnym warunkiem tej metody jest całkowita szczelność naczynia.

Metoda subbotyny

Ta metoda będzie wymagała 2 hermetycznych zbiorników, które zostaną zamocowane jeden nad drugim za pomocą rury. Z góry woda będzie spływać na dno, zwiększając w ten sposób wolną przestrzeń. Wyładowanie wywołuje wciąganie powietrza do górnego zbiornika, co przyczynia się do normalizacji ciśnienia. W czasie pompowania powietrza w dolnym naczyniu ciśnienie chwilowo maleje. Rura drenażowa jest prowadzona do jednego ze zbiorników, dzięki czemu do końca transfuzji wody jest stymulowana.

Aktywne dążenie

Jest to najskuteczniejsza metoda, która oprócz wypompowywania wysięku sprzyja szybszemu gojeniu się rany technologicznej. Aktywna aspiracja polega na połączeniu szklanej rurki z elastyczną rurką. Ta ostatnia prowadzi do pompy strumienia wody. Pompowanie jest wykonywane przez pompę, podczas gdy manometr kontroluje ciśnienie. Rozładowanie zależy od strumienia wody.

Jaki rodzaj monitorowania jest konieczny dla pacjentów z rurką drenażową

U pacjentów z rurką drenażową lub stałym systemem drenażowym ważne jest monitorowanie pęcherzyków powietrza w zbiorniku za pomocą uszczelnienia wodnego. Ich nieobecność sugeruje, że powietrze jest całkowicie usunięte, a rozciągnięta sekcja płuc obejmuje otwory cewnika piersiowego.

Jeśli podczas inhalacji pacjenta wystąpią okresowe pojawienie się pęcherzyków, oznacza to prawidłowe działanie systemu drenażowego i obecność odmy opłucnowej, która jest nadal zachowana. Pęcherzyki powietrza, które odnotowuje się podczas inhalacji i wydechu, wskazują na przedostanie się powietrza do układu. Można to sprawdzić:

• podniesienie rury na wylocie - jeśli powietrze przestanie płynąć, najprawdopodobniej nastąpi w nim wyciek;
• zacisk przez rurkę należy przesuwać w kierunku drenażu, stale obserwując obecność pęcherzyków;
• obszar, w którym zatrzymuje się przepływ powietrza, wskazuje na wadę cewnika. W takim przypadku jest natychmiast zastępowany;
• Jeśli powietrze nadal przepływa nawet po zaciśnięciu rury, jest to usterka w systemie drenażowym, która wymaga wymiany.

Podczas przeprowadzania drenażu ważne jest ciągłe monitorowanie pacjenta. W przypadku rozwoju rozedmy podskórnej konieczna jest zmiana miejsca wprowadzenia cewnika.

Co może być komplikacją po drenażu

Trudności mogą wystąpić przy zgrubieniu opłucnej podczas wkładania rurki. Czasami eksperci obserwują gromadzenie się krwi w jamie opłucnej. Jeśli w tym drugim są galaretowate inkluzje, jest to obarczone zgięciem lub zablokowaniem tuby. Krwawiące rany po drenażu mogą być również niebezpieczne.

Niektórzy pacjenci zgłaszają ból po zakończeniu drenażu. W medycynie opisano przypadki zakażenia z niezgodnością ze sterylnością oraz zasady drenażu opłucnej. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku słabej krzepliwości krwi pacjenta. Ważne komplikacje, które mogą wystąpić po drenażu to:

• rozedma podskórna;
• niewłaściwa instalacja rury;
• nacięcie krwotoczne;
• doznania bólowe;
• boczna infekcja.

Obrzęk masy płuc może być obserwowany w wyniku dostania się płynu z naczyń włosowatych. Warto zauważyć, że procedura odwadniania jest poważna i wymaga maksymalnych umiejętności i uwagi ze strony personelu medycznego. Jej zachowanie wymaga specjalnego zestawu sterylnych narzędzi.

Ciśnienie w jamie opłucnej jest niższe niż atmosferyczne, więc eksperci sprawdzają obecność powietrza w nim za pomocą manometru. Przed wypompowaniem płynu, jeśli wymaga tego przypadek, wymagane jest nakłucie. Drenaż opłucnej powinien być wykonywany wyłącznie przez wykwalifikowanego technika, w przeciwnym razie możliwe są poważne konsekwencje.